De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
17-08-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 12
Filippijnenreis juni 09. DEEL 12
NIEMAND VERANTWOORDELIJK. Sangalan, het hoofd van politie te Capas die de doodsoorzaak van de drie buitenlanders, waaronder een Belg, en drie lokale gidsen door verdrinking op de Pinatubo heeft onderzocht verklaarde dat er niemand aan schuldig was. Hij citeerde de verklaringen van de overlevende trekkers die beweerden dat het weer uitstekend was bij registratie om 11u op die bewuste donderdag 6 augustus. Geen menselijke fout dus, noch van de overheidsdiensten, noch van het inrichtend reisagentschap de Pinatubo Development Corporation, die alle voorgeschreven voorzorgsmaatregelen trof. Dit agentschap is een Koreaans bedrijf die daarvoor de nodige vergunningen heeft. Niets ongewoons, want meer en meer komen lokale bedrijven, ook uit de toeristische- en amusementssector hier in Koreaanse handen. Ook Pagasa, de Filippijnse weerkundige dienst gaf geen waarschuwing waaruit Sangalan besloot dat het de plots veranderende weersituatie was die allen heeft verrast. Met de gekende noodlottige gevolgen. Men wil leren uit deze tragedie om nog stringentere veiligheidsmaatregelen uit te vaardigen om dergelijke verassingen in de toekomst uit te sluiten. (Dipolog, zaterdag 15 augustus 2009)
GOED NIEUWS VOOR KATHOLIEKEN. Na het bannen ervan in juni wegens de kans op A(H1N1) besmetting heeft de aartsbisschop van Manila Gaudencio Kardinaal Gonzales opnieuw toestemming gegeven in het verstrekken van de communie via de mond. Niettegenstaande er nog griepgevallen zijn en de totale bestrijding nog niet is beëindigd, heeft het ministerie van volksgezondheid bekend gemaakt dat de ziekte van een milde vorm is en dat de juiste voorzorgsmaatregelen de verspreiding ervan intoomt, zegt Genaro Diwa, directeur van het Ambt voor Liturgische Zaken. Wel vroeg hij aan de bedieners om door te gaan met strikte hygiëne, zoals daar zijn het zorgvuldig wassen der handen voor en na de mis. Verder vraagt Diwa aan de volgelingen om alle aanbevelingen van de overheid inzake gezondheid na te leven om alzo de kans op besmetting en verder verspreiden van het virus te verhinderen. Kerkgangers hebben dus weer de keuze om de communie te ontvangen. In de hand of rechtstreeks in de mond. (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
HUISHOUDSTER OPGESLOTEN. Vorige week werd Mary Jane Sollano, een 18 jarige huismeid bij Mariano Tan, de broer van het invloedrijke hoofd van de Chinese handelsmissie Luciano Tan door de overheid ontzet uit de residentie van haar werkgever. Dit gebeurde door de politie in samenwerking met de dienst voor welzijn en de commissie van mensenrechten. De advocate van de vader van het meisje die de klacht aanhangig maakte, zei dat het meisje werd mishandeld door de vrouw van Luciano en hun twee kinderen. Volgens de verklaring van Trinidad, een andere personeelslid die kon ontsnappen uit de residentie, werd het meisje vastgebonden. De Tans deden dit al vijf jaar, sinds Mary Jane er begon te werken, zei Trinidad. Conclusie; Mary Jane Sollano werd niet alleen sinds haar 13 jaar gevangengehouden, zij deed ook kinderarbeid! Een kindslaafje dus. Allemaal de uitwassen van een maatschappij die hyperkatholiek (lees; dom) wordt gehouden door de katholieke clerus met grote gezinnen en schrijnende armoede tot gevolg! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
DE REKENING GEMAAKT. Een New Yorks sensatieblad heeft even de rekening verduidelijkt van wat er door President Arroyo en haar gevolg in Le Cirque zou verbruikt zijn. De rekening die naar verluidt op verschillende blogs is te zien vermeldt ondermeer 11 flessen Krug champagne aan 510 US$ per kurkknal. Het gezelschap verorberde ook 140 gram Osetra kaviaar nog eens goed voor 1400 US$. Samen met de genoten spijzen, zou volgens Jejomar Binay, de oppositieburgemeester van Makati dit bedrag voldoende zijn geweest om 3000 (kroostrijke) hongerige families elk drie stevige maaltijden te geven. Ook oppositiesenator Francisco Escudero liet zich horen. Of