De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
07-09-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 18
Filippijnenreis juni 09. DEEL 18
NU DE PAPIERSLAG. Vanaf nu kunnen we dus beginnen aan de procedure voor gezinshereniging, zoals dat tegenwoordig heet. Niet alleen de benaming is veranderd, we mogen ook meer stroefheid en weerstand verwachten van de autoriteiten van ons aller Belgiekske. Hoe dan ook, we proberen de komende week al onze Filippijnse documenten klaar te hebben compleet met stempels, rode linten en gouden zegels. We hebben immers op dinsdag 15 september een afspraak op de Belgische ambassade in Manila. Daar wordt het dossier van Eden en DD samengesteld en opgestuurd naar Brussel. Het duurt dan nog zowat drie tot vier weken eer we bescheid weten, want de ambtelijke molens draaien langzaam Het kan ook later!!! We duimen er toch voor om zo medio oktober samen in Vlaanderen te zijn. Liefst vroeger natuurlijk. Het geheel heeft toch iets weg van een veldslag en geeft mij een wrang bijgevoel. Enerzijds vind ik het normaal dat de Belgische regering zich hoedt voor schijnhuwelijken en andere listige spitsvondigheden, anderzijds vind ik het uit den boze dat het bijna een vaste regel is dat de ambtenaren de Belgen en hun Filippijnse partners moetergen met belachelijke argumenten en/of eindeloze wachttijden. Betalen we daarvoor belastingen? Denk niet dat wij alleen staan met de stroefheid en bureaucratie; zo ken ik een geval die op dag 1, mits een goed onderbouwd dossier, een toeristenvisum aanvroeg in de ambassade. Op dag 21 (dus na 3 weken!) werd het overgemaakt aan de dienst vreemdelingenzaken (DVZ) in Brussel. DVZ ontving het zo rond dag 28 en geeft, dixit ambassade Manila, bescheid na 5 à 10 dagen. Mis! Het duurt 10 à 15 dagen. Dus ten laatste rond dag 43. Nogmaals mis! Het zal ten vroegste rond dag 50 zijn. Waarom extra laat? Heelwat ambtenaren zijn nog in vakantie Of het een late zomervakantie, dan wel een vroege herfstvakantie betreft viel niet te achterhalen (Dipolog, zaterdag 5 september 2009)
SLAANDE ARGUMENTEN. Onder de veelzeggende titel Neanderthaler in het dagblad The Star kwam de nationale veiligheidssecretaris Singson, een erg invloedrijke man, de dag na onze trouwdag opnieuw in het nieuws nadat hij drie dagen eerder al fier via radio en tv had verteld dat hij zijn vrouw geslagen had en met de zweep bewerkt die hij normaal gebruikt om zijn tijgertje te disciplineren. Hij was op 22 augustus binnengevallen bij zijn vrouw in haar appartement en haar in het bijzijn gevonden van haar vriend, en dit al voor de tweede maal. Ook hij kreeg ervan langs. Hij en zijn body guards kleedden hem uit, sloegen en martelden hem en namen fotos van zijn penis. Ze mogen zich nog gelukkig prijzen dat ik hen liet leven, zei Singson nog. Che Tiongson, zijn wettelijke echtgenote voor 17 jaar, had dit alles nog privaat willen houden maar nadat haar man die woensdag de tv haalde vertelde ze nadien aan de verzamelde pers dat zij al die tijd een geslagen vrouw was.. Zij toonde daarbij vele fotos van diverse, in al die tijd opgelopen verwondingen, kneuzingen en letsels. The Star maakte brandhout van de reactie van Malacañang waarbij de perssecretaris enkel zei dat Singson zich moest gedragen In elk ander land zou Singson voor die feiten geen dag langer in de regering zitten, waar dan nog een vrouw aan het hoofd staat, schreef The Star, daarbij nog verwijzend naar de diverse wetten die huiselijk geweld strafbaar stelt. In dit land kan de dader zijn daden van