“Gratis koffie terwijl je wacht”, kan ik lezen op de gevel van de bandencentrale, waar ik word verwacht, fijn is dat. Een knappe, sympathieke mannelijke bediende met brede schouders, verschaft me de gewenste informatie en wijst me daarna de “guest room” aan. Er staan heel wat modieuze zetels en enkele banken, ik ben er niet alleen. Ook een andere dame wacht er geduldig terwijl ze koffie drinkt en er aandachtig de krant doorneemt. Nog een dame komt ons vergezellen, wat een vrouwen bedoening is dat hier, toen waren we al met drie. Die derde heeft lange benen, dat is erg opvallend en ik heb het meteen duidelijk en goed gezien. Ik kan me niet vergissen: zij, dat was vroeger een man. De knappe vriendelijke bediende verschaft haar eerst de nodige informatie en wijst haar daarna de koffiemachine aan. Stiekem gluurt hij naar haar benen, ik zie hem denken: “ zij, dat was vroeger een man”.

Het blijft toch wat gevoelig liggen, dat “transgenderisme” maar het is hot item, het is in, het is van deze tijd. Een tikkeltje ingewikkeld, een beetje moeilijk maar anderzijds ook weer vrij simpel: een man werd vrouw of een vrouw werd man. Ik heb er eentje in mijn familie, een man werd er een vrouw, dus ben ik ook een beetje hot. En iedereen mag het weten dat ik een  transgenderzus heb.

Ik schrok me een hoedje toen ik het nieuws vernam en was een tijdje van de kaart. Wie had dat nu zien aankomen, ik in elk geval niet. Nooit gezien dat hij vroeger mijn bikini stiekem testte en ik zag hem ook nooit spelen met mijn pop. Ik was totaal overdonderd en moest het wat verwerken. Plots was mijn broer weg, dus ik was in rouw. Ik moest afscheid nemen met het nodige verdriet. Eerst het ongeloof, daarna het protest om het dan na lang treuren te aanvaarden: mijn broer waar ik naar opkeek die was voorgoed weg en kwam nooit meer terug. Maar toen ging ik beseffen dat het eenvoudiger was dan verwacht: de persoon is nog steeds dezelfde maar met een ander jasje aan.

Man, man, man dacht ik, na haar operatie, maar dat mocht ik niet meer zeggen, want toen werd ze kwaad. Ze doet het niet slecht, die zus van mij, al was het een beetje schrikken toen ze pannenkoeken aan het bakken was met haar hoge hakken aan. Ze heeft gevoel voor al wat vrouwelijk is, voor de make up en voor de kledingstijl. Ze heeft charme en allure, ze is een echte vrouw van de wereld, veel meer “een woman” dan ik. Toch blijft het altijd wennen als ik haar zie zitten op een stoel, met haar lange blonde haren en haar sjakosse op haar schoot. Maar ik heb het ondertussen wel aanvaard.

Het hele gebeuren heeft nogal wat voeten in de aarde gebracht,  stof doen opwaaien in onze omgeving. Je hebt de voor en de tegenstanders, ik noem het de  pro’s en de contra’s. Je hebt er die tegen zijn, de andere kunnen er mee overweg. De ene zijn modern, de andere nog wat ouderwets. De ene vindt het voor te lachen, de andere neemt het au serieus of nog een ander weet niet wat gezegd. De ene groep kan er mee leven, de andere denkt er zelfs nog niet aan.

Jongens toch, al dat gekibbel en gekwaak. Laat ons gewoon voort doen met het leven dat ons nog rest, ons concentreren op interessantere zaken. Laat ons de mens die dat wil gewoon zichzelf zijn opdat hij zich goed voelt in zijn vel. Het moet al verschrikkelijk genoeg zijn om je gevangen te voelen in een lichaam dat niet past bij je ideaal. En wat een lef moet je niet hebben om uit de kast te komen, het was een marteling voor hem, ik bedoel voor haar. 

Ik ben zo blij dat ze nu gelukkig is en bij deze moeilijke beslissing haar mannetje staat, excuseer. Ik blijf me nog vergissen, als ik over hem spreek bedoel ik haar. Dus neem me het niet kwalijk, het komt wel in orde. Ook moet ik me verontschuldigen aan de persoon in kwestie voor de periode dat ik in de war was, maar ik ben er door. Nu kan ik eindelijk en zonder probleem verkondigen aan iedereen die het horen wil:  dat ik een geweldige attente, mooie en lieve transgenderzus heb, die ik bewonder voor het lef en de moed die ze doorstaan heeft om te tonen wie ze werkelijk is: respect.

02-05-2015 om 23:41 geschreven door kvervaek  

En de zeeman hier in Gent heeft het druk, druk, druk, het duikseizoen is weer in volle gang. Zijn gsm staat roodgloeiend: “Meneer de duikinstructeur, zou het passen om ons te leren duiken, want we vertrekken binnenkort naar een tropische bestemming, we zouden de sport daar willen beoefenen, het zou dus eigenlijk snel moeten gaan”. Of: ” Meneer de duiker, zouden wij dat een keertje  mogen proberen in dat zwembad daar van jou, misschien is dat ook wel iets voor ons.”

Ik zie hem langs de oprit heen en weer sloffen: lege duikflessen naar vanachter, gevulde flessen weer naar voor. Het is heerlijk om in de lentetijd te gaan duiken maar het leven van een duikleraar is in deze maanden hard labeur. Hij snuffelt in zijn agenda om het allemaal rond te krijgen want hij wil ook nog wat duiktijd voor zichzelf.  In mei naar de Oosterschelde, in juni naar Frankrijk, in juli naar Kroatië en in september staat een weekje Spanje genoteerd. De echtgenoot heeft de duikmicrobe serieus te pakken en is er heel erg door gefascineerd.

Met enige trots kan ik vertellen dat ik lang geleden ook dat fel beheerde duikbrevet heb behaald. Ik was totaal overdonderd van mijn eerste duik meteen in de Rode Zee. De schoonheid van het onderwaterleven valt niet te beschrijven en dan nog niet te spreken van alle eenvoud, de rust en de stilte die daar in het zoute zeewater heerst. Een visje naar hier, eentje keert terug, onverstoord zwemmen ze verder, geen stress daar onderwater, een paradijs.  

Maar ik ben een “luxe duiker”, dat moet ik bekennen, ik ben er eerlijk in. Het moet warm zijn buiten, niet te veel wind en het water niet te koud, de zichtbaarheid moet goed zijn en ik eis een ervaren mededuiker aan mijn zij, want ik heb nog altijd een beetje schrik om mijn weg niet terug te vinden.  Ik kan me moeilijk oriënteren, er staat geen boom die ik kan herkennen of een plakkaat of een andere aanwijzing, alles lijkt er op elkaar. Ik zou een onderwater GPS moeten hebben, dan zou het vlotter gaan. Ik ben een goede duiker, zegt mijn persoonlijke duikinstructeur: je bent kalm, beheerst, je kan goed je evenwicht bewaren en je volgt me overal zo goed als je kan. Eigenlijk een beetje zoals ik boven water ook ben.

Maar de zeeman hier verlegd zijn grenzen, ik heb het wel in het snotje, het is al lang niet meer om een mooi visje te doen. Het is de  moed en kracht verzamelen  om het sterke zeewater te trotseren, de kick te voelen en tegen de stroming in durven te gaan. De weerstand van dat krachtige water te ervaren , je eigen grenzen te bewaken en zien hoe ver je hierin mag gaan. Het is duiken niet alleen in de zomer maar ook in de winter als het vriest en kraakt.  Het is niet mopperen als er dan na vier dagen een koortsblaas op je lippen staat.

Het is de juiste techniek bezitten om in lastige situaties jezelf te redden. Het is een goede conditie bewaren om niet ten onder te gaan. Het is lef hebben om diep te duiken of in het donker te zoeken naar een oud verzonken schip. Het is de uitdaging aangaan om door een open gat te kruipen, het wrak van binnen te bewonderen en te verkennen, weer te zoeken naar een opening om er uit te gaan. Het avontuur  hiervan te beleven,  ontelbare geheimen van een  diepe zee te ontdekken, kalm zijn,  blijven ademen rustig in en weer rustig uit. Het is je lichaam volledig beheersen, niet panikeren en  zuinig met de lucht in je fles omgaan. Hij zegt het ook zelf: DIVE IS LIFE

Dat lef, die attitude, is echter niet voor mij, dus blijf ik beter thuis. Ik ga niet mee naar een tropische bestemming, ik laat hem gaan: “ga maar zeeman, ga maar, geniet ervan en draag zorg voor jezelf.” Vele anderen hebben de microbe ook te pakken, mannen zowel als vrouwen, zij hebben wel dat lef. Zij gaan wél mee want zij  hebben ook die goesting om het grote avontuur aan te gaan. En samen kunnen ze dan genieten onder een stralende zon en een blauwe hemel, de emotionele gelijkgestemde passie daar beleven en ’s avonds bij een ondergaande zon grote vertellingen doen tegen elkaar. Met warme thee, een whisky of een glaasje witte wijn, namijmeren  over het bijzondere dat de duik hen heeft gebracht, die voorbije dag.

Als ik  de deur dichtsla nadat hij is vertrokken en hij begonnen is aan het grote avontuur, blijf ik met een klein en verweesd hartje achter, eigenlijk voel ik me dan rot. Ik voel me ellendig, ik ben aan het beven, het voelt  onwennig om hier achter te moeten blijven, eenzaam en alleen. Ik kan het niet beschrijven, misschien  is het jaloezie. Misschien omdat die andere gepassioneerde mededuikers samen met de echtgenoot in een sfeer verblijven waar ik dan niet van mee genieten kan. Ik zal een beetje voortdoen in mijn hoveke en er niet teveel aan denken, wat afleiding zoeken, een bloemeke planten, nog een beetje zaaien of een beetje snoeien. De was buiten hangen, een beetje boodschappen kopen, een beetje geld verteren, zorgen dat de boel hier verder draait. Het leven van een duikersvrouw, het is anders dat weet ik, maar het is toch ook wel hard labeur.

