De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
01-09-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 16
Filippijnenreis juni 09. DEEL 16
DE CONGO GRILLE. Ik moet het even hebben over de Congo Grille. In elk winkelcentrum, winkelstraat of druk kruispunt vind je ze wel. Ik bedoel de restaurantketens zoals Mac Donalds, Jollibee, Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut, Greenwich, Shakey Pizza, Maxs, Kenny Rogers, Tokyo Tokyo, Chow King, en nog wat anderen, meestal van Amerikaanse oorsprong en te rangschikken onder de noemer junkfood. Slechts de laatste vijf vind ik nog enigszins een beetje genietbaar en geschikt voor een snelle hap. Maar benevens al deze giganten is er nog een andere! Filippijns van oorsprong en met slechts een tiental restaurants en dan nog enkel op Luzon, is het waarschijnlijk de kleinste onder de voedselketens. Het is, mijns inziens, ook de beste. In de Congo Grille biedt men op een relatief kleine kaart en tiental verfijnde en aangepaste Filippijnse gerechten aan in ruime porties. Zo is er de Pinoy osso buco, een aanrader. En zo ook de sisig, die behoort tot de beste van het land. De kok van de plaatselijke Congo Grille van SM Clark won er zelfs de eerste prijs mee onder 170 deelnemers! Men serveert er ook de Cervesa Negra, een zwart bier door San Miguel gemaakt van gebrande malt. Erg lekker. En wat dacht je van zwarte rijst? De obers zijn in een kaki safaripakje gestoken compleet met junglehoed en het restaurant trekt die junglelijn door. Al is het een stuk duurder dan de junkfoodketens, wij gaan er graag terug. Bekijk gerust even menu en locaties op hun website; www.congogrille.com (Angeles City, dinsdag 25 augustus 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Na nog enkele dagen in Angeles vertrok op donderdag vroege morgen een bont gezelschap terug naar Manila om daar de KLM vlucht te nemen naar Europa. Enkelen waren om comfortredenen reeds de dag voordien naar Manila vertrokken om daar te overnachten of waren om beroepsredenen al op dinsdag vertrokken. Sommige Vlamingen, gehuwd met een Filippijnse partner en hier wonende, vertrokken ook daags voordien. Wij wisten dat de bus om 6 uur moest aanzetten en zagen een wake up call om 4 uur wel zitten. Na een vroeg ontbijt om 5 uur vertrokken we met de bus en een vijftal anderen. Om 8u30 kwamen we aan de internationale luchthaven. Dan, een kwartier later bereikten we onze lokale luchthaven. We waren ruim op tijd en na het ontmoeten van Jolito, een broer van Eden die met ons zou meevliegen om ons huwelijk bij te wonen, deden we de normale geplogenheden. De bagage-inspectie, het inchecken en het betalen van de luchthaventaks volgden elkaar op. Daarna nog een rigoureuze controle van lichaam en handbagage en we waren in de vertrekhall. Tijd voor een, weliswaar prijzig, hapje en drankje. Al vlug was het tijd om in te schepen. De vlucht duurde zowat een uur en een kwartier. Het onvermijdelijke tumult met de bagage bij aankomst op Dipolog al wat gewoon was ik een van de eersten die met voltallige bagage buitenkwam. Daar stond Richard ons al op te wachten. Juist omdat we met ons vier ook vrij veel bagage bijhadden namen we voor een keer een tricycle. Ons appartementje was al heerlijk gekoeld want Richard had zijn opdracht goed vervuld. (Dipolog, donderdag 27 augustus 2009)
DEEL 13. Net zoals bij mijn reiskroniekjes van mijn vorige Filippijnenreis stuurden een paar opmerkzame lezers mij een mail waarin werd gemeld dat ze aflevering dertien niet ontvingen. Voor de goede orde; deze bestaat niet. Dertien is een ongeluksgetal in de Filippijnen en dat wil ik mijn lezers niet aandoen. (Dipolog, zaterdag 29 augustus 2009)
