De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
05-08-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 08
Filippijnenreis juni 09. DEEL 8
AAN DE SCHOOLPOORT. Aan de poorten van de lagere scholen is het altijd een drukke bedoening. Niet alleen zijn er steeds in- en uitlopende kinderen omdat de klassen hier niet altijd gelijk beginnen en eindigen. Weet dat sommige scholen door de massale kinderpopulatie, soms zelfs lessen in shifts geven! Vlakbij de schoolpoorten staan wel altijd een half dozijn of meer verkopers. Wat zij verkopen zijn doorgaans weinig kostende prullaria die weinig of niets met schoolbehoeften te maken hebben. Het leidt de kinderen eerder af van hun concentratie op de lessen. De ene verkoopt zakjes prentjes van Superman of stickers van Barbie en konsoorten, een andere biedt plastic speelgoed aan genre verkocht is kapot. Een volgende biedt kleurrijke kitscherige stickers aan om de notities in de schoolschriften met vlindertjes of bloemetjes wat op te fleuren. (Dat zou je bij ons eens moeten proberen! Je rapport zou ook opgefleurd zijn, denk ik zo )) Nog een andere verkoopt kleurige elastiekjes. Deze nieuwe rage is eigenlijk zo oud dat ook mijn vrouw dit nog heeft gespeeld. Een aantal elastiekjes worden neergelegd en door het slaan met de bolle handen op de grond in eigen kamp gewaaid. Al deze verkopers hebben een soort van grote triplexplaat met vijsoogjes en duimspijkers waarop ze hun waren tentoonspreiden. Anderen verkopen kleine snacks zoals gefruite visballetjes of kippenpoten. Nog anderen gaan de zoete toer op; zij bieden het jonge grut snoepgoed of ijskreem aan. De gemene noemer hier is goedkoop en ongezond. En de schooldirectie laat maar begaan. Met naar gewoonte een vergoeding voor de inschikkelijke ambtenaren. Een enkele verkoper biedt in kleine plasticzakjes, ook aan een triplexplaat opgehangen, naar zuurstof happende goudvisjes. Het ontgaat mij volledig wat een klein kind daarmee moet aanvangen. Kinderen, waarvan de ouders met moeite de schamele eindjes aan elkaar kunnen knopen en zeker geen budget hebben om aquariumpje, laat staan een zuurstofpompje te kopen. Bij sommige gezinnen zou het pompje nog niet eens werken; ze hebben geen elektriciteit! (Dipolog, maandag 3 augustus 2009)
EDEN WORDT 23. Niettegenstaande de goede voorbereiding, het beperkte aantal genodigden en de hulp van ondermeer Jennifer, een enkele dagen bij ons logerende kennis van Eden, hadden we toch nog de handen vol om een en ander in goede banen te leiden en onvoorziene probleempjes op te lossen. De kipfilet die in onze diepvries zat bijvoorbeeld, nodig om die vroege namiddag de pancit te maken bleek na ontdooien meer op visfilet te lijken. Eigenlijk was het ook vis! Ik dus vlug in mijn kleren en een tricycle gesprongen om dit euvel middels de beenhouwerij in Lee Plaza te verhelpen. Nadien moest rond 5 uur het versgebakken speenvarkentje en de daarvan afgeleide bereidingen zoals dinuguan en inatahan worden opgehaald. Maar einde goed, alles goed. We konden tijdig het kokkerellen beëindigen onze gasten arriveerden min of meer op het gestelde uur van 6 en het feestmaal kon beginnen. Niettegenstaande alles even lekker was, ging ik toch weer voor de dinuguan, mijn lievelingsgerecht. Dan volgde het dessert. Maribel, een zuster van Eden die niet aanwezig kon zijn want te ver, had speciaal voor haar een reuze taart gebakken en vanuit Siocon met de bus meegegeven. Na nog wat kletsen gingen we enkele uurtjes doorbrengen in de karaokebar op een boogscheut van ons appartementje. Daar werd naar Filippijnse gewoonte lustig gekweeld en ook wat gedronken. Zo rond middernacht vonden onze gasten het welletjes en namen zij van ons afscheid. (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
