Dwars Door Geel is een leuke wedstrijd die gelukkig door de Geelse Triathlonclub nieuw leven werd ingeblazen, zeker nu het loopevenement door Golazo en partners wat aan de kant werd geschoven. De nieuwe organisatie loste de verwachtingen in, alleen jammer dat er zo weinig publieke belangstelling was. Gelukkig daagden er voor de 5 en 10 km toch meer dan vierhonderd lopers op en ook de jeugdwedstrijden waren goed bevolkt.
Zelf koos ik voor de vijf kilometer, een afstand die me in Dessel twee weken geleden goed is bevallen en na de marathon van Torhout was het de eerste keer dat ik opnieuw de loopschoenen aanbond. Ik had er niet al te veel verwachtingen in en had 's namiddags nog enkele tripeltjes gedronken. De boog kan niet altijd gespannen staan. Om kwart voor zes kwamen we in Geel aan en Sean liep eerst zijn kilometer en deed dat weer heel goed. Om zeven uur werd de start gegeven voor de 5K en samen met nichtje Eva (14j) koos ik voor een rustige aanloop. We plaatsten ons in het achterste gedeelte tijdens de start en besloten om rustig op te schuiven. Eva had zich in Dessel al eens vergaloppeerd en dat was haar toen niet bevallen. Het duurde niet zo lang eer het gewriemel in de start achter ons lag en na amper een halve kilometer konden we onze eigen wedstrijd lopen. We raapten heel wat lopers op, en dat terwijl niemand ons voorbij stak. Ook haalden we de ene na de andere dame in en na iets meer dan drie kilometer liepen we blijkbaar de tweede dame in, die zichtbaar haar beste periode al achter de rug had. Nu was het gewoon een kwestie om het tempo erin te houden en dat lukte aardig, met op het einde nog een versnelling. Eva werd zo tweede en mocht mee op het grote podium. Zelf was ik best tevreden met mijn tijd van 22'36", want ik was niet heel diep moeten gaan en kon zo toch een aanvaardbare tijd neerzetten. Met een 37ste plaats, op meer dan 180 deelnemers, mag ik evenmin klagen. Ik denk dat ik de komende weken me wat meer ga toeleggen op het kortere werk, dus minder dan tien kilometer. Misschien wordt op die manier de basissnelheid, die toch heel erg achteruit is gegaan door al die marathons, opnieuw wat aangescherpt. Nu is het uitkijken naar de vakantie en daarna nog enkele leuke wedstrijden. Dwars Door Kasterlee haal ik door vakantieplannen wellicht niet, maar de LU 2 UUR van Herentals zou ik graag meedoen eind juli en een week later de estafette-halve marathon in het Giels Bos. Later kan ik me via joggings in Retie en eind augustus in Lichtaart voorbereiden op de marathon van Beneden-Leeuwen.