27-04-2015 om 20:36 geschreven door kvervaek  

We gaan de zolder ontruimen, de oudste dochter helpt een handje mee. Er kondigt zich een dringende verbouwing aan, het leggen van een modern nieuw dak. De echtgenoot schiet het best in actie, dat leerde ik uit ervaring, als alles erg netjes, proper en pico bello aan de kant is gedaan. De bedoeling is dat we gaan sorteren, een deel naar de zolder van de dochter, een deel voor de rommelmarkt en nog een deel naar het afvalpark. Mijn oude pop staat ook nog op die zolder, ik moet nog even denken wat ik er mee aanvangen zal. Ik heb als kind gezworen dat ik ze nooit of te nooit weg zou gooien en al  zeker niet in de vuilnisbak.

Ik had de pop gekregen van mijn lieve oma, in de sinterklaasperiodetijd. Het was een cadeau die me moest troosten nadat er een vreselijk ongeluk was gebeurd. De twee varkens die mijn vader destijds kweekte, waren uit hun kot gebroken op een zondagnamiddag, we waren toen niet thuis. En het was erg dom van me, dat weet ik, maar ik had mijn popje buiten laten staan. De beesten hadden dat kopje helemaal kapot gevreten en dat gezichtje, wat een drama, wat een drama was dat toen. Een schokkende ervaring voor een kind van een jaar of zes.

Het nieuwe exemplaar oogde prachtig, ik zie haar nog altijd liggen in de verpakkingsdoos. Ze had van die helderblauwe ogen, een fijn mondje en ook prachtig koperkleurig, krullend, lang haar. Ze lachte onophoudelijk, eigenlijk was ze altijd content. Toch voelde ze niet zacht aan, ze was uit plastiek vervaardigd en hoe ik haar ook draaide of keerde, ze hield zich altijd stijf.

Och, ik jeunde mij met dat meisje, ze was mijn eerste kind. Uren heb ik aan haar geprutst en gewerkt aan dat lange haar. Wassen, kammen en  ontwarren of twee staartjes erin.  Een keer een dotje maken, dan weer vlechtjes of gewoon simpel en eenvoudig: los. Ik was er wat jaloers van, van die mooie haren, ik wilde dat ook hebben. En sparen, sparen dat ik deed om het mijne te laten groeien, maar van zodra het een beetje te lang werd, zette mijn moeder de schaar erin.

Heel mijn leven heb ik aan dat popje verteld, al mijn zorgen, mijn ellende, mijn groot kinderverdriet. En ze bleef zij altijd lachen, hoe triestig mijn verhaal ook was. Ze bleef mij aankijken met haar helblauwe ogen, ze toonde geen emotie, ze verpinkte niet, gaf geen krimp. Maar wat een oneindige troost heeft dat popje mij gegeven. Ik was toen een jaar of tien, misschien al twaalf.

Maar later had ik haar niet meer nodig, ik had een ander leven. Op een keer heb ik ze dan maar, ja, wat moest ik er anders mee gaan doen, gewoon aan ons oudste kind gegeven. Stiekem hoopte ik dat ook zij er zorg voor droeg. Ook de dochter vond het leuk om aan dat haar te prutsen, ze had wel wat minder geduld. Op een dag zei ze:” mooi hé, mama”….. ze had er een punker van gemaakt. Ik zag daar die prachtige lange koperkleurige lokken, zomaar liggen op de grond, tezamen met de schaar. Toen heb ik een trauma opgelopen, dat is de reden dat ik mijn haar laat groeien, uit colère, als het moet tot aan de grond.

De pop staat hier nu nog altijd boven, op onze zolder, al die jaren in eenzaamheid.  Ze ligt zij in een wiegje, haar benen steken er wel  twintig centimeter boven uit. Wat is er met die ogen gebeurd, ze kijkt zo scheel als een otter, het helderblauw zit nu van onder en van boven is het spierwit. Ik vind dat  ze nu zo lelijk kijkt naar mij, al blijft ze wel nog altijd lachen. En die beentjes, wat is er daarvan gekomen, die billetjes schieten er de hele tijd uit en dat is verschrikkelijk ambetant. En de vingers van haar handjes zijn verstorven, er  zitten gaten in, ik wist niet dat plastiek toch kon vergaan.

Waar moet ik die pop toch zetten, het blijft een grote vraag. Zeker niet in de kamer van de tweelingzonen, de puberdochter is er ook nooit zot van geweest. Ook niet in de woonkamer, niet in de keuken of de slaapkamer, de echtgenoot vindt nu al dat ik soms een draai teveel bezit, wat zou dat dan niet zijn. Of stel dat ik het ooit aan een eventueel kleindochtertje wil geven, dat kindje verschiet zich een grote bult.

Ik zou haar een vers kleedje kunnen aantrekken, de oogjes lijmen, de billetjes met een rekkertje bevestigen. Ik kan ze weer in het wiegje leggen en er nog een keer een warm dekentje rond doen. En eventueel kan ik ze in een hoekje van de zolder verbergen, tot de volgende keer. Of wel, hupla, verdorie, weg ermee, gedaan met al die zever en ik maak van mijn hart een steen. Ik zwier ze in de container van het afvalpark, weg met dat lelijk ding.

Maar ik weet niet of ik dat ga kunnen, ik ga nog een keer goed nadenken en er nog een nachtje over slapen om dan uiteindelijk te beslissen wat ik er mee aanvangen zal.

17-04-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

“ Schrijf iets over die twee wilde katten die voortdurend in ons tuintje zitten te roffelen en die jagen op alle  vogeltjes, die nog maar pas geboren zijn”, stelt de jongste tweelingzoon me voor. Hij heeft gelijk, geen enkel beestje maakt hier nog een schijn van kans, het doet me denken aan een hedendaags oorlogstafereel. In mijn gedachten weet ik echter: “ nee jongen, ik schrijf een keer over u “.

We telden samen af naar de paasvakantie, nog even volhouden en dan is die vrije tijd weer heel erg verdiend. En nu het zo ver is, verveelt hij zich en hij kan maar niet bedenken wat hij met die overvloed aan vakantietijd kan doen. De andere tweelingzoon, zijn broer, zegt me gniffelend: “zie je dat dan niet, hij wil gewoon een lief”. Ik begin terecht te vermoeden dat ze, net zoals de puberdochter, de strijd willen aanbinden met het bootje en de gevaarlijke Rubicon, de spreekwoordelijke levensrivier. De meester van de oudste dochter zou me zeggen: “haha, daar gaan ze, maak alvast je borst maar nat”. Ik weet heel goed dat ik de teugels strak moet houden voor ik ze volledig vrij en los mag laten gaan. Maar dat trekken, sleuren en voortdurend bijsturen vind ik toch een behoorlijke lastige taak.

Wat was dat een zaligheid, ongeveer tien jaar geleden, samen voor het slapen gaan, zo rond een uur of acht. Dan namen ze hun knuffel, hun dekentje en ja ook hun tuutje en toen hadden ze nog een identiek pyjamaatje aan. We settelden ons gezellig  op een schapenvelletje en elkeen zocht een plaats dicht bij mij, ieder langs een andere kant. En dan las ik een verhaaltje, van de grote en van de kleine beer. De moeder wou een boek lezen maar het kleintje kon de slaap niet vatten. Grote beer slofte naar haar kindje en sprak heel teder: “kan je niet slapen, kleine beer?” En het beertje antwoordde: “nee, ik ben zo bang, het is veel te donker” en mama beer stak een klein lichtje aan. En op het einde viel het teddybeertje toch in slaap in haar dikke warme armen en de moeder las het boek eindelijk, helemaal en toen antwoordden de jongens in koor: “uit”. En ook ik zette dan het licht uit en er viel een overweldigende stilte. Je zou dat gestommel nu eens moeten horen, hier, ’s avonds, op de trap, terwijl ik al lang in bed lig en daardoor de slaap maar niet vatten kan.

En we zongen ook heel veel slaapliedjes en een klassieker was” goedenavond speelman”. We zongen ook voor de engeltjes en vroegen bescherming voor de donkere en de lange nacht. Ze genoten ook van het liedje over een klein konijntje dat in het bos de weg verloren was en het riep zo bang: “help me, help me toch uit de nood" en het liedje eindigde met: “ik zal je dankbaar zijn”. Op een avond zeiden ze: “mama, je moet dat nu niet meer allemaal zingen”, ik had de boodschap goed begrepen. Je denkt dat ze voor eeuwig van u zijn en alles wat je zegt en zingt voor hen de waarheid is, maar mis poes, dan heb je je wel goed vergist.

Ik zal ze moeten laten varen en dat loslaten valt me zwaar. Mijn moederhart werd al twee keer gebroken, het werd gelijmd maar het is toch nog erg fragiel. Zie je me in gedachten staan terwijl de bootjes steeds verder en verder varen en ik blijf achter, als mama, opnieuw helemaal alleen. Begrijp je wat het voor me betekent die bootjes te zien dobberen op dat gevaarlijke stromende puberwater. En in de verte is er daar ook nog eentje aan het ploeteren en aan het sukkelen en het geraakt er maar niet uit.

En waar zijn die opa’s en die overgrootvaders toch om een voorbeeld te stellen, over hoe het in het leven zou moeten gaan. Nergens zijn ze hier te bespeuren,  geen teken van leven meer, ik moet het alleen maar zien te redden met enkel hun foto aan de muur. Ik zou de kracht van hun oude werkhanden zo goed kunnen gebruiken om die bootjes te helpen tegenhouden of juist vooruit te duwen. 

