De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
07-10-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 26
Filippijnenreis juni 09. DEEL 26
FIESTA OP KOMST! Sinds vorige week al bemerken we dat ons Dipolog nog wat commerciëler en beweeglijker is dan normaal. In de straten is er meer volk en de van streek tot streek rondtrekkende venters zijn te bespeuren. Deze nomaden verkopen kleurrijke ballonnen met motieven van superman, Barbie etc., en in plastiekzak verpakte suikerspinnen in rood, blauw geel en groen. Anderen verkopen kleurige elektronische gadgets, prullaria en verder alles wat niet te zwaar of te groot is. Ook op de pleinen aan de Boulevard, zie je sinds die tijd heel wat voorbereiding. Zo waren er vrijdag repetities voor de concours van jeugdige drumbands. Zelfs tot uit het verre Zamboanga kwamen ze per schoolbus om aan de repetitie deel te nemen. Anderen komen, meer gebruikelijk, in een volgepakte afgehuurde jeepney diep vanuit de provincie. Het is een getingel en vooral gehamer en gehei van jewelste. De jongsten, zo fier als en gieter, uit de maat van de muziek en soms ook nog uit de marspas. De ouderen, soms een beetje nonchalant, rondkijkend naar familie of vriendinnetje. Het is immers maar een repetitie. De dirigent, zwaar gestrest, ziet dat wel anders. Hij blaast als een paars aanlopende kanarie op zijn arbiterfluitje en schreeuwt het ene order na het andere. Hier en daar moet nog zwaar worden bijgeschaafd! En de tijd dringt! Morgen, maandag en dinsdag is het het uur van de waarheid! Er was ook al een Miss Teen 2009 voorverkiezing die zijn ontknoping zal vinden midden deze week. Vanaf dan is het immers fiesta! (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
DE BEPLANTING VAN ONZE BOULEVARD. In een vorige bijdrage sprak ik al eens over deze publiekstrekker. Deze rechtlijnige boulevard die de stad Dipolog van de zee scheidt is zowat 2,5 Km. lang. Benevens een rijbaan is er ook een breed wandelgedeelte, met vele betonnen zitbanken. Je kunt er heerlijk op uitwaaien en flaneren, vooral bij valavond is dit erg genietbaar. Heelwat volk komt er om te zien en gezien te worden. Vergelijk het maar een beetje met de Ramblas in Barcelona. Geen wonder dat vele eetgelegenheden zijn. Mijns inziens, zijn er zelfs al teveel. De boulevard is gebouwd in drie verschillende periodes. En dat is er zo aan te zien, vooral aan de aanplantingen. Het eerste gedeelte van zon 800 m., heeft men destijds beplant met kleine, doch goed groeiende laagstammige palmbomen. Zij geven de wandelaar, nu al, na een paar jaar, heelwat schaduw. Voor het tweede gedeelte van 800 m. heeft men beroep gedaan op sponsors. Alles wat naam en faam had in Dipolog kon een boom sponsoren. Van bisschop tot supermarkteigenaar, iedereen deed mee. Op 5 december 2008 werden de zowat 25 bomen aangeplant. Blijkbaar had men geld genoeg want in plaats van met dezelfde mooie boompjes van deel 1 verder te gaan, besloot men om hoge, dikbuikige sierpalmbomen te planten. Een duidelijk verschil. Bij elke boom werd ook een naamplaatje van de sponsor gepenseeld. Nu, begin oktober 2009, staan er zon 20 van die hoogstammen overeind. Vijf hebben er het bijltje bij neergelegd. Neergelegd is het goede woord; de afgestorven stammen waren onderaan afgebroken en opgeruimd. De zowat 20 overige hebben verdorde en strodroge palmbladeren; ook zij hebben de geest gegeven en zullen eerlang hetzelfde lot beschoren zijn. Zou er een oorzakelijk verband tussen dit afsterven en het feit dat je hoogstammen verplant met een te klein wortelgestel, ze dan in te kleine putten neerpoot en ze tenslotte vergeet op gezette tijden water te geven? Het laatste gedeelte van de boulevard heeft gelukkig weer wat lagere boompjes, al zijn ze alweer van een andere soort. De meeste van hen gedijen vrij goed, ondanks de soms minder goede waterzorgen van de plantsoendienst. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