machogedrag nog uitvoerig op de nationale tv uiteenzetten. In een ander artikel neemt de oudste dochter van het gezin het op voor haar vader. De nu 15 jarige schrijft dat haar moeder nooit echt is geslagen, anders zou ik dit hebben gezien. Bij haar reactie waren nog vier liefdesbrieven van haar moeder aan haar boyfriend bijgevoegd. Leila De Lima, de voorzitster van de Commissie van Mensenrechten, maande Che Tiongson aan om een klacht te formuleren tegen haar gewelddadige man. Huiselijk geweld in de high society. (Dipolog, zondag 6 september 2009) VEERBOOT VERGAAT. De Superferry 9, een 7268 ton grote veerboot van de WG&A lijn is zondagmorgen, even na zonsopgang, vergaan 15 km. voor de kust van Zamboanga, Noord Mindanao. De ferry vervoerde ongeveer 1000 passagiers, niemand weet het juiste aantal, van General Santos naar Iloilo. Rond 2u. maakte de boot slagzij en de 117 koppige bemanning deden hun best om het schip te stabiliseren. Tevergeefs. Omstreeks 4 u. zond men het mayday signaal uit. Het schip verschoof plots en sommigen panikeerden en sprongen in het water. Zowat 900 van de opvarenden waren al van boord en op diverse toegesnelde vaartuigen, waaronder ook kanonneerboten en boten van de US antiterroristengroep, in veiligheid als het schip onder de golven schoof. Men telt momenteel 9 doden, 3 gewonden en een 30 tal vermisten. Het dodental kan nog oplopen. Veerboten, van de grote stalen schepen tot de kleine houten bootjes met bamboe vlotters, vormen de ruggengraat voor transport in dit land met 92 miljoen inwoners op een 1000-tal bewoonde eilanden en eilandjes. Dodelijke ongevallen zijn hier gewoon, vooral, maar niet enkel, gedurende het taifoenseizoen rond het jaarmidden. Er zijn de slecht uitgeruste, verouderde schepen, zonder, of met slecht werkende navigatie- en communicatiemiddelen. Voeg daarbij een manke weersvoorspellingdienst die niet in staat blijkt te zijn om gedetailleerd per subregio te werken, en een flauwe of zelfs onbestaande handhaving van de veiligheidsreglementeringen zowel bij het inschepen als op de boot zelf, die ondermeer het maximaal aantal toegelaten passagiers soms tot het drievoud toelaat. Dit alles resulteert in talloze vermijdbare catastrofes met vele menselijke slachtoffers tot gevolg. Verleden jaar nog sloeg een ferry om toen hij recht op een taifoen invoer. Ongeveer 800 mensen vonden de dood. De dodelijkste maritieme ramp ooit in vredestijd staat dan ook op de naam van dit land; In 1987, ten zuiden van Manila, botste de ferry Dona Paz beladen met vakantiegangers voor de Kerstdagen op een kleine olietanker. Minstens 4341 mensen, het juiste aantal van de overbeladen ferry is onbekend, vonden de verdrinkingsdood. Is het verwonderlijk dat steeds minder mensen van de ferrys gebruikmaken. In 2008 nog zowat 26 miljoen. Dit jaar tot nu toe amper 5 miljoen. (Dipolog, zondag 6 september 2009)
GERECHTVAARDIGDE UITLEVERING. Veertien jaar na de massakidnapping van 16 toeristen, waaronder vier Californische Amerikanen en zelfs een kind van 10, op een verlaten Traan Kine bergresort in Lake Sebu, is onlangs Madhatta Haipe, de vermoedelijke terroristenleider van de aan Al Qaida gelinkte Abu Sayyafgroep aan de Verenigde Staten uitgeleverd. Haipe is een Filippijnse ingezetene en was professor Islam studies aan de Mindanao Staatsuniversiteit van de Filippijnen. Na het betalen van 38 000 US$ werden enkele gegijzelden vrijgelaten. Na vijf dagen werd nogmaals 19 000 US$ betaald en de allen vrijgelaten. Een klopjacht op de terroristen werd ingezet en na