De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
30-01-2010
Filippijnenreis juni 09. DEEL 52
Filippijnenreis juni 09. DEEL 52
OP RESTAURANT IN DE BONTE KOE. Om ons bezoek in Manila wat aangenaam af te ronden gingen we ons middagmaal gebruiken in Grand Café Juris. www.grandcafejuris.com Dit is een zogenaamd bruin café zoals je ze ondermeer nog aantreft in het oude Amsterdam. Dit café, gelegen in de vroegere rosse uitgaansbuurt Ermita, op het nummer 1320 in de Del Pilar Street, is gesticht in 1995 door Julie en Rinus Besteban. Sedert kort is er ook een Antwerpenaar bijgekomen en dat merk je aan de bierkaart. Ik noem het De bonte koe omdat er voor de ingang een grote zwart-witte koe geposteerd staat.
Bontekoe, een echte ...
Op de kaart vind je, benevens de oer-Hollandse specialiteiten zoals snert, bitterballen en stamppot met Unox-rookworst ook enkele meer Belgische specialiteiten. Alweer de Antwerpse inbreng, vermoed ik. Zo vind je stoofvlees, varkenskoteletten en diverse steaks, waaronder een ossenhaas van 200 of 300 gr. naar wens gebakken en ook de steak Van Gogh, met Roquefort belegd. Ik ging voor dat laatste. Eden wilde na een leeuwenkop champignonroomsoep het stoofvlees proeven. Natuurlijk ging dit alles gepaard met een behoorlijke portie frieten en een frisse pint bier. We dronken San Miguel. Heineken (Heynaku!) hebben ze ook maar erg duur. En je weet, om Rett Butler in Gone with the wind te parafraseren, Sorry my dear, Heynaku is no beer De steak was super! Drie vingers dik en zoals gevraagd seignant gebakken. Ook het stoofvlees was lekker, alleen was wel erg kwistig met het zoutvat omgesprongen. Jammer! Eden keek met zon begerige ogen naar mijn steak dat ik haar zowat halfweg de maaltijd voorstelde om van schotel te wisselen. Wat ze volgaarne deed. Aan haar is een nog wat bloederige steak goed besteed. Nadien bestelde ik nog de traditionele Hollandse poffertjes met roomboter en besprenkeld met Drambuie en poedersuiker. De rekening viel ook mee; 1315 Php. Je kan met Visa betalen, maar voor de eventuele Filippijnse Senior Citizen onder ons, deze kortingskaart wordt hier, merkwaardig genoeg, niet gehonoreerd! (Dipolog, zaterdag 23 januari 2010) DE BETERE BUFFETMAALTIJDEN IN DIPOLOG EN DAPITAN. Elke dag, behalve op zondag, offreert Top Plaza Hotel één van de betere hotels in Dipolog in zijn restaurant Seven Treasures een middagbuffet. Je kiest à volonté uit een vijftal warme gerechten van kip, vis, rund- en varkensvlees. At syempre may kanin! Natuurlijk met rijst! Benevens een traditionele gemengde groentebereiding is er veelal ook de mogelijkheid om je eigen salade samen te stellen. Er is soep vooraf en keuze uit gebak en/of fruit na. Daarbij drink je ijsthee, ook al à volonté. Voor dit alles betaal je 199 Php of zon 3 ! Op zaterdag zowel voor middag- als avondmaal biedt een ander beter restaurant, Chinese Cuisine een deels Chinese, deels Filippijnse buffetmaaltijd à volonté aan. Het aanbod bestaat evenzeer uit een vijftal diverse schotels waaronder loempias, siomai, zoetzure kip of varkensvlees met veel groenten, gefrituurde kip en noedels. Natuurlijk ontbreekt ook hier de rijst niet en ook hier wordt ijsthee à volonté aangeboden. Ook hier is er soep vooraf en een toetje nà waarbij je de keuze hebt uit fruit, gebak of zelfs een zelfgemaakte fruitsalade! Hier betaal je zelfs nog iets minder; 150 Php, of nog geen 2,5 ! Ik ken mensen die zaterdag naar hier afzakken met hun vrienden om hen te trakteren op een verjaardagsmaal. De slogan van een bij ons bekende restaurantketen is hier wel erg letterlijk van toepassing; Voor die prijs kan je zelf niet koken! Als het op zondag wat meer mag zijn ga je even verderop naar het mooie en rustige Dapitan. Daar bij Kamayan ni Manay, wat zoveel betekent als; eet met je handen bij Manay wordt s middags een groot middagbuffet aangeboden, ook à volonté.
Krab eten bij Kamayan ni Manay in Dapitan ...