WAT MINDER ERG. De supertaifoen Parma,waarvan ik reeds sprak in een vorige bijdrage, heeft zaterdag, enkele uren vroeger dan voorzien, landfall gemaakt in de provincie Cagayan in noord Luzon. De ganse streek verkeert in chaos. Door de zeer sterke winden, tot 210 Km/u, werden bomen ontworteld, daken weggeblazen en de elektriciteitsvoorziening gaf er ook de brui aan. Door de zware regenval werden bruggen overspoeld door het water en daardoor werden de wegen afgesneden. 140 vrijwilligers van het Rode Kruis, die daar nu eens wèl aanwezig waren, moesten wegens het bijzonder ongure weer, hun hulpactiviteiten staken en zelf beschutting zoeken. Ook de omliggende provincies en Manila ervaren de kracht en last van dit on-weer. Daar mag men benevens stormwinden eveneens nog heelwat regen verwachten. Al bij al toch stukken minder erg dan bij Ketsana. Ook het aantal dodelijke slachtoffers is aanzienlijk minder. Men telde er slechts 14 waaronder een baby. Benevens een permanente relocatie van de bevolking die zich illegaal ophouden op lagergelegen gronden en oevers, plaatste de president het ganse land eveneens in noodtoestand, mogelijks voor een jaar. Naar eigen zeggen om ondermeer de prijzen van basisvoeding in de hand te houden en orde en veiligheid te verzekeren. Dit laat tevens toe aan de plaatselijke hulporganisaties om hun noodfondsen aan te spreken. Ook overweegt men om bouwmaterialen, autobenodigdheden, autobrandstoffen en zelfs begrafenisdiensten in de lijst van basisnoden op te nemen. Naar verluidt zou de opkuis van Ketsana in Manila nog minstens twee maanden duren. Men verwacht nog een vijftal taifoens in de komende twee maanden. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
HIGH SECURITY. Deze middag leek het restaurant 7 Treasures van het Top Plaza Hotel, waar we ons lunchbuffet wilden nemen wel op een versterkte vesting. Schuin voor de ingang had een scherpschutter in camouflagepak en AP 15 rifle, wat verscholen onder het groene lover postgevat. In de lobby, twee politiemannen, gewoon gewapend, en nog een militair in camouflage met een handzaam wapen klaar in de hand. In het restaurant zelf, een paar securities in burger. Waarom al dat vertoon? Mevrouw Evelyne Uy, de burgemeester van Dipolog, met in haar kielzog een achttal personen, hadden in het restaurant een lunchvergadering, om het op handen zijnde feestgebeuren volgend weekend, te bespreken en te organiseren. Bij ons gaat de burgemeester van Gent, een stad zowat 5 maal groter dan Dipolog, gewoon met zijn fiets en zonder bewaking de straat op en de stad in! (Dipolog, maandag 5 oktober 2009)
DRUMCONCOURS. Deze maandagavond konden we met de tricycle niet tot op de boulevard. Zelfs de aangrenzende straten waren volgepakt met in het gelid wachtende jeugdige drumbands en hun dansmariekes. Elke groep schitterde in kleurrijke pakken en pakjes voorzien van ruches, epauletten, kepies en galons in klatergoud en glitterzilver. De dansmariekes waren om ter kortst gerokt. Sommige dirigenten maakten van de gelegenheid gebruik om nog een finale repetitie te houden. Met een enkele drumband is het al een chaotisch gehei, maar met zes van die klopgroepen in generale repetitie is het echt een drumkakafonie van jewelste! Oordopjes hebben echt wel zin! Ook de dansmariekes deden hun ingewikkelde choreografische pasjes en bewegingen nog eens voor. Wat verder, op het plein, aan de boulevard, deed een van de deelnemende bands zijn best tijdens de wedstrijd. Zoals gewoonlijk was de rijbaan daar afgesloten voor het verkeer en was op een gedeelte van de wandelzone van de boulevard een tribune geplaatst. Daarop zon 1000 enthousiaste jeugdige kijkers, die tot woensdag of later op school vrijaf kregen om bij het concours te kunnen zijn. Achter hen, op de boulevard en op de borstwering van het strand, nog zon 3000, meestal jonge toehoorders. Toehoorders want vanaf die plaats was er nog weinig te zien. Beter was het op de daken van de, even verderop geparkeerde, jeepneys. Van daarop hadden samengepakte enthousiastelingen, in labiel evenwicht, een goed zicht en goede klank. Wij passeerden al dat drummend gedoe en lawaai en gingen verderop van de koele avondbries genieten en zetten een stevige avondwandeling in. De toekomst van dit land is weeral eens verzekerd; aan jeugdige dansers en drummers geen gebrek! Aan behoorlijk afgestudeerden des te meer (Dipolog, maandag 5 oktober 2009)