Intussen is het zondag en is de marathon van Torhout, beter bekend als de Nacht van Vlaanderen, al meer dan een etmaal verleden tijd. Ik weet niet waarom, maar ik blijf het een fantastische wedstrijd vinden, waar ik probeer zo vaak mogelijk aanwezig te zijn. Wat deze marathon precies onderscheidt van andere, weet ik niet, maar enkele factoren spelen hierin zeker een rol. Wat wel vaststaat is dat de organisatie niets, maar werkelijk niets, aan het toeval overlaat. André Migneau en zijn team weten als geen ander hoe ze een loopwedstrijd moeten organiseren en dat merk je. Het vlakke parcours is prachtig uitgepijld, maar er staan bovendien seingevers of politie op elke hoek van de straat. De bevoorrading is werkelijk geweldig, met ongeveer elke vier kilometer water, sportdrank, cola, ice-tea, bananen, appelsienen, rozijnen, chocolade en peperkoek. Wat wil een mens nog meer! Vrijdagavond, want het gaat hier wel degelijk om een avondmarathon met start om 20 uur, stond ik voor de derde keer aan de start. Vorig jaar moest ik in extremis forfait geven met luchtwegenproblemen, dit jaar hield niets of niemand me weg uit Torhout. Zelfs een aanslepende verkoudheid niet. Na toch een vermoeiende voormiddag -de kinderen waren al om halfzeven 's ochtends in de weer- besloot ik om tijdig te vertrekken om de verkeersellende in Antwerpen en Gent voor te zijn. Dit was me aardig gelukt, maar het ging eigenlijk te vlot zodat ik al om half vier van de partij was. Met het nuttigen van koeken en bananen, het luisteren naar de radio en het bekijken van mensen bracht ik de tijd om. Om een uur of zes ging ik rustig mijn borst- en voor de gelegenheid ook rugnummer halen, dronk nog enkele koffietjes en maakte me langzaam klaar. Ik maakte nog een praatje met JCK-lid Patrick Aerts en had ook nog een onderhoud met Willy Luyten, die me al verklapte dat hij in Kasterlee later dit jaar zijn tweehonderdste (!) marathon zal lopen. Rond zeven uur arriveerde ook Bart Van Nijlen, die de honderd kilometer tijdens de Nacht zou afwerken en verrassend brons pakte tijdens het BK en VK. Ontspannen begaven we ons naar de startbox. Om acht uur stipt weerklonk het startschot en in een zelden geziene sfeer liepen we door een talrijk opgekomen massa door het centrum van Torhout en begonnen we aan een ronde van 23 kilometer. Na enkele kilometer had ik het juiste tempo gevonden en er werd zowaar een bus gevormd van ongeveer veertig lopers en daarin liep ik vrij vooraan en enkele kilometers zelfs mee aan de leiding. Het tempo lag ongeveer op elf kilometer per uur en daar voelde ik me goed bij. Er viel al eens een buitje uit de lucht en het waaide fel, maar dan kan je je in groep al eens uit de wind zetten. Na kilometer vijftien zag ik dat de groep langzaam uit elkaar viel. Voor sommigen ging het te snel en die moesten afhaken. Bij de doortocht aan de aankomst waren we nog met een loper of acht. Ik kwam goed door in een tijd van 2:04 uur en wist dat een tijd onder de vier uur tot de mogelijkheden behoorde. Maar zo ver was het nog lang niet. Even voor het 30 km-bord sloeg het noodlot weer toe en de knie zorgde weer voor problemen. Hoewel ik nog vrij fris doorkwam in 2:48 (30km) werd de pijn steeds erger en bij elke stap die ik zette moest ik op de tanden bijten. Ik was genoodzaakt het langzamer aan te doen, maar opgeven was geen optie. Met nog twaalf kilometer te gaan moet je gewoon je karakter aanspreken. Vanaf dan telde slechts één doel en dat was het halen van de finish. Tussen kilometer 33 en 40 was het werkelijk een marteling, naar het einde toe werd -wellicht door de euforie- de pijn draaglijk en ik kwam aan de finish in een tijd van 4:11:37, precies zeven tellen sneller dan bij mijn eerste deelname. Jammer dat er door de knieperikelen geen persoonlijke besttijd inzat, maar ik voel dat ik dit jaar nog onder de vier uur zal lopen. Ik besef nu eindelijk dat je enkel met kilometers te malen vooruitgang boekt. Wat de recuperatie betreft zit het ook goed. Zaterdag had ik nog hevige pijn in de knie bij elke beweging, nu is die pijn volledig weg. Enkel wat stramme spieren in de bovenbenen spelen me nog wat parten, maar dat is morgen ook wel verleden tijd. Mijn marathonvoorjaar zit er op, in het najaar zou ik er nog graag drie lopen. De derde zou dan in eigen Kasterlee zijn, waar ik het twintigste streepje op mijn succesvol beëindigde marathonlijstje wil plaatsen. Maar zover is het dus nog lang niet...
