De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
09-10-2009
Filippijnenreis juni 09. DEEL 27
Filippijnenreis juni 09. DEEL 27
DE RIVIERSURFERS. Enkele dagen na de watersnood in Manila, komen in het kielzog ervan, soms spectaculaire verhalen boven water drijven. Het hiernavolgende verhaal dekt deze intro-omschrijving vrij goed. Die vroege morgen op zaterdag 26 september waren Romeo Abia met zijn vrouw Mary Jane en hun twee kinderen Majorie, 13, en Mark, 10, op het dak van hun woning gevlucht. Het was hun enige ontsnappingsmogelijkheid. Het water was met meer dan 7 meter gestegen en hun huisje en vele anderen, daar in barangay Bagong Silangan met zijn 3500 families, aan de oevers van de Marikinarivier, was volledig ondergelopen. Plots kwam een grote vloedgolf opzetten en veegde talloze lichtgebouwde huisjes weg. Eerder dan in het kolkende water terecht te komen kon de familie op een vlottende onontwarbaar kluwen van boomwortels, triplex, metalen golfplaten en andere afval springen waarop nog een paar dozijn andere onbekenden zaten van stroomopwaarts en begonnen zo aan een onverwachte ochtendlijke wilde waterrit. Aan de Tumanabrug stond het water even hoog als de brug en Romeo vroeg zich af hoe zij het er zouden vanaf brengen. Hij en zijn vrouw waren opgegroeid aan de zee en waren goede zwemmers, maar zijn kinderen niet. Romeo hoorde luid gegil toen het afvalvlot tegen de betonnen brug sloeg. Ze gingen onder in het kolkende water, het gegil stopte. Het afvalvlot kon uiteindelijk de brug passeren. Slechts 11 mensen bleven over, waaronder de voltallige familie van Romeo. Maar er zouden nog bruggen komen. Rond 13 u naderden ze de San Mateobrug. Vanop de brug gooiden omstaanders touwen, afgebroken elektrische kabels en reikten stokken naar de drenkelingen maar Romeo vond het veiliger om op het vlot te blijven. Zijn vrouw en kinderen huilden, maar Romeo gebood hen zich sterk te houden. (Vermoedelijk zijn de dramatische beelden op You Tube met titel river surfers deze Romeogroep.) Als het vlot op de brug botste brak het in diverse kleinere delen. Zes van de groep, waaronder de Romeofamilie konden zich aan het afval vastgrijpen. Alzo, tussen de drijvende karkassen van karbouwen, varkens en honden, kon de familie zich gedurende 3 uren aan hun noodvlot vasthouden. Dan kwam de Marikinabrug in zicht. Romeo wist dat dit de laatste brug, en ook de laatste kans was om het er mogelijks nog levend van af te brengen want hierna splitste de rivier zich in twee, en mondde na de Pasig vloedgaten uit in de open, wilde zee. Romeo zag dat er opnieuw mensen touwen gooiden vanop de brug naar de vlottenden en beval zijn familie te springen en zich aan eender wat vast te klampen. Aan de brug sprongen Romeo en zijn zoon naar een metalen vaste constructie. Ondertussen kon zijn vrouw Mary Jane hun dochter Majorie naar de andere oever duwen waar zij zich vastklampte aan een zeemeerminbeeld. Het duurde nog een hele tijd eer de redders wegens de sterke stroming haar konden ontzetten. Ik dacht aan niets anders dan me vast te houden zei ze later. De volgende dag om 14 u was Romeo terug met zijn dochter verenigd in een opvangcentrum, maar van zijn vrouw was er geen spoor. Nadat ze Majorie had afgeduwd naar het standbeeld was het voor haar te laat en vlotte zij verder stroomafwaarts. We kregen lekker eten, zei Romeo, maar ik kon geen hap binnenkrijgen, ik dacht steeds aan mijn vrouw. Romeo en zijn twee kinderen gingen mistroostig naar de overdekte hal van Bagong Silangan waar meer dan 30 opgeviste lijken lagen opgebaard ter herkenning. Mary Jane was er niet bij. Hij bezocht ook alle omliggende hospitalen, maar ook daar geen Mary Jane. Troosteloos gingen Romeo en kinderen richting huis. Bij zijn schoonbroer aangekomen kwam zijn geluk terug; zijn vrouw wachtte daar op hem! Gedurende een half uur was ze verder meegedreven in de Marikinarivier waarna ze door sterke stroming haar drijfafval moest lossen. Ze ging onder water en belandde uiteindelijk, buiten bewustzijn op een stroomluwe modderige rivierbedding. Ze verloor haar bewustzijn en werd wakker in het Pasig General hospitaal met een verband aan haar voorhoofd. Ze huilde en smeekte de dokters haar te laten gaan. Toen ze