De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
08-07-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 02
Filippijnenreis juni 09. DEEL 02
AMBASSADE. Om alle eventualiteiten bij een mogelijke definitieve weigering tot visa voor samenwonen van de Belgische regering voor te zijn bracht ik vanuit België de nodige documenten mee om een attest geen huwelijksbeletselen te bekomen in de Belgische ambassade in Manila. Dit om desgevallend een huwelijk met Eden aan te gaan. Dit document wordt uitgegeven in het Engels want dienstig voor de Filippijnse autoriteiten. Een afspraak hiervoor maken is niet nodig; je kunt voor dit document elke dins- en donderdag gewoon binnenlopen om 10 u weliswaar samen met je Filippijnse partner. Omdat ik nog danig gebelgd was over het feit dat de Belgische autoriteiten, meer bepaald het ministerie van buitenlandse zaken in Brussel, Eden een visumweigering hadden bezorgd die was opgesteld in het Frans daar waar zij haar aanvraag had gedaan in het Engels en Nederlands, besloot ik op Belgisch grondgebied, wat de ambassade is, enkel Nederlands te spreken. Het begon al bij de Filippijnse deurwaarder - veiligheidsagent. In het Nederlands legde ik hem de komst van ons bezoek uit. Hij begreep er geen jota van. Ik schoof hem dan maar de richtlijnen in het Nederlands van zijn ambassade onder zijn neus. Hij capituleerde en verwees ons door naar een onbemande loket wat verderop. Na enkele tijd, ook hier een Filippijnse en bijgevolg Nederlandsonkundige bediende die ons te woord stond; Ik ook hier geprobeerd om in eloquent Nederlands en met de Nederlandstalige documentatie haar de komst van ons bezoek diets te maken. Tevergeefs. Tot vanuit het belendend overvolle wachtzaaltje haar een Vlaming ter hulp kwam. Hij had mijn uitleg gehoord en vroeg mijn toestemming ons even te helpen. Ik liet hem begaan en de Vlaming vertelde in vloeiend Tagalog aan de verbaasde Filippijnse bediende waarover het ging. Nadien vertelde ik hem in het wachtzaaltje waarom ik zo handelde. Hij kon mij alleen maar gelijk geven. Na enkele formulieren vragenlijsten te hebben ingevuld en zowat een uur wachten was het onze beurt. Hier werden we door een Nederlandskundige Belg te woord gestaan. We hadden geluk! Normaal duurt de afgifte van bedoeld document zowat drie dagen. Nu konden we het meteen meekrijgen doch wel na zon 1200 Php aan schrijf- en zegelrechten te hebben neergeteld. (Manila, dinsdag 30 juni 2009)
REISBUREAU. Omdat we zo onvoorzien goed konden opschieten in de ambassade wilden we de volgende dag al naar Dipolog omdat onze kleine Daryl Dave daar was gebleven onder de hoede van Edens ouders. En trouwens ook omdat Metro Manila voor ons wat té druk, té warm en overgepolueerd is. Wij dus asap naar ons vertrouwde reisbureau gebeld. Deze konden ons wel helpen maar waren ondertussen verhuisd naar een voor hen minder dure, maar voor ons veel verdere locatie. Dat was dus geen optie. Gelukkig wist broer Jolito nog een reisbureau vlakbij ons hotel in Las Piñas. Terwijl we daar onze boeking deden met Cebu Pacific kon ik ondertussen nog genieten van een gratis been- en voetmassage. Jammer dat het machinaal was. (Las Piñas, dinsdag 30 juni 2009)
