De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
24-07-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 06
Filippijnenreis juni 09. DEEL 6
ZONDAGNAMIDDAG BIJ DE MODALE FILIPPIJN. t Is zondagmiddag en uit de huisjes, bijbouwsels en andere lukrake dunwandige constructies allerhande, aan elkaar geslagen met oude vermolmde triplex, bamboe, planken en roestige golfplaten, met meestal ruitloze ramen en open deuren klinkt een luid, kakofonisch lawaai. Zoveel woningen, zoveel verschillende televisiestations en radioposten. Hier bekijkt men een show met luid door elkaar heen pratende presentatoren en presentatrices, genre Italiaanse tv, maar dan in het kwadraat. Daar hoor je flarden van filmgeluiden; sirenes, geweerschoten en ruziemakende acteurs. Men bekijkt er een traditionele derderangs Pinoyfilm. Het geweld en de overdreven emoties druipen ervan af. Op andere plaatsen hoor je gezangen. Men zingt uit volle borst mee met de karaoke, videoke op tv. Je ziet vrouwen en jonge kinderen op plastieken stoelen, op het enige bed of gewoon op de grond zitten. Daar kijken zij in de kleine ongezellige en rommelige woon/slaapkamer naar tv. Soms op minder dan 0,5 m. afstand! De kinderen ouder dan 6 à 8 jaar zijn buiten op straat en halen allerlei kattenkwaad uit. De nog ouderen, voor zover het jongens zijn, zijn net als hun vaders, de zondagnamiddag al biljartend, bier of rum drinkend, sigaretten rokend en weddend op de hanengevechten aan het doorbrengen. De meisjes blijven doorgaans verplicht binnen of het zouden hoertjes moeten zijn. Van huiselijke, familiale gezelligheid zoals wij dit kennen is er hier geen sprake. Zelden gaat de doorsnee Filippijn met zijn gezin iets samen doen. Dat is trouwens ook erg moeilijk. Stel je even voor; vader, moeder, een paar inwonende ouders of schoonouders, dan nog misschien een inwonende ongehuwde zus van moeder, en dan een kinderrij van zuigeling tot tiener met vrijwel alle jaren een kind daartussen! Dit zou zelfs de Von Trappfamilie doen verbleken! Ga daar maar eens ergens mee naar toe. Het vergt niet alleen een ongelofelijke voorbereiding van zuigflessen en cola tot hotdogs en rijst, veel rijst, maar ook het vervoer van zon dubbel dozijn mensen is geen sinecure. In vele gevallen herhaalt het huiselijk scenario van zondag zich ook gedurende de weekdagen (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
HET ZENDERAANBOD. Wat er zoal te bekijken is op de Filippijnse tv? Wel, er zijn natuurlijk de filmkanalen. Een paar zenden constant Amerikaanse familie- politie- of avonturenfilms uit. Daarnaast zijn er ook enkele cartoonzenders. Er zijn ook de specifieke zenders die 24/24 Filippijnse derderangsfilms uitzenden met veel drama, geweld en tierende acteurs. Nooit zie je eens een ernstige, psychologische of historische film. Of een politiefilm van Franse of Duitse makelij. Ook een mooie western mag je vergeten. Neen, het moet klop- en smijtwerk zijn met spectaculaire, fantastische scènes die met de realiteit een loopje nemen. De betere film wordt hier zelden vertoond. Met wat geluk kijk je eens per week naar een oude kaskraker zoals Ben-Hur of Titanic. Andere kanalen worden ingenomen door een half dozijn nieuws- en docuzenders waaronder CNN en BBC. Een ander half dozijn door religieuze tv zenders die constant Amerikaanse predikanten rad van tong opvoeren in dure maatpakken. Daarnaast heb je nog enkele showzenders om uiteindelijk te besluiten met de buitenlandse; een paar Chinese, Koreaanse, Japanse. Daarmee is de Filippijnse zenderkous af. (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
