“Gratis koffie terwijl je wacht”, kan ik lezen op de gevel van de bandencentrale, waar ik word verwacht, fijn is dat. Een knappe, sympathieke mannelijke bediende met brede schouders, verschaft me de gewenste informatie en wijst me daarna de “guest room” aan. Er staan heel wat modieuze zetels en enkele banken, ik ben er niet alleen. Ook een andere dame wacht er geduldig terwijl ze koffie drinkt en er aandachtig de krant doorneemt. Nog een dame komt ons vergezellen, wat een vrouwen bedoening is dat hier, toen waren we al met drie. Die derde heeft lange benen, dat is erg opvallend en ik heb het meteen duidelijk en goed gezien. Ik kan me niet vergissen: zij, dat was vroeger een man. De knappe vriendelijke bediende verschaft haar eerst de nodige informatie en wijst haar daarna de koffiemachine aan. Stiekem gluurt hij naar haar benen, ik zie hem denken: “ zij, dat was vroeger een man”.

Het blijft toch wat gevoelig liggen, dat “transgenderisme” maar het is hot item, het is in, het is van deze tijd. Een tikkeltje ingewikkeld, een beetje moeilijk maar anderzijds ook weer vrij simpel: een man werd vrouw of een vrouw werd man. Ik heb er eentje in mijn familie, een man werd er een vrouw, dus ben ik ook een beetje hot. En iedereen mag het weten dat ik een  transgenderzus heb.

Ik schrok me een hoedje toen ik het nieuws vernam en was een tijdje van de kaart. Wie had dat nu zien aankomen, ik in elk geval niet. Nooit gezien dat hij vroeger mijn bikini stiekem testte en ik zag hem ook nooit spelen met mijn pop. Ik was totaal overdonderd en moest het wat verwerken. Plots was mijn broer weg, dus ik was in rouw. Ik moest afscheid nemen met het nodige verdriet. Eerst het ongeloof, daarna het protest om het dan na lang treuren te aanvaarden: mijn broer waar ik naar opkeek die was voorgoed weg en kwam nooit meer terug. Maar toen ging ik beseffen dat het eenvoudiger was dan verwacht: de persoon is nog steeds dezelfde maar met een ander jasje aan.

Man, man, man dacht ik, na haar operatie, maar dat mocht ik niet meer zeggen, want toen werd ze kwaad. Ze doet het niet slecht, die zus van mij, al was het een beetje schrikken toen ze pannenkoeken aan het bakken was met haar hoge hakken aan. Ze heeft gevoel voor al wat vrouwelijk is, voor de make up en voor de kledingstijl. Ze heeft charme en allure, ze is een echte vrouw van de wereld, veel meer “een woman” dan ik. Toch blijft het altijd wennen als ik haar zie zitten op een stoel, met haar lange blonde haren en haar sjakosse op haar schoot. Maar ik heb het ondertussen wel aanvaard.

Het hele gebeuren heeft nogal wat voeten in de aarde gebracht,  stof doen opwaaien in onze omgeving. Je hebt de voor en de tegenstanders, ik noem het de  pro’s en de contra’s. Je hebt er die tegen zijn, de andere kunnen er mee overweg. De ene zijn modern, de andere nog wat ouderwets. De ene vindt het voor te lachen, de andere neemt het au serieus of nog een ander weet niet wat gezegd. De ene groep kan er mee leven, de andere denkt er zelfs nog niet aan.

Jongens toch, al dat gekibbel en gekwaak. Laat ons gewoon voort doen met het leven dat ons nog rest, ons concentreren op interessantere zaken. Laat ons de mens die dat wil gewoon zichzelf zijn opdat hij zich goed voelt in zijn vel. Het moet al verschrikkelijk genoeg zijn om je gevangen te voelen in een lichaam dat niet past bij je ideaal. En wat een lef moet je niet hebben om uit de kast te komen, het was een marteling voor hem, ik bedoel voor haar. 

Ik ben zo blij dat ze nu gelukkig is en bij deze moeilijke beslissing haar mannetje staat, excuseer. Ik blijf me nog vergissen, als ik over hem spreek bedoel ik haar. Dus neem me het niet kwalijk, het komt wel in orde. Ook moet ik me verontschuldigen aan de persoon in kwestie voor de periode dat ik in de war was, maar ik ben er door. Nu kan ik eindelijk en zonder probleem verkondigen aan iedereen die het horen wil:  dat ik een geweldige attente, mooie en lieve transgenderzus heb, die ik bewonder voor het lef en de moed die ze doorstaan heeft om te tonen wie ze werkelijk is: respect.

02-05-2015 om 23:41 geschreven door kvervaek  

En de zeeman hier in Gent heeft het druk, druk, druk, het duikseizoen is weer in volle gang. Zijn gsm staat roodgloeiend: “Meneer de duikinstructeur, zou het passen om ons te leren duiken, want we vertrekken binnenkort naar een tropische bestemming, we zouden de sport daar willen beoefenen, het zou dus eigenlijk snel moeten gaan”. Of: ” Meneer de duiker, zouden wij dat een keertje  mogen proberen in dat zwembad daar van jou, misschien is dat ook wel iets voor ons.”