NAAR DIPOLOG. De volgende morgen vlogen we naar ons verblijf in Dipolog. Na een voorspoedige vlucht van zowat anderhalf uur met Cebu Pacific landden we op Dipolog airport. Het was even wachten op de bagage en het wandelwagentje die ik meebracht vanuit Vlaanderen. Zoals gewoonlijk was het daar bij het verzamelen van de bagage een overdruk zootje maar ik, het klappen van de zweep kennend, stond strategisch opgesteld om bij het zicht van mijn spullen op de bagagewagens meteen in actie te kunnen schieten. Aldus gebeurde. Dan naar ons appartement. De verantwoordelijke van de appartelles stond erop om ons als welkomst op te wachten en ons met zijn airco busje voor het korte traject van minder dan 500 m. naar ons appartement te voeren. Het was een blij weerzien van Edens ouders en natuurlijk ook Daryl Dave. Hij herkende mij meteen. Onze DD was tijdens mijn 2,5 maanden afwezigheid flink gegroeid en hij kan al lopen. Stappen echter, moet hij nog leren (Dipolog, woensdag 1 juli 2009)
WINKELEN. Vlak na mijn thuiskomst in Dipolog maakte ik een boodschappenlijstje op voor mijn ontbrekende bare necessities. Want ik had geen zware of volumineuze dingen in mijn valies meegesleurd uit Vlaanderen en in mei of juni vanuit Vlaanderen een balikbayan box als survival kit naar mezelf hier opsturen behoorde niet tot de onmiddellijke mogelijkheden. Op het lijstje, Belgische hazelnootpasta van Allcrump bijvoorbeeld (Jaja, die vind je hier!) en mangoconfituur. En margarine, ongezoet brood en aardappelen. Natuurlijk ook rode wijn (tegenwoordig ook in brikpak verkrijgbaar!). Tot slot ook een paar steakmessen, want de oude waren spoorloos. Dat zijn zon beetje de Westerse dingen die ik nodig heb om wat normaal te kunnen eten en leven in de Filippijnen. De rest wordt dan wel dag aan dag, lepeltjesgewijs en volgens de actuele mogelijkheden aangevuld en aangepast. (Dipolog, donderdag 2 juli 2009)
HUWELIJK. Carol, een kennis van mijn vrouw kwam enkele dagen geleden met haar vriend Bong op bezoek om ons uit te nodigen op hun huwelijk. Hij werkt in Dubai en ze hadden elkaar via chatten leren kennen. Later ging ze hem daar opzoeken voor verschillende weken en nu was hij hier in Dipolog om alles voor te bereiden om te trouwen. Ze trouwden op woensdag om 10 u. in Galas, een verder afgelegen barrio van Dipolog in de Iglesia sa Dios Espiritu Santo. De IDES is een afgescheurde kerk van de Rooms Katholieke die de vroegere Latijnse misviering in ere houdt. Als door de Jezuïeten oud geschoolde kon ik de Latijnse gebeden erg goed volgen. Ik vertaalde er zelfs van naar het Engels ten behoeve van mijn vrouwtje. Na de huwelijksvoltrekking
Tot de dood ons scheidt...
gevolgd door de eredienst konden we met het bruidspaar meerijden tot de feestzaal in Dipolog centrum voor het Amerikaans geïnspireerde huwelijksfeest al noemen zij dit een receptie. Dit hield in dat het bruidspaar op een verhoog aanzit aan een voor hen met kleurrijke bogen versierde tafel. Net een prieeltje. Even verderop op begane grond zat, aan eveneens mooi versierde tafels, dan de zogeheten bruidsentourage aan. Zij bestonden uit zomaar eventjes acht getuigen, de bruidsmeid en de bruidsjonker, dan twee personen om hun pad te verlichten, nog eens twee om hun samen te kleden, dan nog twee om hen als één te binden, dan nog de Bijbeldrager, ringdrager en muntdrager. Tot slot dan nog de drie bloemenmeisjes. Aan de gewone gedekte tafels kwamen dan alle andere genodigden, zowat honderdvijftig, waaronder wij. Daar waar de tafels van eregenodigden reeds van spijs en drank (cola of Sprite) waren voorzien was het de bedoeling dat de andere gasten zichzelf bedienden aan een buffet. Ze vlogen als uitgehongerde leeuwen er op af. Net toen we van plan waren om ons dan ook maar naar dat buffet in beweging te zetten voor het allemaal op was, kwam Maricon, de bruidsmeid, ook al een kennis van mijn vrouw, ons verzoeken om bij haar gezelschap aan te zitten als deel van de eregenodigden. Wij daarheen. Het was niet alleen gemakkelijker voor ons, doch je had ook een beter overzicht op de zaal en de genodigden. We aten smakelijk (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
