De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
07-10-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 26
Filippijnenreis juni 09. DEEL 26
FIESTA OP KOMST! Sinds vorige week al bemerken we dat ons Dipolog nog wat commerciëler en beweeglijker is dan normaal. In de straten is er meer volk en de van streek tot streek rondtrekkende venters zijn te bespeuren. Deze nomaden verkopen kleurrijke ballonnen met motieven van superman, Barbie etc., en in plastiekzak verpakte suikerspinnen in rood, blauw geel en groen. Anderen verkopen kleurige elektronische gadgets, prullaria en verder alles wat niet te zwaar of te groot is. Ook op de pleinen aan de Boulevard, zie je sinds die tijd heel wat voorbereiding. Zo waren er vrijdag repetities voor de concours van jeugdige drumbands. Zelfs tot uit het verre Zamboanga kwamen ze per schoolbus om aan de repetitie deel te nemen. Anderen komen, meer gebruikelijk, in een volgepakte afgehuurde jeepney diep vanuit de provincie. Het is een getingel en vooral gehamer en gehei van jewelste. De jongsten, zo fier als en gieter, uit de maat van de muziek en soms ook nog uit de marspas. De ouderen, soms een beetje nonchalant, rondkijkend naar familie of vriendinnetje. Het is immers maar een repetitie. De dirigent, zwaar gestrest, ziet dat wel anders. Hij blaast als een paars aanlopende kanarie op zijn arbiterfluitje en schreeuwt het ene order na het andere. Hier en daar moet nog zwaar worden bijgeschaafd! En de tijd dringt! Morgen, maandag en dinsdag is het het uur van de waarheid! Er was ook al een Miss Teen 2009 voorverkiezing die zijn ontknoping zal vinden midden deze week. Vanaf dan is het immers fiesta! (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
DE BEPLANTING VAN ONZE BOULEVARD. In een vorige bijdrage sprak ik al eens over deze publiekstrekker. Deze rechtlijnige boulevard die de stad Dipolog van de zee scheidt is zowat 2,5 Km. lang. Benevens een rijbaan is er ook een breed wandelgedeelte, met vele betonnen zitbanken. Je kunt er heerlijk op uitwaaien en flaneren, vooral bij valavond is dit erg genietbaar. Heelwat volk komt er om te zien en gezien te worden. Vergelijk het maar een beetje met de Ramblas in Barcelona. Geen wonder dat vele eetgelegenheden zijn. Mijns inziens, zijn er zelfs al teveel. De boulevard is gebouwd in drie verschillende periodes. En dat is er zo aan te zien, vooral aan de aanplantingen. Het eerste gedeelte van zon 800 m., heeft men destijds beplant met kleine, doch goed groeiende laagstammige palmbomen. Zij geven de wandelaar, nu al, na een paar jaar, heelwat schaduw. Voor het tweede gedeelte van 800 m. heeft men beroep gedaan op sponsors. Alles wat naam en faam had in Dipolog kon een boom sponsoren. Van bisschop tot supermarkteigenaar, iedereen deed mee. Op 5 december 2008 werden de zowat 25 bomen aangeplant. Blijkbaar had men geld genoeg want in plaats van met dezelfde mooie boompjes van deel 1 verder te gaan, besloot men om hoge, dikbuikige sierpalmbomen te planten. Een duidelijk verschil. Bij elke boom werd ook een naamplaatje van de sponsor gepenseeld. Nu, begin oktober 2009, staan er zon 20 van die hoogstammen overeind. Vijf hebben er het bijltje bij neergelegd. Neergelegd is het goede woord; de afgestorven stammen waren onderaan afgebroken en opgeruimd. De zowat 20 overige hebben verdorde en strodroge palmbladeren; ook zij hebben de geest gegeven en zullen eerlang hetzelfde lot beschoren zijn. Zou er een oorzakelijk verband tussen dit afsterven en het feit dat je hoogstammen verplant met een te klein wortelgestel, ze dan in te kleine putten neerpoot en ze tenslotte vergeet op gezette tijden water te geven? Het laatste gedeelte van de boulevard heeft gelukkig weer wat lagere boompjes, al zijn ze alweer van een andere soort. De meeste van hen gedijen vrij goed, ondanks de soms minder goede waterzorgen van de plantsoendienst. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
WAT MINDER ERG. De supertaifoen Parma,waarvan ik reeds sprak in een vorige bijdrage, heeft zaterdag, enkele uren vroeger dan voorzien, landfall gemaakt in de provincie Cagayan in noord Luzon. De ganse streek verkeert in chaos. Door de zeer sterke winden, tot 210 Km/u, werden bomen ontworteld, daken weggeblazen en de elektriciteitsvoorziening gaf er ook de brui aan. Door de zware regenval werden bruggen overspoeld door het water en daardoor werden de wegen afgesneden. 140 vrijwilligers van het Rode Kruis, die daar nu eens wèl aanwezig waren, moesten wegens het bijzonder ongure weer, hun hulpactiviteiten staken en zelf beschutting zoeken. Ook de omliggende provincies en Manila ervaren de kracht en last van dit on-weer. Daar mag men benevens stormwinden eveneens nog heelwat regen verwachten. Al bij al toch stukken minder erg dan bij Ketsana. Ook het aantal dodelijke slachtoffers is aanzienlijk minder. Men telde er slechts 14 waaronder een baby. Benevens een permanente relocatie van de bevolking die zich illegaal ophouden op lagergelegen gronden en oevers, plaatste de president het ganse land eveneens in noodtoestand, mogelijks voor een jaar. Naar eigen zeggen om ondermeer de prijzen van basisvoeding in de hand te houden en orde en veiligheid te verzekeren. Dit laat tevens toe aan de plaatselijke hulporganisaties om hun noodfondsen aan te spreken. Ook overweegt men om bouwmaterialen, autobenodigdheden, autobrandstoffen en zelfs begrafenisdiensten in de lijst van basisnoden op te nemen. Naar verluidt zou de opkuis van Ketsana in Manila nog minstens twee maanden duren. Men verwacht nog een vijftal taifoens in de komende twee maanden. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
HIGH SECURITY. Deze middag leek het restaurant 7 Treasures van het Top Plaza Hotel, waar we ons lunchbuffet wilden nemen wel op een versterkte vesting. Schuin voor de ingang had een scherpschutter in camouflagepak en AP 15 rifle, wat verscholen onder het groene lover postgevat. In de lobby, twee politiemannen, gewoon gewapend, en nog een militair in camouflage met een handzaam wapen klaar in de hand. In het restaurant zelf, een paar securities in burger. Waarom al dat vertoon? Mevrouw Evelyne Uy, de burgemeester van Dipolog, met in haar kielzog een achttal personen, hadden in het restaurant een lunchvergadering, om het op handen zijnde feestgebeuren volgend weekend, te bespreken en te organiseren. Bij ons gaat de burgemeester van Gent, een stad zowat 5 maal groter dan Dipolog, gewoon met zijn fiets en zonder bewaking de straat op en de stad in! (Dipolog, maandag 5 oktober 2009)
DRUMCONCOURS. Deze maandagavond konden we met de tricycle niet tot op de boulevard. Zelfs de aangrenzende straten waren volgepakt met in het gelid wachtende jeugdige drumbands en hun dansmariekes. Elke groep schitterde in kleurrijke pakken en pakjes voorzien van ruches, epauletten, kepies en galons in klatergoud en glitterzilver. De dansmariekes waren om ter kortst gerokt. Sommige dirigenten maakten van de gelegenheid gebruik om nog een finale repetitie te houden. Met een enkele drumband is het al een chaotisch gehei, maar met zes van die klopgroepen in generale repetitie is het echt een drumkakafonie van jewelste! Oordopjes hebben echt wel zin! Ook de dansmariekes deden hun ingewikkelde choreografische pasjes en bewegingen nog eens voor. Wat verder, op het plein, aan de boulevard, deed een van de deelnemende bands zijn best tijdens de wedstrijd. Zoals gewoonlijk was de rijbaan daar afgesloten voor het verkeer en was op een gedeelte van de wandelzone van de boulevard een tribune geplaatst. Daarop zon 1000 enthousiaste jeugdige kijkers, die tot woensdag of later op school vrijaf kregen om bij het concours te kunnen zijn. Achter hen, op de boulevard en op de borstwering van het strand, nog zon 3000, meestal jonge toehoorders. Toehoorders want vanaf die plaats was er nog weinig te zien. Beter was het op de daken van de, even verderop geparkeerde, jeepneys. Van daarop hadden samengepakte enthousiastelingen, in labiel evenwicht, een goed zicht en goede klank. Wij passeerden al dat drummend gedoe en lawaai en gingen verderop van de koele avondbries genieten en zetten een stevige avondwandeling in. De toekomst van dit land is weeral eens verzekerd; aan jeugdige dansers en drummers geen gebrek! Aan behoorlijk afgestudeerden des te meer (Dipolog, maandag 5 oktober 2009)
BORSTEL. Mijn vrouw heeft een borstel gekocht. We hebben normaal gezien twee borstels. Een zogeheten walis tingting; dat is een harde borstel, zowat 60 cm. lang, gemaakt uit een soort wissen samengebonden bovenaan, zonder steel, voor buiten of voor natte veegbeurten. En we hebben ook een walis tambo, dat is een zachte borstel, ook zowat 60 cm., op een korte steel voor binnen. Nu was deze tambo danig versleten. Komt er nu toch net op tijd een bejaarde borstelventer aangesloft bepakt met een vijftiental borstels groot en klein. De oude man maakte ze zelf en had in zijn borstelassortiment benevens de korte tambo, ook een tambo op een lange bamboesteel. Dit wordt hier gebruikt om spinnenwebben te bekampen, net als bij ons een ragebol. De beide tambos uit zijn assortiment zagen er erg goed gemaakt uit.. De haren van de borstel waren met een rubberband, gemaakt van een fietsbinnenband, stevig aan de afgeschuurde borstelsteel bevestigd. Eden zag de man aankomen, we waren net van plan een tricycle te nemen naar de stad, en hield hem staande. Ze zocht er een goede uit en probeerde hem ook even. De tambo geurde nog naar nieuwigheid. Kostprijs van deze aanschaf; 20 Php.! Dat is zowat 0,15 ! Ambachtelijke handenarbeid wordt in dit land lang niet billijk vergoed. (Dipolog, dinsdag 6 oktober 2009)
ESTAMBAY. Je moet hier echt niet met een kinderwagen of een rolstoel de straat op om te worden gehinderd door humane obstructies. Een gewone wandeling volstaat om regelmatig te worden belet verder te gaan. Het fenomeen noemt zich estambay of standbay In het Engels stand by, zeg maar, het bijstaan. Het zijn lui die gewoon midden op het vaak toch al smalle wandelweg, in je weg staan. Dus, te niksen. Meestal met twee of drie staan ze, te staan, doelloos te gapen en alles in zich opnemend, als dusdanig de dag doorbrengend. Je moet dus om de haverklap om hen heen laveren. Bij voorkeur houden ze zich trouwens op aan vernauwingen zodat je verplicht bent om van het voetpad af te gaan of hen met een Excuse me! hun menselijke obstructie te doen oplossen. Concentratieplaatsen zijn bepaalde zaken zoals lottokantoortjes, banken en verbruiksplaatsen. Het is zodanig verbreid dat men soms dit fenomeen bekampt met bordjes met het uitdrukkelijk verbod No stand by. Maar met een kinderwagen is het pas echt feest! Niet alleen heb je de menselijke obstructies, maar ook de vaste. Verlichtingspalen, verkeersborden op grote voet, reclamepanelen, verkoopstandjes, zittende bedelaars, het is allemaal op je weg. Dan heb je nog de wegversmallingen, de niveauverschillen en de open mansgrote rioolputten. Weet je ze niet liggen en het is nacht en, Murphys law, daar precies is er geen verlichting, dan keilt je kinderwagen gegarandeerd al of niet door jouw gevolgd anderhalve meter lager in de rioolblubber. (Dipolog, woensdag 7 oktober 2009)
PRUT STAND. Aan een van de zijkanten van de overdekte markt met vaste kramen in Dipolog hebben we ook een kraam, een zogenoemde Prut Stand. Dat staat er fier, in grote letters, op te lezen. Zij verkopen er net zoals de andere verkopers van de markt dagelijks hun producten, in dit geval Prut dus. Ze hebben een ruime verscheidenheid en keuze aan divers prut. Zo heb je langwerpig geel prut en ovaalrond geel prut. Er is ook rond oranje en rood en zelfs rond geel prut. Dat prut is dan wel ingevoerd vanuit China. Klein prut donkergroen met pitten en met een zure smaak vind je er ook. Regelmatig vind ik er ook merkwaardig inheems prut die voor mij weinig gekend is of zelfs totaal niet. Ik noem het dan maar gemakkelijkheidshalve ook prut. Juist omdat hun aanbod zo ruim en verscheiden is hebben ze vele gegadigden voor hun prut. Ze hebben trouwens ook heel wat groenten in hun assortiment zodat je zowel je groenten als je prut in eenmaal kunt aankopen. Handig toch zon Prut stand! (Dipolog, vrijdag 2 oktober 2009)
EEN RETOURTJE. Voor onze afreis naar Manila hadden we nog wat aankopen, genre bare necessities gedaan in de supermarkt van Lee Plaza.. Bij onze terugkeer ging Eden een wasje slaan en wilde de grote bus bleekwater openen die we toen hadden gekocht. Dat ding bleek met geen mogelijkheid open te krijgen. Zelfs met vereende krachten moesten we na enige pogingen forfait geven. Gelukkig had ik ook de rekening nog en daarmee gewapend trokken we naar de supermarkt. Ik sprak de guard aan, en vertelde van het euvel. Deze probeerde even zelf en schreef toen deze daad samen met de gegevens van mijn kasticket in haar register. Zij sprak op haar beurt een van de daar rondlopende supervisors aan. Deze bekeek de bus heel aandachtig, probeerde ook maar eens even en gaf de bus dan aan een van de bedienden van de bagagebewaarplaats. Deze knul probeerde ook maar even en gaf het ook al spoedig op. Omdat wij nog wat andere boodschappen moesten doen troonde de supervisor ons mee naar een kassierster en gaf bus en rekening aan haar af. Wij deden onze boodschappen, passeerden de bussen bleekwater en zagen daar drie bedienden ijverig alle schroefdoppen van de aanwezige bussen uitproberen op mankementen. Na de boodschappen vroegen we aan de kassierster onze bus bleekwater. Deze wist van het probleem en schoot opnieuw dezelfde supervisor aan. Men had ondertussen een goede bus klaargezet en deze werd aan de kassierster overhandigd. De supervisor vulde gedeeltelijk een bonnetje in en vroeg mij toen om de rest van de blanke gedeeltes zelf aan te vullen en te ondertekenen. Onderwijl kwamen ook supervisor nummer twee en supervisor nummer drie een kijkje nemen kwestie van geen kapitale fouten te maken. Na nog wat gepalaver werd de nieuwe bus bleekwater aan de inpakker van de kassa overhandigd. Eden kon met gerust gemoed haar wasje slaan Zo dit toch nog fout ging kan het onmogelijk aan de retourprocedure hebben gelegen (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009) NIEUWE VERKEERSSITUATIE. Bij onze terugkeer uit Manila zagen wij op de openbare weg, vlakbij onze appartelle, een nieuwe verkeerstechnische ingreep. Waarschijnlijk is deze vinding uniek in de wereld. En er is zelfs een kleine kans dat het vroeger of later wereldwijde navolging zal krijgen. Waarover gaat het? Kijk. Reeds verschillende jaren wordt in de Europese landen gebruik gemaakt van zogeheten verkeersrotondes, zeg maar ronde punten. Hier nu, en zoals gezegd, waarschijnlijk voor het eerst in de annalen van de verkeerstechnische wereld, heeft men een verkeersdriehoek ontworpen. Het is net zoals een rond punt ontworpen om het verkeer veilig in goede banen te leiden. En net zoals bij de goede vertrouwde rotonde, laat je het verhoogde plein steeds links van je liggen. Aan de hoeken van de driehoek is het even wennen, je bent immers ronde punten gewoon. Maar met wat kunst- en vliegwerk, en aan erg matige snelheid neem je ook deze hoekige spitsvondigheid op een veilige manier. Ik weet niet of deze verkeerstechnische vinding veel navolging gaat krijgen, maar bekijks krijgt het alleszins wel! (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
IN STAAT VAN ALARM. President Gloria Macapagal-Arroyo van de Filippijnen heeft de ganse natie in staat van alarm gebracht voor de komende (super)taifoen. Bij de vorige die bijna 300 mensen doodde en een half miljoen hun huizen deed ontvluchten was er ternauwernood enige waarschuwing van regeringswege. Dit is nu, mede door publiekskritiek, wel anders. De president beval trouwens ook een gedwongen ontruiming van de streek die op de weg van Parma ligt. Ook Pagasa, de weerkundige dienst, geeft meer en vaker informatie, ook al door het feit dat de enige Dopplerradar die het land rijk is uitsluitend Noord-Luzon bestrijkt. En daar precies verwacht men Parma. Pagasa vroeg al vijf jaar geleden een netwerk van een vijftal Dopplerradars met een kostprijs van zowat 100 miljoen Php elk. Dit zijn toestellen die in andere landen al 20 of meer jaren worden gebruikt en die een weers- en regenvoorspelling met hoeveelheid neerslag mogelijk maken en zo bijvoorbeeld ook tijdig een eventuele evacuatie kunnen op gang brengen. De eerste nieuwe Doppler zal in december operationeel zijn en worden geplaatst in Subic, Zambales. Hij zal dan (eindelijk) Metro Manila, Batangas en Laguna bestrijken. Vier andere worden later voorzien in Tagaytay City, Mactan City, Surigao del Sur (sommige berichten zeggen; del Norte!) en Tampakan in Zuid Cotabato. Pagasa negotieert nog met een Japans agentschap om met 3 andere Dopplers de oude radars van Catanduanes, Cagayan en Oost Samar te vervangen. (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
KERKELIJKE HULP EN RELIGIEUZE ALLUSIES. De hoge geestelijken van de Katholieke kerk roepen de gelovigen op om deze zondag gul te geven voor de slachtoffers van Ondoy. Dit kan zowel in geld als in goederen. Men zamelde totnogtoe al 6 miljoen Php. in. Ondertussen verdeelt Caritas, de hulporganisatie van de Rooms-katholieke kerk voedselpakketten bevattend, 5 kilo rijst, 5 blikjes sardienen, 5 blikjes vleesgehakt, 4 blikjes bonen met varkensvlees in tomatensaus, 2 flesjes van 0,5 L water, 1 kg. bruine suiker en een flesje bakolie van 350 ml. Dit is zowat goed voor twee dagen gemiddelde gezinsconsumptie. Op het internet schittert het Filippijnse Rode Kruis met een kleurenadvertentie. Daarin de oproep; You can make a difference today. Philippine Red Cross. Donate Now! Maar in the field ho maar! Ondertussen heeft de Duitse regering 500 000 , dat is 35 miljoen Php, overgemaakt aan het Duitse Rode Kruis en andere organisaties als steun voor de slachtoffers van Ondoy.. Het totaal bedrag van buitenlandse hulp bereikte daarvoor al 566 miljoen Php. Eens zien wat er van komt Op de officiële website van de Rooms-katholieke Kerk van de Filippijnen stelt ene Jaro Angel Lagdameo, aartsbisschop, de vraag of de voorbije diverse en de komende taifoen niet een teken van God zijn om de zonden van Arroyos beleid aan te klagen. Geeft God ons hiermee geen teken voor de komende verkiezingen, vraagt men zich nog af. Lagdameo citeerde de woorden van Onze Lieve Vrouw van Fatima die zou hebben gezegd dat er een grote verband is tussen het morele kwaad (het regeren van de zonde) en de calamiteiten die op de mensen neerdalen. Dit is geen vergelding van God maar de consequentie van het toelaten van het kwaad. Hij vroeg zich verder af waar de miljarden opgespaarde noodfondsen waren gebleven en waar de betaalde belastingen naartoe gingen. (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
RUBBERBOTEN EN VERHOOGDE WATERSTAND. Een van de voornaamste invoerders van rubberboten hier maakt zich sterk om ergens in Subic, Zambales een fabriek van rubberboten neer te zetten. Niet alleen de Filippijnen zou bevoorraad worden maar ook andere Asean naties zoals Brunei, Vietnam en Thailand. Tijdens de voorbije calamiteiten waren heelwat rubberboten tekort om adequaat te kunnen werken. De invoerder leende er ten persoonlijk titel twee uit. De militaire versie kost zowat 1,8 miljoen Php. De burgerlijke uitvoeringen variëren van 100 000 tot 600 000 Php. Dit initiatief met rubberboten zou binnenkort al goed van pas kunnen komen; Een hoge regeringsfunctionaris, het hoofd van de organisatie die toeziet op de Laguna de Bay in Manila zei dat de huidige hoge waterstand slechts 50 cm. is verwijderd van zijn hoogste stand genoteerd in 1919. Hij gaf ondermeer de klimaatsveranderingen, de schuld dat er de laatste jaren regelmatig bewoonde gebieden rond de baai onder water stonden. Heelwat bewoners van Metro Manila maar ook van de omliggende provincies Cavite, Laguna, Batangas, Rizal en Quezon zouden zich beter definitief op een andere, hogere plaats vestigen zei hij nog. Het zijn echt niet alleen de klimaatsveranderingen. Ook het roekeloos bouwen van allerlei illegale barakwoninkjes op de oevers en uiterwaarden, met daarbij het onverantwoord dumpen van allerhande afval groot en klein in de rivieren, grachten en kreekjes geven telkens weer catastrofale gevolgen. (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
DE KATHEDRAAL VAN DIPOLOG. Op 15 april 1894 werd in Dipolog aan de bouw van en kerk begonnen. Ofwel moeten het destijds snelle kleppers geweest zijn die de kerk bouwden ofwel was het eerder een bescheiden kerkje. Mogelijks een combinatie van beiden, want de annalen vermelden dat er op 29 juni van datzelfde jaar al een eerste mis werd gecelebreerd. Uiteindelijk werd het een parochie op 30 juni 1896. De eerste priester was een Jezuïet, en de kerk bleef 43 jaar in hun handen. Nadien kwam een Dominikaan aan de beurt komende uit dit gebied. De kathedraal heeft een bouwtrant die naar de stijl van de Jezuïeten refereert, met houten plafond en de houten beelden van de vier evangelisten. De muren werden opgetrokken met stenen van de nabijgelegen bergen. Men beweert dat de drie retabels werden ontworpen door Dr. José Rizal himself.. In 1967 werd Dipolog en omstreken een autonoom bisschoppelijk gebied en op 31 juli 1967 kreeg Dipolog zijn eerst bisschop. Hij werd ingewijd op 22 oktober 1967. De kerk werd dus zodoende een kathedraal. Op 9 september 1987 kwam de tweede bisschop. In 2007 werd de kathedraal binnenin grondig gerestaureerd. In 2008 restaureerde men de muren en de gouden blaadjes van het retabel. In 2009 beëindigde men ook de renovatie van de voorgevel. Anno domini 2009, op 31 mei kwam zijne excellentie Gaudencio B. kardinaal Rozales, DD, Aartsbisschop van Manila, de kerk inwijden en opdragen aan Onze Lieve Vrouw van de Heilige Rozenkrans, de voornaamste beschermheilige en aan de Heilige Vincentius Ferrer, als tweede beschermheilige. Toen ik de kathedraal bezocht, was het nogal rommelig. Er was klaarblijkelijk net daarvoor een dodenmis geweest en de papiertjes en wat verslenste bloemen lagen nog tussen de kerkstoelen en in de middengang. Ook de vier grote kandelaars die de lijkkist flankeerden stonden er nog. Het gebouw is erg groot en ruim en oogt inderdaad naar de traditionele Jezuïetenstijl, ook het hoge altaar met dubbele zuilen. In een kamer aan het voorportaal staan, langs twee zijwanden, een hele reeks heiligenbeelden, maar toch voornamelijk van Maria, van klein naar groot. Ook een foto van de lijkwade van Turijn. Aan een andere zijwand kunnen de gelovigen een kaarsje laten branden. Mits betaling uiteraard. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
DE VISUMAFSPRAKENDIENST VAN DE BELGISCHE AMBASSADE. Om als Filippijn een visum te bekomen voor België kan je niet zomaar even binnenlopen bij onze ambassade. Nee, je moet een afspraak maken. En daarvoor moet je dan weer een nummer bellen van een calldienst die de agenda van onze ambassadehelpers bijhoudt. Afhankelijk van het door jouw gebruikte telefoonnetwerk draai je een ander nummer. Eén ding hebben die nummers gemeen; ze zijn hartstikke dùùr! Het minimumtarief per minuut is 32 Php.! Ikzelf betaal bijvoorbeeld 80 Php. Nog een moeilijkheid. Hier in Dipolog kan je zelfs in de telefooncabines van de betreffende telefoonmaatschappij niet naar die betaalnummers bellen, laat staan via een gewone telefooncabine op straat! Slechts één (1) ,enkele plaats in gans Dipolog, het internetcafé Net U See, laat deze prijzige gesprekken toe maar dan wel op voorwaarde dat de zaakvoeder aanwezig is, want hij moet eerst een speciale telefoonbeveiligingscode indrukken. Denk nu niet dat, als je de gepaste telefoon gevonden hebt, je er al bent. Simpele ziel! Na het draaien van het betaalnummer hoor je eerst een programmamenu waarbij je de voertaal kunt kiezen. Nadien volgt een ellenlange mededeling over de geplogenheden van de dienst. Na nog enkele minuten kan je, opnieuw via een keuzemenu, een operator spreken. Deze vraagt jouw identiteitsgegevens, herhaalt deze nog even voor de goede verstandhouding en stelt dan diverse vragen, zelfs jouw paspoortnummer. Dan vraagt men een ogenblik geduld en bepaalt men je afspraak. Het door hem opgegeven referentienummer bestaat zomaar eventjes uit een onwaarschijnlijke combinatie van 14 cijfers en letters, en waarschijnlijk om het betaalgesprek nog wat te rekken vraagt men jouw trouwens ook nog om deze litanie even te herhalen en een nummer op te geven waarop men je kan bereiken. Verwacht nu niet dat men je ooit daarop zal bellen. Bij eventuele wijziging van je afspraak stuurt men enkel een nietszeggende sms met het simpel verzoek dringend opnieuw naar dat dure betaalnummer te bellen. Als alles vlot verloopt kan je een afspraak versieren in zowat 6 tot 9 minuten en dit voor de sympathieke prijs van 500 tot een kleine 1000 Php.! Dat is voor de modale Filippijn zowat een ganse week werken!!! Mensvriendelijk, en efficiënt dienstbetoon (Dipolog, vrijdag 25 september 2009)
WEER NAAR MANILA. Binnenkort vliegen we weer naar Manila. Maandagnamiddag rond 14 u komen we aan. Jolito vloog al naar Manila eerder deze week, na de begrafenis van kleine Jake. Hij zal ons daar in de luchthaven opwachten om Daryl Dave van ons over te nemen. Wij gaan immers, voor we naar ons hotel in Las Piñas betrekken, eerst nog even langs bij het Departement of Foreign Affairs (DFA) om onze gehomologeerde documenten op te halen. Dinsdagmorgen heeft Eden met DD een afspraak in de Belgische ambassade voor visumaanvraag. Zij moeten, naar verluidt, ondermeer een interview ondergaan. Eens benieuwd hoe Eden , en vooral kleine DD het ervan afbrengt. Zijn woordenschat is nogal beperkt en wanneer hij het woordje niet kent of kan uitspreken zegt hij gemakshalve; Mama. Van vrienden die deze test al ondergingen hoorde ik dat de vragen gesteld in het interview van nogal persoonlijk, tot zelfs erg intiem kunnen variëren. Zoals; Aan welke zijde van je partner slaap je? Wat is de maat van zijn schoenen? Wat was de kostprijs van je huwelijk? En zelfs; Hoe vaak doen jullie het? Ik kan de overheid enerzijds volmondig bijtreden dat men paal en perk stelt aan schijnhuwelijken. Anderzijds heb ik toch de indruk dat men onnodig stroef is voor het toekennen van een visum. Ik herinner mij nog levendig de tijd dat, bij huwelijk met een Filippijnse dame, deze bij het aanvragen voor een visum meteen de Belgische nationaliteit verwierf en daaraan verbonden ook een Belgisch paspoort bekwam. t Kan verkeren. zei Brederode toentertijd al. (Dipolog, zaterdag 26 september 2009)
DIPLOMAFABRIEKEN. De Commission on Higher Education is van plan om zeven zogeheten law schools (faculteiten van rechtsgeleerdheid) te sluiten die na tien jaar nog geen enkele student hebben voortgebracht die in de balie-examens is geslaagd. Dat kan niet enkel en alleen aan de talenten en bekwaamheid van de studenten liggen. Een mooie zaak, maar waarom tien jaar wachten? Na een jaar zie je toch al dat die scholen er enkel op uitzijn om de goedgelovige Filippijn zijn geld af te zetten en daarvoor in ruil een waardeloos diploma af te geven? Filippijnen spenderen een fortuin aan de opvoeding van hun kinderen. Ook voor de armen is het een streven om, veelal met zware leningen en opofferingen, toch minstens een kind van hun kroostrijk gezin een betere studierichting te geven. Waarbij ze dan hopen dat de slimste later ook zijn jongere broers en zusters financieel kan bijspringen in hun studie. Zulke verwachtingen mogen niet worden ontmoedigd en gekelderd door gewetenlozen die het er enkel om te doen is vlug rijk te worden. De Commissie deed ook al eerder sluitingen met medische faculteiten waar dokters en verpleegsters studeerden. Soms tevergeefs want we regering is niet bij machte om een goedfunctionerend controlesysteem op te zetten, ook al omdat bij dergelijke sluiting, via lobbyen van politici tot in Malacañang degelijke beslissingen worden teniet gedaan. Sommige universiteiten hebben ook gegronde kritiek op de balie-examens want meermaals reeds werden de examenvragen op voorhand gelekt. Zij vinden trouwens dat een evaluatie van de prestaties gedurende de vier jaar rechtsstudie een betere basis voor een diploma is. Maar het tien jaar lang falen van een balie-examen blijft, hoedanook een goede indicatie (Dipolog, zaterdag 26 september 2009) ARTIFICIËLE DENNENBOSSEN. Wanneer je in de supermarkt van het shoppingcenter rondloopt kan je er niet naastkijken. Al van bij de ingang zie je tientallen, wat zeg ik, honderden kunstmatige dennenbomen, vrij kaal uitgevoerd en van inferieure kwaliteit want veelal komende uit China. Ze variëren van erg klein en dus ook erg goedkoop naar erg groot, en dus ook erg duur, voor de gebudgetteerde modale Filippijnse geldbeugel althans. De bomen en boompjes zijn allen langnaaldig, maar bestaan wel in diverse groenschakeringen. Bepaalde boomgroepen zijn al voorbesneeuwd. En omdat Kerstmis toch al minder dan drie maanden verwijderd is worden er nu al kortingen gegeven van 10 tot 30 %. Daarrond vind je dan allerhande kerstversierselen, van guirlandes tot bollen, groot en klein en in alle kleuren. Ook engelen en sterren. Het hele gebeuren ademt een sfeer van artificiële en commerciële kitscherigheid uit, maar dat gevoel kan ook aan mij liggen. Niettegenstaande dit land bij uitstek en bij uitzondering katholiek is in heel Zuid-Oost Azië, mis ik toch het religieuze aspect van het kerstgebeuren; een kerststalletje, zelfs onbemand, heb ik nog niet tegengekomen. Misschien wacht men daarmee tot Jezuke is geboren (Dipolog, zaterdag 26 september 2009) IN DE BAN VAN EEN TROPISCHE STORM. Sinds een kleine week hebben we hier een ongewoon onguur weertype te verduren. Een tropische storm is ons reeds enkele tijd met zware regenbuien, zeg maar plensbuien, en met hevige rukwinden aan het geselen. Mindanao zit vrijwel nooit echt in de storm- en taifoenbaan maar zelfs als zon onding op een paar honderden kilometers aan je voorbijtrekt word je dat wel gewaar. De storm waarvan sprake, is er een die na te zijn voorbijgetrokken, op zijn stappen terugkeert, en soms met toenemende kracht omdat hij wat dichterbij passeert. Erg vervelend! Deze zaterdag, tegen valavond zo rond 18u, ging bij ons het licht uit. Letterlijk. In al zijn ijver had de storm met een goedgeplaatste stevige rukwind een boom doen omwaaien. Laat die boom nu toch op een van die hoogspanningskabels vallen die hier overal rondhangen. Gevolg; een groot deel van Dipolog zonder stroom. Zaneco, de plaatselijke stroomvoorziener, sprong meteen in actie maar een hoogspanningskabel vervang je niet even op een uurtje. Het avondmaal werd geconsumeerd zoals in de betere restaurants, met kaarslicht, want meteen werden de noodkaarsen aangestoken die wij altijd in gereedheid houden. Natuurlijk deed ook de airco het niet meer, maar met de buiige frisse wind was dat niet echt een gemis. Het was daardoor ook meteen een vijftal graden lager. Het duurde nog tot 21u eer we weer ons comfort terughadden. (Dipolog, zaterdag 26 september 2009) EEN TROPISCHE STORM KOMT AAN LAND. Als je ziet wat de hoofdstad Manila en omstreken te verduren had en nog heeft, dan mogen wij van geluk spreken. Zaterdagavond moesten duizenden mensen op de daken van hun ondergelopen huizen vluchten om de kolkende watermassa te ontwijken, veroorzaakt door de intense regenval, van de tropische storm Ketsana, hier Ondoy genoemd. In zes uur viel meer dan 34 cm, iets wat hier normaal nagenoeg in een hele gemiddelde Septembermaand neerkomt. Ook Cristine Reyes, deelde in de brokken; vanop het dak van haar woning in Marikina gaf de tot tranen toe bewogen sexy film- en tv-ster een interview met tv-station ABS-CBN. Eerder had haar roadmanager al via een sms laten weten dat zij moest worden gered en dat haar gastoptreden op het concert Rockatropa in SM Mall of Asia die avond letterlijk in het water zou vallen. De grote show werd trouwens, ook al door de storm, afgelast. De burgemeester van Caïnta in de provincie Rizal, telefoneerde tot aan zijn nek in het water met ABS-CBN en vertelde dat zijn ganse gemeente onder water staat. In de noordelijke provincie Bulacan kwam het water op sommige plaatsen tot aan de heupen. Samen met talrijke andere burgemeesters vroeg hij om hulp, vooral rubberboten, om de op het dak zittenden te ontzetten. De regering verklaarde Metro Manila en twee dozijn door de storm getroffen provincies tot rampgebied. Daardoor kan ook geld worden vrijgemaakt voor redding en hulp. Blijf op een veilige plaats, we komen eraan! zei Teodoro, de secretaris van Landsverdediging. Hij vroeg ook aan Meralco, de stroomvoorziener die de ondergelopen gebieden om veiligheidsreden afsloot van het net, om ervoor te zorgen dat de bovengrondse metro kan blijven rijden om slachtoffers te evacueren. Hijzelf was trouwens met diezelfde metro tot in zijn crisiscentrum in Camp Aguinaldo gereden. Ook het verkeer ligt in een knoop. Honderden voertuigen werden door het wassende water verrast en bleven overstroomd achter in de tientallen ondergelopen straten. Een dozijn lokale vluchten van en naar het hoofdeiland Luzon werden afgelast wegens slechte zichtbaarheid en nagenoeg 2000 passagiers konden hun bootreis wel vergeten want de kustwacht gaf, begrijpelijkerwijze, een uitvaartverbod voor ferrys in diverse getroffen havens. De marine heeft 14 reddingsteams in actie en ook het leger en de lokale politie helpt waar kan. Ondertussen vraagt men degenen die veilig thuis zijn ook thuis te blijven en niet naar het werk of, god verhoede, te gaan rondlopen in de shoppingmalls! De storm met winden van 85 tot stoten van 100 Km/u kwam aan land in Aurora en Quezon, zon 80 Km noordoost van Manila en beweegt zich met een snelheid van 20 Km/u westwaarts naar het rijstproducerend gebied van Centraal Luzon. De eerste rapporten van dodelijke slachtoffers komen van Antipolo waar vier kinderen stierven in de storm. in Muntinlupa werden drie kinderen met de stroom meegesleurd en nog een ander kind in Manila stierf onder een omvallende muur. Er zullen ongetwijfeld nog veel meer dodelijke slachtoffers zijn... (Dipolog, zondag 27 september 2009)
Bij het einde van de Ramadan wordt met deze titel in de buitenlandse sectie van een Filippijns dagblad lucht gegeven aan de culturele schizofrenie die in Egypte heerst. In dit land met de meeste moslims ter wereld ligt men in een verbeten debat gewikkeld over de vraag of het land nu seculier, dan wel moslim, dan wel rommelig gemengd is. Enerzijds zijn er geruchten dat de politie mensen zou hebben gearresteerd die de Ramadan aan hun laars lapten. Olie op het vuur van de secularisten die beweren dat de Taliban stilaan vat krijgt op het privéleven. Anderzijds zijn er de talkprogrammas op tv over intieme seksgeheimen en roddels met schaars geklede gastvrouwen die weinig aan de verbeelding overlaten. Wordt Egypte overgenomen door heiligen of zondaars? Wie zal het zeggen? De verwarring komt ook deels van de regering. Men heeft altijd strikte Moslimregels gepromoot maar de regering wordt meer en meer geleid door zakenlui die vooral dit jaar de westerse losse cultuur aanhangen. Er is geen expliciete wet om de vastenovertreders te straffen en er is ook geen religieuze politie zoals in Saoedi Arabië. Veel restaurants serveren dan ook doorheen de vastendagen voedsel en de ook vele theehuizen blijven meestal geopend waar men thee drinkt en de waterpijp rookt. Toch melden onafhankelijke kranten dat de politie 150 mensen arresteerde en afranselde, ondermeer in Aswan. Een Egyptische blogger met de schuilnaam Kalb Baladi (straathond) waarschuwt dat als men eenmaal op de glibberige helling van religieus fascisme terechtkomt, Egypte in korte tijd in een nieuw Afghanistan zal veranderen. Wanneer vroeger gedurende de tv-programmas werden aangepast in de Ramadan, gaan nu zowel de staatszenders, als de commerciële zenders geleid door zakenlui in maatpak, ook tijdens die bezinningstijd shockerende programmas uitzenden. In de talkshow De Durver vraagt de gastvrouw, met een voorliefde voor minirokken en losse, open bloesjes, haar gasten honderduit over allerhande bedgeheimen. In deze show bekende een actrice een abortus te hebben ondergaan. Illegaal in Egypte en strikt verboden door Islamitische Shariahwetten. Een mannelijke gast bekende er buitenechtelijke relaties. Overspel, polygamie, echtscheiding, seksuele opvoeding, het komt allemaal prikkelend aan bod. Provoceren lijkt het motto en het legt de bevolking in een Gordiaanse knoop. Quo vadis, Aegypt? (Dipolog, zondag 20 september 2009)
EIDL FITR.
