De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
22-04-2010
Filippijnenreis juni 09. DEEL 58 & SLOTWOORD
Filippijnenreis juni 09. DEEL 58 en SLOTWOORD
IN DE STANDAARD KON JE HET VOLGENDE LEZEN. Minstens 15 doden bij bomaanslagen op de Filippijnen. (Bron: Belga) MANILA - Bij een serie bomaanslagen in het zuiden van de Filippijnen zijn vandaag minstens 15 mensen om het leven gekomen. Dat melden de plaatselijke autoriteiten. Vijf springtuigen gingen nagenoeg tegelijk af in Isabela City, zowat 900 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Manila, aldus de politiechef van de provincie Basilan. De bommen waren geplaatst voor een school, een katholiek kerkgebouw en een sportcomplex. De eerste bom ging voor de school af en eiste het leven van een politieagent en een voorbijganger. Toesnellende soldaten werden door onbekenden aangevallen en gedood. Niemand stelde zich verantwoordelijk. Wel zijn in de provincie terreurorganisatie Abu Sayyaf en andere moslimextremisten actief. Ben Dolorfino, de regionale legerleider, verdenkt Abu Sayyaf. Begin mei zijn er verkiezingen op de archipel. Gelukkig is het hier nog steeds rustig. Maar hoe zuidelijker in Mindanao, des te gevaarlijker. (Dipolog, dinsdag 13 april 2010)
WE HEBBEN EEN YAYA. Omdat ik einde deze maand terug naar Vlaanderen ga en Eden met DD alleen achterblijft hadden we een 13-jarig nichtje van DD gevraagd om gedurende mijn afwezigheid hen gezelschap te houden. Het was toch schoolvakantie en zo kon ze ook nog een zakcentje bijverdienen. Maar het draaide anders uit; Klay-Klay, kreeg na enkele weken heimwee en bovendien is ze ook niet veel huishoudwerk gewoon. Haar moeder verwent haar daarin nogal. Eden kreeg weet van een 19-jarig meisje die ver weg, met haar broer en nog een paar anderen bij een rijke moslimfamilie was tewerkgesteld. Niet alleen moesten ze er hard en lange uren werken, in de meer dan tien maanden dat ze ze vertoefden hebben ze nooit enig salaris ontvangen! Men had ook haar nochtans, benevens kost en inwoon, de fabelachtige som van 1500 Php. beloofd. Dat is zomaar eventjes 25 ! Maar wel per màànd !!! Ze mochten ook het huis niet verlaten! Van moderne slavernij gesproken !!! Natuurlijk probeerden de werkers een na een te ontsnappen. Uiteindelijk ook onze yaya en haar broer. Ze is nu al een paar dagen bij ons en je merkt duidelijk dat ze werken gewoon is, ze ziet alles en dus moet je haar erg weinig opdragen. Bovendien spreekt ze verbazend goed Engels, niettegenstaande dat ze zelfs haar lagere school niet heeft afgemaakt! Toen Eden haar vroeg of ze het hier naar haar zin had, zei ze zichtbaar in haar nopjes dat het een hemelsbreed verschil met haar vroegere moslimfamilie was en dat ze hier, in vergelijk, bijna niet moest werken. (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
NOG WAT VERKIEZINGSNIEUWS. Als buitenstaander blijf ik wars van alle ongepaste bemoeienis met de binnenlandse Filippijnse aangelegenheden, maar het blijft toch interessant om even de manier van kiezen nader te verklaren. Dit gebeurt in zeven stappen. Op D-day, 10 mei dus, moet elke gerechtigde kiezer zich 1) aanmelden in zijn kiesbureau met zijn kiesbrief. Hij is in het bezit van een geldig indentiteitsbewijs, bij ontstentenis heeft hij zich al een hele tijd voordien een speciaal voters-id aangeschaft. 2) Hij meldt zich bij de kiesinspecteurs. 3) Hij luistert naar de instructies van de inspecteurs. 4) Dan krijgt hij zijn kiesbrief waarbij hij moet opletten dat hij ongebruikt is. 5) In de kieszone vult hij de brief in er op lettend om op niet meer kandidaten te stemmen dan toegelaten, het zg. Overstemmen. Bijvoorbeeld kan je niet voor twee presidenten kiezen, want men heeft er maar één nodig, maar wel voor zes senatoren voor zover er minstens zes nodig zijn in deze provincie, natuurlijk. Hij moet ook minutieus de vakjes volkleuren. Een check is niet toegelaten. Bij fout kan de kiezer mogelijks een nieuw formulier vragen, voor zover voorradig. Dan 6) voert hij zijn kiesformulier in de automaat en wacht op een bevestigende boodschap van de machine. Tenslotte 7) krijgt hij van de kiesinspecteur een vlek onuitwisbare inkt op zijn vinger, om alle dubbele kiespogingen met vliegende stemmers uit te sluiten. In onze contreienworden wel voorkeursstemmen uitgebracht maar het blijft toch de partijleiding, veelal in overleg met de formateur en met veel genegocieer, die uiteindelijk beslist wie, wat, waar zal uitspoken. Hier wordt gewoon op de man/vrouw gekozen. Er zijn bijvoorbeeld zes personen kandidaat voor president, en daar kan men uit kiezen. Degene met de meeste stemmen wordt het. Het is voor Juan de la Cruz (01), de gewone Filippijn dus, wel een hele aanpassing.