een week werden zij en gelokaliseerd en met gevechtshelikopters aangevallen. Zeven van de vermoedelijke werden gedood en de drie overige gevangengenomen. Ook Haipe was gewond maar door zijn mannen meegenomen. Hij zal nu in de US terechtstaan. Abu Sayyaf, dat Vader van de Zwaardvechter betekent, is gesticht in 1991 en staat op de lijst van de terroristische organisaties die mensen ontvoert om losgeld en ze onthoofd om de eisen kracht bij te zetten. In 2001 wonnen zij aan beruchtheid toen ze 20 toeristen, waaronder 3 Amerikanen, kidnapten van een resort. Een Amerikaan werd onthoofd en een ander stierf tijdens de militaire reddingsoperatie. Sinds 2002 worden Filippijnse soldaten door Amerikanen opgeleid om beter weerstand te bieden. Ze geven ook informatie over de groepen en bedreigingen door. De Amerikanen steunen ook ontwikkelingsprojecten voor scholen en ziekenhuizen om de lokale moslimbevolking in de armst provincies te bewegen de militanten de rug toe te keren. (Dipolog, zondag 6 september 2009) MANALO IS NIET MEER. Eraño Manalo het hoofd van de Iglesia ni Christo is op 84 jarige leeftijd overleden. Zijn stoffelijk overschot was opgebaard in de Templo Central, de nieuwe reusachtige bidplaats van de Iglesia ni Christo in Quezon City en is vandaag begraven in dezelfde Templo. Eraño nam in 1963 de kerk over na de dood van zijn vader Felix Manalo. Deze stichtte deze sekte in 1914 toen hij zich als predikant van de Zevende Dags Adventisten daarvan afscheurde na twijfels over de Sabbat op zaterdag en naar eigen zeggen na een oproep van de oude profeten. Er wordt aangenomen dat zij miljoenen volgelingen hebben, maar de kerk geeft daarover geen cijfers vrij. De kerk, met eigen televisiestation, verwerpt de Christelijke doctrine over de Drievuldigheid en ziet Christus als een profeet. Het is de grootste onafhankelijke kerk in Azië en is ook de grootste kerk in de Filippijnen gesticht. Hun net onderhouden, witcrème geschilderde kerken, met mooie omheinde terreinen, zijn met hun twee spitse torens, gemakkelijk te herkennen. De belangrijkheid van de Iglesia ni Christo wordt onderstreept door het feit dat de Filippijnse regering deze maandag heeft uitgeroepen tot nationale rouwdag. Alle openbare gebouwen bleven gesloten en zodoende was ook onze trip naar het stadhuis van Dipolog een maat voor niets. Morgen beter (Dipolog, maandag 7 september 2009)
ELLENDE IN JEDDAH. Zowat twee weken geleden deporteerde de Saoedi-Arabische regering meer dan honderd door de globale crisis getroffen Filippijnse werkloze en huisloze OFWs naar hun thuisland. Toen nog andere werkloze OFWs dit hoorden kwamen zij uit hun schuilplaatsen en verzamelden zij zich onder het Khandaraviaduct in Jeddah, in de hoop op repatriëring, want zij zijn het moe om nog langer verdoken te leven in Saoedi-Arabië. Er zijn er opnieuw meer dan honderd, waaronder vrouwen en kinderen. Zij komen voornamelijk van zg. fixers, illegale rekruteerders die het nu ook niet meer zien zitten om hun arbeiders enig werk te geven. Zij hebben in principe een uitreisvisum nodig van hun voormalige werkgever maar, aangezien velen zijn weggelopen wegens onmenselijke behandeling is dit erg moeilijk. Velen van hen zitten ook zonder geld omdat diezelfde gewetenloze fixers zelfs hun laatste beetje geld afhandig maakten met de belofte voor een uitreisvisum en vliegtuigticket. Het Filippijns consulaat generaal vraagt zijn landgenoten om zich niet met fixers in te laten en hulp te zoeken bij hen. Zij willen bemiddelen met de Saoedi-Arabische autoriteiten om hen via wettelijke middelen naar huis te sturen, maar zij spreken niet van enige financiële of materiële hulp. Gelukkig is onderlinge hulp bij de naar schatting 1,2 miljoen in Saoedi verblijvende Filippijnen geen ijdel woord. Net zoals bij vorige gelegenheden is er door hen materiële hulp op gang gebracht. (Dipolog, maandag 7 september 2009)