nu privaat geld of regeringsgeld werd aangewend, het blijft een wrange smaak geven in de mond van de verkwisters, terwijl er zoveel armen in de Filippijnen zijn, zei hij. Een derde van de Filippijnse bevolking, voorzichtig geschat op 90 miljoen, moet het stellen met minder dan 2 US$ per dag. Dure etentjes blijken eerder een gewoonte dan een uitzondering te zijn, want de Washington Post weet te melden onder de titel Maagzuur over twee copieuze maaltijden dat het presidentiële gezelschap, vlak na de ontmoeting met Obama, in Washington zich ook nog tegoed deed in een private ruimte van Bobby Vans Steakhouse aan kreeften, steaks en fijne wijnen. Na de maaltijd werd de rekening nagekeken en betaald door een onbekende vrouw die uit haar handtas de ronde som van 15 000 US$ neerlegde, een genereuze fooi inbegrepen. Aldus de Washington Post. (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ZAKENJET. Eergisteren, zowat 10 maanden voor het aftreden van president Arroyo, zocht Malacañang, het presidentiële paleis, een privé-zakenjet te kopen voor zowat 1,2 miljard Php. (zowat 17 miljoen ). In een advertentie met biedingsvraag in het dagblad The Star werd gespecificeerd dat het een fabrieksnieuw toestel moest zijn met dubbele turbomotor, drukcabine, hulpgenerator en VIP cabine-uitvoering. Het aangeboden vliegtuigmodel moest in het land van oorsprong reeds door VIP of bewindsmensen zijn gebruikt en ook door minimum twee andere naties. Het Paleis opteerde geen tweedehands toestel. De advertentie riep firmas op te bieden voor het gevraagde, zolang ze een herstelplaats in Zuid-Oost Azië hebben met de noodzakelijke gereedschappen, toestellen en gekwalificeerd personeel. Dit alles moest beschikbaar zijn alvorens het toestel wordt geleverd. De fondsen voor de aankoop zouden komen van het Filippijns nationale 2009 budget. Geïnteresseerde bieders werden verzocht een niet terugbetaalbare som van 100 000 Php te storten. Dit kon nog tot 26 augustus. De volgende dag zou de infovergadering voor de bieding zijn. Onder dezelfde Arroyoadministratie schafte men ten minste twee gloednieuwe helikopters aan waarvan er een bij een reddingsoperatie is gecrasht met diverse doden als gevolg. In de turbulentie echter die ontstond over vermeende dure etentjes en de persoonlijke verrijking van President Arroyo werd vandaag besloten van de aankoop af te zien. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
NEW YORKSE FILIPINOS. Ook de New Yorkse Filipinos laten van zich horen over de eerder deze maand genoten luxueuze presidentmaaltijden. Zij vonden een nieuwe Imelda Marcos in president Gloria Macapagal Arroyo. Wij als Filippijnen in New York vinden deze graad van extravagantie van een Filippijns staatshoofd zowel grof als, jammer genoeg, ook bekend, zegde het New Yorks Comité voor Mensenrechten in de Filippijnen. Waarbij ze verwijzen naar Imelda Marcos, die bekend was om ganse etages van Saks Fifth Avenue voor het publiek te laten afsluiten om haar miljoen dollar koopwoede bot te vieren. Op het hoogtepunt van de Marcostijd had de familie miljarden dollars onroerende goederen in New York aangekocht waaronder de Crown Building voor 51 miljoen US$ en het Herald Center voor 60 miljoen US$. Ironisch genoeg verwierp Imelda de aankoop van de Empire State Building voor 750 miljoen US$ wegens te opzichtig, zeggen ze. Dat alles is koren op de molen van de groep die het vertoon van Arroyos extravagantie opmerkte midden in de nationale rouwperiode voor de voormalige President Corazon Cory Aquino, weduwe van de vermoorde senator Benigno Ninoy Aquino. Beiden zeer geliefd bij het publiek. Benevens poepsjieke lunches in vermaarde restaurants is de Big Apple ook de plaats van het 1$ pizzapuntje, de 1.25 $ hot dog van de straatstalletje en de 4 $ rijstschotel in Chinatown. Met een werkloosheid van 400 000 personen in 2008 wegens de economische crisis is dit het dagelijks voedsel voor steeds meer New Yorkers. De president had voor eenvoudige, minder dure en toch culinair aangename gerechten kunnen gaan, besluit de groep. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