En in mijn gedachten zing ik nog eens het liedje van dat bange konijntje, help me, help me, help me toch uit de nood. En lieve vaders, opa’s en overgrootvaders, ik zou je ook heel dankbaar zijn.

12-04-2015 om 19:28 geschreven door kvervaek  

“Er komt een verlengd weekend aan”, hoor ik de echtgenoot aankondigen en ik voel de bui meteen al hangen. Want nu onze zeswieler verkocht is zullen we niet op verplaatsing kunnen gaan en dat vindt hij maar een beetje saai. Ik besef dat ik mijn beste beentje zal mogen voorzetten om die eentonige gewone paastijd te doorbreken en de vraag is: hoe speel ik dat nu weer klaar? Maar ik beslis vrijwel meteen om toch voor volledige “quality time” te gaan.

Twee jaartjes geleden brachten we het weekend door aan de Nederlandse Zeelandbrug, echt onze favoriete stek. Toen had ik een paasbrunch in elkaar geknutseld en de oudste kinderen uitgenodigd en we hebben daar hele fijne herinneringen aan. ’s Morgens vroeg was ik fietsend naar het stadje gereden om daar allerlei lekkers aan te schaffen om daarmee de paastafel te versieren. Toen ik terug kwam, fietsend in het ochtendgloren en even stopte om enkele frisse paaslelies te plukken, zag ik plots op het veld twee hazen staan. Ze waren in een gevecht verwikkeld en staarden elkaar erg uitdagend aan. Ik dacht dat ze toen wellicht streden om de felbegeerde titel: “ik ben de echte, nee ik ben de echte paashaas”. Een tafereeltje om nooit meer te vergeten, een momentje “quality time”.

Vorig jaar heb ik thuis een paasbrunch in elkaar gestoken en ook dan was ik van ’s morgens vroeg opgestaan. Ik versierde de tafel met zelf gebakken croissantjes, krentenbrood en mooie gekleurde eitjes. En er stonden ook vele gezellige kaarsjes aan. Maar toen waren de oudste kinderen toch zo laat gekomen en mijn maag kon dat lange wachten niet zo goed verdragen. Mijn lichaam begon ontwenningsverschijnselen te vertonen, van het veel te vele koffie drinken in combinatie met veel te veel chocola. Daarom besloot ik om het dit jaar in alle stilte voorbij te laten gaan. Maar geen nood, we hebben goed nieuws gekregen, het bijna kerstekleinkind wil samen met zijn ouders op bezoek komen en ook dat betekent voor ons “quality time”.

We bedenken dat het leuk zou zijn om samen te gaan wandelen, omdat het paaszonnetje wellicht zal schijnen en omdat het me fantastisch lijkt het wandelwagentje eens vooruit te mogen duwen. De echtgenoot stelt voor om na de wandeling oliebollen te bakken en hoewel dat meer voor Nieuwjaar is, vind ik het uiteindelijk toch een goed plan. Wanneer we in de supermarkt staan wil hij absoluut een heerlijke fles Irish whisky aanschaffen, want dat hoort uitstekend bij een goed gesprek en een koffie, zo vindt hij, en ook dat is natuurlijk “quality time”.

Maar op zaterdag krijgen we een berichtje dat de stiefzoon niet zo lang kan blijven omdat ze ook nog ergens anders heen moeten gaan. Wanneer ik het berichtje voorlees zie ik de echtgenoot op zijn stoel een beetje achterover schuiven. Hoe moet het nu met die oliebollen, zegt hij en ik vermoed dat hij de gezellige babbel mét de whisky ook aan zijn neus voorbij ziet gaan. Voor een wandelingetje met de wandelwagen zal helaas geen tijd genoeg zijn en als de baby bij elke huisgenoot enkele minuten op de schoot heeft gezeten, is de tijd alweer om. En dat is voor ons geen “quality time”.

Op zondag gaan we wandelen met ons tweeën en proberen  van het zonnetje te genieten. Eens thuisgekomen zie ik de echtgenoot naar de heerlijke whisky grijpen en hij zegt: “het mag in orde zijn.”  Ook zie ik dat hij naar een foto van zijn vader staart, hij heft het glas en zegt : “gezondheid pa”. Het verlies van zijn vader is hij nog steeds niet goed te boven gekomen, hij mist hem heel erg. Die babbels op zondagnamiddag en op Pasen, met zijn vader én een goeie cognac: dat was nog eens “quality time”.

En ik ben zo stom geweest om een sabbatjaar in te lassen en geen alcohol te drinken en mijn God, wat heb ik me dit vandaag beklaagd. Want zo een glaasje met frisse bubbels of een goeie “dreupel” en gewoon santé zeggen tegen elkaar, dat kan troost bieden en geef toe: dat is pas pure "quality time".

05-04-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Afgelopen week heb ik late shift gehad op de verpleegafdeling, dat verleent me in de ochtend een immense zee van vrije tijd. Die tijd is soms wat lang en saai als er binnen geen huisgenoot aanwezig is. Als ik mijn hoofd even door het raam laat hangen is er ook buitenshuis geen kat te zien. Er valt hier zo weinig te beleven nu de buurvrouw met het kleine grijze autootje niet meer naast ons woont. Ook die nieuwe buurman, de krullenbol, is in geen uren in het rond te bespeuren. Zelfs de goddelijke lookalike, met de langlaufstokken, komt bij dit herfstweer niet naar buiten. Alleen de vuilniskar zal nog passeren maar op zich is dat ook weinig interessant. Wat verder zie ik aan de gevel van een woning een opschrift hangen en ik lees de letters: “huis te huur”. Dan bedenk ik hoe eenzaam, saai en triest het leven toch soms kan zijn. Wat een troost als ik me weer omdraai en daar dan toch een kat zie staan, onze blauwe kater en lieveling: sir George.

Wat een schattige en evenwichtige baas is dat zeg, zo rustig en altijd tevreden. En zo snoezig als die knusse teddybeer zijn pootje gaat likken en daarmee over zijn bolle wangen wrijft. Het is een gentleman die zijn plaats goed kent binnen ons gezin. George eist  weinig aandacht maar is er gewoon overal graag bij. Nooit gedacht dat deze kater een troost bij eenzame momenten zou kunnen zijn. Het is echter geen schootkat, daar moet ik niet op rekenen en hem te vaak optillen is ook niet aan George besteed. Hij woont nu al tien maanden in ons huis en ik geraak er nog steeds niet op uitgekeken. Als hij dan wel op mij is uitgekeken draait hij zich om, loopt met zijn sierlijke heupen langzaam en koninklijk weer weg, om een beetje te gaan dutten op zijn hoge troon.

George is in zijn nopjes als ik thuis ben want dan kan hij me de hele  morgen achtervolgen en dat is een keer wat anders dan vogels te spotten in onze tuin. Hij is een en al oog voor een koppel merels, dat hier bij ons verblijft en hun doen en laten fascineert hem mateloos. Dat zal hier in de meimaand vonken geven als straks de jongskes er zullen zijn. Ik zag het koppeltje trouwens vorige week rondfladderen in een prachtige synchronische parendans. En nu is het vrouwtje al bezig met het in elkaar knutselen van een warm en veilig nest. George wil er voortdurend achter springen maar wordt belemmerd door het raam. Helaas mag hij hier niet naar buiten want een raskat is het buitenleven niet gewend. Toch zou ik hem zo graag eens uit nieuwsgierigheid, willen observeren terwijl hij losloopt in de tuin. Heel even zou ik willen weten of hij er achteraan zou springen en of hij sneller is dan hen. Maar ik vrees dat eens hij van de buitenlucht geproefd heeft, hij zijn grenzen verder verlegt en ook eens uit nieuwsgierigheid gaat snuffelen in de buurman zijn tuin. Waarschijnlijk ontdekt hij op die manier ook wel eens de rijbaan en ik mag er niet aan denken dat hij een aankomende auto niet meer ontwijkt.

Op het werk vertelt een collega toevallig over een heel klein vondelingetje, een kat, dat haar man een tijd geleden meebracht naar hun huis. Het was een diertje met een heel ander karakter dan dat van onze George. Het was een wild en mager weesje, te druk en had last van ADHD. Maar het was een soul mate geworden van haar jongste zoontje, die net zoals het katje ook wat last had van ADHD. Het jongske was heel eigenzinnig en liep graag buitenshuis. Zo ook die ochtend, maar het was zo hard aan het regenen en het katje kwam maar niet terug naar huis. En tegen de avond kreeg de collega een verontrustend berichtje: “dat het dutske was gevonden, helemaal doorweekt en een van de vier billetjes ging er wat raar en losjes aan.” Ze dacht aan haar jongste zoontje en hoe verdrietig en ontroostbaar hij nu wel zou zijn, toen ze wellicht zou moeten vertellen dat het katje om het uit zijn lijden te verlossen, maar beter terug naar de kattenhemel kon gaan. Ik vond dat zo een aandoenlijk en pakkend moment.

Na het werk kom ik terug thuis en opnieuw is er geen huisgenoot te bespeuren. Ik settel me nog even in de zetel en steek de televisie aan. En terwijl ik de beelden van de afgelopen gebeurtenissen uit het nieuws probeer te verwerken, komt Sir George me weer groeten en aait met zijn bolle kaak tegen me aan. Hij weet dan ook als geen ander hoe hij me moet benaderen als ik een beetje moe maar ook wat triestig ben. Dan streelt hij zich met zijn dikke kop tegen mijn lichaam aan en valt in slaap. Omdat dat zo zalig is durf ik me haast niet meer te bewegen. Voor ik ga slapen denk ik nog even aan het pakkende en aandoenlijke moment en zeg dan tegen de kater: ”Luister lieve vriend, het is jammer maar helaas, die buitendeur die blijft voor jou gesloten, omdat ik het op dit moment echt niet zou kunnen verdragen jou nu al naar de kattenhemel te moeten laten gaan”.