DE SHOWZENDERS. Op tv zijn er op diverse zenders die al van in de vroege morgen shows of spelprogrammas uitzenden. Deze programmas hebben een aantal dingen gemeen. Ze zijn groots en met veel poeha opgezet met een talrijk studiopubliek. De show is kleurrijk met lichteffecten, rookgordijnen en wat weet ik al niet. Niet alleen de show is doorspekt van sponsorreclames van shampoo tot antibiotica maar het wordt ook nog eens om de haverklap onderbroken voor nog meer reclames. Bij een kwisprogramma zijn de vragen zo triviaal dat volgend jaar zelfs onze DD het antwoord weet. Snelheid is dus eliminerend. Er zijn steeds meerdere presentatoren tegelijk actief die elk proberen de aandacht op zich te vestigen. Zijn er ook presentatrices dan gaan die zich om dezelfde reden tooien als pauwen met avondjurken om prinsessen en filmdivas jaloers te maken. Ik zag er zelfs een met een sleep van zowat 3 m. achter zich aan haar nummertje opvoeren. Naar de andere richting kan het ook; sommigen kleden zich zo minimaal dat ze als actrices in een erotische film niet zouden misstaan. Des show zelf heeft, afgezien van de reeds vermelde eigenschappen weinig te bieden. Wat dansjes, een aantal zangnummertjes en de kous is af. Een nu populaire show is het om 10 u. startend Grand Kiddie Idol. Een showprogramma met heelwat van de bovenvermelde ingrediënten die kindjes van 5 tot 8 jaar ten tonele voert. Zij moeten dan voor een jury hun act ten beste geven. Dit kan zowel een liedje, als een voordracht, als een breakdance zijn. Ieder deelnemertje krijgt van de sponsors een prijs maar de ouders van het winnaartje van de dag lopen toch naar huis met een cheque van 50 000 Php. En dat is toch al vlug een tegenwaarde van 6 tot 10 maandlonen. Het ergste is dat de meeste van die ouders rotsvast geloven dat hun kind het in de showbizz gaat maken. Edoch, ijdele hoop (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
VERASSING OP HET STRAND. Die late maandagnamiddag gingen we wat zwemmen vlakbij ons hotel. De golven waren al heel wat minder hoog en ook DD kon dus meeploeteren met Eden en ik. Toen ik wat uitrustte in het zand hoorde ik plots achter me een mannenstem wat onzin uitkramen in mijn oor. Ik rukte mij om en, grote verassing, daar stond Eddy! Eddy is de man van mijn ex en met beiden is er een goede verstandhouding. Ze hadden besloten om, voor de enkele dagen dat hen restte voor hun afreis naar Vlaanderen, nog even met een enkele familieleden een paar dagen in Puerto door te brengen. De verassing werd nog groter als ze ons vertelden dat zij in hetzelfde hotel als wij logeerden. Meer nog, zelfs in de kamer naast de onze! Een bijna onmogelijk toeval; Puerto Galera heeft een paar duizend kamers verdeeld over honderddertig hotels en resorts over dertien stranden! Zo zie je maar; De wereld is klein! Bijkomende conclusie; Het helpt danig als je met je ex(en) een goede verstandhouding hebt. (Puerto Galera, maandag 20 juli 2009)
DE BVs VAN PUERTO. In Puerto Galera zijn nogal wat farangs (buitenlanders) waaronder ook een klein aantal Vlamingen. Zij resideren of verblijven hier permanent voor uiteenlopende redenen. Om de onderlinge Vlaamse contacten te onderhouden zijn er, bij hen thuis of buiten, diverse activiteiten en samenkomsten. Daar wordt ook allerlei info vanuit het Westen en België uitgewisseld. Sommigen raadplegen via internet de Vlaamse kranten en nieuwszenders. Deze nieuwtjes en fait divers worden dan doorverteld aan degenen die geen internet hebben of daaraan geïnteresseerd zijn. Anderen zochten vooraf via websites naar Vlaamse of Europese recepten die daar dan tussen pot en pint worden besproken en uitgewisseld. Het is een bont allegaartje van jongere (40+) en minder jonge (60+). Frank, een Antwerpse zeeloods op rust, is zowat de Nestor want hij schiet uit met de gezegende leeftijd van 71. Inderdaad gezegend, want ook hij, en andere oude knarren, blaken nog van