HUWELIJKSVOOBEREIDINGEN 2. De huwelijksvoorbereidingen begonnen op 12 augustus en waarvan sprake in deel 11 krijgen langzaam vorm. De ringen brachten we mee uit Manila. De wat betere rode diswijn uit Angeles, want hier langs geen kanten te vinden. De feestlocatie werd nog eens bezocht en enkele details betreffende decoratie en bediening van de genodigden bijgestuurd. Ook de uitnodigingen werden rondgebracht of worden doorgegeven aan de betrokkenen. Gezien enkele familieleden erg veraf wonen en het niet zo breed hebben we besloten om hun reiskosten te betalen. De enige mogelijkheid om dit reisgeld daar te krijgen is, het onder dichtgeplakte omslag aan de chauffeur meegegeven van de bus naar het verre Siocon, want er is geen Western Union of soortgelijke firma in de omtrek. En deze mensen hebben natuurlijk geen bankrekening. We kregen weet van een fotograaf die gekend is voor zijn prachtige montages. Ik ben benieuwd. (Dipolog, zaterdag 29 augustus 2009)
LONGOEDEEM. Bij onze aankomst in Dipolog werden we op de hoogte gebracht van Dondon, een 29 jarige een kozijn van Eden uit Tampilisan, die was opgenomen in het provinciaal ziekenhuis alhier. Hij had een longoedeem, water in de longen dus, en vermits de toegediende medicijnen niet hielpen werd na enkele dagen hospitalisatie een longpunctie besloten. Roland, een andere broer van Eden en secretaris van de gouverneur, had bemiddeld bij de sociale dienst om het verblijf voor de betrokkene financieel wat te verlichten. Wij van onze kant, zouden de materialen nodig voor de punctie bekostigen. Deze waren niet in het provinciaal hospitaal voorhanden en werden door de dokter doodleuk op een geneesmiddelenvoorschrift neergepend. Aan de patiënt, of toch aan de familie, om dit te vinden en aan te kopen! Onze zoektocht bij diverse apotheken gaf geen resultaat. Niet voorradig of behoorde niet tot hun assortiment. De zieke patiënt kon dus verrekken. Na zeven apotheken waaronder de befaamde grote Mercury, was de hoop op vinden tot nul gedaald. Tot mijn vrouw het lumineuze idee kreeg om even tot bij de apotheek van het North Hospital te rijden. Dit is een beter, privaat ziekenhuis en, inderdaad, het was er voorhanden! Voor de, naar onze normen, luttele som van 1300 Php. (19) was de zaak geklaard. De steriele wegwerpmaterialen zijn al in hun bezit. De punctie kan morgen gebeuren. (Dipolog, zondag 30 augustus 2009)
D-DAY MIN 4. Deze maandag waren we al vroeg uit de veren om op het marktje in Galas een speenvarken te vinden. Het is immers de bedoeling dat de familie na afloop van het officiële feest zo rond 16 uur naar de videokebar komt hier vlakbij en zich daar de longen uit het lijf zingt. En omdat je van zingen ook honger en dorst krijgt hebben we een speenvarkentje en drank voorzien. Na wat zoeken en onderhandelen reden we met een flink uit de kluiten gewassen big achteraan de tricycle gebonden naar het huis van Roland. Hij heeft plaats genoeg en het steekt niet op een varken. Nadien was het richting fotograaf om definitief en gedetailleerd met hem af te spreken. Normaal zouden we ook richting stadhuis zijn getrokken om polshoogte te nemen, maar wegens de Fitr, een Moslimfeestdag, was dit potdicht en de overige overheidsgebouwen evenzeer. We kregen ook minder goed nieuws; Jo Lernout, mijn getuige was door belangrijke zakelijke onderhandelingen verhinderd om naar Dipolog te komen. Spijtig, maar zaken gaan voor. We zochten al verschillende dagen naar een MC, zeg maar ceremoniemeester die