De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
13-07-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 03
Filippijnenreis juni 09. DEEL 3
RICHARD. Edens 17 jarig neefje, kwam eind mei vanuit Tampilisan voor enkele maanden naar hier om een opleiding te volgen als barman. Vermits zijn ouders het niet breed hebben en bijgevolg de eigenlijke opleiding werd gesponsord door een studietoelage vroeg Eden mij destijds toestemming om Richard te mogen logeren in de andere slaapkamer van ons appartement. Hij zou in ruil voor kost en inwoon Eden helpen met koken, wassen en zonodig op DD passen. Het was voor Eden ook een welkom gezelschap om tijdens mijn afwezigheid niet de hele tijd het appartement alleen te moeten betrekken met Daryl Dave. En zo geschiedde; Richard ontpopte zich tot een echte huisman in spe. Niettegenstaande hij nu sinds mijn aanwezigheid veelal bij Roland, een broer van Eden slaapt, is hij ook nu nog erg in de weer om ons met alles en nog wat behulpzaam te zijn. Kortom hij is het tegenbeeld van de doorgaans macho Filippijnse man die thuis geen enkele klap verricht. Zijn toekomstige vrouw zal voorzeker een goede partner aan hem hebben. (Dipolog, zondag 5 juli 2009)
COMBO MEALS EN BIG TIME LUNCHES. Je zou versteld staan wat de snackketens hier de modale Filippijn als maaltijd aanbieden. Wat men hier vooral pusht zijn de zogeheten combomeals. Dit zijn gecombineerde maaltijden met een bont allegaartje van wat de eettent te bieden heeft. Op een schotel krijg je bijvoorbeeld; een kleine spaghetti met een wel erg rode tomatensaus, een puntje pizza, een kippendrumstick, met als toetje een brownie (dat is een bruin gekleurd cakeje met chocoladesmaak naar Amerikaanse origine) en natuurlijk de obligate large softdrink; zeg maar Coke. Het nadeel van zon lunch is dat je de volgende dag nog weinig zin hebt om nog eens een van diezelfde dingen te eten. En er is weinig anders want veel meer hebben ze niet op het menu. En van groenten of salade is hier al helemaal geen sprake. Je zit dus met groot een vitamine- en vezeltekort. Nu trekt de doorsnee Filippijn zich daar weinig van aan; men eet zich Amerikaans dik aan al die overvloedige koolhydraten met vetten. (Dipolog, donderdag 9 juli 2009)
VIDEOKE. Een oude kennis van mijn vrouw begon onlangs een videokebar. Voor de onwetenden onder jullie; dat is een publieke plaats, zeg maar dé plaats bij uitstek, waar de Filippijn zich bij voorkeur ontspant en zijn diepste gevoelens blootgeeft al blèrend in een microfoon voor een tv-scherm waarop de zangtekst verschijnt op een achtergrond van totaal onaangepaste beelden. Vroeger werd dit karaoke, het Japans voor leeg orkest, genoemd. Nu dus videoke, al komt er allang geen video meer aan te pas. Het allernieuwste sisteem is een harddisk die zowat 10 000 liedjes en teksten bevat. Nieuwe songs worden door de installateur regelmatig via datastick aan het sisteem toegevoegd. Zang, of wat er voor doorgaat, en muziek worden luid, mits krachtige versterker, in de bar en door de muren en wandjes heen ook in de belendende gebouwen willens nillens ten gehore gebracht. Westerlingen bedanken meestal voor deze vorm van amusement. Nu had die kennis er bij mijn vrouw op aangedrongen om haar toch eens met een bezoek te vereren. Wij daarheen. We werden hartelijk verwelkomd en zetten ons aan één van de zeven tafeltjes die de kleine ruimte rijk was. Met een biertje zat de stemming er meteen in. Eden zong zich het lazarus en ook ik deed mijn echtelijke plicht om door een paar liedjes te kwelen waaronder het mooie Baleleng van Max Surban. Algehele verwondering. Na nog een biertje en nog een reeks gezangen vonden we het welletjes. Temeer dat er die avond een zangwedstrijd zou plaatsvinden. En dat was er voor mij net iets teveel aan. (Dipolog, zaterdag 11 juli 2009)
