Het maandbudget is weer stevig geslonken, september is nog niet eens halfweg. Het winkelwagentje lag vol met winkelwaren, benodigdheden voor het nieuwe schooljaar. Kleurrijke potloden en eentje in het zwart , nieuwe stiften, gommen, lijm en alweer een nieuwe lat. Vermenigvuldig dat maal drie, dat kost nogal wat. Ik vraag me af waarom ik elk jaar zoveel moet vernieuwen, zijn ze die spullen misschien kwijtgeraakt? De tweelingzoon verklaart het fenomeen nader: je leent iets uit aan een ander en krijgt het niet meteen terug, voor je weet is het voorwerp verdwenen in de pennenzak van de medeleerling en je kan niks bewijzen, want je naam stond er niet op. Maar ik vind dat als je iets leent van een ander je het gewoon terug moet geven, over een week, over een maand, over een jaar, altijd ooit, maar niet nooit.
Als ik naar de kleedkamer stap, na de werkdag, zie ik een stiftje liggen, zomaar op de grond. Precies zo eentje dat ik een paar weken geleden kwijtgeraakte en zo eentje dat ik erg nodig heb voor mijn werk. Misschien heb ik het uitgeleend aan een ander en vroeg ik het in mijn verstrooidheid niet meteen terug. Of misschien heeft het pootjes gekregen en sprong het zomaar uit mijn zak. Ik bekijk het stiftje eens van dichterbij: het blijkt splinternieuw. Ik sta hier voor een dilemma, doe ik het of doe ik het niet?
Als ik thuis kom kunnen we koffie drinken, er staat een nieuwe koffiezet, ons oud toestel lekte wat. Het is een moeilijke keus geweest om te beslissen, een espressomachine vond ik te prijzig en een met van die pats smaakt niet naar echte koffie, beweert de echtgenoot. Maar in ons vakantiehuis van afgelopen zomer stond een koffiezetmachientje, een doodgewoon. Dat stond zo gezellig te pruttelen bij het inlopen en de geur van verse koffie rook heerlijk en daar kreeg ik heimwee naar. Je moet alleen erg opletten dat je tijdens het afwassen de glazen kan niet breekt. Het was daarom dat ik twijfelde want in het verleden brak ik er zeker al tien.
Ik maak een vreugde sprongetje want dit is een verbetering voor mezelf. Eindelijk moet ik de koffie niet meer zelf opgieten in een grote isolatiekan met een plastieken filter erbovenop. Drie keer gieten met heet water en een keertje kloppen met een mes, dan een beetje wachten en de koffie was klaar. Het is niet dat het niet lukte maar enige concentratie was toch wel gewenst. Als de koffiefilter scheef gaat zakken, ligt het gruis snel op de mat en als je niet goed kan mikken, omdat je nog wat suffig bent, loopt het kokende water over je hand.
Het toestel zit in een doos en werd nog nooit gebruikt, het zat nog netjes in de verpakking en was splinternieuw. Het stond al maanden in de keuken, op het werk van de echtgenoot, het stond daar toch maar niks te doen. We kunnen eens proberen of het toestel werkt en ons bevalt, we kunnen het testen en zetten het dan keurig in die keuken, op het werk terug. Ik zal heel voorzichtig zijn bij het afwassen van de kan, op vakantie lukte het ook. We geven het zeker terug, over een week, over een maand of over een jaar. Of misschien vergeten we het, omdat er geen haan meer is die er nog naar kraait, we houden het toestel en dan is het van ons. "Koffie" vraagt de echtgenoot, ik krijg al zin. Eigenlijk weet ik niet of ik nu blij moet zijn of dat ik me moet voelen als een dief.
Ik heb het toestel weer in de doos gestoken, het lukte niet. Ik vond het niet mooi passen in mijn keuken, het zag er lomp uit en oogde te modern en veel te groot. Het staat veel te luid te pruttelen en er is hier al lawaai genoeg. En de geur van verse koffie, tijdens het maken, is minder heerlijk dan verwacht. En bij het drinken van de koffie proefde ik een wrange smaak. En het hek was helemaal van de dam toen de echtgenoot vertelde dat een collega hem had zien lopen met die koffiezet onder de arm.
"Waar is die koffiezet nu ?" vraagt de echtgenoot, de volgende dag, "in de doos, neem het maar terug mee, antwoord ik koel." Als je iets leent moet je het teruggeven, altijd ooit, maar niet nooit. Ik giet weer koffie op zoals voordien, het is niet gemakkelijk maar het lukt me wel.