het feestprogramma in goede banen leidt. Dit wordt meestal gedaan door leerkrachten die op deze wijze een centje bijverdienen. Telkens vingen wij bot omdat zij die vrijdag moeten lesgeven. Gelukkig vonden we een dame, verbonden aan het conventiecentrum van het provinciebestuur die, naar zeggen, het klappen van de zweep kent. De bespreking verliep vlot en we hebben er alle vertrouwen in. Broer Jolito kwam ons ter hulp met een haarstylist. Enkele jaren geleden danste hij mee in een folkloristisch gezelschap die regelmatig optrad in het selecte Dakak. Hij heeft dus nogal wat kennis in de showwereld en bezorgde Eden een gereputeerde haarkapper aan huis. Vandaag ook kwamen mijn toekomstige schoonouders uit het verre Tampilisan aan. Het was voor hen een blijde en totale verassing om hun zoon Jolito hier aan te treffen. Zij hadden elkaar al diverse jaren niet meer gezien wat Jolito trok naar Manila voor werk. Aangezien hij nu wacht op zijn visum en documenten om te gaan werken in Dubai heeft hij vrije tijd om ons huwelijk bij te wonen. Wij hielden zijn komst naar Dipolog geheim zodat bij aankomst van zijn ouders hier de verassing compleet was. Begrijpelijk vloeiden er tranen van blijdschap. (Dipolog, maandag 31 augustus 2009)
D-DAY MIN 3. Vanaf vandaag hebben we een strikt programma uitgewerkt en we proberen ons er zo goed als mogelijk aan te houden. Het is zodanig opgesteld dat we vandaag dinsdag en ook donderdag veel vrije tijd overhouden om eventuele plots aandienende problemen en probleempjes vlotjes stuk voor stuk de nek om te draaien. Zo gingen we vandaag even polsen bij het stadsbestuur of alles vlot verloopt. Morgen komen we dan om 13 uur daar terug want Eden en ik hebben dan een huwelijksseminar. Ik ga me proberen serieus te houden want na een paar relaties kan ik dat zelf ook geven. Deze namiddag kwam ook de haarkapper, langs om af te spreken voor Edens haartooi en make-up op vrijdag. Hij zal die morgen om 7 uur met de handelingen beginnen om toch maar op tijd klaar te zijn want de fotograaf wil ons om 9 uur al op de gevoelige plaat vastleggen, voor de eigenlijke ceremonie start. (Dipolog, dinsdag 01 september 2009)
AMERIKAANSE BUUR. Sinds een paar weken wordt het appartement naast het onze bewoond, nou ja wat heet, door een lange Amerikaan van omzeggens veertig jaar. Hij ziet er niet al te snugger uit. Als hij al eens praat meestal is dit in een voor ons bijna onverstaanbaar slam, want hij slikt ook nog eens zijn slamwoorden in of wauwelt gewoon binnensmonds. Meestal stapt hij de mensen voorbij met zijn hoofd naar de grond. Elke morgen als hij opstaat zo rond halfacht trakteert hij zichzelf op een loeihard rockconcert van een klein uurtje. En vermits het dak van de appartementen hier doorloopt zonder individuele scheiding worden ook de buren hierop meegetrakteerd. Gelukkig zijn wij dan al enige tijd wakker en op, en ook DD heeft er geen last van want ook al een vroege vogel. Zijn Filippijnse vriendin daarentegen, waarmee hij hier kwam aanzeilen, houdt het regelmatig voor bekeken. Was het voor zijn muziek of voor andere ongeplogenheden, ik weet het niet. Wel praktisch is dat hij ook een sportmotor heeft gehuurd en met het loeiharde geluid van de sportuitlaat weten we altijd wanneer hij aankomt of vertrekt. Gezellige buur (Dipolog, dinsdag 01 september 2009)