MALEISISCH RESTAURANT. Niet zolang geleden opende een Maleisisch restaurant in het centrum van Dipolog aan het park waarop ook het provinciegebouw domineert. En omdat we wel eens van een ander vaatje wilden proeven, wij daarheen. Het restaurant oogde aantrekkelijk en net. Ook het toilet, wat in deze contreien tot de uitzonderingen mag worden gerekend. Het heeft een airco verbruikzaal en een mooi, rustig terras met zicht op het park. Het terras is voorzien van ventilatoren en je hoort er rustige sfeermuziek. Ook dat is een uitzondering! Aangezien de spijzen door de familie zelf werden bereid was alles vers. Wel geen varkensvlees op de kaart hier; het zijn Moslims. Daarom was er niet erg veel keuze maar toch was er voldoende variatie en dus voor elk wat wils. De prijzen lagen een stuk boven het gemiddelde maar daar stond dan weer tegenover dat het ruim bemeten schotels waren waarmee je wel drie Filippijnen, kleine eters, kunt voeden. Dit werd dan ook op de kaart vermeld; Good for 3. Eden ging voor de bulalo, een grote bowl soep met daarin een rundschenkel. Ik verkoos de specialiteit van het huis; een schotel met rundslapjes in kokosmelk met curry en pepertjes. Toch niet te kruidig en dus best smaakvol. Natuurlijk met rijst, wat dacht je? Beide ruime schotels werden gedeeld met Richard, het neefje die ook nu weer kindermeid speelde voor DD. De rekening was toch een beetje een koude douche; het Filippijns kassierstertje was vergeten haar rekenmachine op *0 te plaatsen en de zodoende was de rekening van het vorig koppeltje die net het pand had verlaten er ook bijgeteld. Ik maakte de ober erop attent dat we toch een paar honderd piso minder gegeten hadden dan op de rekening stond. Een vlugge schatting van het door ons verorberde bevestigde mijn vermoeden. Het verschil was uiteindelijk zowat 300 Php! Ik blijf geloven dat ze zich van geen kwaad bewust was want, zoals ik al meermalen in vroegere bijdragen schreef; ze kunnen niet tellen. Zelfs soms niet met een rekenmachine. En dat kan zowel in je voor- als in je nadeel zijn. Haar welgemeend excuus aanvaardend namen wij afscheid. (Dipolog, zaterdag 11 juli 2009)
BAYAN KO. Onlangs las ik een opiniestuk van William M. Esposo in The Philippine Star over de Filippijnen van toen wanneer Manila terecht de Koningin van de Pacific werd genoemd. In de fifties en sixties vertelt hij, waren de Filippijnen die naar het buitenland gingen rijke toeristen, het waren geen noodgedwongen gastarbeiders zoals nu, die hun partner en kinderen soms voor jaren achterlieten. Ze gingen bijvoorbeeld naar de Italiaanse en Franse Riviera. De Filippijnen werd nog niet overspoeld door Japanse, Chinese en Koreaanse toeristen. De Chinezen die kwamen zochten een beter bestaan uit de klauwen van Mao. Maar zelfs die periodes waren nog niet te vergelijken met de tijd voor de Tweede Wereldoorlog, toen je nog 2 Peso voor 1 Yankee Dollar kreeg! De armen van die tijd konden zich nog goed kleden en voeden. Zij aten benevens rijst ook mungobonen, vis en veel groenten. Nu eet men noodgedwongen instant noedels, een monotone bron van koolhydraten. In die tijd vertrouwden de mensen nog elkaar en er was een groot respect. Bezoekers uit de provincie deden hun schoenen of slippers uit als respect voor het huis dat ze betraden. Als je dat nu zou doen heb je kans dat je schoeisel bij vertrek blijkt verdwenen! Om je een beter idee te geven wat de steller bedoelt, ga even kijken naar het bijna 11 minuten durend geïllustreerd reisverhaal van Amerikaanse origine in zwart-wit van op YouTube over het Manila anno 1938. www.youtube.com:80/watch?v=dvpbsyNcI3I Na dit te hebben bekeken zal je ten volle de woorden van Bayan Ko (Mijn Land) begrijpen; At sa kanyang yumi at ganda, dayuhan ay nahalina (Aan haar deugden en schoonheid, wordt de buitenlander aangetrokken). (Dipolog, zondag 12 juli 2009)
