Deze vrouwelijke edelpapegaai had last van zijn hormonen : krijsen, masturberen op de handen van de eigenaar,...en wellicht zal het vederplukken ten minste voor een deel te maken hebben met de hormonen die haar parten spelen. Destructief gedrag (alles willen kapotbijten) is een onderdeel van hormonaal gedrag en heeft te maken met het feit dat papegaaien in het wild de nestholte vergroten door de binnenkant van bijvoorbeeld een holte in een boomstam af te bijten. Soms kan dat destructief gedrag zich ook richten naar zijn eigen veren wanneer een papegaai in gevangenschap geen natuurlijk gedrag kan vertonen.

In erge gevallen kan het inplanten onderhuids van een staafje dat hormonen bevat, dit gedrag temperen. Deze inplant werkt in principe 3 maand waardoor de vogel rustiger wordt.

Als de dagen het volgende jaar weer langer worden, kan het gedrag zich weliswaar weer herhalen. Hou er rekening mee dat de papegaaien die we hier in de huiskamer houden, nog altijd hun natuurlijke instincten behouden hebben en op een bepaald moment een partner willen zoeken om mee te kweken. Het feit dat ze dat niet kunnen kan de nodige frustratie geven, wat ook weer aanleiding kan geven tot vederplukken.

Op de foto's zie je hoe de huid, na ontsmetting, ter hoogte van de nek opgetild wordt en het hormonale staafje met een dikke naald onderhuids wordt geschoven. Dit kan zonder verdoving gebeuren en de papegaai heeft er nadien helemaal geen last van.

Een studie bevestigt dat kippen die een zandbad kunnen nemen 50% minder uitwendige parasieten hebben dan kippen die dat niet kunnen. 

Toch is niet iedere zandsoort geschikt hiervoor. Deze zijdehoen kon een zandbad nemen in een zandbak die oorspronkelijk bedoeld was om kinderen in te laten spelen. Deze zandsoort wordt hard als ze nat wordt, zodat kinderen hiermee zandkastelen kunnen bouwen. Als kippen hiervan teveel opnemen kan dit een harde massa vormen in de krop die de vernauwing tussen krop en slokdarm niet kan passeren en een verstopping teweeg brengt.

In dit geval was operatie (openen van de krop) en het verwijderen van het zand uit de krop, de enige mogelijkheid om de kip te redden. 

Krop en huid dienen afzonderlijk gehecht te worden. Het dichtnaaien van de krop is een secuur werkje, aangezien die waterdicht moet zijn.

Kort na de operatie heeft de kip nog een ei gelegd. 

Eerste foto : geopende krop

Tweede foto : hier is de krop met resorbeerbare ('verteerbare') draad reeds dichtgenaaid.

Na een paar eitjes met schaal te hebben gelegd, zat deze valkparkiet op de bodem van zijn kooi. Hij was verdacht van legnood en dat bleek ook zo te zijn. Met een naald (verbonden aan een spuit) werd het ei doorheen de buikwand leeggezogen waardoor het ei collabeerde. Door de geringe weerstand die de naald ondervond was duidelijk dat het om een 'windei' ging (een ei zonder kalkschaal). Eieren zonder kalkschaal worden moeilijker gelegd omdat de eileider het ei nauwelijks kan voortduwen richting cloaca. De reden waarom het ei geen kalkschaal had, is duidelijk : zaden bevatten te weinig calcium. Daarenboven is calcium nodig voor een goede zenuwprikkeloverdracht en werken de gladde spieren van de eileider ook minder.

Pas na een tweetal dagen kwamen de eivliezen uit de cloaca te voorschijn, maar toen bleek dat de eileider naar buiten puilde (prolaps van de eileider). Gelukkig waren de weefsels nog niet erg beschadigd en was het mogelijk de eileider met een vochtig wattenstaafje terug naar binnen te duwen. Er werden twee fijne hechtingen gezet op de buitenkant van de cloaca om die wat nauwer te maken in de hoop dat de eileider niet terug naar buiten kwam. De vogel werd gehospitaliseerd want, indien de vogel eerstdaags weer een ei zou leggen, zou dat zeker niet de vernauwde cloaca kunnen passeren. Dan zouden we de hechtingen vervroegd terug moeten verwijderen.

Na een tweetal dagen werden de hechtingen terug verwijderd. Ondertussen was de eileider terug wat 'gekrompen' en bleef die op zijn plaats.

Gelukkig zal in de meeste gevallen de eierleg stoppen als er zich problemen voordoen bij het leggen van een ei. De natuur wil op die manier de moeder beschermen. Maar dit is niet altijd het geval.

Voor meer uitleg over 'hormonale problemen bij huiskamervogels' zie ook het document op datum van 1/5/22

Op een van de foto's zie je de hechtingen op de cloaca.

De krop bij vogels is een verwijding van de slokdarm en is de plaats waar voedsel wordt geweekt. De krop bevat weinig tot geen enzymes zodat er daar niet echt vertering plaats vindt. Het voedsel wordt door samentrekking van de krop in de kliermaag geduwd waar wel vertering plaats vindt. De kliermaag komt eigenlijk overeen met onze maag. Daarna komt het voedsel in de spiermaag terecht waarin zich (bij de kip) steentjes bevinden. Daardoor kan het voedsel nog verder fijner gemaakt worden. Uiteindelijk komt het terecht in de darm voor verdere vertering (enzymes uitgescheiden door de pancreas en de lever). In de darm worden de voedingstoffen uiteindelijk opgenomen in het bloed. 

Aangezien er een vernauwing is tussen de krop en de kliermaag (zie foto) en aangezien het voedsel in de krop alleen verweekt en niet verteerd wordt, kan het zijn dat bijvoorbeeld gras of in dit geval stukjes vlees de overgang krop-kliermaag blokkeren. De inhoud van de krop blijft dan stil staan en kan beginnen verzuren. Dit zuur irriteert de binnenkant van de krop waardoor deze minder de neiging heeft om samen te trekken.  Dit veroorzaakt een vicieuze cirkel en de inhoud van de krop kan behoorlijk beginnen stinken en een broeihaard van bacteriën worden. Uiteindelijk kan dit leiden tot een bloedvergiftiging en de dood. 

Deze kip had een kropverstopping door stukjes vlees en werd gelukkig op tijd geopereerd. Op een van de foto's tijdens de operatie, zie je hoe de krop terug dicht wordt genaaid.