BORSTEL. Mijn vrouw heeft een borstel gekocht. We hebben normaal gezien twee borstels. Een zogeheten walis tingting; dat is een harde borstel, zowat 60 cm. lang, gemaakt uit een soort wissen samengebonden bovenaan, zonder steel, voor buiten of voor natte veegbeurten. En we hebben ook een walis tambo, dat is een zachte borstel, ook zowat 60 cm., op een korte steel voor binnen. Nu was deze tambo danig versleten. Komt er nu toch net op tijd een bejaarde borstelventer aangesloft bepakt met een vijftiental borstels groot en klein. De oude man maakte ze zelf en had in zijn borstelassortiment benevens de korte tambo, ook een tambo op een lange bamboesteel. Dit wordt hier gebruikt om spinnenwebben te bekampen, net als bij ons een ragebol. De beide tambos uit zijn assortiment zagen er erg goed gemaakt uit.. De haren van de borstel waren met een rubberband, gemaakt van een fietsbinnenband, stevig aan de afgeschuurde borstelsteel bevestigd. Eden zag de man aankomen, we waren net van plan een tricycle te nemen naar de stad, en hield hem staande. Ze zocht er een goede uit en probeerde hem ook even. De tambo geurde nog naar nieuwigheid. Kostprijs van deze aanschaf; 20 Php.! Dat is zowat 0,15 ! Ambachtelijke handenarbeid wordt in dit land lang niet billijk vergoed. (Dipolog, dinsdag 6 oktober 2009)
ESTAMBAY. Je moet hier echt niet met een kinderwagen of een rolstoel de straat op om te worden gehinderd door humane obstructies. Een gewone wandeling volstaat om regelmatig te worden belet verder te gaan. Het fenomeen noemt zich estambay of standbay In het Engels stand by, zeg maar, het bijstaan. Het zijn lui die gewoon midden op het vaak toch al smalle wandelweg, in je weg staan. Dus, te niksen. Meestal met twee of drie staan ze, te staan, doelloos te gapen en alles in zich opnemend, als dusdanig de dag doorbrengend. Je moet dus om de haverklap om hen heen laveren. Bij voorkeur houden ze zich trouwens op aan vernauwingen zodat je verplicht bent om van het voetpad af te gaan of hen met een Excuse me! hun menselijke obstructie te doen oplossen. Concentratieplaatsen zijn bepaalde zaken zoals lottokantoortjes, banken en verbruiksplaatsen. Het is zodanig verbreid dat men soms dit fenomeen bekampt met bordjes met het uitdrukkelijk verbod No stand by. Maar met een kinderwagen is het pas echt feest! Niet alleen heb je de menselijke obstructies, maar ook de vaste. Verlichtingspalen, verkeersborden op grote voet, reclamepanelen, verkoopstandjes, zittende bedelaars, het is allemaal op je weg. Dan heb je nog de wegversmallingen, de niveauverschillen en de open mansgrote rioolputten. Weet je ze niet liggen en het is nacht en, Murphys law, daar precies is er geen verlichting, dan keilt je kinderwagen gegarandeerd al of niet door jouw gevolgd anderhalve meter lager in de rioolblubber. (Dipolog, woensdag 7 oktober 2009)
DE RIVIERSURFERS. Enkele dagen na de watersnood in Manila, komen in het kielzog ervan, soms spectaculaire verhalen boven water drijven. Het hiernavolgende verhaal dekt deze intro-omschrijving vrij goed. Die vroege morgen op zaterdag 26 september waren Romeo Abia met zijn vrouw Mary Jane en hun twee kinderen Majorie, 13, en Mark, 10, op het dak van hun woning gevlucht. Het was hun enige ontsnappingsmogelijkheid. Het water was met meer dan 7 meter gestegen en hun huisje en vele anderen, daar in barangay Bagong Silangan met zijn 3500 families, aan de oevers van de Marikinarivier, was volledig ondergelopen. Plots kwam een grote vloedgolf opzetten en veegde talloze lichtgebouwde huisjes weg. Eerder dan in het kolkende water terecht te komen kon de familie op een vlottende onontwarbaar kluwen van boomwortels, triplex, metalen golfplaten en andere afval springen waarop nog een paar dozijn andere onbekenden zaten van stroomopwaarts en begonnen zo aan een onverwachte ochtendlijke wilde waterrit. Aan de Tumanabrug stond het water even hoog als de brug en Romeo vroeg zich af hoe zij het er zouden vanaf brengen. Hij en zijn vrouw waren opgegroeid aan de zee en waren goede zwemmers, maar zijn kinderen niet. Romeo hoorde luid gegil toen het afvalvlot tegen de betonnen brug sloeg. Ze gingen onder in het kolkende water, het gegil stopte. Het afvalvlot kon uiteindelijk de brug passeren. Slechts 11 mensen