EXACT ANTWOORD. Het was niet echt zonnig weer die zondag maar zeker warm genoeg om te zwemmen. Het zwembad van het Mibang hotel kon ons wel bekoren. Het is niet Olympisch groot maar wel netjes onderhouden, met kristalhelder water zonder al te veel chloor en meestal ongebruikt want Filippijnen zijn niet echt zwemvogels. Ook nu waren wij de enige zwemmers. Omdat we na een zwempartij gewoonlijk hongerig worden wilden we daar ook iets eten. Nu wisten we uit vorige ervaring dat, niettegenstaande er meer personeel rondhangt dan gasten, we toch best tijdig bestelden. Tijdig, betekent hier zowat één uur op voorhand! Vanuit het zwembad raadpleegden wij de kaart en gaven de bestelling op. Op vraag van mijn vrouw hoelang het zou duren eer we zouden bediend geraken luidde het antwoord; Tweeëndertig minuten, mevrouw. Van een exact antwoord gesproken! (Dipolog, zondag 12 juli 2009)
UKAY-UKAY. Ook hier kan je, net zoals bij ons, tweedehandskledij en aanverwante spullen zoals handtassen, gordels en schoenen kopen. Daarvoor ga je naar een zg. ukay-ukay, een verkoopspunt die uit rijkere, meestal Westerse landen ingevoerde kledij verkoopt. Ook op de lokale markten zijn er ukay-ukay. Je hebt er veelal betere kwaliteit dan wat elders als nieuw, maar lokaal gemaakt, wordt aangeboden en de voor ons Westerlingen wat ruimere maten zijn ook beschikbaar. Je vindt er zelfs regelmatig echte merkkledij zoals Levis, Bossini of Pierre Cardin. Soms zelfs gloednieuw met de oorspronkelijke etikettering en prijsvermelding nog aangehecht. In de winkels vind je de koopwaar veelal op kleerhangers. Op de markt trekt men gewoon de grote textielbalen open op grote tafels en uitzoeken maar! Is het te verwonderen dat wij ons regelmatig bezondigen aan de aankoop van nieuwe spullen? (Dipolog, maandag 13 juli 2009)
ECHTE VAKANTIE. Omdat we na een drietal weken hier in ons Dipolog wel eens wat anders wilden zien, besloten we om voor een week of zo naar Puerto Galera te gaan voor een heuse strandvakantie. Puerto is, zoals de naam het zegt een haven destijds gebruikt door de Spaanse karvelen en galeien als tussenstop en beschutting voor de taifoens die hier wel eens onverwachts de kop kunnen opstaken. Ik was in Puerto een drietal jaren geleden, maar de tijd staat daar ook niet stil en toen ik Rudi, een Pajottenlander die daar de buurt goed kent, even opbelde vertelde hij mij dat ik Puerto niet meer zou herkennen. Overal is duchtig gebouwd en gerenoveerd voor de toeristen. Voordeel is dat er nu een ruim kameroverschot is wat de prijs natuurlijk doet dalen. Meer nog, het is nu laagseizoen, dus wij hopen daar, met wat zoeken, een goed en budgetvriendelijk verblijf te vinden. De anderhalf uur durende vlucht naar Manila met Cebu Pacific was alvast meer dan schappelijk; 4600 Php of 71 voor ons gedrieën! Daan gaan we dan overnachten om de volgende morgen om 8 uur, een combinatieticket bus- boot te nemen waarschijnlijk met Si-Kat tot Puerto. Wij komen daar dan aan even na de middag. (Dipolog, maandag 13 juli 2009)
EINDELIJK VRIJ! Na bijna dan zes maanden te zijn ontvoerd door Abu Sayaf rebellen is nu ook zondag laatstleden Vagni, de Italiaanse Rodekruismedewerker, in Sulu vrijgelaten. Een paar vrouwen van de moslimrebellenleider Al Bader Parad speelden een sleutelrol daarin door op hun man in te praten. Toch was er bij hen ook even twijfel toen hij met Honey, een derde vrouw van hem het hazenpad koos. Uiteindelijk kwam toch alles goed. De twee andere ontvoerden, een Filippijnse en een Zwitser, waren al in april vrijgelaten. Vagni, die door president Arroyo werd ontvangen, zei dat de bevrijding de mooiste dag uit zijn leven was en dat hij zich nu meer met zijn gezin zal bezighouden. Hij reist woensdag met zijn vrouw en kinderen terug naar Italië. Hij heeft geen haatgevoelens tegenover zijn ontvoerders en wil nog wel eens terugkomen doch dan wel als toerist. Ondertussen zijn de drie Filippijnse leraressen van Sibugay bij Zamboanga nog steeds gevangen. Men vermoed zelfs dat een van hen is overleden. De tijd voor actie is daar, zei Senior Superintendant Federico Castro Jr., de provinciale politiecommandant van Zamboanga, Sibugay. (Dipolog, dinsdag 14 juli 2009)