In een vorige bijdrage schreef ik dat er deze maandag nog maar eens een officiële vakantiedag is. Deze maal is het de Eidl Fitr, het einde van de Ramadan, het einde van de vastentijd van de gelovige moslim. Het zal je misschien verbazen dat in dit aartsconservatieve en diepgelovig katholiek land ook moslimfeestdagen worden gevierd, maar sinds decades probeert de Filippijnse regering de moslims ter wille te zijn om de lieve vrede. En om de gelijkheid van Islam en Christenen aan te tonen bouwde de regering in de jaren 70 in Manila, Quiapo, de Gouden Moskee slechts op een boogscheut verwijderd van de Quiapo kathedraal. Nu beleven de moslims in dit land hun religie toch enigszins anders dan in heuse moslimlanden zoals Saoedi Arabië of Egypte. In deze landen is er gedurende de ramadan overdag een totaal verbod op, en dus gebrek aan, enigerlei commerciële activiteit. Niet in Quiapo! Daar gonst het van de bedrijvigheid. Goederen komen aan en worden uitgepakt en uitgestald en zowel christenen als moslims prijzen er doorlopend hun waren aan. Het is slechts in de gebieden waar de moslimpopulatie overheerst, zoals bijvoorbeeld Marawi in Mindanao, dat deze heilige stilte wordt gerespecteerd en de mannen vijfmaal per dag, door middel van luidsprekers vanop de toren van de moskee, worden opgeroepen tot het gebed. Hoedanook, dankzij deze dualiteit mag je dit land rekenen tot een van de naties met de meeste officiële feestdagen van de wereld (Dipolog, maandag 21 september 2009)
VERKRACHT EN DUS GEVANGENGEZET.
Verleden week kwam Nerissa in het nieuws. Zij is een 36 jarige Filippijnse conciërge werkzaam in Dammam, Saoedi Arabië, die in Augustus, op haar weg naar huis werd overvallen en door verschillende mannen werd verkracht. Toen ze er haar werkgever van op de hoogte bracht dwong hij haar een zwangerschapstest op. Deze bleek positief en hij bracht haar dus naar de gevangenis. Daar zit ze nu, hopend op spoedige repatriëring. De moeder van deze onfortuinlijke werkster doet er alles aan om haar dochter terug vrij en thuis te krijgen. Zij heeft DFA (buitenlandse zaken) ingeschakeld en ook senator Manuel Villar, die reeds vaak noodlijdende Filippijnen heeft helpen repatriëren. Ook werd gemeld door viceconsul Paul Saret dat het Philippine Overseas Labor Office in Al-Khobar over de zaak van Nerissa werd ingelicht en er onderzoekers zou op afsturen. Het werkagentschap, Alhabesi International Services Inc., maakt er zich met een Jantje van Leiden van af door te beweren de werkgever niet te kunnen bereiken. Onder de Islamitische Shariahwetten, gebaseerd op de koran, zijn ongehuwde vrouwen die seks toestaan of in verwachting zijn aansprakelijk voor de misdaad en beschuldigd van ontucht of erger, overspel. Het straffen van deze twee misdaden hangt af van de instelling van de rechter en of de persoon moslim is of niet. Gewoonlijk worden ontuchtigen gegeseld, mannen rechtstaand vrouwen zittend. De straf voor overspel varieert afhankelijk van de situatie. Als de schuldige gehuwd is krijgt hij, of zij, de doodstraf door steniging, onthoofding of door de kogel. Er moet wel een bewijs van de misdaad zijn door bekentenis van de dader of door vier getuigen aanwezig tijdens de daad. In dezelfde logica moeten slachtoffers van een verkrachting deze misdaad bewijzen door minstens vier mannelijke moslimgetuigen anders riskeren de slachtoffers te worden beschuldigd van ontucht of overspel. Met alle gevolgen vandien als je die vier mannelijke moslimgetuigen toevallig niet bij je had Inch Allah! (Dipolog, maandag 21 september 2009)
DVD VILLAGE IN QUIAPO.
Toen in de jaren 70 de strijd losbarstte in Mindanao tussen het leger en moslimrebellen vluchtten honderduizenden moslims naar andere meer vredevolle landsdelen. Zo ook naar de metropool Manila. In Quiapo was er toentertijd relatief weinig handel. Dit veranderde toen de moslims eraan kwamen. Sinds die tijd is deze buurt een staalkaart van wat aan straathandel kan worden aangekocht. Voor zover het niet te groot of te zwaar is en gemakkelijk weg te bergen, alles is er! In het jaar 2000 was er opnieuw een moslimdiaspora toen president Estrada een totale oorlog afkondigde tegen het MILF, het Moro Islamic Liberation Front. In dat jaar was de dvd-techniek vijf jaar oud en werden dvd-branders uitgebracht. Heelwat van die nieuwe ontheemden vonden een lucratief inkomen door illegale zelfgekopieerde dvds vanuit Mindanao te verkopen. Razzias om deze piratenverkoop te bannen zijn er wel maar het is meestal een slag in het water omdat de verkopers op voorhand van de acties worden geïnformeerd. Meestal laat de overheid alles oogluikend begaan en krijgt de internationale anti-piratenorganisatie het voor het vlaggen, zo stoot men de moslimgemeenschap niet voor het hoofd. Wanneer in de beginperiode slechts duistere figuren deze piratenvideos kochten is het nu heel gewoon om in dure minirokken gehulde meiden en in kostuum gestoken heren in Quiapo hun dvd-behoeftes te zien stillen. Ook de cinefiel komt er aan zijn trekken want uiterst zeldzame uitgaven zijn voorradig. Het hoeft geen betoog dat heelwat van die illegale winsten koren op de molen van de rebellen zijn (Dipolog, maandag 21 september 2009)
BIO-ENERGIE IN OPMARS.
Bronzeoak, een Britse firma gespecialiseerd in het ontwikkelen van bio-energie heeft aangekondigd om 6 miljard Php te investeren in de Filippijnen om zijn tweede bio-ethanolfabriek, gevoed door rietsuiker, te kunnen bouwen in Capas, Tarlac. In 1995 startte Bronzeoak zijn activiteiten in Zuidoost Azië en begon met het bouwen van een eerste bio-ethanolproject hier in 2004. Deze fabriek in San Carlos, Negros Occidental is nu operationeel en is de eerste volledig autonoom werkende distilleerfabriek in Zuidoost Azië, die wordt gevoed door suikerrietsap. De Britse regering is sindsdien erg geïnteresseerd in het investeren voor hernieuwbare energie en andere alternatieve energiebronnen in de Filippijnen omdat dit Aziatisch land een agressieve hang betoont om de klimaatsveranderingen te bekampen. Ondertussen hebben ook Britse ontginners interesse betoond voor mijnexploitatie. De multinational Rio Tinto die in 1995, wegens het conflict in Mindanao, zijn activiteiten opschortte heeft eveneens interesse om zijn ontginningsactiviteiten voor koper, goud en nikkel te hervatten. De recente reis van president Gloria Macapagal-Arroyo naar London heeft voorzeker een en ander bespoedigd en in goede banen geleid. (Dipolog, dinsdag 22 september 2009)
NA ZES MAANDEN BEVRIJD.
De drie onderwijzeressen die sinds 13 maart waren ontvoerd in Naga, Sibugay, provincie Zamboanga zijn eindelijk vrij! Zij waren ontvoerd, toen ze huiswaarts vaarden in een banca, door een stel gewapende en onbekende Abu Sayaf rebellen en naar de provincie Basilan overgebracht. Twee vrouwen zaten daar vast in barangay Bangkuan, Tipo-Tipo. De derde werd vastgehouden in barangay Kabangalang, Unkaya Pukan. Zij werden bevrijd door simultane acties van gemengde politie- en legereenheden Een politieofficier lichtte de reporters via sms in van de geslaagde acties. Later meldde een hogere officier dat de kidnappers bij verassing werden onderschept en zodoende hun slachtoffers lieten gaan. Hij noemde Abu Sayyaf-leider Nurhasan Jamiri als de leider van de kidnappers. De drie slachtoffers werden voor medisch routineonderzoek naar Zamboanga stad gebracht. (Dipolog, woensdag 23 september 2009)
Filippijnenreis juni 09. DEEL 22
DE GESPLETEN INDIVIDUALITEIT VAN EGYPTE.
Bij het einde van de Ramadan wordt met deze titel in de buitenlandse sectie van een Filippijns dagblad lucht gegeven aan de culturele schizofrenie die in Egypte heerst. In dit land met de meeste moslims ter wereld ligt men in een verbeten debat gewikkeld over de vraag of het land nu seculier, dan wel moslim, dan wel rommelig gemengd is. Enerzijds zijn er geruchten dat de politie mensen zou hebben gearresteerd die de Ramadan aan hun laars lapten. Olie op het vuur van de secularisten die beweren dat de Taliban stilaan vat krijgt op het privéleven. Anderzijds zijn er de talkprogrammas op tv over intieme seksgeheimen en roddels met schaars geklede gastvrouwen die weinig aan de verbeelding overlaten. Wordt Egypte overgenomen door heiligen of zondaars? Wie zal het zeggen? De verwarring komt ook deels van de regering. Men heeft altijd strikte Moslimregels gepromoot maar de regering wordt meer en meer geleid door zakenlui die vooral dit jaar de westerse losse cultuur aanhangen. Er is geen expliciete wet om de vastenovertreders te straffen en er is ook geen religieuze politie zoals in Saoedi Arabië. Veel restaurants serveren dan ook doorheen de vastendagen voedsel en de ook vele theehuizen blijven meestal geopend waar men thee drinkt en de waterpijp rookt. Toch melden onafhankelijke kranten dat de politie 150 mensen arresteerde en afranselde, ondermeer in Aswan. Een Egyptische blogger met de schuilnaam Kalb Baladi (straathond) waarschuwt dat als men eenmaal op de glibberige helling van religieus fascisme terechtkomt, Egypte in korte tijd in een nieuw Afghanistan zal veranderen. Wanneer vroeger gedurende de tv-programmas werden aangepast in de Ramadan, gaan nu zowel de staatszenders, als de commerciële zenders geleid door zakenlui in maatpak, ook tijdens die bezinningstijd shockerende programmas uitzenden. In de talkshow De Durver vraagt de gastvrouw, met een voorliefde voor minirokken en losse, open bloesjes, haar gasten honderduit over allerhande bedgeheimen. In deze show bekende een actrice een abortus te hebben ondergaan. Illegaal in Egypte en strikt verboden door Islamitische Shariahwetten. Een mannelijke gast bekende er buitenechtelijke relaties. Overspel, polygamie, echtscheiding, seksuele opvoeding, het komt allemaal prikkelend aan bod. Provoceren lijkt het motto en het legt de bevolking in een Gordiaanse knoop. Quo vadis, Aegypt? (Dipolog, zondag 20 september 2009)
EIDL FITR.
In een vorige bijdrage schreef ik dat er deze maandag nog maar eens een officiële vakantiedag is. Deze maal is het de Eidl Fitr, het einde van de Ramadan, het einde van de vastentijd van de gelovige moslim. Het zal je misschien verbazen dat in dit aartsconservatieve en diepgelovig katholiek land ook moslimfeestdagen worden gevierd, maar sinds decades probeert de Filippijnse regering de moslims ter wille te zijn om de lieve vrede. En om de gelijkheid van Islam en Christenen aan te tonen bouwde de regering in de jaren 70 in Manila, Quiapo, de Gouden Moskee slechts op een boogscheut verwijderd van de Quiapo kathedraal. Nu beleven de moslims in dit land hun religie toch enigszins anders dan in heuse moslimlanden zoals Saoedi Arabië of Egypte. In deze landen is er gedurende de ramadan overdag een totaal verbod op, en dus gebrek aan, enigerlei commerciële activiteit. Niet in Quiapo! Daar gonst het van de bedrijvigheid. Goederen komen aan en worden uitgepakt en uitgestald en zowel christenen als moslims prijzen er doorlopend hun waren aan. Het is slechts in de gebieden waar de moslimpopulatie overheerst, zoals bijvoorbeeld Marawi in Mindanao, dat deze heilige stilte wordt gerespecteerd en de mannen vijfmaal per dag, door middel van luidsprekers vanop de toren van de moskee, worden opgeroepen tot het gebed. Hoedanook, dankzij deze dualiteit mag je dit land rekenen tot een van de naties met de meeste officiële feestdagen van de wereld (Dipolog, maandag 21 september 2009)
VERKRACHT EN DUS GEVANGENGEZET.
Verleden week kwam Nerissa in het nieuws. Zij is een 36 jarige Filippijnse conciërge werkzaam in Dammam, Saoedi Arabië, die in Augustus, op haar weg naar huis werd overvallen en door verschillende mannen werd verkracht. Toen ze er haar werkgever van op de hoogte bracht dwong hij haar een zwangerschapstest op. Deze bleek positief en hij bracht haar dus naar de gevangenis. Daar zit ze nu, hopend op spoedige repatriëring. De moeder van deze onfortuinlijke werkster doet er alles aan om haar dochter terug vrij en thuis te krijgen. Zij heeft DFA (buitenlandse zaken) ingeschakeld en ook senator Manuel Villar, die reeds vaak noodlijdende Filippijnen heeft helpen repatriëren. Ook werd gemeld door viceconsul Paul Saret dat het Philippine Overseas Labor Office in Al-Khobar over de zaak van Nerissa werd ingelicht en er onderzoekers zou op afsturen. Het werkagentschap, Alhabesi International Services Inc., maakt er zich met een Jantje van Leiden van af door te beweren de werkgever niet te kunnen bereiken. Onder de Islamitische Shariahwetten, gebaseerd op de koran, zijn ongehuwde vrouwen die seks toestaan of in verwachting zijn aansprakelijk voor de misdaad en beschuldigd van ontucht of erger, overspel. Het straffen van deze twee misdaden hangt af van de instelling van de rechter en of de persoon moslim is of niet. Gewoonlijk worden ontuchtigen gegeseld, mannen rechtstaand vrouwen zittend. De straf voor overspel varieert afhankelijk van de situatie. Als de schuldige gehuwd is krijgt hij, of zij, de doodstraf door steniging, onthoofding of door de kogel. Er moet wel een bewijs van de misdaad zijn door bekentenis van de dader of door vier getuigen aanwezig tijdens de daad. In dezelfde logica moeten slachtoffers van een verkrachting deze misdaad bewijzen door minstens vier mannelijke moslimgetuigen anders riskeren de slachtoffers te worden beschuldigd van ontucht of overspel. Met alle gevolgen vandien als je die vier mannelijke moslimgetuigen toevallig niet bij je had Inch Allah! (Dipolog, maandag 21 september 2009)
DVD VILLAGE IN QUIAPO.
Toen in de jaren 70 de strijd losbarstte in Mindanao tussen het leger en moslimrebellen vluchtten honderduizenden moslims naar andere meer vredevolle landsdelen. Zo ook naar de metropool Manila. In Quiapo was er toentertijd relatief weinig handel. Dit veranderde toen de moslims eraan kwamen. Sinds die tijd is deze buurt een staalkaart van wat aan straathandel kan worden aangekocht. Voor zover het niet te groot of te zwaar is en gemakkelijk weg te bergen, alles is er! In het jaar 2000 was er opnieuw een moslimdiaspora toen president Estrada een totale oorlog afkondigde tegen het MILF, het Moro Islamic Liberation Front. In dat jaar was de dvd-techniek vijf jaar oud en werden dvd-branders uitgebracht. Heelwat van die nieuwe ontheemden vonden een lucratief inkomen door illegale zelfgekopieerde dvds vanuit Mindanao te verkopen. Razzias om deze piratenverkoop te bannen zijn er wel maar het is meestal een slag in het water omdat de verkopers op voorhand van de acties worden geïnformeerd. Meestal laat de overheid alles oogluikend begaan en krijgt de internationale anti-piratenorganisatie het voor het vlaggen, zo stoot men de moslimgemeenschap niet voor het hoofd. Wanneer in de beginperiode slechts duistere figuren deze piratenvideos kochten is het nu heel gewoon om in dure minirokken gehulde meiden en in kostuum gestoken heren in Quiapo hun dvd-behoeftes te zien stillen. Ook de cinefiel komt er aan zijn trekken want uiterst zeldzame uitgaven zijn voorradig. Het hoeft geen betoog dat heelwat van die illegale winsten koren op de molen van de rebellen zijn (Dipolog, maandag 21 september 2009)
BIO-ENERGIE IN OPMARS.
Bronzeoak, een Britse firma gespecialiseerd in het ontwikkelen van bio-energie heeft aangekondigd om 6 miljard Php te investeren in de Filippijnen om zijn tweede bio-ethanolfabriek, gevoed door rietsuiker, te kunnen bouwen in Capas, Tarlac. In 1995 startte Bronzeoak zijn activiteiten in Zuidoost Azië en begon met het bouwen van een eerste bio-ethanolproject hier in 2004. Deze fabriek in San Carlos, Negros Occidental is nu operationeel en is de eerste volledig autonoom werkende distilleerfabriek in Zuidoost Azië, die wordt gevoed door suikerrietsap. De Britse regering is sindsdien erg geïnteresseerd in het investeren voor hernieuwbare energie en andere alternatieve energiebronnen in de Filippijnen omdat dit Aziatisch land een agressieve hang betoont om de klimaatsveranderingen te bekampen. Ondertussen hebben ook Britse ontginners interesse betoond voor mijnexploitatie. De multinational Rio Tinto die in 1995, wegens het conflict in Mindanao, zijn activiteiten opschortte heeft eveneens interesse om zijn ontginningsactiviteiten voor koper, goud en nikkel te hervatten. De recente reis van president Gloria Macapagal-Arroyo naar London heeft voorzeker een en ander bespoedigd en in goede banen geleid. (Dipolog, dinsdag 22 september 2009)
NA ZES MAANDEN BEVRIJD.
