De bladeren aan de bomen hebben
zich weer omgedraaid, het jaar is halfweg. Dat betekent dat ook ik mijn matras
mag keren, nog zessentwintig weken te gaan. Ik ging niet alleen een wekelijkse
blog bijhouden maar ook een alcohol vrij jaartje nemen. Alsof het nog niet
genoeg was, nam ik me ook voor geen enkel zout nootje of chipje aan te raken. Soms
heeft een mens wat motivatie nodig om vol te houden en dat had ik vorige week
niet. Had ik ook maar, bij aanvang van dit voornemen, minstens drie jokers
ingezet.
Het moet St. Jan geweest zijn,
momenteel heerser van natuur en heelal, die me naar buiten trok. Hij gaf me
energie en motivatie om toertjes de lopen rond de arena in plaats van te
schrijven voor mijn blog. Met aanmoediging van omstaanders en magische krachten
uit het heelal, momenteel heel sterk aanwezig, is een mens tot veel in staat. Ik
heb gelopen voor mijn leven maar niks geschreven, ik zet mijn eerste joker in.
Het moet ook diezelfde St Jan
geweest zijn die de vriend van de oudste dochter inspireerde, motiveerde en vorige
week wat energie gaf. Totaal onverwacht heeft hij zijn moed bijeengesprokkeld
en de echtgenoot een belangrijke vraag gesteld. Hij wou de hand van de oudste
dochter en hij vroeg of hij met haar trouwen mocht. Deze vraag blies de
echtgenoot van zijn sokken en hij was stomverbaasd. Hij vond het bewonderenswaardig
dat de toekomstige schoonzoon dit op een traditionele wijze had gedaan. En
daarop wilden we een toost uitbrengen maar met water is dat maar flauw. Had ik
maar mijn tweede joker kunnen inzetten, dan was dit een gepast moment.
Dus staat er binnen enkele
maanden een huildagje gepland. Want ik ga huilen, dat staat buiten kijf, als ik er ook maar aan denk begint
het al. Ik ga huilen, straks voor de spiegel als de dochter voor het eerst haar
bruidsjurk past. En ik ga huilen als de vriend op die bewuste dag aan de
voordeur staat. Ik ga huilen wanneer de dochter opnieuw maar deze keer
officieël, het ouderlijke huis verlaat. Ik ga huilen wanneer de echtgenoot
straks de dochter naar het altaar begeleidt. En ik ga zeker huilen als het
koppeltje elkaar eeuwige trouw belooft en de ringen om elkaars vinger schuift.
Ik ga huilen als de bruidsmeisjes de bloemblaadjes strooien en ik ga huilen als
de jongste dochter vooraan in de kerk voor haar zus een liedje zingt.
Bij midzomernacht werd vroeger het St Jansvreugdevuur aangestoken waar elkeen
oversprong. Ook wij hebben het vreugdevuur aangestoken, vol van warmte en
energie. Het nieuws dat je kind gaat trouwen laat toch niemand onberoerd. Dat het
vuur mogen blijven branden, in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, bij
ziekte en gezondheid. Dat hun vreugdevuur mag blijven branden voor eeuwig en
altijd. En om mijzelf te troosten en te toosten op het geluk van het jonge
bruidspaar zet ik die dag zeker mijn derde joker in.