HUWELIJKSENTERTAINMENT. We waren zowat halfweg aan onze maaltijd toen de omroepster van dienst het bruidspaar uitnodigde om met de traditionele handelingen het feest verder luister bij te zetten. Voor degenen die niet zo erg vertrouwd zijn met die samen met de Coke en hamburgers naar hier overgewaaide Amerikaanse gebruiken, herinner je misschien dat huwelijksfeest in de film The Deerhunter met Robert De Niro. Eerst moest de erewijn worden gedronken. Dit bestond voor de gelegenheid uit een fles zoete rode Maria Clara sangria. Dat was nog best ook, vooral voor de bruid die een gewone rode wijn waarschijnlijk zou hebben uitgespuwd. Het had even wat voeten in de aarde vooraleer het bruidsmeisje Maricon de jonggehuwden had uitgelegd hoe je deze glazen met in elkaar gehaakte armen zonder morsen kunt ledigen. Maar het lukte. Applaus! Maricon, wel wetende dat wij wijn drinken, plofte de pas aangebroken fles voor ons neer en schonk ons nog in ook. Nadien moesten het jonge stel op een Weense wals de dans openen. Heelwat genodigden speldden kleine banknoten op het kleed van de bruid of de jas van de bruidegom. Kopspeldjes waren hiertoe voorzien. Even later riep de omroepster alle ongehuwde meisjes en vrouwen op de dansvloer. Een ervan kreeg het bruidsboeket van de bruid dat moest worden doorgegeven op de tonen van muziek. Degene die in het bezit van het boeket was wanneer de muziek stopte viel af. Ik hoopte van harte dat Eden, die ook meedeed, zou afvallen. Maar tevergeefs! Ze bleef zelfs als enige over! Dan moest de bruidegom zijn bruid ontdoen van haar kousenband. Alle ongehuwde mannen werden op de dansvloer verzocht. Maricon stond erop dat ik ook meedeed. Voor de fun Ook hier werd deze witte band op de tonen van muziek doorgegeven. Mijn God, wat gaf ik die kousenband door! Maar toen ik als laatste op de dansvloer overbleef met dat ding in mijn handen, ging er bij mij een lichtje branden. Doorgestoken kaart, ja! Toen moest ik ook nog deze kousenband zonder handen (!) aan het been van Eden schuiven en nadien met haar dansen. Ik had al voor hetere vuren gestaan, maar toch. De traditie wil immers dat dit koppel de volgende is die trouwt Tenslotte werd de reuze huwelijkstaart van drie verdiepingen door het bruidspaar gezamenlijk aangesneden. De bedoeling is dat de een, de ander taart te eten geeft. Dan was het de beurt om alle andere liefhebbers van stukken taart te voorzien. Ik zag er zelfs met taartvolle plastic draagtasjes van de sterk verminderende taart weggaan voor de thuisblijvers. Met het slinken van de taart daalde ook het gastenaantal zodat wij, na afscheid van het koppeltje te hebben genomen met felicitaties en bedanking, ook maar huiswaarts keerden. Ik moet toch nog eens met die Maricon praten, denk ik (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
