De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
19-02-2010
Filippijnenreis juni 09. DEEL 54
Filippijnenreis juni 09. DEEL 54
TERUG NAAR DIPOLOG. Na nog enkele dagen op het mysterieuze Siquijor besloten we weer huiswaarts te keren. De ideale terugweg was niet gewoon het omgekeerde van onze heenreis. Neen, we zijn in de Filippijnen en alles is hier lichtelijk anders. Zo ook het reizen. Om comfortabel én vlug te reizen dienden we aan te zetten uit ons resort om 4u30. En dan, niet naar Larena, maar met onze vertrouwde tricyclechauffeur naar Siquijor haven. Daar konden we de daags tevoren gereserveerde tiketten voor de Ocean Jet naar Dumaguete ophalen. We verlieten Siquijor bij het ochtendgloren, even na 6 uur
(01)
en minder dan een uurtje later waren we al in Dumaguete. Daar in de haven, posteerde ik vrouw en kind bij de bagage en rende zelf naar het ticketloket van Ocean Jet, net na de ingang van het haventerrein, voor onze tiketten naar Dapitan want deze tiketten meteen bijbestellen in Siquijor, dat zit er niet in. Na zich van onze reisbewijzen te hebben voorzien konden we rustig aan het versterken van de inwendige mens denken, want we hadden nog niet ontbeten. Tijd zat; de snelboot naar Dapitan vertrok zo rond tienen. We hadden zelfs de tijd om even de Chinese vriendschapspoort te bekijken
(02)
en bij de vele stalletjes aan de haveningang de gebruikelijke pasalubong voor de vrienden en kennissen aan te kopen ... (03)
Het werd kalamay, dat is een broodsmeersel gemaakt van kokosnootmelk en rietsuiker. Het bruine mierzoete geheel wordt dan opnieuw in een kokosnootschaal verpakt en met een rode band dichtgetaped. Met pak, zak en pasalubong, zonder DD en zijn attributen te vergeten gingen we via een controlepost met een heuse bagagescanner naar de airco wachtzaal. Het was er tamelijk druk want net voor ons vertrek zou ook de Superferry naar Manila
(04)
om 9u30 afvaren. Toen de scheepshoorn weerklonk om de afvaart aan te kondigen moesten er zonodig nog een dozijn kakmadammen en hun respectievelijke gades en andere familiestukken aan boord. Immers hoe gewichtiger je je acht, des te later kom je aanzetten, niet alleen op een feest, maar ook bij een zeereis. En de 600 tijdig ingescheepte anderen moeten maar wachten tot het illustere gezelschap het aangenaam vindt om hun privékajuiten te betrekken. Tegen tienen was het aan ons! We moesten de inschepingtijd wel zelf ontdekken want van enige aan aankondiging, schriftelijk met een bordje, of akoestisch door middel van luidsprekers was geen sprake. Gelukkig zijn we reiservaren genoeg om ook hier bij de pinken te zijn en als eersten in te schepen in de Ocean Jet snelboot. Na een voorspoedige zeereis van een kleine twee uur vaarden we Dapitan haven
(05)
binnen, waar een gratis auto was geregeld om ons naar onze appartelle in Dipolog te brengen. Eindelijk thuis! (Dipolog, woensdag 10 februari 2010) STROOMONDERBREKINGEN A VOLONTÉ. Het zat er al een tijdje aan te komen; stroomonderbrekingen. Want dit land heeft een chronisch elektriciteitstekort. Immers, er komen jaarlijks mensen en bedrijven bij en men bouwt geen nieuwe centrales. Men heeft destijds de enige nucleaire centrale in Bataan gesloten nog voor er een enkele kilowatt was geproduceerd wegens te gevaarlijk. Westinghouse is wel tot de laatste cent vergoed voor de bouw ervan! In plaats daarvan koos men voor diverse centrales op waterkracht. Dit gaf en geeft dan weer protest bij de boeren, die hun irrigatiesystemen teloor zagen gaan en de bewoners van de nu onder water gezette gebieden voor de stuwmeren. Met het El Niño effect komen deze waterkrachtcentrales nu in de problemen; het heeft al een hele tijd niet meer geregend en men moet water sparen door de turbines te verminderen of zelfs helemaal stilleggen. Aan zonne-energie heeft men hier geen boodschap; dit wordt afgedaan als te duur. Men heeft hier nochtans zon en zonneschijn genoeg! Er blijkt ook ergens een regel dat verbiedt om zelf energie te produceren, laat staan Er zit dus niets anders op dan besparen. Hoe doe je dat? Heel eenvoudig; om de 4 Mw. die Mindanao moet inleveren op te hoesten schakelt men doodleuk elke dag en beurtelings per wijk voor 3 tot 6 uur de stroom uit. Nu is een huis zonder airco voor enkele uren nog enigszins doenbaar in deze hitte maar als ook de ventilator het niet meer doet dat wordt op korte tijd een hel! De enige oplossing is dus het aankopen van een generator. Nu hebben heelwat winkels en bedrijven in Dipolog een noodgenerator
(06)
al of niet vast geplaatst aan hun voordeur, al of niet een grote.
(07)
Maar private personen houden het bij kaarsen en walmende zelfgemaakte olielampen als verlichting. Met alle gevolgen vandien; regelmatig wordt door een van de talloze spruiten van hun kinderrijke kroost deze brandende dingen omgestoten en dan is tien minuten later het hele huisje platgebrand. Dat er goedkope noodverlichting bestaat met leds voor minder dan 80 Php (1,30 ) daar heeft de modale Filippijn geen boodschap aan. Liever open vlam! Ik dus op zoek naar een goedkope generator En inderdaad, voor 4900 Php, zeg maar een goeie 80 , vond ik een handzaam generatortje van Chinese makelij op tweetaktbenzine die effectief 750 W kan produceren. Dat is genoeg om een zware ventilator van 200 W, de koelkast van 160 W, de noodverlichting en de computer te voeden. Vanaf heden ben ik dus mijn eigen elektriciteitsproducent. (Dipolog, maandag 15 februari 2010)
DAGUITSTAP NAAR ALIGUAY. Aliguay is een rustig visserseilandje met witte stranden op een dik uur varen van de kust van Dipolog.
(08)
Bij mooi weer zie je het dan ook liggen. We droomden er allang van om er eens een daguitstap naar te doen maar omwille van de relatief hoge prijs voor het vervoer met een privéboot, de enige kans om er te geraken, hielden we al de hele tijd de boot af. Toen mijn schoonzuster en haar Japanse vriend in Dapitan aankwamen waren ze meteen gewonnen om gezamenlijk Aliguay aan te doen. Wij hadden daags tevoren met een schipper afgesproken om ons gezelschap de volgende morgen om 7 uur, gepakt en gezakt op te pikken en ons voor 2000 Php naar het eilandje te brengen, maar hij stuurde zijn kat. Geen nood! We stootten op een Filippijn die nog samen met mijn schoonbroer Jolito in Dakak folkloristische dansen had opgevoerd, en die zou voor ons wel even een bootje regelen. En inderdaad, na een dik halfuur kwam hij aanzetten met een driekoppige bemanning die ook nog over een zeewaardig bootje met vlotters beschikte. Wij dus op weg, of liever op zee. Niettegenstaande het weer meeviel en zo ook de deining, waren we allen na een tiental minuten doorweekt van het opspattende zeewater. Na een groot anderhalf uur tegenwinds varen bereikten we een beschut baaitje op Aliguay. Mijn vrouw kende daar even verderop een paar familieleden, vissers, zoals de meesten en zij gaven ons onderkomen. We konden ons zeezout wat afspoelen, ons omkleden en in strandkledij gingen we onder leiding van een familielid naar de visverzamelplaats om vis te kopen voor het middagmaal. Ik zag er de meest kleurrijke vissen waaronder diverse zeldzame soorten.
(09)
Al vlug hadden we de nodige verse en smakelijkste vissen bij elkaar en dit voor een habbekrats vergeleken met de toch al goedkope prijs op het vasteland. Terwijl de mannen wat zwommen, zou tante de vis, met wat hulp van de nichtjes klaarmaken. Ook een neef deed zijn best aan de BBQ. Het werd een eenvoudige maar smakelijke vismaaltijd. Natuurlijk met rijst! DD sliep nadien nog een poos in een hangmat in de schaduw van een bladrijke boom en verkoeld door een fris zeebriesje, maar Eden en ik verkenden na een korte siësta het kleine ronde eilandje via de gebetonneerde cirkelweg van zon 4 km.
(10)
Aliguay heeft geen waterleiding en ook geen elektriciteitsnet. Hier wordt, uitzonderlijk, wel aan de opvang van hemelwater gedaan.
(11)
Slechts één iemand, een Amerikaan met een drankgelegenheid, heeft een generator. Energie is dus schaars en ook het drinkwater moet van het vasteland worden aangevoerd, net als heelwat andere dingen, gaande van rijst, suiker, benzine en bier tot nagels, cement, hout en bouwstenen. In de telecommunicatietoren wordt gebruik gemaakt van zonne-energie
(12)
die wordt opgeslagen in grote batterijen. Enkele private woningen hebben zonnepaneeltjes
(13)
om batterijen voor verlichting te voeden. Na een klein uurtje kwamen we weer op ons beginpunt. Onderweg, op een boogscheut van ons verblijf vonden we een baaitje beschut tegen de golven. Daar wilden we wel nog even zwemmen. Toch maar eerst de zonnecreme met een hoge beschermingsfactor gebruikt. Na nog een poosje, zo rond vieren, vonden we het welletjes en bedankten we onze familie voor hun gastvrijheid. Natuurlijk stopten we ze een extraatje toe voor hun werk en opoffering. De terugvaart naar Dipolog vaarden we af op iets meer dan een uur. (Dipolog, donderdag 18 februari 2010)
BRAND BIJ DE BUREN. Van Aliguay kwamen even voor zessen aan in onze appartelle. We stonden nog wat na te praten toen we plots op relatief korte afstand krakende en knetterende geluiden hoorden. Toen we in de richting van het lawaai keken steeg vanachter het tropisch gebladerte een zwarte rookkolom recht hemelwaarts. Brand bij de buren! Het bleek de woonst te zijn van de Nederlands/Franse zakenman Henri Van der Laan. Henri was niet thuis en toen hij nog geen 10 minuten later aankwam van zijn wasserij in Dipolog centrum, lag het hele woonhuis, gebouwd in lichte materialen, al in as. (14)
Henri, een gewezen Frans legioensoldaat, die ook nog heeft meegewerkt als technicus aan de Concorde, nam het allemaal nog kalm en filosofisch op; hij had al voor hetere vuren gestaan, ondermeer in Angola en Kameroen. Toen ik Henri de volgende dag ontmoette en hem ons medeleven en onze hulp aanbood, vertelde hij mij dat de brandweer het op een kortsluiting hield maar daar geloofde hijzelf geen jota van; er was op dat moment zelfs geen elektriciteit! Laat staan een kortsluiting! Meer, bij nader onderzoek vond hij niets meer terug van zijn computer of zijn mechanisch gereedschap. Zelfs zijn zware metalen autokrik was spoorloos. Het was dus duidelijk dat men zijn huis had geplunderd en het nadien in de fik had gestoken. Met een kramikkig politie- en brandweerapparaat ga je best niet in het verweer. Je zou op nog meer onvoorziene moeilijkheden kunnen stuiten. Dit is Europa of de Verenigde Staten niet! Doen zoals Henri, bleek het beste. Relativeren en concluderen en voortploegen!