bleven over, waaronder de voltallige familie van Romeo. Maar er zouden nog bruggen komen. Rond 13 u naderden ze de San Mateobrug. Vanop de brug gooiden omstaanders touwen, afgebroken elektrische kabels en reikten stokken naar de drenkelingen maar Romeo vond het veiliger om op het vlot te blijven. Zijn vrouw en kinderen huilden, maar Romeo gebood hen zich sterk te houden. (Vermoedelijk zijn de dramatische beelden op You Tube met titel river surfers deze Romeogroep.) Als het vlot op de brug botste brak het in diverse kleinere delen. Zes van de groep, waaronder de Romeofamilie konden zich aan het afval vastgrijpen. Alzo, tussen de drijvende karkassen van karbouwen, varkens en honden, kon de familie zich gedurende 3 uren aan hun noodvlot vasthouden. Dan kwam de Marikinabrug in zicht. Romeo wist dat dit de laatste brug, en ook de laatste kans was om het er mogelijks nog levend van af te brengen want hierna splitste de rivier zich in twee, en mondde na de Pasig vloedgaten uit in de open, wilde zee. Romeo zag dat er opnieuw mensen touwen gooiden vanop de brug naar de vlottenden en beval zijn familie te springen en zich aan eender wat vast te klampen. Aan de brug sprongen Romeo en zijn zoon naar een metalen vaste constructie. Ondertussen kon zijn vrouw Mary Jane hun dochter Majorie naar de andere oever duwen waar zij zich vastklampte aan een zeemeerminbeeld. Het duurde nog een hele tijd eer de redders wegens de sterke stroming haar konden ontzetten. Ik dacht aan niets anders dan me vast te houden zei ze later. De volgende dag om 14 u was Romeo terug met zijn dochter verenigd in een opvangcentrum, maar van zijn vrouw was er geen spoor. Nadat ze Majorie had afgeduwd naar het standbeeld was het voor haar te laat en vlotte zij verder stroomafwaarts. We kregen lekker eten, zei Romeo, maar ik kon geen hap binnenkrijgen, ik dacht steeds aan mijn vrouw. Romeo en zijn twee kinderen gingen mistroostig naar de overdekte hal van Bagong Silangan waar meer dan 30 opgeviste lijken lagen opgebaard ter herkenning. Mary Jane was er niet bij. Hij bezocht ook alle omliggende hospitalen, maar ook daar geen Mary Jane. Troosteloos gingen Romeo en kinderen richting huis. Bij zijn schoonbroer aangekomen kwam zijn geluk terug; zijn vrouw wachtte daar op hem! Gedurende een half uur was ze verder meegedreven in de Marikinarivier waarna ze door sterke stroming haar drijfafval moest lossen. Ze ging onder water en belandde uiteindelijk, buiten bewustzijn op een stroomluwe modderige rivierbedding. Ze verloor haar bewustzijn en werd wakker in het Pasig General hospitaal met een verband aan haar voorhoofd. Ze huilde en smeekte de dokters haar te laten gaan. Toen ze versterkt was mocht ze beschikken en ging meteen naar het huis van haar broer, veronderstellend dat er van hun huis niets overbleef. Daar wachtte ze in tranen. Na een tranenvolle maaltijd gingen ze huiswaarts, wel verwachtend dat er niets meer zou resten. Maar tot hun verbazing weerstond hun woonst de vloed, al was wel hun hele hebben en houden weggespoeld. Wat overblijft is als een lege schelp, zei Romeo. Ook de hond bleek gered. Het koppel puzzelt nu samen hun verdere toekomst uit. Hun kinderen zijn getraumatiseerd en hebben psychologische bijstand nodig. Romeo zegt dat deze ervaring hun relatie danig heeft gesterkt. Geen levensstorm zal ons scheidden, zei hij, maar vond het wel de langste waterreis uit zijn ganse leven. Nu het water zich grotendeels heeft teruggetrokken, gaan de mensen van Bagong Silangang en zoveel andere gebieden hun leven terug opbouwen, ondertussen rouwend over de dood van hun geliefden Van de 27 oorspronkelijke opvarenden van het afvalvlot zijn er 19 vermist waaronder een moeder en haar baby. (Dipolog, donderdag 8 oktober 2009)