DOOD IN BASILAN. Basilan, Zuid-Mindanao, was de plaats waar onlangs 23 militairen de dood vonden en 22 gewond werden tijdens een aanval op twee rebellenkampen gebouwd op de heuveltoppen. Ook 31 leden, sommigen zeggen 20, van deze Al Qaida verbonden groep van Abu Sayyaf vonden de dood. Meer dan 400 soldaten bestormden deze kampen waar ook bommen werden gefabriceerd op 880 km. van de hoofdstad Manila. Deze kampen, waarvan een trainingskamp, werden bemand door 150 rebellen aangevoerd door twee leiders verdacht van reeksen bomaanslagen en kidnappingen. Niettegenstaande er sinds vijf jaar een staakt het vuren is tussen het leger en het MILF, het Moro Islamitic Liberation Front, hebben in Basilan leden van deze groep samen met Abu Sayyaf aan de aanvallen deelgenomen. De lichamen van de gedode soldaten werden door hen verminkt. Het was het dodelijkste gevecht sinds jaren. In Zamboanga, de zuidelijke havenstad van Mindanao, gaf president GMA de laatste eer aan de overleden soldaten en omhelsde de huilende weduwen en familieleden. Zijbeloofde elk van de getroffen families 250 000 Php (3800 ) steun, werk voor de achtergebleven weduwen en schooltoelagen voor de kinderen. President Arroyo riep ook op om alle Moslimverzet uit te roeien. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
SCHOENEN KOPEN BIJVOORBEELD. Zelfs een triviaal iets als een paar schoenen kopen is toch lichtelijk anders dan bij ons. Om te beginnen hebben de meeste winkels geen deuren. Wel rolluiken die men bij sluiting neerlaat en met zware hangsloten verzekert. Je stapt dus gewoon binnen, na je andere aankopen en eventueel regenscherm bij de geüniformeerde en gewapende bewaker tegen een genummerde label te hebben achtergelaten. Heeft de winkel airco dan is er een windgordijn. Is dat er niet dan zijn er wel enkele ventilatoren die het straatstof op de klanten en schoenen jagen. Net zoals in alle andere zaken, ook hier talrijke jonge verkoopstertjes, meestal meer dan klanten. Niet dat ze staan te springen om je te helpen, wel integendeel. Ze staan meestal apathisch en verveeld te dagdromen, waarschijnlijk van hun prins op een wit paard. Als ze daarentegen op percent werken maakt dat een groot verschil. Dan vliegen ze als steekmuggen op je af. Zeker als je een foreigner van mannelijke kunne bent. Ze verwachten immers een goede besteder en zelfs mogelijks een levenspartner in een klap te treffen. De schoenmodellen staan uitgestald op bestofte en oudmodische, zelf inelkaargeflanste rekken. Let op! Stevig zijn ze ook niet! Gezien de warme temperatuur heel veel slippers, sandalen en open damesschoenen. Sinds enkele jaren vind je ook courant hoge damesschoentjes. Voordien enkel te krijgen in de rosse buurten. Ook vind je de klassieke zwarte dames- en herenschoenen voor zakelijke of officiële gelegenheden. Tenslotte, een gans arsenaal van sportschoenen. Zijn ze van een duurder merk of van witte of lichte kleur dan is het model geplastificeerd tegen rondvliegend stof en vingerafdrukken. Heb je het model gevonden wat je zocht dan schiet je een geüniformeerd verkoopstertje aan en vraagt jouw maat. Deze stapt naar een microfoon die met enkele luidsprekers is verbonden en bralt het type en de maat erdoor. De magazijniers zitten een verdieping hoger en na enkele minuten hoor je ofwel out of stock of worden je schoenen met doos en al door een mangat in het plafond naar beneden gekeild. Best niet rond of onder dat gat staan dus. Soms ligt er een matje om de ergste impact op te vangen maar toch spat jouw schoenendoos met inhoud gegarandeerd op de vloer open. Telkens bukt zich een verkoopstertje en raapt het paartje en de doos op. Nergens denkt iemand eraan om de schoenenregen op te vangen in een op werkhoogte geplaatste lage mand bijvoorbeeld. Dan probeer je een zitplaats te bemachtigen om te passen. Deze zijn meestal bezet met mensen, kinderen, handtassen en stapels schoenen al of niet in dozen. Zoek geen schoenentrekker, die is er meestal toch niet. Vind je het model toch niet zo staan, dan wordt het paar in de kapotte doos ofwel met een touwtje weer opgetrokken tot