D-DAY MIN 2. Vandaag moesten we twee punten afwerken. Eerstens hadden we om 13 u onze Engelse seminar handelend over huwelijksaangelegenheden. Wij kwamen daar tien minuten vroeger aan en de bedienden zaten aan hun bureau nog aan de lunch. Sommigen hadden ook hun schoolgaande kinderen daar mee aanzitten. Kwestie van het budgetvriendelijk en gecontroleerd te houden. De instructrice die we moesten hebben zat in een belendend, wat groter kantoor met een tiental stoelen. Wij waren de eersten en naar later bleek ook de enigen voor de Engelstalige informatie. Niet dat we enige instructies dienaangaande kregen. De, overigens minzame, dame in kwestie vroeg hoe we elkaar leerden kennen en hoe lang we al een relatie hadden. Toen ze ons aanhoorde over wederzijdse communicatie en verstandhouding, niettegenstaande ons groot leeftijdsverschil hield ze het voor bekeken met de uitleg dat ze om 13 u ook nog een andere infosessie moest geven. En inderdaad, de kamer had zich inmiddels gevuld met een viertal jonge onwennige paartjes. Ze vroeg haar overste om het attest van sessiebijwoning te ondertekenen en wenste ons veel geluk met onze relatie. Nu nog met de tricycle naar het hoofd van de sociale dienst twee kilometer verderop want ook deze moest het document meeondertekenen. Wanneer ze zag dat het een buitenlander betrof, deed ze heel gewichtig en debiteerde ze vrijelijk enkele, naar haar oordeel, morele overwegingen en suggesties. Het getoeter van onze wachtende trike deed haar opschrikken en zodoende staakte ze ook haar poeha. Ze ondertekende met een plastieken glimlach en wenste ons geluk. Terug in het stadhuis kregen we onze langverwachte license to marry. Ons tweede punt, het, via een speciaal daartoe gecreëerd betaalnummer, bekomen van een afspraak voor visumaanvraag bij onze Belgische ambassade in Manila, verliep minder vlot. Om te beginnen kan je deze overheidsdienst niet met een gsm bereiken. Het moet, verplicht, met een landlijn, waarvan er steeds minder en minder te vinden zijn. En dan nog met een landlijn die hun kostelijk betaaltelefoonsysteem met een van drie diverse toegangsnummers ondersteunt. De telefoon van ons appartement deed dit niet. Evenmin de enige muurtelefoon van PLDT in Dipolog. Uiteindelijk vonden we toch een internetcafe die deze verbinding kon en wou tot stand brengen. Normaal kon dit dure nummer niet bellen maar omdat het voor een ambassade was maakte men een uitzondering. De verbinding met de kiosk was vol nodeloos gezwam om het dure gesprek toch maar te rekken. Na enkele minuten maakte de computerstem ons duidelijk de aanvrager zijn paspoort moest gereedhouden. De uitvoerig geschreven onderrichtingen van de ambassade rept er met geen woord over. Dankzij deze gebrekkige informatie was alvast deze afspraakpoging een slag in het water. Deze drie minuten kostten ondergetekende 180 Php.! Hier zowat het dagloon van een ongeschoolde werker. Wordt vervolgd (Dipolog, woensdag 02 september 2009) D-DAY MIN 1. De dag voor de grote gebeurtenis was normaal gepland als een rustige dag waarbij we enkel de ceremoniekledij moesten ophalen, dan in die kledij een paar bedankfotos maken en ook nog naar de rechtbank gaan om te horen welke rechter ons morgen zou huwen. Het is wel even anders uitgedraaid. Met de kledij en de fotos ging alles goed. Om 14 u stapten we naar de rechtbank om te horen dat de ons door lottrekking toegewezen rechter morgen enkel om 14 u vrij was. In de voormiddag moet hij in twee rechtszalen zetelen. We hadden nochtans gevraagd ons om 10u30 ter wille te zijn. We moesten nog met de documenten even tot bij het stadbestuur om daar de huwelijkskosten te voldoen, een documententakszegel aan te kopen en een blanco huwelijkscontract op te halen. We maakten van de gelegenheid gebruik om ook even langs het provinciaal congrescentrum langs te lopen om onze