Ik zie hem langs de oprit heen en weer sloffen: lege duikflessen naar vanachter, gevulde flessen weer naar voor. Het is heerlijk om in de lentetijd te gaan duiken maar het leven van een duikleraar is in deze maanden hard labeur. Hij snuffelt in zijn agenda om het allemaal rond te krijgen want hij wil ook nog wat duiktijd voor zichzelf.  In mei naar de Oosterschelde, in juni naar Frankrijk, in juli naar Kroatië en in september staat een weekje Spanje genoteerd. De echtgenoot heeft de duikmicrobe serieus te pakken en is er heel erg door gefascineerd.

Met enige trots kan ik vertellen dat ik lang geleden ook dat fel beheerde duikbrevet heb behaald. Ik was totaal overdonderd van mijn eerste duik meteen in de Rode Zee. De schoonheid van het onderwaterleven valt niet te beschrijven en dan nog niet te spreken van alle eenvoud, de rust en de stilte die daar in het zoute zeewater heerst. Een visje naar hier, eentje keert terug, onverstoord zwemmen ze verder, geen stress daar onderwater, een paradijs.  

Maar ik ben een “luxe duiker”, dat moet ik bekennen, ik ben er eerlijk in. Het moet warm zijn buiten, niet te veel wind en het water niet te koud, de zichtbaarheid moet goed zijn en ik eis een ervaren mededuiker aan mijn zij, want ik heb nog altijd een beetje schrik om mijn weg niet terug te vinden.  Ik kan me moeilijk oriënteren, er staat geen boom die ik kan herkennen of een plakkaat of een andere aanwijzing, alles lijkt er op elkaar. Ik zou een onderwater GPS moeten hebben, dan zou het vlotter gaan. Ik ben een goede duiker, zegt mijn persoonlijke duikinstructeur: je bent kalm, beheerst, je kan goed je evenwicht bewaren en je volgt me overal zo goed als je kan. Eigenlijk een beetje zoals ik boven water ook ben.

Maar de zeeman hier verlegd zijn grenzen, ik heb het wel in het snotje, het is al lang niet meer om een mooi visje te doen. Het is de  moed en kracht verzamelen  om het sterke zeewater te trotseren, de kick te voelen en tegen de stroming in durven te gaan. De weerstand van dat krachtige water te ervaren , je eigen grenzen te bewaken en zien hoe ver je hierin mag gaan. Het is duiken niet alleen in de zomer maar ook in de winter als het vriest en kraakt.  Het is niet mopperen als er dan na vier dagen een koortsblaas op je lippen staat.

Het is de juiste techniek bezitten om in lastige situaties jezelf te redden. Het is een goede conditie bewaren om niet ten onder te gaan. Het is lef hebben om diep te duiken of in het donker te zoeken naar een oud verzonken schip. Het is de uitdaging aangaan om door een open gat te kruipen, het wrak van binnen te bewonderen en te verkennen, weer te zoeken naar een opening om er uit te gaan. Het avontuur  hiervan te beleven,  ontelbare geheimen van een  diepe zee te ontdekken, kalm zijn,  blijven ademen rustig in en weer rustig uit. Het is je lichaam volledig beheersen, niet panikeren en  zuinig met de lucht in je fles omgaan. Hij zegt het ook zelf: DIVE IS LIFE

Dat lef, die attitude, is echter niet voor mij, dus blijf ik beter thuis. Ik ga niet mee naar een tropische bestemming, ik laat hem gaan: “ga maar zeeman, ga maar, geniet ervan en draag zorg voor jezelf.” Vele anderen hebben de microbe ook te pakken, mannen zowel als vrouwen, zij hebben wel dat lef. Zij gaan wél mee want zij  hebben ook die goesting om het grote avontuur aan te gaan. En samen kunnen ze dan genieten onder een stralende zon en een blauwe hemel, de emotionele gelijkgestemde passie daar beleven en ’s avonds bij een ondergaande zon grote vertellingen doen tegen elkaar. Met warme thee, een whisky of een glaasje witte wijn, namijmeren  over het bijzondere dat de duik hen heeft gebracht, die voorbije dag.

Als ik  de deur dichtsla nadat hij is vertrokken en hij begonnen is aan het grote avontuur, blijf ik met een klein en verweesd hartje achter, eigenlijk voel ik me dan rot. Ik voel me ellendig, ik ben aan het beven, het voelt  onwennig om hier achter te moeten blijven, eenzaam en alleen. Ik kan het niet beschrijven, misschien  is het jaloezie. Misschien omdat die andere gepassioneerde mededuikers samen met de echtgenoot in een sfeer verblijven waar ik dan niet van mee genieten kan. Ik zal een beetje voortdoen in mijn hoveke en er niet teveel aan denken, wat afleiding zoeken, een bloemeke planten, nog een beetje zaaien of een beetje snoeien. De was buiten hangen, een beetje boodschappen kopen, een beetje geld verteren, zorgen dat de boel hier verder draait. Het leven van een duikersvrouw, het is anders dat weet ik, maar het is toch ook wel hard labeur.

27-04-2015 om 20:36 geschreven door kvervaek