(15) (Dipolog, donderdag 18 februari 2010)
NIEUWSBERICHT. In De Standaard van 18/02/10 las ik het volgende; NOËL SCHELLEKENS WIL NIEUWE AUTOPSIE donderdag 18 februari 2010 - VOSSELAAR - Het blijft voor Noël Schellekens uit Vosselaar bang afwachten hoe lang hij nog op de Filippijnen moet blijven. In juli beviel zijn Filippijnse echtgenote van een dochter, maar de vrouw overleed enkele weken later. Haar familie beschuldigde Noël van moord en daardoor mag hij het Aziatische eiland niet verlaten. Na lang wachten heeft een wetsdokter een autopsie uitgevoerd op het lichaam van de overleden vrouw en volgens het rapport is ze om het leven gekomen door verstikking. Dat staat bijna gelijk met wurging en zou betekenen dat ik drie keer levenslang kan krijgen', zegt Schellekens. Er zit niets anders op dan een nieuwe autopsie aan te vragen.' Noël beseft dat de kans klein is dat er een nieuwe autopsie komt. Intussen houdt hij zich met dochtertje Liv schuil op een hotelkamer in de hoofdstad Manilla. Op 24 april organiseren zijn familie en vrienden een benefiet in Zoersel. Het komst mij toch vreemd voor dat er over de tussenkomst van onze Belgische autoriteiten in de Filippijnen, met name de ambassade, geen woord wordt gerept. Mogelijks wordt er discreet gelobbyd. Maar als de snelheid van hun acties in evenredigheid staat tot de snelheid waarmee de Belgische autoriteiten beslissen oven het visum voor mijn vrouw en kind, dan vrees ik het ergste (Dipolog, 18 februari 2010)
DAGUITSTAP NAAR DAKAK. Voor zijn afreis naar Manila en later naar Japan, wou de Japanse vriend van mijn schoonzuster ook wel eens Dakak van dichtbij zien. Wij hadden tijdens een vorige reis, samen met Willy en Leah, deze plaats op zon 10 Km. van Dapitan al bezocht en vonden het toen een opgeblazen strandresort met exuberante prijzen en eigenlijk de moeite niet waard om daaraan geld of woorden te besteden. Dagjestoeristen mogen nog niet eens in de diverse zwembaden!
(16)
Maar de Jap drong aan, en wij zwichtten. Via Dipolog reden we met de bus naar Dapitan. Daar namen we een single motor tot aan de ingang van het domein. Vanuit zijn, in renovatie zijnde, wachthuisje nam hij radiofonisch met het hoofdgebouw en liet een aircobusje voorrijden. Het is daar dat ik een aanval op het Guinness record voor de langste verlengkabel ter wereld zag. Vanuit het wachthuisje liep over de grond, over beekjes en rotspartijen een zwarte platte tweedraads kabel. Er kwam geen einde aan! Ik schat de lengte van die kabel gemakkelijk op een paar kilometer. Wat er uiteindelijk aan spanning aan het andere einde uitkwam, dat zou ik bij God niet weten. Klaarblijkelijk had dit luxe domein nog niet eens een elektrische aansluiting in zijn wachthuisje! Het was die dag erg warm en er waren weinig geen gasten, althans op het strand. Wij konden ons dus vrijelijk installeren in de lommer van het geboomte, op het witte zandstrand, vlak bij de zee. Omdat het tegen elven begon aan te lopen vroegen we het menu. Aperitieven, zoals bij ons gebruikelijk, is hier onbekend. Je bestelt dus maar meteen je schotel. Het was al erg lang geleden dat ik een steak had gehad, dus bestelde ik een ribeye rare, zeg maar saignant, met een dubbele portie frietjes. Er wel op drukkend dat de frietjes de steak moesten vergezellen. Je kon hier benevens de gebruikelijke cocktails en shakes bij het eten (jawel!) ook rode wijn per glas verkrijgen. Een wijnkaart is hier totaal onbekend en dus vroeg ik de ober wat voorradig was. Het bleek het een gekoelde zoete Carlo Rossi uit Californië te zijn. Zou eerder passen als aperitief, maar kom. Eden hield het op een Filippijns gerecht. Wijs beslist door haar, bleek nadien. Want een half uur later kwam er een miniportie frietjes aanzetten. Na nog tien minuten kwam op een hete gietijzeren sizzling plate mijn steak. Ik graaide het vlees meteen van die bakplaat, maar van saignant was er allang geen sprake meer. Het lapje vlees was al mee dan well done. Spijtig van het vlees en van de centen! Omdat honger de beste saus is ging alles, alhoewel niet echt naar mijn zin, erin. De steak was niet gepeperd, de rekening wel. Immers, bij de toch al exuberante prijzen moet je ook nog de BTW en de 12% lokale taksen bijrekenen. Zodoende kost je getormenteerde steak algauw 650 Php. wat erg veel is in dit land. Na het middageten was het zwemmen geblazen. Wij waren de enigen die te water gingen, op een paar jongentjes even verderop na, want de Filippijnen hebben geen strand- of badcultuur. Zij bewegen zich liever volledig gekleed in stads- of casual kledij langs het strand. Dat staat sjiek op de fotos die ook hier bij massa en in alle mogelijke poses worden genomen. Daarna was het even languit liggen op de uitnodigende strandstoelen in de schaduw van de bomen. Eden knoopte een gesprek aan met een van de bladopruimers op het strand en kwam te weten dat zij de ronde som van 100 Php per dag opstreken. Dus na één week werken kan die man zich welgeteld één steak bij zijn werkgever veroorloven! De obers verdienden in dit poepsjieke oord zomaar eventjes 150 tot zelfs 180 Php per dag. Dus maar een halve week werken voor diezelfde steak! Schande hoe deze mensen, bij een chronisch gebrek aan andere werkgelegenheid in de buurt, worden geëxploiteerd. Na nog wat obligate fotos trokken we terug naar ons appartelle in Dipolog.
NOG STEEDS GEEN NIEUWS OVER VISUMAANVRAAG. Het is vandaag 15 februari en precies vijf maanden geleden dat we voor Eden en Daryl Dave een visumaanvraag bij de Belgische Ambassade in Manila hebben ingediend. Deze hebben het op hun beurt doorgestuurd aan DVZ de dienst vreemdelingenzaken in Brussel. Sindsdien hebben we nog weinig vernomen. Ik schreef daarover zowat anderhalve maand geleden een verontrustende brief aan Dhr. Melchior Wathelet, de staatsecretaris van immigratiebeleid. Het antwoord enkele weken later was kort en bondig; er wordt aan gewerkt. Ondertussen werden Eden & ik naar de ambassade geroepen voor een diepgaand interview afgenomen door Mw. Glineur. Nog enkele weken later verzocht ik Dhr. Peeters, Consul van de Belgische ambassade in Manila, om enige tussenkomst. Deze kon alleen meedelen dat het dossier momenteel in handen van het parket is (sic) en dat hij dan ook op dit ogenblik het nut van zijn tussenkomst niet inziet. (nogmaals; sic) Je begint je toch af te vragen welke duistere machinaties hier achterzitten. Eden en ik zijn gehuwd, nadat we elkaar meer dan twee jaar kenden en waarbij ik gedurende die periode ook daadwerkelijk vele maanden met haar samenwoonde. De visumaanvraag werd, met alle nodige bewijsstukken, op regelmatige wijze ingediend. Sindsdien verkeren wij in het ongewisse en wachten vol ongeduld op goed nieuws . (Dipolog, maandag 15 februari 2010) WIJ GAAN VERHUIZEN. In al de tijd dat we in onze appartelle verbleven keken wij steeds uit, tijdens onze uitstappen naar Dipolog, naar een mogelijk ander onderkomen. We legden ook ons oor te luisteren bij diverse personen. Zo kom je nog eens een en ander te weten. Niet dat het ons daar niet beviel, maar het is altijd goed om bij eventualiteiten een alternatief te hebben. We bezochten die hele tijd diverse locaties maar er schortte altijd wel wat aan; of het was te druk voor ons, of het was te afgelegen. Soms bood het zelfs geen elementair comfort. En als het comfort al wel eens aanwezig was dan schoot de huurprijs naar prijzen die moeiteloos met het Westen kon vergeleken worden. En een gemeubeld huis vinden was echt helemaal uit den boze. Kortom; in onze gemeubelde appartelle was het nog zo slecht niet. Onlangs kregen wij via-via, weet van een betere woning gelegen in een rustige buurt.
Het had drie slaapkamers, twee keukens en twee badkamers waaronder zelfs een met ligbad!. Het had niet alleen een voortuin, maar bood achteraan ook gelegenheid aan een moestuin.
En op de koop toe was het nog gemeubeld ook! De eigenaar was een Amerikaanse Filippijn wiens vrouw een paar jaar geleden was gestorven en, de gewoonte voortzettend om elke november en decembermaand in dit huis door te brengen viel hem zwaar; teveel herinneringen aan zijn vrouw kwamen boven. Op aanraden van zijn broer besloot hij om laatste periode niet in zijn woning, maar in een huisje dichtbij zijn broer door te brengen. Men zou dan ook tegelijk de nodige herstellingswerken, ondermeer aan de elektriciteit, kunnen uitvoeren want het leegstaande huis werd ondertussen het doel van dieven die zelfs de elektrische kabels uit de muren trokken. Koper brengt op, nietwaar? Diezelfde broer raadde aan om het huis met zijn inboedel (kasten, bedden, tafels en stoelen) te verhuren aan een persoon die enige zin voor onderhoud en instandhouding betoonde. Zo bracht het enerzijds nog wat op en het bewoond zijn zou anderzijds ook eventuele nieuwe dieven afschrikken. Wat onze Amerikaanse Filippijn beaamde en er dan ook in toestemde. Zijn broer fungeerde als gemachtigde tussenpersoon. Wij zagen het wel zitten om deze stap te wagen. Een hekel punt was de duurtijd van het contract; wij zouden eventueel, bij goedkeuring van Edens visum, slechts enkele maanden kunnen huren. Andere problemen, het niet aanwezig zijn van een koelkast en een airco, werden vlug geregeld want bij onze familie in Tampilisan stonden deze dingen toch ongebruikt te staan. We moeten ze maar even ophalen en nakijken. De enige kosten voor ons zijn een tweepits gasfornuis en een eenvoudige microgolfoven maar voor zon 13 en 58 kan dit worden opgelost. Over de nodige aanpassingswerken naar veiligheid toe, zoals het plaatsen van raamtralies en muggenhorren, kwamen we overeen dat dit meteen kon worden uitgevoerd, door ons betaald en afgetrokken van de eerstvolgende huren. Wij gaan dus per 1 maart 2010 verhuizen! Voor de prijs moet je het niet laten; 7500 Php dat is 125 ! (Dipolog, dinsdag 23 februari 2010)
BIG BROTHER PINOY STIJL. Net zoals bij ons in de beginperiode ervan enkele jaren geleden is ook dit land is onder invloed van de Big Brother gekte. Verantwoordelijk voor deze massale en collectieve madness is de firma Endemol. Deze door de beroemde televisieproducers Joop van den Ende en John de Mol in 1994 samengesmolten maatschappij heeft heelwat populaire zaken op de buis gebracht. Denk maar aan Deal or no Deal, Extreme Makeover, Star Academy en natuurlijk Big Brother. Big Brother is hier enigzins aangepast in dit o-zo preutse katolieke land. Hier geen stomende nachtelijke vrijpartijen tussen de diverse kandidaten en lakens. Neen, hier wordt het programma boeiend gehouden door roddelpraat en kinderachtige spelletjes. Big Brother Pinoy, dus. Voor het nieuwe seizoen heeft men zoals gewoonlijk een relatief klein aantal kandidaten nodig maar om de commerciele molen goed draaiende te houden zoekt men zelfs in de verste uithoeken van het land naar geschikte kandidaten. Dinsdag 9 maart was het de beurt aan Dipolog en omstreken. De centrale wandelruimtes op de drie verdiepingen van het shoppingcentrum Lee Plaza (04) waren voor de gelegenheid omgetoverd tot receptie- en auditieruimte.