LUZON LIKT ZIJN WONDEN. Malacañang gelooft dat de rehabilitatie van Metro Manila en de omliggende provincies jaren kan duren en miljarden Php. gaat kosten, temeer omdat de duizenden families die aan de vloedgevaarlijke plaatsen wonen definitief op een andere locatie gaan worden gehuisvest. Nu zegt men reeds dat er geen plaats genoeg zal zijn voor deze drastische maatregel. Ook komen er dagelijks, nieuwgeboren bewonertjes bij. Van de 700 000 families die zijn getroffen door de taifoen, wonen er zowat 150 000 aan rivieren en andere vloedgevaarlijke plaatsen zoals de 911 Km2 grote Laguna de Bay. Het zal nog heelwat tijd vergen eer de regering de meer dan 100 000 families een andere woonplaats heeft aangeboden. Heelwat van deze talloze families zijn inmiddels teruggekeerd naar hun woninkjes en barakjes, of wat daar nog van overblijft aan of in het water, in de gevarenzones. Het zijn meestal zogeheten squatters, illegale landbezetters, meestal zonder papieren, die van heinde en ver hun geluk in de metropool kwamen zoeken. Tevergeefs. Zij wonen in hutjes van gevonden en losgeslagen platen van metaal, triplex en karton op illegale en gevaarlijk terrein. Zij komen in aanmerking voor relocatie in Laguna. Niemand weet echt met hoevelen die illegale landbezetters wel zijn. Een geboorte wordt niet aangegeven; het kind heeft dus, net zoals de meeste ouders geen geboorteakte en is dus eigenlijk, net zoals de ouders, onbekend en onbestaande. Dit is een van de redenen waarom het bevolkingsaantal in dit land op geen paar miljoenen na te schatten is. Zowat 5 000 van deze squatterfamilies zijn reeds geïdentificeerd van documenten voorzien. Het ministerie van openbare werken zal nieuwe regels opleggen aan de squatters, de illegalen die zich met een krotwoning op de rivierbanken en andere gevaarlijke plaatsen hebben gevestigd of willen vestigen. Voordien was er een soort van gedoogbeleid. Nu, na de taifoen gepaard met een regenval die erger was dan Katrina in New Orléans, wil men paal en perk stellen aan deze gevaarlijke wantoestanden die mede hebben geleid tot ergere overstromingen omdat de rivieren gestremd waren door illegale bouwsels en talrijk groot afval achteloos in de rivieren gedumpt. Ondertussen overweeg het departement van openbare werken om bij hoogdringendheid toiletten bij te bouwen in de evacuatiecentra. Daar huizen, na en week, nog zon 300 000 slachtoffers van de natuurramp. Momenteel zijn er veel te weinig toiletten en vaak ook nog in erbarmelijke toestand. De toiletten kunnen in drie dagen worden gebouwd en zullen ook nadien in functie blijven. Men denkt er eveneens aan om een voorafgaandelijk topografisch onderzoek uit te voeren alvorens een toelating wordt gegeven voor een nieuwe woonwijk. (Dipolog, donderdag 8 oktober 2009)
OOK DE OVERPOPULATIE TREFT SCHULD. Er bestaat een wetsvoorstel inzake geboortecontrole maar de Katholieke kerk boycot deze wet al geruime tijd en de met hen sympathiserende politici gebruiken vertragingsmanoeuvres. Edcel Lagman, een politicus uit Albay die destijds de wet had gesteund wees andermaal de natie op zijn verantwoordelijkheid. Niet alleen de klimaatveranderingen zijn de schuld van die miserie, zegt hij, maar ook de ongecontroleerde bevolkingsaanwas. De natuur verafschuwt excessen zoals een buitensporige bevolkingsaangroei die de klimaatsverandering verergert en het milieu verarmt. Met een kleiner bevolkingsaantal zou het wonen op rivieroevers en zelf in rivierbeddingen niet nodig geweest zijn. Het zou ook het volume hebben verminderd van de vaste afval die nu de rivieren en rioleringen verstopt. En het zou ook de ontbossing nodig voor steeds maar nieuwe bouwgrond tegengaan. Dit alles heeft nu tot de overstroming bijgedragen, zei hij nog. Hij citeerde ook een Britse studie die stelt dat geboortecontrole vijfmaal goedkoper is dan het gebruik van technologieën om de opwarming van de aarde tegen te gaan. Deze taifoen is een oogopener, zei hij nog, op de kritieke noodzaak om de wet op de gezinsplanning er dringend door te krijgen. Dit vergt enige politieke wil en moed in dit diepgelovig, tot het excessieve toe, Katholieke land (Dipolog, vrijdag 9 oktober 2009)