Over het stiftje ga ik nog eens nadenken: zou ik het nu houden of leg ik het gewoon terug?
Ik bezin me over
het nakende schooljaar dat straks van start gaat en zucht en blaas ervan.
Zullen de drie leerlingen tijdig in de rij staan 's morgens, nu ze niet meer
mogen uitslapen tot aan het middaguur? Zullen ze genoeg zomervitamines hebben
en worden ze niet te snel ziek? Hoe zal het gaan als hun agenda weer volgepropt
staat met huistaken, die tijdig ingediend moeten zijn? Zullen ze zich dit jaar goed
gedragen, niemand pesten en zullen ze een voorbeeld voor de andere leerlingen
zijn? Zullen ze niet laten merken dat de lessen saai zijn en zullen ze niet
brutaal reageren wanneer de leerkracht eens een opmerking geeft? Het moet een
drama zijn voor een moeder of een vader, als je op het oudercontact te horen
krijgt, dat ze last hebben van een storend stout, brutaal en mondig kind.
De boekentas zit
klaar en we zijn goed begonnen, ik ging met de studenten alvast bij de kapper
langs. De kapsels zien er nu keurig uit, een beetje korter, maar de
leerkrachten zullen tevreden zijn. Bij die kapper was een kind aanwezig, eentje
van een jaar of vier. Het wou niet blijven zitten en hoe meer de kapper knipte,
hoe bozer het kind in de spiegel keek. Nog voor de man klaar was met het
knippen van het kapsel, wriemelde het jongetje er al hevig met zijn handjes
door. De moeder deed alsof ze het foute gedrag niet merkte en ze lachte lieflijk
naar het kind. Als beloning kreeg het zoontje een lolly van zijn mama
aangereikt. Ik heb toen heel boos naar dat stoute kind gekeken en het stak zijn
tong terug naar mij uit. Als het zich zo verder blijft gedragen zal de mama wel
eens mogen horen dat ze op school last hebben van een stout,
brutaal en mondig kind.
Een van de
zonen wou vroeger ook niet naar de
kapper gaan. De juf wou echter niet dat het te lange haar voor zijn ogen hing ,
want om netjes te schijven moest hij het schrijfblad goed kunnen zien. Ik
knipte er, met mijn onervaren kniptechniek, zelf een stukje af en de zoon vond
het goed . De juf dacht er helaas anders over en vond het nog niet kort genoeg.
Daarop werd de zoon waarschijnlijk
brutaal en mocht afkoelen in de koude
gang. Hij heeft zijn boekentas en jas dan maar genomen, want daar staan
wachten, tot de juf hem terug kwam halen, vond hij tijdverlies. Met zijn fiets
is hij terug naar huis gereden en kwam daar weer tot rust. Op school is paniek uitgebroken want een leerling was
vermist. De juf is hem gaan zoeken en fietste haastig door de stad en uiteindelijk
vond ze hem thuis. Achteraf heeft die
juf toen erg boos naar mij gekeken en eiste voor de stoute zoon een fikse
straf. Maar die heb ik hem niet gegeven en ik moest lachen om het grappige voorval.
Ik verwacht niet
dat er dit jaar problemen zullen zijn, de haren zijn geknipt. En op het
oudercontact kreeg ik vorig schooljaar te horen dat de puberkinderen, in de
klas, een voorbeeld zijn. Maar ik hoop toch dat de zoon niet gaat beginnen kaarten met zijn buurman wanneer een
medeleerling een spreekbeurt brengt. Ik hoop ook dat hij niet de slappe lach
zal krijgen, als een ander kind tijdens een voordracht te vaak het woordje:
"euh" gebruikt, want dan moet hij weer in de gang gaan staan.
Ik ga hen alvast heel hard steunen, dat weet ik al.
Ik zal hen eraan herinneren wanneer de deadline voor het indienen van een taak verstreken
is. Ik zal hen helpen bij het invullen van een studeerschema, voor elke grote
toets. Ik zal hen moed inspreken, wanneer die weer eens een te laag pijl heeft
bereikt en ik zal helpen onthouden
wanneer het bedtijd is.
Ik neem me voor
om minstens een keer per dag naar hun verzuchtingen en ergernissen te luisteren en ik zal creatief zijn met het
klaarmaken van het lunchpakket. En ik vraag aan elk kind zijn engelbewaarder,
om hen te beschermen en altijd aan hun zijde te blijven staan. Aan mezelf wens ik veel courage en alvast een fijne start.
