De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
12-11-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 34
Filippijnenreis juni 09. DEEL 34
OP PROSPECTIE NAAR KATIPUNAN. Enkele dagen geleden, tijdens een avondwandeling op de Dipologse boulevard, kregen we een flyer in de hand gestopt over een nieuw pensionhouse met hotelstandaard aan de zee in de barangay San Antonio (voordien Laoy, Taga) in Katipunan. De flyer vermelde de diverse logeermogelijkheden gaande van Dubbele Standaard kamers tot De Luxe kamers. Ook lazen we; goede service, linnen- en transportdienst en zelfs gratis afhalen aan de luchthaven. Men gaat prat op een mooie zonsondergang, frisse lucht en je kunt er vissen en natuurlijk ook in de zee zwemmen. Aangezien papier verduldig is hadden Eden en ik besloten om op een goeie dag eens poolshoogte te gaan nemen. Zo konden we beter beslissen of we er later enkele dagen vakantie konden nemen. Wij dus vandaag naar BJ Pension House, want zo heet het. Katipunan paalt aan Dipolog, richting Tampilisan en is vanuit de terminal met een jeepney in zowat 20 minuten te bereiken. Men had ons vanaf de hoofdweg, kruispunt naar Taga transport beloofd. We moesten maar even telefoneren bij vertrek uit Dipolog. En inderdaad, daar aangekomen was ons vervoer reeds aanwezig. We reden zon twee kilometer richting kust om vlak voor het strand in een eenvoudige visserswijk terecht te komen met een dertigtal schamele vissershutjes, meestal in nipa. We sloegen linksaf en daar zagen wij het roze gebouw. Het geheel zag er erg fris en nieuw uit. En dat was het ook; het een verdieping tellende BJ Pension House opende op 28 oktober. We bekeken de ruime De Luxe kamers met airco en goed uitgeruste badkamer op de eerste verdieping gelegen. Zij bieden een prachtig uitzicht op het strand en de zee en zijn ook erg luchtig. Dit zijn de duurste kamers en gaan 750 Php/nacht. Er wordt een korting gegeven voor meerdere dagen. Het hele complex met zijn zowat 15 kamers is volledig omheind en bewaakt door security. Er zijn geen eetgelegenheden in de onmiddellijke buurt maar het hotel heeft een eenvoudige spijs- en drankkaart met voor elck wat wils aan budgetprijzen, voor zover je de Filippijnse keuken lust. Bij navraag aan het bijzonder vriendelijk personeel kwam ik te weten dat er ook geen luidruchtige videoke zangtoestanden in de buurt zijn. Het verbaasde me dat het hotel een Westerse stijl uitstraalde. Bij navraag bleek dit geen wonder; de eigenaar is een Brit, gehuwd met een Filippijnse. Voorwaar een goede bestemming om enkele dagen in alle rust te bekomen! Wij komen er alvast aan! (Katipunan, donderdag 5 november 2009)
AUTOBUS OVERVALLEN. Woensdagmorgen is in het weerspannige zuiden van de Filippijnen, op het eiland Mindanao, een bus beschoten. Om 3 uur is de vroege lijnbus naar Dipolog even na zijn vertrek uit het verre Gutalac, Zamboanga del Norte, door onbekenden beschoten op de hoofdweg langs de kustlijn. Daarbij vielen twee doden en acht gewonden. De gewonden werden naar het districthospitaal van Liloy overgebracht voor onmiddellijke verzorging. De overvallers konden ontkomen en lieten enkel wat hulzen uit M16 en M14 wapens op de misdaadplaats achter. De gewapende strijdkrachten van het West Mindanao Commando onderzoeken de feiten en vermoeden dat de overvallers, gezien de duisternis, een verkeerd doel hebben beschoten Delen van Mindanao, en ook bepaalde delen van de provincie Zamboanga del Norte, ver van de provinciehoofdplaats Dipolog verwijderd, zijn onveilig te noemen. Verleden maand nog kidnapten gewapende overvallers de 79-jarige Ierse geestelijke Michael Sinnott in de buurprovincie Zamboanga del Sur. Zij vragen voor zijn vrijlating 2 miljoen US $ losgeld, dat de regering weigert op te hoesten. (Dipolog, vrijdag 6 november 2009)