DE BUS NAAR SIOCON. De reisduur naar het landelijke en verafgelegen Siocon bedraagt zowat 10 uur. Er zijn twee gammele bussen die eens per dag deze route afleggen. Een vertrekt uit Dipolog om 21 uur en komt dan zo rond 7 8 uur de volgende ochtend in Siocon toe. De andere vertrekt vanuit Siocon om 2 uur in de morgen naar Dipolog om dan hier om 10 11 uur toe te komen. Deze bussen vanuit Siocon worden niet alleen beladen met passagiers maar ook met rurale koopwaren tot op het dak, zeg maar vruchten des velds. Vanuit Dipolog worden dan stadse producten meegenomen door de reizigers; werktuigen, speciale meststoffen en andere daar zeldzame spullen. Echter, en dat is bij ons totaal ongekend en ongebruikelijk, je kunt ook, aan geringe kostprijs, pakjes en enveloppen met inhoud meegeven met de buschauffeur en zijn begeleider. Deze kunnen zowel documenten als geld bevatten als andere goederen. Ze worden te goeder trouw afgegeven; enig document daaromtrent wordt niet verstrekt. De bestemmeling wordt van de komende zending door de afzender op de hoogte gebracht met sms die ook het busnummer vermeldt. De bestemmeling gaat dan rond aankomsttijd van de bus naar de terminus en vraagt daar aan de begeleider naar de te verwachten zending met opgave van aard, afzender en bestemmeling. Dit wordt dan zonder verdere poespas overhandigd. Zo ook onze taart uit Siocon. Hij had de busrit van 10 uur goed doorstaan en was nog best lekker ook! (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
CORY AQUINO IS BEGRAVEN. Vandaag was het zover; het nationale icoon van de EDSA-revolutie en geweldloze opstand tegen het Marcosregime is begraven. De urenlange eredienst had plaats in de kathedraal van Manila alwaar talrijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, zowel vrienden als tegenstanders samen met heelwat bekende showmensen hadden plaatsgenomen. De tallozen die geen plaats vonden in de afgevulde kerk konden op grote schermen de ceremonie volgen buiten in beklemmende hitte en de regenlucht, onder meegebrachte paraplus, want ook de hemel weende. De dienst werd met vele, lange en vooral emotionele toespraken doorspekt. Ook haar dochter, een gekende tv presentatrice deed haar duit in het zakje en beroerde het publiek met een lange emotionele rede zowel in het Tagalog als Engels waarin de kwaliteiten van haar moeder en voormalige presidente uit de doeken werd gedaan. Alles werd life uitgezonden door diverse tv-stations die elkaar de loef afstaken met technische hoogstandjes met tussendoor studiogesprekken. Nadien volgde nog de 20 km. lange en bijna negen uren durende traag voortsluipende begrafenisstoet van Manila Kathedraal, via Makati naar de laatste rustplaats in Parañaque, dichtbij de Ninoy Aquino International Airport waar haar man destijds werd vermoord. Corazon Cory Aquino werd naast Ninoy Aquino begraven, eigenlijk bijgezet, in het bovengronds familiemausoleum op het Manila Memorial Park in Parañaque. Het afscheid nemen aldaar duurde tot rond de klok van negen waarna dan de stenen sluitplaat van het mausoleum, onder het oog van duizenden rouwenden, met mortel werd aangebracht. Het militair detachement marcheerde af en men zong Te Lourdes op de bergen , dit alles door diverse tvs life gecoverd met een geel lintje in de bovenhoek van het scherm Vele officiële instanties gaven hun personeel over het hele land die met gele lintjes voor Cory was versierd een, soms onbetaalde, dag vrijaf om een en ander te kunnen bijwonen. Honderdduizenden waren dan ook daarvoor op de been. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN. Neeneen, niet voor mij! Dat is voorlopig nog niet aan mij besteed. Op 22 augustus zegt Jo Lernout te Angeles adieu aan zijn vrijgezellenleven en treedt in het huwelijk met Annie Sison na eerst vijf jaar te hebben samengewoond. Als genodigde wist ik dit allang maar verzweeg het omdat ik dat toch iets uit de privésfeer vond. Het Vlaamse Dag Allemaal dacht daar anders over en schreef onlangs een artikel gebaseerd op Jos uitnodiging aan zijn vrienden. Ook de financiële en zelfs de familiale details werden te grabbel gegooid. En waar men tekst tekort kwam vulden een paar oude fotos het artikel op. Jo en Annie inviteerden zowat 300 gasten waaronder een vijftigtal vanuit België. Voor deze laatsten bieden ze als compensatie voor hun lange, vermoeide vliegreis een weekverblijf aan in een resort. Ook wij zullen daar een week verblijven ook al omdat tijdens die week diverse excursies door hem worden voorzien ondermeer naar zijn gloednieuw callcenter en ook naar de Pinatubovulkaan. Dit komt goed gelegen; ik was reeds diverse malen in Angeles maar zag nog nooit de Pinatubo van dichtbij. Schande! Gelukkig doen Jo en Annie er iets aan. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
OP HETE KOLEN. Sinds vandaag zitten Eden en ik met ongeduld op een verlossende mail te wachten. Immers vandaag wordt Edens zaak in beroep inzake visum voor legaal samenwonen (cohabitation) behandeld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Eden, en in ondergeschikte orde ook Daryl Dave, hadden van ons Ministerie van Buitenlandse zaken daarvoor destijds een visumweigering gekregen. De pietluttige en/of totaal niets ter zake doende argumenten waren van die aard dat een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen via een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten en etnische minderheden zich opdrong. Ik geloof er sterk in dat de ambtenaar die het dossier behandelde het nauwelijks heeft bekeken en er met zijn pet heeft naar gegooid. Meer nog, dat hij er geen jota van heeft gelezen, laat staan begrepen. Ik verklaar mij nader. Het door ons ingediende dossier bevatte zowat 100 bladzijden grotendeels in het Engels, deels in het Nederlands. De botte weigering bestond uit een gecomputeriseerd standaardformulier waarop men een en ander had aanvinkt! Deze opmerkingen waren niets ter zake doende woordkramerijen van zulkdanig kaliber dat de ambtenaar het dossier niet kon gelezen hebben. Meer! Het antwoord was in het Frans gesteld waarbij dus elke elementaire beleefdheid tegen de burger ontbrak om hem in zijn taal te antwoorden. Hieruit bleek natuurlijk ook de Engelse en Nederlandse taalonkundigheid van de ambtenaar in kwestie. Ik heb een sterk vermoeden dat het zenden van een weigering zonder zelfs maar het dossier te bekijken een normale procedure is; men bespaart aldus veel op manuren en, als de aanvrager het beu wordt en er de brui aan geeft heeft men weer een dossier minder te behandelen. Bureaucratie op zijn smalst! Wordt vervolgd. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
AAN DE SCHOOLPOORT. Aan de poorten van de lagere scholen is het altijd een drukke bedoening. Niet alleen zijn er steeds in- en uitlopende kinderen omdat de klassen hier niet altijd gelijk beginnen en eindigen. Weet dat sommige scholen door de massale kinderpopulatie, soms zelfs lessen in shifts geven! Vlakbij de schoolpoorten staan wel altijd een half dozijn of meer verkopers. Wat zij verkopen zijn doorgaans weinig kostende prullaria die weinig of niets met schoolbehoeften te maken hebben. Het leidt de kinderen eerder af van hun concentratie op de lessen. De ene verkoopt zakjes prentjes van Superman of stickers van Barbie en konsoorten, een andere biedt plastic speelgoed aan genre verkocht is kapot. Een volgende biedt kleurrijke kitscherige stickers aan om de notities in de schoolschriften met vlindertjes of bloemetjes wat op te fleuren. (Dat zou je bij ons eens moeten proberen! Je rapport zou ook opgefleurd zijn, denk ik zo )) Nog een andere verkoopt kleurige elastiekjes. Deze nieuwe rage is eigenlijk zo oud dat ook mijn vrouw dit nog heeft gespeeld. Een aantal