IGLESIA SA DIOS ESPITITU SANTO. Voor de religieus geïnteresseerden kom ik nog even terug op de IDES. Dit is nu eens géén Amerikaans geïnspireerd genootschap maar een van de Rooms Katholieke religie afgescheurde kerk. Zij volgen nauwgezet de oude Latijnse misviering zoals we die destijds kenden. Afgezien van de lezing van de Schriftuur en de preek in de streektaal is alles verder Latijn. Ook de gezangen, met uitzondering van enkele profane liederen in verband met het huwelijk die werden ten gehore gebracht via krakende versterker en een stel luidsprekers. Met gebruikt echter zowel het oude altaar waarbij de priester met de rug naar de gelovigen is gekeerd als de moderne altaartafel. De pastoor in wit habijt wordt met monseigneur aangesproken en hun bisschop wordt als een heilige vereerd kompleet met foto geflankeerd door brandende kaarsen op een zijaltaartje. Net zoals de meeste andere gebedshuizen is ook hier de kerk geen toonbeeld van netheid. Betonvloer, ruwe muren van asstenen en een metalen golfplaten dak op hoekijzers gelegd. Alleen om en rond het altaar is het wat netter. Daar is de vloer, en zijn de treden met tegels belegd en de muren witgeschilderd. Deze kerk heeft geen kerktoren en klokken evenmin. Om de gelovigen tot gebed aan te sporen gebruikt men als grote klok een langwerpige bodemloze acetyleenfles en als kleine klok een wielvelg van een vrachtwagen. Het is een komisch zicht om één van de volledig in het wit geklede en geschoeide misdienaren zich ritmisch het lazarus te zien beieren op die naast het gebouw opgehangen voorwerpen. (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
Het kerkhoofd wordt als een heilige vereerd . Het kerkje...
MOSLIMA. Ik was een uur vroeger dan gepland met het luchthaventreintje uit Gent vertrokken want het beloofde een topdag te worden van vertrekkende vakantiegangers die zondag in Zaventem. Ik zat comfortabel op een zitbank vlakbij de deur en uitgang van de wagon. Om mij te verstrooien las ik wat in een dun boekje handelend over hoe moslimas zich horen te gedragen. De trein is in feite tot Liedekerke een boemel die in elk onooglijk stationnetje stopt. Nadien versnelt hij zijn cadans om nog slechts in Brussel driemaal te stoppen en dan door te zoeven tot Brussels National Airport. In Lokeren kreeg in het gezelschap van een Moslima die klaarblijkelijk nog geen kennis had genomen van mijn belerende lectuur waarin men een onopvallende kledij wars van uiterlijke versieringen voorscheef. Mijn overbuur leek wel op een staalkaart van hoe het niet moet; haar voetlange outfit in tijgerprint was in schril contrast met haar rozerode, met zilverdraad doorweven halsdoek. Ze was behangen met dikke Oosterse juwelen en droeg een opzichtige merkzonnebril. Om het geheel nog wat opzichtiger te maken droeg ze er ook nog een lel van een merkhandtas bij, kompleet met riemen, gespen, sloten en klinknagels. Zohaast de trein in beweging was, prevelde ze zachtjes onverstaanbare woorden in het Arabisch(?) voor zich uit. Eenmaal Liedekerke voorbij, als de trein vaart nam, ging ze ook haar wartaal aan het omgevingslawaai aanpassen zodat al spoedig de ganse treinwagon van haar woordelijke ontboezemingen, weliswaar onverstaanbaar, kon meegenieten. Gelukkig stapte ze in Brussel Zuid af zodat we toch nog de laatste kilometers in alle rust konden afleggen. Inch Allah! (Sporend naar Zaventem, zondag 28/06/09)
