De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
24-03-2010
Filippijnenreis juni 09. DEEL 55
Filippijnenreis juni 09. DEEL 55
NOG STEEDS GEEN NIEUWS OVER VISUMAANVRAAG. Het is vandaag 15 februari en precies vijf maanden geleden dat we voor Eden en Daryl Dave een visumaanvraag bij de Belgische Ambassade in Manila hebben ingediend. Deze hebben het op hun beurt doorgestuurd aan DVZ de dienst vreemdelingenzaken in Brussel. Sindsdien hebben we nog weinig vernomen. Ik schreef daarover zowat anderhalve maand geleden een verontrustende brief aan Dhr. Melchior Wathelet, de staatsecretaris van immigratiebeleid. Het antwoord enkele weken later was kort en bondig; er wordt aan gewerkt. Ondertussen werden Eden & ik naar de ambassade geroepen voor een diepgaand interview afgenomen door Mw. Glineur. Nog enkele weken later verzocht ik Dhr. Peeters, Consul van de Belgische ambassade in Manila, om enige tussenkomst. Deze kon alleen meedelen dat het dossier momenteel in handen van het parket is (sic) en dat hij dan ook op dit ogenblik het nut van zijn tussenkomst niet inziet. (nogmaals; sic) Je begint je toch af te vragen welke duistere machinaties hier achterzitten. Eden en ik zijn gehuwd, nadat we elkaar meer dan twee jaar kenden en waarbij ik gedurende die periode ook daadwerkelijk vele maanden met haar samenwoonde. De visumaanvraag werd, met alle nodige bewijsstukken, op regelmatige wijze ingediend. Sindsdien verkeren wij in het ongewisse en wachten vol ongeduld op goed nieuws . (Dipolog, maandag 15 februari 2010) WIJ GAAN VERHUIZEN. In al de tijd dat we in onze appartelle verbleven keken wij steeds uit, tijdens onze uitstappen naar Dipolog, naar een mogelijk ander onderkomen. We legden ook ons oor te luisteren bij diverse personen. Zo kom je nog eens een en ander te weten. Niet dat het ons daar niet beviel, maar het is altijd goed om bij eventualiteiten een alternatief te hebben. We bezochten die hele tijd diverse locaties maar er schortte altijd wel wat aan; of het was te druk voor ons, of het was te afgelegen. Soms bood het zelfs geen elementair comfort. En als het comfort al wel eens aanwezig was dan schoot de huurprijs naar prijzen die moeiteloos met het Westen kon vergeleken worden. En een gemeubeld huis vinden was echt helemaal uit den boze. Kortom; in onze gemeubelde appartelle was het nog zo slecht niet. Onlangs kregen wij via-via, weet van een betere woning gelegen in een rustige buurt.
Het had drie slaapkamers, twee keukens en twee badkamers waaronder zelfs een met ligbad!. Het had niet alleen een voortuin, maar bood achteraan ook gelegenheid aan een moestuin.