MC, onze feestleidster over het rechterlijk probleem in te lichten. Onze feestleidster, een flinke potige vrouw uit het provinciebestuur met heelwat invloed, bewoog hemel en aarde om voor ons een andere rechter te zoeken. En na verschillende telefoontjes, zowel naar de laagste als naar de hoogste echelonen kwam ze uit op het feit dat de rechter die wel vrij is in de voormiddag, met de ons toegewezen rechter vanavond of morgenvroeg zal negotiëren om de taak van hem over te nemen. We zullen dus pas morgenvroeg weten of deze onderhandelingen enig resultaat hebben afgeworpen. Tot die tijd hebben we dus twee huwelijkstijden. Ofwel, zoals bij toewijzing, om 14 u. Ofwel, als de heren rechters akkoord gingen, om 10u30. Wij, als bruidspaar, zullen er in elk geval zijn Om het geheel feestelijk af te ronden belde ik nog maar eens naar het kiosknummer van ons aller ambassade. Deze keer had ik meer geluk, na opnieuw minutenlang het eindeloos computergeleuter te hebben aangehoord, kreeg ik uiteindelijk een mensenstem aan het apparaat die mij met professionele vaardigheid door de noodzakelijke handelingen loodste. Zij gaf mij uiteindelijk een registratienummer en sprak een dag en uur af. De rekening van de elf minuten durende communicatie was de domper op mijn geluk; 880 Php.!!! Zijnde 80 Php/min. Voor mij, duur. Voor een Filippijn; erg duur. De Belgische regering, via de ambassade in Manila, verhaalt zijn werkingskosten op alle mogelijke manieren, ook op de nek van bewoners van een derdewereldland! (Dipolog, donderdag 03 september 2009)
DE GROTE DAG! Wij waren al vroeg uit de veren. De haarkapper, die ook de make-up voor zijn rekening nam, föhnde er al vanaf 7 uur lustig op los. Hij zou trouwens ook de make-up van enkele familieleden doen. Mijn toekomstige vrouw kwam als eerste uit de opkalefatersessie en repte zich in haar trouwkleed. Ook ik sprong in mijn pak en in de gereedstaande, met bloemen versierde witte bruidswagen. Op naar de feestlocatie. Daar in de tropische tuin zou de fotograaf om 9 uur een aantal voorhuwelijkse shots nemen. Wij waren er even na negenen maar de plaatjesmaker liet nog ruim een kwartier op zich wachten. Mijn toekomstige echtgenote raakte daardoor lichtelijk in paniek maar ik leerde haar Oosterse gelatenheid. Na de fotosessie in alle mogelijke poses en met alle mogelijke combinaties van familieleden, met en zonder Daryl Dave, en waarbij ik me rot zweette in mijn strak pak, ging Eden even een tijdje terug naar het appartement. Zij zou, zo wil het de traditie, uiteindelijk wat te laat op de huwelijksceremonie arriveren. Het was nog steeds afwachten of de oorspronkelijke rechter van 14 uur zou vervangen worden door degene die om 10u30 de dienst kon uitmaken. Ook de inmiddels aangekomen feestleidster wist van niets. Afwachten dus. Rond kwart na tien kwamen de eerste gasten aanzetten om toch maar niets van de plechtigheid te missen. Het werd al na halfelf, maar een paar van de hoofdrolspelers, de rechter en mijn gade, gaven nog steeds niet thuis. Spanning alom en ik transpireerde nog wat meer. Toen, even voor elven, een onbekende wagen met politie en twee bodyguards het terrein opreed was ik even in paniek. De rechter en zijn gevolg maakten nu wel hun intrede maar mijn bruid was langs geen kanten te bekennen. Ik nam dus de honneurs waar door het illustere gezelschap welkom te heten en de rechter te bedanken voor zijn gewaardeerde tussenkomst. En ik kon hem meteen ook mijn verontschuldigingen aanbieden want de bruid was nog steeds niet in zicht. Doch hij kende het klappen van de zweep en terwijl hij het nog