DRUK. Zoals te verwachten was het erg druk op onze luchthaven. Ik had er dus goed aan gedaan om tijdig uit Gent te vertrekken. Nu had ik een veilige en comfortabele incheck- en wachttijd van een kleine drie uur voor de boeg. Het manueel inchecken gebeurde vrij vlot, ik was immers ruim op tijd. Bevrijd van mijn koffer en het zware opvouwbare wandelwagentje voor Daryl Dave, nam ik de tijd voor mijn laatste ochtendmaal op Vlaamse bodem voor de afreis. Een klein ontbijt, in de croissanterie van de vertrekhal, bestaande uit koffie, croissant en chocoladekoek kostte 7,5 en Abdul, de dienstdoende kassier probeerde een kleine tip te versieren door mij op mijn 10 slechts 0,5 terug te geven. Hetgeen hem niet lukte. Vanaf mijn tafeltje genoot ik niet alleen van mijn koffie met, maar ook van het uitzicht op de mensenmassa die zich meestal in etnische groepjes en families aandienden. Hier een groep kleurrijke Indiërs, of waren het Pakistani? Daar een familie Chinezen, even later een hele meute luidruchtige en gesticulerende Turken. Dan weer een familie met goedgeklede Italianen. Allen waren ze bijzonder opgetogen om spoedig hun familie, vrienden en bekenden weer te zien. (Zaventem, zondag 28/06/09)
FINNAIR. Ik vloog voor het eerst de route Brussel Helsinki Hong Kong - Manila. Tot Hong Kong met FinnAir. FinnAir is een stroeve, stugge luchtvaartmaatschappij die nog niet eens een eigen kantoor of balie op onze luchthaven heeft, enkel een vertegenwoordiging. Bij het inchecken behoort een vrije stoelkeuze niet tot de mogelijkheden. Ook kan de check in niet elektronisch, enkel manueel aan een balie. Deze en nog een paar andere eigenaardigheden, zoals de onmogelijkheid om het herboeken van de terugvlucht op een andere datum en het ontiegelijk slecht eten aan boord (zoals daar zijn; spinazieomelet met zoetzure saus!!!) deden me besluiten dat het niet alleen mijn eerste maar tevens ook mijn laatste vlucht met FinnAir zal zijn. (Zaventem, zondag 28/06/09)
HELSINKI. Op mijn vlucht naar Helsinki maakte ik kennis met een jonge Nederlander die eens in Helsinki verder doorreisde naar zijn eindbestemming in Groenland. Hij had daar samen met zijn vriendin een IT-bedrijfje. Het bleek een spraakvaar eerste klas; omzeggens de ganse trip vertelde hij honderduit over zijn belevenissen zowel met zijn bedrijfje als zijn avonturen in Groenland. Ik stak er wel heelwat van op. Bij het aanvliegen op Helsinki stelde ik vast dat Finland bestaat uit vele prachtige bossen, open vlaktes en vele meren. Het is grotendeels onbewoond en de steden zijn eerder klein. Eens geland op de uitgestrekte, maar qua gebouwen kleine, luchthaven constateerde ik dat er geen transferzone was. Reizigers op doorreis zoals ik, moeten dus eerst via de aankomst de grenscontrole passeren en dan proberen de vertrekhall te vinden. Veel Engelse indicaties kom je er niet tegen. In de vertrekhall bevinden zich zoals gebruikelijk een aantal souvenirwinkeltjes die benevens de gebruikelijke eenheidsprullaria ook Finse vodka in diverse sterktes en al of niet met vruchtensappen vermengd aanbieden. Ook vind je er diverse Finse juwelen en houtdecoraties. Zoals gewoonlijk bedank ik feestelijk voor die overprijsde aanbiedingen op luchthavens. Temeer omdat ik nog een lange reistijd voor de boeg heb naar Hong Kong en daarna Manila. Gelukkig was het eten op de long haul toch van een iets beter niveau, al was het toch nog niet om over naar huis te schrijven. (Vliegend naar Hong Kong, zondag 28/06/09)
