Er komt een verlengd weekend aan, hoor ik
de echtgenoot aankondigen en ik voel de bui meteen al hangen. Want nu onze zeswieler
verkocht is zullen we niet op verplaatsing kunnen gaan en dat vindt hij maar
een beetje saai. Ik besef dat ik mijn beste beentje zal mogen voorzetten om die
eentonige gewone paastijd te doorbreken en de vraag is: hoe speel ik dat nu
weer klaar? Maar ik beslis vrijwel meteen om toch voor volledige quality time
te gaan.
Twee jaartjes geleden brachten we het weekend
door aan de Nederlandse Zeelandbrug, echt onze favoriete stek. Toen had ik een
paasbrunch in elkaar geknutseld en de oudste kinderen uitgenodigd en we hebben
daar hele fijne herinneringen aan. s Morgens vroeg was ik fietsend naar het stadje
gereden om daar allerlei lekkers aan te schaffen om daarmee de paastafel te versieren.
Toen ik terug kwam, fietsend in het ochtendgloren en even stopte om enkele frisse
paaslelies te plukken, zag ik plots op het veld twee hazen staan. Ze waren in
een gevecht verwikkeld en staarden elkaar erg uitdagend aan. Ik dacht dat ze
toen wellicht streden om de felbegeerde titel: ik ben de echte, nee ik ben de
echte paashaas. Een tafereeltje om nooit meer te vergeten, een momentje quality
time.
Vorig jaar heb ik thuis een paasbrunch in
elkaar gestoken en ook dan was ik van s morgens vroeg opgestaan. Ik versierde
de tafel met zelf gebakken croissantjes, krentenbrood en mooie gekleurde eitjes.
En er stonden ook vele gezellige kaarsjes aan. Maar toen waren de oudste
kinderen toch zo laat gekomen en mijn maag kon dat lange wachten niet zo goed
verdragen. Mijn lichaam begon ontwenningsverschijnselen te vertonen, van het veel
te vele koffie drinken in combinatie met veel te veel chocola. Daarom besloot
ik om het dit jaar in alle stilte voorbij te laten gaan. Maar geen nood, we
hebben goed nieuws gekregen, het bijna kerstekleinkind wil samen met zijn
ouders op bezoek komen en ook dat betekent voor ons quality time.
We bedenken dat het leuk zou zijn om samen te
gaan wandelen, omdat het paaszonnetje wellicht zal schijnen en omdat het me
fantastisch lijkt het wandelwagentje eens vooruit te mogen duwen. De echtgenoot
stelt voor om na de wandeling oliebollen te bakken en hoewel dat meer voor Nieuwjaar
is, vind ik het uiteindelijk toch een goed plan. Wanneer we in de supermarkt
staan wil hij absoluut een heerlijke fles Irish whisky aanschaffen, want dat
hoort uitstekend bij een goed gesprek en een koffie, zo vindt hij, en ook dat
is natuurlijk quality time.
Maar op zaterdag krijgen we een berichtje dat
de stiefzoon niet zo lang kan blijven omdat ze ook nog ergens anders heen
moeten gaan. Wanneer ik het berichtje voorlees zie ik de echtgenoot op zijn
stoel een beetje achterover schuiven. Hoe moet het nu met die oliebollen, zegt
hij en ik vermoed dat hij de gezellige babbel mét de whisky ook aan zijn neus
voorbij ziet gaan. Voor een wandelingetje met de wandelwagen zal helaas geen
tijd genoeg zijn en als de baby bij elke huisgenoot enkele minuten op de schoot
heeft gezeten, is de tijd alweer om. En dat is voor ons geen quality time.
Op zondag gaan we wandelen met ons tweeën en
proberen van het zonnetje te genieten. Eens
thuisgekomen zie ik de echtgenoot naar de heerlijke whisky grijpen en hij zegt:
het mag in orde zijn. Ook zie ik dat
hij naar een foto van zijn vader staart, hij heft het glas en zegt : gezondheid
pa. Het verlies van zijn vader is hij nog steeds niet goed te boven gekomen,
hij mist hem heel erg. Die babbels op zondagnamiddag en op Pasen, met zijn
vader én een goeie cognac: dat was nog eens quality time.
En ik ben zo stom geweest om een sabbatjaar
in te lassen en geen alcohol te drinken en mijn God, wat heb ik me dit vandaag beklaagd.
Want zo een glaasje met frisse bubbels of een goeie dreupel en gewoon santé
zeggen tegen elkaar, dat kan troost bieden en geef toe: dat is pas pure "quality
time".