magazijnhoogte of gooit het verkoopstertje het paar gewoon tot op het eerste. Maar we hebben geluk! Je vindt dit paar wel leuk en het is nog je maat ook. Het verkoopstertje troont je mee naar de kassa. Daar vult ze een grauw gedrukt bonnetje in twee- of drievoud in met behulp van carbonpapier. Meestal moet ook nog een stukje karton voor het voorraadbeheer worden ingevuld. Dit alles legt ze bij de kassierster samen met je betaling. Na nog een paar voorafgaande klanten te hebben bediend is het jouw beurt. De helpster van de kassierster heeft intussen jouw schoenen in een plastiekzak ingepakt. Nu nog het kasticket eraan geniet en klaar is kees. Toch maar goed je wisselgeld nakijken. Weinig kassiersters kunnen tellen. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
DOERIAN. Een van de meest merkwaardige en beruchte fruitsoorten hier in de tropen is de doerian of stinkvrucht (Durio Zibethinus). Deze erg zware vaal groengele ovaalvormige vrucht van zon 25 tot 40 cm heeft dikke vierkante stekels en bevat een tiental onregelmatige lichtbruine zaden omgeven door een vettig, smeuïg, soms wat vezelachtig vruchtvlees licht tot donkergeel van kleur. In Davao, zowat het centrum van de stinkvrucht en zelfs het zinnebeeld van de stad, worden deze rijp rond september tot december en vooral in de fruitstalletjes aan Magsaysaypark aangeboden. Zoals de bijnaam al laat uitschijnen, nog voor je de fruitstalletjes ziet, ruik je al van verre de sterk penetrerende stank. Deze houdt zowat het midden tussen de geur van zwavel, rotte eieren en een pas opgeroerde beerput. Begrijpelijk dat luchtvaartmaatschappijen deze vrucht niet als bagage toelaten. Ook niet als vracht in het vrachtruim. Als je denkt, na al wat ik hier al geproefd en gegeten heb, kan dit er ook nog wel bij, dan kan de prijs je er misschien nog van weerhouden. Een doerian kost zon 80 tot 120 Php de kilo en is dus zowat de kaviaar onder de inlandse fruitsoorten. Zelfs een kleine vrucht weegt al vlug 3 tot 4 kilo en geeft zowat de helft eetbare inhoud. De aankoopsom aan een van de fruitstalletjes wordt dan ook meestal door diverse personen betaald en daar ter plekke aan een tafeltje samen gezellig verorberd. Het is hoe dan ook een vrucht waarvan je de smaak moet leren waarderen. Eenmaal de stinkvrucht wordt geopend en het vruchtvlees is blootgesteld aan de lucht, wordt door de oxydatie, de smaak hemels en is niet te vergelijken met de weeïge geur. Vind ik toch Nog een tip van de doeriankenner die ik toch ben geworden; niet de grootste en zwaarste bevatten veel vruchtvlees. Laat je Filippijnse vrienden vragen naar een doerian met kleine zaden. Smakelijk! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ONVERWACHTE ET(T)ERTJES. We durven op de Boulevard van Dipolog s avonds tegen zonsondergang aan de talloze eetstalletjes wel eens iets gaan eten. Zij serveren BBQ. Barbecue dus. Dat zijn diverse spiesjes met ingewanden zoals kippendarmen, -magen en -hartjes en ook kippenvleugels, -bouten en varkensvlees. Zeg maar spek. Groenten zijn er niet bij. Rijst wel. Zoete frisdranken ook. Maar ik breng wel mijn zakflesje rode wijn mee. Goed tegen de cholesterol met al die ingewanden. Terwijl we op onze spiesjes wachtten kwam een haveloos joch van amper 6 jaar geld bedelen. Erg lief en vriendelijk. Om reden van misbruik geef ik dat nooit. Ze kopen er toch snuiflijm voor of geven het onder dwang af aan hun ouders die er rum of sigaretten mee kopen. Aan een blik van verstandhouding had Eden genoeg. Ze vroeg hem of hij honger had en met ons wou eten. Zijn kleine zwarte oogjes glinsterden. Eden bestelde vlug wat extra voor hem bij. Het smaakte hen zichtbaar. Wanneer hij zowat gegeten had en nog drie kippenpoten als schnabbeltje overhad, kwam een iets groter lotgenootje bij hem staan. Deze overzag het tafereel en vroeg aan ons tafelgenootje om iets met hem te delen. Dat deed hij meteen. Hij gaf hem spontaan één kippenpoot. Toen de andere klaagde omdat hij slechts één kippenpoot van de drie kreeg terwijl zijn vriendje toch al veel gegeten had zei ons klein et(t)ertje dat hij recht had op één poot méér omdat hij het eten aan ons gevraagd had. Kleine wijsneus! Vlug bestelden we nog iets bij voor deze onverwachte gast. (Dipolog, dinsdag 18 augustus 2009)
