De marathon van Kasterlee editie 11 is weer verleden tijd, het was zondag een hoogdag in ons pompoenendorp met meer dan 1700 lopers, waarvan een kleine vijfhonderd kozen voor de volledige marathon. De regen van de dagen voordien had het parcours omgetoverd tot een modderpoel, maar dat zijn dingen die nu eenmaal bij een natuurmarathon horen. Over mijn eigen wedstrijd kan ik niet helemaal tevreden zijn.
In de eerste ronde had ik nochtans een goed gevoel, misschien een beetje voortvarend, maar na een drietal kilometer (toen de smalle passage in het bos voorbij was) nam ik wat gas terug. Het tempo tegen 11 km/u verging me goed, ik had ook nooit het gevoel dat ik moe werd, ook niet toen ik na 1:56 voor de eerste keer de doortocht maakte. Maar een kilometer of vier later was het uit met het sprookje. Ik maakte een slippertje in het slijk en ging (alweer) door de knie. Het was niet verstandig om door te lopen, met nog 17km voor de boeg, maar in eigen dorp wil je al wel eens wat meer op de tanden bijten. Stappen ging, maar bij elke stap die ik tijdens het lopen zette leek het alsof men met een priem in de knie stak. Toen de hellingen er in de slotfase eraan kwamen heb ik dan toch maar besloten om opnieuw de pijn te verbijten gedurende de laatste vijf kilometer. In een teleurstellende tijd van 4:41 bereikte ik dan toch de finish. Ik was nog zo fris als een hoentje, maar het was deze keer de knie die een bevredigende prestatie in de weg stond.
Het leven kan toch spannend zijn. Nog twee keer slapen en dan is het weer zover. Nee, voor de Sint is het nog wat vroeg, maar ik hoop toch dat de goedheilige man zondag even langskomt om me van goede benen te voorzien. Want voor de marathon van Kasterlee, een certitude op mijn jaarlijkse loopkalender zou ik dit jaar toch eens graag in vorm zijn. Na alle ellende die me de voorbije twee jaar overkwam (klierkoorts, knieproblemen, luchtwegen,...) zat een mooie prestatie er helaas niet in. Misschien kan ik zondag komaf maken met de tegenslag.
De verwachtingen zijn hoog, maar realistisch. Ik heb de voorbije maanden vrij goed getraind, voor mijn doen zelfs heel goed, maar of dat genoeg zal zijn om 42 kilometer, over een loodzwaar parcours, er een strak tempo op na te houden is nog maar de vraag. Ik heb alvast niets aan het toeval overgelaten. Zo lette ik de voorbije week op mijn eten, laste vooral een alcoholvrije week in en heb vooral veel gerust, nadat ik afgelopen weekend nog meer dan dertig kilometer liep. De komende twee dagen heb ik verlof, dus staat niets me in de weg om er zondag vol voor te gaan. Hopelijk missen ook mijn gloednieuwe compressiekousen, een nieuwigheid waar ik wel naar uitkijk, hun effect niet. Indien ze tijdens het lopen geen meerwaarde zouden betekenen, hoop ik toch dat ze de recuperatie zullen bevorderen.
Ik heb er wel ontzettend veel zin in, de weersomstandigheden lijken me gunstig en het nieuwe parcours is zwaar maar een plezier om over te lopen. Het wordt gewoon 42,195 kilometer genieten. Voila, hier ga ik het bij laten, zondag (of hoogstwaarschijnlijk maandag) leest u hier meer over mijn fratsen in de elfde marathon van Kasterlee.
De marathon van Kasterlee komt akelig dichterbij, maar het hoofd en de benen lijken op de goede weg te zijn na het debacle in de marathon van Eindhoven enkele weken geleden. Daar ging ik na 14km even door de knie en besloot halfweg er de brui aan te geven. Uiteindelijk bleken enkele dagen rust voldoende en was er niets ernstigs aan de hand. Ik denk dat het gewoon wat overbelasting was, nadat ik een dag eerder nog 4km tegen 14km/uur had afgehaspeld. Het domste wat ik in mijn achtjarige loopcarrière heb gedaan, net als de pintjes die ik na deze jogging in Terlo heb gedronken.
Dus nu de focus op Kasterlee en afgelopen weekend deed ik een goede zet in de opbouw hiernaartoe. Zaterdag een fietstochtje naar Ter Dolen in Houthalen-Helchteren (een kleine 63km), een dag later bosloop in het Gielsbos met 25km op de teller. Deze week nog wat kilometers maken om dan volgende week het wat rustiger aan te doen. Ik kijk ernaar uit, hopelijk kan ik na enkele jaren van wankele prestaties eindelijk nog eens een aanvaardbare marathon neerzetten.