MOND- EN ANDERE HYGIËNE. Het is verbazend hoeveel soorten lichaamsverzorgingsproducten hier op de markt zijn. De producenten ervan vertellen de Filippijnen op discrete wijze dat ze stinken als de pest en ook nog eens vol microben en bacteriën zitten. En dat moet natuurlijk bekampt worden met alle mogelijke middelen. Dat je onmiddellijke woonomgeving het schoolvoorbeeld van acuut besmettingsgevaar is, is het minst van hun bekommernissen. Maar je lichaam! Ho, maar! Talloze zeepmerken, telkens met verschillende geuren, kleuren en formaten, al of niet witmakend, al of niet vochtinbrengend, maar gegarandeerd nefast voor bacteriën en microben, dingen om de aankoopwoede van de Filippijn. Idem dito met tandpasta. Alleen al Colgate heeft negen variëteiten en dan nog telkens in vijf formaten, gaande van het beroemd klein plastic sachet tot een lel van een tube die je makkelijk als verdedigingswapen kunt hanteren. Ook de Filippijnse vrouw moet zich intiem verzorgen; het al jarenlang door vele Westerse gynaecologen verguisde Lactacyd wordt hier in diverse soorten en groottes aangeboden. Zelfs voor babys! Ook shampoos, haarconditioners, deodorants en bodylotions hebben hetzelfde reuzenaanbod. En aangezien alles en nog wat in van die milieuvervuilende kleine plastic sachets wordt aangeboden voor slechts enkele pesos heeft zelfs de allerarmste Filippijn geen enkel geldig excuus om er niet tip top hygiënisch en welriekend voor te komen. (Dipolog, vrijdag 6 november 2009)
NAAR CEBU. Via internet hadden we reeds info ingewonnen van Tubod Flowing Waters resort in Cebu. (zie DL.30) En vandaag maandag was het zover; we zouden er vijf dagen, vier nachten doorbrengen. De vlucht met Cebu Pacific van Dipolog naar Cebu verliep vlekkeloos en ze waren zelfs op hun aankomstschema vooruit! Na 35 minuten landden we op Mactan, het kleine eilandje die Cebu met twee bruggen verbindt. Omdat ik het reilen en zeilen van de Cebuaanse (of hoe zeg je dat?) luchthaventaxis kende gingen we meteen na de aankomst naar het vertrekniveau. Daar kan je een taxi nemen aan een normale meterprijs zonder al teveel surcharges en oeverloze discussies over extras, spitsuren en verre afstanden. De veiligheidsagent van dienst bekeek dat anders en stuurde de taxi weg. Maar ik vroeg de taxichauffeur om aan de uitgang even verder ons op te wachten en bedankte ook de agent voor zijn blijken van genegenheid en gastvrijheid ten overstaan van arriverende toeristen, voornamelijk met jonge kinderen. De rit naar Minglanilla, Upper Pakigne, dat is een barrio zowat 20 minuten rijden buiten Cebu, verliep vlot. Daar waar de hotelwebsite ons een ritprijs voorhield van 800 tot 1200 Php, stond de meter amper op 270 Php. Ik gaf graag 400 Php. aan de gedienstige taxichauffeur. We checkten in en plonsden nog voor het avondeten en duister in de goed onderhouden en frisse zoetwaterzwembaden. Nog even een snelle hap aan de snackbar nadien en we zochten ons bed op in de aircokamer met zicht op baden en binnentuin. (Cebu, maandag 9 november 2009)
Duik in een van de 6 zwembaden TUBOD FLOWING WATER RESORT. Dit is een bergresort, tenminste, het situeert zich in de heuvels en wordt bevloeid door een bergriviertje. Er zijn ook een paar diepergelegen bronnen en deze worden bemalen om als badwater te fungeren voor de zes zwembaden twee aan twee in elkaar overlopend. Men gaat er prat op dat men sinds mensenheugenis nog nooit zonder water is gevallen. Tubod is op zon 12 Km van Cebu stad en op zon 6 Km. van de stad Talisay. Het ligt samen met een kleine, eenvoudige barrio aan een bergzijde. Daarom is de barrio gevormd door lintbebouwing.
Schamele barrio naast het resort
Er zijn een zestal kleine sarisari stores, een paar groentekraampjes en een viskraampje. s Avonds is er op een drietal plaatsen barbecue te krijgen. Een enkel oud vrouwtje verkoopt gebakken bananen en daarmee is de kous af. Of toch niet! Om de geest te voeden staat er tussen de zestig huisjes, hutjes en hokjes ook een kerkje en een heus internetcafe met zowaar drie (3!) computers. Komt goed uit want het resort zelf heeft geen internetmogelijkheden. In Tubod is de goed onderhouden binnentuin omgeven door diverse functionele gebouwen, waaronder vergaderzalen, een twintigtal hotelkamers en een snackbar, geen restaurant, en is er ook een private parking. Alles wordt via een enkele toegangpoort gecontroleerd en een bewaker zorgt daar voor de veiligheid en orde.