HOGERE OPLEIDING. Een hogere opleiding in de talloze hogescholen, universiteiten en universiteitjes naar Amerikaans model dat dit land rijk is wordt een luxe voor miljoenen Filippinos. Toch is het iets waar vele families naar uitkijken. Zij pikken uit hun kroostrijk gezin er de meestbegaafde uit en sparen zich de rijst uit de mond om dit kind te laten studeren. Hopende dat, eens afgestudeerd en tewerkgesteld, dit kind dan op hun beurt zijn talrijke broers en zussen kan laten studeren. De realiteit toont aan dat veel minder dan de helft van de gediplomeerden uiteindelijk ook in het examen bij de Beroepscommissie slagen om ook hun licentie te behalen. Verleden jaar slaagden van de 304 586 kandidaten slechts 112 407. Dat is 36,9% ! De studiekosten zijn nochtans naar Filippijnse normen hoog. Een semester voor een gewone cursus in de UP de goedkope (staats)Universiteit van de Filippijnen kost ook daar al 30 000 Php. En in de talrijke verplegerscholen, die over het hele land als paddenstoelen uit de grond rijzen, kost de cursus verpleegsterassistente zowat 14 000 Php per semester. Aangezien verpleegsters voor het Westen, volgens die scholen althans, veelgevraagd en ook hoogbetaald zijn, loopt het schoolgeld voor hen op tot 100 000 Php.! Je zou dan ook mogen verwachten dat er kwaliteit wordt geboden. Niets is minder waar. Het hele jaar zijn er nevenactiviteiten die niets met de materie te maken hebben. Ze zijn er eerder om met veel poeha, show en vertoon nieuwe slachtoffers aan te trekken tot de inhoudloze cursussen. Ook gebeurt het vaak dat een cursus wordt verdaagd tot Of dat de lesgever het laat afweten door andere bezigheden. En men kent geen studiestandaardnorm. De katholiek geïnspireerde instellingen zijn mogelijks nog slechter! Daar wordt ook nog uitvoerig aandacht besteed aan allerhande religieuze activiteiten die ook weeral niets met de cursus hebben te maken. De posters die Dipolog City sieren van het Dipolog Medical Center (DMC) liegen er niet om. In plaats van daarop de aangeboden cursussen te promoten staan er een paar studenten op met als titel; Jesus; live in our heart forever. En daarmee is de studiekous af (Dipolog, woensdag 19 augustus 2009)
NAAR ANGELES. Vandaag gaan we op uitnodiging van Jo Lernout en zijn verloofde naar Angeles. Deze week, op 22 augustus gaan ze trouwen na een verlovingstijd van zowat vijf jaar. Om toch ook wat omringd te zijn door Vlaamse familieleden en vrienden tijdens die belangrijke dag inviteerden ze hen, en ook ons, om de week van het gebeuren te verblijven in Angeles en het huwelijksfeest mee te vieren. Jo biedt logies aan en voorziet uitstappen ondermeer naar zijn gloednieuwe callcenter en ook naar de Pinatubo. Hopelijk is het weer aan onze kant want samen met regenweer dreigt ook gevaar. Je weet maar nooit. Zie vorige bijdragen. We vertrekken deze middag met de Cebu Pacific naar Manila. Eden, DD en ikzelf. Daar overnachten we in ons gebruikelijk hotelletje in Las Piñas, in onze gebruikelijke kamer 48. Morgenvroeg vervoegen we dan de genodigden komende uit België met een KLM-vlucht. Samen rijden we dan naar Angeles. Voor de Pinatubo uitstap bekijken we nog even of ook DD meekan. Ik denk het niet, want het is een lange, verre tocht. En vooral hoog. We zorgen wel voor een yaya, kinderoppas voor die dag. Juist omdat er een goedgevuld programma wordt voorzien, zullen de volgende kroniekjes toch een week langer op zich laten wachten. Uitkijken dus naar de volgende editie met heelwat belevenissen uit Angeles City. (Dipolog, woensdag 19 augustus 2009)
