De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
03-11-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 33
Filippijnenreis juni 09. DEEL 33
WAPENAMNESTIE VOORBIJ. De wapenamnestie voor illegale of niet-geregistreerde wapens ingesteld door de regering van 1 tot 31 oktober is afgelopen. Men wou geen verlenging instellen. Aangezien 31 oktober op een zaterdag viel kregen de politieburelen de opdracht om de ganse dag open te blijven om de aangevers te ontvangen. Deze actie was voornamelijk ingegeven om het electoraal geweld in het vooruitzicht van de presidentsverkiezingen in mei 2010 te minimaliseren. Men schat dat er zon 1,1 miljoen ongeregistreerde wapens zijn waarvan ook een deel in criminele handen. Van meer dan 500 000 wapens zijn de tweejaarlijks te hernieuwen vergunningen vervallen. Van 1 juli tot 30 september registreerde de politie reeds 119 129 wapens van dreiggroepen, criminele elementen, wapenbezitters zonder vergunning en delinquente wapenbezitters met vergunning. Dat is een stuk meer dan de 99 925 die waren vooropgesteld in de 3 % maandelijkse reductie. Vanaf nu zal de politie intensief op zoek gaan naar overtreders. Ook is een budget voorzien van 5 miljoen Php. om de tipgevers te belonen die illegale bezitters kunnen aanwijzen. (Dipolog, zondag 1 november 2009)
DODENHERDENKING IN HET WATER. Zaterdag waren er slechts enkelen die hevige stormwind en intensieve stortbuien trotseerden om naar de begraafplaats van hun dierbaren te gaan. Zondag echter, van zohaast het onheil van de taifoen was geweken spoedden zich miljoenen Filippijnen naar de begraafplaatsen om hun doden te herdenken. Ook de duizenden reizigers van de ferrys die door de kustwacht uitvaarverbod kregen, konden hun reis aanvangen of verderzetten. De dodenherdenking zoals dat hier vroeger gebeurde is vrijwel volledig verdwenen. Toen gingen hele gezinnen naar het graf van de betreurde overledenen, plaatsten er kaarsen of lantarentjes als verlichting, en deden een nachtelijke dodenwake. Men bracht ook drank en voedsel mee, of men kookte zelfs aan het graf. Het was een gemoedelijke culinaire bedoening met veel animo waarbij de herinnering aan de overledene werd opgehaald en levendig gehouden. Voor de overledene werd eveneens wat bereid voedsel achtergelaten. Tot groot jolijt van de straathonden of van de latere bezoekers De dodenherdenking wordt nu meestal gedaan op onze gekende manier. Men gaat naar het graf met een bloemstukje, en vaak ook kaarsen. Daar wordt dan even gebeden en, is er een altaar in de buurt , dan worden de kaarsen daar ontstoken. Het gebeurt nog wel eens dat men sterke drank en zelfs wapens meebrengt naar de begraafplaats. Om alle eventualiteiten het hoofd te bieden worden deze dingen door de waakzame politie aan de ingang in bewaring genomen. Voor vele in en om Manila is het toch een hele bedoening om het graf van hun duurbaren te bezoeken. Vele graftomben staan nog onder het vuile modderwater van de overstroming. Zo ook het graf van de moeder van Joel Lebrilla, een 42 jarige handarbeider. Hij moest eerst een ineengeflanst bootje huren om zich op de publieke begraafplaats van Agono in Zuid Manila te kunnen begeven. Daar had hij de grootste moeite om het graf te vinden. Het zat nog zowat één meter onder het bruine water. Noodgedwongen ontstak hij zijn kaars op een stuk vlottend drijfhout en deed een stil gebed (Dipolog, maandag 2 november 2009)
EVEN NAAR GUBA.