TAIFOEN PARMA KEERDE EVEN WEER. De taifoen Parma, waarvan ik sprak in mijn vorige bijdrage en die onlangs noord Luzon trof, is daar in de streek nog even teruggekeerd met opnieuw hevige regenbuien en sterke winden. Met het gevolg dat er in Cordillera- en bergprovincies zowat 130 nieuwe dodelijke slachtoffers vielen wegens talrijke grondverschuivingen, zware modderstromen en vloedgolven. Op vele plaatsen ging ook heelwat infrastructuur verloren. Bruggen werden beschadigd, wegen waren onklaar, verzakt, of zelfs gedeeltes ervan verdwenen door landverschuivingen. Minstens twaalf hoofdwegen en diverse bruggen ondergingen dit lot. Vele plaatsen werden alzo van de buitenwereld afgesneden. Alleen al voor Kalinga, Apayao en Benguet schat men de schade aan de infrastructuur op meer dan 150 miljoen Php. Ook kwam een groot gedeelte van de streek zonder stroom te zitten. De stroomvoorziening gebeurt hier, net zoals in de USA, via luchtlijnen en bij een beetje stormwind leggen ook de masten het loodje. Op diverse plaatsen waren transfoposten ondergelopen of gewoon weggespoeld. In Baguio, de zomerhoofdstad van de Filippijnen viel op 10 uur meer dan 50 Ml. regen. Dat is driemaal meer dan in een toch al niet normaal regenseizoen. En het bleef verder regenen. Op landbouwgebied wordt, in een eerste schatting, de schade aan rijst- , maïs- en groentegewassen op 11 miljoen Php. geraamd. Dit kan gemakkelijk verdubbelen als de officiele cijfers bekend worden. Deze streek is de landbouwtuin van Manila en omstreken. Het Filippijnse leger zette alle beschikbare eenheden in, waaronder ook de reservisten, voor een grote reddingsoperatie. Zij worden bijgestaan door Amerikaanse manschappen die hun helikopters, vrachtwagens en ander zwaar materiaal inzetten. President Arroyo beval de opening van de Mansion House, het zomerverblijf van haar in Baguio, om slachtoffers op te vangen. Ook de Malacañang van het Noorden, in Paoay, in Ilocos Norte werd voor hetzelfde doel opengesteld. Viif stuwdammen met name de Patabangandam in Nueva Ecija, de Angatdam in Bulacan, de Ambuklaodam en de Bingadam in Benguet en de San Roquedam in Pangasinan die ondermeer instaan voor hydro-elektrische voorzieningen, worden nauwgezet in het oog gehouden. In nood zal de overlaat worden opengezet. De bewoners onderaan de dammen zullen worden verwittigd van deze maatregel. In totaal zijn ten minste zon 234 232 families, zijnde 1 053 325 mensen getroffen door Pepeng (Parma) (Dipolog, vrijdag 9 oktober 2009)
NOG MEER ONHEIL. Aan de miserie in de Filippijnen schijnt maar geen einde te komen. Na de verschrikkelijke stortvloed in Manila van de taifoen Ketsana en de nog even op zijn stappen weerkerende taifoen Parma, in de bergprovincies is er ook nog een chronisch gebrek aan elektriciteit. Een van de vier 300 MVA transfos van Taytay in Rizal heeft woensdag vuurgevat en heeft ook vijf andere 115 MVA. transfos meegesleurd in de problemen. De vernieuwing ervan zal 300 miljoen Php. kosten en nog eens 1 miljoen Php. voor de vernielde kabels. Men is dus genoodzaakt om gedurende de lange reparatieperiode ervan de bevolking in Oost-Manila, waaronder Mandaluyong, Hillcrest en SM-Shangri-La en de Rizalprovincie beurtelings van stroom te voorzien. Men had gehoopt dat door het verbinden met andere transfos het probleem van beurtelingse black outs zou zijn opgelost maar de drie transfos die de Tagaytay transfo ondersteunden konden de verhoogde vraag niet aan. Dit zal het stroomprobleem aanzienlijk verlengen. Meralco, de plaatselijke stroomvoorziener vraagt om begrip en geduld. Ook waren en zijn er beurtelingse stroomonderbrekingen voorzien, telkens van 3-4 uren in Marikina, Mandaluyong, Pasig, San Juan, en delen van Quezon City, en Binangonan, Taytay, Angono, Cainta en Antipolo City in Rizal. Ook Makati, het financiële en zakelijk hart van de Filippijnen waar ook de Belgische ambassade is gevestigd, deelt in de brokken. Hopelijk loopt de visumaanvraag van mijn vrouw en kind daardoor geen vertraging op Donderdag was er, volgens de U.S. Geological Survey, een krachtige onderzeese aardbeving omstreeks 5u41 ten zuiden van de Filippijnen. De beving in de Celebeszee, op 175 mijlen van Jolo en 730 mijlen van Manila had een kracht van 6.7 op de Richterschaal. Er zijn geen gewonden, noch is er stoffelijke schade gemeld. (Dipolog, zaterdag 10 oktober 2009)
