De negende symfonie van Dvorak is zijn populairste werk, ogenschijnlijk wegens de gemakkelijk in het oor liggende melodieën. Maar ze is meer dan dat : ze combineert schitterend het Amerikaans optimisme met de Europese (Boheemse) melancholie, ze verzoent objectieve (absolute) muziek en subjectieve muziek. Al in het eerste deel worden het "Boheems" thema en het "Amerikaans" thema voorgesteld, door elkaar gemengd en met elkaar geconfronteerd. Het tweede deel begint met een plechtige koraal inleiding, dan worden een Amerikaans en een Boheems thema voorgesteld. Na een soort negro spiritual keert het thema van het eerste deel terug en dan het melancholisch thema uit het tweede deel. Dat eindigt met de koraal van de inleiding. Het derde deel begint met een soort snelle indianendans, gevolgd door het Boheems largo en het thema uit deel 1. Een elegante walz à la Schubert brengt een persoonlijke noot. De andere thema's (hoofdthema uit deel 1 en het thema van deel 3 ) wisselen elkaar af. Het vierde deel laat een Amerikaans thema volgen door een Boheemse dans en een polka. In de uitwerking strijden de verschillende thema' (Amerikaans, Boheems en hoofdtema) met elkaar voor het overwicht tot het Boheems thema tenslotte triomfeert. Een koraal sluit de wedstrijd vredig af. Slechts één dirigent heeft zich gewaagd aan de vertolking met authentieke instrumenten en is daarin met brio geslaagd : Emmanuel Krivine laat met La Chambre Philharmonique de muziek spreken zonder onnodige en goedkope virtuositeit (naïve).
Dit zijn twee miskende meesterwerken van absolute muziek, sterk onder de verpletterende invloed van Brahms gecomponeerd maar getuigend van een volstrekt symfonisch meesterschap ; de 7de is een eerder somber werk schitterend georkestreerd en door zijn thematische verbinding tussen de vier delen een perfect voorbeeld van opbouw en uitwerking. De 8ste is wat minder complex, verwijst af en toe duidelijk naar de Boheemse volkscultuur maar is eveneens een onmiskenbaar meesterwerk dat spijtig genoeg te weinig wordt uitgevoerd. Van beide werken bestaat een perfecte vertolking door het Tsjechische Musica Florea o.l.v. Marek Stryncl (Arta). In het inlegboekje verklaart de dirigent biezonder overtuigend zijn keuze voor de historisch gedocumenteerde uitvoering (authentieke instrumenten, geen vibrato, rubato en glissando). Zijn orkestdirectie is meesterlijk en onder zijn leiding klonk Dvorak nooit briljanter en authentieker, wat geen geringe prestatie is. Op de dubbele CD staan ook nog de Symfonische Variaties op.78, de ouverture tot de opera Vanda, Praagse Walsen en een Polka.
Met het Oude Wereld kwintet wordt hier het op. 77 bedoeld, met het Nieuwe Wereld op. 97. Het eerste is weer typisch Dvorak met op nationale muziek en dans geïnspireerde melodieën, kunstvol en rijk uitgewerkt : compleet muzikaal en a.h.w. spontaan, objectief, conflictvrij. Het tweede is veel eenvoudiger zowel in opzet als in uitwerking : naast enkele herinneringen aan Boheemse muziek, bevat het gemakkelijke en weinig gevarieerde melodietjes die het vooral van de herhalingen moeten hebben. De beste opname is nog altijd die door het befaamde L'Archibudelli op het even befaamde Vivarte label van Sony. Hun vertolking is misschien weinig gepassioneerd maar wel heel efficient en getrouw. Op dezelfde CD staat ook de Nocturne op. 40, een hoogromantisch en wat sentimenteel werkje dat bovendien compleet om zeep wordt geholpen door een de sentimentaliteit nog aandikkend vibrato.