elastiekjes worden neergelegd en door het slaan met de bolle handen op de grond in eigen kamp gewaaid. Al deze verkopers hebben een soort van grote triplexplaat met vijsoogjes en duimspijkers waarop ze hun waren tentoonspreiden. Anderen verkopen kleine snacks zoals gefruite visballetjes of kippenpoten. Nog anderen gaan de zoete toer op; zij bieden het jonge grut snoepgoed of ijskreem aan. De gemene noemer hier is goedkoop en ongezond. En de schooldirectie laat maar begaan. Met naar gewoonte een vergoeding voor de inschikkelijke ambtenaren. Een enkele verkoper biedt in kleine plasticzakjes, ook aan een triplexplaat opgehangen, naar zuurstof happende goudvisjes. Het ontgaat mij volledig wat een klein kind daarmee moet aanvangen. Kinderen, waarvan de ouders met moeite de schamele eindjes aan elkaar kunnen knopen en zeker geen budget hebben om aquariumpje, laat staan een zuurstofpompje te kopen. Bij sommige gezinnen zou het pompje nog niet eens werken; ze hebben geen elektriciteit! (Dipolog, maandag 3 augustus 2009)
EDEN WORDT 23. Niettegenstaande de goede voorbereiding, het beperkte aantal genodigden en de hulp van ondermeer Jennifer, een enkele dagen bij ons logerende kennis van Eden, hadden we toch nog de handen vol om een en ander in goede banen te leiden en onvoorziene probleempjes op te lossen. De kipfilet die in onze diepvries zat bijvoorbeeld, nodig om die vroege namiddag de pancit te maken bleek na ontdooien meer op visfilet te lijken. Eigenlijk was het ook vis! Ik dus vlug in mijn kleren en een tricycle gesprongen om dit euvel middels de beenhouwerij in Lee Plaza te verhelpen. Nadien moest rond 5 uur het versgebakken speenvarkentje en de daarvan afgeleide bereidingen zoals dinuguan en inatahan worden opgehaald. Maar einde goed, alles goed. We konden tijdig het kokkerellen beëindigen onze gasten arriveerden min of meer op het gestelde uur van 6 en het feestmaal kon beginnen. Niettegenstaande alles even lekker was, ging ik toch weer voor de dinuguan, mijn lievelingsgerecht. Dan volgde het dessert. Maribel, een zuster van Eden die niet aanwezig kon zijn want te ver, had speciaal voor haar een reuze taart gebakken en vanuit Siocon met de bus meegegeven. Na nog wat kletsen gingen we enkele uurtjes doorbrengen in de karaokebar op een boogscheut van ons appartementje. Daar werd naar Filippijnse gewoonte lustig gekweeld en ook wat gedronken. Zo rond middernacht vonden onze gasten het welletjes en namen zij van ons afscheid. (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
DE BUS NAAR SIOCON. De reisduur naar het landelijke en verafgelegen Siocon bedraagt zowat 10 uur. Er zijn twee gammele bussen die eens per dag deze route afleggen. Een vertrekt uit Dipolog om 21 uur en komt dan zo rond 7 8 uur de volgende ochtend in Siocon toe. De andere vertrekt vanuit Siocon om 2 uur in de morgen naar Dipolog om dan hier om 10 11 uur toe te komen. Deze bussen vanuit Siocon worden niet alleen beladen met passagiers maar ook met rurale koopwaren tot op het dak, zeg maar vruchten des velds. Vanuit Dipolog worden dan stadse producten meegenomen door de reizigers; werktuigen, speciale meststoffen en andere daar zeldzame spullen. Echter, en dat is bij ons totaal ongekend en ongebruikelijk, je kunt ook, aan geringe kostprijs, pakjes en enveloppen met inhoud meegeven met de buschauffeur en zijn begeleider. Deze kunnen zowel documenten als geld bevatten als andere goederen. Ze worden te goeder trouw afgegeven; enig document daaromtrent wordt niet verstrekt. De bestemmeling wordt van de komende zending door de afzender op de hoogte gebracht met sms die ook het busnummer vermeldt. De bestemmeling gaat dan rond aankomsttijd van de bus naar de terminus en vraagt daar aan de begeleider naar de te verwachten zending met opgave van aard, afzender en bestemmeling. Dit wordt dan zonder verdere poespas overhandigd. Zo ook onze taart uit Siocon. Hij had de busrit van 10 uur goed doorstaan en was nog best lekker ook! (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