Er zijn diverse sausjes, rauwe groenten en zelfs zeewier om naar eigen godsvrucht en vermogen zelf een salade samen te stellen. Verder is er keuze uit een tiental warme en koude gerechten waaronder oesters, rauw en gefruit, zeevruchtloempias, kinilaw (je weet wel; de rauwe gemarineerde stukjes visfilet), kippenboutjes, lechon (het traditionele feestgerecht bij uitstek) en reuzenkrabben in een saus die volgens Eden, zn weerga niet kent. En zij kan het weten! Ook hier is er volop ijsthee, het wordt je desgevraagd in een karaf aangereikt. Nadien heb je hier de keuze uit kookbananen in een lauwe ananassaus, of ijskreem of, erg Filippijns, een halo-halo. Dat is een koud dessert bestaande uit diverse opgelegde kleurrijke tropische fruitsoorten en bonen, geschaafd ijs, gecondenseerde melk met daarbovenop een bol ube-ijskreem, die lekkere yam knol die bij bereiding een natuurlijk paarse kleur krijgt.Het hele zootje wordt dan bij het serveren door de eter dooreengehusseld tot een koude, natte ondefinieerbare lichtpurperen ijsbrij. En lepelen maar! Ik hou het gewoonlijk bij een zestal van die kromme dingen bereid in ananassaus. Méér dan gewoon lekker! Hier betaal je wel een stuk meer; 275 Php, dat is zon 4,25 , maar dan heb je wel genoten van een uitgebreide feestmaaltijd begeleid met rustige live pianomuziek.
Pianospeler bij Manay restaurant.
Nog 1 gouden raad; niettegenstaande Kamayan ni Manay een groot restaurant is met meer dan 100 zitplaatsen, kom op tijd, waarmee ik bedoel; kom vroeg. Want rond twaalven is het al vollen bak en vis je figuurlijk achter het net! (Dipolog, zondag 24 januari 2010)
DE BEDRIEGSTER BEDROGEN.
50 % korting ???
Ik schreef reeds geruime tijd voordien dat het hier met wiskunde in het algemeen en rekenen in het bijzonder pover is gesteld. Ook verkoopsters en zelfs winkeluitbaters maken hierop geen uitzondering. Niet ver van het centrum van Dipolog is een winkel van ingevoerd textiel en imitatiejuwelen, hier fashion genoemd, uit Korea. De Koreaan was verloofd met een Filippijnse, zij kreeg een kindje van hem en ze hadden trouwplannen. Nu heeft zij besloten om die stap niet te zetten gezien het gewelddadig humeur van haar aanstaande. Bijgevolg is sinds begin januari 10 is haar winkeltje in uitverkoop; en er staat alles aan halve prijs geafficheerd . Nu had Eden daar reeds een en ander gekocht met die korting van 50 % en na ons reisje naar Manila gingen we er even weer langs. De zuster van de uitbaatster was van dienst en Eden maakte haar keuze. Zo vond ze een paar topjes, en ook een hanger. Terwijl de rekening werd gemaakt vroeg Eden naar de prijs van een paar oorringen. Daarop was de korting plots maar 20 %. Bij het protesteren daartegen hoorde ze dat juwelen slechts -20 % waren. Eden had al eens terloops naar de rekening gekeken, keek dan veelzeggend even naar mij en aanvaardde de oorringen aan deze 20 % korting. We reden naar huis en daar vernam ik het hoe en waarom van haar aanvaarding. De normale rekening zou als volgt zijn geweest; 2 topjes à 140 Php is 280 Php. Een tweezijdige hanger à 390 Php en een paar oorringen à 100 Php. Wordt samen 770 Php. Aan halve prijs wordt dit dus 385. De berekening van de uitbaatster middels een rekenmachine, was als volgt; 2 topjes aan -50 % is 140 Php, een paar oorringen aan -20 % is 80 Php en een hanger van 390 Php 20 % is 78 Php. (!) Samen wordt dit dus 298 Php. Met andere woorden, haar listige kuiperijen en haar onkunde om zelfs met een calculator een juiste berekening te maken hebben haar 87 Php minder opgebracht dan wanneer ze eerlijk tegenover ons zou zijn gebleven en ons 50 % zou hebben gegeven zoals voorheen en zoals aangekondigd. Wij, van nature vredelievend van aard zijnde, hebben hiertegen niet eens geprotesteerd. (Dipolog, maandag 25 januari 2010) DRIE JAAR GINGEN VOORBIJ. Op 27 januari 2007 ontmoetten Eden en ik elkaar voor de eerste maal. Ik wachtte haar in Manila op in nieuwe luchthaventerminal voor binnenlandse vluchten van Philippine Airlines. Het was voor ons beiden ergens een stap in het ongewisse. Later bleek het een eerste stap in een hechte en vaste relatie te zijn, maar dat wisten we toen natuurlijk nog niet. Ikzelf zat nog op de draaimolen van een stukgelopen huwelijk en ook Eden was vol gemengde gevoelens. Ze had net een punt achter haar vaste relatie gezet omdat haar toenmalige vriend de laatste weken wel erg ongewoon en onacceptabel begon te doen. Tolerantie kent ook bij Eden grenzen en ze zag met hem