“Gratis koffie terwijl je wacht”, kan ik lezen op de gevel van de bandencentrale, waar ik word verwacht, fijn is dat. Een knappe, sympathieke mannelijke bediende met brede schouders, verschaft me de gewenste informatie en wijst me daarna de “guest room” aan. Er staan heel wat modieuze zetels en enkele banken, ik ben er niet alleen. Ook een andere dame wacht er geduldig terwijl ze koffie drinkt en er aandachtig de krant doorneemt. Nog een dame komt ons vergezellen, wat een vrouwen bedoening is dat hier, toen waren we al met drie. Die derde heeft lange benen, dat is erg opvallend en ik heb het meteen duidelijk en goed gezien. Ik kan me niet vergissen: zij, dat was vroeger een man. De knappe vriendelijke bediende verschaft haar eerst de nodige informatie en wijst haar daarna de koffiemachine aan. Stiekem gluurt hij naar haar benen, ik zie hem denken: “ zij, dat was vroeger een man”.

Het blijft toch wat gevoelig liggen, dat “transgenderisme” maar het is hot item, het is in, het is van deze tijd. Een tikkeltje ingewikkeld, een beetje moeilijk maar anderzijds ook weer vrij simpel: een man werd vrouw of een vrouw werd man. Ik heb er eentje in mijn familie, een man werd er een vrouw, dus ben ik ook een beetje hot. En iedereen mag het weten dat ik een  transgenderzus heb.

Ik schrok me een hoedje toen ik het nieuws vernam en was een tijdje van de kaart. Wie had dat nu zien aankomen, ik in elk geval niet. Nooit gezien dat hij vroeger mijn bikini stiekem testte en ik zag hem ook nooit spelen met mijn pop. Ik was totaal overdonderd en moest het wat verwerken. Plots was mijn broer weg, dus ik was in rouw. Ik moest afscheid nemen met het nodige verdriet. Eerst het ongeloof, daarna het protest om het dan na lang treuren te aanvaarden: mijn broer waar ik naar opkeek die was voorgoed weg en kwam nooit meer terug. Maar toen ging ik beseffen dat het eenvoudiger was dan verwacht: de persoon is nog steeds dezelfde maar met een ander jasje aan.

Man, man, man dacht ik, na haar operatie, maar dat mocht ik niet meer zeggen, want toen werd ze kwaad. Ze doet het niet slecht, die zus van mij, al was het een beetje schrikken toen ze pannenkoeken aan het bakken was met haar hoge hakken aan. Ze heeft gevoel voor al wat vrouwelijk is, voor de make up en voor de kledingstijl. Ze heeft charme en allure, ze is een echte vrouw van de wereld, veel meer “een woman” dan ik. Toch blijft het altijd wennen als ik haar zie zitten op een stoel, met haar lange blonde haren en haar sjakosse op haar schoot. Maar ik heb het ondertussen wel aanvaard.

Het hele gebeuren heeft nogal wat voeten in de aarde gebracht,  stof doen opwaaien in onze omgeving. Je hebt de voor en de tegenstanders, ik noem het de  pro’s en de contra’s. Je hebt er die tegen zijn, de andere kunnen er mee overweg. De ene zijn modern, de andere nog wat ouderwets. De ene vindt het voor te lachen, de andere neemt het au serieus of nog een ander weet niet wat gezegd. De ene groep kan er mee leven, de andere denkt er zelfs nog niet aan.

Jongens toch, al dat gekibbel en gekwaak. Laat ons gewoon voort doen met het leven dat ons nog rest, ons concentreren op interessantere zaken. Laat ons de mens die dat wil gewoon zichzelf zijn opdat hij zich goed voelt in zijn vel. Het moet al verschrikkelijk genoeg zijn om je gevangen te voelen in een lichaam dat niet past bij je ideaal. En wat een lef moet je niet hebben om uit de kast te komen, het was een marteling voor hem, ik bedoel voor haar. 

Ik ben zo blij dat ze nu gelukkig is en bij deze moeilijke beslissing haar mannetje staat, excuseer. Ik blijf me nog vergissen, als ik over hem spreek bedoel ik haar. Dus neem me het niet kwalijk, het komt wel in orde. Ook moet ik me verontschuldigen aan de persoon in kwestie voor de periode dat ik in de war was, maar ik ben er door. Nu kan ik eindelijk en zonder probleem verkondigen aan iedereen die het horen wil:  dat ik een geweldige attente, mooie en lieve transgenderzus heb, die ik bewonder voor het lef en de moed die ze doorstaan heeft om te tonen wie ze werkelijk is: respect.