DURE SIGARETTEN. In de marge van de vrijlating is er een discussie aan de gang of het geld dat door Lady Ann Sahidulla, de lokale vicegouverneur, uit haar eigen zak aan de terroristen is betaald om sigaretten te kopen, wel als dusdanig kan worden gezien. Geld geven om sigaretten te kopen is een gebruik dat hier in zwang is en kan als een vriendelijke traktatie of geste worden gezien. Maar, voor die 50 000 Php die werd gegeven kunnen nagenoeg 200 sloffen worden gekocht! Ook ik betwijfel of de vice-go 50 000 Php zomaar op zak of in haar handtas had. Dat is zowat het equivalent van vier tot acht maandlonen en voor dat bedrag koop je hier al een spiksplinternieuwe geïmporteerde Japanse Honda motor! Ik ga de vicegouverneur tuchtigen zei senator Richard Gordon, de voorzitter van het Filippijnse Rode Kruis, want wij geven nooit, nooit een centavo aan de ontvoerders. Het brengt mijn mensen die daar werken alleen maar in de toekomst nodeloos in gevaar! (Dipolog, dinsdag 14 juli 2009)
NAAR PUERTO GALERA. Gisteren vlogen we naar Manila en overnachtten in het Malate Pensionne. Dit is een deftig hotel, oude stijl, met mooie hardhouten vloeren en lambriseringen. Malate daarentegen is een van de uitgaansbuurten van Manila. Gelukkig ligt het hotel achter een Starbucks Coffee, een betere tearoom. We kozen deze plaats omdat hier op wandelafstand elke morgen om 8 uur de Si-Kat bus vertrekt voor een rit van een 2 1/2 uur naar Batangas. Vandaar nog anderhalf uur met de boot en we zijn in Puerto. Het kost je wel 700 Php, wat meer dan op de gewone wijze, maar het gemak dient de mens, niet? Rond 13 u. kwamen we aan in Sabang, de eerste halte op Puerto. Om 13u20 dan het lang verwachtte Muelle, zeg maar Puerto Galera centrum. Daar stond Vlaming en Puertobewoner sinds 13 jaar, Rudi, ons al op te wachten. Hij had ons vanuit zijn traditioneel pleisterplaatsje, bar en rest de Rainbow, die een goed overzicht heeft op de ganse baai, al zien binnenvaren. Rudi heeft hier, wat verderop, zijn eigen huis en kilos verhalen en belevenissen. Ofschoon we Rudi slecht via aanbeveling kenden, klikte het meteen. Hij zou ons nog heelwat kunnen vertellen (Puerto Galera, donderdag 16 juli 2009)
PUERTO. Puerto Galera is een grote beschutte baai omringd door eilandjes en schiereilandjes. Het bestaat uit vele plaatsen en baaien met stranden. Zo heb je noordelijk Sabang, met een viertal stranden, dé hotspot voor dag- & nachtduikers. 350 GROs (Guest Related Officers), zeg maar hoertjes, zijn er officieel geregistreerd. Maar bij valavond trachten er nog eens 700 in het zwart hun kost te verdienen. Sabang zelf heeft nagenoeg geen strand, alles is er overbouwd tot de vloedlijn en als er al wat strand is, is het smal, vuil en bezaaid met keien en afval. Vanuit Muelle Bay, zeg maar Puerto Galera centrum, zijn er oostwaarts onderandere Balete Beach, Tabinay Beach, Hondura Beach en Dulangan Beach. Meer westwaarts heb je de meer familiale stranden met onderandere Talipanan Beach, Aninuan Beach en White Beach. Het is op dat laatste dat Rudi ons en hotel voorstelt. Al deze plaatsen hebben een vrij breed tot breed (zand)strand met diverse tot vele accommodatiemogelijkheden en eetgelegenheden. Vooral White Beach munt daarin uit. (Puerto Galera, vrijdag 17 juli 2009)
