Het was alweer een tijdje geleden dat ik een keer de tijd vond om te lopen - ik dacht precies twee weken vandaag - dus wordt het tijd om een tandje bij te steken met de marathon van Kasterlee in zicht. Daarom dat ik van een vrij uur vanochtend gebruik maakte om de conditie nog even op te vijzelen. Net nadat ik mijn beslissing had genomen, begon het hier echter pijpestelen te regenen, maar dat kan mij niet verontrusten. Ik hou namelijk wel van een beetje regen, en wanneer ik dan in het prachtige groen loop geniet ik met volle teugen. Het regende dus, daarom besloot ik de bossen in te trekken. In tegenstelling tot de voorbije weken was het er opvallend rustig, wellicht door de minder gunstige weersomstandigheden. Aan de start van het kaboutergebeuren trok ik de bossen in, om er aan het Kabouterhuisje opnieuw uit te komen. Intussen liep ik wel een kilometer of zeven door de prachtige natuur. Ik liep in de richting van de Hoge Mouw, het hoogste punt van Kasterlee, maar besloot om er niet over te gaan. Morgen is het de laatste marathontraining en dan staat dit al op het programma. Dus liep ik in de richting van Lichtaart, nam weer paadjes waar ik blijkbaar nog nooit ben geweest, tot ik aan de Holle Weg kwam (die ook op het marathontraject ligt). Daarom besloot ik om via een andere route terug te keren en kwam plots op het idee om over de heuvelrug te lopen. De poëzie kwam in me op, balancerend op de Kempische Heuvelrug, schaatsend op de doorregende bladeren die door de bomen werden afgestoten, glijdend op de doorweekte ondergrond en nog meer van die onzin kwamen in mijn gedachten op. Tijd om naar huis te keren dus, zoniet zou ik op een voormiddag een roman hebben volgeschreven. En daarvoor was ik niet de bossen ingetrokken, wel voor te genieten. Ik genoot van de natuur, maar vooral van het lopen op zich. En dat geeft me opnieuw vertrouwen om het binnen drie weken tot een goed einde te brengen. Maar vooraleer het zover is, is er nog een lange weg te gaan...
Het zijn drukke dagen voor een hard werkende mens. Schrijven voor twee kranten heb ik toch lichtjes onderschat, maar het blijft een hobby, net als lopen dat nog altijd is. Alleen ontbreekt me hiervoor de tijd wel eens en dan zeker om hier mijn relaas neer te plaatsen. Daarom een kort overzichtje van wat ik de afgelopen weken allemaal presteerde, hoewel dat niet meer zo veel voorstelt. De zondag na de bosloop in Mol (zie vorig bericht) werd ik ziek en lag ik eigenlijk de ganse week in bed. Vrijdag ging ik toch maar werken omdat men het zo beleefd vroeg, maar dat had ik beter niet gedaan. Als ik kan gaan werken, kan ik net zo goed gaan lopen, dacht ik de volgende dag, en op zaterdag stond ik in Retie op de Prinsenparkjogging. Op zich wel best een leuke gelegenheid: weinig volk, gratis deelname en lopen in de natuur. De keuze tussen 3, 6, 9 of 15 km was moeilijk, dus koos ik voor een gulden middenweg. Na een week ziekte wist ik niet of ik volledig hersteld was, en de bedoeling was dat ik zou zien waar ik zou geraken. Doordat het allemaal rondjes van drie kilometer zijn, valt dat best mee. Ik zocht gewoon een tempo waar ik me goed bij voelde, bleek het ongeveer een 12 km/u te zijn, het tempo dat ik in een jogging of een halve marathon normaal goed kan aanhouden. Maar bij het aanzetten van de derde ronde kwamen de hoestbuien weer op en ondervond ik weer hinder aan de keel. Ik besloot dat maar het tempo nog één rondje aan te houden en dan nog een toertje rustig uitlopen. Met als gevolg dat ik een uur liep, zonder diep te zijn geweest. Maar ik wist dat het de volgende dag weer van dat was, met de maandelijkse trainingsloop van de marathon op het programma. Ik kwam moeilijk in het juiste ritme en wilde na een tiental kilometer terug huiswaarts keren, maar in laatste instantie besloot ik terug aan te pikken. De laatste lus na de Hoge Mouw, het hoogste punt van Kasterlee, besloot ik wijselijk terug te keren, toch goed 19 km achter de kiezen. Ik voelde dat ik nog niet volledig was hersteld, maar was toch tevreden dat ik in moeilijke omstandigheden de kilometers de baas kon. Intussen liep ik nog twee keer een uurtje mee met de joggingclub om dan zaterdag de Terlo-jogging in eigen dorp af te haspelen. Samen met mijn schoonbroer die herstellende is, kozen we voor een duurloopje van een uur, tegen een matig en haalbaar tempo. Na twaalf kilometer en een klein uurtje later, kwamen we aan de finish. Het gaat de goede richting uit, dat belooft voor de toekomst. Maar laten we niet te hard van stapel lopen, er is nog veel werk tegen 15 november!