DE PROCESSIE VAN ECHTERNACH IN DIPOLOG. Met een dag vertraging wegens de dood van Manolo, het hoofd van de Iglesa ni Christo, zijn we deze morgen vroeg begonnen aan onze administratieve kruisweg. Eerst ging het naar het stadhuis van Dipolog. De bediende van de burgerlijke stand zei dat ons document nog bij de rechter was en of we dat even konden ophalen. Wij dus naar de Bulwagan, het open rechtshuis van Dipolog. Rechter Ruiz die ons huwelijk voltrok, was al in de rechtszaal om recht te doen, maar dit is niet zon besloten rustig gebeuren als bij ons. Wij liepen dus met de diverse andere bezoekers mee om bij zijn griffier uit te komen, die achteraan de zaal aan een bureautje zat. Zij gaf ons het contract en wij daarmee naar het stadhuis. Daar kregen we er nog een kopie van het origineel bij. Van deze kopie moesten we in een supermarkt vlakbij zes fotokopieën laten maken. Van de rechterlijke kopie twee. Terug naar het stadhuis om 60 Php documentenrecht te betalen bij de stedelijke schatbewaarster. Dan terug naar de bediende van de burgerlijke stand. Zij verwees ons door naar een collega die op de zes fotokopieën evenveel grote blauwe rechthoekige stempels plaatste. Dan naar een andere collega die een en ander in een groot register schreef. Dan naar nog een andere collega die op de zes kopieën droogzegels aanbracht. Dan, in een belendend kantoor gingen we mevrouw Rosemarie P. Miranda, de Ambtenaar van Burgerlijke Stand herself, bezoeken. Zij ondertekende elk van de zes kopieën en daarmee werd het stadhuisbezoek afgerond. Nu met de tricycle naar het NSO, het nationaal bureau voor de statistiek om ons huwelijkscontract definitief te laten registreren. Het geheel wordt van daar naar Manila versast en komt dan weer terug. Daar kregen te horen dat zelfs bij het vragen van een spoedprocedure het een tot twee weken in beslag zou nemen. Nadien moesten we nog de geboorteakte van Eden en deze van DD op NSO papier hebben en ook het bewijs van Edens niet gehuwd zijnde. Ook op NSO papier. En ook nog een NBI Clearance, zeg maar een bewijs van goed gedrag, van Eden ophalen. Gelukkig, ook al omdat de diverse gebouwen niet ver uit elkaar liggen in een stadje als Dipolog, konden we dit volbrengen op deze enkele namiddag. Het is niet altijd een processiegangetje! (Dipolog, dinsdag 8 september 2009)
FILIPPIJNSE WEETJES EN TRIVIA. Alle Filippijnse namen voor de dagen van de week komen van het Spaans. De enige uitzondering daarop is zondag (Linggo). Waarom geen Domingo? Linggo komt van het Maleis Mingu dat een verbastering is van het Portugese Domingo. Maar tijdens de langdurige, verre zeereis naar de Filippijnen werd Mingu, Linggo. Chop soy is geen origineel Chinees gerecht. Het komt vanuit een Californisch kamp op het einde van de 19de eeuw waar een Chinese kok alles bij elkaar gooide wat hij nog aan restjes over had en het chop soy noemde. Een transliteratie van het Cantonese tsa sui, wat letterlijk allerlei betekent. Terloops, er bestaat geen pansit Kanton in Kanton en evenmin is er een loempia Sjanghai in Sjanghai, maar Filippijnen zijn er verlekkerd op !!! Ik had het al eens over Juan de la Cruz de Filippijnse Jan met de Pet. De