Vroeger moesten gewoon de namen van de uitverkorenen worden ingevuld. Dit leidde tot ellenlange wachtrijen, want niet iedereen is een schrijfkunstenaar. Vervolgens was er het moeizaam manueel tellen, nog extra bemoeilijkt door heelwat onleesbare en onduidelijke geschriften. Geen wonder dat men heel wat dagen op de uitslagen moest wachten! Of het nu gemakkelijker zal zijn, met heelwat bolletjes zwart maken, moeten we nog afwachten; het zijn de allereerste geautomatiseerde verkiezingen en op verschillende sites en in diverse dagbladen en affiches bij officiele diensten kan je lezen hoe het moet. Alleen, net degenen die zich in afgelegen gebieden bevinden, onthouden van enige informatie en meestal ook nog ongeletterd, met andere woorden degene waarvoor de informatie zeker is bedoeld, zij blijven onwetend tot de dag zelf, met alle gevolgen vandien. Maar er is meer, door de schuld van een flauwe uv-inktbedrukking moet men met met een handzame uv-lamp alle stembiljetten manueel moet controleren op echtheid. De stemmachine is daartoe niet in staat. Enkel voor dit gebrek rekent men nu al op bijkomende vertragingen van een paar seconden per kiezer. Voor de machinale verkiezingen zijn zon 68 000 machines aangeschaft. Ook in Hong-Kong, waar een grote Filippijnse populatie van huishoudsters en meiden aanwezig is staan er een paar. Bij deze vroegtijdige stemming in het buitenland ging het al mis. De machines faalden. Alleen al in het westen van de Visayas, de grootste eilandengroep, zijn er 254 afgelegen kiesburelen zonder elektriciteit, waarvan 97 in Iloilo, 70 in Negros. De rest is verspreid over Guimaras, Aklan, Antique en Capiz. Hoe daar die high-tech kiesmachines dan wel gaan werken weet ik ook niet. Toch verwacht men de kiesresultaten te kunnen kennen binnen de twee dagen. Vroeger was dat een paar weken... (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
DARYL DAVE WORDT TWEE. Op vrijdag 16 april 2010 werd DD twee jaar en dat hebben we natuurlijk herdacht. Verjaardagen worden hier, net zoals in de States, met veel luister gevierd en bij voorkeur op de dag zelf. Wij, om het wat practisch te houden, vierenden het op zaterdag voor een paar buren en kennissen met een aantal kinderen. We hadden ook een tiental straatkinderen, die wij kenden vanop de Boulevard, uitgenodigd. (02)
Omdat ze niet alleen durfden komen in het sjieke Jollybee, vroegen we onze vaste balutverkoopster van dezelfde Boulevard om hen uit te nodigen, wat bij te staan en te vergezellen. Zij kende ze toch allemaal. Ook de reeds uit de provincie aangekomen neefjes en nichtjes van DD gingen mee. Aangezien die toch allemaal Jollybee-minded zijn en er daar heelwat animatie voor die jonge klantjes te rapen is, te vergelijken met MacDo, kozen we voor deze mogelijkheid kompleet met animator en mascotte. (03)
Eerst zijn er wat spelletjes met prijzentafel, daarna komt de pabitin, daarbij wordt snoep en gadgets aan een beweegbaar en versierd rooster opgehangen. De animator laat dan dit rooster op en neer bewegen middels een touw waarbij de kinderen trachten de lekkernijen te bemachtigen. Omdat DD nog klein is, én eregast, mocht hij voor alle anderen er de eerste surprise vanaf halen. (04)
Dan was er ook nog de maaltijd met drank en ijskreem en we stuurden alle kinderen naar huis met een zak vol verassingen. Jollybee zorgde ook voor de verjaardagstaart (05) maar die wordt traditioneel thuis verorberd.
