Wat God verbindt kan de mens
niet scheiden, sprak de kerkleider behoorlijk streng, denk daar maar over na .
Dat zei hij aan de oudste dochter en de schoonzoon ter voorbereiding van hun grote
dag. Toen werd het waarschijnlijk stil in de pastorie, maar ik heb vertrouwen
en geloof erin. Ik ben zeker dat de tortelduifjes weten welk vlees er zich ondertussen
in de kuip bevindt en trouwens het is stil waar dat het niet waait.
Ik had hen nog snel wat tips
gegeven over wat je wel maar vooral niet aan meneer pastoor vertelt. Ik mocht niet
dromen dat de dochter zou uiten wat ze hier destijds van de daken had
geschreeuwd. Maar het tij is gekeerd en gelukkig maar, de Eerwaarde man was ook
overtuigd. Nadat hij de wetten van het huwelijk had overlopen, gaf hij de toestemming
voor de dienst. We kunnen verder met de voorbereiding van die wonderlijke dag. Als
alles goed gaat staat het jonge koppel begin november voor het altaar.
Toen ik vijfentwintig jaar
geleden naar de pastoor ging voor een gesprek over mijn huwelijk, verliep dat eerder
raar en niet zo officieel. Ik was nog maar binnen in de pastorie of de Eerwaarde
haalde al een porto en twee glazen uit de kast, mijn lief was er niet bij. Hij
sprak over de kindertjes uit het warme zuiden, waar hij een interim had gedaan.
En ook over de jonge meisjes die rondliepen in hun blote borsten en dat hij dat
mooi en heel natuurlijk vond. En als het paste, mocht ik in zijn tuin komen
zonnebaden, zoveel als ik maar wou, zelfs in monokini, omdat hij dat héél
natuurlijk vond. Over de wetten van het huwelijk werd niet veel gezegd. En toen
ik terug naar huis wou keren, hield hij me tegen en omhelsde me innig en eigenlijk
te sterk. Ik was van het Lam Gods geslegen omdat ik dat een rare houding vond
voor een pastoor.
De stress begint stilaan te
komen, de tijd gaat snel, en altijd komt er iets bij kijken waar we niet hadden
aan gedacht. Het is de dochter die de regie in handen neemt, wat had je gedacht,
maar zo hier en daar worden er toch ook wel taken verdeeld. Het is eerlijk als
niet alleen de moeder van de bruid maar ook de moeder van de bruidegom bij het
gebeuren betrokken wordt, dat is normaal.
We hebben een huwelijkskaars
nodig heeft de dochter me verteld, ze wil de schoonmoeder laten kiezen, zij
krijgt die taak toebedeeld. Ik moet vertrouwen hebben in haar keuze en ik hoop
dat het meevalt. Want de moeder is wat spaarzaam en bovendien heeft ze een
minder goede smaak. Ik ben wat bezorgd, voor haar is een kaars een kaars, of
dat nu een dure is of een goedkoper exemplaar. Ik wil niet dat de kaars omwille
van de mindere kwaliteit, zo halfweg de viering krom begint te staan. Zij mag ook de bloemstukken
samenstellen voor in de kerk, een fijne taak, ik hoop dat ze de juiste kleuren kiest
die mooi passen bij elkaar en niet de simpelste bloemen met alle kleuren door
elkaar. Een ding weet ik al zeker, overeenkomen met de schoonmoeder wordt niet evident.
Ik mag de teksten en het evangelie
kiezen voor tijdens de dienst, dat heeft de dochter me gevraagd, ik neem die
taak ter nauwer hart. Ik ging me verdiepen via het internet en voel me al wat
heiliger worden sinds ik het allemaal eens las. Ik was het al een beetje vergeten
wat nu weer wel en dan weer niet mocht. En dat de vrouw de man moet volgen zat
ook al een beetje ver. En onder ons gezegd maar vooral gezwegen, altijd
overeenkomen is niet evident.
Pas na vele jaren samen te leven besef
je, welk vlees er in de kuip ligt. Het is hier niet anders maar het is stil
waar dat het niet waait. Ik ben voor en hij is tegen, ik ben zacht en hij is
streng. Ik wil rust en hij actie, hij is een avonturier en ik een romanticus. Hij
wil een film en ik een boek, hij gaat graag op reis en ik ben liever thuis. Hij
houdt van wilde wateren en ik geniet meer van een kabbelende rivier. Hij kijkt in
de toekomst en ik meestal achterom, hij is rationeel en ik een dromer, zoals
geen ander dromen kan. Dus komt het wel eens voor dat er hier beeld is maar
geen klank. Maar wat God verbindt kan de mens niet scheiden en de boer hij ploegde
voort.
