Hoewel de pastoor een beetje de kluts kwijt raakte gisteren, over de samenstelling van de grote familie en het aantal doopmeters, slaagde hij er glansrijk in, alle genodigden voortreffelijk te entertainen. En het was ook hij die de traditionele familiefoto op het einde van de ceremonie heeft genomen. En kijk:

Het kindje is gezegend, het doopfeest voorbij, het water werd over het hoofdje gegoten, de jonge ouders stonden er fier en stralend bij. Het jonge knaapje schoof van schoot naar schoot en kon zo door iedereen worden gekeurd en bewonderd. De stemmen waren het unaniem eens: het kindje hier voor ons, dat is werkelijk een prachtig gedonder.

Maar het mooiste moment kwam ongetwijfeld toen de stiefzoon enkele mooie woorden sprak tegen zijn twee maanden oude zoon. Hij beloofde hem toen, daar bij de blinkende doopvont: “mijn liefde voor jou die is voor altijd en eeuwig” en intussen trok hij een beetje bleek weg en zijn aandoenlijke stem verraadde dat hij het meende. Ik heb het niet helemaal goed gezien, maar er werd vast hier en daar een traantje weggepinkt. Toen ik even naar de echtgenoot opkeek, zag ik dat ook hij een beetje bleek weg trok. Wellicht dacht hij toen:” mijn liefde voor jou, mijn zoon, die was en is ook nog steeds voor eeuwig”. Hun weg destijds verliep nogal hobbelig en daardoor weet ik des te zeker dat hij die gedachte meende.

Toen onze oudste dochter geboren werd wisten we ook vrij snel zeker dat de weg een beetje hobbelig kon lopen. Mijn eerste gedachte bij haar was immers: “dat wordt hier geen katje om zonder handschoenen aan te pakken”. Toen zij gedoopt werd krijste ze de hele boel bij elkaar, omdat ze dat  gedoe waarschijnlijk maar niks vond. Maar ze was een schitterende baby en een fantastische kleuter. Ze hield er van om mijn kookpotten uit de kasten te halen en de hele voormiddag “kapattatjes, joep en kip” klaar te maken. En ze bezat een eindeloze fantasie en een indrukwekkende creativiteit. En wanneer ik haar ’s avonds in bed stopte en in haar bijna gitzwarte deugnietachtige ogen staarde dacht ik steeds: “dit kind is werkelijk fantastisch en mijn liefde voor haar, die is voor eeuwig.”

Ja, ze was wat eigenzinnig en bezat een sterke wil. Op een dag ging ik eens te rade bij haar wijze meester. Toen ik hem sprak, dat ik dit katje een beetje moeilijk vond om zonder handschoenen aan te pakken, antwoordde hij me hardop lachend en goedgezind: “geen nood, zij is een lieve maar wel eigenwijze tante én ze bezit een sterke wil. Maar geloof maar dat zo’n kinderen hun weg steeds zullen vinden”. Toen ze op een dag aan de deur stond met haar valies in de hand en haar hondje onder de arm, klaar om haar eigen gezinnetje te runnen,  heb ik niet één traantje weggepinkt maar emmers vol water bij elkaar gehuild.

Ondertussen maakt ze nu zo alle dagen, in haar eigen  knusse huisje:” kapattatjes, joep en kip” en volgens haar liefje smaakt het allemaal heerlijk. En nog niet zo lang geleden startte ze een opleiding met naald en draad. Ondertussen tovert ze uit haar naaimachientje prachtige fantasievolle creaties.

En toen ik haar gisteren daar zo zag staan, in haar zelfgemaakte oudroze prachtige jurk en ik in haar bijna gitzwarte maar toch nog steeds deugnietachtige ogen staarde, dacht ik opnieuw: dit kind is werkelijk fantastisch en mijn liefde voor haar, die is oprecht welgemeend en vanuit het diepste van mijn hart, voor altijd en voor eeuwig.