De weg naar Guba
Om figuurlijk de kerk in het midden te houden, reed Eden op Allerzielen even heen en terug naar de begraafplaats van het afgelegen Guba, zon 40 Km. verderop. De laatste 20 km. deed ze, naar gewoonte, met de beroemde single motor. Ik bleef wijselijkheidshalve in de geborgenheid van ons fris appartementje met DD. Omdat het alweer een tijd geleden was dat ze daar was geweest vroeg ze in Guba aan haar tante om mee te gaan. Daar ontdekte ze een drietal dingen. Eerst waren er gedurende haar afwezigheid diverse verre en minder verre familieleden overleden en daar begraven. Nu had ze wel een paar bloemstukjes meegebracht, maar van zon hoog sterftecijfer was ze niet op de hoogte; ze kwam dus meer dan een half dozijn bloemen tekort. Dan ontdekte ze dat het daar nog steeds de gewoonte is om op het graf bereid voedsel voor de overledenen achter te laten. Iets dat, van zohaast de familie de rug is gekeerd, door een aantal nog levende hongerigen, wordt weggegrist en verorberd.
Water halen in Guba
Wat haar tenslotte tegen de borst stootte was het totale gebrek aan eerbied van een groepje dronken jongeren van 14 16 jaar, die tussen de graven allerlei vandalisme en grafschennis pleegden in volle dag en terwijl diverse mensen hun overledenen bezochten. Deze durfden niet reageren want de groep werd aangevoerd door de kleinzoon van de barangaykapitein. Tante en Eden lieten zich echter niet pramen en verzochten met dwingende stem om ermee op te houden. Iets wat na wat bekvechten ook gebeurde. Toch onbegrijpelijk dat in dit o zo diepgelovig land, in landelijk gebied dan nog wel, er zo weinig eerbied overblijft voor de overledenen. De ouders en de scholen hebben, dat is overduidelijk, behoorlijk in hun opvoedingstaak tekortgeschoten. (Dipolog, maandag 2 november 2009)
STEMGERECHTIGDEN NIET GEREGISTREERD. Van de 11 miljoen nieuwe kiezers voor de verkiezingen van 2010 zijn er slechts 3 miljoen geregistreerd. Dit is een verbetering in vergelijk met 2007 want toen konden slecht 2 miljoen nieuwen zich tijdig laten registreren. Deze registratie is nodig omdat de Filippijn geen uniform identiteitsbewijs heeft. Hij moet dus andermaal bewijzen, middels diverse identiteitsstukken, pasjes en documenten dat hij werkelijk bestaat. Volgens de wet van 1996 moet men zich dagelijks kunnen registreren tot 120 dagen voor de verkiezingen. Dat is tot 9 januari 2010. Comelec, de commissie van verkiezingen heeft echter besloten om per 31 oktober de registratie stop te zetten. Daartegen wordt door de oppositie via de rechtbank geprotesteerd. Door het ongure weer waren er diverse stroompannes en ontoegankelijke registratiebureaus. Daarom heeft Comelec besloten om eergisteren, bij de definitieve sluiting van de bureaus om middernacht, de identiteit van de personen van de wachtrij voor registratie tot 30 meter ver te registreren en deze toe te laten op dinsdag 3 november terug te komen. (Dipolog, maandag 2 november 2009) LAGUNA DE BAY VROEGER EN NU. Zon 50 jaar geleden was het goed leven aan Laguna de Bay, de grote lagune, met zijn 90 000 hectare de grootste zoetwater in Zuid-Oost Azië. In het zuivere water was er overvloedig vis in vele soorten en het vangen was makkelijk. Je had maar een net uit te gooien. Als je nu een net uitgooit vang je kokosnootdoppen, plastieken bussen en zakjes in alle maten en kleuren, sardineblikjes, roestige conservenblikken en andere afval. De laatste tientallen jaren is de lagune gedegenereerd tot een poel van toxische afval, chemische lozingen en allerhande afval gedumpt door de duizenden gezinnen