We zijn het weekend doorgekomen, met een drukke loopagenda. Het begon al op vrijdagavond, toen we richting Vorselaar trokken voor de jaarlijkse Kardinaalsjogging. Sean moest al vroeg aan de bak en hij deed het niet onaardig. Hoewel hij als laatste eindigde, had hij het schitterend gedaan. De concurrentie was allemaal één tot twee jaar ouder, en vaak kop en nek groter, zoals ze dat hier bij ons zeggen. Maar hij genoot ervan en dat is toch het belangrijjkste bij kinderen.
Ikzelf genoot er iets minder van. Ik had me voorgenomen om een rustige tien kilometer te lopen en uiteindelijk werd het dat ook. In de eerste ronde ging ik wel iets te hard van stapel, maar ik liep een rustige tweede ronde om op de piste nog even door te trekken. Ik eindigde op iets minder dan 48 minuten, 47:57 en werd hiermee de vijfde vrouw
Een dag later in GVA Dwars door Geel was ik weer van de partij. Er was een massa volk en de sfeer zat er goed in. Ook hier koos ik voor de tien kilometer, hoewel die iets langer was, naar schatting een drie- à vierhonderd meter. Ik startte rustig aan een tempo dat ik goed kon aanhouden. Na zes kilometer ging ik even versnellen om dan uiteindelijk rustig te finishen. Door de warmte, die me ook een dag eerder parten had gespeeld, zag ik er het nut niet van in om in de slotfase volle gas te geven. Mijn uiteindelijke tijd was 48:00 min precies en daar kon ik best vrede mee nemen. Het is wel bijna vijf minuten trager dan mijn besttijd, maar dat zal me een zorg wezen. Ik trainde de afgelopen maanden haast enkel rustige duurlopen, zodat er van snelheid niet veel meer is overgebleven.
Om het weekend op een mooie manier af te sluiten, stond zondagochtend de maandelijkse marathontraining op het programma. De benen voelden wel wat vermoeid aan, maar ik besloot toch maar te starten. En gelukkig dat ik dat deed, want door mijn deelname werd ik de gelukkige winnaar van een gratis deelname aan de marathon in november. In het begin had ik het moeilijk, maar na enkele kilometer voelde ik me weer kiplekker. Er waren intussen al bijna zestig deelnemers, en het is nog maar juni. Wat zal dat in oktober worden...?
Nog even en we kunnen weer op vakantie. Voor de zoon is het al haast zover, voor ons zal het nog even wachten zijn. Maar vooraleer we richting Provence trekken, zal ik nog een aantal keer de loopschoenen aantrekken. Dit weekend zal het elke dag van dattum zijn, daarna zal het een pak rustiger zijn. Morgen trek ik naar Vorselaar, waar ook Sean tweehonderd meter zal afwerken. Hopelijk is hij iets beter gezind dan vandaag, want de vermoeidheid door een tekort aan slaap en het einde van het schooljaar begonnen op hem te wegen. Wat mezelf betreft weet ik het nog niet goed voor de Kardinaalsjogging van de Vorselaarse KWB. Wellicht loop ik de vijf km, of misschien de tien, maar echt doorgaan is niet de bedoeling.
Dat wil ik zaterdagavond tijdens GVA Dwars door Geel wel doen. Ik weet dat de snelheid niet meer is zoals een tweetal jaar geleden, maar ik zou toch graag in de buurt van de 45 minuten komen, al besef ik dat dit door de warmte, de drukte en een teveel aan lange duurtrainingen (lees: marathons) heel moeilijk zal worden. Ik las vandaag dat Ludo Dierckxsens, mijn idool van enkele jaren geleden, wil eindigen rond de 48 minuten. Mocht ik hem voor zijn, het zou een hele prestatie zijn.
Dan zondag is het weer tijd om te recupereren, met een halve marathon voor de voeten geschoven. De maandelijkse marathontraining hier in Kasterlee is een must voor mij, niet enkel om het parcours maar vooral voor de ongedwongen sfeer. 21 kilometer kunnen afwerken met een mooie groep tegen een gezapig tempo van zes minuten per kilometer, met onderweg de nodige bevoorrading, is echt een luxe. Genieten van begin tot einde.
Nu ga ik slapen, want morgen kan ik er vroeg uit (voor de gelegenheid om zes uur beginnen te werken) en laat dat nu net mijn ding niet zijn. In de loop van de komende dagen zal ik trachten nog wat foto's en resultaten op deze blog te plaatsen en wat misschien nog belangrijker is, hoe ik me voel na de inspanningen.
Intussen is 'De Nacht' achter de rug, en misschien gelukkig maar. Ik heb er mijn marathon van Stockholm een beetje kunnen doen vergeten, maar echt tevreden kan ik over mijn prestatie niet zijn. Mijn grootste doel, de eindstreep halen, heb ik wel bereikt maar daar stopt het dan ook.
In de voormiddag was ik nog snel een nieuwe outfit gaan halen, want doordat deze marathon 's avonds plaatsvindt, vond ik het wel nuttig om een strakker shirtje (underwear) aan te schaffen en een singletje, zodat de koude niet onder mijn loopshirtje zou komen. In de vroege namiddag trokken we richting Westhoek. Gelukkig moest ik niet zelf rijden en kon ik rekenen op de goodwill van Tom Sneyers die er ook de marathon zou afwerken. Bart Van De Water van fitnesscenter Technofit en Bart Van Nijlen, het maatje van de joggingclub trokken ook naar Torhout maar kozen voor de 100 km.