29-03-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Het was op die ochtend deze week, waarop de weerman voorspelde: “het zal een zomerse lentedag worden”, dat ik mocht genieten van een onverwachte, maar welverdiende vrije rustdag. Ik besloot er stevig in te vliegen want de boel mocht hier best wat aan de kant. Ik kon de ramen alweer eens lappen en de administratieve papierberg moest ook aangepakt. Ook kon ik in de verwilderde wintertuin maar beter wat gaan schommelen,  intussen genieten van de kriebelende lentezon. Alles wat ik nu dubbel had moest maar eens naar het afvalpark. Ik kon dan ook de kater nog wat beter gaan opvoeden en die wasmand zat alweer veel te vol. Graag wou ik dan wat pagina’s lezen in mijn nieuwste spannende boek en nog wat ontspannen in de overige vrije tijd, inclusief een zen-moment. ’s Avonds was ik dan voor mijn huisgenoten aangenaam en helemaal gerefresht.

Maar dan ontvang ik een bericht van een vriendin:” ik heb je nodig” en ik antwoord haar:” ik kom”.

We kennen elkaar al vele jaren, al sinds onze pubertijd, ze was een parel van een hartsvriendin. Ze was mooi, slim en mondig en altijd heel erg stipt, maar het allerbelangrijkste was voor mij: ze bezat een hart van peperkoeken goud. Als twee domme pubers wandelden we graag samen door ons toenmalige dorp. Al slenterend vertrouwden we elkaar onze diepste geheimen en van de nieuwste liefdesperikelen: alle pikante en spannende details. We zijn elkaar nooit uit het oog verloren maar wonen nu ver van een. De vriendin verblijft in een prachtige, van natuurlijk licht doorstraalde woning, gelegen in een landelijke streek, heeft een zwembad en is de gelukkige eigenaar van een lieve Spaanse waterhond.

We besluiten samen een wandeling te maken en te genieten van de kriebelende lentezon. Maar het gesprek is nu van een ander kaliber, het is hier bittere ernst. De vriendin is erg ontgoocheld, ze is ontmoedigd, ze is gewoon op. Ik merk dat het echt niet goed gaat, ze hapt veel te vaak naar adem terwijl ze het trieste verhaal vertelt. De baas heeft haar vernederd, ontmoedigd, gekleineerd en een jongere collega die ambitieus maar ook goedkoper is, kreeg meer macht toebedeeld. En terwijl ze mijn vriendin beoordeelt, controleert en noem het gerust maar “pest”, zwaait ze gretig  de scepter en mijn vriendin doet helaas maar al de rest. Mijn hartsvriendin heeft in iedereen het vertrouwen grondig verloren, gelukkig alleen niet in de Spaanse waterhond.

Stilaan word ik woedend en heel even treed ik uit mezelf. In gedachten stap ik naar de kortzichtige directeur toe, grijp hem bij zijn kraag en hang hem aan de kapstok. De jongere collega met de scepter, haal ik er ook bij en die plak ik hard en stevig achter het behang. Dan ga ik op zijn bureau staan, omdat ik dat niet kan laten, ik schreeuw hen toe uit volle borst:” doe dat nooit meer met mijn hartsvriendin”. Maar terug op aarde gekomen besef ik: dit heeft hier geen zin.

We steken onze koppen bij elkaar en verkennen nieuwe horizonten. We werken een strategisch plan uit en wisselen van interessante ideeën en gedachten. We ontdekken mogelijkheden voor de toekomst en zetten die op een rij. Misschien gaat de vriendin opnieuw studeren of start ze een eigen zaak. En omdat ze zo slim is, zo innovatief, zo ondernemend en zo de moeite waard, beloof ik dat ik haar altijd zal steunen en heel erg blijf geloven in haar, het maakt niet uit welke weg ze uiteindelijk opgaat.

Als ik terug naar huis rij: denk ik:” verdorie, wat heb ik een geluk”. Ze vertrouwt me nog steeds haar verdriet toe en ik besef dat ze  een parel is van een vriendin. Ik hoop dan ook heel stellig dat ik samen mét de lieve Spaanse waterhond, een plekje kan behouden of opnieuw veroveren in haar hart van peperkoeken goud.

21-03-2015 om 18:37 geschreven door kvervaek  

Dit weekend hebben we afscheid genomen, afscheid van onze camper, ons huis op zes wielen. We hebben de knoop doorgehakt omdat de tijd daarvoor rijp was, maar ook omdat ons gevoel dat zo aangaf. Deze beslissing valt zowel mij, als de kinderen, maar vooral de echtgenoot behoorlijk zwaar. Omdat juist hij, want ik kon dat helemaal niet zo goed, graag en gedurende vele uren, al rijdend en mijmerend de tijd daarin heeft doorgebracht.

Ik dacht, komaan maar, iets anders en iets beters, maar wanneer ik ons vakantiehuisje leegmaak overvalt ook mij een immens gevoel van melancholie. Met een ferme krop in de keel stop ik alle huishoudspullen, die ik nu zowaar allemaal in het dubbel bezit, in bakken en dozen. En nu sta ik daar, met twee zoutvaatjes in mijn kast, twee koffiefilters, twee eetserviezen, alles in het dubbel en ja, nu sta ik daar.

Er zit niets anders op dan de herinneringen aan zo veel mooie vakantie's te koesteren. Het voertuig begeleidde ons immers gedurende vele jaren naar allerlei prachtige bestemmingen binnen Europa. En we moeten eerlijk toegeven dat een leukere methode om te reizen echt niet bestaat. Onze kleine kinderen vonden het heerlijk om gedurende de lange rit, achteraan in de woonwagen te zitten, en daar te tekenen of te kleuren, en gezelschapsspelletjes te spelen met elkaar. Ook vonden ze het werkelijk fantastisch om ’s morgens wakker te worden en door het vensterraam de zee te kunnen bewonderen.

Maar ik heb het zowat gehad met de campings, door alle drukte daar hadden we de laatste jaren meer zicht op de toiletten dan uitzicht op zee. En ons beest had zijn beste tijd wat gehad, vond ik, omdat de voordeur begon te rammelen en daardoor niet meer zo vast zat. Ook flikkerde de binnenverlichting zo af en toe om een tot nu toe onverklaarbare reden. De douchekraan had het begeven en omdat de motor nogal veel lawaai maakte, zeiden we veel te vaak, zo vond ik toch: ”wablief” tegen elkaar. De kinderen zijn ook ouder geworden en verkiezen nu een plaats vooraan. En het kan toch niet waar zijn dat ik nu moet zitten kleuren en tekenen achteraan.

We voelen ons beiden wat in een droevige begrafenisstemming wanneer we ons beestje moeten afgeven. De nieuwe eigenaars wanen zich alvast in het aards paradijs wanneer ze ons bijna ex – vakantievervoermiddel betreden. De eigenaar is een beetje hardhorig dus die luide motor zal hem niet deren en de eigenares is verzot op de badkamer met toilet en vooral ook op de douchekraan. De echtgenoot loopt nog drie keer rond de wagen en ondergaat dan uiteindelijk met tranen in de ogen, het moeilijkste moment van de begrafenis: het definitieve afscheid.

Maar het is voorbij en de bladzijde werd omgedraaid en we hebben het ding nu van de hand gedaan. Alweer een levensepisode afgesloten moppert de echtgenoot en ja nu staan we daar, zonder onze mobiel, zonder onze zeswieler, en hij heeft gelijk: welja, nu staan we daar.

15-03-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Het liep deze week allemaal wat moeilijker, ik loop gewoon achter. Toch zou ik er dringend eens mogen invliegen en mijn loopschoenen aantrekken. Mijn eigen vooropgestelde winterstop is nu toch zo stilaan voorbij. Het zijn alleen de moed, de kracht, de energie, de courage en de motivatie die nog wat ontbreken.

Vroeger jogde ik toertjes rond het voetbalveld, later rond een atletiekpiste en nu is het hier, gewoon een keertje heen en weer, langs de Schelde. Maar wat heb ik geluk, de Schelde vloeit tussen het natuurreservaat in onze buurt: de Gentbrugsemeersen.  Tot voor kort was het daar voornamelijk een landbouwgebied met natte weiden, graslanden en akkers. Maar het gebied werd de afgelopen jaren door de stad Gent ingericht als groenpool: een recreatie- en natuurontwikkelingsgebied. Een adembenemende parel, waar vele mensen nu gaan wandelen en waar je vaak heel vreemde, soms wat wilde, maar toch bijzondere vogels kan spotten.

De sport blijft helaas maar een eenzame belevenis, zo vind ik toch, mijn enig gezelschap beperkt zich tot enkele grazende paarden rechts van het jaagpad, een koppel witte zwanen links van het jaagpad en vele vettige slakken op het jaagpad. Als ik dan ook nog eens voor mij kijk, zie ik wel de prachtige uitgestrekte velden die bijna de lucht raken, een hemelse ervaring. Vroeger dacht ik immers dat de afstand naar die hemel veel verder weg was, maar nu weet ik het zeker en dat maakt me erg gelukkig: het is niet zo.

Ik las eens dat er door het joggen endorfine in je lichaam vrij komt. En als je maar ver genoeg loopt kan je je in een soort roes gaan bevinden en je wordt er ook wat lichtjes “high” van. Bij mij werkt die stof in elk geval erg goed en ook dat is telkens weer een hemelse ervaring. Het werkt ook wel wat verslavend en daardoor wil ik steeds meer en meer. Voor mij is de uitdaging dan ook: proberen een boompje verder te geraken. En op het einde van die tocht ben ik dan zowaar aan het zweven en kreun ik haast luidop van genot en dat komt waarschijnlijk door die stof.

Met enige trots kon ik net voor de winterstop vertellen dat ik de lang verwachtte 5 kilometer haalde. Dit is echter maar een ruwe schatting, want een afstandsteller heb ik niet. Maar ik telde eens mijn stappen en voegde daar de tijd aan toe en zo kwam ik via een zelf uitgevonden formule aan het aantal gelopen kilometers.