MET DE BUS NAAR ANGELES. We hadden met Jo Lernout afgesproken om vanuit Manila international airport samen met zijn bezoek uit Vlaanderen naar Angeles te rijden met de daartoe door hem voorziene bus. Wij hadden Dipolog de dag voordien al verlaten en overnacht in ons gebruikelijk hotel in Las Piñas. De KLM vlucht uit Europa zou zowat rond 9 uur toekomen en met de formaliteiten en het bagage verzamelen zou het al vlug een half uurtje later zijn. En inderdaad, rond 9u30 kwamen een groep aanzetten met hoofdzakelijk bleke Westerlingen aan het verzamelpunt. Even was er twijfel. Waren ze dat? Toen ook Jo zich bij hen voegde waren we gerustgesteld. Na de bekenden te hebben begroet en ons aan de anderen kort te hebben voorgesteld gingen we in de private bus op weg naar Angeles. Jo en Annie hadden frisdranken en zelfs gekoeld vers fruit voorzien voor de twee uur durende reis. Al vlug reden we Angeles binnen. Omdat er, naar Filippijnse norm, nogal wat vips in de bus zaten kregen we vanaf daar een vijfkoppige gemotoriseerde special squad police mee die ons handig door het verkeer loodsten tot in ons hotel. Ze zouden al onze busuitstappen de volgende dagen ook nog tot hun verantwoordelijkheid nemen. Jo en Annie hadden het Oasis Hotel uitgekozen om ons een week te logeren. Na het middagmaal verkozen we enkele uren platte rust in onze mooie en van babybedje voorziene aircokamer. Wij waren immers al van vijf uur op pad! Die avond werd er rond 6 uur afgesproken in de hotelbar. Het zou een vaste gewoonte worden om ons daar te verzamelen voor ons avondmaal in de stad. Om de West-Europeers langzaam aan de lokale kost te laten aanpassen werd die avond een fondue bourguinonne aangeboden in het Swiss Chalet. Overvloedig en lekker! Op enkele feestneuzen na gingen we nadien allen moe, maar tevreden en onder escorte van de vijfkoppige gemotoriseerde special squad police naar ons hotel. (Angeles City, donderdag 20 augustus 2009)
ANGELES CITY. De volgende morgen, na een goede nachtrust, was er een uitgebreid ontbijtbuffet. Ook onze DD deed zich tegoed aan de volkorenboterhammetjes en de yoghurt. Voor sommigen van de gasten, die ook tot de raad van beheer van de firma behoorden waren er diverse meetings. Tussen deze zakenmeetings door legden Jo en Annie ook de laatste hand aan de laatste huwelijksvoorbereidingen. Morgen was het immers zover! Wijzelf trokken naar de SM van Clark. Dat is een shoppingcenter aan de ingang van de voormalige Amerikaanse luchtmachtbasis Clark gelegen. Daar kochten wij de noodzakelijke spulletjes voor DD zoals luiers en melk. We dachten natuurlijk ook aan onszelf. Ook vandaag was er een samenkomst gepland in de hotelbar om 6 uur. Nadien gingen wij met het gezelschap naar de Pinoy Grill, een openluchtrestaurant waar Filippijnse specialiteiten worden geserveerd. Uiteraard, moet het nog gezegd, onder politie-escorte. Eden koos voor crispy pata, de krokant gebakken varkensschenkel met poot. Ik koos voor de sisig. Sisig kan je overal verkrijgen maar deze schotel vond zijn oorsprong in de provincie Pampanga. En daar waren we! Sisig was het antwoord op de verkwistende Amerikaanse wijze van het consumeren van varkensvlees. Alleen de hammen, de koteletten en het spek werden in de luchtmachtbasis Clark gebruikt. Al de rest, poten, oren, staart, hoofd, darmen en huid werd als afval bestempeld. De Filippijnse koks namen dit voor zichzelf mee uit de keukens. Ze hakten deze ingrediënten fijn, voegden gehakte Spaanse pepers en look toe en bereiden dit alles in een wok. Nadien wordt dit gerecht op een hete gietijzeren sizzling plate opgediend. Wel wat vettig, maar bijzonder lekker! Na de maaltijd kozen we ervoor naar de hotelkamer te gaan. Morgen zou het immers een drukke dag worden. Toch zouden er ook wat vrijgezellen uit het gezelschap een stapje in het nachtleven zetten. (Angeles City, vrijdag 21 augustus 2009)
D-DAY! Vandaag was het zover; Jo Lernout en Annie Sison zouden elkaar om 14u30 in de parochie van de Heilige Rozenkrans in Angeles City het jawoord geven. In de morgen hadden we opnieuw het uitgebreid ontbijtbuffet en konden we nadien nog even naar de SM Mall voor enkele spulletjes die we gisteren hadden vergeten aankopen. We namen er later ook een licht middagmaal. We hadden voor DD een yaya, kinderoppas, gevonden in de echtgenote van een personeelslid van het hotel die vlakbij woonden. Dus even voor 14 u brachten we hem erheen. Het was voor de genodigden verzamelen geblazen in de lobby van het hotel. Daar voegden