De drie onderwijzeressen die sinds 13 maart waren ontvoerd in Naga, Sibugay, provincie Zamboanga zijn eindelijk vrij! Zij waren ontvoerd, toen ze huiswaarts vaarden in een banca, door een stel gewapende en onbekende Abu Sayaf rebellen en naar de provincie Basilan overgebracht. Twee vrouwen zaten daar vast in barangay Bangkuan, Tipo-Tipo. De derde werd vastgehouden in barangay Kabangalang, Unkaya Pukan. Zij werden bevrijd door simultane acties van gemengde politie- en legereenheden Een politieofficier lichtte de reporters via sms in van de geslaagde acties. Later meldde een hogere officier dat de kidnappers bij verassing werden onderschept en zodoende hun slachtoffers lieten gaan. Hij noemde Abu Sayyaf-leider Nurhasan Jamiri als de leider van de kidnappers. De drie slachtoffers werden voor medisch routineonderzoek naar Zamboanga stad gebracht. (Dipolog, woensdag 23 september 2009)
Filippijnenreis juni 09. DEEL 22
DE GESPLETEN INDIVIDUALITEIT VAN EGYPTE. Bij het einde van de Ramadan wordt met deze titel in de buitenlandse sectie van een Filippijns dagblad lucht gegeven aan de culturele schizofrenie die in Egypte heerst. In dit land met de meeste moslims ter wereld ligt men in een verbeten debat gewikkeld over de vraag of het land nu seculier, dan wel moslim, dan wel rommelig gemengd is. Enerzijds zijn er geruchten dat de politie mensen zou hebben gearresteerd die de Ramadan aan hun laars lapten. Olie op het vuur van de secularisten die beweren dat de Taliban stilaan vat krijgt op het privéleven. Anderzijds zijn er de talkprogrammas op tv over intieme seksgeheimen en roddels met schaars geklede gastvrouwen die weinig aan de verbeelding overlaten. Wordt Egypte overgenomen door heiligen of zondaars? Wie zal het zeggen? De verwarring komt ook deels van de regering. Men heeft altijd strikte Moslimregels gepromoot maar de regering wordt meer en meer geleid door zakenlui die vooral dit jaar de westerse losse cultuur aanhangen. Er is geen expliciete wet om de vastenovertreders te straffen en er is ook geen religieuze politie zoals in Saoedi Arabië. Veel restaurants serveren dan ook doorheen de vastendagen voedsel en de ook vele theehuizen blijven meestal geopend waar men thee drinkt en de waterpijp rookt. Toch melden onafhankelijke kranten dat de politie 150 mensen arresteerde en afranselde, ondermeer in Aswan. Een Egyptische blogger met de schuilnaam Kalb Baladi (straathond) waarschuwt dat als men eenmaal op de glibberige helling van religieus fascisme terechtkomt, Egypte in korte tijd in een nieuw Afghanistan zal veranderen. Wanneer vroeger gedurende de tv-programmas werden aangepast in de Ramadan, gaan nu zowel de staatszenders, als de commerciële zenders geleid door zakenlui in maatpak, ook tijdens die bezinningstijd shockerende programmas uitzenden. In de talkshow De Durver vraagt de gastvrouw, met een voorliefde voor minirokken en losse, open bloesjes, haar gasten honderduit over allerhande bedgeheimen. In deze show bekende een actrice een abortus te hebben ondergaan. Illegaal in Egypte en strikt verboden door Islamitische Shariahwetten. Een mannelijke gast bekende er buitenechtelijke relaties. Overspel, polygamie, echtscheiding, seksuele opvoeding, het komt allemaal prikkelend aan bod. Provoceren lijkt het motto en het legt de bevolking in een Gordiaanse knoop. Quo vadis, Aegypt? (Dipolog, zondag 20 september 2009)
EIDL FITR. In een vorige bijdrage schreef ik dat er deze maandag nog maar eens een officiële vakantiedag is. Deze maal is het de Eidl Fitr, het einde van de Ramadan, het einde van de vastentijd van de gelovige moslim. Het zal je misschien verbazen dat in dit aartsconservatieve en diepgelovig katholiek land ook moslimfeestdagen worden gevierd, maar sinds decades probeert de Filippijnse regering de moslims ter wille te zijn om de lieve vrede. En om de gelijkheid van Islam en Christenen aan te tonen bouwde de regering in de jaren 70 in Manila, Quiapo, de Gouden Moskee slechts op een boogscheut verwijderd van de Quiapo kathedraal. Nu beleven de moslims in dit land hun religie toch enigszins anders dan in heuse moslimlanden zoals Saoedi Arabië of Egypte. In deze landen is er gedurende de ramadan overdag een totaal verbod op, en dus gebrek aan, enigerlei commerciële activiteit. Niet in Quiapo! Daar gonst het van de bedrijvigheid. Goederen komen aan en worden uitgepakt en uitgestald en zowel christenen als moslims prijzen er doorlopend hun waren aan. Het is slechts in de gebieden waar de moslimpopulatie overheerst, zoals bijvoorbeeld Marawi in Mindanao, dat deze heilige stilte wordt gerespecteerd en de mannen vijfmaal per dag, door middel van luidsprekers vanop de toren van de moskee, worden opgeroepen tot het gebed. Hoedanook, dankzij deze dualiteit mag je dit land rekenen tot een van de naties met de meeste officiële feestdagen van de wereld (Dipolog, maandag 21 september 2009)
VERKRACHT EN DUS GEVANGENGEZET. Verleden week kwam Nerissa in het nieuws. Zij is een 36 jarige Filippijnse conciërge werkzaam in Dammam, Saoedi Arabië, die in Augustus, op haar weg naar huis werd overvallen en door verschillende mannen werd verkracht. Toen ze er haar werkgever van op de hoogte bracht dwong hij haar een zwangerschapstest op. Deze bleek positief en hij bracht haar dus naar de gevangenis. Daar zit ze nu, hopend op spoedige repatriëring. De moeder van deze onfortuinlijke werkster doet er alles aan om haar dochter terug vrij en thuis te krijgen. Zij heeft DFA (buitenlandse zaken) ingeschakeld en ook senator Manuel Villar, die reeds vaak noodlijdende Filippijnen heeft helpen repatriëren. Ook werd gemeld door viceconsul Paul Saret dat het Philippine Overseas Labor Office in Al-Khobar over de zaak van Nerissa werd ingelicht en er onderzoekers zou op afsturen. Het werkagentschap, Alhabesi International Services Inc., maakt er zich met een Jantje van Leiden van af door te beweren de werkgever niet te kunnen bereiken. Onder de Islamitische Shariahwetten, gebaseerd op de koran, zijn ongehuwde vrouwen die seks toestaan of in verwachting zijn aansprakelijk voor de misdaad en beschuldigd van ontucht of erger, overspel. Het straffen van deze twee misdaden hangt af van de instelling van de rechter en of de persoon moslim is of niet. Gewoonlijk worden ontuchtigen gegeseld, mannen rechtstaand vrouwen zittend. De straf voor overspel varieert afhankelijk van de situatie. Als de schuldige gehuwd is krijgt hij, of zij, de doodstraf door steniging, onthoofding of door de kogel. Er moet wel een bewijs van de misdaad zijn door bekentenis van de dader of door vier getuigen aanwezig tijdens de daad. In dezelfde logica moeten slachtoffers van een verkrachting deze misdaad bewijzen door minstens vier mannelijke moslimgetuigen anders riskeren de slachtoffers te worden beschuldigd van ontucht of overspel. Met alle gevolgen vandien als je die vier mannelijke moslimgetuigen toevallig niet bij je had Inch Allah! (Dipolog, maandag 21 september 2009)
DVD VILLAGE IN QUIAPO. Toen in de jaren 70 de strijd losbarstte in Mindanao tussen het leger en moslimrebellen vluchtten honderduizenden moslims naar andere meer vredevolle landsdelen. Zo ook naar de metropool Manila. In Quiapo was er toentertijd relatief weinig handel. Dit veranderde toen de moslims eraan kwamen. Sinds die tijd is deze buurt een staalkaart van wat aan straathandel kan worden aangekocht. Voor zover het niet te groot of te zwaar is en gemakkelijk weg te bergen, alles is er! In het jaar 2000 was er opnieuw een moslimdiaspora toen president Estrada een totale oorlog afkondigde tegen het MILF, het Moro Islamic Liberation Front. In dat jaar was de dvd-techniek vijf jaar oud en werden dvd-branders uitgebracht. Heelwat van die nieuwe ontheemden vonden een lucratief inkomen door illegale zelfgekopieerde dvds vanuit Mindanao te verkopen. Razzias om deze piratenverkoop te bannen zijn er wel maar het is meestal een slag in het water omdat de verkopers op voorhand van de acties worden geïnformeerd. Meestal laat de overheid alles oogluikend begaan en krijgt de internationale anti-piratenorganisatie het voor het vlaggen, zo stoot men de moslimgemeenschap niet voor het hoofd. Wanneer in de beginperiode slechts duistere figuren deze piratenvideos kochten is het nu heel gewoon om in dure minirokken gehulde meiden en in kostuum gestoken heren in Quiapo hun dvd-behoeftes te zien stillen. Ook de cinefiel komt er aan zijn trekken want uiterst zeldzame uitgaven zijn voorradig. Het hoeft geen betoog dat heelwat van die illegale winsten koren op de molen van de rebellen zijn (Dipolog, maandag 21 september 2009)
BIO-ENERGIE IN OPMARS. Bronzeoak, een Britse firma gespecialiseerd in het ontwikkelen van bio-energie heeft aangekondigd om 6 miljard Php te investeren in de Filippijnen om zijn tweede bio-ethanolfabriek, gevoed door rietsuiker, te kunnen bouwen in Capas, Tarlac. In 1995 startte Bronzeoak zijn activiteiten in Zuidoost Azië en begon met het bouwen van een eerste bio-ethanolproject hier in 2004. Deze fabriek in San Carlos, Negros Occidental is nu operationeel en is de eerste volledig autonoom werkende distilleerfabriek in Zuidoost Azië, die wordt gevoed door suikerrietsap. De Britse regering is sindsdien erg geïnteresseerd in het investeren voor hernieuwbare energie en andere alternatieve energiebronnen in de Filippijnen omdat dit Aziatisch land een agressieve hang betoont om de klimaatsveranderingen te bekampen. Ondertussen hebben ook Britse ontginners interesse betoond voor mijnexploitatie. De multinational Rio Tinto die in 1995, wegens het conflict in Mindanao, zijn activiteiten opschortte heeft eveneens interesse om zijn ontginningsactiviteiten voor koper, goud en nikkel te hervatten. De recente reis van president Gloria Macapagal-Arroyo naar London heeft voorzeker een en ander bespoedigd en in goede banen geleid. (Dipolog, dinsdag 22 september 2009)
NA ZES MAANDEN BEVRIJD. De drie onderwijzeressen die sinds 13 maart waren ontvoerd in Naga, Sibugay, provincie Zamboanga zijn eindelijk vrij! Zij waren ontvoerd, toen ze huiswaarts vaarden in een banca, door een stel gewapende en onbekende Abu Sayaf rebellen en naar de provincie Basilan overgebracht. Twee vrouwen zaten daar vast in barangay Bangkuan, Tipo-Tipo. De derde werd vastgehouden in barangay Kabangalang, Unkaya Pukan. Zij werden bevrijd door simultane acties van gemengde politie- en legereenheden Een politieofficier lichtte de reporters via sms in van de geslaagde acties. Later meldde een hogere officier dat de kidnappers bij verassing werden onderschept en zodoende hun slachtoffers lieten gaan. Hij noemde Abu Sayyaf-leider Nurhasan Jamiri als de leider van de kidnappers. De drie slachtoffers werden voor medisch routineonderzoek naar Zamboanga stad gebracht. (Dipolog, woensdag 23 september 2009)
JAKE WERD VIER MAANDEN. Jake, een jonger neefje van Daryl Dave, werd vandaag vier maanden. Hij zal het voor altijd blijven; Kleine Jake is vandaag gestorven in de armen van zijn moeder in de autobus op weg naar het ziekenhuis van Zamboanga. Jake had enkele dagen geleden diarree gekregen en braakte sindsdien ook regelmatig zijn voedsel uit met dehydratatie tot gevolg. De moeder deed wat in haar macht lag, doch met de weinige kennis die zij daarover had en mede door het ontbreken van een pediater of zelfs maar een competente dokter in deze afgelegen plaats verergerde de situatie van kleine Jake met sprongen. Gisteren waren ze dan naar het plaatselijk hospitaaltje geweest. Een dokter was er op dat ogenblik niet aanwezig en de bekwame verpleegsters waren niet capabel om de aders van het wichtje te vinden om een infuus met fysiologisch water en glucose aan te leggen. Deze vroege morgen stopte het braken en de diaree en werden zijn extremiteiten zwartblauw. Men dacht dat een boze geest in hem was gevaren en zich van het lichaampje had meester gemaakt en hij werd met een soort olie ingewreven. De toestand verbeterde even. Hij maakte wat arm- en voetbewegingen en begon dan ook nog luid en aanhoudend te huilen. Radeloos namen de ouders de bus van Siocon naar het grotere hospitaal van Zamboanga. Na ongeveer twee uur, halfweg zijnde, gaf Jake de geest. We zullen kleine Jake herinneren als het olijke baasje die tijdens ons huwelijk van velen aandacht kreeg. Mede door de gebrekkige gezondheidszorg en de afwezigheid van competente dokters, vooral op het platteland, en daarbijgevoegd de onwetendheid van de ouders en zorggevers, hebben de Filippijnen een erg hoog kindersterftecijfer. Het bedraagt 24,2 kinderen per 1000 levendgeborenen. De goede dokters zijn ofwel verbonden aan dure, en dus voor de modale Filippijn onbetaalbare, instituten meestal in Manila en andere grote steden. Er zijn ook nog duizenden erg goede Filippijnse dokters die na gedane studies eieren voor hun geld hebben gekozen en zich hebben verbonden aan diverse ziekenhuizen ergens in de Westerse wereld waar zij het twintig- tot vijftigvoudige verdienen van hun achtergebleven collegas hier te lande. (Dipolog, woensdag 16 september 2009)
DE DETAILS VAN DE DOCUMENTEN. Het is in de Filippijnen erg normaal om officiële documenten overhandigd te krijgen die grote of kleine misslagen bevatten. Worden deze niet van bij de aanvang in de kiem gesmoord, dan moet dit, soms jaren later, via de rechtbank bij vonnis worden beslecht en gecorrigeerd. Vele openbare besturen hebben wel een of meerdere computers maar deze wordt voor gans andere doeleinden gebruikt dan je logischerwijze mag veronderstellen. Met de computer chatten, spelletjes spelen en private mails ontvangen, dat wel. Via een database juist ingevulde formulieren afleveren, dat niet! Je moet er dus erg goed op letten dat namen, data en andere gegevens juist worden vermeld en gespeld. Doe je dat niet, of niet voldoende, dan krijg je onvermijdelijk en logischerwijze bij andere autoriteiten die wat zorgzamer tewerk gaan, zoals onze Belgische ambassade bijvoorbeeld, het deksel op de neus en kan je weer naar af. Zo kon ik gelukkig nog net voor de afreis morgen naar Manila een spelfout van mijn naam ontdekken en alzo een retour Manila - Dipolog vermijden. Het verbeteren ervan nam enkele stappen en enkele uren in beslag. Overmorgen kunnen we met een gerust hart naar het Departement of Foreign Affairs (DFA) voor de authenticaties van de diverse documenten. Dan, vijf werkdagen later, naar de Belgische ambassade daar wacht ons nog een andere taak (Dipolog, woensdag 16 september 2009)
AJUINENSMOKKEL. De Philippine Star plaatste gisteren op zijn binnenlandse nieuwspaginas een kleurenfoto van talrijke zakken geconfisceerde rode ajuin met daarnaast een fier lid van de Presidentiële Anti-Smokkel Groep. Deze groep heeft de afgelopen tijd zomaar eventjes 100 000 zakken van naar schatting 25 kg. ajuin en look onderschept die via diverse plaatsen in het land wordt binnengesmokkeld. En vermits dit land nog altijd een eilandengroep is, daarom duidelijk dus van overzee. Smokkelaars beogen duidelijk grote winst te maken. En niettegenstaande het pakrisico blijken zelfs goedkope dingen zoals ajuinen het smokkelen waard te zijn, zelfs met daarbij de overzeese transportkosten vanuit China of ander vastelanden. Wat wil je; de landbouw is gereduceerd tot nog een aantal boeren van een oudere generatie die met vrij primitieve middelen het land bewerken. En de jongeren zien het niet meer zitten om zich voor een habbekrats op het land uit te sloven. Dit land kan allang zijn bevolking niet meer voeden met de plaatselijke opbrengst (Las Piñas, vrijdag 18 september 2009)
VREEMDE RECLAME. Je zal het in onze westerse wereld niet tegenkomen, maar hier kan het wel. In een kleurenadvertentie wordt reclame gemaakt voor melkpoeder. Kompleet met een leuk ogend weldoorvoed kindsterretje die beweert dat het zo lekker is, naar melk smaakt en zo romig dat ze het daarom elke dag drinken. Op de achtergrond, een stel gelukkig kijkende ouders want het bevat 100 % pure melk en het is de melk voor iedereen. Jammer dat melk hier vrijwel nooit wordt aangeboden in zijn originele vorm. Dit komt door het grote gebrek van melkkoeien. De aangeboden melk in brikpak wordt uit Nieuw Zeeland en Australië ingevoerd ondermeer door Nestlé. Dit is de reden waarom gewone melk enkel voor de happy few is wegens de hoge transport- en distributiekosten. Zelfs een brikpakje van 25 ml. kost algauw 28 Php. Dat is de prijs van een eenvoudige rijstmaaltijd. Geen wonder dat men dus de goedkopere melkpoeder verkiest. Maar ook dat kan de modale Filippijn zich veelal niet veroorloven. Coke, of andere frisdranken, kosten slechts ¼ en gaan er daarom in als klokspijs; (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
NU AL TERUG IN DIPOLOG. Vandaag zijn we vroegtijdig vanuit Manila teruggevlogen naar Dipolog. Normaal gingen we in Manila wachten tot donderdag op de geauthenticeerde documenten om dan de volgende dag, vrijdag, naar de Belgische ambassade te gaan. Maar omdat er, nog maar eens, een Filippijnse feestdag op maandag wordt gevierd valt heel onze planning in duigen. De documenten zullen pas op vrijdag in ons bezit zijn en het wordt een hachelijke onderneming om dan nog diezelfde voormiddag onze afspraak in de ambassade na te komen. Deze wordt middels een erg strikt uurrooster bepaald en telaat komen staat zowat gelijk met annulatie. Zelfs als we de vliegtuigreis heen en terug erbij rekenen is het nog goedkoper om daarvoor naar Dipolog terug te keren omdat we natuurlijk uitsparen op hotelkosten. Het hier ook voor ons minder stresserend dan in de metropool. Komt er nog bij dat het dagelijkse leven zowat de helft minder duur is. Om alle eventualiteiten uit te sluiten voorzie ik zelfs om pas binnen een week, op zondag naar Manila te vertrekken. Maandagmorgen claimen we dan onze documenten bij het Departement of Foreign Affairs (DFA) en onmiddellijk daarna proberen we een afspraak in de ambassade te hebben. Dinsdag kan ook nog. Eens zien of deze planning beter uitkomt (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
NA MEER DAN EEN MAAND GERED. Vier vissers van Indalawan village, op het zuidelijke Balabac een kleiner eiland behorend tot het grote langwerpig eiland Palawan, werden na meer dan een maand rondzwalpen op zee gered door toevallig voorbijvarende collegas. Deze vissers waren van het vlakbij gelegen Hinoba-an, op het eiland Negros Occidental, zowat 480 km van Balabac. De onfortuinlijke vissers kregen op 10 Augustus motorpech na vier uur varen en werden door de amihan wind richting Vietnam geblazen. Later wanneer de wind in habagat veranderde kwamen ze opnieuw in Filippijnse wateren. De hele tijd aten ze alles wat ze maar konden vangen en dronken ze van het regenwater dat ze soms konden opvangen. De slachtoffers, twee vissers van respectievelijk 43 en 21 en twee helpers van beiden 14 jaar, zagen er erg verwilderd en sterk vermagerd uit na die veertig dagen hel op zee. In Hinoba-an kregen ze van de plaatselijke overheid medische verzorging, voedsel en kledij. De Filippijnse rampenorganisatie zal de vier later naar hun afgelegen village op Palawan terugbrengen. (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
HET AANTONEN VAN IDENTITEIT. Op de Filippijnen bestaat er geen uniform identiteitsbewijs. Jaren geleden werd, ondermeer door het lobbyen van machtige misdaadorganisaties, een voorstel om tot zon identiteitsbewijs te komen, gekelderd. De misdaad laat nu eenmaal niet graag sporen na. Momenteel kan de Filippijn zich officieel legitimeren met zon twintigtal I.Ds, Identity Documents. Dit gaat van een schoolidentiteitskaart en een rijbewijs tot een wapenvergunning en een Senior Citizen Card. Soms vraagt met minstens twee diverse bewijzen omdat fraude vaak voorkomt. Het meest waardevolle, en het minst bij de modale Filippijn in bezit, is het Internationaal Reispaspoort. Wie dat heeft zit op rozen. Om dat te verwerven dien je niet alleen een behoorlijke hoge taks te betalen maar moet je via diverse documenten, waaronder geboorteakte, bewijs van goed gedrag van de plaatselijke overheid, attest van je crimineel dossier met foto en vingerafdrukken en soms zelfs een doopbewijs (!) jezelf bewijzen Ook onze kleine DD heeft al geruime tijd een Internationaal Reispaspoort. Maar omdat het erg ongewoon is dat zon kleine uk al zon paspoort heeft wordt bij het bestellen van een vliegtuigticket, vrijwel telkenmale naar zijn geboorteakte gevraagd. Aan ons om bij de bediende erop aan te dringen dat zij zich beter moet informeren bij haar oversten dienaangaande. (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
NAAR TAMPILISAN. Het was voor Eden al een tijdje geleden dat ze het ouderlijk huis bezocht in Tampilisan en voor mij was het al van het voorjaar geleden. Mijn schoonbroer Jolito, die een hele tijd in Manila werkte, was er al zes jaar niet meer geweest. Gisteren waren we al vroeg op pad om de Rural bus van 6 u. te nemen. De zowat 180 km. naar Tampilisan duurt zowat 4 uur. Niet dat de bus zo traag rijdt; op plaatsen met een snelheidsbeperking van 30 km/u haalt hij nog makkelijk de 80. Nee, de lange rijtijd heeft een andere oorzaak. Om de haverklap stopt de bus voor passagiers. Soms op minder dan 30 m. van de vorige halte! In een vorige bijdrage vertelde ik reeds dat de modale Filippijn reeds overweegt om vervoer te nemen van zijn keuken naar het toilet. En dat is dus, op het randje af, letterlijk te nemen! De reis verliep vlot, met als enig minpuntje dat DD, even na vertrek, voor de aardigheid de inhoud van zijn pas gedronken papflesje over mijn kraaknette zwarte bermuda heen braakte. Maar dat kon mijn goed humeur niet treffen. Met een gezonde eetlust gingen we na aankomst in Tampilisan City eerst een hapje eten. Het was dan ook al even voor elf en we hadden die morgen een sober ontbijt genomen om reisziekte te vermijden door de wilde busrit. Dan met twee zware bromfietsen die tot zes passagiers vervoeren,berg op, berg af, naar het 10 km verderop gelegen barrio La Union, Miampic. In vergelijk met de vorige keer was deze rit comfortabel te noemen. Vroeger was de laatste 6 km. een smalle aardeweg met diepe sporen, die bij regenweer in modderpoelen veranderde. Nu was deze bergweg verbreed en net zoals het eerste gedeelte, bekleed met verbrijzelde porfierstenen. We hadden onze ouders pas een week voordien op ons huwelijk gezien, maar toch was de vreugde groot om daar bij hen op bezoek te zijn. Familie, vrienden en kennissen kwamen de pasgehuwden feliciteren en groeten. In de vroege namiddag schoven we aan tafel. Nadien werd de bukosalade verorberd, een dessert gemaakt van het vruchtvlees van jonge kokosnoten verrijkt met door ons meegebrachte ingrediënten. Ondertussen deed DD zijn middagdutje. Rond vier namen we afscheid en begonnen we aan onze terugweg. Eerst op de zware motor, dan wachten op de rodeobus voor andermaal een woeste rit van 4 uur. Tot slot nog met een tricycle tot ons appartementje. Moe maar tevreden stapten wij er om 9 u binnen. (Dipolog, donderdag 10 september 2009)
DAPITAN BY NIGHT. Het was al een eeuwigheid geleden, nou ja vijf maanden, dat ik in het liefelijke stadje Dapitan was geweest. Deze late namiddag gingen we erheen , om wat te wandelen en natuurlijk ook om een lekkere gegrilde vis te eten in het restaurantje van ate Edna, in Gloria de Dapitan. Om de eetlust te scherpen wandelden we van de hoofdweg via een zijweg naar de baai en zo naar Gloria. Verbazend toch hoe op vijf maanden tijd een en ander kan veranderen. Op de kilometer zijweg zagen we diverse nieuwe bouwplaatsen waar betere gezinswoningen werden neergepoot. Op de boulevard aan de baai, op evenzeer en kilometer waren een stuk of drie nieuwe restaurants en/of bars in bedrijf. De oude, armtierige voedsel- en drankstalletjes voor Gloria waren verdwenen en verplaatst naar een andere en betere locatie. Zelfs de restaurantjes in Gloria waren gerenoveerd en het terras had nu een nieuwe overdekking waar voordien slechts en paar versleten parasols de dienst uitmaakten. Zelfs de verkeersregels in Gloria waren veranderd. Gedaan met de dikke voituren die het leven van de voetgangers vergalden door hun agressie om zelfs de voetpaden tot rijbaan en parking te degraderen. Jong en oud kan nu vrijelijk rondwandelen. Ook de paar gokarts die voordien stinkend en lawaaierig rondhotsten zijn verdwenen. Zij zijn verplaatst naar het sinds enkele maanden geleden geopend Fantasyland de Dapitan; het pretpark met zijn 18 attracties. De toegang is 200 Php per persoon. Daarvoor kan je alle geopende attractie eenmaal in. Wil je meer, dan betaal je 300 Php.. en kan je vrijelijk en a volonté alle geopende attracties gebruiken. Mocht slecht weer je dagje uit verstoren, en kan je niet minstens 2 uur van de attracties genieten, dan krijg je een vrij ticket voor de volgende dag.. Daar kan Walibi nog een punt aan zuigen! Niet dat ik nu, een eerste klas kermisvogel zijnde, mij ooit op deze attracties zal uitleven. Ze zijn veelal van lokale makelij, zoniet tweedehands geïmporteerd en veiligheid en technische controle is onbestaande. Ik tart niet graag het noodlot en sterf liever op een minder spectaculaire, zeg maar doodgewone manier Na een perfect gegrilde vismaaltijd, natuurlijk met rijst en vergezeld van een fris pintje bier namen we het laatste busje naar ons appartement in Minaog, Dipolog. (Dapitan, vrijdag 11 september 2009)
PRESIDENTSVERKIEZINGEN. Volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen en zoals gewoonlijk dienen zich heelwat kandidaten zich aan. Zeg maar van Senatoren tot bokskampioenen. Hier in dit land is de populariteit, en zekerlijk niet de bekwaamheid van de kandidaat van doorslaggevend belang. Trouwens Reagan was ook een cowboyacteur voor hij president van het machtigste land van de wereld werd. En wat te zeggen van gouverneur Arnold Schwarzenegger? Logisch dat ook een voormalige kolonie van dat land die voetsporen volgt, nietwaar? Nochtans wordt het volgzame kuddevolk, het volk van brood en spelen, regelmatig wakker geschud, soms zelfs uit onverwachte hoek. Zo zei Deogracias Iñiguez Jr., de bisschop van Caloocan, dat een zorgvuldige analyse van ieder van de presidentskandidaten moet uitmaken wie er het meest geschikt is. Kijk naar hun staat van dienst en laat niet de emoties hierbij spelen, zei hij, verwijzend naar senator Noynoy Aquino, de zoon van Cory Aquino. Noynoy wint enorm aan populariteit na de dood van zijn moeder Cory Aquino, ooit president van deze republiek. Ondertussen adviseert Honesto Ongtioco, de bisschop van Cubao aan Noynoy om het lichtende voorbeeld van zijn moeder te volgen en een rechtvaardige en competente campagne te voeren. (Dipolog, zaterdag 12 september 2009)
FLORISSANTE HANDEL. Sinds enkele weken is er in onze buurt, op de hoofdweg, een handel in bouwmaterialen gevestigd. Zij verkopen en leveren benevens de typische holle betonstenen gemaakt van lava ook zand, rivierzand en grint, keien en keitjes, leem en tuinaarde. Maar ook opvulgrond en zelfs afval! Bij dat laatste kan ik me wel iets voorstellen. Laatst zag ik in een mooie groene omgeving een groot lager gelegen moerasachtig terrein. Om het bouwrijp te maken werd het opgevuld met afval komende van het leegscheppen van verstopte rioleringen. Zwaar vervuilde modder gemengd met plastiekzakken, glas, kroonkurken en wat weet ik al niet. Dan staat er nog even verderop een bord waarop te lezen staat; Laten we deze landelijke wijk groen en net houden. (sic!) Deze zakenman wordt dus letterlijk al stinkend rijk. (Dipolog, zondag 13 september 2009)
NAIA VERLAMD. Gisteren, rond 14 u kwamen de radars van NAIA, de luchthaven van Manila met zijn drie terminals, zonder stroom te zitten. In totaal werden meer dan een dozijn, sommigen zeggen 20, internationale en binnenlandse vluchten verdaagd of afgeschaft. Bij stroompanne gaan de noodgeneratoren werken maar deze bleken niet sterk genoeg om de lucht-grondverbindingen en de lange afstandsradar te ondersteunen. Door de CAAP, de Civil Aviation Authority of the Philippines werd, pas om 15u30, middels een zogeheten Notam (notice to airmen), de vliegtuigen die reeds waren vertrokken uit Manila op de hoogte gebracht van het euvel en de invliegende toestellen werden afgeleid naar andere luchthavens of kregen het order return to point of origine. Twee internationale vluchten vanuit Singapore en Hong Kong dienden alzo rechtsomkeert te maken. De naderingsradar voor middellange afstand werd gebruikt om enkele andere vliegtuigen binnen te loodsen. Even na 15 u 30 bleken de problemen opgelost, maar het radarscherm van de vluchtleiding bleef wel zwart. Dit had tot gevolg dat de CAAP het werk overnam en om veiligheidredenen slechts elke 5 minuten een vliegtuigbeweging toeliet. Verwacht werd dat de technici nog tot 22 u zouden werken eer ze weer alles op een rijtje zouden hebben. Een onderzoek naar de toedracht van de feiten wordt ingesteld. (Dipolog, maandag 14 september 2009)
BINNENKORT WEER THUIS. De Saoedi Arabische regering heeft een permanent georganiseerd sisteem voor de talrijke buitenlandse moslimbedevaarders die, na het vervullen van hun heilige Hadjplicht, in en rond de heilige steden van Mekka en Medina blijven hangen in plaats van huiswaarts te keren. Het gaat veelal om moslims van arme landen en streken. Sommigen, om enige controle te bemoeilijken, gooien al hun identiteitsdocumenten weg of verbranden ze. Het Saoedisch sisteem ontslaat hen van de verplichting van het bezitten van reisdocumenten en annuleert ook de aangroeiende boetes wegens illegaal verblijf van deze mensen. Zij voorziet hen van een vliegtuigticket enkele reis naar hun thuisland. In de verlenging van deze maatregel zullen ook 170 overzeese arbeiders die in Jeddah verblijven van deze maatregel kunnen gebruik maken en eerlang naar hun land worden teruggezonden. Het is de gewoonte geworden dat uitzichtloze werklozen zich onder het viaduct van Khandara in Jeddah verzamelen om zich bij de autoriteiten te doen opmerken. Individuelen worden veelal niet geholpen, maar wel als zij zich in groepen manifesteren. Als de groep aanzwelt worden zij door de politie opgepakt en gedeporteerd. Het gaat om Indiërs, Pakistanis, Bangladeshi, Sri Lankanen en natuurlijk ook vele Filippijnen. Sommige criminelen gebruiken eveneens deze achterdeur. Al worden er toch regelmatig gesnapt. (Dipolog, maandag 14 september 2009)
BRUTE PECH. Het zit de WG&A lijn echt niet mee. Verleden week nog verging hun Super Ferry 9 en deze vroege morgen vloog in hun havendok in Manila een ander schip van hen in brand. Een defecte TL-lamp in de keuken zou de oorzaak zijn geweest. Na een uurtje had de brandweer alles onder controle. De schade valt nog mee en wordt geraamd op 100 000 Php. (zowat 1500 ). In de marge beweert de kapitein van de vergane SuperFerry 9 dat sterke wind zijn schip driemaal deed slagzij maken en dat hij water in de bilges (onderruim) liet pompen om het schip weer recht te krijgen. Dat laatste wil ik als schipperszoon nog wel geloven; het is een normale procedure. Dat eerste veel minder. Volgens de weerkundige dienst Pagasa haalden de toen heersende winden zowat 20 knopen, dat is 36 Km/u. Als daarvan al een boot van streek gaat Trouwens de onderzoekers gaan zich, mede door die flauwe windjes, nu toespitsen op de veel reëlere mogelijkheid dat de lading en de vrachtwagens, waaronder containervrachtwagens, ongelijk waren verdeeld over het laaddek en dat de voertuigen in het schip niet goed gestouwd waren. Alzo brachten zij mogelijk het vaartuig uit balans. (Dipolog, dinsdag 15 september 2009)