ZONNECREME. De luchthaven van Hong Kong in een moderne flink uit de kluiten gewassen luchthaven die zijn runway voor een deel van de zee heeft ontnomen. Netheid en efficiëntie zijn er troef. Nu ook weer die bijna maniakale angst voor ziekteverspreiding; aankomende passagiers worden met warmtegevoelige cameras gescreend op koorts. Vrijwel al het personeel loopt rond met mondmaskers en witte handschoenen. Michael Jackson zou er nog een mooie videoclip aan hebben gehad Ik was ruimschoots op tijd zodat ik de incheck van de vlucht voorafgaande aan de mijne nog kon meemaken. Komt er plots een Chinese grondhostess met een bordje aanzetten waarop de CX 706 naar Manila was vermeld. Zij vraagt in haar beste Engels én Pilipino aan de wachtenden om dringend hun boardingpass na te kijken want men mistte zowat een ganse buslading passagiers op die bewuste vlucht en het was de last call!!! Na wat aandringen beginnen een aantal Filippijnen langzaam dit toch maar even te doen. Wat blijkt? In de wachtruimte voor mijn CX 701 vlucht naar Manila blijken ook die 60 Filippijnen te hebben plaatsgenomen die op de CX 706 moesten zijn. Zij hadden ergens Manila zien staan en dachten dat dit hun vlucht was. Dat er die dag meerdere vluchten waren dat was bij hen niet opgekomen Onder het voortdurend tot spoed aanvuren van de grondhostess en het omroepen van de final call voor de CX 701, zette de buslading zich in beweging. Op naar de juiste gate. Ondertussen kuierde ik wat rond langs de boetiekjes waar ik mij even verbaasde over een zonnecreme met een beschermingsfactor van 130! (Hong Kong, maandag 29/06/09)
CATHAI PACIFIC. De vlucht met de CX 701 was van een heel ander kaliber dan de FinnAir. Niet alleen had ik wat meer beenruimte maar ook het voedsel was stukken beter. Ik eet in principe alles, maar de wat eerder genoten spinazieomelet met zoetzure saus staat voorals nog niet op mijn favorietenlijstje! Wel klapte tijdens het wat ruw opstijgen van de B747-400 een luikje open en kieperden prompt enkele zuurstofmaskers uit hun houders op de passagiers neer linksvoor. Deze dachten dat er een probleem met de zuurstofvoorziening was. Toe ze echter zagen dat zij de enigen waren in het vliegtuig die deze zuurstofbehandeling te beurt viel, konden ze er toch om lachen. Nadat de opstijgprocedure was afgerond verbonden de airhostessen het losse luikje met stukjes kleefband zodat alles veilig terug op zijn plaats zat. Enkele uren later, even voor het middaguur, landde ik veilig en wel op NAIA, Ninoy Aquino International Airport te Manila waar Jolito, Edens broer, mij stond op te wachten. (Vliegend naar Manila, maandag 29/06/09)
VERKEERDE TERMINAL! Eden zou zowat een uurtje later dan ik toekomen vanuit Dipolog. Ik dacht dat zij met Cebu Pacific op de Centennial Terminal zou landen. Dus stonden Jolito en ondergetekende met kloppend hart zijn vrouwtje op te wachten aan de verkeerde terminal want Cebu Pacific landt (natuurlijk) op de allernieuwste terminal nummer 4 zowat anderhalve kilometer verder!Dit bleek na een kort telefoongesprek nadat ze daar was geland. Ik had dit kunnen weten, maar had wegens reisvermoeidheid een tijdelijke black-out. Met een taxi raakten we er toch. Taxichauffeurs rond de luchthaven zijn echte haaien en tijd voor discussie was er nu niet, dus betaalde ondergetekende zomaar eventjes 500 Php (!) voor dit korte traject. Nadien reden we gezamenlijk met een andere taxi naar ons hotel in Las Piñas zowat 10 Km verderop en betaalden slechts 220 Php! Fooi inbegrepen (Las Piñas, maandag 29/06/09)
Mooi verhaal wederom. Krijg alweer heimwee, behalve dan naar die Videoke bars. (Guadalupe)
Mooi dagboek, (Guadalupe)
Mooi verslag! (Dolfijn)
sappig verteld, kleurrijk en met de nodige humor(Baliw-katok)
altijd een vermaak om deze te lezen(Xav)
Prachtige verhalen met, voor een zeer onervaren reiziger, heel veel informatie ... Kom maar op met de volgende serie..(ook zonder foto's ) zeer lezenswaardig ... (Sasib)