WINKELEN. Met ons klein gezinnetje heb je toch een en ander nodig voor wat ik opzettelijk en gemakkelijkheidhalve the bear necessities noem. (Zie Disneyfilm The Junglebook). Wij dus op de morgen na aankomst op weg de supermarkt zowat 1 km verderop. De baguio (taifoen) had de paadjes en de weggetjes leidend naar de hoofdweg hier en daar onder water gezet want om de toeristen van een gratis voetbad te verzekeren had de gemeente nagelaten riolering aan te brengen. Zelfs een tophotel zoals Marco Vincent kon je alleen met natte voeten en dito schoeisel bereiken. Maar dit deerde Eden niet; ze had al heel wat watertjes doorzwommen en die paar natte voeten konden er ook nog bij. Ik balanceerde via keien en droge stukjes tot op de droge begaanbare weg. Droog dus. Gewapend met paraplu om DD van de enkele regendruppels te vrijwaren laveerden wij met zijn wandelwagen naar de hoofdweg. Toch maande een oudere Filipina om voorzichtig te zijn voor de paar drupjes op DD. De ambon of talksik maakt de hier o-zo-weke kindjes ziek. Want inderdaad, door de monotone voeding aan hen toegediend, kunnen ze tegen weinig. De hoofdweg rechtsaf leidt je naar de supermarkt 300 m. verder. Net voor ons doel kruist een door de langdurige regen goed doorvoed fris bergriviertje deze weg. Niet onderdoor, zoals bij ons, maar over de weg heen! Als je niet gemotoriseerd of slim bent om deze hindernis te nemen kom je ook hier gegarandeerd met fris gewassen en natte voeten thuis. Ik, geschoeid en met wandelsokjes aan en op de koop toe niet gemotoriseerd moest dus opnieuw slim handelen. Aan de rand van de weg liggen een vijftal betonnen boordstenen. Net ver genoeg van elkaar om mijn krakend geraamte te beletten van steen tot steen te huppelen. Maar er zijn wel altijd een paar tricycledrivers die daar hun motor wassen en , op vriendelijke vraag van mij bereid om een helpende schouder aan te bieden. Ik bereikte dus droog en wel de supermarkt. (Puerto Galera, vrijdag 17 juli 2009)
V.M.1. Om te logeren bracht Rudi ons naar V.M.1 op White Beach. Er is ook een V.M.2 doch meer landinwaarts. Ik kende V.M. van vroeger maar bedankte toen voor hun aanbod; men vroeg mij toen een exorbitante prijs van zowat 1600 Php. En niet alleen omdat het toen hoogseizoen was; ik was een langneus en zou dit wel betalen. Niet dus. Ik geef geen 1600 Php. als ik verderop een gelijkwaardige kamer in hoogseizoen voor 1000 Php. kan krijgen. Nu was het laagseizoen en met de hulp van Rudi zakte de vraagprijs van 1000 Php. naar 800. (zowat 12 ) Wij betrokken even een kamer op de eerste verdieping maar moesten al vlug constateren dat het plafond van gewapend beton was. Erg ongeschikt om een vijshaak in te schroeven en dat was nodig om DDs duyan, ofte verend hangbedje, aan te bevestigen. Eden opperde om even de kamers op de bovenste, tweede, verdieping te inspecteren. En jawel hoor! Daar bestond het plafond uit de traditionele triplexplaten op houten kader bevestigd. Je moet alleen maar de vijshaak tussen twee geschilderde platen inschroeven in het kader om en stevige houvast te hebben. Wij, en niet het minst DD, waren tevreden. En omdat het laagseizoen is, zijn er van de talloze kamers slechts weinig in gebruik. Dit scheelt niet alleen in de prijs doch ook heb je veel meer keuze. Alle kamers van het V.M. gebouw staan haaks op de kustlijn. Wij kozen voor de hoekkamer het dichtst bij de zee. Deze heeft als enige twee ramen waarvan een parallel met het strand. De kamer is dus erg luchtig en je hoort ook veel beter de nu even bulderende zee. Na nog wat verder negotiëren kon ik deze kamer boeken voor 1 week aan de voordien afgesproken dagprijs van 800 Php. maar met gratis gebruik van een koelkast die normaal 100 Php. per dag extra kost. Een mooie deal dacht ik zo. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
