Lang heb ik niet stilgezet na de Vorselaarse biermarathon van een week geleden, dinsdag stond ik opnieuw klaar om kilometers te malen met de leden van de joggingclub. Met dinsdag 14 en donderdag 10 kilometer op de teller werd de kilometerstand opgetrokken, om nog maar te zwijgen van afgelopen weekend. Zaterdag heb ik voor de gelegenheid op snelheid getraind met 6km in 27'30", goed voor een snelheid die boven de 13km/u ligt. Een half uurtje later volgde een recuperatieloop van 9km, nu ja met 5'30"/km leek ook dit op een doorgedreven training. Zondagochtend dan nog een training van zowat achttien kilometer (deze keer wel rustig) en het weekend zat er op.
Over twee weken staat de marathon van Eindhoven geprogrammeerd, de bedoeling is om hier met een goed gevoel naartoe te trekken. Daarom staan dinsdag en donderdag nog de nodige kilometers op de teller, volgende week zal het iets rustiger zijn. En mocht Eindhoven niet goed lukken, is er half november nog altijd de herkansing in Kasterlee.
Het was me zaterdag wel een dagje. Net op het moment dat ik van plan was mijn dertigste marathon tot een goed einde te brengen (iets wat me eind vorig jaar in Kampenhout door ziekte niet lukte), besloot diegene die de touwtjes van het weer in handen heeft om er een tropische dag van te maken. Nu is de combinatie mooi weer en lopen voor mij nooit echt ideaal geweest, het zou dus een loodzware en vooral lange dag worden. Stiekem had ik gehoopt om rond de tien km/uur te kunnen blijven lopen, want dat lukte me tijdens de laatste trainingen moeiteloos. Ik startte ook tegen die snelheid, maar al vroeg in de tweede van drie af te leggen ronden kwamen de eerste tekenen van vermoeidheid opzetten. Plots geraakte ik weer in ademnood, rustiger aan doen was de enige oplossing. Want opgeven was geen optie, daarvoor was ik niet naar de Vorselaarse biermarathon afgezakt. Na twee ronden wist ik dat het een lange derde ronde zou worden, bij de eerste bevoorradingspost besloot ik om me even op een stoeltje te zetten om te genieten van een Westmalle trappist. Samen met Monik, van de Kasteellopers, trok ik me weer op gang, maar ook zij had een slechte dag. Opvallend genoeg -misschien lag het aan de trappist- vond ik na kilometer 35 opnieuw het juiste ritme en kon dat toch een kilometer of vier volhouden. Daarna was het weer slenteren naar de finish, maar toch was ik ontzettend blij dat ik het er goed (nu ja) vanaf heb gebracht. Nu op naar nummers 31 en 32 in respectievelijk Eindhoven en Kasterlee.
Met het oog op de marathon van zaterdag, de gekende tweejaarlijks georganiseerde Biermarathon in Vorselaar, was ik er vorige week niet echt gerust in, maar het vertrouwen is de voorbije dagen zienderogen gestegen.
Met een ultieme duurloop heb ik dinsdag dat vertrouwen met een ruk de hoogte ingejaagd. Nu kan ik niet vertellen dat het van een leien dakje liep, er waren zeker moeilijke momenten bij, maar ik was zo trots als een klein kind dat ik dinsdag de kaap van dertig kilometer benaderde. Nu heb ik al heel wat marathons gelopen en ik denk dat de voorbereiding naar een wedstrijd toe nooit zo intens geweest is als nu. Even een vergelijking, op drie dagen tijd (zondag 10 en dinsdag 30) liep ik net zoveel kilometers als vier jaar geleden in de voorbereiding op de marathon van Rotterdam tussen 1 januari en de marathon ergens begin april. En ook die heb ik tot een goed einde gebracht.
Het was nochtans een schitterend, maar ook best zwaar parcours dat ik dinsdag kreeg voorgeschoteld. Het was Witte Bergenwandeling van wandelclub De Pompoenstappers uit Kasterlee, en ik kan je verzekeren dat een wandelparcours niet altijd synoniem is voor een loopparcours. Het deed me veeleer denken aan een trailrun, met weinig belopen paden doorheen de schitterende natuur. Ik kwam op plaatsen in Kasterlee, maar vooral ook in Lichtaart, waar ik nooit eerder kwam. Het was genieten van de eerste tot de laatste kilometer.