leuke verhaaltjes, prettig om lezen ! (Baliw-katok)
Zit nu een broodje te eten en normaal lees ik de krant bij mijn ontbijt maar dit verhaal leest toch veel plezanter ! Ga zo door (Guadalupe)
Rij op rij, iedere keer een mooi verslag. Over allerhande onderwerpen over het reilen en zeilen in de Filippijnen. Iederere keer heel subtiel gebracht, maar de ware toedracht niet echt toedekkend. Menig persoon zal zich deze verhaaltjes later nog wel herinneren alsof hij het zelf meemaakt. Heel veel herkenbare punten, maar toch met een boodschap. (Digos)
Omdat je kennelijk een goede waarnemer bent en je bezoeken hier en daar goed voorbereidt zijn je verhalen rijk aan informatie. (Adriaan)
1.Tijd hebben,
2. Krant lezen/Nieuws bijhouden 3. Mijmeren in de schemer 4. Relativeren en de essentie zien 5. En het nog een beetje verwoorden Dat is het ongeveer. En anderen kunnen weer goed metselen. (O.B. Bommel en Tom Poes)
Ik heb het niet allemaal gelezen, maar vraag me wel af waar je de inspiratie vandaan haalt om zulke uitgebreide verhalen te vertellen, Respect, (Peter V.D.)
Beste familieleden, vrienden, kennissen en smpathisanten,
Velen onder jullie waren reeds op de hoogte van mijn nieuwe afreis; nu zowat één week geleden, naar vrouw en kind in de Filippijnen. Gewoontegetrouw wringt de Belgische regering zich in alle bochten, loze argumenten gebruikend, om Eden en Daryl Dave een verblijfsvergunning voor legaal samenwonen met mij te ontzeggen. Ik vond het zodoende beter om, na tien weken afwachten en voorbereiden in Vlaanderen, de kat verder uit de boom te kijken bij hen in de Phils. Bij hen voel ik me goed. Deze strijd tussen David en Goliath wordt nu binnen enkele maanden beslecht bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Al moet er nog wel eerst een zittingsdatum worden vastgesteld Wij wachten geduldig af. Het steekt mij niet op enkele maanden meer of minder
Ondertussen schrijf ik, zoals gebruikelijk, met de regelmaat van een aftandse klok, mijn reisimpressies en anekdotes neer en stuur ze naar jullie toe. En, zoals je zult merken, met beeldmateriaal. Want een foto zegt meer dan duizend woorden. Dit alles hopelijk tot jullie nut en vermaak Uw adresgegevens worden enkel gebruikt om deze mails naar jullie te kunnen doorsturen. In geen enkel geval worden uw gegevens aan derden doorgegeven en/of verkocht. Indien je in de toekomst deze cursiefjes niet meer wenst te ontvangen, een eenvoudig mailtje volstaat. Ik schrap dan jouw gegevens uit mijn bestand. Het omgekeerde mag natuurlijk ook; Mocht je nog liefhebbers kennen in je omgeving die interesse hebben om ook deze cursiefjes te ontvangen, graag een mailtje dienaangaande of geef hen mijn mailadres door. Danvangent@yahoo.com.ph Ik stuur hen mijn hersenspinsels met plezier toe.
Veel lees- en kijkgenot!
Danvangent.
UPDATE APRIL 2010.
Langs deze weg wil ik nog eens iedereen bedanken die voor ons stemde op de familiefoto in De Standaard.Wie het nog niet deed, kan dit alsnog tot einde april doen.
Nog meer dank voor degenen onder hen die ook hun vrienden aanzetten om voor ons te stemmen en ook zelf op diverse ander computers inlogden en ons zo weer enkele stemmen meer bezorgden. In totaal nu al meer dan 150 ! Het is een goede steun voor ons en geeft ons het goede gevoel niet alleen met ons probleem te staan. Ook de commentaren door diverse lezers gepost worden geapprecieerd en steken ons opnieuw een hart onder de riem.