en de honderden fabrieken die rond de lagune zijn gevestigd. Enkel nog een paar sterke vissoorten kunnen overleven, doch zijn allang niet meer consumeerbaar. Toch geloven sommigen dat de toxische stoffen, waaronder zware metalen, de vis niet oneetbaar maken. Deze stoffen zouden slechts in de ingewanden van de vis zitten, niet in het visvlees. De lagune is virtueel de grootste sceptische put van menselijk en industrieel afval in Manila geworden. De povere staat van de lagune is te wijten aan de gecombineerde inspanningen van afvaldumpen, ontbossing, landconversie, biologische pollutie, intensieve bevissing, afsnijden van bronnen, bevolkingsgroei, urbanisatie en industriële expansie. De eens zo idyllische baai, waar ook nationale held Dr. José Rizal vertoefde, is flink op weg naar zijn ecologische ondergang en vernietiging. Maar men gaat er iets aan doen! Er zijn goede plannen en programmas om het meer en zijn omgeving te redden Voormalige senator Leticia Ramos Shahani zei ooit dat de Filippijnen de besten zijn als het erom gaat programmas op te stellen en plannen voor te bereiden, maar de slechtsten om ze dan nadien ook toe te passen of uit te voeren (Dipolog, dinsdag 3 november 2009) LINDSEY EMPORIUM UITGEBRAND. Het sinds oud bekende warenhuis met supermarkt, Lindsey Emporium in het centrum van Dipolog, met zijn drie verdiepingen is uitgebrand. De brand, naar alle waarschijnlijkheid ontstaan door een elektriciteitsmankement, begon op maandagavond rond 10 uur op de tweede etage. De brandweerkorpsen van Dipolog en de omliggende steden spoedden zich ter plaatse. Dat spoedden moet je wel met een korreltje zout nemen. Het eerste korps die ter plaatse was, was deze van Dapitan, toch zon 15 Km verderaf. En aangezien uit beleefdheid, de brandweerlui van Dipolog de leiding moesten nemen, wachtten de spuitgasten van Dapitan geduldig af tot de thuisspelers aanwezig waren. Alzo gingen natuurlijk kostelijke minuten verloren. Ook korpsen verderaf van Piñan, Roxas, Polanco, Calamba en Katipunan kwamen meespuiten. Dit blussen gebeurt heel anders dan bij ons. Omdat er vaak een tekort aan waterdruk of zelfs water van het stadsnet is, komen kleine bluswagens van zon 5-6 000 L. van alle kanten op het onheil af. Zij spuiten hun tankje leeg, meestal naar goeddunken, want veel organisatietalent en discipline is er niet bij, en trachten dan uit de chaos weg te geraken om nog ergens nog eens te gaan bijtanken. Men probeert veelal de brand te omschrijven en laat dan gewoon de boel uitbranden. De korpsen bezitten immers geen passend materiaal om het gebouw binnen te dringen of om vanuit de hoogte te blussen en alzo de kern van het vuur aan te pakken. Even dacht men dat ook het warenhuis Vallecer, die haaks op Lindsey staat, een prooi van de vlammen zou worden, maar dit is niet gebeurd. Ook het Jollibee fastfoodrestaurant die zich in de hoek bevindt gevormd door de twee warenhuizen bleef gespaard.
Het nog narokende Lindsey Emporium
Van het bekende warenhuis bleef alleen wat afvalas, deels bedekt met roestig metalen golfplaten, nasmeulen tussen verwrongen stalen gebinten. De hele dag verdrongen zich kijklustigen aan de overkant van de winkelstraat. Door gebrekkige elektriciteitsinstallaties, zonder stroomonderbrekers of verliesstroomschakelaars en ook wegens onvoorzichtigheid met open vuur zijn er vaak grote, spectaculaire branden. Bij branden in private woningen gaan meestal hele wijken in de vlammen op. Deze bouwsels zijn meestal gemaakt van licht brandbare materialen en dicht aanaangebouwd. (Dipolog, dinsdag 3 november 2009)