Nu zou ik toch ooit wel eens willen deelnemen aan de stadsomloop, omdat dat dan misschien voor een keertje wat minder eenzaam zou kunnen zijn. Ik hoorde dat een looptocht daar echt geweldig zou zijn en het joggen door de straten van de stad gewoon top. Ik dacht er aan om enkele kennissen uit te nodigen waarvan ik weet dat ze ook fervente joggers zijn, al houden die wel geen winterstop. Waarschijnlijk halen zij met gemak een cijfer boven de 10 en van mijzelf weet ik dat dus helemaal niet zeker.

Ik blijf dus best nog verder oefenen, zodat ik niet als laatste over de finish kom. Voorlopig zal je me nog niet in het stadscentrum kunnen bewonderen. Maar als je je eens verveelt en je wilt een vreemde, ietwat wilde en een beetje in een roes verkerende vogel spotten, je weet me te vinden daar langs de hemelse waterkant.

09-03-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Hoewel de pastoor een beetje de kluts kwijt raakte gisteren, over de samenstelling van de grote familie en het aantal doopmeters, slaagde hij er glansrijk in, alle genodigden voortreffelijk te entertainen. En het was ook hij die de traditionele familiefoto op het einde van de ceremonie heeft genomen. En kijk:

Het kindje is gezegend, het doopfeest voorbij, het water werd over het hoofdje gegoten, de jonge ouders stonden er fier en stralend bij. Het jonge knaapje schoof van schoot naar schoot en kon zo door iedereen worden gekeurd en bewonderd. De stemmen waren het unaniem eens: het kindje hier voor ons, dat is werkelijk een prachtig gedonder.

Maar het mooiste moment kwam ongetwijfeld toen de stiefzoon enkele mooie woorden sprak tegen zijn twee maanden oude zoon. Hij beloofde hem toen, daar bij de blinkende doopvont: “mijn liefde voor jou die is voor altijd en eeuwig” en intussen trok hij een beetje bleek weg en zijn aandoenlijke stem verraadde dat hij het meende. Ik heb het niet helemaal goed gezien, maar er werd vast hier en daar een traantje weggepinkt. Toen ik even naar de echtgenoot opkeek, zag ik dat ook hij een beetje bleek weg trok. Wellicht dacht hij toen:” mijn liefde voor jou, mijn zoon, die was en is ook nog steeds voor eeuwig”. Hun weg destijds verliep nogal hobbelig en daardoor weet ik des te zeker dat hij die gedachte meende.

Toen onze oudste dochter geboren werd wisten we ook vrij snel zeker dat de weg een beetje hobbelig kon lopen. Mijn eerste gedachte bij haar was immers: “dat wordt hier geen katje om zonder handschoenen aan te pakken”. Toen zij gedoopt werd krijste ze de hele boel bij elkaar, omdat ze dat  gedoe waarschijnlijk maar niks vond. Maar ze was een schitterende baby en een fantastische kleuter. Ze hield er van om mijn kookpotten uit de kasten te halen en de hele voormiddag “kapattatjes, joep en kip” klaar te maken. En ze bezat een eindeloze fantasie en een indrukwekkende creativiteit. En wanneer ik haar ’s avonds in bed stopte en in haar bijna gitzwarte deugnietachtige ogen staarde dacht ik steeds: “dit kind is werkelijk fantastisch en mijn liefde voor haar, die is voor eeuwig.”

Ja, ze was wat eigenzinnig en bezat een sterke wil. Op een dag ging ik eens te rade bij haar wijze meester. Toen ik hem sprak, dat ik dit katje een beetje moeilijk vond om zonder handschoenen aan te pakken, antwoordde hij me hardop lachend en goedgezind: “geen nood, zij is een lieve maar wel eigenwijze tante én ze bezit een sterke wil. Maar geloof maar dat zo’n kinderen hun weg steeds zullen vinden”. Toen ze op een dag aan de deur stond met haar valies in de hand en haar hondje onder de arm, klaar om haar eigen gezinnetje te runnen,  heb ik niet één traantje weggepinkt maar emmers vol water bij elkaar gehuild.

Ondertussen maakt ze nu zo alle dagen, in haar eigen  knusse huisje:” kapattatjes, joep en kip” en volgens haar liefje smaakt het allemaal heerlijk. En nog niet zo lang geleden startte ze een opleiding met naald en draad. Ondertussen tovert ze uit haar naaimachientje prachtige fantasievolle creaties.

En toen ik haar gisteren daar zo zag staan, in haar zelfgemaakte oudroze prachtige jurk en ik in haar bijna gitzwarte maar toch nog steeds deugnietachtige ogen staarde, dacht ik opnieuw: dit kind is werkelijk fantastisch en mijn liefde voor haar, die is oprecht welgemeend en vanuit het diepste van mijn hart, voor altijd en voor eeuwig.

02-03-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

De nieuwe buurman, de krullenbol, is bij de kapper langsgegaan. Dat was noodzakelijk, het was geen gezicht meer. Hij stoof hier laatst eens voorbij mijn voordeur en je moest gezien hebben hoe die wilde roskleurige krullen in het rond vlogen. Maar nu is het weer netjes en de krullen zijn getemd. Zelf moet ik volgend weekend naar de kapper, in een haast, ik heb weinig tijd en ik ga ook niet graag. Altijd die eeuwige onderhandeling met de toch zo graag knippende kapper,  over het in zijn ogen noodzakelijke aantal centimeters die er af moeten, maar van mij niet mogen. En altijd dat smeken of er een speciale verzorging op mag, omdat dat in zijn ogen ook noodzakelijk is. Maar hij heeft lekkere koffie en  nood breekt nu wet en het moet.

Want binnen enkele dagen zijn we uitgenodigd op het doopfeest van ons “bijna kerstekleinkind”. Ook al is de krokusvakantie nog maar net voorbij, ik wil er op mijn paasbest uitzien. Omdat dat zo hoort, dacht ik toch, voor een doopfeest. Dat verwacht ik ook van de kersverse opa, de nog jonge nonkels en de trotse tantes van het kleine baasje.

Ik kwam tot die vaststelling toen ik laatst eens, op mijn gemak, in het fotoalbum van mijn grootouders snuffelde. Op een ouderwetse foto zag ik mijn grootvader staan, kijkend naar zijn kleindochter, ik dus. De foto was genomen tijdens mijn doopsel en wat zag hij er keurig uit. Hij droeg een schitterend, aansluitend maatpak met eronder een gladgestreken, spierwit hemd én een das. Misschien kwam het ook wat door het zwart-witte effect van de foto, dat hij er zo beeldig uitzag. Het idee dat hij zich, speciaal voor mij, zo keurig en perfect had uitgedost ontroerde me heel erg.

Vroeger was dat zo, ook voor de zondagsmis trok iedere kerkganger zijn mooiste kledij aan. Mijn grootvader was vaste deelnemer van de wekelijkse dienst. Daarna bleef hij nog een beetje hangen in de plaatselijke kroeg, voor een welverdiend “dreupelke”. Maar het bleef jammer genoeg niet bij dat eentje. Zo kwam het dat hij meestal zigzaggend en véél te laat, met zijn zwarte bromfiets naar huis snorde. En net voor de laatste bocht, en dat vernam ik uit zeer betrouwbare bron, mijn grootmoeder, belandde hij steevast in de gracht. En dat was vast ook geen gezicht en ocharme dat witte hemd.

Hoe mijn grootmoeder dat hemd toch zo wit kreeg, blijft voor mij een raadsel. Ik ben er zeker van dat toen nog geen wasproduct met het opschrift “witter dan wit” bestond. Ik weet ook nog dat ze haar was gewoon kookte in zo een antiek wasfornuis, het “funaais” zoals zij dat uitsprak. Maar ze stak er vele uren tijd in, dat is zeker.

Ik heb dus werk voor volgend weekend, veel werk. De schoenen moeten gepoetst en het maatpak gekeurd. De broeken gestreken en de jurken in de plooi. En als ik mijn grootmoeder wil evenaren, dan moet dat witte hemd van de echtgenoot zeker opnieuw in de was. En ik moet naar de kapper en heb dus weinig tijd. Want mocht er daar op het feest al eens een foto genomen worden, dan moeten we er met zijn allen keurig en netjes opstaan. Misschien voelt het kleinkind zich dan ooit ook  een beetje ontroerd, wanneer het op een dag, eens op zijn gemak, in het fotoalbum van zijn grootouders snuffelt.

22-02-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Wat kon ik afgelopen week genieten van de prachtige ruiker rozen die ik ontving en van hun heerlijk geurende bloemblaadjes. Elke keer ik er voorbij liep, wierp ik een blik op het boeket en telkens  was ik verbaasd over de schoonheid van deze natuurcreatie. Ik werp ook al stilaan eens een blik op mijn pittoresk wintertuintje en hoop algauw een eerste blauwkleurig krokusje of wit sneeuwklokje te ontdekken. Maar het zal niet vet zijn dit jaar omdat ik merkte dat de aangekochte bloembollen hier nog onderaan mijn kast staan. Een aankoop van afgelopen herfst, zo een “2 voor de prijs van 1” pakket, waar ik me liet aan verleiden.

Zonde van mij dat ik de klus steeds maar uitstelde en het is de eerste keer in jaren dat dit me overkomt. Ik doe het tuinwerk nochtans erg graag ook al zie ik dat de bloembolletjes het hier niet gemakkelijk hebben. Als ik er 100 onder de aarde stop, mag ik tevreden zijn als er 10 boven geraken. Misschien zijn ze gewoon lui of vinden ze dat daar gezellig zo samen onder de warme grond. Het komt omdat er te weinig zonlicht op de tuin valt, dat ontdekte de oudste tweelingzoon hier afgelopen jaar. Hopelijk bloeien de klimrozen in mijn zomertuintje dan binnen enkele maanden wel rijkelijk, daar geraakt de zon gelukkig wel aan.