DE PROCESSIE VAN ECHTERNACH IN DIPOLOG. Met een dag vertraging wegens de dood van Manolo, het hoofd van de Iglesa ni Christo, zijn we deze morgen vroeg begonnen aan onze administratieve kruisweg. Eerst ging het naar het stadhuis van Dipolog. De bediende van de burgerlijke stand zei dat ons document nog bij de rechter was en of we dat even konden ophalen. Wij dus naar de Bulwagan, het open rechtshuis van Dipolog. Rechter Ruiz die ons huwelijk voltrok, was al in de rechtszaal om recht te doen, maar dit is niet zon besloten rustig gebeuren als bij ons. Wij liepen dus met de diverse andere bezoekers mee om bij zijn griffier uit te komen, die achteraan de zaal aan een bureautje zat. Zij gaf ons het contract en wij daarmee naar het stadhuis. Daar kregen we er nog een kopie van het origineel bij. Van deze kopie moesten we in een supermarkt vlakbij zes fotokopieën laten maken. Van de rechterlijke kopie twee. Terug naar het stadhuis om 60 Php documentenrecht te betalen bij de stedelijke schatbewaarster. Dan terug naar de bediende van de burgerlijke stand. Zij verwees ons door naar een collega die op de zes fotokopieën evenveel grote blauwe rechthoekige stempels plaatste. Dan naar een andere collega die een en ander in een groot register schreef. Dan naar nog een andere collega die op de zes kopieën droogzegels aanbracht. Dan, in een belendend kantoor gingen we mevrouw Rosemarie P. Miranda, de Ambtenaar van Burgerlijke Stand herself, bezoeken. Zij ondertekende elk van de zes kopieën en daarmee werd het stadhuisbezoek afgerond. Nu met de tricycle naar het NSO, het nationaal bureau voor de statistiek om ons huwelijkscontract definitief te laten registreren. Het geheel wordt van daar naar Manila versast en komt dan weer terug. Daar kregen te horen dat zelfs bij het vragen van een spoedprocedure het een tot twee weken in beslag zou nemen. Nadien moesten we nog de geboorteakte van Eden en deze van DD op NSO papier hebben en ook het bewijs van Edens niet gehuwd zijnde. Ook op NSO papier. En ook nog een NBI Clearance, zeg maar een bewijs van goed gedrag, van Eden ophalen. Gelukkig, ook al omdat de diverse gebouwen niet ver uit elkaar liggen in een stadje als Dipolog, konden we dit volbrengen op deze enkele namiddag. Het is niet altijd een processiegangetje! (Dipolog, dinsdag 8 september 2009)
FILIPPIJNSE WEETJES EN TRIVIA. Alle Filippijnse namen voor de dagen van de week komen van het Spaans. De enige uitzondering daarop is zondag (Linggo). Waarom geen Domingo? Linggo komt van het Maleis Mingu dat een verbastering is van het Portugese Domingo. Maar tijdens de langdurige, verre zeereis naar de Filippijnen werd Mingu, Linggo. Chop soy is geen origineel Chinees gerecht. Het komt vanuit een Californisch kamp op het einde van de 19de eeuw waar een Chinese kok alles bij elkaar gooide wat hij nog aan restjes over had en het chop soy noemde. Een transliteratie van het Cantonese tsa sui, wat letterlijk allerlei betekent. Terloops, er bestaat geen pansit Kanton in Kanton en evenmin is er een loempia Sjanghai in Sjanghai, maar Filippijnen zijn er verlekkerd op !!! Ik had het al eens over Juan de la Cruz de Filippijnse Jan met de Pet. De gewone volksmens, dus. Deze Juan is geen Filippijnse vinding. Het was R. McCulloch-Dick, een Schotse journalist verbonden aan de Manila Times in het begin van de 20ste eeuw die ontdekte dat deze naam bijzonder veel voorkwam in politierapporten en beurtrollen van de rechtbanken. Hij verzon aldus deze generische naam. De benaming Pilipinas die zich onderscheidt van Filipinas verscheen voor het eerst op een postzegel uitgegeven gedurende de Japanse bezetting van Manila gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het duurde nog tot 1962 eer de Filippijnse regering eveneens de overgang van Filipinas naar Pilipinas maakte om de Filippijnse natie officieel te benoemen. Heelwat vrouwen, maar ook mannen, dragen de naam Maria in hun identiteit. De voornaamste reden is dat gedurende de Spaanse tijden de parochies weigerden een kind te dopen als de kandidaat-dopeling niet in een van de namen naar de maagd Maria verwees. Deze praktijk bestaat nog steeds. Zij het dan veel minder verspreid. De benaming Filipino refereerde in het begin exclusief naar Spanjaarden en Spaanse halfbloeden geboren in de Filippijnen. Espanoles-Filipinos, kinderen van Spaansen en Filippijnsen, noemden zij zichzelf. Later begonnen ook de locale upper class, de zogeheten ongeciviliseerde heidenen, en de Chinese halfbloeden zich Filipinos te noemen. Honderden Spaanse woorden komen van het Tagalog! Bijvoorbeeld, acharra (komt van het Tagalog atsara; een tafelzuur van papajas), banguerra (komt van banggera; keuken), barrumbado (van barumbado; schoft), bucayo (bukayo; soort kokosdessert), cascasero (kaskasero; plafond), tinapa (tinapa; sardienen), tulisan (tulisan; overval). Tot slot nog dit; Het typische Filippijnse ontbijt is tegenwoordig niet langer tapsilog, zoals voorheen. (samentrekking van tapa (rundsvlees), sinagag (gebakken rijst) en itlog (ei). Neen, sinds ook dit land door de economische krisis is getroffen is het kankamtuy geworden. De samentrekking van kanin (gekookte rijst), kamatis (tomaten) en tuyo (soyasaus). (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE CENTRALE MARKT VAN DIPOLOG. Deze grote overdekte markt is gedeeltelijk gevestigd op de plaats waar op de bovengelegen verdieping sinds kortelings een klein shopping center is geopend. Het is een gemengde marktplaats met een groot zogeheten nat gedeelte waar aan vaste stalletjes dagelijks verse vis, vlees en gevogelte wordt verkocht. Het heeft ook een ietsje kleiner droog gedeelte. Dit is de plaats waar groenten, fruit, rijst en kruidenierswaren worden verkocht. Niettegenstaande het natte gedeelte niet echt een toonbeeld is van elementaire hygiëne niet alleen wegens ontbrekende koelinginrichtingen of zelfs maar ijs, maar ook al wegens de halfopen rioleringen om het vervuilde afvalwater van de vis en het te verwijderen, vind je er, vreemd genoeg geen enkele vlieg. Misschien omdat men er regelmatig met een brandslang en dito spuit, van stadswege uit, de smalle gangetjes schoonspuit. Je kunt de bederfelijke waren erg vers noemen want diverse malen per dag is er verse aanvoer van vis en vlees en alles vindt er vlug gretige afnemers. (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE GROENTEMARKT VAN BAGSAKAN. Deze groentemarkt is zowat twee kilometer van de centrale markt gelegen en biedt bijna uitsluitend groenten en fruit aan.. Onder het grote marktdak, maar bij uitbreiding ook onder grote blauwe dekzeilen links en rechts daarvan, op grote zelf in elkaar geflanste houten tafels, prijzen vijf dagen per week, de groenteboeren, meestal rechtstreekse producenten, hun grote verscheidenheid aan tropische en exotische groenten en vruchten aan. Geloof me, als je het daar het vindt, vergeet het maar voor de ganse Zamboanga del Norte. Aan de zijkant van de toegangsweg zijn er ook enkele houtskoolverkopers. Zij verkopen houtskool aangevoerd vanuit de provincie die gemaakt is van kokosnootschelpen. Zelfs als ze niet aan hun kraam zijn kan je nog gemakkelijk herkennen; ze zien eruit als in het kinderliedje; Moriaantje, zo zwart als roet. (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE PLAAG VAN MONTEZUMA. Ik herinner me nog levendig mijn eerste reis naar dit fascinerende land. Het was 1981 en niettegenstaande ik toen preventief voor en tegen alle mogelijke ziektes was ingeënt werd ik toch ziek. Erg was het niet, wel erg vervelend, want de plaag die mij trof was de plaag van Montezuma ofte; reizigersdiarree. Ik die tijd waren toiletten enkel aanwezig ik de betere hotels en restaurants. Onnodig te proberen in een gewone MacDo of ander fastfoodtentje. Imodium was in die dagen mijn beste vriend, want hoe voorzichtig ik ook was, om de week of zo, liep ik wel ergens een besmetting op. Flessenwater was hier toen onbekend. Enkel duur Perrier, ingevoerd, was verkrijgbaar in de sjieke supermarkt Glorietta in Makati. Als er al kraantjeswater aanwezig was, was het gegarandeerd besmet. De via drankautomaten, met dit leidingwater en siropen of poeders aangemaakte frisdranken, waren dus ook te mijden. Zo ook de ijsblokjes. Enkel frisdranken uit flessen waren betrouwbaar omdat de frisdrankenbottelarij betere waterfilters had. Waren die flessen niet gekoeld, had je pech. Lauw drinken was het veiligst. Ik moest dus erg voorzichtig zijn en poetste die dagen mijn tanden met Coca-Cola! Nu lust ik dat spul zoal niet, maar cola met muntsmaak is écht niét te pruimen! Komt er nog bij dat je bek extra bruin gaat schuimen door de reactie van de tandpasta met het koolzuur. Het is ook geen zicht. Ook met minder hygiënisch bereid voedsel was het voor mij oppassen geblazen. Voor ik het wist, was het zover; diaree! De levensomstandigheden zijn sindsdien aanzienlijk verbeterd. Toiletten vind je steeds op meer openbare en zakelijke locaties. En je vindt er zelfs redelijk propere. Mineraalwater van diverse locale merken vind je op elke straathoek en ook kan ik nu met weinig voorzorgen bereid voedsel en dranken verbruiken, zelfs met ijsblokjes. Dit ligt waarschijnlijk voor een deel ook aan mijn lichaamsgesteldheid; ik ben door de jaren heen vermoedelijk aan deze situatie aangepast. Ik heb Montezuma nu toch al een hele tijd niet meer tegengekomen. Toch waag ik mij nog steeds niet aan kraantjeswater. Je moet het noodlot niet tarten! (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
MIJN WELGEMEENDE EXCUSES. Aan alle familieleden, vrienden en bekenden bied ik bij deze mijn welgemeende excuses aan voor mijn achteloosheid, voor mijn onachtzaamheid en slordig bijgehouden agenda. Ik ben immers vergeten dat het al september is, en in dit land betekent dit de aanvang van de Kerstperiode. Had ik eergisteren niet zelf mijn eerste Kerstwensen ontvangen, van een illustere onbekende dan nog, dan had ik het waarschijnlijk nog niet bekend. Aan al mijn familieleden, vrienden en bekenden bied ik bij deze, niet alleen namens mijzelf maar ook namens mijn vrouw en kind, weliswaar een dikke week te laat, mijn welgemeende, vredige Kerstwensen aan. Merry Mischmas! Vrede zij met u! (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
NU DE PAPIERSLAG. Vanaf nu kunnen we dus beginnen aan de procedure voor gezinshereniging, zoals dat tegenwoordig heet. Niet alleen de benaming is veranderd, we mogen ook meer stroefheid en weerstand verwachten van de autoriteiten van ons aller Belgiekske. Hoe dan ook, we proberen de komende week al onze Filippijnse documenten klaar te hebben compleet met stempels, rode linten en gouden zegels. We hebben immers op dinsdag 15 september een afspraak op de Belgische ambassade in Manila. Daar wordt het dossier van Eden en DD samengesteld en opgestuurd naar Brussel. Het duurt dan nog zowat drie tot vier weken eer we bescheid weten, want de ambtelijke molens draaien langzaam Het kan ook later!!! We duimen er toch voor om zo medio oktober samen in Vlaanderen te zijn. Liefst vroeger natuurlijk. Het geheel heeft toch iets weg van een veldslag en geeft mij een wrang bijgevoel. Enerzijds vind ik het normaal dat de Belgische regering zich hoedt voor schijnhuwelijken en andere listige spitsvondigheden, anderzijds vind ik het uit den boze dat het bijna een vaste regel is dat de ambtenaren de Belgen en hun Filippijnse partners moetergen met belachelijke argumenten en/of eindeloze wachttijden. Betalen we daarvoor belastingen? Denk niet dat wij alleen staan met de stroefheid en bureaucratie; zo ken ik een geval die op dag 1, mits een goed onderbouwd dossier, een toeristenvisum aanvroeg in de ambassade. Op dag 21 (dus na 3 weken!) werd het overgemaakt aan de dienst vreemdelingenzaken (DVZ) in Brussel. DVZ ontving het zo rond dag 28 en geeft, dixit ambassade Manila, bescheid na 5 à 10 dagen. Mis! Het duurt 10 à 15 dagen. Dus ten laatste rond dag 43. Nogmaals mis! Het zal ten vroegste rond dag 50 zijn. Waarom extra laat? Heelwat ambtenaren zijn nog in vakantie Of het een late zomervakantie, dan wel een vroege herfstvakantie betreft viel niet te achterhalen (Dipolog, zaterdag 5 september 2009)
SLAANDE ARGUMENTEN. Onder de veelzeggende titel Neanderthaler in het dagblad The Star kwam de nationale veiligheidssecretaris Singson, een erg invloedrijke man, de dag na onze trouwdag opnieuw in het nieuws nadat hij drie dagen eerder al fier via radio en tv had verteld dat hij zijn vrouw geslagen had en met de zweep bewerkt die hij normaal gebruikt om zijn tijgertje te disciplineren. Hij was op 22 augustus binnengevallen bij zijn vrouw in haar appartement en haar in het bijzijn gevonden van haar vriend, en dit al voor de tweede maal. Ook hij kreeg ervan langs. Hij en zijn body guards kleedden hem uit, sloegen en martelden hem en namen fotos van zijn penis. Ze mogen zich nog gelukkig prijzen dat ik hen liet leven, zei Singson nog. Che Tiongson, zijn wettelijke echtgenote voor 17 jaar, had dit alles nog privaat willen houden maar nadat haar man die woensdag de tv haalde vertelde ze nadien aan de verzamelde pers dat zij al die tijd een geslagen vrouw was.. Zij toonde daarbij vele fotos van diverse, in al die tijd opgelopen verwondingen, kneuzingen en letsels. The Star maakte brandhout van de reactie van Malacañang waarbij de perssecretaris enkel zei dat Singson zich moest gedragen In elk ander land zou Singson voor die feiten geen dag langer in de regering zitten, waar dan nog een vrouw aan het hoofd staat, schreef The Star, daarbij nog verwijzend naar de diverse wetten die huiselijk geweld strafbaar stelt. In dit land kan de dader zijn daden van machogedrag nog uitvoerig op de nationale tv uiteenzetten. In een ander artikel neemt de oudste dochter van het gezin het op voor haar vader. De nu 15 jarige schrijft dat haar moeder nooit echt is geslagen, anders zou ik dit hebben gezien. Bij haar reactie waren nog vier liefdesbrieven van haar moeder aan haar boyfriend bijgevoegd. Leila De Lima, de voorzitster van de Commissie van Mensenrechten, maande Che Tiongson aan om een klacht te formuleren tegen haar gewelddadige man. Huiselijk geweld in de high society. (Dipolog, zondag 6 september 2009) VEERBOOT VERGAAT. De Superferry 9, een 7268 ton grote veerboot van de WG&A lijn is zondagmorgen, even na zonsopgang, vergaan 15 km. voor de kust van Zamboanga, Noord Mindanao. De ferry vervoerde ongeveer 1000 passagiers, niemand weet het juiste aantal, van General Santos naar Iloilo. Rond 2u. maakte de boot slagzij en de 117 koppige bemanning deden hun best om het schip te stabiliseren. Tevergeefs. Omstreeks 4 u. zond men het mayday signaal uit. Het schip verschoof plots en sommigen panikeerden en sprongen in het water. Zowat 900 van de opvarenden waren al van boord en op diverse toegesnelde vaartuigen, waaronder ook kanonneerboten en boten van de US antiterroristengroep, in veiligheid als het schip onder de golven schoof. Men telt momenteel 9 doden, 3 gewonden en een 30 tal vermisten. Het dodental kan nog oplopen. Veerboten, van de grote stalen schepen tot de kleine houten bootjes met bamboe vlotters, vormen de ruggengraat voor transport in dit land met 92 miljoen inwoners op een 1000-tal bewoonde eilanden en eilandjes. Dodelijke ongevallen zijn hier gewoon, vooral, maar niet enkel, gedurende het taifoenseizoen rond het jaarmidden. Er zijn de slecht uitgeruste, verouderde schepen, zonder, of met slecht werkende navigatie- en communicatiemiddelen. Voeg daarbij een manke weersvoorspellingdienst die niet in staat blijkt te zijn om gedetailleerd per subregio te werken, en een flauwe of zelfs onbestaande handhaving van de veiligheidsreglementeringen zowel bij het inschepen als op de boot zelf, die ondermeer het maximaal aantal toegelaten passagiers soms tot het drievoud toelaat. Dit alles resulteert in talloze vermijdbare catastrofes met vele menselijke slachtoffers tot gevolg. Verleden jaar nog sloeg een ferry om toen hij recht op een taifoen invoer. Ongeveer 800 mensen vonden de dood. De dodelijkste maritieme ramp ooit in vredestijd staat dan ook op de naam van dit land; In 1987, ten zuiden van Manila, botste de ferry Dona Paz beladen met vakantiegangers voor de Kerstdagen op een kleine olietanker. Minstens 4341 mensen, het juiste aantal van de overbeladen ferry is onbekend, vonden de verdrinkingsdood. Is het verwonderlijk dat steeds minder mensen van de ferrys gebruikmaken. In 2008 nog zowat 26 miljoen. Dit jaar tot nu toe amper 5 miljoen. (Dipolog, zondag 6 september 2009)
GERECHTVAARDIGDE UITLEVERING. Veertien jaar na de massakidnapping van 16 toeristen, waaronder vier Californische Amerikanen en zelfs een kind van 10, op een verlaten Traan Kine bergresort in Lake Sebu, is onlangs Madhatta Haipe, de vermoedelijke terroristenleider van de aan Al Qaida gelinkte Abu Sayyafgroep aan de Verenigde Staten uitgeleverd. Haipe is een Filippijnse ingezetene en was professor Islam studies aan de Mindanao Staatsuniversiteit van de Filippijnen. Na het betalen van 38 000 US$ werden enkele gegijzelden vrijgelaten. Na vijf dagen werd nogmaals 19 000 US$ betaald en de allen vrijgelaten. Een klopjacht op de terroristen werd ingezet en na een week werden zij en gelokaliseerd en met gevechtshelikopters aangevallen. Zeven van de vermoedelijke werden gedood en de drie overige gevangengenomen. Ook Haipe was gewond maar door zijn mannen meegenomen. Hij zal nu in de US terechtstaan. Abu Sayyaf, dat Vader van de Zwaardvechter betekent, is gesticht in 1991 en staat op de lijst van de terroristische organisaties die mensen ontvoert om losgeld en ze onthoofd om de eisen kracht bij te zetten. In 2001 wonnen zij aan beruchtheid toen ze 20 toeristen, waaronder 3 Amerikanen, kidnapten van een resort. Een Amerikaan werd onthoofd en een ander stierf tijdens de militaire reddingsoperatie. Sinds 2002 worden Filippijnse soldaten door Amerikanen opgeleid om beter weerstand te bieden. Ze geven ook informatie over de groepen en bedreigingen door. De Amerikanen steunen ook ontwikkelingsprojecten voor scholen en ziekenhuizen om de lokale moslimbevolking in de armst provincies te bewegen de militanten de rug toe te keren. (Dipolog, zondag 6 september 2009) MANALO IS NIET MEER. Eraño Manalo het hoofd van de Iglesia ni Christo is op 84 jarige leeftijd overleden. Zijn stoffelijk overschot was opgebaard in de Templo Central, de nieuwe reusachtige bidplaats van de Iglesia ni Christo in Quezon City en is vandaag begraven in dezelfde Templo. Eraño nam in 1963 de kerk over na de dood van zijn vader Felix Manalo. Deze stichtte deze sekte in 1914 toen hij zich als predikant van de Zevende Dags Adventisten daarvan afscheurde na twijfels over de Sabbat op zaterdag en naar eigen zeggen na een oproep van de oude profeten. Er wordt aangenomen dat zij miljoenen volgelingen hebben, maar de kerk geeft daarover geen cijfers vrij. De kerk, met eigen televisiestation, verwerpt de Christelijke doctrine over de Drievuldigheid en ziet Christus als een profeet. Het is de grootste onafhankelijke kerk in Azië en is ook de grootste kerk in de Filippijnen gesticht. Hun net onderhouden, witcrème geschilderde kerken, met mooie omheinde terreinen, zijn met hun twee spitse torens, gemakkelijk te herkennen. De belangrijkheid van de Iglesia ni Christo wordt onderstreept door het feit dat de Filippijnse regering deze maandag heeft uitgeroepen tot nationale rouwdag. Alle openbare gebouwen bleven gesloten en zodoende was ook onze trip naar het stadhuis van Dipolog een maat voor niets. Morgen beter (Dipolog, maandag 7 september 2009)
ELLENDE IN JEDDAH. Zowat twee weken geleden deporteerde de Saoedi-Arabische regering meer dan honderd door de globale crisis getroffen Filippijnse werkloze en huisloze OFWs naar hun thuisland. Toen nog andere werkloze OFWs dit hoorden kwamen zij uit hun schuilplaatsen en verzamelden zij zich onder het Khandaraviaduct in Jeddah, in de hoop op repatriëring, want zij zijn het moe om nog langer verdoken te leven in Saoedi-Arabië. Er zijn er opnieuw meer dan honderd, waaronder vrouwen en kinderen. Zij komen voornamelijk van zg. fixers, illegale rekruteerders die het nu ook niet meer zien zitten om hun arbeiders enig werk te geven. Zij hebben in principe een uitreisvisum nodig van hun voormalige werkgever maar, aangezien velen zijn weggelopen wegens onmenselijke behandeling is dit erg moeilijk. Velen van hen zitten ook zonder geld omdat diezelfde gewetenloze fixers zelfs hun laatste beetje geld afhandig maakten met de belofte voor een uitreisvisum en vliegtuigticket. Het Filippijns consulaat generaal vraagt zijn landgenoten om zich niet met fixers in te laten en hulp te zoeken bij hen. Zij willen bemiddelen met de Saoedi-Arabische autoriteiten om hen via wettelijke middelen naar huis te sturen, maar zij spreken niet van enige financiële of materiële hulp. Gelukkig is onderlinge hulp bij de naar schatting 1,2 miljoen in Saoedi verblijvende Filippijnen geen ijdel woord. Net zoals bij vorige gelegenheden is er door hen materiële hulp op gang gebracht. (Dipolog, maandag 7 september 2009)
AMERIKAANSE BUUR. Sinds een paar weken wordt het appartement naast het onze bewoond, nou ja wat heet, door een lange Amerikaan van omzeggens veertig jaar. Hij ziet er niet al te snugger uit. Als hij al eens praat meestal is dit in een voor ons bijna onverstaanbaar slam, want hij slikt ook nog eens zijn slamwoorden in of wauwelt gewoon binnensmonds. Meestal stapt hij de mensen voorbij met zijn hoofd naar de grond. Elke morgen als hij opstaat zo rond halfacht trakteert hij zichzelf op een loeihard rockconcert van een klein uurtje. En vermits het dak van de appartementen hier doorloopt zonder individuele scheiding worden ook de buren hierop meegetrakteerd. Gelukkig zijn wij dan al enige tijd wakker en op, en ook DD heeft er geen last van want ook al een vroege vogel. Zijn Filippijnse vriendin daarentegen, waarmee hij hier kwam aanzeilen, houdt het regelmatig voor bekeken. Was het voor zijn muziek of voor andere ongeplogenheden, ik weet het niet. Wel praktisch is dat hij ook een sportmotor heeft gehuurd en met het loeiharde geluid van de sportuitlaat weten we altijd wanneer hij aankomt of vertrekt. Gezellige buur (Dipolog, dinsdag 01 september 2009)
D-DAY MIN 2. Vandaag moesten we twee punten afwerken. Eerstens hadden we om 13 u onze Engelse seminar handelend over huwelijksaangelegenheden. Wij kwamen daar tien minuten vroeger aan en de bedienden zaten aan hun bureau nog aan de lunch. Sommigen hadden ook hun schoolgaande kinderen daar mee aanzitten. Kwestie van het budgetvriendelijk en gecontroleerd te houden. De instructrice die we moesten hebben zat in een belendend, wat groter kantoor met een tiental stoelen. Wij waren de eersten en naar later bleek ook de enigen voor de Engelstalige informatie. Niet dat we enige instructies dienaangaande kregen. De, overigens minzame, dame in kwestie vroeg hoe we elkaar leerden kennen en hoe lang we al een relatie hadden. Toen ze ons aanhoorde over wederzijdse communicatie en verstandhouding, niettegenstaande ons groot leeftijdsverschil hield ze het voor bekeken met de uitleg dat ze om 13 u ook nog een andere infosessie moest geven. En inderdaad, de kamer had zich inmiddels gevuld met een viertal jonge onwennige paartjes. Ze vroeg haar overste om het attest van sessiebijwoning te ondertekenen en wenste ons veel geluk met onze relatie. Nu nog met de tricycle naar het hoofd van de sociale dienst twee kilometer verderop want ook deze moest het document meeondertekenen. Wanneer ze zag dat het een buitenlander betrof, deed ze heel gewichtig en debiteerde ze vrijelijk enkele, naar haar oordeel, morele overwegingen en suggesties. Het getoeter van onze wachtende trike deed haar opschrikken en zodoende staakte ze ook haar poeha. Ze ondertekende met een plastieken glimlach en wenste ons geluk. Terug in het stadhuis kregen we onze langverwachte license to marry. Ons tweede punt, het, via een speciaal daartoe gecreëerd betaalnummer, bekomen van een afspraak voor visumaanvraag bij onze Belgische ambassade in Manila, verliep minder vlot. Om te beginnen kan je deze overheidsdienst niet met een gsm bereiken. Het moet, verplicht, met een landlijn, waarvan er steeds minder en minder te vinden zijn. En dan nog met een landlijn die hun kostelijk betaaltelefoonsysteem met een van drie diverse toegangsnummers ondersteunt. De telefoon van ons appartement deed dit niet. Evenmin de enige muurtelefoon van PLDT in Dipolog. Uiteindelijk vonden we toch een internetcafe die deze verbinding kon en wou tot stand brengen. Normaal kon dit dure nummer niet bellen maar omdat het voor een ambassade was maakte men een uitzondering. De verbinding met de kiosk was vol nodeloos gezwam om het dure gesprek toch maar te rekken. Na enkele minuten maakte de computerstem ons duidelijk de aanvrager zijn paspoort moest gereedhouden. De uitvoerig geschreven onderrichtingen van de ambassade rept er met geen woord over. Dankzij deze gebrekkige informatie was alvast deze afspraakpoging een slag in het water. Deze drie minuten kostten ondergetekende 180 Php.! Hier zowat het dagloon van een ongeschoolde werker. Wordt vervolgd (Dipolog, woensdag 02 september 2009) D-DAY MIN 1. De dag voor de grote gebeurtenis was normaal gepland als een rustige dag waarbij we enkel de ceremoniekledij moesten ophalen, dan in die kledij een paar bedankfotos maken en ook nog naar de rechtbank gaan om te horen welke rechter ons morgen zou huwen. Het is wel even anders uitgedraaid. Met de kledij en de fotos ging alles goed. Om 14 u stapten we naar de rechtbank om te horen dat de ons door lottrekking toegewezen rechter morgen enkel om 14 u vrij was. In de voormiddag moet hij in twee rechtszalen zetelen. We hadden nochtans gevraagd ons om 10u30 ter wille te zijn. We moesten nog met de documenten even tot bij het stadbestuur om daar de huwelijkskosten te voldoen, een documententakszegel aan te kopen en een blanco huwelijkscontract op te halen. We maakten van de gelegenheid gebruik om ook even langs het provinciaal congrescentrum langs te lopen om onze MC, onze feestleidster over het rechterlijk probleem in te lichten. Onze feestleidster, een flinke potige vrouw uit het provinciebestuur met heelwat invloed, bewoog hemel en aarde om voor ons een andere rechter te zoeken. En na verschillende telefoontjes, zowel naar de laagste als naar de hoogste echelonen kwam ze uit op het feit dat de rechter die wel vrij is in de voormiddag, met de ons toegewezen rechter vanavond of morgenvroeg zal negotiëren om de taak van hem over te nemen. We zullen dus pas morgenvroeg weten of deze onderhandelingen enig resultaat hebben afgeworpen. Tot die tijd hebben we dus twee huwelijkstijden. Ofwel, zoals bij toewijzing, om 14 u. Ofwel, als de heren rechters akkoord gingen, om 10u30. Wij, als bruidspaar, zullen er in elk geval zijn Om het geheel feestelijk af te ronden belde ik nog maar eens naar het kiosknummer van ons aller ambassade. Deze keer had ik meer geluk, na opnieuw minutenlang het eindeloos computergeleuter te hebben aangehoord, kreeg ik uiteindelijk een mensenstem aan het apparaat die mij met professionele vaardigheid door de noodzakelijke handelingen loodste. Zij gaf mij uiteindelijk een registratienummer en sprak een dag en uur af. De rekening van de elf minuten durende communicatie was de domper op mijn geluk; 880 Php.!!! Zijnde 80 Php/min. Voor mij, duur. Voor een Filippijn; erg duur. De Belgische regering, via de ambassade in Manila, verhaalt zijn werkingskosten op alle mogelijke manieren, ook op de nek van bewoners van een derdewereldland! (Dipolog, donderdag 03 september 2009)
DE GROTE DAG! Wij waren al vroeg uit de veren. De haarkapper, die ook de make-up voor zijn rekening nam, föhnde er al vanaf 7 uur lustig op los. Hij zou trouwens ook de make-up van enkele familieleden doen. Mijn toekomstige vrouw kwam als eerste uit de opkalefatersessie en repte zich in haar trouwkleed. Ook ik sprong in mijn pak en in de gereedstaande, met bloemen versierde witte bruidswagen. Op naar de feestlocatie. Daar in de tropische tuin zou de fotograaf om 9 uur een aantal voorhuwelijkse shots nemen. Wij waren er even na negenen maar de plaatjesmaker liet nog ruim een kwartier op zich wachten. Mijn toekomstige echtgenote raakte daardoor lichtelijk in paniek maar ik leerde haar Oosterse gelatenheid. Na de fotosessie in alle mogelijke poses en met alle mogelijke combinaties van familieleden, met en zonder Daryl Dave, en waarbij ik me rot zweette in mijn strak pak, ging Eden even een tijdje terug naar het appartement. Zij zou, zo wil het de traditie, uiteindelijk wat te laat op de huwelijksceremonie arriveren. Het was nog steeds afwachten of de oorspronkelijke rechter van 14 uur zou vervangen worden door degene die om 10u30 de dienst kon uitmaken. Ook de inmiddels aangekomen feestleidster wist van niets. Afwachten dus. Rond kwart na tien kwamen de eerste gasten aanzetten om toch maar niets van de plechtigheid te missen. Het werd al na halfelf, maar een paar van de hoofdrolspelers, de rechter en mijn gade, gaven nog steeds niet thuis. Spanning alom en ik transpireerde nog wat meer. Toen, even voor elven, een onbekende wagen met politie en twee bodyguards het terrein opreed was ik even in paniek. De rechter en zijn gevolg maakten nu wel hun intrede maar mijn bruid was langs geen kanten te bekennen. Ik nam dus de honneurs waar door het illustere gezelschap welkom te heten en de rechter te bedanken voor zijn gewaardeerde tussenkomst. En ik kon hem meteen ook mijn verontschuldigingen aanbieden want de bruid was nog steeds niet in zicht. Doch hij kende het klappen van de zweep en terwijl hij het nog even doorvroeg over onze relatie was ook de bruid gearriveerd. De ceremonie kon beginnen. Toen de kleine bruidsentourage was gezeten gaf hij eerst een toespraak ten beste over de rechten en plichten van de gehuwden. Niettegenstaande het een burgerlijk huwelijk betrof nam hij toch regelmatig godsdienstige elementen in de mond. Nadien volgden de geloften en het opsteken van de ringen. Ook de traditie, of is het bijgeloof, om 13 muntstukken in elkaars handen over te geven werd gevolgd. Dit zou ons huwelijk vrij van geldzorgen houden. Na de geloften aan elkaar te hebben uitgesproken en het ondertekenen van het huwelijkscontract in viervoud mocht ik de bruid kussen. We kregen we rechterlijke gelukwensen en een applaus van de toehoorders. We waren gehuwd. Het feest kon beginnen! Daryl Dave bekeek het hele gedoe met de kindermeid-voor-een-dag, aandachtig vanuit verschillende hoeken van de zaal. (Dipolog, vrijdag 04 september 2009)
HET GROTE FEEST. Na de eigenlijke huwelijksvoltrekking, het was inmiddels middag, deed het ganse gezelschap, op onze uitnodiging rechter en gevolg incluis, zich tegoed aan het huwelijksbuffet. Zij, aan de diverse ronde tafels in de mooi versierde zaal met rode rozen en kleine witte chrysanten. Wij, op het speciaal daarvoor opgetrokken podium. Voor die uitzonderlijke gelegenheid had ik de meegebrachte flessen Dornfelder rot vanuit Angeles laten aanrukken en niet alleen de eretafel met de rechter deden zich eraan tegoed. Het huwelijk van Jo en Annie Lernout nog in het achterhoofd, wisten wij dat de animator al heel vlug aan de rest van de geplogenheden zou beginnen. En inderdaad, van zohaast de rechter en zijn gevolg, verzadigd zijnde, rond halfeen vertrokken hadden wij althans, wat het rustig verder eten betrof, het vlaggen! Voor het podium gezeten kregen we eerst enkele toespraken, dan werd de huwelijkstaart aangesneden waarbij de pasgehuwden elkaar taart te eten geven. De bruid moet de bruidegom een extra groot stuk geven, zo toont ze aan de gemeenschap dat manlief geen eten zal tekort komen. Na het gearmd drinken van de erewijn werden ook de witte tortelduifjes door ons gelost. Deze vlogen eerst heel even tot op het podiumdecor boven onze namen om dan snel getweeën de tropische tuin in te duiken. De geluksvogels! Wij moesten nog in volle ornaat en zwetend als bruidspaarDen, de gelddans ondergaan. Gelukkig blies een ventilator in onze richting. Leuker werd het toen ik, op mijn knieën gezeten, de witte kousenband van mijn vrouw haar dij onder haar bruidskleed moest afhalen. Ik had dat Jo zien doen met de mond en vond dat best kunnen. Had ik last van nachtblindheid, of was ik zenuwachtig, ik weet het niet. Feit is dat ik dubbel zoveel tijd nodig had dan hij. De kousenband werd even terzijde gehouden en de mannelijke vrijgezellen moesten binnen de 30 seconden een gekleurde ballon opblazen. De winnaar mocht op een stoel gaan zitten en nu dansten de vrouwelijke vrijgezellen rond hem. Bij het uitvallen van de muziek moesten ze snel op zijn schoot komen zitten. De snelste viel uit. Na enkele rondes bleef alleen de traagste over. De man moest dan de kousenband om de dij van het meisje aanbrengen, een dansje doen en de kous was af. Ook voor ons zat het feest er langzamerhand op. De bruidswagen reed ons terug naar het appartement waar we ons even verfristen en gemakkelijker kledij aantrokken. Om vijf uur zouden onze familieleden nog worden getrakteerd op een karaokeavond, compleet met drank en spijs in de vorm van een speenvarken en pancit bihoen. Natuurlijk met rijst (Dipolog, vrijdag 04 september 2009)