er ook een net gearriveerde fotograaf en verslaggeefster van Het Laatste Nieuws / Dag Allemaal bij ons. Met de bus en opnieuw onder politiebegeleiding baanden we ons een weg naar de oude, maar heldere en mooi versierde kerk waar talloze genodigden de bruidegom en nadien ook de bruid opwachtten. Een erewacht gevormd door de cadetten van de plaatselijke militaire school in gala-uniform gaf extra luister aan de plechtigheid. Met hun blanke gekruiste wapens vormden zij een ereboog voor het bruidspaar, de achtentwintig getuigen en het gevolg. De Filippijnse priester heette hen in het Engels van harte welkom en deed het gezelschap verstommen door hen ook nog eens in het Vlaams welkom te heten; hij had zijn studies gedaan in de Katholieke universiteit van Leuven! Wij hadden een mooi plaatsje bemachtigd vlakbij het koortje, met goede visualiteit, maar zoals het een beetje fotograaf betaamt kon ook ondergetekende niet op zijn stoeltje blijven. Ik was te vinden op alle mogelijke gewone en vooral ook op ongewone plaatsen, en nam fotos naar godsvrucht en vermogen. Eden dacht zelfs even dat ik van het altaar zou worden gebonjourd, maar men liet me. Ik heb dus zelfs, bij wijze van spreken, de jawoorden van Jo en Annie vastgelegd. De ceremonie verliep vlot, vrolijk maar toch ingetogen. Bij het uitwisselen van de ringen pinkten sommigen zelfs een traantje weg. Het koortje zong de pannen van het dak! Niettegenstaande dat ze slecht achtkoppig waren, leek het, wanneer je de ogen sloot, een gans vierstemmig schola cantorum te zijn met kristallen stemmen. Chapeau! Zij zouden ons nadien nog volgen in de feestzaal en daar een aantal profane liederen ten gehore brengen (Angeles City, zaterdag 22 augustus 2009)
IN DE FEESTZAAL. Na de kerkdienst werden we, opnieuw onder escorte, naar de feestzaal gereden. Het was een ruime en mooi versierde zaal. Aan de gereserveerde tafels maakte zowat 300 genodigden hun opwachting voor het bruidspaar. Zij waren al via een andere toegang binnengebracht en kwamen nu via een statige eretrap naar beneden. Door de erehaag, opnieuw gevormd door de cadetten van de militaire school, schreden zij onder applaus en toejuichingen naar hun verhoogde eretafel. Er volgde een korte toespraak en tijdens het diner werden de gebruikelijke rituelen afgewerkt, naar Amerikaanse oorsprong. Erewijn drinken, de taart aansnijden, elkaar taart te eten geven, een paar witte tortelduifjes loslaten, de kousenband verwijderen en deze vervolgens via een bepaald sisteem aan een mannelijke vrijgezel toewijzen, het boeket evenzeer via een bepaald sisteem aan een vrouwelijke jonge dame toekennen. Nadien worden deze twee met een en ander van ceremonie aan elkaar voorgesteld en gekoppeld. De geplogenheden werden afgerond door het opspelden van bankbiljetten op de kledij van bruid en bruidegom. Dit was oorspronkelijk om te bepalen wie de rijkste, gulste familie had. Nu is het gewoon een deel van de ceremonie. Het werd allemaal in goede banen geleid door een door de wol geverfde animatrice. Er waren ook nog enkele toespraken en ook het kleine meestemmige zangkoor liet van zich horen. Ondertussen werden de gasten uitgenodigd om zich van het smakelijk en uitgebreid huwelijkbuffet te bedienen. De enigen die min of meer op hun honger bleven zitten waren Jo en Annie; zij moesten eerst die hele traditionele ceremonie afwerken. En omdat nadien elk van de gasten toch op de foto wou met de kersverse tortels konden ze ook dan niet echt intiem eten. En zeggen dat binnen een week mij ook zoiets in die aard te wachten staat Nadien was er nog gelegenheid tot dansen maar naar Filippijnse gewoonte gaan in de vooravond al heel wat gasten huiswaarts. Het was voor iedereen een mooie en blije dag. Jo en Annie, moge jullie geluk en liefde eeuwig duren! Proficiat. (Angeles City, zaterdag 22 augustus 2009)