De hoofdweg voor het gebouw was afgesloten en politie, brandweer en ambulances waren aanwezig om alle eventualiteiten het hoofd te bieden.
Niettegenstaande de auditie pas om 9 uur begon waren er reeds bij dag en dauw heelwat gegadigden om hun kans te wagen voor de selectie. Zelfs tientallen waren reeds de avond voordien aangekomen uit de verste uithoeken van de provincie. Zij hadden de nacht voor het gebouw onder de blote hemel doorgebracht, slapend op een kartonnen doos. Zij waren natuurlijk de eersten om genummerd te worden en hun act op te voeren. Er waren, toen wij om 9u30 tevergeefs probeerden binnen te geraken, reeds zon 41 000 (jawel één en veertigduizend!) kandidaten genummerd en er stonden er voor Lee Plaza minstens nog een paar duizend aan te schuiven! Voor ons, toeschouwers, was binnenraken gewoon onmogelijk en ook de reguliere klanten hielden het voor bekeken. Het zakencijfer zal die dag wel erg onder dit evenement hebben geleden. Toen wij rond drie uur in de namiddag opnieuw probeerden, lukte het ons, met enig drumwerk, wel. Er waren toen reeds meer dan 38 000 kandidates gescreend op hun capaciteiten. Die screening was een ware aanfluiting van het menselijk respect. Bij de schriftelijke test vroeg men ondermeer hoe je een krokodil het zwijgen zou opleggen. De practische performance was mogelijks nog naiever en ging als volgt. De horde werd per tien voor de jury geleid en daar moesten ze enkele seconden ter plaatse trappelen. Dank je, dat was het! De volgende tien graag! Zij die dachten een nummertje te kunnen opvoeren of een speech afsteken, waren eraan voor de moeite. De overgrote meerderheid liet het gelaten, zoals het Filippijnen betaamt, over zich heengaan, maar hier en daar hoorde je toch gemor en geklaag dat het allemaal een groots opgezette farce was. En dat was het inderdaad ook. De waarde van de auditie was zowat nul en het was de organisatoren er enkel om te doen grof commercieel gewin want de sponsors moesten worden gesust. (Dipolog, dinsdag 09 maart 2010) ONS HUIS WORDT EEN THUIS. Na een paar weken in onze nieuwe huurwoning voelen we ons al helemaal op ons gemak. De nodige veiligheidswerken aan de ramen zijn uitgevoerd en ook de twee zijdeuren kregen extra beveiliging. Het volledige huis was al met een veiligheidsverlichting uitgerust bestaande uit spaarlampen die bij nacht en ontij voor een afdoende beschermende verlichting kunnen zorgen. Met de hedendaagse regelmatige stroomonderbrekingen heb ik voor enige bijkomende noodverlichting gezorgd; bij onderbreking floept automatisch een centraal licht aan met 25 leds die het ganse huis verlicht. Desnoods geef ik onze kleine generator een ruk zodat we ook wat kunnen ventileren.
Maar omdat het een erg luchtig en door de omringende beplantingen en ruim dak ook een schaduwrijk huis is, wordt dit veelal overbodig.
Binnen zijn de wanddecoraties en fotos opgehangen en een paar planten geven het geheel een gezellige indruk. Sinds enkele dagen hebben we ook internet en telefoon. Een rare bedoening weliswaar; we hebben beide diensten via een modem die draadloos is verbonden met een nabijgelegen antenne. De modem met simkaart fungeert zo een beetje als een gsm die constant met deze zendmast in verbinding staat. Een gewone, meer eenvoudige oplossing, met bekabeling was niet voorhanden, want geen vrije kabels meer. Het geheel van PLDT wordt een Landline Plus Internet@Home genoemd, of ook nog; een Residential Postpaid Wireless Landline. Telefoneren in de regio is dan ook gratis, net zoals bij een gewone landlijn. PLDT belooft een internetverbinding maximum van 512 kbps maar het is een heel stuk minder, zeg maar meestal 5 tot 10 maal minder. Toch mor ik niet; 990 Php/maand is erg redelijk en... ik heb tijd zat! Ook buiten is het een hele verandering. Eden heeft met behulp van een van haar broers, die even op bezoek was, de achtertuin herschapen in een moestuin. Kompleet met groeigeleiders. Komkommers, ocra, kamatis, gember en zelfs het bittere ampalaya, het groeit allemaal als kool.
En dit niettegenstaande de droogte. We hebben immers een diepe geboorde waterput en het avondlijk irrigeren en besproeien lijkt de jonge plantjes wel te bevallen. In een apart bedje worden tomatenzaadjes en paprikas ontkiemd. Ook de voortuin wordt stilaan een juweeltje;
door het regelmatig bewateren krijgen de door de lange droogte geteisterde planten weer nieuwe hoop. Als we binnen afzienbare tijd op Vlaanderen afstevenen zal onze opvolger een gezellig huis vinden met een aangename tuin en moestuin. (Dipolog, woensdag 17 maart 2010)
EINDELIJK WAT REGEN. Het heeft deze morgen geregend. Een paar uur lang regende het eerst zachtjes, dan wat harder, soms met een korte stevige bui. Het was nodig ook; sinds verschillende maanden was er op enkele druppels na, niets uit de hemel gevallen. Al blijft het een druppel op een hete plaat. Door het watergebrek kwamen moerassen en andere vochtrijke plaatsen zoals rijst- en kangkongaanplantingen droog te staan. Het anders zo groene tropische landschap werd langzaamaan omgevormd tot een verdord graslandschap met daarin enkel wat bomen die de droogte wat langer kunnen uithouden met hun diepgaande wortelgestel.
Toch zijn er al heelwat bomen en bananeplanten aan het afsterven.
Waterkrachtcentrales moeten al een hele tijd met verminderde capaciteit werken, anderen liggen gewoon stil. Dit houdt in dat men dagelijks stroomonderbrekingen heeft gepland om het elektriciteitstekort op te vangen. Heelwat bedrijven hadden voordien al een generator omdat de stroomvoorziening hier al jaren maar zus en zo is. Nu met deze nieuwe en langdurige energieperikelen kochten nog heelwat mensen die het zich konden permitteren ook een generator. Allemaal de gevolgen van El Niño zegt men. En men verwacht pas beterschap in juni! Ondertussen worden nog steeds dagelijks bij het krieken van de dag en bij valavond in het ganse land middels open vuren, de afval verbrand die men heeft bijeengevaagd. Bladeren, takjes, papier maar ook plastiek en piepschuim.
Dat men daarmee een significante bijdrage levert aan het broeikaseffect, dat zal de gewone Filippijn en de overheid een Zuid-Oost Aziatische onwetende rotzorg wezen. Niets en niemand wijst er de burgers op wat op het spel staat. Dus, opstoken, die troep! Viva El Niño! Ook de boeren doen duchtig hun onwetende duit in het zakje; zij steken de droge heuvels en uitgedroogde velden in brand in de hoop om straks meer vruchtbare grond te verwerven. Dat ze met hun rook nog meer droogte ontketenen middels het broeikasaffect weten ze niet. Evenmin staan ze stil dat, als het dan eindelijk gaat regenen, er landverschuivingen en modderstromen kunnen ontstaan vanuit de kaalgebrande bergen. Een beetje, al of niet, logisch nadenken is hen vreemd. Viva El Niño! Wij hebben er gelukkig relatief weinig mee te maken. Natuurlijk delen we ook in de stroomonderbrekingen. Deze zijn meestal eens vier uur en nog eens twee uur per dag. Soms zelfs aaneengesloten! Gelukkig hebben we die kleine generator om ons toch van wat stroom voor de verlichting, de ventilator en de koelkast te voorzien. Al kost de op deze wijze opgewekte energie ons bijna het viervoud! En dan nog zonder de afschrijving van de generator. (Dipolog, maandag 22 maart 2010) NU OOK WATERSCHAARSTE. Deze morgen, toen ik even in het Lee Plaza shoppingcentre rondkuierde, zag ik een merkwaardig schouwspel. Op de draagarmen van een transpalette stonden een zestal plastieken tonnen van verschillende kleur, vorm en inhoud. Heel voorzichtig reden er een paar werkers mee naar de diverse winkeltjes en verkoopsstalletjes, want boordevol gevuld met drinkwater. Uit de aangebrachte tonnen schepten de waterbehoeftige klanten het nodige water voor die dag in hun eigen recipienten. Leuk is anders, hygienisch is ook anders! Wat bleek? Men zat tot nader order zonder drinkwater. De Dipologse watermaatschappij kampt met een chronisch watergebrek. Waar er vroeger toch al slechts een klein waterstraaltje uit de leidingen kwam, want de druk was altijd al erg laag, komt er nu tot nader order helemaal niets meer uit! Een waterlek op de openbare weg hier en daar door het stukrijden van de oppervlakkige leidingen niet te na gesproken.
