Dit weekend hebben we afscheid genomen, afscheid van onze camper, ons huis op zes wielen. We hebben de knoop doorgehakt omdat de tijd daarvoor rijp was, maar ook omdat ons gevoel dat zo aangaf. Deze beslissing valt zowel mij, als de kinderen, maar vooral de echtgenoot behoorlijk zwaar. Omdat juist hij, want ik kon dat helemaal niet zo goed, graag en gedurende vele uren, al rijdend en mijmerend de tijd daarin heeft doorgebracht.

Ik dacht, komaan maar, iets anders en iets beters, maar wanneer ik ons vakantiehuisje leegmaak overvalt ook mij een immens gevoel van melancholie. Met een ferme krop in de keel stop ik alle huishoudspullen, die ik nu zowaar allemaal in het dubbel bezit, in bakken en dozen. En nu sta ik daar, met twee zoutvaatjes in mijn kast, twee koffiefilters, twee eetserviezen, alles in het dubbel en ja, nu sta ik daar.

Er zit niets anders op dan de herinneringen aan zo veel mooie vakantie's te koesteren. Het voertuig begeleidde ons immers gedurende vele jaren naar allerlei prachtige bestemmingen binnen Europa. En we moeten eerlijk toegeven dat een leukere methode om te reizen echt niet bestaat. Onze kleine kinderen vonden het heerlijk om gedurende de lange rit, achteraan in de woonwagen te zitten, en daar te tekenen of te kleuren, en gezelschapsspelletjes te spelen met elkaar. Ook vonden ze het werkelijk fantastisch om ’s morgens wakker te worden en door het vensterraam de zee te kunnen bewonderen.

Maar ik heb het zowat gehad met de campings, door alle drukte daar hadden we de laatste jaren meer zicht op de toiletten dan uitzicht op zee. En ons beest had zijn beste tijd wat gehad, vond ik, omdat de voordeur begon te rammelen en daardoor niet meer zo vast zat. Ook flikkerde de binnenverlichting zo af en toe om een tot nu toe onverklaarbare reden. De douchekraan had het begeven en omdat de motor nogal veel lawaai maakte, zeiden we veel te vaak, zo vond ik toch: ”wablief” tegen elkaar. De kinderen zijn ook ouder geworden en verkiezen nu een plaats vooraan. En het kan toch niet waar zijn dat ik nu moet zitten kleuren en tekenen achteraan.

We voelen ons beiden wat in een droevige begrafenisstemming wanneer we ons beestje moeten afgeven. De nieuwe eigenaars wanen zich alvast in het aards paradijs wanneer ze ons bijna ex – vakantievervoermiddel betreden. De eigenaar is een beetje hardhorig dus die luide motor zal hem niet deren en de eigenares is verzot op de badkamer met toilet en vooral ook op de douchekraan. De echtgenoot loopt nog drie keer rond de wagen en ondergaat dan uiteindelijk met tranen in de ogen, het moeilijkste moment van de begrafenis: het definitieve afscheid.

Maar het is voorbij en de bladzijde werd omgedraaid en we hebben het ding nu van de hand gedaan. Alweer een levensepisode afgesloten moppert de echtgenoot en ja nu staan we daar, zonder onze mobiel, zonder onze zeswieler, en hij heeft gelijk: welja, nu staan we daar.