gewone volksmens, dus. Deze Juan is geen Filippijnse vinding. Het was R. McCulloch-Dick, een Schotse journalist verbonden aan de Manila Times in het begin van de 20ste eeuw die ontdekte dat deze naam bijzonder veel voorkwam in politierapporten en beurtrollen van de rechtbanken. Hij verzon aldus deze generische naam. De benaming Pilipinas die zich onderscheidt van Filipinas verscheen voor het eerst op een postzegel uitgegeven gedurende de Japanse bezetting van Manila gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het duurde nog tot 1962 eer de Filippijnse regering eveneens de overgang van Filipinas naar Pilipinas maakte om de Filippijnse natie officieel te benoemen. Heelwat vrouwen, maar ook mannen, dragen de naam Maria in hun identiteit. De voornaamste reden is dat gedurende de Spaanse tijden de parochies weigerden een kind te dopen als de kandidaat-dopeling niet in een van de namen naar de maagd Maria verwees. Deze praktijk bestaat nog steeds. Zij het dan veel minder verspreid. De benaming Filipino refereerde in het begin exclusief naar Spanjaarden en Spaanse halfbloeden geboren in de Filippijnen. Espanoles-Filipinos, kinderen van Spaansen en Filippijnsen, noemden zij zichzelf. Later begonnen ook de locale upper class, de zogeheten ongeciviliseerde heidenen, en de Chinese halfbloeden zich Filipinos te noemen. Honderden Spaanse woorden komen van het Tagalog! Bijvoorbeeld, acharra (komt van het Tagalog atsara; een tafelzuur van papajas), banguerra (komt van banggera; keuken), barrumbado (van barumbado; schoft), bucayo (bukayo; soort kokosdessert), cascasero (kaskasero; plafond), tinapa (tinapa; sardienen), tulisan (tulisan; overval). Tot slot nog dit; Het typische Filippijnse ontbijt is tegenwoordig niet langer tapsilog, zoals voorheen. (samentrekking van tapa (rundsvlees), sinagag (gebakken rijst) en itlog (ei). Neen, sinds ook dit land door de economische krisis is getroffen is het kankamtuy geworden. De samentrekking van kanin (gekookte rijst), kamatis (tomaten) en tuyo (soyasaus). (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE CENTRALE MARKT VAN DIPOLOG. Deze grote overdekte markt is gedeeltelijk gevestigd op de plaats waar op de bovengelegen verdieping sinds kortelings een klein shopping center is geopend. Het is een gemengde marktplaats met een groot zogeheten nat gedeelte waar aan vaste stalletjes dagelijks verse vis, vlees en gevogelte wordt verkocht. Het heeft ook een ietsje kleiner droog gedeelte. Dit is de plaats waar groenten, fruit, rijst en kruidenierswaren worden verkocht. Niettegenstaande het natte gedeelte niet echt een toonbeeld is van elementaire hygiëne niet alleen wegens ontbrekende koelinginrichtingen of zelfs maar ijs, maar ook al wegens de halfopen rioleringen om het vervuilde afvalwater van de vis en het te verwijderen, vind je er, vreemd genoeg geen enkele vlieg. Misschien omdat men er regelmatig met een brandslang en dito spuit, van stadswege uit, de smalle gangetjes schoonspuit. Je kunt de bederfelijke waren erg vers noemen want diverse malen per dag is er verse aanvoer van vis en vlees en alles vindt er vlug gretige afnemers. (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE GROENTEMARKT VAN BAGSAKAN. Deze groentemarkt is zowat twee kilometer van de centrale markt gelegen en biedt bijna uitsluitend groenten en fruit aan.. Onder het grote marktdak, maar bij uitbreiding ook onder grote blauwe dekzeilen links en rechts daarvan, op grote zelf in elkaar geflanste houten tafels, prijzen vijf dagen per week, de