Water is bij ons geen probleem; wij hebben een diepe geboorde put en daarmee komen we ruimschoots aan onze trekken. Al hebben we afgezien om ons grasveld te besproeien; dit vraagt teveel water en wij besteden dit liever aan onze planten, moestuin en natuurlijk aan onszelf. En het zalig badderen in ons ligbad werd ook tot betere tijden uitgesteld; Je moet de goden niet tarten. (Dipolog, woensdag 24 maart 2010)
AARDBEVING NABIJ MANILA. Deze namiddag, rond 13u30 werd Manila en omstreken getroffen door een zware aardbeving van tectonische oorsprong, De beving gaf 6 op de richterschaal wat inderdaad toch al serieus is. Gelukkig vielen er nauwelijks gekwetsten. Wel werden de hoge kantoorgebouwen, ondermeer in Makati zon 30 seconden heen en weer gezwaaid, maar de talrijke bedienden kwamen er met de schik van af. De Amerikaanse geologische dienst houdt het trouwens op twee bevingen met enkele seconden tussenin. De eerst met 6 Richter vlakbij het aardoppervlak, de tweede op een diepte van 33 km. Men gaat nu bruggen, viaducten en andere structuren van naderbij onderzoeken naar eventuele schade. Ook de kathedraal van Manila wordt aan een nader onderzoek onderworpen. (Dipolog, donderdag 25 maart 2010)
DE GROTE VERKIEZINGSSLAG IS BEGONNEN. Al diverse weken konden de nationale kandidaten voor het president- of vicepresidentschap en de senatoren hun kiescampagne zowel in de pers, als op straat, als op tv voeren. In dit laatste medium mag elke kandidaat, per zender, maximaal120 minuten aan promotie doen. Nu, vanaf vandaag, beginnen ook de 45 dagen kiescampagne voor de plaatselijke politici, zowel de nieuwen als de herverkiesbaren. In totaal dingen 49 996 kandidaten en kandidaatjes naar de gunst van de 50,7 miljoen geregistreerde kiezers om uiteindelijk in totaal 17 874 posten en postjes te bezetten. Opgedeeld zijn dit betrekkingen voor 222 congresmannen, 80 gouverneurs en vice-gouverneurs, 762 voor provinciaal bestuurslid, 120 voor stadsburgemeester of vice-stadsburgemeester, 1514 voor gemeenteburgemeester of vice-gemeenteburgemeester, 1346 voor stadsadviseur en 12 116 voor gemeentelijke adviseur. Om al die kandidaturen in goede banen te leiden zijn er stringente regels uitgewerkt. Een aanplakbiljet of affiche bijvoorbeeld, mag niet groter zijn dan acht op vijf voet. Posters mogen de vijf op drie voet niet overschrijden. Een en ander moet worden aangebracht op de daartoe aangeduide en voorbestemde plaatsenaangeduid door de plaatselijke verkiezingsambtenaren. Maar niemand die daar echt om maalt! Op electriciteitspalen, op muren, schuttingen, huizen, hokken, afdaken en koterijen, in bomen en op verlichtingspalen, kortom op alles wat enigzins vertikaal of rechtop staat, zijn namen en koppen te vinden.
Je vindt zelfs posters netjes opgehangen onder de concurrerende collegas ! En natuurlijk op alle mogelijke voertuigen, vooral op de talrijke tricycles. Tot zelfs op een speciaal daartoe aangebracht vlot op 100 m verankerd voor het strand, voor de drukke Boulevard in Dipolog zijn de kandidaten te zien.
Comelec, het verkiezingsagentschap, dreigt met sancties voor de hardleersen. Dit kan zelfs leiden tot diskwalificatie. Op de posters en aanplakbiljetten wordt vooral de foto en naam vermeld. Weinig of niet de voorgestelde doelen en zelden ook de partij of zelfs hun kiesnummer. Hier kiest men dus echt voor de persoon omdat die gekend is of beroemd, niet zozeer voor zijn programma. Omdat, vooral bij het begin van vorige kiescampagnes, nogal eens geweld uitbrak zijn de autoriteiten in verhoogde staat van paraatheid. Er staan 571 steden en gemeenten op de controlelijst van de PNP (Philippine National Police) die extra moeten worden in de gaten gehouden. Dit is 34,94 % van het totaal aantal Filippijnse steden en gemeenten. Sinds een geruime tijd is er ook een totale wapenban ingesteld. Natuurlijk valt het leger en de politie daar niet onder, maar evenmin de talrijke privé-bewakingsagenten. En nu, op naar 10 mei voor de allereerste geautomatiseerde verkiezingen in dit land. (Dipolog, vrijdag 26 maart 2010)
GETUIGE VAN EEN BRAND. We waren met de tricycle net aan de rotonde met de Fontein van de Zegeningen toen we plots een zwarte rookwolk vertikaal zagen opstijgen, nog geen 100 m verderop achter wat hutjes. Brand! De bewoners van de aanpalende hutjes en winkeltjes renden heen en weer en sleurden met man en macht alles wat maar enigzins los zat naar de overkant van de straat. Een koelkast vol drank, tv-toestellen, schamele meubeltjes, zelfgemaakte toonbanken met inhoud, het lag er allemaal. In een mum van tijd sloeg het vuur over naar de belendende hutjes, stuk voor stuk gebouwd in erg brandbare triplex wanden en rietdaken. Maar daar was de brandweer al met een eerste tankwagen, er sprongen een paar zich nog aankledende pompiers uit. Een van hen zette de waterpomp in gang, een andere probeerde om een paar brandslangen te ontrollen terwijl hij ook nog zijn werkvest dichtknoopte. Een andere klom op de truck, geposteerd op de hoofdweg, en op ruime afstand van de brand begon een half aangeklede spuitgast een waterkanon heen en weer en op en neer te richten op de plaatsen waar de vlammen inmiddels hoog oplaaiden.
Blijkbaar stoorde hem een transfo, hoog opgehangen aan een elektriciteitspaal want met ware doodsverachting, middels een welgerichte waterstraal, bespoot hij de transfo die met wat knetterende vonken de geest gaf. Om de talrijke toeschouwers te vermaken vond hij het nodig om een aantal hoge bomen op meer dan 50 m van de brandhaard te bespuiten, zogezegd om branduibreiding in de bomen te voorkomen... Een tweede tankwagen kondigde zich met veel getoeter en gezwaailicht aan en zette zich lukraak eveneens op de hoofdbaan. Daar werd de inmiddels ontrolde brandslang aangekoppeld. De brandweerman was ondertussen ook aangekleed, met helm en al. De vuurhaard die zich ondertussen naar een zestal hutjes had verspreid kon veel efficienter worden bestreden vanuit een brede zijweg, maar dat zagen de spuitgasten niet in of vonden ze te link.
Met twee zwakke waterstraaltjes werd de klus geklaard. In dit land gaat men niet, zoals bij ons met man en macht tot de vuurhaard proberen door te dringen. Men gaat blussen vanop een afstand die ook zelfs voor kijklustigen geen enkel gevaar oplevert.
Sproeiend gaat men over de vlammen, en, vermits men de brandhaard niet ziet, want meestal verborgen achter constructies, gaat men af op de kleur van de rook om te zien of men al of niet raak spuit. Zwarte rook is mis, grijze rook is; we naderen de vuurhaard en witte rook (stoom) is; we doven de vlammen. Door die relaxe, onprofesionele manier van blussen, of moeten we zeggen, plassen, want de waterstraal stelt niet veel voor, kunnen de licht brandbare bouwsels, maar ook de betere woningen bij brand niet worden belet volledig, tot de grond af te branden...
(Dipolog, zaterdag 27 maart 2010) EN OOK DE GOEDE WEEK IS GESTART. De week voor Pasen is in dit land het sein voor talrijke en diverse religieuze activiteiten. Het begint al op Palmzondag. Dan gaan miljoenen gelovigen met palmen ter kerke. Zoals in Antipolo (Rizal), die met zijn kathedraal ook een bedevaarsoord is van OLV van de Vrede en de Voorspoedige Reis. Ook heelwat dieven vertonen een verhoogde activiteit. Zelfs terwijl de celebranten de gelovigen tijdens de viering aanmanen tot voorzichtigheid slaan de gauwdieven hun slag rond en zelfs in de bomvolle kerk. In Pampanga worden de Golgothaheuvels in gereedheid gebracht om het jaarlijks traditioneel bloederig schouwspel van de daadwerkelijke kruisiging van een paar dozijn godsdienstfanaten te voltrekken. Men verwacht daarvoor zon 20 à 30 000 toeschouwers waaronder heelwat lokale en vreemde toeristen. Er zijn kruisigingen van personen die op deze manier willen boetedoen zowel in San Pedro, Cutud, als in het vlakbije Sta. Lucia, Cutud. Ook in Paombong, Bulacan worden er een drietal, waaronder een vrouw, met dikke nagels aan het kruis opgehangen. Nog honderden anderen doen enkel de gekende kruisweg, maar dan letterlijk. Zij komen van heinde en ver, sommigen gehuld in een wit Jezuskleed zij torsen een loodzwaar kruis en worden door hun begeleidende beulen regelmatig met zweepslagen afgeranseld tot bloedens toe als groot spektakel van de dichte drommen publiek langsheen de Calvarieweg. Honderden anderen lopen, met ontbloot bovenlijf, zich de hele weg te kastijden, een beetje zoals sommige moslims dit doen. Het bloed op hun rug spat tot op de omstaanders! Je ziet fanatisme is van alle religies! Dit alles draagt de goedkeuring van de Rooms-Katolieke Kerk niet weg, maar tegen fanatisme alsdusdanig is nog geen remedie noch medicijn gevonden. Hier in Dipolog, doet men het wat rustiger aan; op Goede Vrijdag, vanaf het ochtendkrieken, is er de traditionele beklimming van de 3003 treden naar de Linabo Piek, de hoogste berg in de buurt.
Daar is er, zoals wel op meerdere bergen, een kruisweg aangebracht en gebeuren dan heelwat godsdienstige oefeningen. Heelwat gelovigen vatten de klim al aan daags of s nachts voordien. Zij kamperen dan op de bergtop. Ondergetekende wil de klim ook wel eens wagen. Meer hierover vind je in het hierna volgend cursiefje. In het stadscentrum op de stoep zie je heelwat verkopers van kookbananen, gabi en andere knolgewassen.
De traditie wil immers dat je op de avond van Witte Donderdag en de ganse Goede Vrijdag geen rijst eet ter nagedachtenis van het lijden van Christus. En geen rijst voor een Filippijn is zoals voor ons een café zonder bier! Op Goede Vrijdag is het onmogelijk om ergens inkopen te doen; alles zit potdicht om de gelovigen de kans te geven hun religieuze plichten te vervullen.
Ook heelwat ferrys en busdiensten worden die dag afgelast. Dit geeft natuurlijk een verhoogde trafiek op de dagen voor en na, bij de toch al tot boven de vervoerslimiet gevulde transportmiddelen rond de erg drukke Paasperiode. Op de hoogdag van Pasen zelf, is het dan weer business as usual.
Dit valt dan weer ergens te begrijpen omdat de Filippijn van lieverlede het bloederig spektakel van Christus dramatische dood herdenkt dan Zijn heropstanding op Paaszondag. Pasen zelf is hier dus erg gewoontjes. Op Witte Donderdag en Goede Vrijdag is het ook alle kieskandidaten verboden, ingevolge het Presidentieel Decreet 2009, enige kampagne of publiciteit te voeren. Maar ervoor en erna mogen ze opnieuw met auto- en motorcaravanen, voorzien van luidschallende speakers, hun kiesaanhang tentoon spreiden. Sommige politici raden hun opponent aan om deze week te biechten te gaan... (Dipolog, maandag 29 maart 2010)
DE 3 003 TREDEN NAAR DE LINABO-TOP. Daags tevoren ons al beiden een strohoed tegen de zon aangeschaft.Voor 30 Php/stuk kan je geen zonnesteek riskeren!