CORY AQUINO IS BEGRAVEN. Vandaag was het zover; het nationale icoon van de EDSA-revolutie en geweldloze opstand tegen het Marcosregime is begraven. De urenlange eredienst had plaats in de kathedraal van Manila alwaar talrijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, zowel vrienden als tegenstanders samen met heelwat bekende showmensen hadden plaatsgenomen. De tallozen die geen plaats vonden in de afgevulde kerk konden op grote schermen de ceremonie volgen buiten in beklemmende hitte en de regenlucht, onder meegebrachte paraplus, want ook de hemel weende. De dienst werd met vele, lange en vooral emotionele toespraken doorspekt. Ook haar dochter, een gekende tv presentatrice deed haar duit in het zakje en beroerde het publiek met een lange emotionele rede zowel in het Tagalog als Engels waarin de kwaliteiten van haar moeder en voormalige presidente uit de doeken werd gedaan. Alles werd life uitgezonden door diverse tv-stations die elkaar de loef afstaken met technische hoogstandjes met tussendoor studiogesprekken. Nadien volgde nog de 20 km. lange en bijna negen uren durende traag voortsluipende begrafenisstoet van Manila Kathedraal, via Makati naar de laatste rustplaats in Parañaque, dichtbij de Ninoy Aquino International Airport waar haar man destijds werd vermoord. Corazon Cory Aquino werd naast Ninoy Aquino begraven, eigenlijk bijgezet, in het bovengronds familiemausoleum op het Manila Memorial Park in Parañaque. Het afscheid nemen aldaar duurde tot rond de klok van negen waarna dan de stenen sluitplaat van het mausoleum, onder het oog van duizenden rouwenden, met mortel werd aangebracht. Het militair detachement marcheerde af en men zong Te Lourdes op de bergen , dit alles door diverse tvs life gecoverd met een geel lintje in de bovenhoek van het scherm Vele officiële instanties gaven hun personeel over het hele land die met gele lintjes voor Cory was versierd een, soms onbetaalde, dag vrijaf om een en ander te kunnen bijwonen. Honderdduizenden waren dan ook daarvoor op de been. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN. Neeneen, niet voor mij! Dat is voorlopig nog niet aan mij besteed. Op 22 augustus zegt Jo Lernout te Angeles adieu aan zijn vrijgezellenleven en treedt in het huwelijk met Annie Sison na eerst vijf jaar te hebben samengewoond. Als genodigde wist ik dit allang maar verzweeg het omdat ik dat toch iets uit de privésfeer vond. Het Vlaamse Dag Allemaal dacht daar anders over en schreef onlangs een artikel gebaseerd op Jos uitnodiging aan zijn vrienden. Ook de financiële en zelfs de familiale details werden te grabbel gegooid. En waar men tekst tekort kwam vulden een paar oude fotos het artikel op. Jo en Annie inviteerden zowat 300 gasten waaronder een vijftigtal vanuit België. Voor deze laatsten bieden ze als compensatie voor hun lange, vermoeide vliegreis een weekverblijf aan in een resort. Ook wij zullen daar een week verblijven ook al omdat tijdens die week diverse excursies door hem worden voorzien ondermeer naar zijn gloednieuw callcenter en ook naar de Pinatubovulkaan. Dit komt goed gelegen; ik was reeds diverse malen in Angeles maar zag nog nooit de Pinatubo van dichtbij. Schande! Gelukkig doen Jo en Annie er iets aan. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