En op de koop toe was het nog gemeubeld ook! De eigenaar was een Amerikaanse Filippijn wiens vrouw een paar jaar geleden was gestorven en, de gewoonte voortzettend om elke november en decembermaand in dit huis door te brengen viel hem zwaar; teveel herinneringen aan zijn vrouw kwamen boven. Op aanraden van zijn broer besloot hij om laatste periode niet in zijn woning, maar in een huisje dichtbij zijn broer door te brengen. Men zou dan ook tegelijk de nodige herstellingswerken, ondermeer aan de elektriciteit, kunnen uitvoeren want het leegstaande huis werd ondertussen het doel van dieven die zelfs de elektrische kabels uit de muren trokken. Koper brengt op, nietwaar? Diezelfde broer raadde aan om het huis met zijn inboedel (kasten, bedden, tafels en stoelen) te verhuren aan een persoon die enige zin voor onderhoud en instandhouding betoonde. Zo bracht het enerzijds nog wat op en het bewoond zijn zou anderzijds ook eventuele nieuwe dieven afschrikken. Wat onze Amerikaanse Filippijn beaamde en er dan ook in toestemde. Zijn broer fungeerde als gemachtigde tussenpersoon. Wij zagen het wel zitten om deze stap te wagen. Een hekel punt was de duurtijd van het contract; wij zouden eventueel, bij goedkeuring van Edens visum, slechts enkele maanden kunnen huren. Andere problemen, het niet aanwezig zijn van een koelkast en een airco, werden vlug geregeld want bij onze familie in Tampilisan stonden deze dingen toch ongebruikt te staan. We moeten ze maar even ophalen en nakijken. De enige kosten voor ons zijn een tweepits gasfornuis en een eenvoudige microgolfoven maar voor zon 13 en 58 kan dit worden opgelost. Over de nodige aanpassingswerken naar veiligheid toe, zoals het plaatsen van raamtralies en muggenhorren, kwamen we overeen dat dit meteen kon worden uitgevoerd, door ons betaald en afgetrokken van de eerstvolgende huren. Wij gaan dus per 1 maart 2010 verhuizen! Voor de prijs moet je het niet laten; 7500 Php dat is 125 ! (Dipolog, dinsdag 23 februari 2010)
BIG BROTHER PINOY STIJL. Net zoals bij ons in de beginperiode ervan enkele jaren geleden is ook dit land is onder invloed van de Big Brother gekte. Verantwoordelijk voor deze massale en collectieve madness is de firma Endemol. Deze door de beroemde televisieproducers Joop van den Ende en John de Mol in 1994 samengesmolten maatschappij heeft heelwat populaire zaken op de buis gebracht. Denk maar aan Deal or no Deal, Extreme Makeover, Star Academy en natuurlijk Big Brother. Big Brother is hier enigzins aangepast in dit o-zo preutse katolieke land. Hier geen stomende nachtelijke vrijpartijen tussen de diverse kandidaten en lakens. Neen, hier wordt het programma boeiend gehouden door roddelpraat en kinderachtige spelletjes. Big Brother Pinoy, dus. Voor het nieuwe seizoen heeft men zoals gewoonlijk een relatief klein aantal kandidaten nodig maar om de commerciele molen goed draaiende te houden zoekt men zelfs in de verste uithoeken van het land naar geschikte kandidaten. Dinsdag 9 maart was het de beurt aan Dipolog en omstreken. De centrale wandelruimtes op de drie verdiepingen van het shoppingcentrum Lee Plaza (04) waren voor de gelegenheid omgetoverd tot receptie- en auditieruimte.
De hoofdweg voor het gebouw was afgesloten en politie, brandweer en ambulances waren aanwezig om alle eventualiteiten het hoofd te bieden.
Niettegenstaande de auditie pas om 9 uur begon waren er reeds bij dag en dauw heelwat gegadigden om hun kans te wagen voor de selectie. Zelfs tientallen waren reeds de avond voordien aangekomen uit de verste uithoeken van de provincie. Zij hadden de nacht voor het gebouw onder de blote hemel doorgebracht, slapend op een kartonnen doos. Zij waren natuurlijk de eersten om genummerd te worden en hun act op te voeren. Er waren, toen wij om 9u30 tevergeefs probeerden binnen te geraken, reeds zon 41 000 (jawel één en veertigduizend!) kandidaten genummerd en er stonden er voor Lee Plaza minstens nog een paar duizend aan te schuiven! Voor ons, toeschouwers, was binnenraken gewoon onmogelijk en ook de reguliere klanten hielden het voor bekeken. Het zakencijfer zal die dag wel erg onder dit evenement hebben geleden. Toen wij rond drie uur in de namiddag