We namen ook wat sandwiches, een liter gekoeld drinkwater en nog een liter ijstee mee. Niet dat er langs de beklimming geen voedsel, snacks en drank zou te krijgen zijn maar alles wordt er duurder naarmate je stijgt, wist mijn vrouw. Je zou kunnen stellen dat de consumptieprijzen gelijke tred houden met de hoogte waar ze te koop worden aangeboden. En dat is begrijpelijk ook; men moet alles, maar dan ook alles via de talloze treden aanvoeren. Eden had met een tricyclevoeder om 8 uur afgesproken om ons naar de voet van de berg te voeren, maar hij stuurde zijn kat. Geen nood, Richard die ook met ons meeging, zocht vlug een paar single motors terwijl Eden een kennis opbelde want ook de wasvrouw die normaal op Daryl Dave zou passen gaf forfait. Afijn, alles kwam uiteindelijk toch in kannen en kruiken en om halfnegen waren we op weg naar de berg op zon drie kilometer van ons huis in Sicayab. Daar aangekomen was het een drukte van jewelste.
Eden kocht een vijftiental kaarsen om aan de verschillende staties te ontsteken.
Het nut van de ons te koop aangeboden hangmatten zagen we niet in. Nog niet... Aan de ingang van de trappenreeks stonden de politie versterkt met een K9 groep. Dit is de eenheid met politiehonden.
Ook het Rode Kruis was op post. Alle klimmers werden gemonsterd en handtassen en rugzakken moesten worden geopend voor inspectie. Met een handzame metaaldetector werd een lichaamsscan gedaan. En wij op stap! De eerste treden waren een makkie. Kijk, we konden al een eerste kaars aansteken. Maar naarmate de kaarsen verminderden en de afgelegde treden vermeerderden, verminderde ook onze snelheid en ons enthousiasme. Het moet zowat aan de zesde statie geweest zijn dat Eden het voor bekeken wilde houden. Maar na wat uitblazen, een sandwich met ijstee en een paar bemoedigende woorden van mij gingen we verder.
We waren immers al bijna... halfweg! De treden zijn wel allemaal even hoog maar door de veranderlijke berghelling zijn ze veelal kort, soms lang en soms wordt het voor een paar meter een hellend vlak.
Na nog wat stappen, uitrusten, stappen, weer uitrusten en weer stappen kwamen we aan in een klein basisschooltje met daarrond wat huisjes, hutjes en winkeltjes op de bergflank.
Het was meteen ook het einde van de kruisweg. Eden wou er wat mangos kopen maar schrok van de prijs; 10 Php/stuk. Dat zou zowat 100 à 120 Php/Kg zijn geweest want het waren kleine vruchtjes. In Dipolog Stad betaal je daar hoogstens 30 Php voor. Het einde van de kruisweg, maar niet het einde van onze klim. We hadden tot de top nog een 700 treden voor de boeg. Die hangmat die ons zon goeie 2000 treden lager was aangeboden zou nu even erg welkom zijn geweest... Wat verder waren aan een uitgedroogde stortbeek een aantal tentjes opgezet van jongeren die er de nacht hadden doorgebracht. Niettegenstaande er op diverse plaatsen langs de kruisweg afvalbakken waren neergezet zagen we toch veel afval rondslingeren. Dit vertoon was hier zowat het tienvoudige van voordien! Alles, maar dan ook alles lag verspreid in en rond de diverse kampeerplaatsen; plastic, sigarettenpeuken en verpakkingen, glazen flessen en lege bierblikjes. Dit laatste niettegenstaande dat bij dit event alcohol verboden is door de politie. Gelukkig dat de kinderen van de bergbewoners de berg afschuimen naar de weggekieperde plastieken flessen; ze worden verzameld en doorverkocht en zo dient men toch nog ergens de natuur. Al doen die kinderen dat wel voor de centen, natuurlijk. Na nog wat stappen, uitrusten, etc, etc. bereikten we de bergtop. Of nog niet helemaal. De treden waren uitgeteld. Nu moest je nog wat verder via een aarden trap en de ronde gladde rotsen. Eden hield het voor bekeken. Ik wou nog wat hogerop om fotos te nemen. Richard ging met me mee. Na nog een zeventigtal passen kwamen we aan een lommerrijke kantine waar je wat kon drinken. Vanaf hier tot de vlakke bergtop was het nog eens opnieuw zon 70 treden. Hier waren ze zo steil en zo ontoegankelijk dat men klimtouwen had aangebracht om de topgangers,die veelal op platte rubberen steeksloffen liepen, toch wat te helpen. Ik hield het ook voor bekeken wegens te riskant. De route naar boven was al aardig glibberig geworden door het veelvuldig beloop en ik bekijk de plaatselijke hospitalen liever vanaf de buitenkant. Ik nam dus wijselijkheids- en voorzichtigheidshalve wat panoramafotos. Richard ging door tot op het bergplateau. Daar bevinden zich een paar communicatietorens met diverse antennes en schotels voor straalverbindingen.
Er zijn ook een paar noodgeneratoren om bij tijd en stond over te nemen van de twijfelachtige electriciteitsbedeling hier. Na wat verpozen vingen we de terugweg aan. Dit ging tamelijk vlot. Ik had mijn bovenhemd uitgetrokken om toch enige afkoeling te hebben maar werd aan de uitgang door een politieagent teruggefloten. Hij vond dit té aanstootgevend (!) voor dit religieus gebeuren. Het ontblote bovenlijf van Christus aan het kruis niet en het afspelen, middels gsms, van profane en godslasterende muziek tijdens de klim evenmin.
Aan allen in urbi et orbi; In expressione Olandese; Saaliche Paaschen ! Bedaankt für die bluumen! (Dipolog, Linabo Peek, Goede Vrijdag, 02 april 2010)
BINNENKORT NAAR DAVAO. Na de Paasweek gaan we voor een weekje naar Davao. Ik heb daar via-via weet gekregen van een vrouw die me wel eens voorgoed van mijn vervelende pijn tussen de schouderbladen zou kunnen afhelpen. Een man die na zijn rugoperatie voortdurend morfine moest worden toegediend om de pijn te bestrijden heeft ze op enkele sessies van zijn pijn afgeholpen. Placebo effect? Ik denk het niet, want na 3 maanden is hij nog steeds pijnloos van zijn verblijf hier in de PH aan het genieten. Ik wacht wel hiermee tot na de Paasgekte. Rond die tijd reizen is al even erg als rond de Kerst- en Nieuwjaarstijd. DD blijft voor die vijftal dagen bij mijn schoonouders die speciaal vanuit Tampilisan zijn afgereisd om bij ons thuis te komen babysitten. Ook een 13 jarig nichtje van Eden, Clay-Clay, komt mee. Zij zal hier Eden gezelschap houden om wat huishoudelijk werk te doen en te babysitten tijdens mijn afwezigheid als ik einde van april naar Vlaanderen afreis. Zo verdient ze nog een zakcentje die ze wil gebruiken als als schoolgeld. (Dipolog, dinsdag 06 april 2010)
OP WEG NAAR DAVAO. Je kunt niet rechtstreeks vanuit Dipolog naar Davao vliegen. Je moet even een tussenstop maken in Cebu en daar overnachten want er zijn weinig vluchten. De terugreis van Davao naar Dipolog past dan wel. Geen probleem, we kenden er Teo-Fell, een budgethotelletje, maar toch met ruime nette kamers en met annex restaurantje, gelegen zowat tussen uptown en downtown Cebu. Het is er naar stadse normen erg rustig zelfs als je een kamer aan de voorzijde betrekt. We hadden savonds nog even wat bear necessities ingekocht in Ayala en er ook gegeten in La Maison (01), een beter restaurant palend aan de prachtig verzorgde tuinen van het complex.(02) Dan hotelwaarts en slapen. Tot we rond middernacht wakker schrokken van een hoog oplopende familiale twist in de kamer naast de onze; vader had ontdekt dat zijn zoon aan de bollekes zat, of beter gezegd aan de poeier, want shabu is poeder. En dat nam vader niet. Het logische gevolg daarvan was dat papa diverse malen luidkeels aankondigde zijn zoon te willen vermoorden. Deze was inmiddels hoorbaar de gang opgevlucht achternagezeten door een moorddadige briesende vader en een krijsende moeder. Na nog een kwartier verbaal geweld van weerszijden beval de vader de politie te bellen. Zij kwamen spoedig ter plaatse waarbij ik vermoed dat de bewaker, bij het horen van al die nachtelijke herrie, al eerder had gebeld. Papa vroeg aan de politie om zijn zoon even de binnenkant van een cel te laten ervaren en hem aldus mores te leren. Nadat de zoon was weggeleid en na het geval met zijn vrouw nog een kwartier lang luidkeels te hebben doorgenomen, keerde de rust weer. Wij volgden willens nillens het ganse audiospektakel vanuit onze hotelkamer waarbij Eden als tolk optrad. Het is niet erg raadzaam om je als persoon, en zeker als buitenlander, je te mengen in een twist of zelfs maar twistje. Het loopt meestal aardig uit de hand waarbij plotseling messen en zelfs vuurwapens te pas komen en waarbij jouw goedbedoelde hulp vaak heel anders wordt geinterpreteerd. De volgende dag namen we het ontbijt in het belendend restaurantje waar de nachtelijke opvoering uitgebreid werd gecommentarieerd door de andere gasten. Nadien hielden we een taxi aan en reden zonder problemen, want taxichauffeurs zijn hier correct, naar de luchthaven (03) zon 15 Km verderop op het eilandje Mactan. Een tip werd dan ook volgaarne gegeven. Davao, here we come! (Cebu, woensdag 07 april 2010)
