De houten dieren uit onze kerststal, die er ook dit jaar verbleven om het kerstekind te verwarmen, kregen het dit jaar hard te verduren. Niet door barre koude of gure wind maar door de kattenpoot van onze kater, sir George! Heerlijk vond hij dat om ze steeds opnieuw naar beneden te knallen. Ik stalde alle figuurtjes nochtans hoog en zo dacht ik toch veilig op ons nieuw telefoonkastje. George blijkt echter slimmer dan zijn baasje en zo kwam het dat ik bijna elke dag de goede herders, het arme kindje in zijn kribbe, de os en de ezel én zelfs Jozef en Maria vanonder de Chesterfield mocht vissen.

Sinds George er is, is er sfeer in ons huis. Dat is althans wat de jongste zoon er van vindt. Hij, de jongste zoon, zijn tweelingbroer en zijn puber zus verkozen echter liever een hond in huis. Vele discussies zijn mijn weldoordachte aankoop voorafgegaan. Maar ik hield voet bij stuk: niet een hond maar een Brits korthaar zou ons gezin weldra vervoegen! Ondertussen wordt de kater hier vertroeteld en geknuffeld en George kan zelfs onze puberdochter bekoren. Soms bedenk ik dat hij het mede door zijn zijdezachte blauwgrijs kleurige pels wel vaak heel warm moet krijgen door al die vertedering.

En zo is onze kerst ook weer voorbijgevlogen, al voelt het voor mij aan alsof het nog moet komen. Vreemd, maar daar zal mijn ziek zijn wel een rol bij spelen. Kerstavond, kerstdag en tweede kerstdag heb ik door mijn toedoen dan ook behoorlijk verpest voor mijn gezin, sorry. Het lukte me niet om van de traditionele wafels te genieten, de wafels die me steevast aan kerstavond met mijn mémé zaliger doen denken. Zij bakte ze met veel liefde voor mij. Niet die wafels, maar de vreugde die ze uitstraalde omdat ik bij haar was, blijven me zo bij. Omdat haar kleinkind bij haar bleef, hoefde ze de welbefaamde sfeervolle avond niet eenzaam door te brengen. De volgende ochtend stond ze tijdig op om de kolen van de kachel op te schudden en het vuur aan te maken. Zodoende was het huis reeds verwarmd voor ik opstond. Die warmte vergeet ik nooit en het is van haar dat ik ook leerde wat het betekent warmte te geven en warmte te krijgen.

Afgelopen kerstperiode ging toch ook niet zo onopgemerkt voorbij, ik kreeg namelijk een schitterend en uniek geschenk: een “bijna” kerst kleinkind. Geboren op 20 december, dus net niet. Afgelopen 9 maanden vroeg ik me dikwijls af wat ik voor dit kind kon betekenen, en ik weet het ondertussen. Ik wil het de warmte geven die ik zelf ontving van mijn grootmoeder!

Niet alleen aan hem maar ook aan mijn eigen kinderen, stiefkind en schoonkinderen of hoe benoem je dit tegenwoordig allemaal, wil ik dit geven. Natuurlijk ook aan mijn echtgenoot, mijn vrienden, de patiënten en allen die me dierbaar zijn wens ik dit te schenken. Dàt betekent Kerstmis voor mij en daar hoef ik niet over na te denken, het hele jaar door eigenlijk niet.

Laat dit dan mijn kerst- en nieuwjaarswens zijn voor allen, want deze sprak ik nog niet uit. Maar geen nood, volgens mijn mémé zaliger kan je de hele maand januari nog nieuwjaarswensen uit spreken en als ik het zo bekijk ben ik nog ruim op tijd. Dat ieder dus deze warmte mag voelen en doorgeven, dat is mijn wens, net zoals de os en de ezel warmte gaven aan het kerstekind maar die het dit jaar bij ons thuis toch wel erg zwaar te verduren kregen.