De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
08-07-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 02
Filippijnenreis juni 09. DEEL 02
AMBASSADE. Om alle eventualiteiten bij een mogelijke definitieve weigering tot visa voor samenwonen van de Belgische regering voor te zijn bracht ik vanuit België de nodige documenten mee om een attest geen huwelijksbeletselen te bekomen in de Belgische ambassade in Manila. Dit om desgevallend een huwelijk met Eden aan te gaan. Dit document wordt uitgegeven in het Engels want dienstig voor de Filippijnse autoriteiten. Een afspraak hiervoor maken is niet nodig; je kunt voor dit document elke dins- en donderdag gewoon binnenlopen om 10 u weliswaar samen met je Filippijnse partner. Omdat ik nog danig gebelgd was over het feit dat de Belgische autoriteiten, meer bepaald het ministerie van buitenlandse zaken in Brussel, Eden een visumweigering hadden bezorgd die was opgesteld in het Frans daar waar zij haar aanvraag had gedaan in het Engels en Nederlands, besloot ik op Belgisch grondgebied, wat de ambassade is, enkel Nederlands te spreken. Het begon al bij de Filippijnse deurwaarder - veiligheidsagent. In het Nederlands legde ik hem de komst van ons bezoek uit. Hij begreep er geen jota van. Ik schoof hem dan maar de richtlijnen in het Nederlands van zijn ambassade onder zijn neus. Hij capituleerde en verwees ons door naar een onbemande loket wat verderop. Na enkele tijd, ook hier een Filippijnse en bijgevolg Nederlandsonkundige bediende die ons te woord stond; Ik ook hier geprobeerd om in eloquent Nederlands en met de Nederlandstalige documentatie haar de komst van ons bezoek diets te maken. Tevergeefs. Tot vanuit het belendend overvolle wachtzaaltje haar een Vlaming ter hulp kwam. Hij had mijn uitleg gehoord en vroeg mijn toestemming ons even te helpen. Ik liet hem begaan en de Vlaming vertelde in vloeiend Tagalog aan de verbaasde Filippijnse bediende waarover het ging. Nadien vertelde ik hem in het wachtzaaltje waarom ik zo handelde. Hij kon mij alleen maar gelijk geven. Na enkele formulieren vragenlijsten te hebben ingevuld en zowat een uur wachten was het onze beurt. Hier werden we door een Nederlandskundige Belg te woord gestaan. We hadden geluk! Normaal duurt de afgifte van bedoeld document zowat drie dagen. Nu konden we het meteen meekrijgen doch wel na zon 1200 Php aan schrijf- en zegelrechten te hebben neergeteld. (Manila, dinsdag 30 juni 2009)
REISBUREAU. Omdat we zo onvoorzien goed konden opschieten in de ambassade wilden we de volgende dag al naar Dipolog omdat onze kleine Daryl Dave daar was gebleven onder de hoede van Edens ouders. En trouwens ook omdat Metro Manila voor ons wat té druk, té warm en overgepolueerd is. Wij dus asap naar ons vertrouwde reisbureau gebeld. Deze konden ons wel helpen maar waren ondertussen verhuisd naar een voor hen minder dure, maar voor ons veel verdere locatie. Dat was dus geen optie. Gelukkig wist broer Jolito nog een reisbureau vlakbij ons hotel in Las Piñas. Terwijl we daar onze boeking deden met Cebu Pacific kon ik ondertussen nog genieten van een gratis been- en voetmassage. Jammer dat het machinaal was. (Las Piñas, dinsdag 30 juni 2009)
NAAR DIPOLOG. De volgende morgen vlogen we naar ons verblijf in Dipolog. Na een voorspoedige vlucht van zowat anderhalf uur met Cebu Pacific landden we op Dipolog airport. Het was even wachten op de bagage en het wandelwagentje die ik meebracht vanuit Vlaanderen. Zoals gewoonlijk was het daar bij het verzamelen van de bagage een overdruk zootje maar ik, het klappen van de zweep kennend, stond strategisch opgesteld om bij het zicht van mijn spullen op de bagagewagens meteen in actie te kunnen schieten. Aldus gebeurde. Dan naar ons appartement. De verantwoordelijke van de appartelles stond erop om ons als welkomst op te wachten en ons met zijn airco busje voor het korte traject van minder dan 500 m. naar ons appartement te voeren. Het was een blij weerzien van Edens ouders en natuurlijk ook Daryl Dave. Hij herkende mij meteen. Onze DD was tijdens mijn 2,5 maanden afwezigheid flink gegroeid en hij kan al lopen. Stappen echter, moet hij nog leren (Dipolog, woensdag 1 juli 2009)
