Zoals de titel al laat uitschijnen hebben we ook de laatste weken niet stilgezeten. Heel veel heb ik niet uitgestoken, maar toch werk ik langzaam naar een iets hoger niveau toe. Vorige week was ik aanwezig op de Monumentenloop in Vorselaar, waar het elk jaar genieten is van het parcours maar dat was dan ook het enige positieve van vorige week zaterdag. Ik voelde me al niet zo goed en de warmte speelde opnieuw parten. Ik had lome benen voor de start, maar vaak gaat dat er na een kilometer of zes uit. Deze keer niet dus. Ik vertrok (als haas voor mijn schoonbroer) en we hielden een mooi tempo aan van ongeveer twaalf kilometer per uur. In principe moet ik dit kunnen volhouden in een wedstrijd van minder dan twintig kilometer, maar na kilometer negen kwam ik weer in acuut zuurstoftekort. Ik voelde het langzaam aankomen en had wat vaart geminderd, maar plots werd alles weer zwart voor de ogen. Ik moest me echt naar de finish slepen, maar de tijd was niet om over naar huis te schrijven. Ik was sneller in de eerste acht kilometer dan in de daaropvolgende zes, dat zegt voldoende.
Dan was het zondag helemaal iets anders. Samen met schoonbroer Luc en diens dochter Eva trokken we naar de Nuclea-bosloop in Mol. Een ronduit schitterende wedstrijd in prachtige bossen in een gezapige en gezellige sfeer. Net zoals ik het graag heb. Aanvankelijk hadden we de plannen om er de twintig kilometer te lopen, maar doordat er meer snot in het hoofd zat dan jus in de benen kozen we alledrie voor de tien kilometer. Ik had mijn gps nog eens aangedaan zodat ik me zeker niet zou opblazen. Van bij de start genoot ik van de rustige omloop. Het weer was schitterend, een graad of twaalf en je kon de ochtend ruiken in de dichte bossen. Smalle paadjes wisselden af met iets bredere dreven, rechte stukken met bochtige passages en er waren enkele leuke klimmetjes ingebouwd. Het was genieten tot ik na km 8 mijn voet omzwikte. Even was er paniek, maar ik besloot door te bijten want de jongste maanden werd ik wel eens meer voor watje versleten. De resterende twee kilometer ondervond ik nog wel hinder, maar ik veronderstel dat het allemaal wel meevalt. Ik voel nog wel de plek waar mijn enkel averij heeft opgelopen, maar ik denk dat ik er tegen het weekend opnieuw zal staan. Met zaterdag de Prinsenparkjogging op het programma en misschien zondag de marathontraining belooft het druk te worden. Maar opdrijven in kilometers zal niet slecht zijn met het oog op de marathon van Kasterlee op 14 november.
Voor afgelopen zondag hadden de weermannen en -vrouwen in de media weer heel wat onheil voorspeld. Het was zelfs zo ver gekomen dat de verplaatsing van de Joggingclub met de fiets naar Tielen niet kon doorgaan. Amper twee moedigen kondigden zich aan, waaaronder ikzelf dan nog. Maar gelopen werd er wél gedaan, maar we reden met de auto naar het Tielense Ontmoetingscentrum, waar twee deelnemers aan de Transalp een natuurloop voor het goede doel hadden georganiseerd.
Wat het meest opviel was de heel lage opkomst. Het is ooit anders geweest, maar JC Kasterlee was zonder twijfel de grootste club ter plaatse. We waren met ongeveer tien (zie ook de Goednieuwskrant in Gazet van Antwerpen van dinsdag 31 augustus) en het was best een aangenaam groepje. Ook het parcours was de moeite, althans het rondje van tien kilometer toch. Het vertrok door de velden en weiden naast de IJsboerke-fabriek en van daaruit ging het richting Balderij, een schitterend natuurgebied. Zo kwamen we op plaatsen waar het merendeel van ons nog nooit was geweest. Na de tweede bevoorrading trokken we dan naar de kazerne van de para's om zo via het kasteel van Tielen terug naar de start te gaan.
OP uitzondering van collega-journalist Paul Keyenberg (het Nieuwsblad is nu eenmaal net de mindere van GVA ;-) maar dat is niets nieuws) besloten we om er nog een vijf kilometer aan vast te hechten. Dit parcours was minder aangenaam, het eerste en laatste stuk hadden we al gedaan, het mooie middenstuk van de tien kilometer ontbrak. Maar toch hadden we er vijftien achter de kiezen en het was echt genieten. Lange tijd dat ik nog zo van mijn inspanningen had genoten. De trappist nadien smaakte even lekker... Ik voel dat alles op zijn plooi begint te vallen!