BAGUIO. Al van in Dipolog werden we geplaagd door de staart van een baguio of taifoen. Weliswaar een van derde categorie maar toch capabel om de mensen het leven zuur, of beter nat te maken. Deze baguio houdt momenteel huis in deze contreien de cirkelende windstromingen en regenwolken hebben af en toe een buitje tot een echte plensbui in zich. Het ganse systeem verplaatst zich noordwest aan een tergend trage snelheid van 20 tot 40 Km/u. Het zal dus nog een hele tijd duren, misschien 3 a 5 dagen, vooraleer deze stoorzender hier weg is. Al die tijd ervaren we rukwinden, regen- en stortbuien en een wilde zee. Behalve daar natuurlijk in Muelle Bay die door zijn beschutting wel op een andere wereld lijkt. Het zal dus nog even wachten zijn op zon en zwemmen. De traditionele weekenders uit Manila hebben het alvast laten afweten (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
Puerto Galera; Muelle Bay.
Van Batangas naar Puerto; druk commercieel scheepvaartverkeer.
RUDI. Rudi is zowat het prototype en lichtend voorbeeld van een tevreden, gesettelde expat. Hij is al een twaalftal jaren permanent in de Phils en heeft het statuut van permanent resident. Dit statuut kost je wel eenmalig zowat 70 000 Php. (bijna 1000 ) aan schrijf- en administratierechten doch ten langen leste haal je er wel winst uit al was het maar dat je anders minstens jaarlijks even naar het buitenland moet omdat je niet langer dan een jaar in de Phils kunt blijven. En ook dat visum en de reis heen en terug kosten geld. Rudi heeft hoegenaamd geen heimwee naar België en voelt zich hier kiplekker al heeft hij in al die jaren wel al een en ander meegemaakt. Hij zou er een dik boek kunnen over schrijven zegt hij zelf. Rudi woont halfweg White Beach en Muelle in een verheven woning met prachtig uitzicht op de zee. Bij goed weer kun je Batangas zien zowat 35 km. overzee maar dan moet hij wel zijn tuinman vragen om de mangobomen wat uit te toppen. Hij en zijn tuinman houden zich ondermeer onledig met het telen van groenten en fruit. Zo kweekt hij ananassen, heelwat lokale groenten, maar ook boontjes en tomaten. Of liever, kweekte hij tomaten want hij verzuimde zijn tuinman uit te leggen dat, als je meststof geeft aan 300 fleurende tomatenplanten, dat dan best onderaan gebeurt. Nu waren, door onoordeelkundig bemesten er zowat 90 % naar de vaantjes! Hij heeft amper 30 treurende planten over! Rudi heeft ook een zwembad maar, omdat er toch bijna niemand meer in zwom, heeft hij het getransformeerd tot viskweekvijver. Honderden, zoniet duizenden, tilapias vullen het bad! Zijn dochter is nu 13 maar destijds, als ze kleiner was, kwamen haar vriendinnetjes op uitnodiging eruit vissen. Een bamboestokje met lijn en haakje zonder aas volstond om vrijwel constant beet te hebben. Tot groot jolijt van het jonge volkje. De tuinman vond het minder leuk; hij moest permanent over en weer rennen om de gevangen vissen te onthaken. Want dat durfden de loze vissertjes niet Rudi is hier zowat mijn steun en toeverlaat. Hij weet heelwat interessante plekjes en zaken. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
Rudi en ik aan Muelle Bay
KOK RUDI. Omdat de liefde van de man door de maag gaat weet Rudi er heel wat van. Hij weet bijvoorbeeld Hollandse kaas of Italiaanse salami te vinden. Zelfs confituren van Maribel (Lidl) zijn hier te vinden. Wat er dan niet is wordt door enkele Europeers zelf gefabriceerd en op kleine schaal geruild of aan kostprijs doorverkocht. Zo is Rudi ondermeer in paté gespecialiseerd. Daags voordien doet hij zijn speciale inkopen bij de slager. Deze kent de samenstelling van zijn recept al en wat later kan Rudi de vermalen ingrediënten voor zijn leverpastei ophalen. Nu nog wat geheime toevoegingen om diverse variëteiten te verkrijgen en de potten kunnen in de oven. Na een zekere tijd geurt het ganse huis naar vers gebakken paté. Rudi komt dan handen tekort om de huisgenoten, waaronder zijn Filippijnse helpers, van de lekkere paté te houden. En of ze lekker zijn! Dat kan Eden, DD en ikzelf beamen. De stukjes die hij voor ons meebracht verdwenen als sneeuw voor de tropenzon. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