WINKELEN. Vlak na mijn thuiskomst in Dipolog maakte ik een boodschappenlijstje op voor mijn ontbrekende bare necessities. Want ik had geen zware of volumineuze dingen in mijn valies meegesleurd uit Vlaanderen en in mei of juni vanuit Vlaanderen een balikbayan box als survival kit naar mezelf hier opsturen behoorde niet tot de onmiddellijke mogelijkheden. Op het lijstje, Belgische hazelnootpasta van Allcrump bijvoorbeeld (Jaja, die vind je hier!) en mangoconfituur. En margarine, ongezoet brood en aardappelen. Natuurlijk ook rode wijn (tegenwoordig ook in brikpak verkrijgbaar!). Tot slot ook een paar steakmessen, want de oude waren spoorloos. Dat zijn zon beetje de Westerse dingen die ik nodig heb om wat normaal te kunnen eten en leven in de Filippijnen. De rest wordt dan wel dag aan dag, lepeltjesgewijs en volgens de actuele mogelijkheden aangevuld en aangepast. (Dipolog, donderdag 2 juli 2009)
HUWELIJK. Carol, een kennis van mijn vrouw kwam enkele dagen geleden met haar vriend Bong op bezoek om ons uit te nodigen op hun huwelijk. Hij werkt in Dubai en ze hadden elkaar via chatten leren kennen. Later ging ze hem daar opzoeken voor verschillende weken en nu was hij hier in Dipolog om alles voor te bereiden om te trouwen. Ze trouwden op woensdag om 10 u. in Galas, een verder afgelegen barrio van Dipolog in de Iglesia sa Dios Espiritu Santo. De IDES is een afgescheurde kerk van de Rooms Katholieke die de vroegere Latijnse misviering in ere houdt. Als door de Jezuïeten oud geschoolde kon ik de Latijnse gebeden erg goed volgen. Ik vertaalde er zelfs van naar het Engels ten behoeve van mijn vrouwtje. Na de huwelijksvoltrekking
Tot de dood ons scheidt...
gevolgd door de eredienst konden we met het bruidspaar meerijden tot de feestzaal in Dipolog centrum voor het Amerikaans geïnspireerde huwelijksfeest al noemen zij dit een receptie. Dit hield in dat het bruidspaar op een verhoog aanzit aan een voor hen met kleurrijke bogen versierde tafel. Net een prieeltje. Even verderop op begane grond zat, aan eveneens mooi versierde tafels, dan de zogeheten bruidsentourage aan. Zij bestonden uit zomaar eventjes acht getuigen, de bruidsmeid en de bruidsjonker, dan twee personen om hun pad te verlichten, nog eens twee om hun samen te kleden, dan nog twee om hen als één te binden, dan nog de Bijbeldrager, ringdrager en muntdrager. Tot slot dan nog de drie bloemenmeisjes. Aan de gewone gedekte tafels kwamen dan alle andere genodigden, zowat honderdvijftig, waaronder wij. Daar waar de tafels van eregenodigden reeds van spijs en drank (cola of Sprite) waren voorzien was het de bedoeling dat de andere gasten zichzelf bedienden aan een buffet. Ze vlogen als uitgehongerde leeuwen er op af. Net toen we van plan waren om ons dan ook maar naar dat buffet in beweging te zetten voor het allemaal op was, kwam Maricon, de bruidsmeid, ook al een kennis van mijn vrouw, ons verzoeken om bij haar gezelschap aan te zitten als deel van de eregenodigden. Wij daarheen. Het was niet alleen gemakkelijker voor ons, doch je had ook een beter overzicht op de zaal en de genodigden. We aten smakelijk (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