Het vertrek was in het Ontmoetingscentrum en het begon met een lus van tien kilometer richting Koningsbos, Duivelskuil en Kleine Nete, om via de Ark van Noë en de Heksenberg terug te komen. Terug in het OC snel bonnetjes gekocht, een plat watertje en een cola in sneltempo leeggedronken en mijn tocht verder gezet. Via de Kattenhagenstraat ging het dan achter rusthuis De Witte Bergen, richting Achterlee waar de bevoorrading was. Ik had nog bonnetjes, dus alweer snel een watertje binnengekapt en verder. Vanuit Achterlee maakte de wandeling (in mijn geval bosloop) een lus doorheen de bossen en het groen richting Heerle (Poederlee) om via landelijke wegen en naast het spoor terug te komen aan de bevoorradingspost. De teller van mijn gps stond intussen op 23km, een colaatje was welgekomen. Maar het zwaarste moest nog komen. Viel het aanvankelijk nogal mee wat parcours betreft, na het Hofke van Bayot werd me duidelijk waarom de wandeling de Witte Bergenwandeling wordt genoemd. Niet omwille van het rusthuis, maar de pittige hellingen doorheen het witte mulle zand deden die naam alle eer aan. Eenmaal de Herentalsesteenweg terug over wist ik dat het ergste voorbij was en liep ik steeds sneller richting Ontmoetingscentrum. Na een watertje en opnieuw een cola nog genoten van een trappist, want ook dat hoort bij de voorbereiding voor zaterdag. Het is bij eentje gebleven en met een goed gevoel ben ik naar huis gekeerd. Ik had voor 29,5km net iets meer dan drie uur nodig, en daar was ik best tevreden mee.
Maar om terug te komen op dat vertrouwen, dat was dinsdagmiddag zo groot, dat ik woensdag besloot nog een extra 42-er in mijn programma op te nemen, midden oktober de Lage Landen Marathon in Eindhoven. Nooit eerder liep ik deze populaire marathon net over de grens, maar het is een mooie gelegenheid om te kijken of de vele schitterende reacties die ik over deze wedstrijd al hoorde bewaarheid worden. Er wachten me dus dit kalenderjaar nog drie marathons, zijnde Vorselaar, Eindhoven en Kasterlee. Na de jaarwisseling gaat de focus naar snelheid in het lopen en de fiets, met het oog op de Powerman Germany die ik eind mei wil betwisten, iets wat er dit jaar wegens gezondheidsperikelen niet van gekomen is.
Jawel, hier zijn we weer! Het is intussen ontzettend lang geleden, maar dat betekent niet dat ik stilgezeten heb. Aanvankelijk wel, dat moet ik toegeven, maar daar zat een wankele gezondheid voor iets tussen. Zo liep ik de klassieker Herentals-Tielen niet zonder moeilijkheden uit, met onderweg tal van ademhalingsproblemen, tijdens Dwars Door Kasterlee moest ik omwille van die chronische hyperventilatie er na een kilometer of zes de brui aan geven. Maar negen sessies bij de kine zorgden voor beterschap en vooral weet ik nu wat te doen wanneer het probleem zich nogmaals voordoet.
Er staat de komende weken nog heel wat op de agenda, zoals onder meer de marathons van Vorselaar en Kasterlee en als alles meezit tussendoor die van Eindhoven.Vandaar ook dat ik begin augustus de draad terug heb opgenomen en me meer met de conditie ben beginnen bezighouden. Het begon met een fietstocht van ongeveer 65km naar Zundert, dat was de aanzet om meer te gaan lopen. Die eerste loopkilometers was het echt harken, waarin ik nauwelijks vooruit geraakte en na zes kilometer de pijp uit was.
Mijn eerste betere moment kende ik tijdens de Hollewegjogging in Lichtaart, waar ik vlotjes de 10K aflegde, een aantal clubmakkers voor bleef en allesbehalve moe was. Dat sterkte meteen ook de moraal. Ik nam de draad terug op bij de joggingclub op dinsdag en donderdag en liep eind augustus al meer dan twintig kilometer tijdens de marathontraining van Roger. Met het aantal kilometers begon ik me ook steeds beter in mijn vel te voelen. Conditioneel dan toch, want professioneel werd ik eerder deze maand met de neus op de harde feiten gedrukt. Maar tijdens het lopen genoot ik des te meer van elke kilometer, zelfs elke meter.
Afgelopen zondag kon ik mijn hartje ophalen hier in de Lichtaartse bossen tijdens de Bosloop tvv Kom Op Tegen Kanker. Eerst liep ik 9K met Rigo, aansluitend 12K met de Joggingclub. De sfeer was geweldig, dat moet gezegd!
Voor mijn doen heb ik dus al veel kilometers afgelegd, maar daar stopt het niet bij. Gisteren sloot ik nog eens aan bij de snellere jongens van JCK en ook dat beviel me best, nu is het de bedoeling dat ik nog wat kilometers maal met het oog op de marathon van Vorselaar volgende week zaterdag. Dat wordt de eerste echte test. Veel verwacht ik er nog niet van, maar een goed gevoel zou ik er toch heel graag aan overhouden.