Zondag was dan even de beurt aan de volwassenen van de familie. DD en zijn neefjes en nichtjes bleven thuis onder de hoede van onze nieuwe yaya. Het was een gezellige boel want na de feestmaaltijd in Kamayan, Dapitan, kwamen we terug naar Sicayab en gingen we daar met zn allen ook nog zwemmen. (Dipolog, zondag 18 april 2010) BOLA-BOLA OF DIVERS ALLEGAARTJE. - Steeds meer en meer jonge, maar ook oudere vrouwen lopen hier in mini. Wat tien jaar geleden in dit o-zo-katolieke land ongehoord was, zelfs voor cruisende straatmadelieven, is nu heel gewoon. En niet alleen in de grote steden, ook bij ons in het zo rustige Dipolog zie je ze flaneren. Maar de Filippijnen zou de Filippijnen niet zijn als er toch geen zedig verschil met het Westen ware; onder de mini draagt de Filippina niet enkel een slip of tanga. Neen, zij draagt bovendien een behoorlijk zware short om alle eventualiteiten, waaronder het schandaal bij een opwaaiende mini of een inkijk te geven bij het achteroverzitten in een tricycle, uit te sluiten. - Tags (6) vond je tot voor kort vrijwel niet in dit land, hooguit wat in Manila en sommige andere grootsteden.
In Dipolog zelfs helemaal niet. Deze eenkleurige en monotone kankervlekken van spuitbusgekken die nog niet eens een graffiti kunnen maken vond je alleen in het Westen. Daar is nu verandering in gekomen; sinds enkele dagen zijn een paar betonnen zitbanken (07) op ons aller Boulevard met van die sierselen van onkunde getooid. We mogen verwachten dat er, jammer genoeg, nog veel zullen volgen.
- Het klinkt als een 1 aprilgrap, maar dat is het niet; de ultraviolette inkt die is gedrukt op de kiesformulieren om door de automatische kiesmachines te worden herkend als echt is van dusdanige kwaliteit dat men een manuele tussenkomst met draagbare uv-lampen zal moeten uitvoeren. Dit zal de wachttijd per persoon voor het kiezen met minstens 2 seconden vermeerderen. Er zullen op 10 mei, net als bij alle vorige manuele verkiezingen, opnieuw urenlange wachtrijen zijn om de meer dan 50 miljoen kiezers te laten stemmen. - Wat ook als een aprilgrap klinkt is dat Imelda Marcos, de 80 jarige weduwe van de dictator en voormalige bezitster van 1222 paar schoenen, opnieuw in de politiek wil stappen. Bedekt onder briljanten en smaragd startte ze een tijdje geleden haar kieskampagne bij het mausoleum van haar man in Ilocos Norte. Daar worden de Marcossen nog zeker geadoreerd en soms zelfs verkozen. Dit gebeurt veelal door jongeren die het dictatorschap niet hebben beleefd en die haar zien als een celebrity. Ze uitte haar wraakgevoelens en kustte met veel vertoon en poeha de glazen kist waarin de dictator na al die tijd nog steeds ligt opgebaard. Zij wil niet rusten voor haar mans naam is gezuiverd en hem begraven zien op de erebegraafplaats in Manila. (Dipolog, dinsdag 20 april 2010)
MIJN AFREIS ONZEKER? Sinds enkele dagen word ik getipt door diverse personen dat het in Ijsland rommelt. Geen financieel gedonder, deze keer, maar het spuwen van vliegas in de atmosfeer door een erupterende vulkaan. Je zou kunnen zeggen, dat is ver van mijn bed, maar niets is minder waar. Deze as en stofdeeltjes verspreiden zich en zijn een potentieel gevaar voor de turbines van de moderne straalvliegtuigen. Binnen enkele dagen stap ik ook in een paar van die dingen en er is een kans dat deze aan de grond blijven wegens neerstortingsgevaar. De laatste berichten worden gunstiger; men heeft proefvluchten gedaan, grote delen van het luchtruim blijken opnieuw veilig en ik heb er goede hoop op dat ik maandag aanstaande zal kunnen vertrekken. Ik vertrek alvast eerlang naar Manila. Je moet nog een beetje positief denken ook, natuurlijk! (Dipolog, donderdag 22 april 2010)
SLOTBESCHOUWING NA TIEN MAANDEN PARADIJS.
