Na te zijn bekomen van de marathon hier in eigen dorp, wilde ik deze keer niets aan het toeval overlaten met het oog op de marathon van Genk begin volgend jaar. Ik had de intentie om dit weekend de draad weer op te nemen in de natuurlopen van Lier, maar donderdag sloeg het noodlot toe. Bij het optillen van mijn dochter in haar maxi-cosi voelde ik plots een pijnscheut in de rug. Die bleek niet over te gaan en daarom ging ik vrijdagochtend op doktersbezoek. Nu bleek een zenuw tussen mijn wervels te zijn ontstoken, met de nodige hinder tot gevolg. Gelukkig is het iets van korte duur, maar vanochtend was het nog niet volledig hersteld. Ik hoop nu dat het in de komende dagen wat betert, zodat ik nog zeker deze week opnieuw de loopschoenen aan kan binden.
Het was me het nachtje wel, geen tien minuten kon ik hetzelfde blijven liggen of ik moest me omdraaien omdat het pijn deed. Maar het omdraaien deed nog meer pijn, zodat ik serieus afgezien heb. Nu nog zelfs, veel meer dan gisteren tijdens de marathon van Kasterlee. Het is altijd tof te kunnen lopen in je eigen dorp, maar wanneer er dan een succesvolle marathon op het programma staat, met in totaal meer dan 1300 deelnemers aan de start, ben je toch wel extra gemotiveerd. En gemotiveerd was ik gisteren ook wel, alleen was mijn enige doel de wedstrijd uit te lopen en daar ben ik dan ook in geslaagd. Met een beperkte, haast onbestaande voorbereiding deed ik het zelfs beter dan verwacht én beter dan vorig jaar. Toen waren de benen veel beter, maar kreeg ik problemen met de luchtwegen, dit jaar waren het de benen die naar het einde toe begonnen te wegen, letterlijk en figuurlijk.
Het was een zware wedstrijd, met meer dan de helft op een onverharde weg, in de bossen die door de veelvuldige regen van de laatste week een zompige ondergrond hadden gekregen. Maar ook de stukken op de verharde weg waren niet te onderschatten. De wind blies hard en in de eerste ronde kon je tussen de vele halve marathonlopers nog beschutting zoeken, twee uur later was het in je eentje harken tegen de wind. Eenmaal terug tussen de huizen begonnen dan weer de kilometers te wegen want dan zat je al voorbij de dertig kilometer en dan weet je dat het zwaarste nog moet komen.
Maar ik heb redelijk goed gedoseerd gisteren, mijn eerste ronde legde ik rustig af in net iets minder dan twee uur tegen een gemiddelde van precies 11 km/u, in de tweede ronde wist ik dat de klop van de hamer zou komen, maar dan is het altijd afwachten wanneer. Ik koos ervoor om mezelf niet op te blazen en om nog rustiger te werk te gaan, iets wat blijkbaar zijn vruchten afwierp. Met nog een acht kilometer te gaan kreeg ik plots in de gaten dat ik zonder veel dieper te moeten gaan mijn tijd van vorig jaar kon verbeteren. Toen liep ik een heel matige 4:20u, maar toen had ik me er echt wel op toegelegd. Dit jaar dus niet, maar uiteindelijk deed ik meer dan zes minuten beter dan vorig jaar, 4:13:45 is de door mezelf afgeklokte tijd. Nog nooit was ik zo tevreden over mijn wedstrijd dan gisteren.
Dit geeft de burger moed en nu heb ik beslist om in de toekomst wel wat meer te gaan trainen en mezelf hiertoe te verplichten. Er is nog progressie mogelijk, nog heel veel zelfs, dus nu is het aan mezelf om de nodige discipline aan de dag te leggen. De pijn daags nadien zal dan ook wel beter te verdragen zijn...