THE DAY AFTER. De ochtend na het huwelijk was erg rustig. Het was duidelijk dat sommigen ook nog na de geplande plechtigheden de bloemetjes hadden buitengezet. Bewijs daarvan, wij namen ons ontbijtbuffet omzeggens alleen. Als echte Filippijnen gingen we die zondagvoormiddag, na het dutje van DD, flaneren in de mall, het winkelcentrum. We namen er ook ons middagmaal. Om 6 uur was het verzamelen geblazen in de bar maar ook nu waren er nog enkele afwezigen. Waarschijnlijk de die hard core van de nachtuilen. De bus bracht ons naar The Orange Lion, een Nederlands restaurant met de look van een bruin café. Echte oerdegelijke Hollandse gezelligheid. Omdat zelfs de bejaarde Nederlandse uitbater Heineken geen bier vond had hij benevens dat brouwsel keuze te over aan Belgische bieren. Duvel, Orval, Trappist, Kriek, het was er allemaal! Niet alleen de Vlamingen deden zich eraan tegoed; en paar net aangekomen Chinezen vervoegden niet alleen ons gezelschap maar ook het drinkgelag. Het duurde wel een hele tijd eer we onze avondschotel kregen; de keuken was er duidelijk niet op gemaakt om drie dozijn hongerigen in een klap te bedienen. Geen nood, het bier smaakte en gezelligheid was troef. We waren net van plan om met DD huiswaarts te keren toen Jo en Annie op het toneel verschenen. Beleefdheidshalve bleven we nog even en boden hen de vrijgekomen stoelen aan want er was geen plaatsje aan de tafels onbezet. Met nog enkele andere vermoeide gasten keerden we huiswaarts want morgen zou het een lange dag worden. Olongapo en Subic stonden op het dagprogramma na een bezoek aan het nieuwe callcenter. (Angeles City, zondag 23 augustus 2009)
OP BEDRIJFSBEZOEK. Die maandag had een welgevuld programma. Eden en ik hadden dan ook besloten om DD bij onze kindermeid onder te brengen. Voor DD geen probleem; het gezin heeft en meisje van zowat dezelfde leeftijd. Het is zijn speelkameraadje. We verlieten ons hotel om 9 uur en maakten eerst een bedrijfsbezoek aan het nieuwe MiaMia call center. Mia staat voor Mobile Information Assistants. En deze vlag dekt volkomen de lading. Via een telefonische oproep, via een sms of via een mailtje kan je in principe alle mogelijke praktische vragen stellen. In luttele seconden krijg je het antwoord via de operatoren. Het kan zelfs nog vlugger als diezelfde vraag al eens eerder is gesteld. Deze gegevens worden immers opgeslagen in een database met gigantische capaciteit en dan krijg je het antwoord in milliseconden zonder hun tussenkomst. Test het zelf maar even uit op www.miamia.com of +63 928 828 828 via sms. Daar waar de vorige locatie slechts plaats bood aan een twintigtal operatoren heeft dit deel al een capaciteit van zowat honderd. Per module van tien operatoren is er een supervisor die bijstuurt waar nodig. Per taal die door MiaMia wordt bestreken worden een of meerdere modules ingezet. Zo zijn er Engelse, Franse, Nederlandse en ook Chinese modules met operatoren. Men denkt er reeds aan om spoedig het aangrenzend gebouw in te palmen en te bezetten met een duizendtal operatoren dit volgens de noodwendigheid van deze markt in volle expansie. Dan ging het zo rond halfelf naar Subic Bay en Olongapo. Omdat het nog narommelde op de Pinatubo werd wijselijkheidshalve besloten om de daguitstap daarnaar te verleggen. Rond de middag kwamen we eraan. Subic Bay was tot 1992 de basis van de enorme Amerikaanse 7de vloot. Het aangrenzend stadje Olongapo was voor de marines de uitgaansbuurt bij uitstek en had een beruchte rauwe seksindustrie. Nu schiet er slechts een schijntje van over. Men bracht ons naar een prachtig strandhotel. Daar in de schaduw van palmbomen aan het zonovergoten strand had men ondertussen al een drankje en een snack klaargemaakt. Wie wil kon kajakken, jetskiën of zwemmen, dit laatste zowel in de zee als in het reuze zwembad. Ondertussen werd een uitgebreide Filippijnse/Westerse barbecue bereid. De kip, de vis, de salades, alles smaakte overheerlijk en het werd overgoten met een fris pintje of een glaasje rode wijn. Men had zelfs krielaardappeltjes voorzien! Het fruitdessert was voor velen des guten zuviel. Zo rond vijf uur werd het plots winderig en bewolkt. Een tropische plensbui kondigde zich aan. In onderling overleg werd besloten om eieren voor ons geld te kiezen en aan te zetten voor Angeles. Het was een gedenkwaardige dag! (Angeles City, maandag 24 augustus 2009)
