De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
29-06-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 01
Filippijnenreis juni 09. DEEL 1
FILIPPIJNENREIS JUNI 2009. DEEL 01
MOSLIMA. Ik was een uur vroeger dan gepland met het luchthaventreintje uit Gent vertrokken want het beloofde een topdag te worden van vertrekkende vakantiegangers die zondag in Zaventem. Ik zat comfortabel op een zitbank vlakbij de deur en uitgang van de wagon. Om mij te verstrooien las ik wat in een dun boekje handelend over hoe moslimas zich horen te gedragen. De trein is in feite tot Liedekerke een boemel die in elk onooglijk stationnetje stopt. Nadien versnelt hij zijn cadans om nog slechts in Brussel driemaal te stoppen en dan door te zoeven tot Brussels National Airport. In Lokeren kreeg in het gezelschap van een Moslima die klaarblijkelijk nog geen kennis had genomen van mijn belerende lectuur waarin men een onopvallende kledij wars van uiterlijke versieringen voorscheef. Mijn overbuur leek wel op een staalkaart van hoe het niet moet; haar voetlange outfit in tijgerprint was in schril contrast met haar rozerode, met zilverdraad doorweven halsdoek. Ze was behangen met dikke Oosterse juwelen en droeg een opzichtige merkzonnebril. Om het geheel nog wat opzichtiger te maken droeg ze er ook nog een lel van een merkhandtas bij, kompleet met riemen, gespen, sloten en klinknagels. Zohaast de trein in beweging was, prevelde ze zachtjes onverstaanbare woorden in het Arabisch(?) voor zich uit. Eenmaal Liedekerke voorbij, als de trein vaart nam, ging ze ook haar wartaal aan het omgevingslawaai aanpassen zodat al spoedig de ganse treinwagon van haar woordelijke ontboezemingen, weliswaar onverstaanbaar, kon meegenieten. Gelukkig stapte ze in Brussel Zuid af zodat we toch nog de laatste kilometers in alle rust konden afleggen. Inch Allah! (Sporend naar Zaventem, zondag 28/06/09)
DRUK. Zoals te verwachten was het erg druk op onze luchthaven. Ik had er dus goed aan gedaan om tijdig uit Gent te vertrekken. Nu had ik een veilige en comfortabele incheck- en wachttijd van een kleine drie uur voor de boeg. Het manueel inchecken gebeurde vrij vlot, ik was immers ruim op tijd. Bevrijd van mijn koffer en het zware opvouwbare wandelwagentje voor Daryl Dave, nam ik de tijd voor mijn laatste ochtendmaal op Vlaamse bodem voor de afreis. Een klein ontbijt, in de croissanterie van de vertrekhal, bestaande uit koffie, croissant en chocoladekoek kostte 7,5 en Abdul, de dienstdoende kassier probeerde een kleine tip te versieren door mij op mijn 10 slechts 0,5 terug te geven. Hetgeen hem niet lukte. Vanaf mijn tafeltje genoot ik niet alleen van mijn koffie met, maar ook van het uitzicht op de mensenmassa die zich meestal in etnische groepjes en families aandienden. Hier een groep kleurrijke Indiërs, of waren het Pakistani? Daar een familie Chinezen, even later een hele meute luidruchtige en gesticulerende Turken. Dan weer een familie met goedgeklede Italianen. Allen waren ze bijzonder opgetogen om spoedig hun familie, vrienden en bekenden weer te zien. (Zaventem, zondag 28/06/09)
FINNAIR. Ik vloog voor het eerst de route Brussel Helsinki Hong Kong - Manila. Tot Hong Kong met FinnAir. FinnAir is een stroeve, stugge luchtvaartmaatschappij die nog niet eens een eigen kantoor of balie op onze luchthaven heeft, enkel een vertegenwoordiging. Bij het inchecken behoort een vrije stoelkeuze niet tot de mogelijkheden. Ook kan de check in niet elektronisch, enkel manueel aan een balie. Deze en nog een paar andere eigenaardigheden, zoals de onmogelijkheid om het herboeken van de terugvlucht op een andere datum en het ontiegelijk slecht eten aan boord (zoals daar zijn; spinazieomelet met zoetzure saus!!!) deden me besluiten dat het niet alleen mijn eerste maar tevens ook mijn laatste vlucht met FinnAir zal zijn. (Zaventem, zondag 28/06/09)
