Oef... ik heb het gehaald. Maar het liep allemaal niet van een leien dakje, dat is het minste wat ik ervan kan zeggen.Ik had me voorgenomen om rustig te starten en dat deed ik ook. Na een kleine vijf minuten liep ik over de startlijn en om mezelf niet op te blazen koos ik voor een langzaam tempo waar ik me goed bij voelde. Meteen werd duidelijk dat dat rond de tien per uur lag, een fractie sneller zelfs. De vijf kilometer passeerde ik op een 33 minuten, de tien legde ik precies een uur af, enkele seconden niet te na gesproken. Ik hield hetzelfde tempo aan en passeerde na anderhalf uur de vijftien kilometer en ook na de twintig kilometer kwam ik door na even binnen de twee uur. Maar toen begon het allemaal wat verkrampter te gaan en het gebrek aan kilometers begon te wegen en de knieën begonnen pijn te doen. Het publiek was echter geweldig en stuwde me voort, maar voor mezelf had ik al voorgenomen om een tandje kleiner te steken. Aankomen, daar was het om te doen, niet meer en niet minder. En uiteindelijk is het me ook gelukt. Het was wel mijn traagste van allemaal, maar eentje waar ik misschien wel het meest trots op ben. En het leuke is dat de vermoeidheid niet toesloeg, maar dat het louter een gebrek aan training was dat me de das omdeed. Weldra zal ik meer tijd hebben om kilometers te malen, dus kan ik de toekomst met een gerust gemoed tegemoet zien. Maar nu moeten eerst de knietjes herstellen, want zij zijn aan rust toe.