Tubod Flowing Waters Resort
Niet residerende bezoekers betalen 100 Php. om te mogen zwemmen. Tafels en stoelen worden apart aangerekend en mogen niet worden binnengebracht. Het is een christelijk geïnspireerd etablissement en een van de regels is; geen alcohol. Barbecueën mag wel, maar dan in een daarvoor bestemde plaats en onder toezicht van een bediende die benevens voor de houtskool ook voor de veiligheid zorgt. Want het zou niet de eerste keer zijn dat er ergens iets, of zelfs veel, in de fik vliegt. De 25 Php/Kg. die je daarvoor moet neertellen is wel besteed. De houtskool is trouwens inbegrepen. (Cebu, dinsdag 10 november 2009) NOG NIET KOUD Mijn woorden hiervoor neergepend over brandgevaar waren nog niet koud, als we weet kregen van een uitslaande brand in Cebu, barangay Lahug. In die plaats was er een familie die zich s nachts met kaarslicht moest behelpen omdat wegens wanbetaling hun stroom was afgesneden. In een onbewaakt ogenblik viel de brandende kaars om en Op minder dan 100 m. was een bijpost van de brandweer, maar de Isuzu Squirt, zeg maar dé spuiter onder de brandweerwagens, was buiten dienst wegens noodzakelijke reparatie. Men moest dus hulp inroepen van de hoofdpost in Cebu stad en ook van buitenaf. Hulp kwam aangevlogen, ook van Minglanilla en van Consolacion, doch te laat. Minstens dertig huizen en kleine zelfstandige ondernemingen veranderden in as. De schade wordt in eerste instantie geraamd op zon 2,2 miljoen Php. Het was de vijfde brand in Cebu die dag (Cebu, woensdag 11 november 2009)
VERSCHILLEN IN CEBU. Er zijn toch een paar verschillen die je als buitenstaander in Cebu ervaart. Zo heb je de tricycles. Deze zijn ingericht met vooraan een kleine cockpit, met half deurtje, waar je met moeite met tweeën in kan plaatsnemen. Achteraan, verschillend volgens de constructeur, heb je dan ofwel, een tweezitsbank waarbij je met de rug naar de rijrichting zit, ofwel zijn er twee zitjes links en rechts langszij telkens voor een persoon. Op de duozitting van de motorfiets kunnen nog eens twee tot drie passagiers plaatsnemen. Maar dit alles is slechts theorie. Bij het naar en van school rijden zie je vaak acht tot elf scholieren, de enen compact in de cockpit en op de achterbank zittend, de anderen buiten bengelend, met dit vervoersmiddel van de gewone mens hun bestemming bereiken. Die tricycles hebben nog een andere eigenaardigheid. Of toch sommigen van hen. Het blijkt een mode te zijn om je trike te versieren met lange stalen radioantennes. Enkel om de sier; Geen antenne is ook daadwerkelijk aangesloten op een radio. Dat versieren gaat van een half dozijn heen en weer slingerende antennes tot, jawel, achttien zwiepers verspreid op het voertuig! Nog iets leuk; wanneer je langs de kustweg staduitwaarts rijdt, en je komt in het landelijk gebied, waar geen huizen staan, lees je op een paar grote borden; This is not the province! (Dit is niet de provincie!) Om de argeloze bestuurder erop attent te maken dat hij nog steeds in stadsgebied rijdt. Een ander fenomeen, waarvan ik een hele tijd de betekenis niet snapte is Ped Xing. Ik dacht eerst dat we in een Chinese wijk zouden terecht komen, maar wat verder las ik opnieuw boven de weg Ped Xing. En even verder opnieuw Ped Xing. En voor zover ik mij bekende was er geen Chinese wijk te bespeuren Toen ging er bij mij een lichtje branden. Deze Ped Xing stond inderdaad telkens aan een kruispunt of aan een zebrapad. En Ped Xing was niets anders dan de afkorting van en betekende niets anders dan Pedestrian crossing. (Voetgangersovergang)! (Cebu, donderdag 12 november 2009)