ZWEMMEN. Zaterdag is voor Rudi een traditionele zwemdag. Hij spreekt dan af met een paar vrienden en komt met zijn vriendinnetje, zijn dochter en een paar van haar schoolvriendinnetjes afgezakt naar White Beach. Hij doet dat meestal wandelend van huis over de bergachtige kronkelweg met zijn vele haarspeldenbochten en is zo toch al vlug een uurtje onderweg. Goed voor hun fysiek, zegt hij. En hij heeft nog gelijk ook want Filippijnen zouden al op vervoer wachten om naar het toilet te gaan. Ook vandaag is de bonte bende van de partij al was het tot op de middag niet zeker of er ook effectief gezwommen zou kunnen worden. De laatste roerselen van de taifoen gaven weliswaar af en toe al strepen zon maar de zee was nog ver van kalm. Toen een redder zijn hoge Bay Watch stoel innam waren we gerustgesteld; de kinderen doken, nou ja; stapten in de schuimende branding er wel op toeziend om geen hoge golf over zich te krijgen. Voor ons met kleine DD was het nog te ruw. Het bleef dus bij wat pinten drinken en een snack eten. Later op de namiddag zouden we aan het beschermde bochtige einde van White Beach waar veel minder golfslag was nog wel aan onze zilte trekken komen. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
OP RESTAURANT 1. Omdat we ook wel eens een andere keuken wilden proeven gingen we die middag hier op White Beach naar restaurant Aqua van de hotelketen Marco Vincent. Dit is een beter restaurant onder Filippijnse uitbating ondanks de Italiaans klinkende benaming. Op de ietwat prijzige kaart koos Eden een varkenskotelet met champignonsaus. Ik wilde gebraden kip in een speciale kruidige saus. Niettegenstaande de toch al hoge prijzen moesten rijst en frietjes apart worden besteld en betaald. Eden kreeg haar kotelet overgoten met een saus gemaakt van een instant champignonsoep waaraan geen paddenstoelen te pas kwamen. Mij verging het nog wat erger; ik kreeg welgeteld twee kippenvleugeltjes op mijn bord. Maar ik was hongerig en begon te eten. Om de grap, nou ja grap, met de twee vleugeltjes wat in de verf te zetten liet ik een halfje liggen en vroeg doodleuk aan de ober om dit in te pakken om mee te nemen. De ober kon er nog mee lachen, nu nog althans. Later zouden ze daar het lachen wel verleren. Ik vroeg de rekening. Die was verhoogd met 10 % dienst en bedroeg 627 Php. wat meer dan het dubbele is van een gewoon restaurant. Ik vroeg of ik met mijn Visakaart kon betalen. Dat kon. De rekening met kaart ging naar de balie, verdween dan naar de keuken om even later weer op de toog te verschijnen. Met vroeg mij om enig geduld; de bankkaartmachine was onderweg. Na zowat een kwartier kwam een kokette in minirok geüniformeerde jonge blaag binnengewandeld om mij te vertellen dat men geen betalingen met Visa aanvaardde onder de 1000 Php. en terwijl gaf ze mijn kaart terug. Mijn geduld en tolerantie bereikte hier een eindpunt en ik insisteerde om de manager te spreken. Deze was er niet. Zij verbleef in het Marco Vincent Resort, 500 m verderop landinwaarts. Ik vroeg om haar naam en telefoonnummer. Toen de minirok ook nog eens moest telefoneren om raad was voor mij de maat vol. Met mijn halve kippenvleugel verlieten wij restaurant Aqua met de mededeling dat ik later op de dag de manager zou opzoeken en daar betalen. Om 17 u stevende ik af op het Marco Vincent resort om de manager te