DE CONGO GRILLE. Ik moet het even hebben over de Congo Grille. In elk winkelcentrum, winkelstraat of druk kruispunt vind je ze wel. Ik bedoel de restaurantketens zoals Mac Donalds, Jollibee, Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut, Greenwich, Shakey Pizza, Maxs, Kenny Rogers, Tokyo Tokyo, Chow King, en nog wat anderen, meestal van Amerikaanse oorsprong en te rangschikken onder de noemer junkfood. Slechts de laatste vijf vind ik nog enigszins een beetje genietbaar en geschikt voor een snelle hap. Maar benevens al deze giganten is er nog een andere! Filippijns van oorsprong en met slechts een tiental restaurants en dan nog enkel op Luzon, is het waarschijnlijk de kleinste onder de voedselketens. Het is, mijns inziens, ook de beste. In de Congo Grille biedt men op een relatief kleine kaart en tiental verfijnde en aangepaste Filippijnse gerechten aan in ruime porties. Zo is er de Pinoy osso buco, een aanrader. En zo ook de sisig, die behoort tot de beste van het land. De kok van de plaatselijke Congo Grille van SM Clark won er zelfs de eerste prijs mee onder 170 deelnemers! Men serveert er ook de Cervesa Negra, een zwart bier door San Miguel gemaakt van gebrande malt. Erg lekker. En wat dacht je van zwarte rijst? De obers zijn in een kaki safaripakje gestoken compleet met junglehoed en het restaurant trekt die junglelijn door. Al is het een stuk duurder dan de junkfoodketens, wij gaan er graag terug. Bekijk gerust even menu en locaties op hun website; www.congogrille.com (Angeles City, dinsdag 25 augustus 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Na nog enkele dagen in Angeles vertrok op donderdag vroege morgen een bont gezelschap terug naar Manila om daar de KLM vlucht te nemen naar Europa. Enkelen waren om comfortredenen reeds de dag voordien naar Manila vertrokken om daar te overnachten of waren om beroepsredenen al op dinsdag vertrokken. Sommige Vlamingen, gehuwd met een Filippijnse partner en hier wonende, vertrokken ook daags voordien. Wij wisten dat de bus om 6 uur moest aanzetten en zagen een wake up call om 4 uur wel zitten. Na een vroeg ontbijt om 5 uur vertrokken we met de bus en een vijftal anderen. Om 8u30 kwamen we aan de internationale luchthaven. Dan, een kwartier later bereikten we onze lokale luchthaven. We waren ruim op tijd en na het ontmoeten van Jolito, een broer van Eden die met ons zou meevliegen om ons huwelijk bij te wonen, deden we de normale geplogenheden. De bagage-inspectie, het inchecken en het betalen van de luchthaventaks volgden elkaar op. Daarna nog een rigoureuze controle van lichaam en handbagage en we waren in de vertrekhall. Tijd voor een, weliswaar prijzig, hapje en drankje. Al vlug was het tijd om in te schepen. De vlucht duurde zowat een uur en een kwartier. Het onvermijdelijke tumult met de bagage bij aankomst op Dipolog al wat gewoon was ik een van de eersten die met voltallige bagage buitenkwam. Daar stond Richard ons al op te wachten. Juist omdat we met ons vier ook vrij veel bagage bijhadden namen we voor een keer een tricycle. Ons appartementje was al heerlijk gekoeld want Richard had zijn opdracht goed vervuld. (Dipolog, donderdag 27 augustus 2009)
DEEL 13. Net zoals bij mijn reiskroniekjes van mijn vorige Filippijnenreis stuurden een paar opmerkzame lezers mij een mail waarin werd gemeld dat ze aflevering dertien niet ontvingen. Voor de goede orde; deze bestaat niet. Dertien is een ongeluksgetal in de Filippijnen en dat wil ik mijn lezers niet aandoen. (Dipolog, zaterdag 29 augustus 2009)
HUWELIJKSVOOBEREIDINGEN 2. De huwelijksvoorbereidingen begonnen op 12 augustus en waarvan sprake in deel 11 krijgen langzaam vorm. De ringen brachten we mee uit Manila. De wat betere rode diswijn uit Angeles, want hier langs geen kanten te vinden. De feestlocatie werd nog eens bezocht en enkele details betreffende decoratie en bediening van de genodigden bijgestuurd. Ook de uitnodigingen werden rondgebracht of worden doorgegeven aan de betrokkenen. Gezien enkele familieleden erg veraf wonen en het niet zo breed hebben we besloten om hun reiskosten te betalen. De enige mogelijkheid om dit reisgeld daar te krijgen is, het onder dichtgeplakte omslag aan de chauffeur meegegeven van de bus naar het verre Siocon, want er is geen Western Union of soortgelijke firma in de omtrek. En deze mensen hebben natuurlijk geen bankrekening. We kregen weet van een fotograaf die gekend is voor zijn prachtige montages. Ik ben benieuwd. (Dipolog, zaterdag 29 augustus 2009)
LONGOEDEEM. Bij onze aankomst in Dipolog werden we op de hoogte gebracht van Dondon, een 29 jarige een kozijn van Eden uit Tampilisan, die was opgenomen in het provinciaal ziekenhuis alhier. Hij had een longoedeem, water in de longen dus, en vermits de toegediende medicijnen niet hielpen werd na enkele dagen hospitalisatie een longpunctie besloten. Roland, een andere broer van Eden en secretaris van de gouverneur, had bemiddeld bij de sociale dienst om het verblijf voor de betrokkene financieel wat te verlichten. Wij van onze kant, zouden de materialen nodig voor de punctie bekostigen. Deze waren niet in het provinciaal hospitaal voorhanden en werden door de dokter doodleuk op een geneesmiddelenvoorschrift neergepend. Aan de patiënt, of toch aan de familie, om dit te vinden en aan te kopen! Onze zoektocht bij diverse apotheken gaf geen resultaat. Niet voorradig of behoorde niet tot hun assortiment. De zieke patiënt kon dus verrekken. Na zeven apotheken waaronder de befaamde grote Mercury, was de hoop op vinden tot nul gedaald. Tot mijn vrouw het lumineuze idee kreeg om even tot bij de apotheek van het North Hospital te rijden. Dit is een beter, privaat ziekenhuis en, inderdaad, het was er voorhanden! Voor de, naar onze normen, luttele som van 1300 Php. (19) was de zaak geklaard. De steriele wegwerpmaterialen zijn al in hun bezit. De punctie kan morgen gebeuren. (Dipolog, zondag 30 augustus 2009)
D-DAY MIN 4. Deze maandag waren we al vroeg uit de veren om op het marktje in Galas een speenvarken te vinden. Het is immers de bedoeling dat de familie na afloop van het officiële feest zo rond 16 uur naar de videokebar komt hier vlakbij en zich daar de longen uit het lijf zingt. En omdat je van zingen ook honger en dorst krijgt hebben we een speenvarkentje en drank voorzien. Na wat zoeken en onderhandelen reden we met een flink uit de kluiten gewassen big achteraan de tricycle gebonden naar het huis van Roland. Hij heeft plaats genoeg en het steekt niet op een varken. Nadien was het richting fotograaf om definitief en gedetailleerd met hem af te spreken. Normaal zouden we ook richting stadhuis zijn getrokken om polshoogte te nemen, maar wegens de Fitr, een Moslimfeestdag, was dit potdicht en de overige overheidsgebouwen evenzeer. We kregen ook minder goed nieuws; Jo Lernout, mijn getuige was door belangrijke zakelijke onderhandelingen verhinderd om naar Dipolog te komen. Spijtig, maar zaken gaan voor. We zochten al verschillende dagen naar een MC, zeg maar ceremoniemeester die het feestprogramma in goede banen leidt. Dit wordt meestal gedaan door leerkrachten die op deze wijze een centje bijverdienen. Telkens vingen wij bot omdat zij die vrijdag moeten lesgeven. Gelukkig vonden we een dame, verbonden aan het conventiecentrum van het provinciebestuur die, naar zeggen, het klappen van de zweep kent. De bespreking verliep vlot en we hebben er alle vertrouwen in. Broer Jolito kwam ons ter hulp met een haarstylist. Enkele jaren geleden danste hij mee in een folkloristisch gezelschap die regelmatig optrad in het selecte Dakak. Hij heeft dus nogal wat kennis in de showwereld en bezorgde Eden een gereputeerde haarkapper aan huis. Vandaag ook kwamen mijn toekomstige schoonouders uit het verre Tampilisan aan. Het was voor hen een blijde en totale verassing om hun zoon Jolito hier aan te treffen. Zij hadden elkaar al diverse jaren niet meer gezien wat Jolito trok naar Manila voor werk. Aangezien hij nu wacht op zijn visum en documenten om te gaan werken in Dubai heeft hij vrije tijd om ons huwelijk bij te wonen. Wij hielden zijn komst naar Dipolog geheim zodat bij aankomst van zijn ouders hier de verassing compleet was. Begrijpelijk vloeiden er tranen van blijdschap. (Dipolog, maandag 31 augustus 2009)
D-DAY MIN 3. Vanaf vandaag hebben we een strikt programma uitgewerkt en we proberen ons er zo goed als mogelijk aan te houden. Het is zodanig opgesteld dat we vandaag dinsdag en ook donderdag veel vrije tijd overhouden om eventuele plots aandienende problemen en probleempjes vlotjes stuk voor stuk de nek om te draaien. Zo gingen we vandaag even polsen bij het stadsbestuur of alles vlot verloopt. Morgen komen we dan om 13 uur daar terug want Eden en ik hebben dan een huwelijksseminar. Ik ga me proberen serieus te houden want na een paar relaties kan ik dat zelf ook geven. Deze namiddag kwam ook de haarkapper, langs om af te spreken voor Edens haartooi en make-up op vrijdag. Hij zal die morgen om 7 uur met de handelingen beginnen om toch maar op tijd klaar te zijn want de fotograaf wil ons om 9 uur al op de gevoelige plaat vastleggen, voor de eigenlijke ceremonie start. (Dipolog, dinsdag 01 september 2009)
MET DE BUS NAAR ANGELES. We hadden met Jo Lernout afgesproken om vanuit Manila international airport samen met zijn bezoek uit Vlaanderen naar Angeles te rijden met de daartoe door hem voorziene bus. Wij hadden Dipolog de dag voordien al verlaten en overnacht in ons gebruikelijk hotel in Las Piñas. De KLM vlucht uit Europa zou zowat rond 9 uur toekomen en met de formaliteiten en het bagage verzamelen zou het al vlug een half uurtje later zijn. En inderdaad, rond 9u30 kwamen een groep aanzetten met hoofdzakelijk bleke Westerlingen aan het verzamelpunt. Even was er twijfel. Waren ze dat? Toen ook Jo zich bij hen voegde waren we gerustgesteld. Na de bekenden te hebben begroet en ons aan de anderen kort te hebben voorgesteld gingen we in de private bus op weg naar Angeles. Jo en Annie hadden frisdranken en zelfs gekoeld vers fruit voorzien voor de twee uur durende reis. Al vlug reden we Angeles binnen. Omdat er, naar Filippijnse norm, nogal wat vips in de bus zaten kregen we vanaf daar een vijfkoppige gemotoriseerde special squad police mee die ons handig door het verkeer loodsten tot in ons hotel. Ze zouden al onze busuitstappen de volgende dagen ook nog tot hun verantwoordelijkheid nemen. Jo en Annie hadden het Oasis Hotel uitgekozen om ons een week te logeren. Na het middagmaal verkozen we enkele uren platte rust in onze mooie en van babybedje voorziene aircokamer. Wij waren immers al van vijf uur op pad! Die avond werd er rond 6 uur afgesproken in de hotelbar. Het zou een vaste gewoonte worden om ons daar te verzamelen voor ons avondmaal in de stad. Om de West-Europeers langzaam aan de lokale kost te laten aanpassen werd die avond een fondue bourguinonne aangeboden in het Swiss Chalet. Overvloedig en lekker! Op enkele feestneuzen na gingen we nadien allen moe, maar tevreden en onder escorte van de vijfkoppige gemotoriseerde special squad police naar ons hotel. (Angeles City, donderdag 20 augustus 2009)
ANGELES CITY. De volgende morgen, na een goede nachtrust, was er een uitgebreid ontbijtbuffet. Ook onze DD deed zich tegoed aan de volkorenboterhammetjes en de yoghurt. Voor sommigen van de gasten, die ook tot de raad van beheer van de firma behoorden waren er diverse meetings. Tussen deze zakenmeetings door legden Jo en Annie ook de laatste hand aan de laatste huwelijksvoorbereidingen. Morgen was het immers zover! Wijzelf trokken naar de SM van Clark. Dat is een shoppingcenter aan de ingang van de voormalige Amerikaanse luchtmachtbasis Clark gelegen. Daar kochten wij de noodzakelijke spulletjes voor DD zoals luiers en melk. We dachten natuurlijk ook aan onszelf. Ook vandaag was er een samenkomst gepland in de hotelbar om 6 uur. Nadien gingen wij met het gezelschap naar de Pinoy Grill, een openluchtrestaurant waar Filippijnse specialiteiten worden geserveerd. Uiteraard, moet het nog gezegd, onder politie-escorte. Eden koos voor crispy pata, de krokant gebakken varkensschenkel met poot. Ik koos voor de sisig. Sisig kan je overal verkrijgen maar deze schotel vond zijn oorsprong in de provincie Pampanga. En daar waren we! Sisig was het antwoord op de verkwistende Amerikaanse wijze van het consumeren van varkensvlees. Alleen de hammen, de koteletten en het spek werden in de luchtmachtbasis Clark gebruikt. Al de rest, poten, oren, staart, hoofd, darmen en huid werd als afval bestempeld. De Filippijnse koks namen dit voor zichzelf mee uit de keukens. Ze hakten deze ingrediënten fijn, voegden gehakte Spaanse pepers en look toe en bereiden dit alles in een wok. Nadien wordt dit gerecht op een hete gietijzeren sizzling plate opgediend. Wel wat vettig, maar bijzonder lekker! Na de maaltijd kozen we ervoor naar de hotelkamer te gaan. Morgen zou het immers een drukke dag worden. Toch zouden er ook wat vrijgezellen uit het gezelschap een stapje in het nachtleven zetten. (Angeles City, vrijdag 21 augustus 2009)
D-DAY! Vandaag was het zover; Jo Lernout en Annie Sison zouden elkaar om 14u30 in de parochie van de Heilige Rozenkrans in Angeles City het jawoord geven. In de morgen hadden we opnieuw het uitgebreid ontbijtbuffet en konden we nadien nog even naar de SM Mall voor enkele spulletjes die we gisteren hadden vergeten aankopen. We namen er later ook een licht middagmaal. We hadden voor DD een yaya, kinderoppas, gevonden in de echtgenote van een personeelslid van het hotel die vlakbij woonden. Dus even voor 14 u brachten we hem erheen. Het was voor de genodigden verzamelen geblazen in de lobby van het hotel. Daar voegden er ook een net gearriveerde fotograaf en verslaggeefster van Het Laatste Nieuws / Dag Allemaal bij ons. Met de bus en opnieuw onder politiebegeleiding baanden we ons een weg naar de oude, maar heldere en mooi versierde kerk waar talloze genodigden de bruidegom en nadien ook de bruid opwachtten. Een erewacht gevormd door de cadetten van de plaatselijke militaire school in gala-uniform gaf extra luister aan de plechtigheid. Met hun blanke gekruiste wapens vormden zij een ereboog voor het bruidspaar, de achtentwintig getuigen en het gevolg. De Filippijnse priester heette hen in het Engels van harte welkom en deed het gezelschap verstommen door hen ook nog eens in het Vlaams welkom te heten; hij had zijn studies gedaan in de Katholieke universiteit van Leuven! Wij hadden een mooi plaatsje bemachtigd vlakbij het koortje, met goede visualiteit, maar zoals het een beetje fotograaf betaamt kon ook ondergetekende niet op zijn stoeltje blijven. Ik was te vinden op alle mogelijke gewone en vooral ook op ongewone plaatsen, en nam fotos naar godsvrucht en vermogen. Eden dacht zelfs even dat ik van het altaar zou worden gebonjourd, maar men liet me. Ik heb dus zelfs, bij wijze van spreken, de jawoorden van Jo en Annie vastgelegd. De ceremonie verliep vlot, vrolijk maar toch ingetogen. Bij het uitwisselen van de ringen pinkten sommigen zelfs een traantje weg. Het koortje zong de pannen van het dak! Niettegenstaande dat ze slecht achtkoppig waren, leek het, wanneer je de ogen sloot, een gans vierstemmig schola cantorum te zijn met kristallen stemmen. Chapeau! Zij zouden ons nadien nog volgen in de feestzaal en daar een aantal profane liederen ten gehore brengen (Angeles City, zaterdag 22 augustus 2009)
IN DE FEESTZAAL. Na de kerkdienst werden we, opnieuw onder escorte, naar de feestzaal gereden. Het was een ruime en mooi versierde zaal. Aan de gereserveerde tafels maakte zowat 300 genodigden hun opwachting voor het bruidspaar. Zij waren al via een andere toegang binnengebracht en kwamen nu via een statige eretrap naar beneden. Door de erehaag, opnieuw gevormd door de cadetten van de militaire school, schreden zij onder applaus en toejuichingen naar hun verhoogde eretafel. Er volgde een korte toespraak en tijdens het diner werden de gebruikelijke rituelen afgewerkt, naar Amerikaanse oorsprong. Erewijn drinken, de taart aansnijden, elkaar taart te eten geven, een paar witte tortelduifjes loslaten, de kousenband verwijderen en deze vervolgens via een bepaald sisteem aan een mannelijke vrijgezel toewijzen, het boeket evenzeer via een bepaald sisteem aan een vrouwelijke jonge dame toekennen. Nadien worden deze twee met een en ander van ceremonie aan elkaar voorgesteld en gekoppeld. De geplogenheden werden afgerond door het opspelden van bankbiljetten op de kledij van bruid en bruidegom. Dit was oorspronkelijk om te bepalen wie de rijkste, gulste familie had. Nu is het gewoon een deel van de ceremonie. Het werd allemaal in goede banen geleid door een door de wol geverfde animatrice. Er waren ook nog enkele toespraken en ook het kleine meestemmige zangkoor liet van zich horen. Ondertussen werden de gasten uitgenodigd om zich van het smakelijk en uitgebreid huwelijkbuffet te bedienen. De enigen die min of meer op hun honger bleven zitten waren Jo en Annie; zij moesten eerst die hele traditionele ceremonie afwerken. En omdat nadien elk van de gasten toch op de foto wou met de kersverse tortels konden ze ook dan niet echt intiem eten. En zeggen dat binnen een week mij ook zoiets in die aard te wachten staat Nadien was er nog gelegenheid tot dansen maar naar Filippijnse gewoonte gaan in de vooravond al heel wat gasten huiswaarts. Het was voor iedereen een mooie en blije dag. Jo en Annie, moge jullie geluk en liefde eeuwig duren! Proficiat. (Angeles City, zaterdag 22 augustus 2009)
THE DAY AFTER. De ochtend na het huwelijk was erg rustig. Het was duidelijk dat sommigen ook nog na de geplande plechtigheden de bloemetjes hadden buitengezet. Bewijs daarvan, wij namen ons ontbijtbuffet omzeggens alleen. Als echte Filippijnen gingen we die zondagvoormiddag, na het dutje van DD, flaneren in de mall, het winkelcentrum. We namen er ook ons middagmaal. Om 6 uur was het verzamelen geblazen in de bar maar ook nu waren er nog enkele afwezigen. Waarschijnlijk de die hard core van de nachtuilen. De bus bracht ons naar The Orange Lion, een Nederlands restaurant met de look van een bruin café. Echte oerdegelijke Hollandse gezelligheid. Omdat zelfs de bejaarde Nederlandse uitbater Heineken geen bier vond had hij benevens dat brouwsel keuze te over aan Belgische bieren. Duvel, Orval, Trappist, Kriek, het was er allemaal! Niet alleen de Vlamingen deden zich eraan tegoed; en paar net aangekomen Chinezen vervoegden niet alleen ons gezelschap maar ook het drinkgelag. Het duurde wel een hele tijd eer we onze avondschotel kregen; de keuken was er duidelijk niet op gemaakt om drie dozijn hongerigen in een klap te bedienen. Geen nood, het bier smaakte en gezelligheid was troef. We waren net van plan om met DD huiswaarts te keren toen Jo en Annie op het toneel verschenen. Beleefdheidshalve bleven we nog even en boden hen de vrijgekomen stoelen aan want er was geen plaatsje aan de tafels onbezet. Met nog enkele andere vermoeide gasten keerden we huiswaarts want morgen zou het een lange dag worden. Olongapo en Subic stonden op het dagprogramma na een bezoek aan het nieuwe callcenter. (Angeles City, zondag 23 augustus 2009)
OP BEDRIJFSBEZOEK. Die maandag had een welgevuld programma. Eden en ik hadden dan ook besloten om DD bij onze kindermeid onder te brengen. Voor DD geen probleem; het gezin heeft en meisje van zowat dezelfde leeftijd. Het is zijn speelkameraadje. We verlieten ons hotel om 9 uur en maakten eerst een bedrijfsbezoek aan het nieuwe MiaMia call center. Mia staat voor Mobile Information Assistants. En deze vlag dekt volkomen de lading. Via een telefonische oproep, via een sms of via een mailtje kan je in principe alle mogelijke praktische vragen stellen. In luttele seconden krijg je het antwoord via de operatoren. Het kan zelfs nog vlugger als diezelfde vraag al eens eerder is gesteld. Deze gegevens worden immers opgeslagen in een database met gigantische capaciteit en dan krijg je het antwoord in milliseconden zonder hun tussenkomst. Test het zelf maar even uit op www.miamia.com of +63 928 828 828 via sms. Daar waar de vorige locatie slechts plaats bood aan een twintigtal operatoren heeft dit deel al een capaciteit van zowat honderd. Per module van tien operatoren is er een supervisor die bijstuurt waar nodig. Per taal die door MiaMia wordt bestreken worden een of meerdere modules ingezet. Zo zijn er Engelse, Franse, Nederlandse en ook Chinese modules met operatoren. Men denkt er reeds aan om spoedig het aangrenzend gebouw in te palmen en te bezetten met een duizendtal operatoren dit volgens de noodwendigheid van deze markt in volle expansie. Dan ging het zo rond halfelf naar Subic Bay en Olongapo. Omdat het nog narommelde op de Pinatubo werd wijselijkheidshalve besloten om de daguitstap daarnaar te verleggen. Rond de middag kwamen we eraan. Subic Bay was tot 1992 de basis van de enorme Amerikaanse 7de vloot. Het aangrenzend stadje Olongapo was voor de marines de uitgaansbuurt bij uitstek en had een beruchte rauwe seksindustrie. Nu schiet er slechts een schijntje van over. Men bracht ons naar een prachtig strandhotel. Daar in de schaduw van palmbomen aan het zonovergoten strand had men ondertussen al een drankje en een snack klaargemaakt. Wie wil kon kajakken, jetskiën of zwemmen, dit laatste zowel in de zee als in het reuze zwembad. Ondertussen werd een uitgebreide Filippijnse/Westerse barbecue bereid. De kip, de vis, de salades, alles smaakte overheerlijk en het werd overgoten met een fris pintje of een glaasje rode wijn. Men had zelfs krielaardappeltjes voorzien! Het fruitdessert was voor velen des guten zuviel. Zo rond vijf uur werd het plots winderig en bewolkt. Een tropische plensbui kondigde zich aan. In onderling overleg werd besloten om eieren voor ons geld te kiezen en aan te zetten voor Angeles. Het was een gedenkwaardige dag! (Angeles City, maandag 24 augustus 2009)
SCHOENEN KOPEN BIJVOORBEELD. Zelfs een triviaal iets als een paar schoenen kopen is toch lichtelijk anders dan bij ons. Om te beginnen hebben de meeste winkels geen deuren. Wel rolluiken die men bij sluiting neerlaat en met zware hangsloten verzekert. Je stapt dus gewoon binnen, na je andere aankopen en eventueel regenscherm bij de geüniformeerde en gewapende bewaker tegen een genummerde label te hebben achtergelaten. Heeft de winkel airco dan is er een windgordijn. Is dat er niet dan zijn er wel enkele ventilatoren die het straatstof op de klanten en schoenen jagen. Net zoals in alle andere zaken, ook hier talrijke jonge verkoopstertjes, meestal meer dan klanten. Niet dat ze staan te springen om je te helpen, wel integendeel. Ze staan meestal apathisch en verveeld te dagdromen, waarschijnlijk van hun prins op een wit paard. Als ze daarentegen op percent werken maakt dat een groot verschil. Dan vliegen ze als steekmuggen op je af. Zeker als je een foreigner van mannelijke kunne bent. Ze verwachten immers een goede besteder en zelfs mogelijks een levenspartner in een klap te treffen. De schoenmodellen staan uitgestald op bestofte en oudmodische, zelf inelkaargeflanste rekken. Let op! Stevig zijn ze ook niet! Gezien de warme temperatuur heel veel slippers, sandalen en open damesschoenen. Sinds enkele jaren vind je ook courant hoge damesschoentjes. Voordien enkel te krijgen in de rosse buurten. Ook vind je de klassieke zwarte dames- en herenschoenen voor zakelijke of officiële gelegenheden. Tenslotte, een gans arsenaal van sportschoenen. Zijn ze van een duurder merk of van witte of lichte kleur dan is het model geplastificeerd tegen rondvliegend stof en vingerafdrukken. Heb je het model gevonden wat je zocht dan schiet je een geüniformeerd verkoopstertje aan en vraagt jouw maat. Deze stapt naar een microfoon die met enkele luidsprekers is verbonden en bralt het type en de maat erdoor. De magazijniers zitten een verdieping hoger en na enkele minuten hoor je ofwel out of stock of worden je schoenen met doos en al door een mangat in het plafond naar beneden gekeild. Best niet rond of onder dat gat staan dus. Soms ligt er een matje om de ergste impact op te vangen maar toch spat jouw schoenendoos met inhoud gegarandeerd op de vloer open. Telkens bukt zich een verkoopstertje en raapt het paartje en de doos op. Nergens denkt iemand eraan om de schoenenregen op te vangen in een op werkhoogte geplaatste lage mand bijvoorbeeld. Dan probeer je een zitplaats te bemachtigen om te passen. Deze zijn meestal bezet met mensen, kinderen, handtassen en stapels schoenen al of niet in dozen. Zoek geen schoenentrekker, die is er meestal toch niet. Vind je het model toch niet zo staan, dan wordt het paar in de kapotte doos ofwel met een touwtje weer opgetrokken tot magazijnhoogte of gooit het verkoopstertje het paar gewoon tot op het eerste. Maar we hebben geluk! Je vindt dit paar wel leuk en het is nog je maat ook. Het verkoopstertje troont je mee naar de kassa. Daar vult ze een grauw gedrukt bonnetje in twee- of drievoud in met behulp van carbonpapier. Meestal moet ook nog een stukje karton voor het voorraadbeheer worden ingevuld. Dit alles legt ze bij de kassierster samen met je betaling. Na nog een paar voorafgaande klanten te hebben bediend is het jouw beurt. De helpster van de kassierster heeft intussen jouw schoenen in een plastiekzak ingepakt. Nu nog het kasticket eraan geniet en klaar is kees. Toch maar goed je wisselgeld nakijken. Weinig kassiersters kunnen tellen. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
DOERIAN. Een van de meest merkwaardige en beruchte fruitsoorten hier in de tropen is de doerian of stinkvrucht (Durio Zibethinus). Deze erg zware vaal groengele ovaalvormige vrucht van zon 25 tot 40 cm heeft dikke vierkante stekels en bevat een tiental onregelmatige lichtbruine zaden omgeven door een vettig, smeuïg, soms wat vezelachtig vruchtvlees licht tot donkergeel van kleur. In Davao, zowat het centrum van de stinkvrucht en zelfs het zinnebeeld van de stad, worden deze rijp rond september tot december en vooral in de fruitstalletjes aan Magsaysaypark aangeboden. Zoals de bijnaam al laat uitschijnen, nog voor je de fruitstalletjes ziet, ruik je al van verre de sterk penetrerende stank. Deze houdt zowat het midden tussen de geur van zwavel, rotte eieren en een pas opgeroerde beerput. Begrijpelijk dat luchtvaartmaatschappijen deze vrucht niet als bagage toelaten. Ook niet als vracht in het vrachtruim. Als je denkt, na al wat ik hier al geproefd en gegeten heb, kan dit er ook nog wel bij, dan kan de prijs je er misschien nog van weerhouden. Een doerian kost zon 80 tot 120 Php de kilo en is dus zowat de kaviaar onder de inlandse fruitsoorten. Zelfs een kleine vrucht weegt al vlug 3 tot 4 kilo en geeft zowat de helft eetbare inhoud. De aankoopsom aan een van de fruitstalletjes wordt dan ook meestal door diverse personen betaald en daar ter plekke aan een tafeltje samen gezellig verorberd. Het is hoe dan ook een vrucht waarvan je de smaak moet leren waarderen. Eenmaal de stinkvrucht wordt geopend en het vruchtvlees is blootgesteld aan de lucht, wordt door de oxydatie, de smaak hemels en is niet te vergelijken met de weeïge geur. Vind ik toch Nog een tip van de doeriankenner die ik toch ben geworden; niet de grootste en zwaarste bevatten veel vruchtvlees. Laat je Filippijnse vrienden vragen naar een doerian met kleine zaden. Smakelijk! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ONVERWACHTE ET(T)ERTJES. We durven op de Boulevard van Dipolog s avonds tegen zonsondergang aan de talloze eetstalletjes wel eens iets gaan eten. Zij serveren BBQ. Barbecue dus. Dat zijn diverse spiesjes met ingewanden zoals kippendarmen, -magen en -hartjes en ook kippenvleugels, -bouten en varkensvlees. Zeg maar spek. Groenten zijn er niet bij. Rijst wel. Zoete frisdranken ook. Maar ik breng wel mijn zakflesje rode wijn mee. Goed tegen de cholesterol met al die ingewanden. Terwijl we op onze spiesjes wachtten kwam een haveloos joch van amper 6 jaar geld bedelen. Erg lief en vriendelijk. Om reden van misbruik geef ik dat nooit. Ze kopen er toch snuiflijm voor of geven het onder dwang af aan hun ouders die er rum of sigaretten mee kopen. Aan een blik van verstandhouding had Eden genoeg. Ze vroeg hem of hij honger had en met ons wou eten. Zijn kleine zwarte oogjes glinsterden. Eden bestelde vlug wat extra voor hem bij. Het smaakte hen zichtbaar. Wanneer hij zowat gegeten had en nog drie kippenpoten als schnabbeltje overhad, kwam een iets groter lotgenootje bij hem staan. Deze overzag het tafereel en vroeg aan ons tafelgenootje om iets met hem te delen. Dat deed hij meteen. Hij gaf hem spontaan één kippenpoot. Toen de andere klaagde omdat hij slechts één kippenpoot van de drie kreeg terwijl zijn vriendje toch al veel gegeten had zei ons klein et(t)ertje dat hij recht had op één poot méér omdat hij het eten aan ons gevraagd had. Kleine wijsneus! Vlug bestelden we nog iets bij voor deze onverwachte gast. (Dipolog, dinsdag 18 augustus 2009)
HOGERE OPLEIDING. Een hogere opleiding in de talloze hogescholen, universiteiten en universiteitjes naar Amerikaans model dat dit land rijk is wordt een luxe voor miljoenen Filippinos. Toch is het iets waar vele families naar uitkijken. Zij pikken uit hun kroostrijk gezin er de meestbegaafde uit en sparen zich de rijst uit de mond om dit kind te laten studeren. Hopende dat, eens afgestudeerd en tewerkgesteld, dit kind dan op hun beurt zijn talrijke broers en zussen kan laten studeren. De realiteit toont aan dat veel minder dan de helft van de gediplomeerden uiteindelijk ook in het examen bij de Beroepscommissie slagen om ook hun licentie te behalen. Verleden jaar slaagden van de 304 586 kandidaten slechts 112 407. Dat is 36,9% ! De studiekosten zijn nochtans naar Filippijnse normen hoog. Een semester voor een gewone cursus in de UP de goedkope (staats)Universiteit van de Filippijnen kost ook daar al 30 000 Php. En in de talrijke verplegerscholen, die over het hele land als paddenstoelen uit de grond rijzen, kost de cursus verpleegsterassistente zowat 14 000 Php per semester. Aangezien verpleegsters voor het Westen, volgens die scholen althans, veelgevraagd en ook hoogbetaald zijn, loopt het schoolgeld voor hen op tot 100 000 Php.! Je zou dan ook mogen verwachten dat er kwaliteit wordt geboden. Niets is minder waar. Het hele jaar zijn er nevenactiviteiten die niets met de materie te maken hebben. Ze zijn er eerder om met veel poeha, show en vertoon nieuwe slachtoffers aan te trekken tot de inhoudloze cursussen. Ook gebeurt het vaak dat een cursus wordt verdaagd tot Of dat de lesgever het laat afweten door andere bezigheden. En men kent geen studiestandaardnorm. De katholiek geïnspireerde instellingen zijn mogelijks nog slechter! Daar wordt ook nog uitvoerig aandacht besteed aan allerhande religieuze activiteiten die ook weeral niets met de cursus hebben te maken. De posters die Dipolog City sieren van het Dipolog Medical Center (DMC) liegen er niet om. In plaats van daarop de aangeboden cursussen te promoten staan er een paar studenten op met als titel; Jesus; live in our heart forever. En daarmee is de studiekous af (Dipolog, woensdag 19 augustus 2009)
NAAR ANGELES. Vandaag gaan we op uitnodiging van Jo Lernout en zijn verloofde naar Angeles. Deze week, op 22 augustus gaan ze trouwen na een verlovingstijd van zowat vijf jaar. Om toch ook wat omringd te zijn door Vlaamse familieleden en vrienden tijdens die belangrijke dag inviteerden ze hen, en ook ons, om de week van het gebeuren te verblijven in Angeles en het huwelijksfeest mee te vieren. Jo biedt logies aan en voorziet uitstappen ondermeer naar zijn gloednieuwe callcenter en ook naar de Pinatubo. Hopelijk is het weer aan onze kant want samen met regenweer dreigt ook gevaar. Je weet maar nooit. Zie vorige bijdragen. We vertrekken deze middag met de Cebu Pacific naar Manila. Eden, DD en ikzelf. Daar overnachten we in ons gebruikelijk hotelletje in Las Piñas, in onze gebruikelijke kamer 48. Morgenvroeg vervoegen we dan de genodigden komende uit België met een KLM-vlucht. Samen rijden we dan naar Angeles. Voor de Pinatubo uitstap bekijken we nog even of ook DD meekan. Ik denk het niet, want het is een lange, verre tocht. En vooral hoog. We zorgen wel voor een yaya, kinderoppas voor die dag. Juist omdat er een goedgevuld programma wordt voorzien, zullen de volgende kroniekjes toch een week langer op zich laten wachten. Uitkijken dus naar de volgende editie met heelwat belevenissen uit Angeles City. (Dipolog, woensdag 19 augustus 2009)