IN DAVAO BIJ DE TOVERDOKTER. Geert, mijn kennis in Davao, zou ons op de luchthaven opwachten en ons meteen naar de toverdokter te brengen voor een eerste rugbehandeling, want gewoonlijk deed ze de genezingen in diverse behandelingen. Nadien zouden we wel een hotelletje vinden in zijn buurt in Ma-a. Hij verwelkomde ons met zijn dochter Danica en zijn flink uit de kluiten gewassen zoon Paulo. De rit naar Ma-a, richting dokter nam zon halfuurtje in beslag waarbij je meteen opmerkt dat Davao weinig hoogbouw heeft, erg uitgestrekt is en bijgevolg ook relatief weinig verkeersproblemen kent. De traditionele dokter bleek een hartelijke vrouw van in de vijftig te zijn. Zij was gekleed in een lange ouderwets gebloemde jurk met daarover een kort wit doktersvestje. (04) Op de poster las ik dat zij door de Filippijnse regering erkend was om alternatieve geneeskunde te beoefenen. (05) Zij ontving ons in een ruimte deels open, deels met bamboeafsluiting. Daarop heelwat educatieve schoolplaten over diverse onderwerpen zoals vogelsoorten, de presidenten, enz... Natuurlijk ontbraken ook de religieuze, zeg maar Katholieke, afbeeldingen niet en er was ook een rommelig altaartje. Nadat ze even voor dit altaartje had vertoefd en er ook kaarsen had ontstoken (06) (07) vroeg ze mij om mijn bovenlijf te ontbloten en op een bamboebed te gaan liggen bedekt met een kleurrijk laken. Het was er erg warm en om mijn transpiratie weg te nemen droogde ze me af met keukenpapier. Ze palpeerde even mijn getormenteerde rug en masseerde hem dan middels een stevige wreef met kruidenolie. Ook de armen, benen en buikstreek kregen hun deel van de olie. Nadien werd het hoofd onder handen genomen. Onderwijl prevelde ze onverstaanbare woorden (07) en blies af en toe op de behandelende plekken. Ook maakte ze af en toe een nemend, gevolgd door een weggooiend gebaar naar het altaar toe; zij gooide mijn kwaal weg. Na afloop is het niet de bedoeling dat je haar betaalt. Je deponeert een vrijwillige bijdrage, naar godsvrucht en vermogen, in een mandje op het altaar. Zij vroeg me om enkele dagen later terug te komen. Ze zou me dan opnieuw behandelen en ook medicamenten op basis van kruiden voorzien. Nu al voelde ik mij verlicht door de stevige massage met etherische kruidenolie. Na de behandeling gingen we even tot bij Geert thuis waar mij een andere bekende opwachtte; Frans Vanbesien, de man die de Filippijnen kwaliteitsvlees leert eten. (07b) Toen Frans na een gezellige babbel huiswaarts keerde reed Geert ons met zijn kinderen tot op een overschouwende berghelling in de buurt met prachtige vergezichten op de stad, de kust en het nabije eiland Samal. De klim op die berg leidt langs een kruisweg tot boven op de berg waar een omvangrijk bedevaartsoord is van het Reizende Kindeke. Dat Kindeke heeft twee gigantische kleerkasten vol kostuumpjes, (08) zoals bij ons Manneke Pis. Op reis kan hij dus regelmatig van kledij veranderen...Fanatieke gelovigen beklimmen die berg op hun knieen! Ook de Mount Apo, (09) met zijn 2954 m de hoogste berg in de Filippijnen konden we van ver even bewonderen. Tijdens de terugtocht passeerden we langs de versterkte woonerven van diverse Ampatuans, (10) de moslimfamilies die een tijdje geleden bekendheid verwierven door een massale verkiezingsslachting. Nadien gingen we op zoek naar een hotel. Als dit was gevonden, besloten we de avond met de gastheer en kinderen in De Boerderij, een Nederlandse kroeg met eetgelegenheid met een paar pinten. (Davao, donderdag 08 april 2010)
ONZE EERSTE NACHT IN DAVAO. Geert was zo vriendelijk om ons diverse hotels in de buurt te laten zien. Zo kwamen wij ook bij het kleine en nette Viajeros terecht. (11) www.viajeroseconomyinn.com De relatief kleine kamertjes droegen erg onze goedkeuring weg doch we konden, wegens volledige bezetting, er pas de volgende dag, vrijdag inchecken. Wij reserveerden alvast en sliepen voor een nacht in een minder gezellig hotelletje op de drukke Mac Arthur Avenue, vlakbij het kruispunt waar ook het shoppingcenter NCCC is gelegen. Dit winkelcomplex voldeed volledig aan onze noden voor een hapje en een drankje en onze paar spulletjes die we nodig hadden. De volgende morgen, na een verkwikkende nachtrust en met heelwat minder herrie dan in Cebu, namen we eerst een ontbijt en controleerden dan de beschikbaarheid van ons voorkeurhotel. En ja hoor, onze kamer kwam vrij! Wij reden er met een taxi heen. HetViajeroshotel ligt vlakbij het centrum van de 911, het naar Amerikaans voorbeeld genoemd rescue centre.(12) Toch is het er erg rustig want bij nacht en ontij rukken de brandweerwagens en ambulances er niet uit met loeiende sirenes. Het rescue centre is daar goed uitgerust, moet ik zeggen, al beschikken ze ook hier niet over middelen om de kern van de vuurhaard te benaderen. De brandhaard omschrijven is en blijft hun doel. De volgende nachten voelen we er ons toch erg veilig. Geert is als vrijwilliger erg begaan is met de buurtwerking in zijn wijk, ondermeer op ecologisch en natuurbeschermingsvlak. Hij had die dag de handen vol met een paar lang voordien geplande ontmoetingen en vergaderingen en wij lieten hem dus even alleen. Ondermeer voor die enkel op de centen beluste bouwpromotor. Deze wil op een onstabiele bergrug vlakbij Geerts subdivisie een nieuwe wijk neerpoten. Niet zonder gevaar dus, (13) want op die berg liggen de losse sedimenten tot 30 meter dik. Je moet dus al over een groot kapitaal beschikken enkel nog maar de funderingen te heien tot in de vaste rotsbodem. Maar dat zal de promotor worst wezen; deze levensnoodzakelijke maatregelen worden niet kenbaar gemaakt en de woningen zouden, eens gebouwd, met de eerste de beste zware regenval, en met heelwat modderstromen en aardverschuivingen tot in de Luzviminda divisie worden gestort en daar een ravage aanrichten. Werk aan de winkel voor Geert en geestesgenoten om deze verkaveling te stuiten. Alvast succes toegewenst! In de late namiddag belde Geert me om te melden dat hij slechts een paar zaken had kunnen regelen want het was die dag Araw ng Kaghitingan, als ik me niet vergis de dag dat men een overwinning van WO II herdenkt en de officiele instanties waren natuurlijk potdicht. Hij had dus die avond tijd zat om mijn uitnodiging te aanvaarden en in een strandrestaurant met de kinderen en ons iets te gaan eten. (Davao, vrijdag 09 april 2010)
DAVAO VERKENNEN EN HUISINZEGENING. Geert was die zaterdag uitgenodigd bij een Kees en Hannah. Kees is een Nederlander die net zijn droomhuis had gebouwd en die dat, naar Filippijns gebruik, wou laten inzegenen. Het was tevens de verjaardag van Angel, zijn 9-jarig dochtertje. Geert was van plan om vooraf nog even naar de Swiss Deli te rijden.(14) Dat is een charcuteriemakend bedrijf met annex bakkerij en restaurant door twee Zwitsers gerund en heeft een erg gereputeerde naam. www.swissdelidavao.com Er worden tal van ingevoerde Europese produkten verkocht, waaronder wijnen. Men heeft zelfs een heuse wijnkelder.(15) En die wou ik wel eens zien. Je gelooft je ogen niet! Honderden flessen uitgelezen wijnen van nagenoeg elk gekend wijnland. Frankrijk spande toch de kroon, niet alleen in kwantiteit, maar ook in kwaliteit.Er was zelfs een Chateau Les Forts de Latour 2002, voor de prijs van 15500 Php. Of zon 260 . Schande wie daarom zeurt! Geert deed zijn inkopen en ook ik kocht wat luchtgedroogde salami, artisanale boerenham en een assortiment van vier worstsoorten alles op een schoteltje verpakt en vacuum getrokken. Hij zou het voor mij in zijn koelkast bewaren tot onze terugreis op maandagmorgen. Omdat we natuurlijk op de inzegening niet konden aankomen met lege handen, kocht ik in de Swiss Deli een flesje rode wijn. Wel een ietsje minder duur dan de Chateau Latour... Wij reden eerst tot de residentie van Geert om de aangekochte fijne vleeswaren in veiligheid te brengen en het wijntje in te pakken. Onderweg passeerden we het Chinese kerkhof van Davao.(16) Altijd imposant om daar even in rond te toeren. Graven en mausoleums in marmer en ter grootte van een huis zijn er schering en inslag.(17) Ook de minder gefortuneerde Chinezen doen er toch alles aan om hun overledenen met een mooi, bovengronds graf te gedenken. Geert reed ook nog even langs diverse bouwplaatsen op hellende risicogronden.(18) Dit gaf ons een duidelijk beeld van de dreigende gevaren bij een aanhoudende hevige regenval. Wij passeerden ook langs de zware noodcentrale met dieselgeneratoren voor de nutsvoorzieningen van de hele stad Davao.(19) Poluerend en lawaaierig, dat wel. Maar van erg groot nut voor de hospitalen, straatverlichting en verkeerslichten. In deze tijd van energiegebrek door El Niño draaiden ze dan ook op volle toeren. En dan kwamen wij aan bij Kees en zijn gezin. Deze Nederlandse arboretist heeft destijds Boskoop gelaten voor wat het was en kwam na enkele omzwervingen aan in de Phils. Hij heeft heel wat planten en bomen gekweekt, geplant en veredeld en is nu begaan met het ontwikkelen en commercialiseren van kokosnoot bijproducten en het produceren van potgrond gemaakt uit kokosnootschil voor export. Kees, ging uit van de stelling de vrienden van mijn vrienden, zijn mijn vrienden en ontving ons bijzonder hartelijk.(20) Hij is dan ook een erg innemende man. Na wat te hebben bijgepraat, zijn ruime en gezellige woning te hebben bewonderd en ook de boomhut, gemaakt met recuperatiehout van de woning, voor zijn dochter te hebben bekeken was het tijd voor de inzegening. Kees liet de pastoor rustig betijen tot zijn dochter hem een druipende ijsco in de hand stopte die op het punt stond op de parketvloer te vallen. Met een vertwijfeld gebaar hapte Kees de hele ijshoorn binnensmonds en toen kreeg hij het even warm, of beter gezegd koud. Maar er was geen weg terug; doorslikken die handel! (21) Nadien kon Kees ons met een zichtbaar opgelucht gezicht uitnodigen aan de feestdis, waarbij het traditionele lechon, speenvarken, niet ontbrak. Het was een gezellige en humoristische avond. Proficiat met jullie prachtige nieuwe woning (22) Kees en Hannah! Tabee! (Davao, zaterdag 10 april 2010)