Elk jaar opnieuw is het fantastisch om de in mijn ogen magische bloemenweelde te aanschouwen. Voor de echtgenoot lijkt het meer een wildernis en moet er dringend gesnoeid worden. Eigenlijk is het waar, maar met mijn 1,63 m en een  onstabiele tuinladder ga ik de uitdaging met de stekelige doornen liever niet aan. En de echtgenoot is dan wel een stoere zeeman maar geen tuinman. Laat maar wild en weelderig bloeien dan.

Mijn blik viel deze week echter ook op, en dat was minder mooi, op de tranen van vele patiënten. Toen zij aan mij hun verhaal in horten en stoten vertelden, werd ik telkens weer een beetje week vanbinnen. Hun ogen dwaalden rusteloos in het rond, vast op zoek naar iets wat toch nog mooi zou kunnen worden de komende dagen, maar beseffend dat het lastig wordt. Wat een tijd geleden nog onschendbaar leek werd onlangs door een hartverscheurende diagnose teniet gedaan. En wellicht zie ik meer dan hen en weet ik dat hun dagen of toch zeker de laatste maanden geteld zijn. Door dit lot te winnen zullen zij misschien nooit meer witte sneeuwklokjes, hemelkleurige krokusjes of rozerode klimrozen mogen bewonderen.

Nee, ik neem de verhalen niet mee naar huis maar ik voel wel dat ik sneller ontstemd geraak van gekibbel en gekwaak over oppervlakkigheden en banaliteiten. Ook besef ik dat het beter is om klussen niet uit te stellen. Ik weet en dat wil ik hier benadrukken, dat je maar beter vandaag naar mooie bloemen kunt kijken in plaats van morgen. En als er een droom is voer het dan nu maar uit en wacht niet tot morgen. Want ondertussen ben ik er zeker van dat niet iedereen een levenscontract krijgt tot zijn 93 jaar. En neem het van mij aan dat je meer kans hebt zo een  lotje te winnen in plaats van het lot van 1 miljoen.

Stiekem hoop ik dat ditzelfde leed me nog een tijd bespaard blijft, maar als het lot me dan toch vroeger zou treffen, dan moet er een plan zijn. Voor de echtgenoot is dat duidelijk: hij wil een zeemansgraf en voor mij, doe maar gewoon en strooi me liever rond in mijn magisch tuintje. Of stop me onder de grond, tussen de krokus- en de sneeuwklokjesbollen, dan kan ik eindelijk eens lui zijn én het is daar toch vast heel erg warm en het lijkt me er gezellig.

15-02-2015 om 19:32 geschreven door kvervaek  

En op 8 februari 2016 is het dan eindelijk zover en kan ik mijn zilveren huwelijksverjaardag vieren. Ik wil naar de trouwhoofdstad van Amerika: “Las Vegas” reizen en daar hertrouwen in een kapel! Reeds jaren geleden kwam ik op dit idee, toen de echtgenoot nog mooie liedjes draaide. Hij liet me toen  het nummer van The Dixie Cups: ‘Chapel of love’ horen en van toen reeds al was dat mijn plan!

Aan fantasie heb ik geen gebrek en ik zie het dan ook al helemaal voor mijn ogen. Het mag in orde zijn, dus kies ik voor een maagdelijke sneeuwwitte, of nee, beter een gebroken witkleurige, prachtige bruidsjurk. De echtgenoot mag schitteren in een marine kleurig kostuum, iets waar hij al jaren van droomt. Ik zou mijn haren laten kappen in een Grace Kelly look. En de nagels mogen voor een keer in een kitscherig gellaagje ondergedompeld worden. En hoge hakken mogen er ook bij.

Al onze kinderen moeten mee en de stiefzoon mag zéker niet ontbreken, die was er 25 jaar geleden ook bij. Misschien kan hij zijn keurig blauw strikje van toen nog eens opnieuw aantrekken. Aan de dochters wil ik vragen om als bruidsmeisje te figureren. Ik stel voor dat ze een robijnroodkleurige jurk dragen, die zo helemaal bij de droomceremonie past. Zij mogen links binnen in de kapel staan wanneer de stralende ouders binnen komen. De tweelingzonen zie ik dan weer staan aan de rechterkant, in een identiek kostuumpje, en zij mogen de ringen dragen. En tegen dan kan het bijna kerst kleinkind wel stappen en mijn bruidsboeketje aangeven.

Maar nu het kleine baasje er gekomen is, ziet het er naar uit, dat het jonge gezinnetje een vlucht over de plas niet ziet zitten. Ik vrees dat de puberdochter zich zou schamen voor haar ouders en misschien durft te roepen: ma, moet dat nu? De tweelingzonen willen niet meer identiek zijn en zullen vast liever gaan skaten. De oudste dochter, die zal er zeker heel graag bij zijn, maar droomt nu van een mini naaiateliertje die ze wil opstarten en zit dus in spaarmodus. We kunnen best toch beter alleen gaan en er gewoon met ons twee enkele witte broodsweken aanbreien.

Maar wie gaat hier dan het brood in huis halen en wie doet boodschappen? Wie zal de tafel dekken en wie gaat weer afruimen? Wie gaat de vaat doen en wie stofzuigen? Wie gaat de was ophangen en wie de vuilnis buiten zetten? Wie gaat de les opvragen en wie de agenda ondertekenen?  Wie gaat zoeken wanneer ze het niet vinden? Wie gaat er poetsen en wie de bedden opmaken? Wie gaat troosten bij verdriet en wie zal “slaaplekker” zeggen? Wie gaat hen moed inspreken wanneer het te lastig is?

Nu vraag ik me toch nog iets belangrijks af: wil de echtgenoot nog wel met mij hertrouwen? Toegegeven, ik ben nogal eigenwijs en soms egocentrisch. Als hij zwart zegt, antwoord ik te vaak: nee, het is wit. Tijdens onze huwelijksjaren ging ik wel eens steigeren of op mijn achterste poten staan. Ik liet ook eens mijn scherpste tanden zien en zag dat de echtgenoot daar soms een beetje van schrok. En als ik ergens mijn klauwen in zet, laat ik niet gauw los en dat moet voor een partner niet gemakkelijk zijn. Waarschijnlijk brul ik ook nog te luid wanneer hij weer eens teveel stof en rommel maakt bij de werken. En door de jaren heen liep ik minder netjes in de pas. En nee, hij wou geen kat.

Maar hoewel de echtgenoot geen mooie liedjes meer draait, zong ik afgelopen vakantie toch elke dag luidkeels voor hem: he’s the man, he’s the man, he’s te man! En eigenlijk ben ik toch niet zo voor lange afstandsvluchten en hou ik niet van kitscherige gelnagels. Dus, misschien moet ik maar stilletjes zwijgen over mijn fantasierijke droomplan en laat het maar, we kunnen ook gewoon thuis blijven.

07-02-2015 om 21:23 geschreven door kvervaek  

Zo nu en dan heb ik het gevoel dat ik sneller moet stappen dan mijn eigen natuurlijk ritme dat wil. In Kameroen was dat wel even anders, daar stapte ik drie keer trager dan mijn eigen ritme. Het duurde dagen voor ik afgekickt was van mijn gehaast zijn. En alhoewel dit me, zo vond ik toch, aardig lukte kreeg ik vaak de opmerking: You are so active!

En het is me hier te koud, veel te koud. Maar ik moet sterk zijn en moedig blijven, elke dag opnieuw, hoor ik een stem in mijn oor fluisteren.

Het was de nood aan alweer een zen moment, die er afgelopen woensdag voor zorgde, dat ik afzakte naar ons plaatselijk luxueus zwembad. Niet dat ik de moed had om baantjes te trekken maar ik zag mezelf al zitten in hun heerlijke warme bubbelbad. Toen ik uit mijn kleedhokje stapte, liep ik letterlijk tegen het lijf van een bekende, in het West-Vlaams zingende zanger, die het zwembad ging verlaten. Nu is het van iedereen waarschijnlijk een droom om je popidool eens persoonlijk te ontmoeten, maar toch niet als je uit het kleedhokje van het zwembad stapt. Ik dacht toen: och, had ik het maar geweten, ging ik een uurtje vroeger naar ’t zwembad. Naast hem had ik gezeten, in dat warme bubbelbad!

Soit, ik zat eigenlijk met mijn gedachten in Kameroen en bedacht dat de zomerzon ginds al volop schijnt. Waar het leven eenvoudig en gemakkelijk is en waar je tijd hebt, véél tijd. Zo wou ik eens een boottocht maken op de Atlantische oceaan en stond ik, zoals afgesproken, voor zonsopgang reeds klaar aan die boot. Het was zonsondergang toen die uiteindelijk vertrok. So what?

Misschien moet ik een keertje terug gaan om te ontstressen maar ook om te zien hoe het met mijn very good friends gaat. Om de jonge moedertjes met hun baby ’s eens terug te zien. Ik zie ze nog voor me, hoe ze sterk moesten zijn en hoe ze zonder enige vorm van pijnstilling of medische hulp en in erbarmelijke omstandigheden hun baby’s op de wereld brachten. Ze gaven geen krimp en verbeten de pijn. Het waren één voor één sterke Kameroense vrouwen die nooit klaagden en die elke dag moedig de was en de plas verrichten en de zorg voor hun vele kinderen moesten dragen. En die niet zomaar halfweg de week even konden pauzeren in een plaatselijk warm bubbelbad.