NIEMAND VERANTWOORDELIJK. Sangalan, het hoofd van politie te Capas die de doodsoorzaak van de drie buitenlanders, waaronder een Belg, en drie lokale gidsen door verdrinking op de Pinatubo heeft onderzocht verklaarde dat er niemand aan schuldig was. Hij citeerde de verklaringen van de overlevende trekkers die beweerden dat het weer uitstekend was bij registratie om 11u op die bewuste donderdag 6 augustus. Geen menselijke fout dus, noch van de overheidsdiensten, noch van het inrichtend reisagentschap de Pinatubo Development Corporation, die alle voorgeschreven voorzorgsmaatregelen trof. Dit agentschap is een Koreaans bedrijf die daarvoor de nodige vergunningen heeft. Niets ongewoons, want meer en meer komen lokale bedrijven, ook uit de toeristische- en amusementssector hier in Koreaanse handen. Ook Pagasa, de Filippijnse weerkundige dienst gaf geen waarschuwing waaruit Sangalan besloot dat het de plots veranderende weersituatie was die allen heeft verrast. Met de gekende noodlottige gevolgen. Men wil leren uit deze tragedie om nog stringentere veiligheidsmaatregelen uit te vaardigen om dergelijke verassingen in de toekomst uit te sluiten. (Dipolog, zaterdag 15 augustus 2009)
GOED NIEUWS VOOR KATHOLIEKEN. Na het bannen ervan in juni wegens de kans op A(H1N1) besmetting heeft de aartsbisschop van Manila Gaudencio Kardinaal Gonzales opnieuw toestemming gegeven in het verstrekken van de communie via de mond. Niettegenstaande er nog griepgevallen zijn en de totale bestrijding nog niet is beëindigd, heeft het ministerie van volksgezondheid bekend gemaakt dat de ziekte van een milde vorm is en dat de juiste voorzorgsmaatregelen de verspreiding ervan intoomt, zegt Genaro Diwa, directeur van het Ambt voor Liturgische Zaken. Wel vroeg hij aan de bedieners om door te gaan met strikte hygiëne, zoals daar zijn het zorgvuldig wassen der handen voor en na de mis. Verder vraagt Diwa aan de volgelingen om alle aanbevelingen van de overheid inzake gezondheid na te leven om alzo de kans op besmetting en verder verspreiden van het virus te verhinderen. Kerkgangers hebben dus weer de keuze om de communie te ontvangen. In de hand of rechtstreeks in de mond. (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
HUISHOUDSTER OPGESLOTEN. Vorige week werd Mary Jane Sollano, een 18 jarige huismeid bij Mariano Tan, de broer van het invloedrijke hoofd van de Chinese handelsmissie Luciano Tan door de overheid ontzet uit de residentie van haar werkgever. Dit gebeurde door de politie in samenwerking met de dienst voor welzijn en de commissie van mensenrechten. De advocate van de vader van het meisje die de klacht aanhangig maakte, zei dat het meisje werd mishandeld door de vrouw van Luciano en hun twee kinderen. Volgens de verklaring van Trinidad, een andere personeelslid die kon ontsnappen uit de residentie, werd het meisje vastgebonden. De Tans deden dit al vijf jaar, sinds Mary Jane er begon te werken, zei Trinidad. Conclusie; Mary Jane Sollano werd niet alleen sinds haar 13 jaar gevangengehouden, zij deed ook kinderarbeid! Een kindslaafje dus. Allemaal de uitwassen van een maatschappij die hyperkatholiek (lees; dom) wordt gehouden door de katholieke clerus met grote gezinnen en schrijnende armoede tot gevolg! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
DE REKENING GEMAAKT. Een New Yorks sensatieblad heeft even de rekening verduidelijkt van wat er door President Arroyo en haar gevolg in Le Cirque zou verbruikt zijn. De rekening die naar verluidt op verschillende blogs is te zien vermeldt ondermeer 11 flessen Krug champagne aan 510 US$ per kurkknal. Het gezelschap verorberde ook 140 gram Osetra kaviaar nog eens goed voor 1400 US$. Samen met de genoten spijzen, zou volgens Jejomar Binay, de oppositieburgemeester van Makati dit bedrag voldoende zijn geweest om 3000 (kroostrijke) hongerige families elk drie stevige maaltijden te geven. Ook oppositiesenator Francisco Escudero liet zich horen. Of nu privaat geld of regeringsgeld werd aangewend, het blijft een wrange smaak geven in de mond van de verkwisters, terwijl er zoveel armen in de Filippijnen zijn, zei hij. Een derde van de Filippijnse bevolking, voorzichtig geschat op 90 miljoen, moet het stellen met minder dan 2 US$ per dag. Dure etentjes blijken eerder een gewoonte dan een uitzondering te zijn, want de Washington Post weet te melden onder de titel Maagzuur over twee copieuze maaltijden dat het presidentiële gezelschap, vlak na de ontmoeting met Obama, in Washington zich ook nog tegoed deed in een private ruimte van Bobby Vans Steakhouse aan kreeften, steaks en fijne wijnen. Na de maaltijd werd de rekening nagekeken en betaald door een onbekende vrouw die uit haar handtas de ronde som van 15 000 US$ neerlegde, een genereuze fooi inbegrepen. Aldus de Washington Post. (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ZAKENJET. Eergisteren, zowat 10 maanden voor het aftreden van president Arroyo, zocht Malacañang, het presidentiële paleis, een privé-zakenjet te kopen voor zowat 1,2 miljard Php. (zowat 17 miljoen ). In een advertentie met biedingsvraag in het dagblad The Star werd gespecificeerd dat het een fabrieksnieuw toestel moest zijn met dubbele turbomotor, drukcabine, hulpgenerator en VIP cabine-uitvoering. Het aangeboden vliegtuigmodel moest in het land van oorsprong reeds door VIP of bewindsmensen zijn gebruikt en ook door minimum twee andere naties. Het Paleis opteerde geen tweedehands toestel. De advertentie riep firmas op te bieden voor het gevraagde, zolang ze een herstelplaats in Zuid-Oost Azië hebben met de noodzakelijke gereedschappen, toestellen en gekwalificeerd personeel. Dit alles moest beschikbaar zijn alvorens het toestel wordt geleverd. De fondsen voor de aankoop zouden komen van het Filippijns nationale 2009 budget. Geïnteresseerde bieders werden verzocht een niet terugbetaalbare som van 100 000 Php te storten. Dit kon nog tot 26 augustus. De volgende dag zou de infovergadering voor de bieding zijn. Onder dezelfde Arroyoadministratie schafte men ten minste twee gloednieuwe helikopters aan waarvan er een bij een reddingsoperatie is gecrasht met diverse doden als gevolg. In de turbulentie echter die ontstond over vermeende dure etentjes en de persoonlijke verrijking van President Arroyo werd vandaag besloten van de aankoop af te zien. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
NEW YORKSE FILIPINOS. Ook de New Yorkse Filipinos laten van zich horen over de eerder deze maand genoten luxueuze presidentmaaltijden. Zij vonden een nieuwe Imelda Marcos in president Gloria Macapagal Arroyo. Wij als Filippijnen in New York vinden deze graad van extravagantie van een Filippijns staatshoofd zowel grof als, jammer genoeg, ook bekend, zegde het New Yorks Comité voor Mensenrechten in de Filippijnen. Waarbij ze verwijzen naar Imelda Marcos, die bekend was om ganse etages van Saks Fifth Avenue voor het publiek te laten afsluiten om haar miljoen dollar koopwoede bot te vieren. Op het hoogtepunt van de Marcostijd had de familie miljarden dollars onroerende goederen in New York aangekocht waaronder de Crown Building voor 51 miljoen US$ en het Herald Center voor 60 miljoen US$. Ironisch genoeg verwierp Imelda de aankoop van de Empire State Building voor 750 miljoen US$ wegens te opzichtig, zeggen ze. Dat alles is koren op de molen van de groep die het vertoon van Arroyos extravagantie opmerkte midden in de nationale rouwperiode voor de voormalige President Corazon Cory Aquino, weduwe van de vermoorde senator Benigno Ninoy Aquino. Beiden zeer geliefd bij het publiek. Benevens poepsjieke lunches in vermaarde restaurants is de Big Apple ook de plaats van het 1$ pizzapuntje, de 1.25 $ hot dog van de straatstalletje en de 4 $ rijstschotel in Chinatown. Met een werkloosheid van 400 000 personen in 2008 wegens de economische crisis is dit het dagelijks voedsel voor steeds meer New Yorkers. De president had voor eenvoudige, minder dure en toch culinair aangename gerechten kunnen gaan, besluit de groep. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
DOOD IN BASILAN. Basilan, Zuid-Mindanao, was de plaats waar onlangs 23 militairen de dood vonden en 22 gewond werden tijdens een aanval op twee rebellenkampen gebouwd op de heuveltoppen. Ook 31 leden, sommigen zeggen 20, van deze Al Qaida verbonden groep van Abu Sayyaf vonden de dood. Meer dan 400 soldaten bestormden deze kampen waar ook bommen werden gefabriceerd op 880 km. van de hoofdstad Manila. Deze kampen, waarvan een trainingskamp, werden bemand door 150 rebellen aangevoerd door twee leiders verdacht van reeksen bomaanslagen en kidnappingen. Niettegenstaande er sinds vijf jaar een staakt het vuren is tussen het leger en het MILF, het Moro Islamitic Liberation Front, hebben in Basilan leden van deze groep samen met Abu Sayyaf aan de aanvallen deelgenomen. De lichamen van de gedode soldaten werden door hen verminkt. Het was het dodelijkste gevecht sinds jaren. In Zamboanga, de zuidelijke havenstad van Mindanao, gaf president GMA de laatste eer aan de overleden soldaten en omhelsde de huilende weduwen en familieleden. Zijbeloofde elk van de getroffen families 250 000 Php (3800 ) steun, werk voor de achtergebleven weduwen en schooltoelagen voor de kinderen. President Arroyo riep ook op om alle Moslimverzet uit te roeien. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN BEGONNEN. We laten er geen gras over groeien. Gisteren had ik al een schoolschriftje gekocht om alle details van het aanstaande huwelijk te noteren. Het werd een hele waslijst. Wanneer, welke feestlocatie, welke stijl, restauratie, genodigden, getuigen, uitnodigingen, huwelijksaandenken. En ik ben zeker dat ik nog items vergat. Vandaag gingen we al kijken voor de feestlocatie. We wisten er een paar. Zoals wel meer het geval was ook hier de prijs niet in verhouding tot het gebodene. Uiteindelijk was de wat minder dure veruit de beste, zowel wat omgeving als menukeuzemogelijkheden. Ook de uitbater kwam erg professioneel en zakelijk onderlegd over, dit in tegenstelling met de eerstbezochte locatie. Daar moesten we bijna letterlijk elke inlichting tandheelkundig uit de mond trekken. Dan ging het richting kledijverhuurbedrijf want Eden vond het onnodig om een huwelijkskleed aan te kopen omdat het slechts eenmaal wordt gedragen. En daar kan ik inkomen. Huren bleek dus een goede en kostenbesparende oplossing. In de ruime aircowinkel hadden we keuze te over. Ook hier professioneel erg kundig en adviserend. En niettegenstaande mijn buiten-Aziatische maten kwam ik hier ook aan mijn trekken. Alleen het hemd bleek wat krapjes, maar daar vinden we wel iets op. (Dipolog, woensdag 12 augustus 2009) MET DE BOTTE BIJL ERDOOR. We besloten vandaag de hele dag uit te trekken om heelwat zaken af te werken in verband met ons aanstaande huwelijk op 4 september. Daarom hadden we deze morgen vanaf achten een oudere dame gevraagd om ten onzen huize op kleine DD te passen. Eerst ging het richting stadhuis waar de Civil Registrar onze aanvraag voor huwelijk noteerde en onze documenten nakeek. Nu moeten we minstens 10 dagen wachten. Ook moeten Eden en ik een seminar van enkele uren volgen in verband huwelijks- en familieaangelegenheden, maar dat is een zorg voor later. Dan was het zoeken naar een geschikt huwelijksaandenken voor elke genodigde. Het kostte ons verschillende uren en diverse winkels toen we uiteindelijk in een grote, rommelige winkel terecht te kwamen waar we vonden van wat we zochten, zij het dan het model. Maar aangezien men er net verbouwde was het hele voorraadmagazijn een zootje van jewelste. Men beloofde te zoeken naar de voorraad van ons item en ons morgen uitsluitsel te geven over het al of niet aanwezig zijn in voldoende aantal. Afwachten dus. Vlug even een hapje eten, eventjes naar huis om DD te checken en vervolgens ging het richting enkele bloemenzaken waar we uitkeken om een mooi maar toch voordelig bloemenarrangement te bestellen, zowel voor de serveertafel, als de gastentafels en de trouwauto. Ook het bruidsboeket werd besteld. Tenslotte gingen we even verderop in een computerdrukkerij om de uitnodigingen te kiezen en de tekst ervoor samen te stellen. Met pijnlijke, vermoeide voeten en lichte hoofdpijn reden we allebei huiswaarts. (Dipolog, donderdag 13 augustus 2009)
PLETS, BOEM! Toen we vandaag even na zessen van onze kleine avondwandeling terugkwamen was er aan het kruispunt vlakbij ons appartement een verkeersknoop en volkstoeloop. Er was een frontale botsing gebeurd tussen een rechtdoorrijdende bromfietser en een tricycle die links uit een zijweg kwam. Aangezien verkeerregels hier speciaal zijn gemaakt om aan je laars te lappen en vermits hier boven alles het recht van de sterkste geldt zou het hier alzo logisch zijn geweest dat de bromfietser zwichtte voor de tricycle. Deze nam zijn voorrang van links omdat hij de sterkste was. En de bromfietser knalde eerst met een impact van minimum 70 km/u tegen de trike, vervolgens met zijn blote schedel op de asfalt, want een helm, ho maar! Dat is niet macho. De tricyclebestuurder had slechts lichte verwondingen en zijn passagiers zelfs geen. Anders was het gesteld met onze bromfietser. Hij werd naar het provinciale ziekenhuis, hier vlakbij, gevoerd en zijn leven hangt aan een draadje Hij zal het mogelijks niet kunnen navertellen. (Dipolog, donderdag 13 augustus 2009)
OUDERLIJK BEZOEK. Gisteren tijdens ons bezoek aan de Civil Registrar van de stad wees zij erop dat Eden nog geen 25 was en dat zij bijgevolg volgens de wet de toestemming van haar ouders nodig heeft om te huwen. Dat is op zich geen probleem, ik heb met hen al bijna drie jaar een goede en respectvolle relatie. Alleen, zij wonen in het verre Tampilisan en zelfs daar dan nog in een afgelegen barrio. Komt er nog bij dat ze volop in het wieden van de maïs zitten. En ze zijn ook niet meer van de jongste. Maar ja, als het moet. Zij zijn dus deze morgen al vroeg vertrokken voor een busrit van meer dan 4 uur, om dan hun toestemming te geven voor het huwelijk van hun dochter. Late voormiddag kwamen ze toe. Na wat uitrusten, al bijpratend en na het middagmaal ging het met zijn allen richting stadhuis. Op enkele minuten was het gepiept zodat mama en DD alweer naar huis konden. Papa had voor het feest nood aan een nieuwe uitzet en vermits we toch in de stad waren deden we dat in een moeite door. Een geklede broek met daarop een sportieve polo konden hem wel bekoren. Nu nog even een paar schoenen zoeken. Niettegenstaande papa op grote voet leeft, maat 44 !, vonden we al vlug het gezochte. Fier als een gieter kon ook hij huiswaarts gaan. Nu kwam ik aan de beurt. Mijn schoenen had ik al gevonden in dezelfde plaats waar papa zijn schoeisel vond. Nu nog wat zoeken naar een overhemd. Het eerste witte overhemd dat mij paste was door het veelvuldig aanpassen eerder grauwgrijs van kleur geworden. Het volgend model voldeed eveneens aan mijn wensen en bleek nog netjes ook. Dat was dus ook geregeld. Moe en tevreden gingen ook wij richting appartementje. (Dipolog, vrijdag 14 augustus 2009)
100% GESLAAGDEN. In een artikeltje van mijn vorige reis schreef ik al eens iets over het Technisch Instituut hier in Dipolog die ondermeer dekofficieren en hotelpersoneel vormt. Ofwel moet dit een fantastische eliteschool zijn, ofwel betekenen de examenvragen hier peanuts want regelmatig hangen aan de school spandoeken uit die fier aankondigen dat al hun leerlingen slaagden in het examen! Persoonlijk denk ik dat we best de laatste optie aanhouden als juist. Niet dat beroepsscholen hier overvloedig aanwezig zijn, toch heeft ook Dipolog er ook een paar andere. Benevens beroepen zoals metser, schrijnwerker en elektricien worden ook beroepen als loodgieter en (auto)mecanicien aangeboden. Vreemd is dat ik geen weet heb van het beroep van koeltechnicus. Een beroep die in een warm land als dit toch mogelijkheden heeft, denk ik zo. Ook hier heeft men weet gekregen van het bestaan van callcenters. Daarom biedt alvast een beroepsschool hier een opleiding als callcenter agent aan. Wat dat dan ook moge inhouden. (Dipolog, vrijdag 14 augustus 2009)
ENKEL NOG WAT DETAILS. Vandaag, zaterdag gaan we de paar details proberen afwerken rond ons huwelijk die nog te doen zijn want volgende week zijn we voor een week in Angeles op het huwelijksfeest van Jo Lernout en Annie. Papas nieuwe broek moet worden ingekort. Het huwelijksaandenken is nog niet rond want in die rommelige winkel vond men de voorraad niet. Ook voor mama moeten we nog een feestkleed vinden en, last but not least, ook DD moet er piekfijn uitzien op onze trouwdag. Nee hoor! Ik vergat de trouwringen niet. Er zijn hier wel een paar goudsmeden, maar eerder met de nadruk op smid dan wel op goud. Ze hebben weinig keuze en bieden ook geen waarborg op goed werk want ze kopiëren de modellen uit een postordercatalogus. Binnenkort gaan we toch naar Manila en zullen daar in Binondo, Chinatown, waar honderden juwelenwinkels en dito stalletjes zijn, onze gading zeker vinden. (Dipolog, zaterdag 15 augustus 2009)
ADEMHALINGSPROBLEMEN. Onze Daryl Dave is een kloeke beer maar had toch sinds zijn eerste levensmaanden astmatische neigingen. Af en toe kreeg hij die typische piepende ademhaling of hoestbuien en daarvoor kreeg hij dan medicijnen en moest ook soms inhaleren. Na een week of zo was de bui weer over, soms voor meerdere maanden. Toch knap vervelend voor een baby en natuurlijk ook voor de ouders die voor zon inhalatiekuur ook s nachts moeten opstaan. In onze buurt in Dipolog is een hilot. Dat is een alternatieve genezer die werkt met massages en handopleggingen. Soms werkt hun therapie, soms niet. Bij DD werkte het niet en we bleven in de inhaleringsperiodes hangen. Ik was al terug in Vlaanderen toen Eden weet kreeg van een geroemde vrouwelijke kruidendokter in Ozamis, 2 uur verderop met de bus, en zij vroeg mijn toestemming om daarheen te gaan. Het principe huldigend Baat het niet, dan schaadt het niet, stemde ik toe. Eden maakte een telefonische afspraak en reed er op een morgen met DD heen. De geneester ik kwestie, een vrouw van zowat 50 jaar, de reden van het bezoek kennend, had al een slecht smakende drankje voor DD gemaakt. Ze hoorde zijn reutelende ademhaling, palpeerde heel even zijn borst en rug en zei dat er fluimen vastzaten. Dan wikkelde ze hem in een handdoek om de bittere medicijn beter op te vangen als DD het zou uitspugen of uitbraken. Maar DD is meer gewoon en verbaasde geneester en assistente door het hele zootje zonder verpinken uit te leuteren. Dat had ze nog nooit meegemaakt! Geen spugen of kotsen, zelfs geen huilbui, niets! Nadien was het Edens beurt, en bij mijn terugkomst ook de mijne, om te verbazen. Sinds die dag, nu zowat drie maanden geleden, heeft DD niet meer gehoest of enige aanleg voor astma vertoond! Je ziet, het zijn niet allemaal kwakzalvers hier! Deze dame is voor velen een grote hulp, meestal zelfs de laatste hoop en redding. Ook de allerarmsten kunnen bij haar terecht want ze vraagt nooit enige vergoeding. Natuurlijk geef je naar godsvrucht en vermogen, maar dat is facultatief. Deze dame draagt mijn groot respect weg. Wat pediaters en longspecialisten in al die tijd niet konden met al hun kennis en dure commerciële geneesmiddelen, dat loste zij even op in minder dan 5 minuten en met 1 enkele toediening! Chapeau! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ONHEIL VAN VERAF. Niettegenstaande de taifoen Morakot, hier Kiko genaamd, op diverse honderden kilometers van de Filippijnen passeert geeft hij toch ook zelfs op die afstand dood en vernieling. Zeven personen waaronder drie Franse toeristen en hun Filippijnse gids zijn op de Pinatubo weggevaagd door een laharstroom. Mede door de hevige regenval van de laatste dagen door de taifoen veroorzaakt kwam een stroom van lahar en regenwater naar beneden en dreef de slachtoffers in de eveneens met lahar overstroomde ODonnel rivier. Zij hebben het niet overleefd. Een tweede gids wordt nog vermist. Zes andere Fransen en drie Koreanen werden gered. Lahar is nog het best te vergelijken met vliegas. Het is een soort lichtfijne as die door sommige vulkanen bij eruptie wordt uitgestoten en ligt in metersdikke lagen op de vulkaanhelling en uitgestrekte omliggende gebieden. De Pinatubo is zon vulkaan. Na zijn spectaculaire laatste uitbarsting in 1991 werd de beklimming ervan in het begin gepromoot door het Departement van Toerisme als een toeristische attractie. Het gidsen wordt voornamelijk gedaan door de endemische Aetas, deze stam werd ooit in verleden tijd door inwijkelingen verdreven van hun voorvaderlijke gronden. Als gids hebben ze aldus zo af en toe een inkomen. In 2005 werd de verantwoordelijkheid overgedragen aan de gemeente Capas. Daar vond men het niet nodig om, bij registratie voor de tocht, gezien de op handen zijnde taifoen een toegangsverbod te geven. Met alle nefaste gevolgen vandien. Het waarom wordt nu van hogerhand onderzocht Zambales deelde eveneens in de brokken. De San Juan laharvloeddijk brak door en overstroomde 10 barangays (wijken) waarbij 1784 bewoners dringend moesten worden geëvacueerd en 30 huizen werden meegesleurd. Er worden 10 mensen vermist. De laharstroom vernietigde ook het bruggenhoofd van de Bucaobrug te Botolan zodat de Nationale weg, de enige naar Noord Zambales onderbroken is met alle economische gevolgen vandien. Ook in Baguio was er onheil. Een aardverschuiving sleurde een krotwoning op een steile helling gebouwd mee de diepte in en werd samen met de bewoners drie kinderen en hun ouders bedolven. Enkel de ouders overleefden de ramp. Elders viel een woning neer die op een klip was gebouwd. De bewoners, een hoogbejaard echtpaar, werden naar het nabije hospitaal gebracht. Diverse andere aardverschuivingen hebben de overheid ertoe verplicht om bepaalde wegen, waaronder de strategisch economisch belangrijke Kennon Road, in die bergachtige streek voorlopig te sluiten. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
GEEN TECHNOLOGISCHE ACHTERSTAND. Westerlingen die denken dat de Filippijnen een achtergesteld land is met betrekking tot technologie slaan behoorlijk de bal mis. Er is misschien een grote achterstand wat machines en robotica betreft voornamelijk omdat de arbeid hier spotgoedkoop is maar dit gaat niet op voor de commerciële dingen. Er is hier een groot aanbod van commerciële high tech snufjes allerhande, weliswaar meestal slechts voor de happy few die het zich kunnen permitteren. Neem nu de flat screen tv LH70 van LG. Hij heeft een stabiel beeld van 120 Hz. en is full High Definition. Hij heeft zelfs een Bluetooth om zonder veel poespas beelden van tv direct naar je gsm over te zetten! Voor de minder financieel draagkrachtigen is er, terwijl wij nog maar nauwelijks in het mp4-tijdperk komen, nu ook de mp5 op de markt! En, vermits de Filippijn steeds meer beschikt over twee of zelfs drie gsms met een privaat en zakennummer zijn er al geruime tijd enkele gsms op de markt die twee simkaarten kunnen bevatten. Door de concurrentie is de kostprijs ervan nagenoeg met de helft verminderd en kan je al zon ding kopen voor 3500 Php. (55 ) Dan wel van Chinese makelij. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
NATIONALITEITENUPDATES EN ANDERE. Wanneer de eerste berichten binnenkwamen van de op de Pinatubo door het uitzinnige water gedode personen waren het drie Canadezen. Even later bleek het om drie Fransen te gaan. Een mens kan zich al eens vergissen. Vandaag maakt men gewag van twee Fransen en een Belg. Die internationale paspoorten zijn dan wel ondermeer in het Engels en Frans opgesteld maar niet in het Tagalog! Bij het beklimmen dienen de lokale autoriteiten normaal de identiteit van de klimmers te registreren. Of men dit gedaan heeft en zo ja, met welke zorgvuldigheid was niet te achterhalen, doch ik kan het raden! Trouwens, men komt nu plots met een heel ander verhaal over de veiligheid aanzetten. Lokaal zou men de klimmers hebben gewaarschuwd voor de gevaren van uitzinnige water- en modderstromen op de hellingen van de Pinatubo. Een toegangsverbod werd niet gegeven. Misschien wordt dat morgen dan wel het geval Het dodental is inmiddels gestegen tot 20 ook al omdat men in Baguio de lichamen van 8 mijnwerkers, van de 12 die onder de aardverschuiving waren bedolven, heeft teruggevonden. Even verderop zoekt men nog naar 6 andere mijnwerkers. Een deel van de nationale weg naar Botolan is herschapen in een kolkende en snelstromende rivier die huizen ontheemd, bomen ontwortelt en wagens als luciferdoosjes meevoert. Niettegenstaande Morakot zich van de Filippijnen verwijdert waarschuwt het Pagasa voor blijvende regenval die aardverschuivingen en plotse watervloeden veroorzaken. (Dipolog, zondag 9 augustus 2009)
NIEUW EN AL VERHUISD. Enige dagen geleden bouwde men hier vlakbij, op aangestampte aarde en grenzend aan een private betonweg, een verkoopsstalletje met houten balkjes, triplexplaten en met een dakje van oude metalen golfplaten. Het werk schoot goed op want na twee dagen was het reeds af en zagen we enkele bemande kookpotten staan. Het was een turo-turo geworden, een eetstalletje met eenvoudige Filippijnse gerechten. Welgeteld twee dagen stond het er. Dan, de volgende morgen zagen we het stalletje plots op een wat verdere plaats staan. Het ding was in zijn geheel verplaatst na klacht van de eigenaar waar het eerst stond. Men had het doodgewoon op zijn terrein gezet zonder zich van enig eigendomsrecht of wat ook zich iets aan te trekken. Je moet maar durven! Conclusie; het is hier erg belangrijk, dit om onaangename verassingen te voorkomen, dat je je eigendommen regelmatig persoonlijk inspecteert. (Dipolog, zondag 9 augustus 2009)
LE CIRQUE. Er is hier nogal wat heibel ontstaan nadat bekend werd dat President Gloria Macapagal Arroyo tijdens het werkbezoek in de VS met haar uitgebreid gevolg het avondmaal gebruikt had in het vermaarde, peperdure en grotendeels Italiaans geïnspireerd New Yorks restaurant Le Cirque. (www.lecirque.com). De rekening zou zomaar eventjes 20 000 US$ hebben bedragen. Ik zeg zou, want het bericht werd de wereld ingestuurd door Bayan, de communistische oppositie. Perssecretaris Remonde, die ook bij het gezelschap was in Le Cirque, zei dat alles fel werd overdreven en dat zij aanzaten voor een eenvoudig laatavondmaal nadat de President weerkwam van de ontmoeting met Obama in Washington. We bestelden een gewoon menu dat overal ter wereld in elk restaurant verkrijgbaar is met soep vooraf, hoofdschotel en koffie of thee na, zei hij. We weten niet wat het kostte omdat Martin Romualdez, een Republikein ons inviteerde en nadien ook de rekening betaalde. Het blijkt dat Romualdez een vriend is van de restauranteigenaar, zei hij nog. En er waren geen exclusieve gerechten of champagne. Danilo Suarez, een andere Republikein en een van de 28 wetgevers die ook in het ruime gezelschap vertoefden zei dat het prijskaartje redelijk was. Het eten was goed maar de plaats is niet chic. Met ons aantal is 20 000 US$ niet overdreven en daar de Filippinos een gastvrij volk zijn werd ook het entouragepersoneel en de Amerikaanse veiligheidsagenten mee aan tafel gevraagd, besloot hij. Maar Senator Myriam Defensor-Santiago vond het etentje excentriek en excessief als mensen van een ontwikkelingsland zomaar eventjes 1 miljoen Php ervoor neertelden. Zelfs als dit niet werd betaald met staatsgeld dan doet de gever nog geen gunst aan de President zei ze. Ik was verrast het is een erg duur restaurant. Ze hadden een goedkoper moeten kiezen. Het waren net elitaire internationale beroemdheden! De senator, die leed aan oververmoeidheid en in haar hotel at, melde dat aan de President en vertelde erbij dat zij soms een rijstmaaltijd gebruikte in een Vietnamese restaurant voor de prijs van 10 US$. Jejomar Binay, burgemeester van Makati en oppositieleider zei dat dit een nieuw schandaal was en dat de Amerikaanse pers voorbij ging aan het feit dat GMA President Obama had ontmoet maar daarentegen wel het exclusief etentje van 20 000 US$ dik in de verf zette en wijdverspreide. We kunnen dat dineetje toevoegen aan de lange lijst van schandalen van de Arroyoregering dat ons land in schande en verlegenheid bracht, besloot hij. (Dipolog, maandag 10 augustus 2009)
ALEA IACTA EST. De teerling is geworpen! Eden en ik gaan huwen! Dankzij de tergende procedures en ongefundeerde negatieve argumenten van ons aller Ministerie van Buitenlandse Zak(k)en in verband met het legaal samenwonen van Eden en ik, is een wettelijk huwelijk de voor de hand liggende en ook enige optie. Meteen geef ik de gouden raad aan allen die het voorziene wettelijk recht van legaal in België samenwonen met een Filippijnse partner willen benutten; Begin er niet aan! De Belgische Staat speelt vuil spel en boycot dit recht met alle mogelijke middelen. Voer voor rechtsgeleerden en Straatsburg! Ook een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenzaken geeft geen respijt. Hoe kan het ook anders; wiens brood men eet, wiens woord men spreekt, nietwaar? Meer dan twee maanden wachten en dan een nonsensicaal antwoord krijgen, daarna in beroep gaan en na nog eens vijf maanden een evenzeer nonsensicaal arrest ontvangen. Schande! Maar niet getreurd; gedurende de zeven wachtmaanden was ik merendeels bij haar en DD in Dipolog. Wel tussendoor ook even voor twee maanden in Vlaanderen om een en ander te regelen, zoals alle nodige documenten verzamelen om bij visumweigering het nodige te kunnen doen, en waarvan nu bij deze de eerste stap is gezet. Wordt ongetwijfeld, in diverse stukjes, vervolgd! (Dipolog, dinsdag 11 augustus 2009)
BIJNA 5000 GEWEIGERDEN. In het eerste halfjaar werd aan 4930 Filippijnen het recht geweigerd om het land te verlaten tegenover slechts 1511 in dezelfde periode van het jaar daarvoor. Dit heeft niet alleen te maken met de verscherpte grenscontrole voor mensenhandel maar ook wegens de verslechterde economische toestand die meer en meer mensen dwingt om hun geluk en inkomen elders en op een andere manier te vinden. Maar meestal komen zij van de regen in de drop terecht. De meesten waren verdacht van het slachtoffer te zijn van mensenhandel of illegale uitzendbureaus. Anderen hadden vervalste of onvoldoende reisdocumenten. Zowat 1236 werden als tourist worker verdacht. Zogeheten toeristen die, eens op hun toeristische bestemming er illegaal gaan werken. Mensenhandel kan diverse vormen aannemen. Zo heb je prostitutie en sexuele exploitatie. De doorgaans jonge, mooie, doch weinig geschoolde vrouwen, veelal komende uit arme afgelegen berggebieden, worden werk beloofd als huishoudhulp tot ze in het buitenland ondervinden dat ze andere katten te geselen hebben. Ook veel voorkomend is gedwongen arbeid, erfdienstbaarheid (vooral in India) en slavernij. De slachtoffers worden illegaal en zonder enige redelijke vergoeding dagelijks lange uren tewerkgesteld in obscure gesloten bedrijfjes. Sinds een decennia is er ook de sterk groeiende orgaanmarkt. Het wordt een gewoonte dat rijke buitenlanders, in nood aan een orgaan, beroep doen op een tussenpersoon die dan een donor zoekt. De slachtoffers in financiële nood, ontdekken algauw na het geven van hun orgaan dat het de tussenpersoon is die met de poen gaat lopen. Verder worden ook kinderen verkocht en het land uitgebracht via illegale adoptie of via een vroeg gearrangeerd huwelijk (vooral bij moslims). Ook worden mensen aangeworven voor de rijke landen als bedelaars of straatverkopers. Zelfs aan geheime religieuze genootschappen en culten en ook aan ondergrondse sportorganisaties worden mensen verhandeld. Wat voor sport daar wordt beoefend laat zich raden In 2008 werden 90 gevallen van mensenhandel voor de Filippijnse rechtbanken gebracht. In het eerste halfjaar van 2009 reeds bijna 200! (Dipolog, zaterdag 1 augustus 2009)