OP HETE KOLEN. Sinds vandaag zitten Eden en ik met ongeduld op een verlossende mail te wachten. Immers vandaag wordt Edens zaak in beroep inzake visum voor legaal samenwonen (cohabitation) behandeld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Eden, en in ondergeschikte orde ook Daryl Dave, hadden van ons Ministerie van Buitenlandse zaken daarvoor destijds een visumweigering gekregen. De pietluttige en/of totaal niets ter zake doende argumenten waren van die aard dat een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen via een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten en etnische minderheden zich opdrong. Ik geloof er sterk in dat de ambtenaar die het dossier behandelde het nauwelijks heeft bekeken en er met zijn pet heeft naar gegooid. Meer nog, dat hij er geen jota van heeft gelezen, laat staan begrepen. Ik verklaar mij nader. Het door ons ingediende dossier bevatte zowat 100 bladzijden grotendeels in het Engels, deels in het Nederlands. De botte weigering bestond uit een gecomputeriseerd standaardformulier waarop men een en ander had aanvinkt! Deze opmerkingen waren niets ter zake doende woordkramerijen van zulkdanig kaliber dat de ambtenaar het dossier niet kon gelezen hebben. Meer! Het antwoord was in het Frans gesteld waarbij dus elke elementaire beleefdheid tegen de burger ontbrak om hem in zijn taal te antwoorden. Hieruit bleek natuurlijk ook de Engelse en Nederlandse taalonkundigheid van de ambtenaar in kwestie. Ik heb een sterk vermoeden dat het zenden van een weigering zonder zelfs maar het dossier te bekijken een normale procedure is; men bespaart aldus veel op manuren en, als de aanvrager het beu wordt en er de brui aan geeft heeft men weer een dossier minder te behandelen. Bureaucratie op zijn smalst! Wordt vervolgd. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
BIJNA 5000 GEWEIGERDEN. In het eerste halfjaar werd aan 4930 Filippijnen het recht geweigerd om het land te verlaten tegenover slechts 1511 in dezelfde periode van het jaar daarvoor. Dit heeft niet alleen te maken met de verscherpte grenscontrole voor mensenhandel maar ook wegens de verslechterde economische toestand die meer en meer mensen dwingt om hun geluk en inkomen elders en op een andere manier te vinden. Maar meestal komen zij van de regen in de drop terecht. De meesten waren verdacht van het slachtoffer te zijn van mensenhandel of illegale uitzendbureaus. Anderen hadden vervalste of onvoldoende reisdocumenten. Zowat 1236 werden als tourist worker verdacht. Zogeheten toeristen die, eens op hun toeristische bestemming er illegaal gaan werken. Mensenhandel kan diverse vormen aannemen. Zo heb je prostitutie en sexuele exploitatie. De doorgaans jonge, mooie, doch weinig geschoolde vrouwen, veelal komende uit arme afgelegen berggebieden, worden werk beloofd als huishoudhulp tot ze in het buitenland ondervinden dat ze andere katten te geselen hebben. Ook veel voorkomend is gedwongen arbeid, erfdienstbaarheid (vooral in India) en slavernij. De slachtoffers worden illegaal en zonder enige redelijke vergoeding dagelijks lange uren tewerkgesteld in obscure gesloten bedrijfjes. Sinds een decennia is er ook de sterk groeiende orgaanmarkt. Het wordt een gewoonte dat rijke buitenlanders, in nood aan een orgaan, beroep doen op een tussenpersoon die dan een donor zoekt. De slachtoffers in financiële nood, ontdekken algauw na het geven van hun orgaan dat het de tussenpersoon is die met de poen gaat lopen. Verder worden ook kinderen verkocht en het land uitgebracht via illegale adoptie of via een vroeg gearrangeerd huwelijk (vooral bij moslims). Ook worden mensen aangeworven voor de rijke landen als bedelaars of straatverkopers. Zelfs aan geheime religieuze genootschappen en culten en ook aan ondergrondse sportorganisaties worden mensen verhandeld. Wat voor sport daar wordt beoefend laat zich raden In 2008 werden 90 gevallen van mensenhandel voor de Filippijnse rechtbanken gebracht. In het eerste halfjaar van 2009 reeds bijna 200! (Dipolog, zaterdag 1 augustus 2009)