E. COLI BACTERIE EN LEPTOSPIROSIS. Het ministerie van volksgezondheid heeft na de rampspoed in Manila in elf evacuatiecenters in Quezon City drinkwaterstalen genomen. In zes daarvan bleek het water besmet met de E. coli, dat is een bacterie die meestal slechts diarree veroorzaakt. Toch is het uitkijken geblazen want met name bij zeer jonge en zeer oude mensen kan deze diarree, bij inadequate behandeling, tot de dood door uitdroging lijden. Volksgezondheid heeft onmiddellijk het water met Hyposol, een waterdesinfectans, ontsmet. Het raadt ook de bevolking aan om goed de elementaire regels van hygiëne in acht te nemen en vaak de handen te wassen. Het blijft de situatie in de centra volgen om het uitbreken van ziektes te voorkomen. Ook raakten er 181 gevallen bekend van leptospirosis, waarvan alleen al zon 150 in Metro Manila. Dit is een bacteriële ziekte die veroorzaakt wordt door water besmet uitwerpselen en urine, voornamelijk van geïnfecteerde ratten. De besmetting gebeurt door het consumeren van besmet voedsel of water of door huidcontact of door de ogen of neus. De slachtoffers liepen het voornamelijk op door bij het doorwaden van overstroomd gebied. De symptomen gaan van hoge koorts, zware hoofdpijn en koude rillingen tot spierkrampen, rode ogen en braken. Ook geelzucht met het vergelen van ogen en huid komt voor. Het Filippijns Algemeen Ziekenhuis in Manila kreeg de laatste twee dagen 20 acute gevallen binnen, waaronder drie kinderen. Al deze patiënten hadden al een nierblokkade en moeten minstens twee bloeddialyses ondergaan. Twee onder hen, jonge mannen van 28 en 32 stierven reeds voor zij de behandeling konden aanvatten. Elke sessie kost zowat 10 000 Php. en aangezien ziekteverzekering hier facultatief is, moet dit doorgaans eerst volledig zelf door de patiënt worden opgehoest alvorens men er ook maar aan denkt om te beginnen aan die levensreddende actie. De eed van Socrates op zijn smalst! Aangezien de incubatietijd van leptospirosis 10 tot 14 dagen is verwacht men binnenkort een massale uitbrak. Leptospirose is in een vroeg stadium vrij gemakkelijk met antibiotica te behandelen, maar de bevolking hier gaat pas naar een dokter als alle andere lapmiddelen uitgeput zijn. Inmiddels heeft in bepaalde gevallen, zoals hier bij leptospirose, de ziekte een vrijwel onomkeerbare situatie gecreëerd vaak met de dood tot gevolg. Benevens leptospirose verwacht men ook malaria, diarree en cholera. (Dipolog, zaterdag 10 oktober 2009)
OP PROSPECTIE NAAR PIÑAHON. Omdat de boog niet altijd kan gespannen staan plannen we soms een korte vakantie. Enkele jaren terug waren we voor een daguitstap op het mini-eilandje Piñahon. Toen waren ze daarop een nieuwe restauratiegelegenheid met een paar kamers als overnachtingsmogelijkheid aan het bouwen ter vervanging van het oude. Nu gingen we even kijken of we daar voor enkele dagen konden verblijven. Wij dus vroeg naar de busterminal. De ouders van Eden waren toevallig dit weekend voor enkele dagen op bezoek en pasten op DD. Aan de busterminal hadden we geluk; de enige bus van die dag richting Sibutad, die de kleine pier van Libay aandoet zou binnen het kwartier aanzetten. Vroeger moesten we het laatste stuk, toch nog zon 15 Km. in de bergen, afleggen per motorfiets. We hadden nog meer geluk; er waren slechts weinig reizigers en hadden dus ruimschoot plaats. Bij de terugreis zou dat wel anders uitdraaien. Het had die morgen geregend en de buschauffeur had een krant. Niet om in te lezen maar om zijn bespatte voorruiten droog te wrijven want ruitenwissers had het aftandse busje allang niet meer. Met een gezapig gangetje van zon 30 Km./u gingen we op weg. Soms ging het in een rotvaart van wel 40 Km./u maar dat was wel meestal bergaf. Onderweg stopte de bus om de haverklap en nam telkens passagiers en goederen op. De motor onder de motorkap verspreidde wat van zijn uitlaatgassen erdoorheen en vermits die motorkap zich in de passagiersruimte bevond kregen die ook hun deel van de rook. Gelukkig waren de ramen allang vervangen door triplexplaten die enkel werden gesloten bij slecht weer. En het was die dag niet echt slecht. Na zowat anderhalf uur rijden en stoppen waren we toch al zon 40 Km. van Dipolog en op 15 Km. van de pier. Daar veranderde de betonbaan in een keienweg. Het was de weg die we vroeger per motor moesten afleggen. Nu bleven we rustig in het busje zitten die krakend, kreunend en grollend de bergweg op en af reed. Sommige hellingen waren zo steil dat de bus slechts moeizaam in eerste boven geraakte. Na zon uur cross country kwamen we op de pier van Libay. Daar moesten we eerst proviand voor de dag inslaan want op het mini-eilandje is vrijwel niets te verkrijgen. Ook vonden we een bootsman die ons voor een forfaitaire prijs van zon 350 Php. naar Piñahon, heen en terug zou brengen. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