groenteboeren, meestal rechtstreekse producenten, hun grote verscheidenheid aan tropische en exotische groenten en vruchten aan. Geloof me, als je het daar het vindt, vergeet het maar voor de ganse Zamboanga del Norte. Aan de zijkant van de toegangsweg zijn er ook enkele houtskoolverkopers. Zij verkopen houtskool aangevoerd vanuit de provincie die gemaakt is van kokosnootschelpen. Zelfs als ze niet aan hun kraam zijn kan je nog gemakkelijk herkennen; ze zien eruit als in het kinderliedje; Moriaantje, zo zwart als roet. (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE PLAAG VAN MONTEZUMA. Ik herinner me nog levendig mijn eerste reis naar dit fascinerende land. Het was 1981 en niettegenstaande ik toen preventief voor en tegen alle mogelijke ziektes was ingeënt werd ik toch ziek. Erg was het niet, wel erg vervelend, want de plaag die mij trof was de plaag van Montezuma ofte; reizigersdiarree. Ik die tijd waren toiletten enkel aanwezig ik de betere hotels en restaurants. Onnodig te proberen in een gewone MacDo of ander fastfoodtentje. Imodium was in die dagen mijn beste vriend, want hoe voorzichtig ik ook was, om de week of zo, liep ik wel ergens een besmetting op. Flessenwater was hier toen onbekend. Enkel duur Perrier, ingevoerd, was verkrijgbaar in de sjieke supermarkt Glorietta in Makati. Als er al kraantjeswater aanwezig was, was het gegarandeerd besmet. De via drankautomaten, met dit leidingwater en siropen of poeders aangemaakte frisdranken, waren dus ook te mijden. Zo ook de ijsblokjes. Enkel frisdranken uit flessen waren betrouwbaar omdat de frisdrankenbottelarij betere waterfilters had. Waren die flessen niet gekoeld, had je pech. Lauw drinken was het veiligst. Ik moest dus erg voorzichtig zijn en poetste die dagen mijn tanden met Coca-Cola! Nu lust ik dat spul zoal niet, maar cola met muntsmaak is écht niét te pruimen! Komt er nog bij dat je bek extra bruin gaat schuimen door de reactie van de tandpasta met het koolzuur. Het is ook geen zicht. Ook met minder hygiënisch bereid voedsel was het voor mij oppassen geblazen. Voor ik het wist, was het zover; diaree! De levensomstandigheden zijn sindsdien aanzienlijk verbeterd. Toiletten vind je steeds op meer openbare en zakelijke locaties. En je vindt er zelfs redelijk propere. Mineraalwater van diverse locale merken vind je op elke straathoek en ook kan ik nu met weinig voorzorgen bereid voedsel en dranken verbruiken, zelfs met ijsblokjes. Dit ligt waarschijnlijk voor een deel ook aan mijn lichaamsgesteldheid; ik ben door de jaren heen vermoedelijk aan deze situatie aangepast. Ik heb Montezuma nu toch al een hele tijd niet meer tegengekomen. Toch waag ik mij nog steeds niet aan kraantjeswater. Je moet het noodlot niet tarten! (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
MIJN WELGEMEENDE EXCUSES. Aan alle familieleden, vrienden en bekenden bied ik bij deze mijn welgemeende excuses aan voor mijn achteloosheid, voor mijn onachtzaamheid en slordig bijgehouden agenda. Ik ben immers vergeten dat het al september is, en in dit land betekent dit de aanvang van de Kerstperiode. Had ik eergisteren niet zelf mijn eerste Kerstwensen ontvangen, van een illustere onbekende dan nog, dan had ik het waarschijnlijk nog niet bekend. Aan al mijn familieleden, vrienden en bekenden bied ik bij deze, niet alleen namens mijzelf maar ook namens mijn vrouw en kind, weliswaar een dikke week te laat, mijn welgemeende, vredige Kerstwensen aan. Merry Mischmas! Vrede zij met u! (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