De sfeer zat er nochtans goed in, in het West-Vlaamse Torhout. Een massa volk, een knappe organisatie en een mooi parcours, wat wil een mens nog meer. De ambiance zat er zelfs zo goed in dat ik mezelf haast niet in toom kon houden. Ik startte te snel want na vijf kilometer had ik een gemiddelde van iets meer dan 12 km/u. Meteen wist ik dat ik dit tempo niet zou kunnen aanhouden en langzaam minderde ik wat. Maar na iets meer dan dertig kilometer doken krampen op, iets wat me blijkbaar enkel in Torhout overkomt. Naar de oorzaak is het gissen, maar het gevolg was wel dat een degelijke prestatie er niet echt inzat.
Op vijf kilometer overviel me toch een kippenvleesmoment. De leider in de 100 km kwam me waarlijk voorbijgevlogen. De Braziliaan De Oliveira mikte op het wereldrecord, maar moest even later toch inbinden. Maar de snelheid waarmee hij me voorbij kwam gelopen, was zelden gezien, niet in het minst voor iemand die dan al bijna zestig kilometer heeft afgelegd. Ach, toen ik even later de finish bereikte had Laura Lynn bijna haar optreden opzitten. "Jullie zijn geweldig!", schreeuwde ze toen ik de aaankomstlijn overschreed. Met de gedachte dat dit voor mij was, werd een kleine ontgoocheling toch nog een opsteker.
Toen ik een uurtje later fris gewassen was en de mobilhome van één van mijn collega's opzocht, viel mijn mond zowat open van verbazing. De lopers van het WK 100 km kwamen met een grote vaart voorbijgesneld. Met een gemiddelde van om en bij de 16 km/u werken zij hun wedstrijd af, dit verdient respect.
Mijn dorpsgenoten deden het ook niet onaardig. Ondanks blaren finishte Tom Sneyers in 3:23 op de marathon, de debutanten op de 100 km haalden allebei het einde. Bart VDW in 9:11 u , Bart VN in 10:19 u. Knappe prestaties!
En intussen zitten we weer een dag voor de 'Nacht van Vlaanderen' en ik begin me toch stilaan klaar te stomen voor deelname aan de marathon. De afgelopen dagen heb ik serieus wat hinder ondervonden van een verkoudheid. Vandaag was het wat beter, alleen stond ik vanochtend op met barstende hoofdpijn. Hopelijk is dit morgen wat beter.
Voor het overige voel ik me wel fris, met de benen lijkt het in orde te zijn, nu nog afwachten wat het zal worden. Ik heb intussen geleerd geen voorspellingen meer te maken, want zelden of nooit bereik ik dan mijn doel. Hoopgevend is dat morgen een duo uit de gemeente start in de 100 km en hoewel hun tempo normaal een heel pak hoger ligt dan het mijne, vernam ik dat ze tegen een kleine 11km/u zullen lopen, misschien kan ik in hun zog meeschuiven. Ik zal hen zeker nog aanmoedigen in hun laatste ronden, want voor iemand die er honderd afmaalt, daar heb ik toch heel wat respect voor.
Ach we zullen morgen wel zien, zaterdag volgt dan hoogstwaarschijnlijk het verslag van mijn loopervaringen tijdens de Nacht.
Wie dacht dat ik na het debacle in Stockholm het hoofd zou laten hangen, kwam alleszins bedrogen uit. Ik had wel enkele dagen nodig om de opgave t'e verwerken, maar uiteindelijk kwam ik snel tot de conclusie dat het louter omwille van de warmte was, dat ik de strijd moest staken.
Enkele dagen later trok ik weer op pad en ik genoot weer van de duurlopen. Op zaterdag werkte ik een ruime 15 kilometer af, van thuis uit liep ik naar de schoonouders in Dessel om aldaar op de nieuwe Finse piste enkele toertjes af te malen. Het liep allemaal van een leien dakje en dat deed me wel goed. Enkele dagen later, op woensdag, liep ik van het werk naar huis, toch goed voor 20 kilometer. Naar het einde nam de vermoeidheid wel toe, maar na een zware werkdag en meer dan zes uur niet gegeten is dat wel te begrijpen. Toen ik even later uitrekende dat ik toch tegen 11,5 km/uur had gelopen, was ik opgelucht. Het deerde me zelfs niet dat ik bijna de volledige afstand in de gutsende regen afwerkte.
Maar een verkoudheid was het gevolg. En er is geen geschikt moment om ziek te worden, maar met aanstaande vrijdag de marathon in Torhout op het programma, komt dit niet op het ideale tijdstip. Maar gisteren organiseerde JC Kasterlee, de club waarbij ik ben aangesloten haar tweede Gehuchenloop, een tocht van een kleine 36 kilometer en ik was opgelucht dat ik dit alles zonder noemenswaardige problemen kon afwerken. Hopelijk ziet het er vrijdag even goed uit, maar ik durf me niet meer wagen aan een voorspelling. Ik ga er gewoon het beste van maken. Maar nu is het tijd om enkele dagen te rusten. Zo kan ik in de komende dagen verder uitzieken en misschien wat foto's van Stockholm op deze blog plaatsen.