HUWELIJKSENTERTAINMENT. We waren zowat halfweg aan onze maaltijd toen de omroepster van dienst het bruidspaar uitnodigde om met de traditionele handelingen het feest verder luister bij te zetten. Voor degenen die niet zo erg vertrouwd zijn met die samen met de Coke en hamburgers naar hier overgewaaide Amerikaanse gebruiken, herinner je misschien dat huwelijksfeest in de film The Deerhunter met Robert De Niro. Eerst moest de erewijn worden gedronken. Dit bestond voor de gelegenheid uit een fles zoete rode Maria Clara sangria. Dat was nog best ook, vooral voor de bruid die een gewone rode wijn waarschijnlijk zou hebben uitgespuwd. Het had even wat voeten in de aarde vooraleer het bruidsmeisje Maricon de jonggehuwden had uitgelegd hoe je deze glazen met in elkaar gehaakte armen zonder morsen kunt ledigen. Maar het lukte. Applaus! Maricon, wel wetende dat wij wijn drinken, plofte de pas aangebroken fles voor ons neer en schonk ons nog in ook. Nadien moesten het jonge stel op een Weense wals de dans openen. Heelwat genodigden speldden kleine banknoten op het kleed van de bruid of de jas van de bruidegom. Kopspeldjes waren hiertoe voorzien. Even later riep de omroepster alle ongehuwde meisjes en vrouwen op de dansvloer. Een ervan kreeg het bruidsboeket van de bruid dat moest worden doorgegeven op de tonen van muziek. Degene die in het bezit van het boeket was wanneer de muziek stopte viel af. Ik hoopte van harte dat Eden, die ook meedeed, zou afvallen. Maar tevergeefs! Ze bleef zelfs als enige over! Dan moest de bruidegom zijn bruid ontdoen van haar kousenband. Alle ongehuwde mannen werden op de dansvloer verzocht. Maricon stond erop dat ik ook meedeed. Voor de fun Ook hier werd deze witte band op de tonen van muziek doorgegeven. Mijn God, wat gaf ik die kousenband door! Maar toen ik als laatste op de dansvloer overbleef met dat ding in mijn handen, ging er bij mij een lichtje branden. Doorgestoken kaart, ja! Toen moest ik ook nog deze kousenband zonder handen (!) aan het been van Eden schuiven en nadien met haar dansen. Ik had al voor hetere vuren gestaan, maar toch. De traditie wil immers dat dit koppel de volgende is die trouwt Tenslotte werd de reuze huwelijkstaart van drie verdiepingen door het bruidspaar gezamenlijk aangesneden. De bedoeling is dat de een, de ander taart te eten geeft. Dan was het de beurt om alle andere liefhebbers van stukken taart te voorzien. Ik zag er zelfs met taartvolle plastic draagtasjes van de sterk verminderende taart weggaan voor de thuisblijvers. Met het slinken van de taart daalde ook het gastenaantal zodat wij, na afscheid van het koppeltje te hebben genomen met felicitaties en bedanking, ook maar huiswaarts keerden. Ik moet toch nog eens met die Maricon praten, denk ik (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
IGLESIA SA DIOS ESPITITU SANTO. Voor de religieus geïnteresseerden kom ik nog even terug op de IDES. Dit is nu eens géén Amerikaans geïnspireerd genootschap maar een van de Rooms Katholieke religie afgescheurde kerk. Zij volgen nauwgezet de oude Latijnse misviering zoals we die destijds kenden. Afgezien van de lezing van de Schriftuur en de preek in de streektaal is alles verder Latijn. Ook de gezangen, met uitzondering van enkele profane liederen in verband met het huwelijk die werden ten gehore gebracht via krakende versterker en een stel luidsprekers. Met gebruikt echter zowel het oude altaar waarbij de priester met de rug naar de gelovigen is gekeerd als de moderne altaartafel. De pastoor in wit habijt wordt met monseigneur aangesproken en hun bisschop wordt als een heilige vereerd kompleet met foto geflankeerd door brandende kaarsen op een zijaltaartje. Net zoals de meeste andere gebedshuizen is ook hier de kerk geen toonbeeld van netheid. Betonvloer, ruwe muren van asstenen en een metalen golfplaten dak op hoekijzers gelegd. Alleen om en rond het altaar is het wat netter. Daar is de vloer, en zijn de treden met tegels belegd en de muren witgeschilderd. Deze kerk heeft geen kerktoren en klokken evenmin. Om de gelovigen tot gebed aan te sporen gebruikt men als grote klok een langwerpige bodemloze acetyleenfles en als kleine klok een wielvelg van een vrachtwagen. Het is een komisch zicht om één van de volledig in het wit geklede en geschoeide misdienaren zich ritmisch het lazarus te zien beieren op die naast het gebouw opgehangen voorwerpen. (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
Het kerkhoofd wordt als een heilige vereerd . Het kerkje...