In laatste instantie heb ik dan toch maar beslist om de Foorloop in Dessel mee te doen. Onze Sean ging graag lopen en we waren toch zeker van plan om een kijkje te gaan nemen op de kermis in Dessel. Nadat Sean een goede kilometer had gelopen, voor mij het beste wat hij ooit op sportief vlak heeft gedaan, was het de beurt aan mezelf. Ik nam geen risico's en koos voor de vijf kilometer en naargelang ik de start vlot verteerde zou ik zien waar ik naartoe zou gaan.
Ik had me achteraan de massa gezet, want er was wel aardig wat volk, en vanaf het startschot schoof ik langzaam op tot ik in een aardig tempo zat. Ik slaagde er vlot in dit tempo aan te houden en ik bleef vlotjes opschuiven. Na één ronde - halfweg dus - kwam ik door in 11'15" en daar was ik zo tevreden over dat ik besloot nog een tandje bij te steken. In de slotkilometer trok ik nog even door en in 22'11" kwam ik aan de finish. Het was opvallend dat ik na toch een serieuze inspanning meteen gerecupereerd was. En met een 41ste plaats op 163 deelnemers ben ik zeer tevreden. En dan bedenken dat er meer in zat en dat er een heel sterk deelnemersveld aan de start stond.
Misschien moet ik wel eens wat vaker kiezen voor een kortere afstand, want die verteer ik blijkbaar beter dan dat beulenwerk op de langere afstanden. Zaterdag na de Sinksenjogging in Kasterlee heb ik ontzettend afgezien en de pijn in de knie was 's nachts en ook gisteren niet te harden. Vanochtend was alles gelukkig veel beter en deze vijf kilometer heeft me gesterkt met het oog op vrijdag. Natuurlijk is het onmogelijk een 5K te vergelijken met een marathon, maar als het in het kopje al snor zit, ben je al een aardig eind op weg...
Na de Gehuchtenloop vorige week, een knap initiatief van JC Kasterlee, was het opnieuw in de eigen gemeente te doen. De Sinksenjogging is een leuke wedstrijd met een schitterend, maar niettemin loodzwaar parcours. Aanvankelijk waren er wat twijfels of ik zou starten, want in de Gehuchtenloop had mijn knie voor heel wat problemen gezorgd, waardoor ik na een 25 kilometer genoodzaakt was de strijd te staken. Maar met de marathon van Torhout volgende vrijdag in het verschiet, werd het mijn laatste -tenzij ik maandag in Dessel nog een rustige 10K doe- test. En uiteindelijk ben ik toch tevreden over mijn wedstrijd.
Het pittige parcours met daarin drie hellingen, waarvan er twee niet van de poes zijn, zorgde meteen voor een goed gevoel. Ik had gekozen voor drie rondes van zes kilometer (al was het misschien wel iets minder, maar door de aard van het parcours hoorde je er geen haan naar kraaien). Het ging aanvankelijk vlot, misschien wel te vlot. Samen men schoonbroer Luc Van Doninck had ik geopperd om een rustige duurloop te houden, maar het ging zo lekker en de hellingen verteerde ik zo goed, dat ik iets te hard van stapel liep. Meteen werd duidelijk dat we tegen meer dan 12 km/uur liepen en dan moet ik vaststellen dat ik dat nog niet kan vasthouden. Toen ik de tweede ronde bovenkwam op de Hoge Mouw, liet ik mijn metgezel lopen en koos ik voor de rustigere aanpak. Enkel op die manier kon ik het tot een goed einde brengen. De knieproblemen vielen mee, maar de zachte ondergrond zal daar ook wel voor iets bij tussen gezeten hebben. In de derde ronde kreeg ik het moeilijk, maar kon toch aardig mijn tempo vasthouden om toch onder het anderhalf uur te finishen, niet slecht voor een loodzware wedstrijd over 18 kilometer.
Nu is het afwachten hoe de beentjes morgen aanvoelen en als dat in orde is, ga ik maandag tijdens de Foorloop van Dessel nog een allerlaatste test doen. Maar dat zien we dan wel. Met de Nacht van Vlaanderen in het verschiet is het nemen van risico's niet aangewezen.