STORMWAARSCHUWING. We hebben in de dikke maand dat ik hier ben al verschillende tropische stormen of taifoens meegemaakt. Molave (hier Jolina genoemd) is pas de achterdeur uit of Morakot, (hier Kiko genoemd) passeert Basco, Batanes op zon 620 km. Niet dat ons dat veel kan deren; Mindanao ligt zuidelijk en niet in de traditionele route die door de taifoens wordt gevolgd. Maar de eilanden van de Visayas en Luzon met Manila hebben er daarentegen regelmatig last van. Wij hebben hoogstens wat fellere winden en wat hogere golven op zee. Nu hebben ze hier wel een weerkundige dienst Pagasa (de Philippine Atmospheric, Geophysical and Astronomical Services Administration) maar die kan je niet vergelijken met ons KMI want je krijgt op tv slechts heel summier het weerbericht met de eventuele stormwaarschuwing. Het gaat allemaal zodanig vlug en oppervlakkig dat je met moeite weet wat je boven het hoofd hangt. Een Frank De Boosere is hier onbekend en broodnodig. Om toch goed op de hoogte te blijven van mogelijks naderend onheil registreerde ik me verleden jaar bij de in de UK gebaseerde organisatie Tropical Storm Risk (TSR) die bij dreigend risico gratis noodberichten over naderende stormen en taifoens per mail stuurt. Deze organisatie wordt door verschillende Britse firmas gesponsord en krijgen de steun van de Britse Meteorologische Dienst. Je kunt bij je registratie aangeven voor welk werelddeel of -delen je interesse uitgaat. Bij naderende storm stuurt men een infomail en telkens er een verandering voorkomt in kracht of richting krijg je een update. Geïnteresseerden kunnen zich steeds aanmelden op www.tropicalstormrisk.com/ Je hebt geen verplichtingen, men vraagt enkel waarom je eraan bent geïnteresseerd. In mijn geval, geïnteresseerd aan reizen in Zuidoost Azië, kan het zijn dat ik in maanden niets verneem omdat er ook niets te melden valt. Plots kondigt een nieuw windevenement zich aan en lopen de alarmmails naargelang de ontwikkeling binnen. De speciaal gehanteerde schaal geeft 7 windkrachtniveaus aan. Gaande van TD (tropische depressie) met winden minder dan 63 km/u en TS (tropische storm) met winden tussen 63 tot 118 km/u, naar Cat1 (orkaan categorie 1) wind tussen 119 en 153 km/u, en Cat2 (orkaan categorie 2) met wind tussen 154 en 177 Km/u. Tenslotte zijn er nog de intense orkanen Cat3 met wind tussen 178 en 210 km/u, Cat4 met wind tussen 211 en 250 km/u, en Cat5 met winden boven de 250 km/u. (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009)
OPGERUIMD STAAT NETJES. De doorsnee Filippijn, totaal ongeïnteresseerd in milieu en afvalbeheer, gooit zijn afval gewoon waar hij het volgens hem kwijtkan. Dit kan zowel op het land of het strand zijn, als in de rivier of in de zee. Wat enigszins drijfbaar is troept dan afhankelijk van de windrichting soms in grote scholen samen in de ooit mooie baaien en op de stranden. De baai van Manila en meer bepaald de daarmee parallel lopende drukbereden Roxas Boulevard leverde gisteren onverwachts een goed gestoffeerde staalkaart af van wat er aan drijfbare afval door de Filippijn zoal in de zee wordt gedumpt. De door de tropische storm opgezweepte golven richtten zich haaks op de Boulevard. Daarbij gooiden ze ettelijke kubieke meters afval op het voetpad en op de rijbanen. Vooral het stuk tussen Padre Faura en de Ambassade van de VS werd zwaar getroffen door een zee van afval. De automobilisten hadden de grootste moeite om er doorheen te geraken, de straatvegers vochten tegen de bierkaai en men moest de grote middelen, in de vorm van een vrachtwagen met laadkraan, inzetten om alles op te ruimen. Deze maal gaf de zee het achteloos gedumpte afval eens terug. Geen mooi zicht, maar of het voor de Filippijn een les zal zijn? (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009)