OP PIÑAHON. Toen we Piñahon na een kwartiertje varen naderden was er wel een en ander veranderd. Een paalgebouw was afgebroken en ook de honderden meters lange bamboe paalbrug naar de visnetten was er niet meer. Het nieuwe betonnen complex, ook op palen gebouwd, had reeds door de stormwind een gehavend dak maar toch nog goed bruikbaar. Omdat het al na elven was gingen we eerst ons middagmaal bereiden want men verstrekt er geen maaltijden. De houtskool ontstoken en nadien werd de vis gegrild. We hadden gekookte rijst kunnen kopen op het vasteland. Dat was dus een meevaller. Na de maaltijd gingen we de logeerkamers bekijken. Er zijn er twee, erg eenvoudig ingericht, maar wel netjes. Er is geen airco, maar dat is niet echt een must met de constante zeebries om je heen. Wel is er elektriciteit. En die hebben we nodig om DDs melk te bereiden, koffie te zetten en een noedelsoepje te maken. Wat er ook is, is een grootse stilte. Geen geblèr van radios, tvs of karaokes. Ook geen lawaai van motors, jeepneys of andere geluidspollutie. Heel soms word je herinnerd dat het ook anders kan als een van de vijf vissersboten zijn rustplaats verlaat en op open zee gaat vissen. Ik zie dat daar wel enkele dagen zitten. Piñahon is eigenlijk een eilandje met een vuurtoren midden in een grote, veelal ondiepe, baai. Deze baai wordt aan de zeezijde bij laag water afgesloten door een smalle, kilometerslange witte zandstrook. Aan één zijde heeft het eilandje ook een piepklein baaitje met een nog kleiner wit zandstrandje. Gans dit gebied is een broedplaats voor talrijke vissoorten en intensief vissen, of met agressieve technieken is ten strengste verboden. Voor we terug vertrokken gingen we eerst nog een partijtje zwemmen. Het water was heerlijk en tienduizenden kleine visjes in grote scholen zwommen er lustig tussen ons. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Ons overzetbootje om ons op te pikken was tijdig op Piñahon aangekomen en zo rond halfdrie werd de terugreis aangevat. Er is slechts één bus per dag, s morgens, die tot aan de pier komt. We reden dus eerst met een motor tot aan de bushalte 15 Km. verderop. De vorige bus was juist die halte gepasseerd en we moesten een uurtje wachten. We zaten aan een sarisari in de schaduw en een paar omstaanders vroegen honderduit. Ons vervoersmiddel kwam eraan, deze keer een jeepney, en gelukkig was er nog plaats op de voorbank naast de chauffeur, want achteraan liep het al aardig vol. Het was rond vieren en heelwat schoolgaanden namen ook deze jeepney. Om de haverklap stopte hij maar vrijwel niemand stapte uit. Wel telkens een hele rits instappenden. Met zon 28 in de jeepney, ongeveer evenveel op het dak en dan nog een achttal achteraan en zelfs opzij bengelend ging het tussen de keien en putten laverend, berg op en berg af. Na een halfuurtje waren we op de betonbaan beland die ons, in nog een uur, naar Dipolog leidde. Zo rond vijven stapten we moe, en lichtelijk door de zon aangeschoten, ons appartelle binnen tot groot jolijt van Daryl Dave. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
WEINIG GESLAAGDEN. Ik meldde al eens dat het hier met de hogere studies danig is gesteld. Zo ook met de scheepsarchitecten en marine-ingenieurs. Van de eenenveertig in de school geslaagden vielen er op 6 oktober drieëndertig door de mand bij de examencommissie die hun diploma moet bekrachtigen met een licentie. Slechts acht konden zich uiteindelijk ook volwaardig scheepsarchitect of marine-ingenieur noemen. Ook hier dus veel geblaat maar weinig wol. En de ouders maar betalen en zware financiële offers brengen aan de witte boorddieven in sjieke pakken die zich achter de façade van, wat zij een universiteit of hogeschool durven noemen, verschuilen! En de overheid laat maar begaan (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