opnieuw probeerden, lukte het ons, met enig drumwerk, wel. Er waren toen reeds meer dan 38 000 kandidates gescreend op hun capaciteiten. Die screening was een ware aanfluiting van het menselijk respect. Bij de schriftelijke test vroeg men ondermeer hoe je een krokodil het zwijgen zou opleggen. De practische performance was mogelijks nog naiever en ging als volgt. De horde werd per tien voor de jury geleid en daar moesten ze enkele seconden ter plaatse trappelen. Dank je, dat was het! De volgende tien graag! Zij die dachten een nummertje te kunnen opvoeren of een speech afsteken, waren eraan voor de moeite. De overgrote meerderheid liet het gelaten, zoals het Filippijnen betaamt, over zich heengaan, maar hier en daar hoorde je toch gemor en geklaag dat het allemaal een groots opgezette farce was. En dat was het inderdaad ook. De waarde van de auditie was zowat nul en het was de organisatoren er enkel om te doen grof commercieel gewin want de sponsors moesten worden gesust. (Dipolog, dinsdag 09 maart 2010) ONS HUIS WORDT EEN THUIS. Na een paar weken in onze nieuwe huurwoning voelen we ons al helemaal op ons gemak. De nodige veiligheidswerken aan de ramen zijn uitgevoerd en ook de twee zijdeuren kregen extra beveiliging. Het volledige huis was al met een veiligheidsverlichting uitgerust bestaande uit spaarlampen die bij nacht en ontij voor een afdoende beschermende verlichting kunnen zorgen. Met de hedendaagse regelmatige stroomonderbrekingen heb ik voor enige bijkomende noodverlichting gezorgd; bij onderbreking floept automatisch een centraal licht aan met 25 leds die het ganse huis verlicht. Desnoods geef ik onze kleine generator een ruk zodat we ook wat kunnen ventileren.
Maar omdat het een erg luchtig en door de omringende beplantingen en ruim dak ook een schaduwrijk huis is, wordt dit veelal overbodig.
Binnen zijn de wanddecoraties en fotos opgehangen en een paar planten geven het geheel een gezellige indruk. Sinds enkele dagen hebben we ook internet en telefoon. Een rare bedoening weliswaar; we hebben beide diensten via een modem die draadloos is verbonden met een nabijgelegen antenne. De modem met simkaart fungeert zo een beetje als een gsm die constant met deze zendmast in verbinding staat. Een gewone, meer eenvoudige oplossing, met bekabeling was niet voorhanden, want geen vrije kabels meer. Het geheel van PLDT wordt een Landline Plus Internet@Home genoemd, of ook nog; een Residential Postpaid Wireless Landline. Telefoneren in de regio is dan ook gratis, net zoals bij een gewone landlijn. PLDT belooft een internetverbinding maximum van 512 kbps maar het is een heel stuk minder, zeg maar meestal 5 tot 10 maal minder. Toch mor ik niet; 990 Php/maand is erg redelijk en... ik heb tijd zat! Ook buiten is het een hele verandering. Eden heeft met behulp van een van haar broers, die even op bezoek was, de achtertuin herschapen in een moestuin. Kompleet met groeigeleiders. Komkommers, ocra, kamatis, gember en zelfs het bittere ampalaya, het groeit allemaal als kool.
En dit niettegenstaande de droogte. We hebben immers een diepe geboorde waterput en het avondlijk irrigeren en besproeien lijkt de jonge plantjes wel te bevallen. In een apart bedje worden tomatenzaadjes en paprikas ontkiemd. Ook de voortuin wordt stilaan een juweeltje;
door het regelmatig bewateren krijgen de door de lange droogte geteisterde planten weer nieuwe hoop. Als we binnen afzienbare tijd op Vlaanderen afstevenen zal onze opvolger een gezellig huis vinden met een aangename tuin en moestuin. (Dipolog, woensdag 17 maart 2010)
EINDELIJK WAT REGEN. Het heeft deze morgen geregend. Een paar uur lang regende het eerst zachtjes, dan wat harder, soms met een korte stevige bui. Het was nodig ook; sinds verschillende maanden was er op enkele druppels na, niets uit de hemel gevallen. Al blijft het een druppel op een hete plaat. Door het watergebrek kwamen moerassen en andere vochtrijke plaatsen zoals rijst- en kangkongaanplantingen droog te staan. Het anders zo groene tropische landschap werd langzaamaan omgevormd tot een verdord graslandschap met daarin enkel wat bomen die de droogte wat langer kunnen uithouden met hun diepgaande wortelgestel.