geen goede toekomst meer. Daar stonden we dan. Twee getormenteerde zielen. Mijn kennis van de Filippijnse psyche en aanpak kwam mij goed van pas. Na een eerste kennismaking en wat over en weer gepraat was het ijs (nou, ja!) gebroken. Voor ons begon die eigenste dag een nieuwe gelukkige relatie al wisten we dat toen zelf nog niet zo goed. Maar naarmate de dagen dat we samen waren verstreken voelden we meer en meer voor elkaar. Ik had nog een binnenlandse reis geboekt en Eden ging weer alleen naar Dipolog. Niet voor lang echter; heel vlug was ik weer bij haar. Voorgoed, ditmaal! Dat alles is nu drie jaar geleden en, tempus fugit, de tijd vliegt. Maar de eerste dag van onze ontmoeting en alle daaropvolgende van onze relatie zijn voor altijd in mijn harde schijf gegrift. Bedankt Eden, dat ik jou mocht leren kennen! (Dipolog, woensdag 27 januari 2010) VISUELE VERANDERINGEN. Opmerkzame lezers van mijn reiskronieken hebben het natuurlijk al opgemerkt; sinds een paar afleveringen in er bij de cursieve tekstjes ook beeldmateriaal bijgekomen. Ik deed dit om aan de diverse lezersverzoeken te voldoen. Ik heb zon tienduizend fotos van de Filippijnen. Maar natuurlijk, als je alle persoonlijke fotos eruit haalt, mede met degene waarop mijn wettige wederhelft, al of niet met kind, gepos(t)eerd staat, dan blijven er niet veel meer dan een goeie duizend over. Dit is wel is waar een goed fotobestand maar toch komt het regelmatig voor dat ik een foto mis over een aan bod komend onderwerp. Al snuisterend kwam ik op het internet de fotoblog tegen van Sidney Snoeck. Even je geheugen opfrissen. Een aantal jaren geleden werd de Gentse uitgeverij en drukkerij Snoeck-Ducaju & zoon op het Rabot aan de Begijnhoflaan, ondermeer bekend van de grote en kleine Snoeks almanach, gedeeltelijk uit familiehanden gegeven. Gesticht in 1782, besloten de broers Patrick en Sidney Snoek dat het welletjes was geweest na zeven generaties. Al die tijd was Patrick de handelsman terwijl Sidney als drukker tussen de muren van het bedrijf bleef. De broers behielden 1/3 van de aandelen van het internationaal monument. Sidney stopte met drukken en verhuisde in 2002 met zijn Filippijnse echtgenote, afkomstig uit Tagdon, Barcelona in Sorsogon, naar haar geboorteland. Hij zou pendelen voor de uitgeefactiviteiten van IPSS en Snoeks NV, twee andere ondernemingen die wel in familiehanden blijven. Even had Sidney ook nog een boekenwinkel in Sorsogon maar die heeft hij naar eigen zeggen, wegens heftige competitie moeten sluiten. Heel veel meer over hoe het verder is vergaan met onze Gentenaar, weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat Sidney nu in Manila woont en sinds 2005 een prachtige fotoblog van de Filippijnen in vele facetten heeft opgebouwd. De fotos zijn schitterend en af en toe ook voorzien van Engelstalige commentaren of verduidelijkingen. Je moet maar eens inloggen op http://my_sarisari_store.typepad.com/ Geen wonder dat, bij de derde editie van de Philippine Blog Award, toen ook een categorie Best Foreign Blog werd ingesteld, hij met de pluimen ging lopen! Het zal je dan ook niet verbazen dat ik, in mijn toekomstige artikeltjes, af en toe eens zal verwijzen naar zijn blog. Maar nog beter, Sidney, die mij nog kent van toen, gaf mij toestemming om zijn beeldmateriaal in mijn niet-commerciële Filippijnse hersenspinsels, mits bronvermelding te verwerken. Bedankt Sidney! (Dipolog, donderdag 28 januari 2010) SUIKER, EEN ANDER TEKORT. De Filippijnen, zo leerden we toch, is een suikerproducerend land. Suikerriet wordt er op verschillende plaatsen tot suiker verwerkt. Blijkbaar is dit niet voldoende want, wat al het geval was met rijst, gaat nu met suiker dezelfde kant op. De Filippijnen heeft een suikertekort en daarvoor gaat men tussen april en juli 60 000 tot 150 000 ton suiker invoeren aan een nul invoertaks tarief. Ondertussen voert men ook nog 75 000 tot suiker uit naar de Verenigde Staten. Dit was vroeger contractueel vastgelegd en men kan daar niet onderuit. Zo komt men tot de merkwaardige situatie dat men wegens gebrek tegelijk suiker moet invoeren en men tezelfdertijd toch nog suiker uitvoert. Door deze import hoopt men de suikerprijs tot op een normale hoogte van 43 Php. terug te brengen. Nu vraagt men in de meeste winkels al 48 Php en men vreest dat het spoedig 50 Php. zal worden. In sommige afgelegen en moeilijk te controleren winkeltjes durft men zelfs al 60 Php./Kg vragen. (Dipolog, zaterdag 30 januari 2010)