Van de nieuwe man in huis is er ook al geen sprake, mannen zijn er gewoonweg lui. Een van die jonge vrouwen is me te vriend gebleven. Ze was de kleindochter van een chief, dat is een man die getrouwd is met meerdere vrouwen, polygamie laat ons zeggen. Polygamie is legaal in Kameroen. Voor de man is het een manier om te beschikken over goedkope werkkrachten om op het land te werken of het vee te verzorgen. Al zijn vrouwen krijgen de titel van prinses toebedeeld. Zowel zij als zijn vele kinderen waren bijzonder respectvol voor hun chief. Ik niet, ik vond het een profiteur.

Ook zij, de prinsessendochter die haar grootvader erg waardeerde, was sterk. Als ze kip at, verslond ze niet alleen het vlees maar ook de botjes én de kippenpoten. En vissenogen vond ze een delicatesse. Ik herinner me ook hoe we samen wandelden over de plaatselijke markt en hoe een overvaller uit het niks voor onze neus sprong en de handtas van haar wilde pikken. Ze schreeuwde zo hard dat de dief het zonder buit, op een lopen moest zetten. Dat noem ik een sterke, moedige en dappere vrouw!

Omdat het twee jaar geleden is dat ik er naar toe trok, moet  ik er zo  aan denken. Even zou ik terug willen gaan, om er te wandelen langs het kilometers lange prachtige witte strand van Kribi. Even maar zou ik terug willen gaan om er pootje te baden, om de kracht van die oceaan nog een keertje te voelen.

En zo kan je kiezen: ofwel leef je ginds elke dag onder een stralende zon, in harmonie met natuur en je eigen ritme en heb je eeuwige tijd. Maar dan wel op een plaats waar het leven als vrouw niks of toch heel weinig te bieden heeft. In Kameroen, waar je sterk, moedig en dapper moet zijn. En waar kippenpoten en vissenogen een delicatesse zijn.

Ofwel blijf je hier en verbijt je de kou en stap je elke dag, omdat dat zo moet, sneller dan je eigen ritme en zeg je tegen jezelf, wees sterk, dapper en moedig. Maar waar je toch af en toe kan genieten van een warm bubbelbad, met een beetje geluk samen met je popidool. Geef mij dan toch maar dat laatste!

01-02-2015 om 16:36 geschreven door kvervaek  

Het zijn drukke en lastige tijden voor de puberdochter. Sinds enkele maanden huppelt ze van her naar daar bij een 4-tal jonge gezinnen, om ginds de peuters en kleuters te entertainen, terwijl de ouders op stap gaan. Ook is ze bezig aan de moeilijke oversteek van haar Rubicon, de spreekwoordelijke rivier, waar alle pubers overheen moeten varen. Een beetje hulpeloos aanschouw ik het ganse tafereel aan de overzijde van die oever. Het stemt me vaak triest te zien hoe lastig en moeilijk de chaotische strijd is die ze voert en hoe ze soms doelloos met haar bootje een beetje ronddobbert. Maar ze kan het wel en ik, ik moet alleen vertrouwen. Met nog wat geduld en misschien een klein duwtje in de rug bereikt ze weldra de overkant.

Zo af en toe word ik ook nog wel eens gevraagd om te babysitten bij een hoogbejaarde man. Mijn belangrijkste opdracht is er over te waken dat hij niet pardoes over de mat struikelt. Maar ik heb een zwak voor ouderen en hun doen en laten ontroeren me vaak, daarom neem ik de taak graag aan.

De oude man lijkt op God de Vader, niet dat ik laatstgenoemde al eens tegen het lijf liep, maar ik ben vrij zeker. Hij is groot en stevig gebouwd, heeft brede naar voor gebogen schouders en een paar helderblauwe ogen. Zijn halflange spierwitte grijze haren verraden niet alleen zijn leeftijd maar ook zijn goddelijke wijsheid waarover die beschikt.

In een ver verleden was hij eens priester, vernam ik van de buurvrouw met het kleine grijze autootje. Maar hij liet zich verleiden door een knappe, slanke en integere dame en wierp zijn kap over de haag. Toch blijft hij zich verdiepen in Bijbelse en hemelse teksten.

Helaas begint het leven een beetje te wegen op deze goddelijke lookalike. Zo lijdt hij sinds een tijdje aan de ziekte van Parkinson en ook aan beginnende dementie. De oude man laat zich echter niet ontmoedigen en met behulp van twee wandelstokken, een in elke hand, gaat hij moedig dagelijks de strijd aan met zijn houterige benen. Ik zie hem stappen langs de straat, het lijkt een beetje op langlaufen, vind ik, maar dan zonder sneeuw.

Hij is in zijn nopjes als ik langs ga want ondertussen weet hij dat ik over een goed luisterend oor beschik en hij predikt toch zo graag. Reeds lang op voorhand bereidt hij een tekst voor en maakt vele belangrijke aantekeningen. Nadat ik me in het oude canapeetje settel, voel ik me helemaal zen worden en het is ook de prikkelarme omgeving die dat gevoel beïnvloedt. Mijn doel is om minstens één zin of toch een woord te onthouden van zijn goddelijke wijsheid. Ik probeer me goed te concentreren maar al snel ben ik de rode draad kwijt. Mijn ogen dwalen af en mijn blik valt op een foto aan de muur. Ik zie een trotse jonge stoere man poseren, nadat hij een berg beklom. Van de langlaufstokken was blijkbaar nog geen sprake want ik zie ze toch nergens staan.

En och wat gaat de tijd toch traag en duurt de preek lang. En wat een innerlijke strijd om niet in slaap te vallen. Dan smeek ik de goede God, de echte dan, om een beetje vaart te maken en mij uit mijn lijden te verlossen. Omdat de man zo opgaat in zijn verhaal merkt hij niks van mijn afgedwaalde gedachten maar ook niks van zijn afgedwaalde bibberende vinger die langzaam en onbewust een paar alinea’s naar onder is verschoven. Ik heb het wél gezien en dank de Goede God voor Zijn hulp en medeleven.

Misschien moet de puberdochter de volgende keer maar eens gaan. Misschien wordt ze ook weer een beetje zen in het canapeetje. En misschien hoort en onthoudt ze wel één woordje van zijn wijsheid. Misschien kan ze dat woordje in haar rugzak stoppen. Misschien moet hij eens een duwtje aan haar bootje geven met zijn langlaufstok en bereikt ze daardoor eindelijk de moeilijke, haast onbereikbare maar langverwachte overkant.

24-01-2015 om 21:40 geschreven door kvervaek  

Er zijn zo van die dingen in het leven waar ik een hekel aan heb. Er zijn ook van die mensen in mijn leven waar ik een hekel aan heb. Al zijn er dàt gelukkig maar weinig en vallen die op één hand te tellen. Dit komt wellicht doordat ik behoorlijk vergevingsgezind ben. Misschien ook wel eens te snel en wat te vaak. Maar het spreekwoord “vergeten en vergeven” en “zand erover”, staan hoog aangeschreven bij mezelf.

Zo heb ik een grondige hekel aan het bezoeken van onze plaatselijke supermarkt. Waarom moet ik halfweg januari al paaseitjes bewonderen? Waarom zijn er 20 soorten brood waar ik steeds uit moet kiezen en waarom al die soorten kaas? Waarom laten ze ons de hele tijd rekenen? Hoeveel is 35% voordeel op product een plus 40 % korting op product twee dan in totaal? Moet ik wel die drie producten kopen voor de prijs van twee? Ik houd er bijna een punthoofd aan over van al het tel-, kies-, en beslissingswerk. Was alles maar zoals in Kameroen, heb je bv. koffie nodig, dan krijg  je de keuze uit 1 soort en het is te nemen of te laten.

En dan de kassa nog passeren! Laat daar nu net iemand van die 5 zitten waar ik een hekel aan heb. Zij, de kassierster, zette me eens behoorlijk voor schut. Het was op een zaterdagmorgen en nadat ik mijn boodschappen had uitgekozen en voorbij kassa 1 schoof, liep het mis. Een oude man die net na mij stond, wenkte die kassierster en fluisterde iets in haar oor. Ze hervatte haar werk en scande mijn spullen maar  plots gebood ze me, mijn handtas te openen. Zo gênant zeg, wat dacht die wel? Alles moest er uit en onder het ziende oog van alle klanten volgend in de wachtrij, doorzocht ze mijn tas. Toen besefte ik wat die oude man haar in het oor gefluisterd had. Natuurlijk had ik niks gestolen en dat heb ik mijn hele leven nog nooit gedaan! Wel eens een koekje nemen als die aangeboden staan of een kaasje of zo. Al voelt dat voor mij ook wel een beetje aan als stelen, zeker als ik zin heb in een tweede.

Maar sindsdien kreeg ik een grondige hekel aan haar en ze zal dat geweten hebben. Wanneer ik nu naar de kassa ga en ik zie haar zitten neem ik prompt mijn spullen en verplaats me naar kassa 2. Ik kan het haar echt niet vergeven en vergeten doe ik al evenmin.

Aan kassa 2 werkt een sympathieke  blonde kassierster. Ook zij werkt daar al sinds mijn eerste bezoek. Ik kan me best voorstellen dat haar job aan de kassa niet altijd even boeiend is. Al die koopwaren voortdurend gewoon van links naar rechts verschuiven. Sinds de winkel vernieuwd is, is het vast nog saaier, want nu neemt de scanner al haar werk over. Maar toch is zij een werkneemster die aantoont dat een job in de supermarkt helemaal niet saai hoeft te zijn. Zo praat en vertelt ze eigenlijk de hele tijd door. Gewoon over koetjes en kalfjes, over wat ze denkt of wat ze tegenkwam. Haar mimiek verraadt haar mening over levenskwesties. Zo vertelt ze haar verhaal aan klant 1 in de rij en wanneer die vertrekt vertelt ze gewoon verder aan klant 2! Dat gaat de hele tijd zo verder ook wanneer ik aan de beurt ben. Meestal geef ik haar in alles gelijk want soms heeft ze ook wel eens een minder goede dag. Dan kijkt ze strak voor zich uit en zegt helemaal niks. Geen” goeiendag” of “heb je een klantenkaart?” Ook niet: ”spaar je zegeltjes” of “wil je een tasje?” En dan lijkt ze me zo nors dat ik er ook geen durf te vragen. Maar ik kan het haar vergeven en ik heb er geen hekel aan.