GOLF VAN ADEN. De Filippijnen is ook een voorname zeevarende natie weliswaar niet zozeer met schepen maar wel met de bemanningen ervoor. Gedurende het bezoek aan de VS heeft Presidente Gloria Macapagal Arroyo ook met de betrokkenen aldaar gesproken en hulp aangeboden voor het vrij en veilig houden van de Golf van Aden waar goed geoutilleerde Somalische piraten het leven van menig zeeman in gevaar brengen. Men zou, ondermeer samen met de VS, een en ander op poten zetten om de piraten te bekampen. Een groot deel van de lagere bemanning op zeeschepen van diverse nationaliteiten bestaat uit Filippinos. Ver van vrouw en kinderen proberen zij op die manier de achtergebleven familie een beter bestaan te verschaffen. De vele zeevaartscholen leveren elk jaar talrijke nieuwe jonge dekmatrozen af. Eenmaal 40 a 50 jaar geworden zien ze het niet meer zitten op de lange omvaart, mede door ouderdomsproblemen of door familiale. Want, ook hier geldt, uit het oog is uit het hart. Zij verdienen dan bijvoorbeeld de kost als taxichauffeur of tricycledriver. (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009) NAWEEN VAN EEN STAATSBEGRAFENIS. Nu Cory vreedzaam bij haar echtgenote ligt wordt het tijd voor beoordelen en veroordelen. De vier erewachten, een van elk van de drie legeronderdelen en de een van de Nationale Politie worden geroemd voor het moedig volhouden van hun buitengewone taak. Gedurende negen uur stonden zij op wacht op de traag voortschrijdende lijkwagen van Manila Kathedraal tot het 20 km. verderop zijnde Manila Memorial Park in Parañaque. Al die tijd aten noch dronken zij. Ze konden enkel zich aan de regendruppels die van hun gelaat drupten wat laven. En een plasbeurt was ook niet voorzien. Zij weigerden resoluut elk voedsel of drank door de omstaanders spontaan aangeboden. Dit zou een ontluistering van de ceremonie zijn geweest. Wel deden zij af en toe kleine spierbewegingen om de stramheid tegen te gaan. Pas na aankomst in Parañaque waar de lijkkist werd ontladen werden zij van hun eretaak ontlast. Hoeft het worden gezegd dat ook zij zich vlug gingen ontlasten? Voor deze bijna onmenselijk volgehouden eretaak worden zij voorgedragen voor een eervolle vermelding buiten gevecht. Dit is de hoogste onderscheiding in vredestijd. Enkelen van hen kregen een week vrijaf om van hun onmenselijke taak te bekomen. Minder goed gaat het met de bekende tv-presentator Willie Revilliame. Tijdens de begrafenis van Cory Aquino ging de liveshow Wowawee door Willie gewoon door. De bonzen van ABS-CBN hadden zulks besloten. Maar omdat Willie bij uitstek het gezicht van Wowawee en bijgevolg ook ABS-CBN is heeft hij, en niet de bonzen de boter opgegeten! Vele kijkers vragen zijn onmiddellijk ontslag en op de andere zenders komt een hele discussie op gang of hij zou moeten vervolgd voor oneerbiedigheid tegenover een voormalig staatshoofd. Willie heeft zich al openlijk verontschuldigd en zegt bereid te zijn om zijn straf, al weze zelfs gevangenisstraf, lijdzaam te ondergaan. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
FOTOKOPIEËN. Laatst moest ik wat fotokopieën nemen. Of liever, laten nemen, want met een overvloed aan goedkope werkkrachten heeft men ook hier personeel zat. Voor mij stond een oud besje, ik schat ze tegen de tachtig en ze moest zomaar even honderd copies hebben van een welbepaald document. Toen de machine de copies begon te spuwen bemerkte ik dat het een kleinletterige tekst betrof gevat in een lay-out van een groot kruisbeeld op Golgotha. Enkele dagen later, toen ik weer in het stadje was zag ik het resultaat. Blijkbaar had ze naarstig gewerkt en was het haar erom te doen om deze poster met kruisbeeld te verspreiden aan alle goedgelovigen want op verschillende schamele voordeuren zag ik de kruisbeeldposter aangeplakt. Ik ben niet zo erg religieus, het gevolg van mijn Jezuïetentijd, maar hoop toch dat het besje er haar hemel mee verdient. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
