Het is gedaan met de zomer zegt
de puberdochter, daar is ze nuchter in. Dat weiger ik te aanvaarden, ik ben nog
niet klaar voor regen en wind. Ik wil nog dromen van de zomer en genieten van
het zonnelicht. Ik ben nog niet klaar om de korte natte dagen te trotseren en
mag niet denken aan wat de herfst allemaal brengt. Maar als de zomer weer
voorbij zal zijn, is het bruiloftsfeest in zicht. Van die dag begin ik wel te dromen
en te zweven en ik fantaseer er maar op los.
Maar de aanstaande bruid heeft
trouwstress gekregen door de voorbereiding van die dag, dat vertelt ze me aan
de telefoon. Ze wil dat ik niet ga vergeten dat het haar dag is samen met die van
haar aanstaande bruidegom. En ze houdt niet van veel tierlantijntjes en wil dat
eenvoud en integriteit die dag zegeviert. En plots wil ze niet meer weten van
die meterslange sluier met kant en pareltjes, waarvoor ik stevig pleitte en ze
wil er ook niet uitzien als een opgetutte mannequin. De bruid is een beetje
over haar toeren en ze vraagt me of ik dat begrijp. Ik adviseer om een kaarsje te
laten branden voor een of andere engel, die haar opnieuw wat rust kan geven en
hoop dat de stress snel over gaat.
Ik zoek het even op en surf naar een site die alles weet over
hoe de ideale voorbereiding van een huwelijksdag geschiedt. Ik wil weten of die
lastige trouwstress vaker voorkomt bij aanstaande koppels en of die werkelijk
bestaat. Ik schrik een beetje over een tip die ik vind op het internet: hou
goed in de gaten dat het jullie trouwdag is en dat het jullie dag moet worden,
niet dat van je moeder, schoonmoeder of je zus. Ik sta weer met mijn voeten op
de grond, ik maak zelfs een pasje achteruit. Toegegeven dat ik kritisch ben op
sommige zaken en ik mijn kijk op de dingen nogal graag overbreng, eigenlijk te veel bemoei.
Ik heb geluk want de volgende dag
staat een engel aan de voordeur van de oudste dochter haar huis, een die goede raad brengt.
Het was een vriendin, waarvan ik weet dat het een zielsverwante van de dochter is.
Een die veel begrip toonde voor de zorgen van het stressvolle bruidje en
begrijpt dat zo een dag veel druk bezorgd. Ze slaagt erin om de dochter te
kalmeren en blies alle stress die op haar schouders rustte langzaam weg. En ik
ben die engel erg dankbaar want nu kunnen we weer vooruit. De dochter ziet het
weer zitten en we kunnen verder met de voorbereiding van de dag.
Straks gaan we samen op stap,
moeder en dochter, we gaan over tot de aankoop van haar jurk. We gaan er een
gezellig dagje van maken, wij met zn twee. En och ik ga mijn best doen om haar
niet te beïnvloeden, want het is haar jurk en niet die van mij. En ik ga hard
op mijn tanden bijten en niet laten merken welke modellen ik het mooiste vind.
Want nu weet ik weer dat ze niet houdt van tierlantijntjes en ik zet die lange sluier
met kant en pareltjes uit mijn hoofd. Ik kan alleen maar blij zijn dat de
dochter de essentie van de huwelijksdag begrijpt en dat ze zich niet laat
beïnvloeden door wat iedereen straks van haar vindt.
Maar wacht, ik heb nog een
puberdochter die misschien ooit wel een keer zal trouwen en misschien wil die wel een meterslange sluier met kant en pareltjes, diegene waar ik over fantaseerde en zag verschijnen
in mijn droom. Wat ben ik toch een egoïstisch mens.