Toch zijn er al heelwat bomen en bananeplanten aan het afsterven.
Waterkrachtcentrales moeten al een hele tijd met verminderde capaciteit werken, anderen liggen gewoon stil. Dit houdt in dat men dagelijks stroomonderbrekingen heeft gepland om het elektriciteitstekort op te vangen. Heelwat bedrijven hadden voordien al een generator omdat de stroomvoorziening hier al jaren maar zus en zo is. Nu met deze nieuwe en langdurige energieperikelen kochten nog heelwat mensen die het zich konden permitteren ook een generator. Allemaal de gevolgen van El Niño zegt men. En men verwacht pas beterschap in juni! Ondertussen worden nog steeds dagelijks bij het krieken van de dag en bij valavond in het ganse land middels open vuren, de afval verbrand die men heeft bijeengevaagd. Bladeren, takjes, papier maar ook plastiek en piepschuim.
Dat men daarmee een significante bijdrage levert aan het broeikaseffect, dat zal de gewone Filippijn en de overheid een Zuid-Oost Aziatische onwetende rotzorg wezen. Niets en niemand wijst er de burgers op wat op het spel staat. Dus, opstoken, die troep! Viva El Niño! Ook de boeren doen duchtig hun onwetende duit in het zakje; zij steken de droge heuvels en uitgedroogde velden in brand in de hoop om straks meer vruchtbare grond te verwerven. Dat ze met hun rook nog meer droogte ontketenen middels het broeikasaffect weten ze niet. Evenmin staan ze stil dat, als het dan eindelijk gaat regenen, er landverschuivingen en modderstromen kunnen ontstaan vanuit de kaalgebrande bergen. Een beetje, al of niet, logisch nadenken is hen vreemd. Viva El Niño! Wij hebben er gelukkig relatief weinig mee te maken. Natuurlijk delen we ook in de stroomonderbrekingen. Deze zijn meestal eens vier uur en nog eens twee uur per dag. Soms zelfs aaneengesloten! Gelukkig hebben we die kleine generator om ons toch van wat stroom voor de verlichting, de ventilator en de koelkast te voorzien. Al kost de op deze wijze opgewekte energie ons bijna het viervoud! En dan nog zonder de afschrijving van de generator. (Dipolog, maandag 22 maart 2010) NU OOK WATERSCHAARSTE. Deze morgen, toen ik even in het Lee Plaza shoppingcentre rondkuierde, zag ik een merkwaardig schouwspel. Op de draagarmen van een transpalette stonden een zestal plastieken tonnen van verschillende kleur, vorm en inhoud. Heel voorzichtig reden er een paar werkers mee naar de diverse winkeltjes en verkoopsstalletjes, want boordevol gevuld met drinkwater. Uit de aangebrachte tonnen schepten de waterbehoeftige klanten het nodige water voor die dag in hun eigen recipienten. Leuk is anders, hygienisch is ook anders! Wat bleek? Men zat tot nader order zonder drinkwater. De Dipologse watermaatschappij kampt met een chronisch watergebrek. Waar er vroeger toch al slechts een klein waterstraaltje uit de leidingen kwam, want de druk was altijd al erg laag, komt er nu tot nader order helemaal niets meer uit! Een waterlek op de openbare weg hier en daar door het stukrijden van de oppervlakkige leidingen niet te na gesproken.
Water is bij ons geen probleem; wij hebben een diepe geboorde put en daarmee komen we ruimschoots aan onze trekken. Al hebben we afgezien om ons grasveld te besproeien; dit vraagt teveel water en wij besteden dit liever aan onze planten, moestuin en natuurlijk aan onszelf. En het zalig badderen in ons ligbad werd ook tot betere tijden uitgesteld; Je moet de goden niet tarten. (Dipolog, woensdag 24 maart 2010)
