En op 8 februari 2016 is het dan eindelijk zover en kan ik mijn zilveren huwelijksverjaardag vieren. Ik wil naar de trouwhoofdstad van Amerika: “Las Vegas” reizen en daar hertrouwen in een kapel! Reeds jaren geleden kwam ik op dit idee, toen de echtgenoot nog mooie liedjes draaide. Hij liet me toen  het nummer van The Dixie Cups: ‘Chapel of love’ horen en van toen reeds al was dat mijn plan!

Aan fantasie heb ik geen gebrek en ik zie het dan ook al helemaal voor mijn ogen. Het mag in orde zijn, dus kies ik voor een maagdelijke sneeuwwitte, of nee, beter een gebroken witkleurige, prachtige bruidsjurk. De echtgenoot mag schitteren in een marine kleurig kostuum, iets waar hij al jaren van droomt. Ik zou mijn haren laten kappen in een Grace Kelly look. En de nagels mogen voor een keer in een kitscherig gellaagje ondergedompeld worden. En hoge hakken mogen er ook bij.

Al onze kinderen moeten mee en de stiefzoon mag zéker niet ontbreken, die was er 25 jaar geleden ook bij. Misschien kan hij zijn keurig blauw strikje van toen nog eens opnieuw aantrekken. Aan de dochters wil ik vragen om als bruidsmeisje te figureren. Ik stel voor dat ze een robijnroodkleurige jurk dragen, die zo helemaal bij de droomceremonie past. Zij mogen links binnen in de kapel staan wanneer de stralende ouders binnen komen. De tweelingzonen zie ik dan weer staan aan de rechterkant, in een identiek kostuumpje, en zij mogen de ringen dragen. En tegen dan kan het bijna kerst kleinkind wel stappen en mijn bruidsboeketje aangeven.

Maar nu het kleine baasje er gekomen is, ziet het er naar uit, dat het jonge gezinnetje een vlucht over de plas niet ziet zitten. Ik vrees dat de puberdochter zich zou schamen voor haar ouders en misschien durft te roepen: ma, moet dat nu? De tweelingzonen willen niet meer identiek zijn en zullen vast liever gaan skaten. De oudste dochter, die zal er zeker heel graag bij zijn, maar droomt nu van een mini naaiateliertje die ze wil opstarten en zit dus in spaarmodus. We kunnen best toch beter alleen gaan en er gewoon met ons twee enkele witte broodsweken aanbreien.

Maar wie gaat hier dan het brood in huis halen en wie doet boodschappen? Wie zal de tafel dekken en wie gaat weer afruimen? Wie gaat de vaat doen en wie stofzuigen? Wie gaat de was ophangen en wie de vuilnis buiten zetten? Wie gaat de les opvragen en wie de agenda ondertekenen?  Wie gaat zoeken wanneer ze het niet vinden? Wie gaat er poetsen en wie de bedden opmaken? Wie gaat troosten bij verdriet en wie zal “slaaplekker” zeggen? Wie gaat hen moed inspreken wanneer het te lastig is?

Nu vraag ik me toch nog iets belangrijks af: wil de echtgenoot nog wel met mij hertrouwen? Toegegeven, ik ben nogal eigenwijs en soms egocentrisch. Als hij zwart zegt, antwoord ik te vaak: nee, het is wit. Tijdens onze huwelijksjaren ging ik wel eens steigeren of op mijn achterste poten staan. Ik liet ook eens mijn scherpste tanden zien en zag dat de echtgenoot daar soms een beetje van schrok. En als ik ergens mijn klauwen in zet, laat ik niet gauw los en dat moet voor een partner niet gemakkelijk zijn. Waarschijnlijk brul ik ook nog te luid wanneer hij weer eens teveel stof en rommel maakt bij de werken. En door de jaren heen liep ik minder netjes in de pas. En nee, hij wou geen kat.

Maar hoewel de echtgenoot geen mooie liedjes meer draait, zong ik afgelopen vakantie toch elke dag luidkeels voor hem: he’s the man, he’s the man, he’s te man! En eigenlijk ben ik toch niet zo voor lange afstandsvluchten en hou ik niet van kitscherige gelnagels. Dus, misschien moet ik maar stilletjes zwijgen over mijn fantasierijke droomplan en laat het maar, we kunnen ook gewoon thuis blijven.