HELSINKI. Op mijn vlucht naar Helsinki maakte ik kennis met een jonge Nederlander die eens in Helsinki verder doorreisde naar zijn eindbestemming in Groenland. Hij had daar samen met zijn vriendin een IT-bedrijfje. Het bleek een spraakvaar eerste klas; omzeggens de ganse trip vertelde hij honderduit over zijn belevenissen zowel met zijn bedrijfje als zijn avonturen in Groenland. Ik stak er wel heelwat van op. Bij het aanvliegen op Helsinki stelde ik vast dat Finland bestaat uit vele prachtige bossen, open vlaktes en vele meren. Het is grotendeels onbewoond en de steden zijn eerder klein. Eens geland op de uitgestrekte, maar qua gebouwen kleine, luchthaven constateerde ik dat er geen transferzone was. Reizigers op doorreis zoals ik, moeten dus eerst via de aankomst de grenscontrole passeren en dan proberen de vertrekhall te vinden. Veel Engelse indicaties kom je er niet tegen. In de vertrekhall bevinden zich zoals gebruikelijk een aantal souvenirwinkeltjes die benevens de gebruikelijke eenheidsprullaria ook Finse vodka in diverse sterktes en al of niet met vruchtensappen vermengd aanbieden. Ook vind je er diverse Finse juwelen en houtdecoraties. Zoals gewoonlijk bedank ik feestelijk voor die overprijsde aanbiedingen op luchthavens. Temeer omdat ik nog een lange reistijd voor de boeg heb naar Hong Kong en daarna Manila. Gelukkig was het eten op de long haul toch van een iets beter niveau, al was het toch nog niet om over naar huis te schrijven. (Vliegend naar Hong Kong, zondag 28/06/09)
ZONNECREME. De luchthaven van Hong Kong in een moderne flink uit de kluiten gewassen luchthaven die zijn runway voor een deel van de zee heeft ontnomen. Netheid en efficiëntie zijn er troef. Nu ook weer die bijna maniakale angst voor ziekteverspreiding; aankomende passagiers worden met warmtegevoelige cameras gescreend op koorts. Vrijwel al het personeel loopt rond met mondmaskers en witte handschoenen. Michael Jackson zou er nog een mooie videoclip aan hebben gehad Ik was ruimschoots op tijd zodat ik de incheck van de vlucht voorafgaande aan de mijne nog kon meemaken. Komt er plots een Chinese grondhostess met een bordje aanzetten waarop de CX 706 naar Manila was vermeld. Zij vraagt in haar beste Engels én Pilipino aan de wachtenden om dringend hun boardingpass na te kijken want men mistte zowat een ganse buslading passagiers op die bewuste vlucht en het was de last call!!! Na wat aandringen beginnen een aantal Filippijnen langzaam dit toch maar even te doen. Wat blijkt? In de wachtruimte voor mijn CX 701 vlucht naar Manila blijken ook die 60 Filippijnen te hebben plaatsgenomen die op de CX 706 moesten zijn. Zij hadden ergens Manila zien staan en dachten dat dit hun vlucht was. Dat er die dag meerdere vluchten waren dat was bij hen niet opgekomen Onder het voortdurend tot spoed aanvuren van de grondhostess en het omroepen van de final call voor de CX 701, zette de buslading zich in beweging. Op naar de juiste gate. Ondertussen kuierde ik wat rond langs de boetiekjes waar ik mij even verbaasde over een zonnecreme met een beschermingsfactor van 130! (Hong Kong, maandag 29/06/09)
CATHAI PACIFIC. De vlucht met de CX 701 was van een heel ander kaliber dan de FinnAir. Niet alleen had ik wat meer beenruimte maar ook het voedsel was stukken beter. Ik eet in principe alles, maar de wat eerder genoten spinazieomelet met zoetzure saus staat voorals nog niet op mijn favorietenlijstje! Wel klapte tijdens het wat ruw opstijgen van de B747-400 een luikje open en kieperden prompt enkele zuurstofmaskers uit hun houders op de passagiers neer linksvoor. Deze dachten dat er een probleem met de zuurstofvoorziening was. Toe ze echter zagen dat zij de enigen waren in het vliegtuig die deze zuurstofbehandeling te beurt viel, konden ze er toch om lachen. Nadat de opstijgprocedure was afgerond verbonden de airhostessen het losse luikje met stukjes kleefband zodat alles veilig terug op zijn plaats zat. Enkele uren later, even voor het middaguur, landde ik veilig en wel op NAIA, Ninoy Aquino International Airport te Manila waar Jolito, Edens broer, mij stond op te wachten. (Vliegend naar Manila, maandag 29/06/09)
VERKEERDE TERMINAL! Eden zou zowat een uurtje later dan ik toekomen vanuit Dipolog. Ik dacht dat zij met Cebu Pacific op de Centennial Terminal zou landen. Dus stonden Jolito en ondergetekende met kloppend hart zijn vrouwtje op te wachten aan de verkeerde terminal want Cebu Pacific landt (natuurlijk) op de allernieuwste terminal nummer 4 zowat anderhalve kilometer verder!Dit bleek na een kort telefoongesprek nadat ze daar was geland. Ik had dit kunnen weten, maar had wegens reisvermoeidheid een tijdelijke black-out. Met een taxi raakten we er toch. Taxichauffeurs rond de luchthaven zijn echte haaien en tijd voor discussie was er nu niet, dus betaalde ondergetekende zomaar eventjes 500 Php (!) voor dit korte traject. Nadien reden we gezamenlijk met een andere taxi naar ons hotel in Las Piñas zowat 10 Km verderop en betaalden slechts 220 Php! Fooi inbegrepen (Las Piñas, maandag 29/06/09)
