Er zijn zo van die dingen in het leven waar ik een hekel aan heb. Er zijn ook van die mensen in mijn leven waar ik een hekel aan heb. Al zijn er dàt gelukkig maar weinig en vallen die op één hand te tellen. Dit komt wellicht doordat ik behoorlijk vergevingsgezind ben. Misschien ook wel eens te snel en wat te vaak. Maar het spreekwoord “vergeten en vergeven” en “zand erover”, staan hoog aangeschreven bij mezelf.

Zo heb ik een grondige hekel aan het bezoeken van onze plaatselijke supermarkt. Waarom moet ik halfweg januari al paaseitjes bewonderen? Waarom zijn er 20 soorten brood waar ik steeds uit moet kiezen en waarom al die soorten kaas? Waarom laten ze ons de hele tijd rekenen? Hoeveel is 35% voordeel op product een plus 40 % korting op product twee dan in totaal? Moet ik wel die drie producten kopen voor de prijs van twee? Ik houd er bijna een punthoofd aan over van al het tel-, kies-, en beslissingswerk. Was alles maar zoals in Kameroen, heb je bv. koffie nodig, dan krijg  je de keuze uit 1 soort en het is te nemen of te laten.

En dan de kassa nog passeren! Laat daar nu net iemand van die 5 zitten waar ik een hekel aan heb. Zij, de kassierster, zette me eens behoorlijk voor schut. Het was op een zaterdagmorgen en nadat ik mijn boodschappen had uitgekozen en voorbij kassa 1 schoof, liep het mis. Een oude man die net na mij stond, wenkte die kassierster en fluisterde iets in haar oor. Ze hervatte haar werk en scande mijn spullen maar  plots gebood ze me, mijn handtas te openen. Zo gênant zeg, wat dacht die wel? Alles moest er uit en onder het ziende oog van alle klanten volgend in de wachtrij, doorzocht ze mijn tas. Toen besefte ik wat die oude man haar in het oor gefluisterd had. Natuurlijk had ik niks gestolen en dat heb ik mijn hele leven nog nooit gedaan! Wel eens een koekje nemen als die aangeboden staan of een kaasje of zo. Al voelt dat voor mij ook wel een beetje aan als stelen, zeker als ik zin heb in een tweede.

Maar sindsdien kreeg ik een grondige hekel aan haar en ze zal dat geweten hebben. Wanneer ik nu naar de kassa ga en ik zie haar zitten neem ik prompt mijn spullen en verplaats me naar kassa 2. Ik kan het haar echt niet vergeven en vergeten doe ik al evenmin.

Aan kassa 2 werkt een sympathieke  blonde kassierster. Ook zij werkt daar al sinds mijn eerste bezoek. Ik kan me best voorstellen dat haar job aan de kassa niet altijd even boeiend is. Al die koopwaren voortdurend gewoon van links naar rechts verschuiven. Sinds de winkel vernieuwd is, is het vast nog saaier, want nu neemt de scanner al haar werk over. Maar toch is zij een werkneemster die aantoont dat een job in de supermarkt helemaal niet saai hoeft te zijn. Zo praat en vertelt ze eigenlijk de hele tijd door. Gewoon over koetjes en kalfjes, over wat ze denkt of wat ze tegenkwam. Haar mimiek verraadt haar mening over levenskwesties. Zo vertelt ze haar verhaal aan klant 1 in de rij en wanneer die vertrekt vertelt ze gewoon verder aan klant 2! Dat gaat de hele tijd zo verder ook wanneer ik aan de beurt ben. Meestal geef ik haar in alles gelijk want soms heeft ze ook wel eens een minder goede dag. Dan kijkt ze strak voor zich uit en zegt helemaal niks. Geen” goeiendag” of “heb je een klantenkaart?” Ook niet: ”spaar je zegeltjes” of “wil je een tasje?” En dan lijkt ze me zo nors dat ik er ook geen durf te vragen. Maar ik kan het haar vergeven en ik heb er geen hekel aan.

Ach, die supermarkt heeft er ook wel zijn charme: zo kreeg ik er mijn eerste lessen in de Gentse taal al was dat wel wat wennen. Ook is er een bedelman die reeds 16 jaar de klanten vermaakt met zijn prachtige accordeonmuziek. Eerlijk, ik heb nog nooit iets geschonken. Ik bedacht als excuus dat als je daar één keer mee begint je dat de volgende keer ook weer moet doen. Gelukkig zo bleek na al die jaren want als ik eens na tel: 1 euro minstens 2 keer per week maal 52 weken gedurende reeds 16 jaar lang, is ook niet weinig!

Toch gunt hij me nog steeds een hopende en ietwat weemoedige blik en ik kijk een beetje beschaamd terug. Hopelijk heeft hij geen hekel aan mij gekregen én kan hij me wel vergeven.