OPNIEUW NAAR DE TOVERDOKTER. Vandaag ging ik nog eens terug bij de dokter om mijn behandeling te krijgen en ook de medicijn. Deze behandeling was gelijk de vorige; masseren met kruidenolie en de ziekte van mij afnemen en weggooien.(23) Dan gaf ze mij de Chinese geneesmiddelen. Het bleken zwarte bolletjes die ik na de maaltijd met een glas warm water moest innemen. Geert stelde voor om het Davao Crocodile Park te bezoeken. Dit is een vrij groot complex maar verdeeld over verschillende attracties op zich staande aparte plaatsen in een reusachtige verkaveling. www.psdgroupph.com Zo kwamen we eerst aan bij de Roller ball. Destijds kon Eden in Cebu er niet van genieten want het rollen gaat per twee in één bal en toen was ze alleen. Nu vond ze in Paulo een gewillig medeslachtoffer. Gemonteerd in de reuzebal ging het nog, maar na het van de heuvel rollen zweerde Eden dat het de eerst én tegelijk de laatste keer was.(24) Het kostte per persoon wel 300 Php, niet echt een koopje maar je kreeg voor die prijs meteen nog extra toegangstiketten voor twee op de Walk on Water. Dat is even verderop, ook in een bal, maar een heelwat kleinere, want slechts voor één persoon. Deze bal(lon) wordt na het instappen dichtgeritst, opgeblazen en dan vertoef je hierin voor zon tien minuten in het water. Zelfs ik vond het leuk! (25) Of zou het door dat extra ticket zijn gekomen? We bekeken met dat ticket trouwens ook de vlindertuin. (26) Even maar, want er was weinig animo. Dan naar het eigenlijke krokodillenpark. Dit kostte 150 Php. en het was ook weer een combinatietiket met diverse attracties. Eerst waren er uiteraard de talrijke krokodillen van alle soorten en formaten. Er was zelfs een reusachtige zoutwaterkrokodil die het fijn vond om regelmatig de toeschouwers vanuit zijn persoonlijk zwembad met een kwieke staartslag wat af te koelen. In het park ook heelwat andere dieren; apen, slangen, struis- en andere vogels. Van daaruit stapten we naar de Tribu k Mindanawan, de site met diverse hutjes van de vele stammen die Mindanao rijk is. Een soort openluchtmuseum zoals Bokrijk, maar dan in het klein. Het werd schemerdonker en toen we dachten het allemaal te hebben gezien werden we er op attent gemaakt, middels megafoon en een paar kwieke drummers dat er ons om kwart voor zes ook nog folkloristisch openluchtspektakel te wachten stond. En dat allemaal inbegrepen in het combinatietiket. Wij daarheen. We kwamen aan als eersten. Na nog wat aankondigingen kwamen er steeds meer toeschouwers opzetten, zodat de zitplaatsen half bezet waren toen het spektakel begon, naar Filippijnse norm erg op tijd, rond halfzeven dus. Wij genoten van de traditionele muziek voortgebracht door een gamelan-orkestje. Ook de gezangen waren erg genietbaar. De dansers wrongen zich in alle bochten en dansten zich letterlijk het zweet op het lijf.(27) Erg professioneel! Na een uurtje werden we middels dezelfde megafoon gevraagd om zich naar de drummers te begeven die zich inmiddels even verderop op een verhoogde berm in flauw licht hadden opgesteld. Toen iedereen ter plekke was werd ook dat licht gedoofd zodat het pikdonker was. Vanuit een hogergelegen traditionele rieten paalwoning gleed via een metaaldraad een toorts naar beneden en stak onderaan een partij brandhout aan. In dit licht werden we vermaakt met nachtelijke dansen begeleid door opzwepende drums. Met vuurpotten en vlammeneten deden de dansers hun ding.(28) Na afloop reden we naar De Boerderij, waar we het avondmaal gebruikten. Nadien wilde ik de gastheer danken voor zijn tijd en moeite en ons hotelletje opzoeken. Maar de jeugd dacht daar anders over; vlakbij was het carnival, zeg maar een foor of kermis. En daar wilden ze nog even heen. Nu is zon foor toch iets anders dan bij ons. Er zijn natuurlijk schommels, een paar caroussels, een schietkraam en hier zelfs botsautootjes, maar het middenplein wordt altijd vrijgehouden voor allerlei gokspelletjes.(29) Met kaarten, dobbelstenen, roulettemolen etc, etc. Win je soms wat prullaria of een zakje chips. Anders dan bij ons is het geheel rondom afgesloten en moet je ook een kleine toegangsprijs betalen. Ook wordt het volledig bezeten en gerund door eenzelfde eigenaar, familie met personeel. Aandachtige lezers weten dat ik enerzijds een kermisvogel ben maar dat ik anderzijds geen crash wil meemaken als toegevoegde waarde aan attractie. Deze ongelukken komen hier vaak voor. Ik wou niet de zeurpiet spelen en vond toch een paar atracties veilig om me te vermaken. De schommel kon er door en ook in de autoscooter kon weinig mislopen. Van hoge toestellen met flauwe constructie bleef ik, en ook de anderen wijselijk af. Nadien voerde Geert ons hotelwaarts. Morgenvroeg zou hij ons naar de luchthaven brengen. Zonder een lekkere durian mee te nemen,(30) want strikt verboden in het vliegtuig wegens het aroma. (Davao, zondag 11 april 2010)
IN DE STANDAARD KON JE HET VOLGENDE LEZEN. Minstens 15 doden bij bomaanslagen op de Filippijnen. (Bron: Belga) MANILA - Bij een serie bomaanslagen in het zuiden van de Filippijnen zijn vandaag minstens 15 mensen om het leven gekomen. Dat melden de plaatselijke autoriteiten. Vijf springtuigen gingen nagenoeg tegelijk af in Isabela City, zowat 900 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Manila, aldus de politiechef van de provincie Basilan. De bommen waren geplaatst voor een school, een katholiek kerkgebouw en een sportcomplex. De eerste bom ging voor de school af en eiste het leven van een politieagent en een voorbijganger. Toesnellende soldaten werden door onbekenden aangevallen en gedood. Niemand stelde zich verantwoordelijk. Wel zijn in de provincie terreurorganisatie Abu Sayyaf en andere moslimextremisten actief. Ben Dolorfino, de regionale legerleider, verdenkt Abu Sayyaf. Begin mei zijn er verkiezingen op de archipel. Gelukkig is het hier nog steeds rustig. Maar hoe zuidelijker in Mindanao, des te gevaarlijker. (Dipolog, dinsdag 13 april 2010)
WE HEBBEN EEN YAYA. Omdat ik einde deze maand terug naar Vlaanderen ga en Eden met DD alleen achterblijft hadden we een 13-jarig nichtje van DD gevraagd om gedurende mijn afwezigheid hen gezelschap te houden. Het was toch schoolvakantie en zo kon ze ook nog een zakcentje bijverdienen. Maar het draaide anders uit; Klay-Klay, kreeg na enkele weken heimwee en bovendien is ze ook niet veel huishoudwerk gewoon. Haar moeder verwent haar daarin nogal. Eden kreeg weet van een 19-jarig meisje die ver weg, met haar broer en nog een paar anderen bij een rijke moslimfamilie was tewerkgesteld. Niet alleen moesten ze er hard en lange uren werken, in de meer dan tien maanden dat ze ze vertoefden hebben ze nooit enig salaris ontvangen! Men had ook haar nochtans, benevens kost en inwoon, de fabelachtige som van 1500 Php. beloofd. Dat is zomaar eventjes 25 ! Maar wel per màànd !!! Ze mochten ook het huis niet verlaten! Van moderne slavernij gesproken !!! Natuurlijk probeerden de werkers een na een te ontsnappen. Uiteindelijk ook onze yaya en haar broer. Ze is nu al een paar dagen bij ons en je merkt duidelijk dat ze werken gewoon is, ze ziet alles en dus moet je haar erg weinig opdragen. Bovendien spreekt ze verbazend goed Engels, niettegenstaande dat ze zelfs haar lagere school niet heeft afgemaakt! Toen Eden haar vroeg of ze het hier naar haar zin had, zei ze zichtbaar in haar nopjes dat het een hemelsbreed verschil met haar vroegere moslimfamilie was en dat ze hier, in vergelijk, bijna niet moest werken. (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
NOG WAT VERKIEZINGSNIEUWS. Als buitenstaander blijf ik wars van alle ongepaste bemoeienis met de binnenlandse Filippijnse aangelegenheden, maar het blijft toch interessant om even de manier van kiezen nader te verklaren. Dit gebeurt in zeven stappen. Op D-day, 10 mei dus, moet elke gerechtigde kiezer zich 1) aanmelden in zijn kiesbureau met zijn kiesbrief. Hij is in het bezit van een geldig indentiteitsbewijs, bij ontstentenis heeft hij zich al een hele tijd voordien een speciaal voters-id aangeschaft. 2) Hij meldt zich bij de kiesinspecteurs. 3) Hij luistert naar de instructies van de inspecteurs. 4) Dan krijgt hij zijn kiesbrief waarbij hij moet opletten dat hij ongebruikt is. 5) In de kieszone vult hij de brief in er op lettend om op niet meer kandidaten te stemmen dan toegelaten, het zg. Overstemmen. Bijvoorbeeld kan je niet voor twee presidenten kiezen, want men heeft er maar één nodig, maar wel voor zes senatoren voor zover er minstens zes nodig zijn in deze provincie, natuurlijk. Hij moet ook minutieus de vakjes volkleuren. Een check is niet toegelaten. Bij fout kan de kiezer mogelijks een nieuw formulier vragen, voor zover voorradig. Dan 6) voert hij zijn kiesformulier in de automaat en wacht op een bevestigende boodschap van de machine. Tenslotte 7) krijgt hij van de kiesinspecteur een vlek onuitwisbare inkt op zijn vinger, om alle dubbele kiespogingen met vliegende stemmers uit te sluiten. In onze contreienworden wel voorkeursstemmen uitgebracht maar het blijft toch de partijleiding, veelal in overleg met de formateur en met veel genegocieer, die uiteindelijk beslist wie, wat, waar zal uitspoken. Hier wordt gewoon op de man/vrouw gekozen. Er zijn bijvoorbeeld zes personen kandidaat voor president, en daar kan men uit kiezen. Degene met de meeste stemmen wordt het. Het is voor Juan de la Cruz (01), de gewone Filippijn dus, wel een hele aanpassing.