Nog precies twee dagen resten er tussen deze vrijdagavond en de grote dag, want zondag gaat de intussen al zesde marathon van Kasterlee door. Om tien uur wordt het startsein gegeven en de meer dan 1300 lopers kunnen dan genieten van de prachtige natuur. Bij mij zal het wellicht niet anders zijn. De trainingen lieten de voorbije maanden om diverse redenen te wensen over en de vorm is dus beneden peil. Mijn enige betrachting is om de wedstrijd uit te lopen, ongeacht tijd of hoe ik me voel. Al doe ik er vijf uur over of meer, het enige wat me bezighoudt is de finish halen !
Maar de afgelopen dagen had ik een vreemd gevoel. Nochtans had ik verlof genomen, maar het mag blijkbaar niet baten. Sinds gisterenochtend heb ik last van zware benen en voel ik me niet echt kiplekker. Daarnaast sukkel ik al een tijdje met een hardnekkige verkoudheid en gezien mijn wankele conditie is het moeilijk om vertrouwen uit te putten. Toch geven we niet op, voor eigen volk kan een mens wat meer, dus schrapen we alle goede moed die we tegenkomen bij elkaar tegen zondag en dan hopen we maar op een superdag. We zien wel ! Vanavond of zaterdagochtend nog een klein halfuurtje lopen en dan weten we meteen weer. Al valt het echte verdict pas zondagmiddag... Wiesjalsie
Een wedstrijd waar ik sinds vorig jaar enorm naar uitkijk elk jaar is de loop op het Zilvermeer, de dag voor de Crosscupmanche. Het is altijd een leuke test met het oog op de marathon, dus was ik ook dit jaar van de partij. De weersomstandigheden waren vooraf niet echt denderend, ijskoude buitjes en felle wind maakten heter niet makkelijk op, maar eenmaal de wedstrijd op gang geschoten was het best genieten. Het is een aangename wedstrijd, ik liep de tien kilometer of vier rondjes over verharde wegen rond het meer. De belangstelling is steeds groot en dit jaar was het niet anders. Ik had niet echt een doel voor ogen, na opnieuw twee weken nietsdoen kan je jezelf moeilijk druk opleggen, maar hoopte toch dat ik rond de 12 km/u kon blijven. Stiekem rekende ik zelfs op een tijd onder de 48 minuten, wat gezien de magere voorbereiding me wat vertrouwen zou moeten geven, maar ik ging ervan uit dat ik dichterbij de 50' zou finishen. Ik startte rustig en bouwde langzaam het tempo op, tot ik uiteindelijk het juiste ritme aanvoelde. Zonder me echt te forceren liep ik na een tijdje 4'45" per kilometer en daar deed ik het voor. In de slotronde kreeg ik het wel wat moeilijker, maar besloot toch nog wat te versnellen, kwestie van wat karakter te kweken met het oog op volgende week. Uiteindelijk eindigde ik nog net onder de 47' en kon ik tevreden huiswaarts keren. En daar kon ik dan weer het vrouwtje blij maken, want ik won een fles porto en laat dat nu net haar lievelingsaperitiefje zijn...
Het was me het nachtje wel, geen tien minuten kon ik hetzelfde blijven liggen of ik moest me omdraaien omdat het pijn deed. Maar het omdraaien deed nog meer pijn, zodat ik serieus afgezien heb. Nu nog zelfs, veel meer dan gisteren tijdens de marathon van Kasterlee. Het is altijd tof te kunnen lopen in je eigen dorp, maar wanneer er dan een succesvolle marathon op het programma staat, met in totaal meer dan 1300 deelnemers aan de start, ben je toch wel extra gemotiveerd. En gemotiveerd was ik gisteren ook wel, alleen was mijn enige doel de wedstrijd uit te lopen en daar ben ik dan ook in geslaagd. Met een beperkte, haast onbestaande voorbereiding deed ik het zelfs beter dan verwacht én beter dan vorig jaar. Toen waren de benen veel beter, maar kreeg ik problemen met de luchtwegen, dit jaar waren het de benen die naar het einde toe begonnen te wegen, letterlijk en figuurlijk. "Confused"){kind=icon}