lichamelijke en geestelijke gezondheid. Bewijs daarvan is de wekelijkse bergtocht die doorgaat op woensdagmorgen, als het weer het maar enigszins toelaat. Zowat en half dozijn Vlamingen, maar ook andere nationaliteiten zoals een Duitser en een Nederlander nemen eraan deel. Frank, onze Sinjoor, neemt doorgaans de leiding en zo trekt het internationaal gezelschap voor zowat 4 uur de bergen op en de heuvels in om dan rond de middag terug te komen in Muelle. Daar in de Rainbow, het piepkleine restaurantje aan de pier, worden bij goed weer de 3 tafels die het stulpje rijk is, buitengezet en wordt met wat San Miguel pale Pilsen en een hapje de trip van de dag nog eens verbaal overgedaan en de nieuwtjes besproken. Ik noem ze de BVs van Puerto. De Bergbeklimmende Vlamingen van Puerto. Het leven kan simpel zijn (Puerto Galera, woensdag 22 juli 2009)
ZWEMMEN IN DE TAMARAW FALLS. Vandaag zouden we gaan zwemmen in de Tamaraw Falls op zon 10 Km. van Puerto. De Falls zijn gemakkelijk te bereiken met de jeepney die naar Calapan, zon 50 Km. verderop, rijdt. Je kunt er heerlijk zwemmen in fris, zoet bergwater en een snack en drankje zijn er ook mogelijk. Iets na negenen waren we van White Beach vertrokken. Rudi zou ons ontmoeten in Puerto om dan gezamenlijk de jeepney richting Calapan te nemen. Eerste probleem; ik moest nog wat geld uit de muur halen van mijn Allied Bank maar de ATM, de Automated Teller Machine, was off line. Niet dus. Terwijl Eden en DD Rudi opwachtten stapte ik nar de ATM van de Rural Bank, even verderop. Er stonden wat afhalers voor mij en toen het mijn beurt was (gelukt!) waren ze reeds tot bij mij gewandeld. Er was nog een probleem; De gouverneur van de regio en de burgemeester van Calapan hadden vanuit Manila toestemming gekregen om in Calapan de noodtoestand uit te roepen en alle scholen tien dagen te sluiten. Dit in verband met een onrustwekkend aantal slachtoffers aldaar van het A1(H1N1) influenza virus. De varkensgriep dus. Omdat wij na de zwempartij de jeepney zouden nemen uit Calapan was een kans op besmetting reëel genoeg om ons van de zwempartij in de Falls te doen afzien. En we zouden inderdaad nog afzien; Rudi stelde als alternatief voor om naar Sabang te rijden en vandaar naar het rustige Small La Laguna te stappen om daar te zwemmen en te eten. Wij daarheen. Na de jeepneyrit moesten we eerst doorheen de ruimtelijke wanorde van paadjes, trapjes en steegjes van wat voor velen s avonds het nachtleven van Sabang wordt. Bars, cabarets, hotels en hotelletjes, restaurants en eetstalletjes. Alles zowel in sjieke als gore uitvoering. Maar het was overdag en er nu rustig dus. Iets minder rustig verging het ons toen we plots een heel eind over het nauwe, met keien bezaaide zandstrand, met hier en daar rotspartijen, moesten klefferen. Het was immers hoogtij en van een droog strand was er weinig of geen sprake. En dat met een kind van 15 maanden in een wandelwagentje! Op Sabang zijn heelwat commerciële zaken in wildgroei gebouwd tot aan de vloedlijn en geen enkele van die, soms sjieke, etablissementen heeft een andere toegangsweg dan via deze waterweg of het zou via een boot over de zee moeten zijn. Van een urbanistisch getolereerde wildgroei gesproken! Maar, geen nood! Met de hulp van gids en toeverlaat Rudi kwam het eind van de tunnel in zicht. Na nog 25 trappen op en evenveel weer af met Daryl Dave in zijn stroller, bereikten we ons zwemdoel. Uitgeput maar tevreden stilden we eerst onze dorst en honger om ons daarna te verfrissen in de aftrekkende, relatief kalme zee. We moesten straks nog wel even terug (Puerto Galera, vrijdag 24 juli 2009)
De verrassing van ons leven; Aida, mijn ex en haar man Eddy!
In Sabang werd tot aan de zee gebouwd; geen strandweg dus bij hoogwater!