Beste familieleden, vrienden, bekenden en sympatisanten, Na opnieuw een ruime tijd in mijn tweede vaderland te hebben vertoefd, ga ik binnenkort zonder mijn vrouw en kind naar Vlaanderen vertrekken. Het nagenoeg zes maanden wachten op goedkeuring van de Belgische autoriteiten vind ik echt tergend lang duren en ik zou toch ook eens mijn familie in Vlaanderen en onze toekomstige gezinswoning willen terugzien. Nog meer dan gewoonlijk verlaat ik dus de Filippijnen met gemengde gevoelens, want ik laat ook mijn wettelijke levenspartner en kind achter. Zij, maar ook de Filippijnen, liggen mij nauw aan het hart. Ondanks de soms scherpe commentaren en de rauwe kritiek op het reilen en zeilen van deze bananenrepubliek ben ik nog steeds een halve Pinoy! En kritiek, voor zover gegrond, moet kunnen vind ik. Het schrijven en uiten van mijn gevoelens op papier is voor mij een uitlaatklep en ook een tijdverdrijf. Ik vind het ook leuk dat mijn schrijfsels door anderen worden gelezen en geapprecieerd. Dat hoop ik, tenminste! En natuurlijk vind ik het ook fijn om later alles nog eens te kunnen herlezen en de fotos herbekijken in ons koude kikkerlandje, dat Vlaanderen toch eigenlijk wel is. Zoals je reeds uit de aanhef kunt opmaken vind ik de Filippijnen een subtropisch paradijs en de talrijke Filippijnengangers die mij voorgingen of nakwamen zullen dit beamen. Gedurende deze reiscommentaren uitte ik nogal wat kritiek op natuurbescherming (08) of wat daarvoor in de Filippijnen moet doorgaan.
Geen wonder! De Filippijn is zijn paradijs naar verdoemenis aan het helpen en het ergste is dat Juan de la Cruz, (09) de modale Filippijn dus, dat niet eens beseft!
Ik denk niet dat Al Gore er binnenkort in Manila veel aan zal kunnen veranderen.(10)
Het is hooguit een fait divers voor de beter gesitueerden. Scholen echter, kunnen hierin wel een grote sensibiliseringsrol spelen, omdat ze via de kinderen, die trouwens de ouders van de toekomst zijn, ook hun huidige ouders kunnen bereiken. Maar het lerarenkorps houdt zich liever onledig met het aanleren van zang, dans en gebed. Gaat er dan ook heelwat gemakkelijker in De kinderen verprutsen zelfs hun leertijd door de schoolgronden te onderhouden! (11)
En een popquiz is ook altijd leuk voor hen. (12)
Mijn vrienden weten dat ik geen natuurfanaat met geitenwollen sokjes ben, maar juist is juist! Ondertussen wachten we dus verder af op de bureaucratische beslissing van een ambtenaar die zich moet uitspreken op de adviezen van weer andere ambtenaren. En ik vermoed sterk dat enig humanitair gevoel daarbij achterwege blijft. Wij zijn duidelijk voelbaar een nummer van een dossier. En wij maar wachten... Daryl Dave is ondertussen twee geworden en ik vraag me vertwijfeld af of het zoeken naar een kleutersschooltje voor hem in Gent enige zin zal hebben. Voor mijn vertrek in juni 09 had ik al afspraken gemaakt met een goede vriend om me bij terugkomst te helpen bij het inrichten van DDs kinderkamer. Het zou iets moois worden... Maar we geven niet op! Wordt dus ongewijfeld vervolgd. Langs deze weg wil ik nog eens iedereen bedanken die voor ons stemde op de familiefoto in De Standaard. (13)
Wie het nog niet deed, kan dit alsnog tot einde april doen. http://www.standaard.be/ugc/photospecial/detail.aspx?id=7033a988-651d-4b0c-97ab-bcc6aac94c04 Nog meer dank voor degenen onder hen die ook hun vrienden aanzetten om voor ons te stemmen en ook zelf op diverse ander computers inlogden en ons zo weer enkele stemmen meer bezorgden. In totaal nu al meer dan 150 ! Het is een goede steun voor ons en geeft ons het goede gevoel niet alleen met ons probleem te staan. Ook de commentaren door diverse lezers gepost worden geapprecieerd en steken ons opnieuw een hart onder de riem. Zowel Eden als ik (en ook DD) wensen je het allerbeste, veel leesgenot en... Tot spoedig met onze nieuwe belevenissen! Want... wordt ongetwijfeld vervolgd. (Dipolog donderdag 22 april 2010)