STORMWAARSCHUWING. We hebben in de dikke maand dat ik hier ben al verschillende tropische stormen of taifoens meegemaakt. Molave (hier Jolina genoemd) is pas de achterdeur uit of Morakot, (hier Kiko genoemd) passeert Basco, Batanes op zon 620 km. Niet dat ons dat veel kan deren; Mindanao ligt zuidelijk en niet in de traditionele route die door de taifoens wordt gevolgd. Maar de eilanden van de Visayas en Luzon met Manila hebben er daarentegen regelmatig last van. Wij hebben hoogstens wat fellere winden en wat hogere golven op zee. Nu hebben ze hier wel een weerkundige dienst Pagasa (de Philippine Atmospheric, Geophysical and Astronomical Services Administration) maar die kan je niet vergelijken met ons KMI want je krijgt op tv slechts heel summier het weerbericht met de eventuele stormwaarschuwing. Het gaat allemaal zodanig vlug en oppervlakkig dat je met moeite weet wat je boven het hoofd hangt. Een Frank De Boosere is hier onbekend en broodnodig. Om toch goed op de hoogte te blijven van mogelijks naderend onheil registreerde ik me verleden jaar bij de in de UK gebaseerde organisatie Tropical Storm Risk (TSR) die bij dreigend risico gratis noodberichten over naderende stormen en taifoens per mail stuurt. Deze organisatie wordt door verschillende Britse firmas gesponsord en krijgen de steun van de Britse Meteorologische Dienst. Je kunt bij je registratie aangeven voor welk werelddeel of -delen je interesse uitgaat. Bij naderende storm stuurt men een infomail en telkens er een verandering voorkomt in kracht of richting krijg je een update. Geïnteresseerden kunnen zich steeds aanmelden op www.tropicalstormrisk.com/ Je hebt geen verplichtingen, men vraagt enkel waarom je eraan bent geïnteresseerd. In mijn geval, geïnteresseerd aan reizen in Zuidoost Azië, kan het zijn dat ik in maanden niets verneem omdat er ook niets te melden valt. Plots kondigt een nieuw windevenement zich aan en lopen de alarmmails naargelang de ontwikkeling binnen. De speciaal gehanteerde schaal geeft 7 windkrachtniveaus aan. Gaande van TD (tropische depressie) met winden minder dan 63 km/u en TS (tropische storm) met winden tussen 63 tot 118 km/u, naar Cat1 (orkaan categorie 1) wind tussen 119 en 153 km/u, en Cat2 (orkaan categorie 2) met wind tussen 154 en 177 Km/u. Tenslotte zijn er nog de intense orkanen Cat3 met wind tussen 178 en 210 km/u, Cat4 met wind tussen 211 en 250 km/u, en Cat5 met winden boven de 250 km/u. (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009)
OPGERUIMD STAAT NETJES. De doorsnee Filippijn, totaal ongeïnteresseerd in milieu en afvalbeheer, gooit zijn afval gewoon waar hij het volgens hem kwijtkan. Dit kan zowel op het land of het strand zijn, als in de rivier of in de zee. Wat enigszins drijfbaar is troept dan afhankelijk van de windrichting soms in grote scholen samen in de ooit mooie baaien en op de stranden. De baai van Manila en meer bepaald de daarmee parallel lopende drukbereden Roxas Boulevard leverde gisteren onverwachts een goed gestoffeerde staalkaart af van wat er aan drijfbare afval door de Filippijn zoal in de zee wordt gedumpt. De door de tropische storm opgezweepte golven richtten zich haaks op de Boulevard. Daarbij gooiden ze ettelijke kubieke meters afval op het voetpad en op de rijbanen. Vooral het stuk tussen Padre Faura en de Ambassade van de VS werd zwaar getroffen door een zee van afval. De automobilisten hadden de grootste moeite om er doorheen te geraken, de straatvegers vochten tegen de bierkaai en men moest de grote middelen, in de vorm van een vrachtwagen met laadkraan, inzetten om alles op te ruimen. Deze maal gaf de zee het achteloos gedumpte afval eens terug. Geen mooi zicht, maar of het voor de Filippijn een les zal zijn? (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009)
GOLF VAN ADEN. De Filippijnen is ook een voorname zeevarende natie weliswaar niet zozeer met schepen maar wel met de bemanningen ervoor. Gedurende het bezoek aan de VS heeft Presidente Gloria Macapagal Arroyo ook met de betrokkenen aldaar gesproken en hulp aangeboden voor het vrij en veilig houden van de Golf van Aden waar goed geoutilleerde Somalische piraten het leven van menig zeeman in gevaar brengen. Men zou, ondermeer samen met de VS, een en ander op poten zetten om de piraten te bekampen. Een groot deel van de lagere bemanning op zeeschepen van diverse nationaliteiten bestaat uit Filippinos. Ver van vrouw en kinderen proberen zij op die manier de achtergebleven familie een beter bestaan te verschaffen. De vele zeevaartscholen leveren elk jaar talrijke nieuwe jonge dekmatrozen af. Eenmaal 40 a 50 jaar geworden zien ze het niet meer zitten op de lange omvaart, mede door ouderdomsproblemen of door familiale. Want, ook hier geldt, uit het oog is uit het hart. Zij verdienen dan bijvoorbeeld de kost als taxichauffeur of tricycledriver. (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009) NAWEEN VAN EEN STAATSBEGRAFENIS. Nu Cory vreedzaam bij haar echtgenote ligt wordt het tijd voor beoordelen en veroordelen. De vier erewachten, een van elk van de drie legeronderdelen en de een van de Nationale Politie worden geroemd voor het moedig volhouden van hun buitengewone taak. Gedurende negen uur stonden zij op wacht op de traag voortschrijdende lijkwagen van Manila Kathedraal tot het 20 km. verderop zijnde Manila Memorial Park in Parañaque. Al die tijd aten noch dronken zij. Ze konden enkel zich aan de regendruppels die van hun gelaat drupten wat laven. En een plasbeurt was ook niet voorzien. Zij weigerden resoluut elk voedsel of drank door de omstaanders spontaan aangeboden. Dit zou een ontluistering van de ceremonie zijn geweest. Wel deden zij af en toe kleine spierbewegingen om de stramheid tegen te gaan. Pas na aankomst in Parañaque waar de lijkkist werd ontladen werden zij van hun eretaak ontlast. Hoeft het worden gezegd dat ook zij zich vlug gingen ontlasten? Voor deze bijna onmenselijk volgehouden eretaak worden zij voorgedragen voor een eervolle vermelding buiten gevecht. Dit is de hoogste onderscheiding in vredestijd. Enkelen van hen kregen een week vrijaf om van hun onmenselijke taak te bekomen. Minder goed gaat het met de bekende tv-presentator Willie Revilliame. Tijdens de begrafenis van Cory Aquino ging de liveshow Wowawee door Willie gewoon door. De bonzen van ABS-CBN hadden zulks besloten. Maar omdat Willie bij uitstek het gezicht van Wowawee en bijgevolg ook ABS-CBN is heeft hij, en niet de bonzen de boter opgegeten! Vele kijkers vragen zijn onmiddellijk ontslag en op de andere zenders komt een hele discussie op gang of hij zou moeten vervolgd voor oneerbiedigheid tegenover een voormalig staatshoofd. Willie heeft zich al openlijk verontschuldigd en zegt bereid te zijn om zijn straf, al weze zelfs gevangenisstraf, lijdzaam te ondergaan. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
FOTOKOPIEËN. Laatst moest ik wat fotokopieën nemen. Of liever, laten nemen, want met een overvloed aan goedkope werkkrachten heeft men ook hier personeel zat. Voor mij stond een oud besje, ik schat ze tegen de tachtig en ze moest zomaar even honderd copies hebben van een welbepaald document. Toen de machine de copies begon te spuwen bemerkte ik dat het een kleinletterige tekst betrof gevat in een lay-out van een groot kruisbeeld op Golgotha. Enkele dagen later, toen ik weer in het stadje was zag ik het resultaat. Blijkbaar had ze naarstig gewerkt en was het haar erom te doen om deze poster met kruisbeeld te verspreiden aan alle goedgelovigen want op verschillende schamele voordeuren zag ik de kruisbeeldposter aangeplakt. Ik ben niet zo erg religieus, het gevolg van mijn Jezuïetentijd, maar hoop toch dat het besje er haar hemel mee verdient. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
AAN DE SCHOOLPOORT. Aan de poorten van de lagere scholen is het altijd een drukke bedoening. Niet alleen zijn er steeds in- en uitlopende kinderen omdat de klassen hier niet altijd gelijk beginnen en eindigen. Weet dat sommige scholen door de massale kinderpopulatie, soms zelfs lessen in shifts geven! Vlakbij de schoolpoorten staan wel altijd een half dozijn of meer verkopers. Wat zij verkopen zijn doorgaans weinig kostende prullaria die weinig of niets met schoolbehoeften te maken hebben. Het leidt de kinderen eerder af van hun concentratie op de lessen. De ene verkoopt zakjes prentjes van Superman of stickers van Barbie en konsoorten, een andere biedt plastic speelgoed aan genre verkocht is kapot. Een volgende biedt kleurrijke kitscherige stickers aan om de notities in de schoolschriften met vlindertjes of bloemetjes wat op te fleuren. (Dat zou je bij ons eens moeten proberen! Je rapport zou ook opgefleurd zijn, denk ik zo )) Nog een andere verkoopt kleurige elastiekjes. Deze nieuwe rage is eigenlijk zo oud dat ook mijn vrouw dit nog heeft gespeeld. Een aantal elastiekjes worden neergelegd en door het slaan met de bolle handen op de grond in eigen kamp gewaaid. Al deze verkopers hebben een soort van grote triplexplaat met vijsoogjes en duimspijkers waarop ze hun waren tentoonspreiden. Anderen verkopen kleine snacks zoals gefruite visballetjes of kippenpoten. Nog anderen gaan de zoete toer op; zij bieden het jonge grut snoepgoed of ijskreem aan. De gemene noemer hier is goedkoop en ongezond. En de schooldirectie laat maar begaan. Met naar gewoonte een vergoeding voor de inschikkelijke ambtenaren. Een enkele verkoper biedt in kleine plasticzakjes, ook aan een triplexplaat opgehangen, naar zuurstof happende goudvisjes. Het ontgaat mij volledig wat een klein kind daarmee moet aanvangen. Kinderen, waarvan de ouders met moeite de schamele eindjes aan elkaar kunnen knopen en zeker geen budget hebben om aquariumpje, laat staan een zuurstofpompje te kopen. Bij sommige gezinnen zou het pompje nog niet eens werken; ze hebben geen elektriciteit! (Dipolog, maandag 3 augustus 2009)
EDEN WORDT 23. Niettegenstaande de goede voorbereiding, het beperkte aantal genodigden en de hulp van ondermeer Jennifer, een enkele dagen bij ons logerende kennis van Eden, hadden we toch nog de handen vol om een en ander in goede banen te leiden en onvoorziene probleempjes op te lossen. De kipfilet die in onze diepvries zat bijvoorbeeld, nodig om die vroege namiddag de pancit te maken bleek na ontdooien meer op visfilet te lijken. Eigenlijk was het ook vis! Ik dus vlug in mijn kleren en een tricycle gesprongen om dit euvel middels de beenhouwerij in Lee Plaza te verhelpen. Nadien moest rond 5 uur het versgebakken speenvarkentje en de daarvan afgeleide bereidingen zoals dinuguan en inatahan worden opgehaald. Maar einde goed, alles goed. We konden tijdig het kokkerellen beëindigen onze gasten arriveerden min of meer op het gestelde uur van 6 en het feestmaal kon beginnen. Niettegenstaande alles even lekker was, ging ik toch weer voor de dinuguan, mijn lievelingsgerecht. Dan volgde het dessert. Maribel, een zuster van Eden die niet aanwezig kon zijn want te ver, had speciaal voor haar een reuze taart gebakken en vanuit Siocon met de bus meegegeven. Na nog wat kletsen gingen we enkele uurtjes doorbrengen in de karaokebar op een boogscheut van ons appartementje. Daar werd naar Filippijnse gewoonte lustig gekweeld en ook wat gedronken. Zo rond middernacht vonden onze gasten het welletjes en namen zij van ons afscheid. (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
DE BUS NAAR SIOCON. De reisduur naar het landelijke en verafgelegen Siocon bedraagt zowat 10 uur. Er zijn twee gammele bussen die eens per dag deze route afleggen. Een vertrekt uit Dipolog om 21 uur en komt dan zo rond 7 8 uur de volgende ochtend in Siocon toe. De andere vertrekt vanuit Siocon om 2 uur in de morgen naar Dipolog om dan hier om 10 11 uur toe te komen. Deze bussen vanuit Siocon worden niet alleen beladen met passagiers maar ook met rurale koopwaren tot op het dak, zeg maar vruchten des velds. Vanuit Dipolog worden dan stadse producten meegenomen door de reizigers; werktuigen, speciale meststoffen en andere daar zeldzame spullen. Echter, en dat is bij ons totaal ongekend en ongebruikelijk, je kunt ook, aan geringe kostprijs, pakjes en enveloppen met inhoud meegeven met de buschauffeur en zijn begeleider. Deze kunnen zowel documenten als geld bevatten als andere goederen. Ze worden te goeder trouw afgegeven; enig document daaromtrent wordt niet verstrekt. De bestemmeling wordt van de komende zending door de afzender op de hoogte gebracht met sms die ook het busnummer vermeldt. De bestemmeling gaat dan rond aankomsttijd van de bus naar de terminus en vraagt daar aan de begeleider naar de te verwachten zending met opgave van aard, afzender en bestemmeling. Dit wordt dan zonder verdere poespas overhandigd. Zo ook onze taart uit Siocon. Hij had de busrit van 10 uur goed doorstaan en was nog best lekker ook! (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
CORY AQUINO IS BEGRAVEN. Vandaag was het zover; het nationale icoon van de EDSA-revolutie en geweldloze opstand tegen het Marcosregime is begraven. De urenlange eredienst had plaats in de kathedraal van Manila alwaar talrijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, zowel vrienden als tegenstanders samen met heelwat bekende showmensen hadden plaatsgenomen. De tallozen die geen plaats vonden in de afgevulde kerk konden op grote schermen de ceremonie volgen buiten in beklemmende hitte en de regenlucht, onder meegebrachte paraplus, want ook de hemel weende. De dienst werd met vele, lange en vooral emotionele toespraken doorspekt. Ook haar dochter, een gekende tv presentatrice deed haar duit in het zakje en beroerde het publiek met een lange emotionele rede zowel in het Tagalog als Engels waarin de kwaliteiten van haar moeder en voormalige presidente uit de doeken werd gedaan. Alles werd life uitgezonden door diverse tv-stations die elkaar de loef afstaken met technische hoogstandjes met tussendoor studiogesprekken. Nadien volgde nog de 20 km. lange en bijna negen uren durende traag voortsluipende begrafenisstoet van Manila Kathedraal, via Makati naar de laatste rustplaats in Parañaque, dichtbij de Ninoy Aquino International Airport waar haar man destijds werd vermoord. Corazon Cory Aquino werd naast Ninoy Aquino begraven, eigenlijk bijgezet, in het bovengronds familiemausoleum op het Manila Memorial Park in Parañaque. Het afscheid nemen aldaar duurde tot rond de klok van negen waarna dan de stenen sluitplaat van het mausoleum, onder het oog van duizenden rouwenden, met mortel werd aangebracht. Het militair detachement marcheerde af en men zong Te Lourdes op de bergen , dit alles door diverse tvs life gecoverd met een geel lintje in de bovenhoek van het scherm Vele officiële instanties gaven hun personeel over het hele land die met gele lintjes voor Cory was versierd een, soms onbetaalde, dag vrijaf om een en ander te kunnen bijwonen. Honderdduizenden waren dan ook daarvoor op de been. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN. Neeneen, niet voor mij! Dat is voorlopig nog niet aan mij besteed. Op 22 augustus zegt Jo Lernout te Angeles adieu aan zijn vrijgezellenleven en treedt in het huwelijk met Annie Sison na eerst vijf jaar te hebben samengewoond. Als genodigde wist ik dit allang maar verzweeg het omdat ik dat toch iets uit de privésfeer vond. Het Vlaamse Dag Allemaal dacht daar anders over en schreef onlangs een artikel gebaseerd op Jos uitnodiging aan zijn vrienden. Ook de financiële en zelfs de familiale details werden te grabbel gegooid. En waar men tekst tekort kwam vulden een paar oude fotos het artikel op. Jo en Annie inviteerden zowat 300 gasten waaronder een vijftigtal vanuit België. Voor deze laatsten bieden ze als compensatie voor hun lange, vermoeide vliegreis een weekverblijf aan in een resort. Ook wij zullen daar een week verblijven ook al omdat tijdens die week diverse excursies door hem worden voorzien ondermeer naar zijn gloednieuw callcenter en ook naar de Pinatubovulkaan. Dit komt goed gelegen; ik was reeds diverse malen in Angeles maar zag nog nooit de Pinatubo van dichtbij. Schande! Gelukkig doen Jo en Annie er iets aan. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
OP HETE KOLEN. Sinds vandaag zitten Eden en ik met ongeduld op een verlossende mail te wachten. Immers vandaag wordt Edens zaak in beroep inzake visum voor legaal samenwonen (cohabitation) behandeld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Eden, en in ondergeschikte orde ook Daryl Dave, hadden van ons Ministerie van Buitenlandse zaken daarvoor destijds een visumweigering gekregen. De pietluttige en/of totaal niets ter zake doende argumenten waren van die aard dat een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen via een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten en etnische minderheden zich opdrong. Ik geloof er sterk in dat de ambtenaar die het dossier behandelde het nauwelijks heeft bekeken en er met zijn pet heeft naar gegooid. Meer nog, dat hij er geen jota van heeft gelezen, laat staan begrepen. Ik verklaar mij nader. Het door ons ingediende dossier bevatte zowat 100 bladzijden grotendeels in het Engels, deels in het Nederlands. De botte weigering bestond uit een gecomputeriseerd standaardformulier waarop men een en ander had aanvinkt! Deze opmerkingen waren niets ter zake doende woordkramerijen van zulkdanig kaliber dat de ambtenaar het dossier niet kon gelezen hebben. Meer! Het antwoord was in het Frans gesteld waarbij dus elke elementaire beleefdheid tegen de burger ontbrak om hem in zijn taal te antwoorden. Hieruit bleek natuurlijk ook de Engelse en Nederlandse taalonkundigheid van de ambtenaar in kwestie. Ik heb een sterk vermoeden dat het zenden van een weigering zonder zelfs maar het dossier te bekijken een normale procedure is; men bespaart aldus veel op manuren en, als de aanvrager het beu wordt en er de brui aan geeft heeft men weer een dossier minder te behandelen. Bureaucratie op zijn smalst! Wordt vervolgd. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
AAN DE SCHOOLPOORT. Aan de poorten van de lagere scholen is het altijd een drukke bedoening. Niet alleen zijn er steeds in- en uitlopende kinderen omdat de klassen hier niet altijd gelijk beginnen en eindigen. Weet dat sommige scholen door de massale kinderpopulatie, soms zelfs lessen in shifts geven! Vlakbij de schoolpoorten staan wel altijd een half dozijn of meer verkopers. Wat zij verkopen zijn doorgaans weinig kostende prullaria die weinig of niets met schoolbehoeften te maken hebben. Het leidt de kinderen eerder af van hun concentratie op de lessen. De ene verkoopt zakjes prentjes van Superman of stickers van Barbie en konsoorten, een andere biedt plastic speelgoed aan genre verkocht is kapot. Een volgende biedt kleurrijke kitscherige stickers aan om de notities in de schoolschriften met vlindertjes of bloemetjes wat op te fleuren. (Dat zou je bij ons eens moeten proberen! Je rapport zou ook opgefleurd zijn, denk ik zo )) Nog een andere verkoopt kleurige elastiekjes. Deze nieuwe rage is eigenlijk zo oud dat ook mijn vrouw dit nog heeft gespeeld. Een aantal elastiekjes worden neergelegd en door het slaan met de bolle handen op de grond in eigen kamp gewaaid. Al deze verkopers hebben een soort van grote triplexplaat met vijsoogjes en duimspijkers waarop ze hun waren tentoonspreiden. Anderen verkopen kleine snacks zoals gefruite visballetjes of kippenpoten. Nog anderen gaan de zoete toer op; zij bieden het jonge grut snoepgoed of ijskreem aan. De gemene noemer hier is goedkoop en ongezond. En de schooldirectie laat maar begaan. Met naar gewoonte een vergoeding voor de inschikkelijke ambtenaren. Een enkele verkoper biedt in kleine plasticzakjes, ook aan een triplexplaat opgehangen, naar zuurstof happende goudvisjes. Het ontgaat mij volledig wat een klein kind daarmee moet aanvangen. Kinderen, waarvan de ouders met moeite de schamele eindjes aan elkaar kunnen knopen en zeker geen budget hebben om aquariumpje, laat staan een zuurstofpompje te kopen. Bij sommige gezinnen zou het pompje nog niet eens werken; ze hebben geen elektriciteit! (Dipolog, maandag 3 augustus 2009)
EDEN WORDT 23. Niettegenstaande de goede voorbereiding, het beperkte aantal genodigden en de hulp van ondermeer Jennifer, een enkele dagen bij ons logerende kennis van Eden, hadden we toch nog de handen vol om een en ander in goede banen te leiden en onvoorziene probleempjes op te lossen. De kipfilet die in onze diepvries zat bijvoorbeeld, nodig om die vroege namiddag de pancit te maken bleek na ontdooien meer op visfilet te lijken. Eigenlijk was het ook vis! Ik dus vlug in mijn kleren en een tricycle gesprongen om dit euvel middels de beenhouwerij in Lee Plaza te verhelpen. Nadien moest rond 5 uur het versgebakken speenvarkentje en de daarvan afgeleide bereidingen zoals dinuguan en inatahan worden opgehaald. Maar einde goed, alles goed. We konden tijdig het kokkerellen beëindigen onze gasten arriveerden min of meer op het gestelde uur van 6 en het feestmaal kon beginnen. Niettegenstaande alles even lekker was, ging ik toch weer voor de dinuguan, mijn lievelingsgerecht. Dan volgde het dessert. Maribel, een zuster van Eden die niet aanwezig kon zijn want te ver, had speciaal voor haar een reuze taart gebakken en vanuit Siocon met de bus meegegeven. Na nog wat kletsen gingen we enkele uurtjes doorbrengen in de karaokebar op een boogscheut van ons appartementje. Daar werd naar Filippijnse gewoonte lustig gekweeld en ook wat gedronken. Zo rond middernacht vonden onze gasten het welletjes en namen zij van ons afscheid. (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
DE BUS NAAR SIOCON. De reisduur naar het landelijke en verafgelegen Siocon bedraagt zowat 10 uur. Er zijn twee gammele bussen die eens per dag deze route afleggen. Een vertrekt uit Dipolog om 21 uur en komt dan zo rond 7 8 uur de volgende ochtend in Siocon toe. De andere vertrekt vanuit Siocon om 2 uur in de morgen naar Dipolog om dan hier om 10 11 uur toe te komen. Deze bussen vanuit Siocon worden niet alleen beladen met passagiers maar ook met rurale koopwaren tot op het dak, zeg maar vruchten des velds. Vanuit Dipolog worden dan stadse producten meegenomen door de reizigers; werktuigen, speciale meststoffen en andere daar zeldzame spullen. Echter, en dat is bij ons totaal ongekend en ongebruikelijk, je kunt ook, aan geringe kostprijs, pakjes en enveloppen met inhoud meegeven met de buschauffeur en zijn begeleider. Deze kunnen zowel documenten als geld bevatten als andere goederen. Ze worden te goeder trouw afgegeven; enig document daaromtrent wordt niet verstrekt. De bestemmeling wordt van de komende zending door de afzender op de hoogte gebracht met sms die ook het busnummer vermeldt. De bestemmeling gaat dan rond aankomsttijd van de bus naar de terminus en vraagt daar aan de begeleider naar de te verwachten zending met opgave van aard, afzender en bestemmeling. Dit wordt dan zonder verdere poespas overhandigd. Zo ook onze taart uit Siocon. Hij had de busrit van 10 uur goed doorstaan en was nog best lekker ook! (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
CORY AQUINO IS BEGRAVEN. Vandaag was het zover; het nationale icoon van de EDSA-revolutie en geweldloze opstand tegen het Marcosregime is begraven. De urenlange eredienst had plaats in de kathedraal van Manila alwaar talrijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, zowel vrienden als tegenstanders samen met heelwat bekende showmensen hadden plaatsgenomen. De tallozen die geen plaats vonden in de afgevulde kerk konden op grote schermen de ceremonie volgen buiten in beklemmende hitte en de regenlucht, onder meegebrachte paraplus, want ook de hemel weende. De dienst werd met vele, lange en vooral emotionele toespraken doorspekt. Ook haar dochter, een gekende tv presentatrice deed haar duit in het zakje en beroerde het publiek met een lange emotionele rede zowel in het Tagalog als Engels waarin de kwaliteiten van haar moeder en voormalige presidente uit de doeken werd gedaan. Alles werd life uitgezonden door diverse tv-stations die elkaar de loef afstaken met technische hoogstandjes met tussendoor studiogesprekken. Nadien volgde nog de 20 km. lange en bijna negen uren durende traag voortsluipende begrafenisstoet van Manila Kathedraal, via Makati naar de laatste rustplaats in Parañaque, dichtbij de Ninoy Aquino International Airport waar haar man destijds werd vermoord. Corazon Cory Aquino werd naast Ninoy Aquino begraven, eigenlijk bijgezet, in het bovengronds familiemausoleum op het Manila Memorial Park in Parañaque. Het afscheid nemen aldaar duurde tot rond de klok van negen waarna dan de stenen sluitplaat van het mausoleum, onder het oog van duizenden rouwenden, met mortel werd aangebracht. Het militair detachement marcheerde af en men zong Te Lourdes op de bergen , dit alles door diverse tvs life gecoverd met een geel lintje in de bovenhoek van het scherm Vele officiële instanties gaven hun personeel over het hele land die met gele lintjes voor Cory was versierd een, soms onbetaalde, dag vrijaf om een en ander te kunnen bijwonen. Honderdduizenden waren dan ook daarvoor op de been. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN. Neeneen, niet voor mij! Dat is voorlopig nog niet aan mij besteed. Op 22 augustus zegt Jo Lernout te Angeles adieu aan zijn vrijgezellenleven en treedt in het huwelijk met Annie Sison na eerst vijf jaar te hebben samengewoond. Als genodigde wist ik dit allang maar verzweeg het omdat ik dat toch iets uit de privésfeer vond. Het Vlaamse Dag Allemaal dacht daar anders over en schreef onlangs een artikel gebaseerd op Jos uitnodiging aan zijn vrienden. Ook de financiële en zelfs de familiale details werden te grabbel gegooid. En waar men tekst tekort kwam vulden een paar oude fotos het artikel op. Jo en Annie inviteerden zowat 300 gasten waaronder een vijftigtal vanuit België. Voor deze laatsten bieden ze als compensatie voor hun lange, vermoeide vliegreis een weekverblijf aan in een resort. Ook wij zullen daar een week verblijven ook al omdat tijdens die week diverse excursies door hem worden voorzien ondermeer naar zijn gloednieuw callcenter en ook naar de Pinatubovulkaan. Dit komt goed gelegen; ik was reeds diverse malen in Angeles maar zag nog nooit de Pinatubo van dichtbij. Schande! Gelukkig doen Jo en Annie er iets aan. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
OP HETE KOLEN. Sinds vandaag zitten Eden en ik met ongeduld op een verlossende mail te wachten. Immers vandaag wordt Edens zaak in beroep inzake visum voor legaal samenwonen (cohabitation) behandeld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Eden, en in ondergeschikte orde ook Daryl Dave, hadden van ons Ministerie van Buitenlandse zaken daarvoor destijds een visumweigering gekregen. De pietluttige en/of totaal niets ter zake doende argumenten waren van die aard dat een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen via een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten en etnische minderheden zich opdrong. Ik geloof er sterk in dat de ambtenaar die het dossier behandelde het nauwelijks heeft bekeken en er met zijn pet heeft naar gegooid. Meer nog, dat hij er geen jota van heeft gelezen, laat staan begrepen. Ik verklaar mij nader. Het door ons ingediende dossier bevatte zowat 100 bladzijden grotendeels in het Engels, deels in het Nederlands. De botte weigering bestond uit een gecomputeriseerd standaardformulier waarop men een en ander had aanvinkt! Deze opmerkingen waren niets ter zake doende woordkramerijen van zulkdanig kaliber dat de ambtenaar het dossier niet kon gelezen hebben. Meer! Het antwoord was in het Frans gesteld waarbij dus elke elementaire beleefdheid tegen de burger ontbrak om hem in zijn taal te antwoorden. Hieruit bleek natuurlijk ook de Engelse en Nederlandse taalonkundigheid van de ambtenaar in kwestie. Ik heb een sterk vermoeden dat het zenden van een weigering zonder zelfs maar het dossier te bekijken een normale procedure is; men bespaart aldus veel op manuren en, als de aanvrager het beu wordt en er de brui aan geeft heeft men weer een dossier minder te behandelen. Bureaucratie op zijn smalst! Wordt vervolgd. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
TERUGWEG MET HINDERNISSEN. We hadden besloten om maandag, na zon 10 dagen Puerto-Galeriaanse strandgenoegens, toch maar terug naar ons stekje in Dipolog te vertrekken. Omdat de dagelijkse vlucht Manila - Dipolog telkens in de voormiddag is moesten we wel overnachten in Manila. Geen nood; ons vertrouwde hotelletje in Las Piñas was al verwittigd en broer Jolito ook. In principe kan je in Puerto op drie verschillende plaatsen vliegtuigtiketten bestellen. Ik zeg in principe want bij elk van de reisagentschappen was de printer stuk. Men kon dus geen reserveringsdocument afdrukken! We namen deze hindernis door geld via Western Union naar Jolito te sturen. Hij zou in Manila de tickets regelen. De boot- en bustickets leverden minder problemen. Al kregen we wel tegenstrijdige berichten met betrekking tot de halte waar de busshuttle ons zou ophalen. Het bleek op de binnenkoer van ons hotel te zijn. Maar de ongeïnteresseerde verantwoordelijke van F&S Lines had ons eerst wel met bagage en kinderbuggy naar een andere plaats verwezen zon 300 m. verderop. Wist hij veel! De anderhalf uur durende zeereis van Puerto naar Batangas verliep opmerkelijk rustig en Eden, die soms reisziek wordt, had niet de minste last. In Batangas namen we de bus. Nog twee uurtjes en we zouden in Manila zijn. Dachten we. Ware het niet dat het die bewuste maandag de stichtingsherdenking van de Iglesia ni Christo was en dat zouden we geweten hebben! Nagenoeg 1 miljoen aanhangers van die Protestantse sekte verzamelden op die dag op een veertiental verschillende plaatsen en Calamba City, waar de bus de enige mogelijke weg naar Manila moest nemen, was er een van. Met een letterlijk te nemen slakkengangetje deden wij meer dan zes uur om een stukje weg van zowat 15 km. af te leggen. Eerst zaten we in de verkeerschaos van degenen die erheen gingen. Nadien in de chaos van de vertrekkenden. Eenmaal daar voorbij was het rijden geblazen. Uiteindelijk bereikten we, doodmoe, en toch nog zonder zenuwinzinking, ons hotel rond 19 u. We zouden er normaal om 13 u zijn toegekomen! (Puerto Galera, maandag 27 juli 2009)
Containerschip op weg naar Batangas.
DE VERKEERSCHAOS. Daar wil ik het toch nog even over hebben. Omdat de Iglesia ni Christo iets te vieren had waren ook naar de Ashton Field Subdivision grounds te Calamba, een van de veertien verzamelplaatsen van het land, tienduizenden volgelingen afgezakt. Met honderden bussen, duizenden jeepneys en nog eens duizenden private wagens kwamen ze toe. De plaatselijke burgemeester had het voelen aankomen en had, aan het begin van zijn gemeente waar ook de smalle tweevaks rijweg begint, sinds een paar dagen een spandoek laten aan brengen met de waarschuwing dat er hevige verkeersproblemen te verwachten waren. t Is leuk als je weet wat je te wachten staat maar als er geen andere weg naar Manila is, wat doe je dan? De politie deed alleszins niet veel. We zagen er, gedurende de zes uur dat we nodig hadden om de 15 km. Calamba af te leggen, welgeteld vijf. De anderen hadden waarschijnlijk vrijaf genomen. Niet dat die vijf dan ook iets deden. Maar ze waren op post. Langsheen die ganse calvarieweg, in de bermen, voor private opritten en poorten, half op de rijbaan en ook op de enige brug die de weg rijk is, zelfs op het stukje middenberm voor en achter die brug, overal lukraak schots en scheefgeparkeerde voertuigen. Iedereen zette zijn vervoersmiddel gewoon aan de kant. Voor zover er nog een kant was natuurlijk. Met heel veel moeite en aan een letterlijk slakkengangetje kropen de vrachtwagens, de lijnbussen en ook onze bus centimeter per centimeter voort. Daartussen wurmden zich tienduizenden voetgangers, mannen, vrouwen en veel kinderen velen getooid met een vlag of vlaggetjes op de Italiaanse driekleur lijkend, onze bus spoorslags voorbijstekend, allen op weg naar de plaats van het gebeuren. Bij ons zou de politie een parkeerverbod uitvaardigen en de overtreders prompt wegslepen. Hier was het van k Stond erbij en ik keek ernaar. Trouwens takelwagens zijn hier erg zeldzaam. En ik geloof ook niet dat de Calambese (hoe zeg je zoiets?) politie over verplaatsbare verkeersborden beschikt. Na enkele uren, we waren nog niet aan de evenementenweide gekomen, begon het plots en langdurig pijpenstelen te regenen. Ik dacht nog, simpele ziel, dat dit de religieuze gemoederen wel zou temperen maar dat was buiten de waard, in dit geval God, gerekend. Deze godsdienstfanaten waren stijfkoppige doorzetters en stapten verwoed door de plassen en beekjes heen. Mijn hoop was dat, eens de evenementenplaats voorbij, alles vlotter zou verlopen. IJdele hoop! Tegen de tijd dat we daar waren, begonnen al heelwat volgelingen huiswaarts te trekken, terwijl er ook nog heelwat toekwamen, een dus zo mogelijk nog grotere chaos scheppende. Ik zal er mij in elk geval voor wachten om, rond 27 juli, ooit nog maar in de Filippijnen rond te reizen (Las Piñas, maandag 27 juli 2009)
De Iglesia ni Christo heeft een typische, herkenbare kerkenbouw.