Vroeger moesten gewoon de namen van de uitverkorenen worden ingevuld. Dit leidde tot ellenlange wachtrijen, want niet iedereen is een schrijfkunstenaar. Vervolgens was er het moeizaam manueel tellen, nog extra bemoeilijkt door heelwat onleesbare en onduidelijke geschriften. Geen wonder dat men heel wat dagen op de uitslagen moest wachten! Of het nu gemakkelijker zal zijn, met heelwat bolletjes zwart maken, moeten we nog afwachten; het zijn de allereerste geautomatiseerde verkiezingen en op verschillende sites en in diverse dagbladen en affiches bij officiele diensten kan je lezen hoe het moet. Alleen, net degenen die zich in afgelegen gebieden bevinden, onthouden van enige informatie en meestal ook nog ongeletterd, met andere woorden degene waarvoor de informatie zeker is bedoeld, zij blijven onwetend tot de dag zelf, met alle gevolgen vandien. Maar er is meer, door de schuld van een flauwe uv-inktbedrukking moet men met met een handzame uv-lamp alle stembiljetten manueel moet controleren op echtheid. De stemmachine is daartoe niet in staat. Enkel voor dit gebrek rekent men nu al op bijkomende vertragingen van een paar seconden per kiezer. Voor de machinale verkiezingen zijn zon 68 000 machines aangeschaft. Ook in Hong-Kong, waar een grote Filippijnse populatie van huishoudsters en meiden aanwezig is staan er een paar. Bij deze vroegtijdige stemming in het buitenland ging het al mis. De machines faalden. Alleen al in het westen van de Visayas, de grootste eilandengroep, zijn er 254 afgelegen kiesburelen zonder elektriciteit, waarvan 97 in Iloilo, 70 in Negros. De rest is verspreid over Guimaras, Aklan, Antique en Capiz. Hoe daar die high-tech kiesmachines dan wel gaan werken weet ik ook niet. Toch verwacht men de kiesresultaten te kunnen kennen binnen de twee dagen. Vroeger was dat een paar weken... (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
DARYL DAVE WORDT TWEE. Op vrijdag 16 april 2010 werd DD twee jaar en dat hebben we natuurlijk herdacht. Verjaardagen worden hier, net zoals in de States, met veel luister gevierd en bij voorkeur op de dag zelf. Wij, om het wat practisch te houden, vierenden het op zaterdag voor een paar buren en kennissen met een aantal kinderen. We hadden ook een tiental straatkinderen, die wij kenden vanop de Boulevard, uitgenodigd. (02)
Omdat ze niet alleen durfden komen in het sjieke Jollybee, vroegen we onze vaste balutverkoopster van dezelfde Boulevard om hen uit te nodigen, wat bij te staan en te vergezellen. Zij kende ze toch allemaal. Ook de reeds uit de provincie aangekomen neefjes en nichtjes van DD gingen mee. Aangezien die toch allemaal Jollybee-minded zijn en er daar heelwat animatie voor die jonge klantjes te rapen is, te vergelijken met MacDo, kozen we voor deze mogelijkheid kompleet met animator en mascotte. (03)
Eerst zijn er wat spelletjes met prijzentafel, daarna komt de pabitin, daarbij wordt snoep en gadgets aan een beweegbaar en versierd rooster opgehangen. De animator laat dan dit rooster op en neer bewegen middels een touw waarbij de kinderen trachten de lekkernijen te bemachtigen. Omdat DD nog klein is, én eregast, mocht hij voor alle anderen er de eerste surprise vanaf halen. (04)
Dan was er ook nog de maaltijd met drank en ijskreem en we stuurden alle kinderen naar huis met een zak vol verassingen. Jollybee zorgde ook voor de verjaardagstaart (05) maar die wordt traditioneel thuis verorberd.
Zondag was dan even de beurt aan de volwassenen van de familie. DD en zijn neefjes en nichtjes bleven thuis onder de hoede van onze nieuwe yaya. Het was een gezellige boel want na de feestmaaltijd in Kamayan, Dapitan, kwamen we terug naar Sicayab en gingen we daar met zn allen ook nog zwemmen. (Dipolog, zondag 18 april 2010) BOLA-BOLA OF DIVERS ALLEGAARTJE. - Steeds meer en meer jonge, maar ook oudere vrouwen lopen hier in mini. Wat tien jaar geleden in dit o-zo-katolieke land ongehoord was, zelfs voor cruisende straatmadelieven, is nu heel gewoon. En niet alleen in de grote steden, ook bij ons in het zo rustige Dipolog zie je ze flaneren. Maar de Filippijnen zou de Filippijnen niet zijn als er toch geen zedig verschil met het Westen ware; onder de mini draagt de Filippina niet enkel een slip of tanga. Neen, zij draagt bovendien een behoorlijk zware short om alle eventualiteiten, waaronder het schandaal bij een opwaaiende mini of een inkijk te geven bij het achteroverzitten in een tricycle, uit te sluiten. - Tags (6) vond je tot voor kort vrijwel niet in dit land, hooguit wat in Manila en sommige andere grootsteden.
In Dipolog zelfs helemaal niet. Deze eenkleurige en monotone kankervlekken van spuitbusgekken die nog niet eens een graffiti kunnen maken vond je alleen in het Westen. Daar is nu verandering in gekomen; sinds enkele dagen zijn een paar betonnen zitbanken (07) op ons aller Boulevard met van die sierselen van onkunde getooid. We mogen verwachten dat er, jammer genoeg, nog veel zullen volgen.
- Het klinkt als een 1 aprilgrap, maar dat is het niet; de ultraviolette inkt die is gedrukt op de kiesformulieren om door de automatische kiesmachines te worden herkend als echt is van dusdanige kwaliteit dat men een manuele tussenkomst met draagbare uv-lampen zal moeten uitvoeren. Dit zal de wachttijd per persoon voor het kiezen met minstens 2 seconden vermeerderen. Er zullen op 10 mei, net als bij alle vorige manuele verkiezingen, opnieuw urenlange wachtrijen zijn om de meer dan 50 miljoen kiezers te laten stemmen. - Wat ook als een aprilgrap klinkt is dat Imelda Marcos, de 80 jarige weduwe van de dictator en voormalige bezitster van 1222 paar schoenen, opnieuw in de politiek wil stappen. Bedekt onder briljanten en smaragd startte ze een tijdje geleden haar kieskampagne bij het mausoleum van haar man in Ilocos Norte. Daar worden de Marcossen nog zeker geadoreerd en soms zelfs verkozen. Dit gebeurt veelal door jongeren die het dictatorschap niet hebben beleefd en die haar zien als een celebrity. Ze uitte haar wraakgevoelens en kustte met veel vertoon en poeha de glazen kist waarin de dictator na al die tijd nog steeds ligt opgebaard. Zij wil niet rusten voor haar mans naam is gezuiverd en hem begraven zien op de erebegraafplaats in Manila. (Dipolog, dinsdag 20 april 2010)
MIJN AFREIS ONZEKER? Sinds enkele dagen word ik getipt door diverse personen dat het in Ijsland rommelt. Geen financieel gedonder, deze keer, maar het spuwen van vliegas in de atmosfeer door een erupterende vulkaan. Je zou kunnen zeggen, dat is ver van mijn bed, maar niets is minder waar. Deze as en stofdeeltjes verspreiden zich en zijn een potentieel gevaar voor de turbines van de moderne straalvliegtuigen. Binnen enkele dagen stap ik ook in een paar van die dingen en er is een kans dat deze aan de grond blijven wegens neerstortingsgevaar. De laatste berichten worden gunstiger; men heeft proefvluchten gedaan, grote delen van het luchtruim blijken opnieuw veilig en ik heb er goede hoop op dat ik maandag aanstaande zal kunnen vertrekken. Ik vertrek alvast eerlang naar Manila. Je moet nog een beetje positief denken ook, natuurlijk! (Dipolog, donderdag 22 april 2010)
SLOTBESCHOUWING NA TIEN MAANDEN PARADIJS.
Beste familieleden, vrienden, bekenden en sympatisanten, Na opnieuw een ruime tijd in mijn tweede vaderland te hebben vertoefd, ga ik binnenkort zonder mijn vrouw en kind naar Vlaanderen vertrekken. Het nagenoeg zes maanden wachten op goedkeuring van de Belgische autoriteiten vind ik echt tergend lang duren en ik zou toch ook eens mijn familie in Vlaanderen en onze toekomstige gezinswoning willen terugzien. Nog meer dan gewoonlijk verlaat ik dus de Filippijnen met gemengde gevoelens, want ik laat ook mijn wettelijke levenspartner en kind achter. Zij, maar ook de Filippijnen, liggen mij nauw aan het hart. Ondanks de soms scherpe commentaren en de rauwe kritiek op het reilen en zeilen van deze bananenrepubliek ben ik nog steeds een halve Pinoy! En kritiek, voor zover gegrond, moet kunnen vind ik. Het schrijven en uiten van mijn gevoelens op papier is voor mij een uitlaatklep en ook een tijdverdrijf. Ik vind het ook leuk dat mijn schrijfsels door anderen worden gelezen en geapprecieerd. Dat hoop ik, tenminste! En natuurlijk vind ik het ook fijn om later alles nog eens te kunnen herlezen en de fotos herbekijken in ons koude kikkerlandje, dat Vlaanderen toch eigenlijk wel is. Zoals je reeds uit de aanhef kunt opmaken vind ik de Filippijnen een subtropisch paradijs en de talrijke Filippijnengangers die mij voorgingen of nakwamen zullen dit beamen. Gedurende deze reiscommentaren uitte ik nogal wat kritiek op natuurbescherming (08) of wat daarvoor in de Filippijnen moet doorgaan.
Geen wonder! De Filippijn is zijn paradijs naar verdoemenis aan het helpen en het ergste is dat Juan de la Cruz, (09) de modale Filippijn dus, dat niet eens beseft!
Ik denk niet dat Al Gore er binnenkort in Manila veel aan zal kunnen veranderen.(10)
Het is hooguit een fait divers voor de beter gesitueerden. Scholen echter, kunnen hierin wel een grote sensibiliseringsrol spelen, omdat ze via de kinderen, die trouwens de ouders van de toekomst zijn, ook hun huidige ouders kunnen bereiken. Maar het lerarenkorps houdt zich liever onledig met het aanleren van zang, dans en gebed. Gaat er dan ook heelwat gemakkelijker in De kinderen verprutsen zelfs hun leertijd door de schoolgronden te onderhouden! (11)
En een popquiz is ook altijd leuk voor hen. (12)
Mijn vrienden weten dat ik geen natuurfanaat met geitenwollen sokjes ben, maar juist is juist! Ondertussen wachten we dus verder af op de bureaucratische beslissing van een ambtenaar die zich moet uitspreken op de adviezen van weer andere ambtenaren. En ik vermoed sterk dat enig humanitair gevoel daarbij achterwege blijft. Wij zijn duidelijk voelbaar een nummer van een dossier. En wij maar wachten... Daryl Dave is ondertussen twee geworden en ik vraag me vertwijfeld af of het zoeken naar een kleutersschooltje voor hem in Gent enige zin zal hebben. Voor mijn vertrek in juni 09 had ik al afspraken gemaakt met een goede vriend om me bij terugkomst te helpen bij het inrichten van DDs kinderkamer. Het zou iets moois worden... Maar we geven niet op! Wordt dus ongewijfeld vervolgd. Langs deze weg wil ik nog eens iedereen bedanken die voor ons stemde op de familiefoto in De Standaard. (13)
Wie het nog niet deed, kan dit alsnog tot einde april doen. http://www.standaard.be/ugc/photospecial/detail.aspx?id=7033a988-651d-4b0c-97ab-bcc6aac94c04 Nog meer dank voor degenen onder hen die ook hun vrienden aanzetten om voor ons te stemmen en ook zelf op diverse ander computers inlogden en ons zo weer enkele stemmen meer bezorgden. In totaal nu al meer dan 150 ! Het is een goede steun voor ons en geeft ons het goede gevoel niet alleen met ons probleem te staan. Ook de commentaren door diverse lezers gepost worden geapprecieerd en steken ons opnieuw een hart onder de riem. Zowel Eden als ik (en ook DD) wensen je het allerbeste, veel leesgenot en... Tot spoedig met onze nieuwe belevenissen! Want... wordt ongetwijfeld vervolgd. (Dipolog donderdag 22 april 2010)
(01)
(02)
(03)
(04)
(05)
(06)
(07)
(08)
(09)
(10)
(11)
(12)
(13)
(14)
(15) 
(16)
(17) 
