Die zondagochtend, gisteren dus, werd ik wakker met een houten kop. Het was bijna acht uur, om half negen kwam men me ophalen voor een bosloop in Mol. Maar ik had er moeite mee om op te staan, zelfs meer moeite dan me lief was. Mijn gsm lag in de keuken, dus afbellen was geen optie. Om 8.27 uur dan toch maar besloten om me klaar te maken. Loopkledij aangetrokken, snel een banaan gegeten en wat sportdrank naar binnengewerkt en de auto van mijn schoonbroer stond voor de voordeur te wachten.
Het was de eerste keer dat we naar de kerncentrale in Mol trokken om er de jaarlijkse bosloop af te werken. Ik prees me al gelukkig in de auto toen men me vertelde dat ze voor de tien kilometer zouden kiezen, want ik had het dubbele in gedachten. De eerste meters liepen stroef, de pintjes van de vorige avond werkten in hoofd en maag, maar na een kleine kilometer kwam ik toch in het ritme. Het was echt genieten onder een fijne nazomerzon in een werkelijk schitterende omloop. Ik was me er niet van bewust dat men in deze kant van Mol zoveel bossen heeft. Bovendien was het een puike organisatie en dat moet ook zeker vermeld worden.
We hadden precies een uur gelopen over de exact 10,2 kilometer, drank- en plaspauze meegerekend. Het ging allemaal vlot, maar toch besef ik dat er nog werk aan de winkel is tegen 15 november, maar we hebben nog een acht weken om ons klaar te stomen.
Eindelijk heb ik nog eens een vrij moment gevonden om mijn blog een beetje bij te werken. Drukte op het werk, druk met het werk voor mijn twee kranten (Gazet van Antwerpen & Het Laatste Nieuws), druk met de pasgeboren dochter, ... Kortom de handen meer dan vol. Toch ben ik er de afgelopen week in geslaagd om twee keer de loopschoenen aan te binden, eigenlijk met wisselend succes. Vorige week donderdag vervoegde ik nogmaals de joggingclub, iets wat weer een hele tijd geleden was. We waren met z'n zessen, niet overdreven, maar wel voldoende om een goede training af te werken. Een uurtje lopen tegen een deftig tempo deed me echt deugd. Gerust was ik er niet echt in, want het was weer even geleden dat ik nog op pad was en een uurtje voor het vertrek had ik met veel smaak nog een frietje-rosbief naar binnen gespeeld. Maar wonderwel liep het wel goed (beter dan met de pasta in Stockholm, maar laten we dat aub zo snel mogelijk vergeten) en ik kwam nog redelijk fris aan. Nauwelijks twee dagen later trok ik naar Vorselaar voor een schitterende loop met de al even schitterende naam, de Monumentenloop. Nadat ik eerst mijn nichtje Eva (12 jaar) de wedstrijd over 4,5 km zag winnen, mocht ik zelf op pad. Ik was ingeschreven voor de 28 km en samen met schoonbroer Luc en Frans van de joggingclub ging ik iets te snel van start. Ik had me voorgenomen om 10 à 11 km/u te lopen, maar al vrij snel had ik door dat we op minder dan vijf minuten per kilometer liepen. Toch ging het allemaal heel lekker en na een vijftal kilometer kwam ik er na een plaspauze alleen voor te staan. Ik kon het tempo redelijk goed aanhouden, maar naar het einde van de eerste ronde van 14 km speelde mijn enkel weer op, iets waar ik al bijna een jaar hinder van ondervind. Ik besloot na veertien kilometer te stoppen, ondanks het goede loopgevoel. Ik voel dat er na de erbarmelijke maanden juli en augustus beterschap op komst is. Vanavond ga ik er weer even tegenaan, misschien met de joggingclub of anders alleen, dat zien we nog wel. In het weekend staat er weer een lange duurloop op het programma. De keuze gaat tussen de natuurloop in Mol (Nuclea-loop) of in Zevendonk (Zevendonk voor Muco). Wat vaststaat is dat ik minimum twintig kilometer afwerk. Eens kijken of we dan nog op schema zitten voor hét doel van het jaar, de marathon in Kasterlee, voor eigen volk.