spreken. Deze was al op de hoogte want toen ik in de privacy van haar kantoortje mijn verhaal begon onderbrak ze me op beleefde toon om bij voorbaat reeds haar welgemeende excuses aan te bieden voor het gebeurde. Nadat ze mijn ontevredenheid en opmerkingen had aanhoord deed ze dit nogmaals en stelde voor om de rekening onbetaald te laten. Ze vroeg ook om toch nog eens hun restaurant met een bezoek te vereren. Ik nam in alle beleefdheid afscheid maar dat gevraagde restaurantbezoek zal nog lange tijd op zich laten wachten (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
OP RESTAURANT 2. Omdat we opnieuw wel eens een andere keuken wilden proeven zouden we zondagavond bij Luca pizza gaan eten. We hadden over Luca veel goeds gehoord uit de mond van Rudi, mijn informatiebron hier. Dit restaurant bevindt zich op Talipanan Beach op zon 2,5 Km. afstand via het strand. Maar aangezien wij wisten dat met de taifoen wij onmogelijk langs de twee rotspartijen konden die de drie baaien scheiden, moesten we langs de veel langere bochtige kustweg. Wij dus rond 17u30, even voor valavond, op stap. Bergop en heuvel af. Na zon halfuur stappen dachten we bijna ter plekke te zijn. Niet dus. Nu pas zagen we het begin van de omheining van Zobel Ayalas lapje grond die, naar wij wisten, zich zowat 2 Km. langs de kust en de kustweg uitstrekte. Pas hierna begon het volgende strand en Lucas pizzeria bevond zich op het verste punt van dat strand. Nogmaals 1,5 Km. verderop. We hadden er al 2,5 Km. opzitten en om nog eens minstens 3,5 Km. verder te stappen bij donker op schaars of niet verlichte weg zagen wij niet zitten. Wij terug dus. Na zon 500 m. stappen zagen we bij een schamel woninkje een tricycle staan. Eden vroeg aan een man die blijkbaar de chauffeur was of hij ons naar Luca kon voeren. Niettegenstaande hij net aan het eten was en hij zijn voertuig normaal alleen privaat gebruikte nam hij ons direct mee. Zijn twee kinderen reden gezellig met papa mee. Op het einde van de betonweg ontwaarden we in het donker een modderig afslagje richting Luca. Dit modderpaadje werd na 100 m. gekruist door een door de taifoen gezwollen bergriviertje die ons elke lust in pizza van Luca ontnam. Daar stond trouwens ook een langharige motorrijder met zijn Filippijns vriendinnetje die het ook niet verder zagen zitten. Eden en ik besloten onze vriendelijke rijder te vragen om ons terug tot White Beach te voeren. Omdat we toch nog zin in pizza hadden stevenden we via het strand af op Ciao Italia, het ander Italiaans restaurantje op het einde van White Beach. Men zei dat het er wat duurder en ook minder lekker was dan bij Luca maar we waren uitgeput en hongerig. En, honger is de beste saus. (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
GEVONDEN! Aan een belendend tafeltje zat in dat restaurant een grote langharige dertiger en een kleine, tengere twintigjarige Filippijnse. Het bleken de motorrijders te zijn die, net zoals wij, voor het bergriviertje waren gezwicht vlakbij Luca. Aangezien hij mij in het Engels vertelde dat hij Nederlander was zette ik de conversatie voort in het Vlaams. Ze bleken nog in hun wittebroodsweken te zijn want pas 14 dagen getrouwd. Zij was van Iloilo, op het eiland Panay, twee eilanden verder zuidwaarts. Toen ik hem vertelde dat ik van Gent was zei hij dat hij daar af en toe de Gentse Feesten meemaakte. Die 10 dagen leute en plezier zag hij wel zitten. De Belgische bieren trouwens ook; hij lustte geen Heineken kattenpis! Ik heb hem dus gevonden! Die éne Holander die al jarenlang onze Gentse Feesten onveilig maakt! Hetgeen mij naadloos kan doen overgaan om al mijn familie, vrienden en bekenden een Goeje, Gensche Fieste toe te wensen. Kijk, dàt mis ik nu écht! (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