IN MEMORIAM CORY AQUINO. Vandaag, na een slepende ziekte van meer dan een jaar veroorzaakt door darmkanker, stierf deze morgen de voormalige presidente Cory Aquino in het Makati Medical Heartcenter te Manila. Gezien haar zwakke gezondheid was chemotherapie niet mogelijk. Sinds haar opname aldaar op 25 juni werden vele massaal bijgewoonde gebedsbijeenkomsten gehouden om te bidden voor haar genezing. Er werden gebeden en wensen van beterschap geplaatst op haar website coryaquino.ph. Ook werden door haar supporters in Times en Examiner Street, vlakbij haar residentie in Quezon City, en aan het Heart Center talrijke gele linten opgehangen als teken van medeleven. Het mocht niet baten. Zij was degene die het, als eenvoudige huisvrouw zonder politieke ambities, na de moord op haar man en oppositieleider Benigno Aquino opnam tegen dictator Marcos toen deze nog maar eens voor 6 jaar was verkozen in een opmerkelijke vreedzame revolutie gekend als People Power of EDSA Revolutie in februari 1986. Gedurende die dagen was zij gekleed in zonnig geel en dit werd haar lijfskleur en symbool. Zij werd tot president verkozen, bracht met veel moeite de democratie terug en veranderde de grondwet ten voordele van de modale burger. Cory bleef zes jaar aan het roer ondanks zes mislukte militaire coups, oproer, gekibbel en veel weerstand door de Marcosgetrouwen die voor twintig jaar de dienst uitmaakten. Zij werd opgevolgd door Fidel Ramos. Cory Aquino, een devote Rooms Katholieke, werd door Time Magazine in 2006 uitgeroepen tot en van Azies helden en geroemd voor haar stille moed. Zij werd het symbool van de People Power genoemd en een inspiratie voor anderen rond de wereld die worstelen tegen tirannie. In het legerhoofdkwartier Camp Aguinaldo vuurde het Filippijnse leger de hele zaterdag van zonsopgang tot zonsondergang, om het half uur salvos van 8 schoten af om de overledene te eren. Op het presidentiële paleis Malacañang de vlag halfstok werd gehangen en Gloria Macapagal Arroyo, op officieel bezoek in de VS heeft een rouwperiode van 10 dagen afgekondigd. In de thuisprovincie van de overledene heeft de gouverneur trouwens een rouwperiode van een maand afgekondigd. GMA zal zich woensdagmorgen direct na haar aankomst uit de VS zich naar de kathedraal begeven om daar de begrafenis bij te wonen. (Dapitan, zaterdag 01 augustus 2009)
VERJAARDAGSVOORBEREIDINGEN. Binnenkort verjaart mijn vrouw. Niet dat we erge feestneuzen zijn maar dat kan hier toch niet onopgemerkt voorbijgaan. Verjaardagen worden hier gevierd de dag zelf en omdat er toch ook een paar werkenden onder de genodigden zijn doen we de party s avonds. En omdat je nooit weet hoeveel gevraagde, en zichzelf uitnodigende gasten zullen verschijnen kun je maar best het zekere voor het onzekere nemen en genoeg spijs en drank voorzien. Trouwens Filippijnen hebben over het algemeen weinig kennis van maten en gewichten en, het zekere voor het onzekere nemend, maken ze dan maar voedsel voor een half regiment. We voorzien voor de 15 à 20 bezoekers; een klein (nou, ja klein, 11 kg ) speenvarkentje, inatahan (dat is de toebereide lever van het varkentje), dinuguan (dat zijn de ingewanden ervan met een bloedsaus), zowat tweeënhalve kilo pancit bihoen (een soort noedelgerecht), anderhalve kilo beefsteak Tagalog (steak op Filippijnse wijze, erg doorbakken dus), anderhalve kilo chopsoy (groentemengsel Chinese stijl). En tot slot nog drie kilo kip curry (waarvan ik de maker ben en in mijn meesterlijke saus appelmoes heb toegevoegd). At syempre may kanin! En natuurlijk met rijst! Veel rijst. Als toetje dachten we aan leche flan, de betere vorm van onze flan, maar onze vroegere goede leverancier blijkt onvindbaar en ook zijn telefoon doet het niet; waarschijnlijk is hij verdwenen met de noorderzon. Geen nood, we hebben een goede bakker en een taart is ook niet mis. En wat die overcapaciteit aan voedsel betreft, het is de gewoonte dat de jarige een en ander meegeeft aan de gasten bij vertrek voor de thuisblijvers. We zullen dus toch op minder dan één week de restanten van het copieuze feestmaal verorberd hebben. (Dapitan, zaterdag 01 augustus 2009)
MINST CORRUPT. In deze contreien zijn er toch een paar bijzondere figuren. Neem nou Jesli Lapus. Hij is het hoofd van DepEd dat is het departement van educatie. Een soort ministerie van opvoeding dus. Hij wordt hier met vlag en wimpel geëerd omdat hij zomaar eventjes drie opmerkelijke prestaties heeft vervuld. Eerstens wordt hij geroemd voor het leiden van de meest productieve dienst van de natie. Tweedens heeft hij de prijs van het publiek gewonnen voor de buitengewone prestaties van die dienst. En ten laatste maar niet het minste, wordt hij in het zonnetje gezet voor het leiden van het minst corrupte kantoor.. Let wel, het minst corrupt. Dat betekent dus geenszins dat er geen corruptie zou zijn. Wel dat het er daar naar bekendheid het minste van het land aanwezig is. (Dapitan, zondag 02 augustus 2009)
11e president van de Filipijnen Ambtstermijn 25 feb 1986 - 30 juni 1992
Voorganger Ferdinand Marcos
Opvolger Fidel Ramos
Geboren 25 januari 1933
Overleden 1 augustus 2009
Partner Benigno Aquino jr.
Politieke partij UNIDO - PDP - Laban coalitie Vicepresident Salvador Laurel
Corazon Aquino (Paniqui, 25 januari 1933 - Makati City, 1 augustus 2009) was van 1986 tot 1992 de elfde president van de Filipijnen. Aquino kwam aan de macht toen Ferdinand Marcos, die het land jarenlang op dictatoriale wijze regeerde, moest vluchten tijdens na een massale geweldloze volksopstand. Bij deze opstand kwamen een deel van het leger en honderdduizenden burgers in opstand naar aanleiding van de zeer omstreden verkiezingsuitslag van 1986. Aquino, wiens echtgenoot Benigno Aquino jr. in 1983 werd vermoord bij terugkeer uit ballingschap, was bij deze verkiezingen de belangrijkste kandidaat van de oppositie geweest. Corazon Aquino was de eerste vrouwelijke president in de geschiedenis van de Filipijnen en zou haar termijn ondanks diverse couppogingen weten uit te zitten. In het buitenland werd Aquino veelvuldig geprezen voor het terugbrengen van de democratie in de Filipijnen. Veel Filipino's raakten echter gedurende haar termijn teleurgesteld toen de hoge verwachtingen niet werden waargemaakt. Ze werd in 1992 opgevolgd door minister van Defensie Fidel Ramos, een van de hoofdrolspelers bij de EDSA-revolutie en de belangrijkste steunpilaren van de regering. Na haar presidentschap trok ze zich terug uit de politiek, maar toonde zich op diverse momenten nog wel politiek betrokken. Zo riep ze zowel president Joseph Estrada als diens opvolger en huidige president Gloria Macapagal-Arroyo op af te treden na diverse aantijgingen van corruptie.
Vroege levensloop en de opmars naar haar politieke carrière
Afkomst en vroege jeugd Corazon Aquino werd geboren op 25 januari 1933 als Maria Corazon Cojuangco in het plaatsje Paniqui in de provincie Tarlac zo'n 60 kilometer ten noorden van Manilla. Ze was de zesde van in totaal acht kinderen van Demetria Sumulong en Jose Cojuangco. De Sumulongs waren een politieke familie uit Tarlac. Haar grootvader Juan Sumulong was jarenlang senator en een politieke rivaal van de latere president Manuel Quezon. Ook de familie Cojuangco was een invloedrijke familie. De overgrootvader van Corazon was afkomstig uit de provincie Fujian in China en had zich in 1836 met zijn familie in de Filipijnen gevestigd. Hij had in Paniqui in Tarlac een rijst- en een suikerverwerkingsfabriek laten bouwen en werd in de loop der tijd een invloedrijk man. Diens zonen kochten grote stukken grond en behoorden tot het welgestelde en invloedrijke deel van de Filipijnse bevolking. Ook Jose Cojuangco, de vader van Corazon was een invloedrijk man, als grootgrondbezitter, suikermagnaat, bankier en lid van het Filipijns Huis van Afgevaardigden namens de provincie Tarlac. In 1933 verhuisde de familie naar een groot huis aan de Ango Street in Manilla om dichter in de buurt van de betere scholen te wonen. Corazon ging naar het St. Scholastica's College toe en was daar op een jaargang na elk jaar de beste van haar klas.
Tweede Wereldoorlog In 1941 viel Japan kort na de aanval op Pearl Harbor ook de Filipijnen aan. Direct na de eerste bombardementen op 8 december 1941 vluchtte de familie Cojuangco naar Antipolo. Drie weken later werd Manilla door de Amerikaanse troepen opgegeven en tot open stad verklaard, waarna de familie weer terugkeerde naar hun huis. Voor de Cojuancos veranderde er niet veel in die periode. De Japanners vormden met behulp van Filipijnse politici die met hen wilden collaboreren een nieuwe regering. José Laurel werd de nieuwe president en Benigno Aquino sr. werd de voorzitter van het Filipijnse parlement (Assemblee). Corazon's vader Jose wilde geen zitting nemen in dit parlement en ondersteunde tijdens de oorlogsjaren de lokale bevolking en de guerilla's. Vroeg in 1945 barstte de gevechten om de Filipijnen tussen de Japanners en de Amerikanen in alle hevigheid los. Hierbij werd het huis van de Cojuancos in de as gelegd. Op 3 februari 1945 gaven de Japanners in de Filipijnen zich over aan de Amerikanen. José Laurel, Benigno Aquino en andere met de Japanners collaborerende Filipinos werden gearresteerd en gevangen gezet in kampen in Japan.
Periode in Amerika Ruim een jaar later, op 4 juni 1946 werden Filipijnen onafhankelijk. Het land en de economie waren echter gehavend en de situatie was erg onveilig doordat er allerlei guerrillagroeperingen zoals de Hukbalahap actief waren. De Cojuancos besloten daarop te verhuizen naar de Verenigde Staten. Een jaar lang woonde de familie in Philadelphia. Corazon ging er naar de Ravenhill Academy. Na dat jaar verhuisden haar ouders weer terug naar de Filipijnen. Corazon en haar zussen en broer gingen bij de zus van haar moeder in New York wonen. Daar volgde ze de Notre Dame Convent School en het College of Mount Saint Vincent. Ze studeerde er Vrije Kunsten en behaalde haar Bachelor of Arts-diploma in 1953. Haar doel was op dat moment om wiskundelerares en tolk te worden.
Huisvrouw Na haar terugkeer in de Filipijnen kort daarna, studeerde ze een jaar lang rechten aan de Far Eastern University. In 1955 trouwde ze met Benigno Aquino Jr., die niet lang daarna, als 22-jarige, tot burgemeester van Concepcion gekozen werd. Samen zouden ze vijf kinderen krijgen: een zoon: Benigno III en vier dochters: Maria Elena Aquino, Maria Aurora Aquino, Victoria Eliza Aquino en de latere televisiepresentator Kris Aquino. Hoewel Corazon net als haar echtgenoot Benigno lid was van de Liberal Party was zij in die tijd huisvrouw en niet politiek actief. Benigno's politieke carrière verliep ondertussen voorspoedig. Hij werd eerst gekozen als gouverneur en later als senator. Kort nadat de Filipijnen onder een staat van beleg waren geplaatst door president Ferdinand Marcos in 1972 werd de populaire senator echter gearresteerd en gevangen gezet. Hij zou later zelfs ter dood worden veroordeeld. Op 8 mei 1980 kreeg Benigno - na een tweetal hartaanvallen in maart - de mogelijkheid om samen met zijn gezin te vertrekken naar de Verenigde Staten om daar een noodzakelijke hartoperatie te ondergaan. Benigno herstelde snel na de operatie in een ziekenhuis in Dallas en het gezin leefde vervolgens drie jaar lang in zelf verkozen ballingschap in de buurt van Boston. In 1983 vond Aquino het, ondanks waarschuwingen dat zijn leven gevaar zou lopen, tijd geworden om terug te keren naar zijn thuisland. Door de verslechterde economie van de Filipijnen en de verslechtering van de gezondheidstoestand van Marcos dreigde volgens Auquino een burgeroorlog met als mogelijke uitkomst een regering onder leiding van Imelda Marcos met militaire steun van de belangrijkste militaire steunpilaar van de president, generaal Fabian Ver. Op 21 augustus 1983 werd Benigno Aquino, zoals gevreesd, neergeschoten op het vliegveld van Manilla bij zijn terugkeer uit ballingschap. Het Internationale vliegveld heet tegenwoordig Ninoy Aquino International Airport als eerbetoon aan de echtgenoot van Corazon.
Presidentsverkiezingen 1986 en de EDSA-revolutie In 1984 begon een groep prominente oppositieleden op reguliere basis bijeen te komen. Het doel van deze groep die later bekend werd als de 'Convenors' was om voorbereid te zijn op mogelijke overlijden van Ferdinand Marcos, die steeds meer problemen met zijn gezondheid kreeg. De leden van de groep realiseerde zich dat het belangrijk was om bij een mogelijke verkiezing met een gezamenlijke kandidaat te komen. Binnen de oppositie hadden diverse prominenten interesse om Marcos op te volgen. De belangrijkste daarvan was Salvador Laurel. Hij werd echter niet gezien als de meest geschikte kandidaat om de oppositie te vereenigen, door zijn jarenlange collaboratie met Marcos. Op 23 november 1985 kondigde president Ferdinand Marcos volledig onverwacht vroegtijdige presidentsverkiezingen aan voor februari 1986. Oorspronkelijk stonden de verkiezingen een jaar later gepland en het naar voren halen van de verkiezingen zou zijn gebeurd onder druk van de Amerikanen. Marcos hoopte bovendien te kunnen profiteren van de verdeeldheid binnen de oppositie, die nog steeds geen gezamelijke kandidaat naar voren geschoven hadden. Er was echter twijfel over de kansen van Salvador Laurel om Marcos te verslaan en er kwam tegelijkertijd een beweging om Corazon Aquino als presidentskandidaat naar voren te schuiven kwam daarom op gang. Onder leiding van zakenman Joaquin Roces werden in een week tijd een miljoen handtekeningen opgehaald om de kandidatuur van Aquino te ondersteunen. Corazon Aquino werd hierbij overtuigd om zich kandidaat te stellen. Salvador Laurel, die zichzelf al naar voren had geschoven als presidentskandidaat schikte zich daarop na bemidddeling door onder andere aartsbisschop Jaime Sin en na enige consessies in een rol als kandidaat voor het vicepresidentschap. De verkiezingen op 7 februari 1986 werden ontsierd door geweld en berichten van fraude. Volgens COMELEC, de officiële instantie verantwoordelijk voor de verkiezingen in de Filipijnen, werden de verkiezingen gewonnen door de zittende president met 10.807.197 stemmen en werd Corazon Aquino tweede met 9.291.761 stemmen. De National Citizens' Movement for Free Elections (NAMFREL) kwam echter tot een andere conclusie. Deze instantie riep Aquino met 7.835.070 stemmen, tegen 7.053.068 stemmen voor Marcos, tot winnaar uit. De Filipijnse bisschoppenconferentie veroordeelde namens de invloedrijke Katholieke Kerk in de Filipijnen de uitslag van de verkiezingen en ook de Amerikaanse Senaat nam een resolutie aan met een dergelijke verklaring. Zowel Marcos als Aquino riepen zichzelf tot winnaar van de verkiezingen uit. Op 22 februari verklaarden minister van defensie Juan Ponce Enrile en luitenant-generaal Fidel Ramos dat ze de zittende president niet langer konden steunen nadat hij volgens hen de verkiezingen had gestolen. Samen met enkele honderden soldaten barricadeerden ze zich in twee tegenover elkaar liggende militaire bolwerken langs de rondweg van Manilla, de EDSA. Marcos probeerde daarop het tij te keren door de opstandelingen gevangen te laten nemen. Hierop riep de invloedrijke kardinaal Jaime Sin burgers op om de opstandelingen te komen helpen. Enkele honderdduizenden mensen gaven gehoor aan de oproep en wierpen zich op als menselijk schild voor de omsingelde troepen van Ramos en Enrile. In een paar dagen tijd groeide de mensenmassa aan tot naar schatting 1 tot 2 miljoen mensen. Ferdinand Marcos durfde het met het oog op de aanwezige burgers niet aan om de aanval op de opstandelingen in te laten zetten en steeds meer legereenheden sloten zich aan bij de opstandelingen. In de ochtend van 25 februari werd Corazon Aquino in een eenvoudige inauguratieceremonie ingezworen als de nieuwe president van de Filipijnen. Niet veel later hield ook Ferdinand Marcos een dergelijke ceremonie. Aan het eind van die dag moest Marcos echter onder druk van de grote mensenmassa's, later ook wel aangeduid als de EDSA-revolutie of de "People Power Revolution", het groeiend aantal overlopers binnen het leger en de diplomatieke druk van de Verenigde Staten besluiten om samen met zijn gezin het land uit te vluchten.
President van de Filipijnen.
De problemen die speelden. Na de euforie die in eerste instantie heerste vanwege de beëindiging van het regime van Ferdinand Marcos, stond Corazon Aquino met haar regering voor de zware taak om het land er bovenop te helpen. Enkele van de grote problemen die Aquino moest aanpakken waren de grootschalige armoede, de grote buitenlandse schuld van 28 miljard US$, communistische en islamistische afscheidingsbewegingen, een verwaarloosde infrastructuur, een tekort aan goede leraren en een verdeelde legermacht. Bij het oplossen van de vele problemen moest ze bovendien afrekenen met twee dieperliggende problemen. Filipino's vormen onderlinge familiebanden met de bedoeling hiervan sterker te worden. Dit uit zich politiek gezien in het feit dat mensen stemmen op een kandidaat waarvan ze dan later iets terugkrijgen, of dat ze stemmen op basis van een advies van een grootgrondbezitter, patroon of ander machtig persoon in de regio. Aquino zou het volk duidelijk moeten maken dat het landsbelang boven het regionale belang of het eigen belang gaat. Het tweede probleem dat als een rode draad door de geschiedenis van het land heen loopt en toen dus ook speelde was dat de welvaart nogal ongelijk verdeeld is. De kleine rijke klasse had bovendien alle belangrijke posities en macht in handen en zou dus niet snel geneigd zijn om concessies te doen ten faveure van het veel grotere arme deel van de bevolking. Enkele omstreden beslissingen en maatregelen. Haar onervarenheid en de plotselinge overgang van de oppositie naar de macht maakten het voor haar en haar adviseurs extra moeilijk. Enkele beslissingen die de regering Aquino in deze beginperiode maakten bleken desastreus of waren erg omstreden. Zo werd het als zeer corrupt beschouwde ministerie van Energie ontbonden en werd de door Ferdinand Marcos gebouwde kerncentrale op Bataan niet in bedrijf gesteld. Deze maatregelen zorgden er echter voor dat de Filipijnen enkele jaren later in ernstige problemen kwam op het gebied van energievoorziening, wat de economische vooruitgang van het land weer ernstig ondermijnde. Een andere maatregel die Aquino vrij kort na de machtsovername nam was het vrijlaten van enkele honderden politieke gevangenen. De meeste bekende hiervan waren Jose Maria Sison, de leider van de communistische partij van de Filipijnen en Bernabe Buscayno, de oprichter van de New People's Army. Deze maatregel werd in het buitenland goed ontvangen, maar viel in de Filipijnen niet bij iedereen in goede aarde. Vooral binnen het leger wekte de maatregel woede op. Ook begon de regering, onder leiding van minister Pimentel, met het benoemen van nieuwe regionale bestuurders, zoals provinciale gouverneurs en burgemeesters, die de nieuwe regering beter gezind waren. Ook benoemde Aquino diverse generaals en andere hoge functionarissen binnen het Filipijnse leger als vervanging voor aan Marcos loyale militairen. Ook deze benoemingen lokten in het land kritiek uit van tegenstanders. De regering Aquino werd verweten precies hetzelfde te werk te gaan als Marcos en loyale medestanders te benoemen op belangrijke posities. Verder was er kritiek op het feit dat de bestuurders werden benoemd en niet zoals wettelijk was vastgelegd werden gekozen door het volk. Een nieuwe grondwet. De regering-Aquino was aan de slag gegaan door de bestaande grondwet uit 1973 grondig aan te passen. Teneinde haar positie te verstevigen wilde ze echter deze zogenaamde Freedom Constitution binnen een jaar vervangen hebben door een nieuwe, door de bevolking geratificeerde, grondwet. Er werd een commissie aangesteld, met leden die een afspiegeling vormden van haar coalitie, met als doel om snel een nieuwe permanente grondwet te ontwerpen. De commissie moest bij ontwerpen van de nieuwe grondwet enkele belangrijke beslissingen nemen. Zo werd er met een stem verschil besloten dat de Filipijnen een presidentiële in plaats van een parlementaire republiek zou moeten worden. Verder werden er besluiten genomen over de manier waarop het Filipijnse volk haar vertegenwoordigers zou kunnen kiezen, de autonomie van lokale overheden, landhervormingen en de mate openheid van de economie voor buitenlandse participatie. In de nieuwe grondwet was tevens opgenomen dat de macht van de president werd ingeperkt ten opzichte van de macht die president Marcos zich in de loop der tijd had toegeëigend. De mogelijkheden om een staat van beleg uit roepen werd aan banden gelegd. Zo zou een dergelijke situatie voortaan nog maximaal 60 dagen mogen duren. Het Filipijns Congres kreeg bovendien de mogelijkheid om de maatregel ongedaan te maken en tevens zou iedere burger de mogelijkheid krijgen om de maatregel te laten toetsen door het Filipijnse hooggerechtshof. Omdat er haast was bij het ontwerpen van de grondwet, werd er gekozen voor een simpele basis, waarbij de details door latere wetgeving zou worden vastgelegd. De nieuwe grondwet werd op 7 februari 1987 geratificeerd en is tegenwoordig nog steeds de geldende grondwet van de Filipijnen. Er volgden kort daarop bovendien verkiezingen voor het Filipijns Congres en voor lokale overheidsposten. Hierdoor kreeg de regering-Aquino langzamerhand een meer democratische basis.
Couppogingen. Aquino kreeg internationaal veel waardering voor haar inzet voor de democratie. In 1986 werd ze bijvoorbeeld door Time Magazine gekozen als "vrouw van het jaar". In de Filipijnen had ze echter te maken met tegenstand van een nog altijd grote groep Marcos-loyalisten. Daarnaast zorgden enkele maatregelen die de regering-Aquino in haar beginperiode nam, zoals de vrijlating van enkele communistische leiders, ervoor dat de aanvankelijk eenheid onder de oppositie ten tijde van de EDSA-revolutie al gauw weer verdwenen was. Aquino kreeg te maken met meerdere couppogingen door militairen en opstanden door communisten. Haar gehele regeerperiode werd bovendien beheerst door voortdurende geruchten over couppogingen.
Arturo Tolentino. Op 6 juli 1986, kort na haar aantreden, kreeg Aquino te maken met de eerste poging tot het ondermijnen van haar gezag. Tijdens een bezoek van Aquino en Fidel Ramos aan Cagayan de Oro op het zuidelijk gelegen eiland Mindanao checkten Arturo Tolentino en enkele aanhangers in in Manila Hotel, gevestigd in een monumentaal gebouw vlak bij Rizal Park. In dat park had die zondag net als de meeste zondagen, sinds de val van Marcos, een grote groep Marcos-aanhangers zich verzameld heeft om te protesteren tegen de regering. Om 16:00 uur nam een groep gewapende soldaten het hotel in bezit. Een uur later las Tolentino een brief van Ferdinand Marcos voor waarin verklaard werd dat Tolentino de enige wettige president kon zijn in afwezigheid van Marcos. Daarnaast werd de vorming van een nieuwe regering aangekondigd waarin Enrile de Eerste minister moeten worden en Ramos minister van Defensie zou blijven. Aquino verklaarde vanuit het zuiden dat aan de actie van Tolentino niet te veel aandacht geschonken diende te worden en ondernam verder niets. De rest van het leger bleef Aquino trouw of sloot zich in ieder geval niet aan bij de coupplegers. Versterkingen en bevoorradingen werden onderschept. Na terugkeer van Aquino in Manilla werd in een spoedberaad, op advies van Enrile bepaald dat er een ultimatum gesteld zou worden aan Tolentino en zijn aanhangers. Zwaar militair ingrijpen werd voorlopig uitgesloten gezien het feit dat er in het hotel ook veel buitenlandse journalisten verbleven. Na onderhandelingen bond Tolentino in en verklaarde dat hij er slechts op uit was geweest om zo vroeg mogelijk nieuwe verkiezingen uitgeschreven te krijgen. De soldaten en officieren die betrokken waren bij de opstand worden niet bestraft en Tolentino en zijn aanhangers werden uiteindelijk ook niet vervolgd. Dit versterkte echter bij de tegenstanders van Aquino het beeld dat ze hadden van een besluiteloze en zwakke regering.
Gegorio Honasan. Meer serieuze pogingen volgden in 1987 en in 1989. Beide militaire coups werden geleid door kolonel Gregorio Honasan, een van de officieren die een grote rol speelde bij het omverwerpen van het regime van Marcos. Vooral de couppoging van december 1989 was een zeer serieuze bedreiging voor de regering Aquino. Zo'n 3000 man, waaronder elitetroepen van het Filipijnse leger, bezetten met geweld strategische posities in de stad, waaronder enkele militaire basissen en Fort Bonafacio. Daarnaast werd met een inbeslaggenomen vliegtuig een bombardement uitgevoerd op het Malacañang Palace. Aquino bleef ongedeerd, maar in totaal kwamen bij de gevechten 100 mensen om het leven. De president zag zich genoodzaakt de hulp van de Amerikaanse luchtmacht in te roepen waarna de rust in de stad weerkeerde en de coupplegers het opgaven. Hoewel ze de couppoging overleefd had, bleken de politieke gevolgen groot. De vicepresident viel haar nu openlijk af en riep haar op af te treden. Daarnaast zag men het inroepen van de steun van de Verenigde Staten als een teken van onmacht. De gevolgen voor de economie van deze coup waren ook groot. Buitenlandse investeerders waren door het geweld afgeschrikt en ook de toerismesector was zwaar getroffen.
Natuurrampen. Tijdens de laatste twee jaar van het presidentschap van Aquino werden de Filipijnen getroffen door een serie grote natuurrampen. Bij de aardbeving op Luzon in 1990 kwamen ongeveer 1600 mensen om het leven. De meeste doden vielen daarbij in de stad Baguio City. In 1991 barstte de vulkaan Pinatubo onverwacht uit. Bij de uitbarsting, die wordt gezien als een van de zwaarste vulkaanuitbarstingen van de 20e eeuw, kwamen ongeveer 300 mensen om het leven en werd veel vruchtbare landbouwgrond in Centraal-Luzon langdurig ongeschikt voor bebouwing. De dodelijkste ramp was echter de tropische storm Thelma (ook wel bekend als tyfoon Uring) in november 1991. Deze tropische storm veroorzaakte grootschalige overstromingen in Ormoc City en maakte ongeveer 6000 slachtoffers. Het is daarmee de dodelijkste storm of tyfoon uit de geschiedenis van de Filipijnen.
Lage populariteit en het einde. Begin 1991 bleek uit peilingen dat de populariteit van Aquino nog nooit zo laag geweest was. De bevolking verweet haar dat ze de beloften die ze gedaan had, zoals het verminderen van de armoede, het uitbannen van corruptie en het meer democratisch maken van de Filipijnse samenleving, niet was nagekomen. Corazon Aquino besloot zich na afloop van haar termijn niet meer herkiesbaar te stellen. Hoewel ze in eerste instantie Ramon Mitra jr., voorzitter van het Huis van Afgevaardigden en voormalig minister van landbouw, wilde steunen in de strijd om haar opvolging gaf ze uiteindelijk haar steun aan haar minister van Defensie Fidel Ramos. Niet iedereen in het overwegend katholieke land was blij met deze keuze voor de protestante Ramos. Ramos zou de verkiezingen van 1992 met 23,56% van de stemmen en een kleine marge op zijn concurrenten, echter wel winnen.
Periode na het presidentschap. Hoewel Corazon Aquino zich na haar presidentschap terugtrok uit het publieke leven, bleef ze nog erg betrokken bij de politiek in de Filipijnen. Bij de verkiezingen van 1998 steunde ze de burgemeester van Manilla bij zijn gooi naar het presidentschap. Alfredo Lim kwam echter niet verder dan de vijfde plaats in verkiezingen die ruimschoots gewonnen werden door de populaire acteur en senator Joseph Estrada. Drie jaar later speelde Aquino een belangrijke rol tijdens de tweede EDSA-revolutie. Vier dagen met vreedzame demonstraties leidden er toen toe dat Estrada werd opgevolgd door Gloria Macapagal-Arroyo, de tweede vrouwelijke president van de Filipijnen. In 2005 en 2006 uitte ze openlijk kritiek op Macapagal-Arroyo. In 2005 beschuldigde ze haar ervan dat ze de verkiezingen van 2004 door fraude zou hebben beïnvloed en riep ze Arroyo op om af te treden. Een jaar later deed ze mee aan een demonstratie op de EDSA tegen de president naar aanleiding van de arestatie van een aantal militairen die volgens de regering van Macapagal-Arroyo van plan waren geweest een coup te plegen. In 2007 zette ze zich in voor de verkiezingscampagne van haar zoon Benigno III, die tijdens de verkiezingen van 2007 met succes een Senaatszetel probeerde te bemachtigen. Ook was ze op de achtergrond betrokken bij projecten met betrekking tot microkrediet voor beginnende ondernemers en met sociale zekerheid en beurzen via de Benigno Aquino Memorial Foundation en de EDSA People Power Commission waarin ze een rol speelt. Ook begin 2008 liet ze van zich horen door een grote mis te organiseren ter morele ondersteuning van Jun Lozada, kroongetuige in de corruptiezaak rond de aanbesteding van de aanleg van een nationaal breedband netwerk. Op 26 februari riep ze in een speech voor invloedrijke Filipijnse managers Arroyo opnieuw op om af te treden naar aanleiding van deze corruptiezaak. Op 24 maart 2008 maakte de jongste dochter Kris Aquino bekend dat bij haar moeder darmkanker was geconstateerd. De ziekte werd ontdekt toen Aquino zich liet onderzoeken nadat ze zich tijdens de paasdagen niet goed gevoeld had. Aquino onderging daarop chemotherapie, en liet op 13 mei 2008 weten dat bloedmonsters hadden aangetoond dat haar lichaam goed reageerde op de behandeling. In mei 2009 werd Aquino echter opnieuw behandeld voor de ziekte. Op 4 mei onderging ze een darmoperatie, waarbij een tumor uit de darmen verwijderd werd. Na herstel van de operatie zou ze bovendien nog chemotherapie en bestralingen moeten ondergaan. Op 23 juni werd ze wegens ondervoeding en gebrek aan eetlust opnieuw in het ziekenhuis opgenomen. De maand erna werden zeer regelmatig missen georganiseerd waarin ook veel prominente Filipino's baden voor haar herstel. Halverwege juli werd echter duidelijk dat haar toestand verslechterde. Op 1 augustus werd bekend gemaakt dat Aquino diezelde ochtend overleden was.
Onderscheidingen
1986 Eleanor Roosevelt Human Rights Award 1986 International Democracy Award from the International Association of Political Consultants 1987 Persoon van het jaar 1986, Time Magazine 1987 Martin Luther King Jr. Nonviolent Peace Prize 1987 Silver Medal, Verenigde Naties 1987 Liberal International Prize for Freedom, Liberal International 1990 Noel Award for Political Leadership, United Nations Development Fund for Women 1993 Special Peace Prize, Aurora Aragon Quezon Peace Awards Foundation and Concerned Women of the Philippines 1995 Path to Peace Award 1996 Fulbright Award for International Understanding, U.S. Department of State 1998 Ramon Magsaysay Award 1998 Pearl S. Buck Award 1999 Een van "20 Meest invloedrijke Aziaten van de 20e eeuw", Time Magazine 2001 World Citizenship Award 2005 David Rockefeller Bridging Leadership Awards 2005 Een van de World's Elite Women Who Make a Difference, International Women's Forum Hall of Fame 2006 Een van 65 "Aziatische helden", Time Magazine 2008 Een van de 15 "Kampioenen van de werelddemocratie", A Different View EWC Asia Pacific Community Building Award Women's International Center International Leadership Living Legacy Award
Aquino ontving vele eredoctoraten. Hieronder een volledige lijst van de aan haar toegekende eredoctoraten: College of Mount Saint Vincent, New York, Verenigde Staten, 19 mei 1984 Stonehill College, Massachusetts, Verenigde Staten, 20 mei 1984 Ateneo de Manila University, Quezon City, Filipijnen, 1986 Xavier University, Cagayan de Oro, Filipijnen, 1986 University of the Philippines, Quezon City, Filipijnen, juni 1986 Boston University, Massachusetts, Verenigde Staten, september 1986 Fordham University, New York, Verenigde Staten, september 1986 Waseda University, Tokio, Japan, november 1986 Far Eastern University, Manilla, Filipijnen, februari 1987 University of Santo Tomas, Manilla, Filipijnen, februari 1987 University of Hongkong, Hongkong, maart 1993 Fu Jen Catholic University, Taiwan, juni 1993 Angeles University, Pampanga, Filipijnen, maart 1994 Universita del Sacro Cuore, Milaan, Italië, november 1995 Pamantasan ng Lungsod ng Maynila, Manilla, Filipijnen, juni 1994 University of Oregon, Eugene, Verenigde Staten, juni 1995 Hannam University, Taejon, Zuid-Korea, februari 1998 University of Santo Thomas , Houston, Verenigde Staten, 29 mei 1999 Hanyang University, Seoel, Zuid-Korea, juni 1999 Ateneo de Naga University, Naga City, Filipijnen, 23 augustus 2000 Doshisha University, Kyoto, Japan, 28 februari 2001 San Beda College, Mendiola, Manilla, Filipijnen, 12 september 2001