Ach, die supermarkt heeft er ook wel zijn charme: zo kreeg ik er mijn eerste lessen in de Gentse taal al was dat wel wat wennen. Ook is er een bedelman die reeds 16 jaar de klanten vermaakt met zijn prachtige accordeonmuziek. Eerlijk, ik heb nog nooit iets geschonken. Ik bedacht als excuus dat als je daar één keer mee begint je dat de volgende keer ook weer moet doen. Gelukkig zo bleek na al die jaren want als ik eens na tel: 1 euro minstens 2 keer per week maal 52 weken gedurende reeds 16 jaar lang, is ook niet weinig!

Toch gunt hij me nog steeds een hopende en ietwat weemoedige blik en ik kijk een beetje beschaamd terug. Hopelijk heeft hij geen hekel aan mij gekregen én kan hij me wel vergeven.

16-01-2015 om 23:52 geschreven door kvervaek  

We kregen een nieuwe buur, een krullenbol! Het is me hier al wat geweest sinds ik in deze straat kwam wonen. Buren komen buren gaan, een duiventil heeft er niets aan. De meeste wissels speelden zich af links van onze woning, in een vrij groot flatgebouw.

Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat vrede reeds begint in je eigen straat, geef ik alle nieuwkomers graag een kans. Dus heet ik ze welkom met een vriendelijke groet, omdat zoiets geen geld kost toch?

Een zestal maanden geleden kwam er op de bovenste verdieping een negerin wonen. Van haar huisbaas  vernam ik dat ze uit Senegal kwam. Ik vond haar erg statig en ze deed me denken aan de Kameroense vrouwelijke bevolking. Ondertussen reeds 2 jaar geleden dat ik ginds enkele weken vertoefde!  Ze droeg kleurrijke jurken met van die typische Afrikaanse printen. En och, wat had ik graag met haar een praatje gemaakt. Maar omdat zij Franstalig was en geen Nederlands sprak en mijn Frans dan weer niet zo vlot van de tong rolt, beperkte onze conversatie zich tot: “Bonjour madame, comment allez–vous”, waarop ik antwoordde: “ça va très bien, merci madame!” Wat een gemiste kans toch… en ja, ondertussen is zij alweer verhuisd en God weet naar waar, maar ik niet.

In een rijhuisje rechts van ons woonde ook een alleenstaande buurvrouw. Een vlijtige, creatieve en vindingrijke dame. Ook zij begroette, zonder onderscheid te maken in rang of stand, iedereen uit de straat. Dàt was nog eens een buurvrouw! Spontaan gaf ze water aan de plantjes op mijn vensterbank als ze vond dat die weer eens te droog stonden. Of bij sneeuwval veegde ze niet alleen voor haar deur maar ook het hele voetpad voor onze gevel. Zij was ook de buurvrouw die haar kleine grijze autootje waste tijdens een regenbui.

Eigenlijk zijn dat mijn zaken niet, maar ik vermoed dat ze het niet al te breed had. Soms zag ik haar binnenshuis lopen met een wollen muts en dikke sjaal om, als het buiten vroor. Ze probeerde ook veel te recycleren en oude spullen een tweede leven te geven. Samen met die spullen bezocht ze de rommelmarkt, niet om te kopen maar om te verkopen. Op zondagmorgen probeerde ze die, in haar ogen nog waardevolle spullen, in dat kleine grijze autootje te proppen. Wanneer ze uiteindelijk vertrok zag je haar bijna niet meer zitten achter het stuur. Op zondagavond kwam ze weer thuis in een helaas nog steeds volgepropt autootje. Vermoeid, zo leek het, maar toch ijverig, droeg ze de hele boel opnieuw naar binnen. Volgens mij lag het probleem van de slechte verkoop niet bij haar, maar aan de koopwaren. Af en toe stonden er op maandag iets van die overgebleven spullen aan haar voordeur, met daarboven een kaartje: gratis/gratuit. Ook op die wijze kreeg ze het gerief maar moeilijk van de baan.

Achteraan haar drie verdiepingen hoge maar smalle rijhuisje, verzorgde ze een minituintje. Heel enthousiast riep ze me regelmatig binnen om het plantenrijkje te bewonderen. Ongelofelijk dat ze op slechts een paar vierkante meter een geweldig stukje natuur kon creëren. Aan de zonnigste muur groeide een druivelaar. En omdat ik in mijn tuin ook over een zonnige muur beschik vroeg ik haar me de kunst van druiven kweken aan te leren. Zo toonde ze me hoe ik de okselblaadjes elke dag keurig moest verwijderen en demonstreerde ze me, hoe ik met behulp van oude nylonkousen, de twijgen aan elkaar kon binden. In september kon ze zichzelf rijkelijk bedelen met honderden trosjes blauwe druiven en ze deelde ze ook uit aan de buren.

In augustus van afgelopen zomer riep ze me bij haar. Dat ze zou verhuizen, vertelde ze me stilletjes, naar een kleiner huisje. Ze heeft het vast niet gemerkt maar ik trilde op mijn benen na die mededeling. En wat is het snel gegaan, nog geen maand later was ze weg. Met man en macht werd het huisje van de kelder tot de nok leeggehaald en vernieuwd. Vele containers kwamen af en aan. Toen ik op een vroege morgen fietsend naar mijn werk vertrok en de druivenranken uitgedroogd zag liggen tussen de oude dakpannen in de container, moest ik toch even slikken.

Van de buurvrouw kreeg ik nog een kaartje met haar telefoonnummer op en ik stuurde er eentje terug met de boodschap: we missen je! Op 4 maanden tijd is de renovatie voltooid en er hangt een nieuw huisnummer aan de deur en daar woont nu die nieuwe buurman, een krullenbol!

10-01-2015 om 10:34 geschreven door kvervaek  

De houten dieren uit onze kerststal, die er ook dit jaar verbleven om het kerstekind te verwarmen, kregen het dit jaar hard te verduren. Niet door barre koude of gure wind maar door de kattenpoot van onze kater, sir George! Heerlijk vond hij dat om ze steeds opnieuw naar beneden te knallen. Ik stalde alle figuurtjes nochtans hoog en zo dacht ik toch veilig op ons nieuw telefoonkastje. George blijkt echter slimmer dan zijn baasje en zo kwam het dat ik bijna elke dag de goede herders, het arme kindje in zijn kribbe, de os en de ezel én zelfs Jozef en Maria vanonder de Chesterfield mocht vissen.

Sinds George er is, is er sfeer in ons huis. Dat is althans wat de jongste zoon er van vindt. Hij, de jongste zoon, zijn tweelingbroer en zijn puber zus verkozen echter liever een hond in huis. Vele discussies zijn mijn weldoordachte aankoop voorafgegaan. Maar ik hield voet bij stuk: niet een hond maar een Brits korthaar zou ons gezin weldra vervoegen! Ondertussen wordt de kater hier vertroeteld en geknuffeld en George kan zelfs onze puberdochter bekoren. Soms bedenk ik dat hij het mede door zijn zijdezachte blauwgrijs kleurige pels wel vaak heel warm moet krijgen door al die vertedering.

En zo is onze kerst ook weer voorbijgevlogen, al voelt het voor mij aan alsof het nog moet komen. Vreemd, maar daar zal mijn ziek zijn wel een rol bij spelen. Kerstavond, kerstdag en tweede kerstdag heb ik door mijn toedoen dan ook behoorlijk verpest voor mijn gezin, sorry. Het lukte me niet om van de traditionele wafels te genieten, de wafels die me steevast aan kerstavond met mijn mémé zaliger doen denken. Zij bakte ze met veel liefde voor mij. Niet die wafels, maar de vreugde die ze uitstraalde omdat ik bij haar was, blijven me zo bij. Omdat haar kleinkind bij haar bleef, hoefde ze de welbefaamde sfeervolle avond niet eenzaam door te brengen. De volgende ochtend stond ze tijdig op om de kolen van de kachel op te schudden en het vuur aan te maken. Zodoende was het huis reeds verwarmd voor ik opstond. Die warmte vergeet ik nooit en het is van haar dat ik ook leerde wat het betekent warmte te geven en warmte te krijgen.

Afgelopen kerstperiode ging toch ook niet zo onopgemerkt voorbij, ik kreeg namelijk een schitterend en uniek geschenk: een “bijna” kerst kleinkind. Geboren op 20 december, dus net niet. Afgelopen 9 maanden vroeg ik me dikwijls af wat ik voor dit kind kon betekenen, en ik weet het ondertussen. Ik wil het de warmte geven die ik zelf ontving van mijn grootmoeder!

Niet alleen aan hem maar ook aan mijn eigen kinderen, stiefkind en schoonkinderen of hoe benoem je dit tegenwoordig allemaal, wil ik dit geven. Natuurlijk ook aan mijn echtgenoot, mijn vrienden, de patiënten en allen die me dierbaar zijn wens ik dit te schenken. Dàt betekent Kerstmis voor mij en daar hoef ik niet over na te denken, het hele jaar door eigenlijk niet.

Laat dit dan mijn kerst- en nieuwjaarswens zijn voor allen, want deze sprak ik nog niet uit. Maar geen nood, volgens mijn mémé zaliger kan je de hele maand januari nog nieuwjaarswensen uit spreken en als ik het zo bekijk ben ik nog ruim op tijd. Dat ieder dus deze warmte mag voelen en doorgeven, dat is mijn wens, net zoals de os en de ezel warmte gaven aan het kerstekind maar die het dit jaar bij ons thuis toch wel erg zwaar te verduren kregen.

03-01-2015 om 19:25 geschreven door kvervaek