even doorvroeg over onze relatie was ook de bruid gearriveerd. De ceremonie kon beginnen. Toen de kleine bruidsentourage was gezeten gaf hij eerst een toespraak ten beste over de rechten en plichten van de gehuwden. Niettegenstaande het een burgerlijk huwelijk betrof nam hij toch regelmatig godsdienstige elementen in de mond. Nadien volgden de geloften en het opsteken van de ringen. Ook de traditie, of is het bijgeloof, om 13 muntstukken in elkaars handen over te geven werd gevolgd. Dit zou ons huwelijk vrij van geldzorgen houden. Na de geloften aan elkaar te hebben uitgesproken en het ondertekenen van het huwelijkscontract in viervoud mocht ik de bruid kussen. We kregen we rechterlijke gelukwensen en een applaus van de toehoorders. We waren gehuwd. Het feest kon beginnen! Daryl Dave bekeek het hele gedoe met de kindermeid-voor-een-dag, aandachtig vanuit verschillende hoeken van de zaal. (Dipolog, vrijdag 04 september 2009)
HET GROTE FEEST. Na de eigenlijke huwelijksvoltrekking, het was inmiddels middag, deed het ganse gezelschap, op onze uitnodiging rechter en gevolg incluis, zich tegoed aan het huwelijksbuffet. Zij, aan de diverse ronde tafels in de mooi versierde zaal met rode rozen en kleine witte chrysanten. Wij, op het speciaal daarvoor opgetrokken podium. Voor die uitzonderlijke gelegenheid had ik de meegebrachte flessen Dornfelder rot vanuit Angeles laten aanrukken en niet alleen de eretafel met de rechter deden zich eraan tegoed. Het huwelijk van Jo en Annie Lernout nog in het achterhoofd, wisten wij dat de animator al heel vlug aan de rest van de geplogenheden zou beginnen. En inderdaad, van zohaast de rechter en zijn gevolg, verzadigd zijnde, rond halfeen vertrokken hadden wij althans, wat het rustig verder eten betrof, het vlaggen! Voor het podium gezeten kregen we eerst enkele toespraken, dan werd de huwelijkstaart aangesneden waarbij de pasgehuwden elkaar taart te eten geven. De bruid moet de bruidegom een extra groot stuk geven, zo toont ze aan de gemeenschap dat manlief geen eten zal tekort komen. Na het gearmd drinken van de erewijn werden ook de witte tortelduifjes door ons gelost. Deze vlogen eerst heel even tot op het podiumdecor boven onze namen om dan snel getweeën de tropische tuin in te duiken. De geluksvogels! Wij moesten nog in volle ornaat en zwetend als bruidspaarDen, de gelddans ondergaan. Gelukkig blies een ventilator in onze richting. Leuker werd het toen ik, op mijn knieën gezeten, de witte kousenband van mijn vrouw haar dij onder haar bruidskleed moest afhalen. Ik had dat Jo zien doen met de mond en vond dat best kunnen. Had ik last van nachtblindheid, of was ik zenuwachtig, ik weet het niet. Feit is dat ik dubbel zoveel tijd nodig had dan hij. De kousenband werd even terzijde gehouden en de mannelijke vrijgezellen moesten binnen de 30 seconden een gekleurde ballon opblazen. De winnaar mocht op een stoel gaan zitten en nu dansten de vrouwelijke vrijgezellen rond hem. Bij het uitvallen van de muziek moesten ze snel op zijn schoot komen zitten. De snelste viel uit. Na enkele rondes bleef alleen de traagste over. De man moest dan de kousenband om de dij van het meisje aanbrengen, een dansje doen en de kous was af. Ook voor ons zat het feest er langzamerhand op. De bruidswagen reed ons terug naar het appartement waar we ons even verfristen en gemakkelijker kledij aantrokken. Om vijf uur zouden onze familieleden nog worden getrakteerd op een karaokeavond, compleet met drank en spijs in de vorm van een speenvarken en pancit bihoen. Natuurlijk met rijst (Dipolog, vrijdag 04 september 2009)