versterkt was mocht ze beschikken en ging meteen naar het huis van haar broer, veronderstellend dat er van hun huis niets overbleef. Daar wachtte ze in tranen. Na een tranenvolle maaltijd gingen ze huiswaarts, wel verwachtend dat er niets meer zou resten. Maar tot hun verbazing weerstond hun woonst de vloed, al was wel hun hele hebben en houden weggespoeld. Wat overblijft is als een lege schelp, zei Romeo. Ook de hond bleek gered. Het koppel puzzelt nu samen hun verdere toekomst uit. Hun kinderen zijn getraumatiseerd en hebben psychologische bijstand nodig. Romeo zegt dat deze ervaring hun relatie danig heeft gesterkt. Geen levensstorm zal ons scheidden, zei hij, maar vond het wel de langste waterreis uit zijn ganse leven. Nu het water zich grotendeels heeft teruggetrokken, gaan de mensen van Bagong Silangang en zoveel andere gebieden hun leven terug opbouwen, ondertussen rouwend over de dood van hun geliefden Van de 27 oorspronkelijke opvarenden van het afvalvlot zijn er 19 vermist waaronder een moeder en haar baby. (Dipolog, donderdag 8 oktober 2009)
LUZON LIKT ZIJN WONDEN. Malacañang gelooft dat de rehabilitatie van Metro Manila en de omliggende provincies jaren kan duren en miljarden Php. gaat kosten, temeer omdat de duizenden families die aan de vloedgevaarlijke plaatsen wonen definitief op een andere locatie gaan worden gehuisvest. Nu zegt men reeds dat er geen plaats genoeg zal zijn voor deze drastische maatregel. Ook komen er dagelijks, nieuwgeboren bewonertjes bij. Van de 700 000 families die zijn getroffen door de taifoen, wonen er zowat 150 000 aan rivieren en andere vloedgevaarlijke plaatsen zoals de 911 Km2 grote Laguna de Bay. Het zal nog heelwat tijd vergen eer de regering de meer dan 100 000 families een andere woonplaats heeft aangeboden. Heelwat van deze talloze families zijn inmiddels teruggekeerd naar hun woninkjes en barakjes, of wat daar nog van overblijft aan of in het water, in de gevarenzones. Het zijn meestal zogeheten squatters, illegale landbezetters, meestal zonder papieren, die van heinde en ver hun geluk in de metropool kwamen zoeken. Tevergeefs. Zij wonen in hutjes van gevonden en losgeslagen platen van metaal, triplex en karton op illegale en gevaarlijk terrein. Zij komen in aanmerking voor relocatie in Laguna. Niemand weet echt met hoevelen die illegale landbezetters wel zijn. Een geboorte wordt niet aangegeven; het kind heeft dus, net zoals de meeste ouders geen geboorteakte en is dus eigenlijk, net zoals de ouders, onbekend en onbestaande. Dit is een van de redenen waarom het bevolkingsaantal in dit land op geen paar miljoenen na te schatten is. Zowat 5 000 van deze squatterfamilies zijn reeds geïdentificeerd van documenten voorzien. Het ministerie van openbare werken zal nieuwe regels opleggen aan de squatters, de illegalen die zich met een krotwoning op de rivierbanken en andere gevaarlijke plaatsen hebben gevestigd of willen vestigen. Voordien was er een soort van gedoogbeleid. Nu, na de taifoen gepaard met een regenval die erger was dan Katrina in New Orléans, wil men paal en perk stellen aan deze gevaarlijke wantoestanden die mede hebben geleid tot ergere overstromingen omdat de rivieren gestremd waren door illegale bouwsels en talrijk groot afval achteloos in de rivieren gedumpt. Ondertussen overweeg het departement van openbare werken om bij hoogdringendheid toiletten bij te bouwen in de evacuatiecentra. Daar huizen, na en week, nog zon 300 000 slachtoffers van de natuurramp. Momenteel zijn er veel te weinig toiletten en vaak ook nog in erbarmelijke toestand. De toiletten kunnen in drie dagen worden gebouwd en zullen ook nadien in functie blijven. Men denkt er eveneens aan om een voorafgaandelijk topografisch onderzoek uit te voeren alvorens een toelating wordt gegeven voor een nieuwe woonwijk. (Dipolog, donderdag 8 oktober 2009)
OOK DE OVERPOPULATIE TREFT SCHULD. Er bestaat een wetsvoorstel inzake geboortecontrole maar de Katholieke kerk boycot deze wet al geruime tijd en de met hen sympathiserende politici gebruiken vertragingsmanoeuvres. Edcel Lagman, een politicus uit Albay die destijds de wet had gesteund wees andermaal de natie op zijn verantwoordelijkheid. Niet alleen de klimaatveranderingen zijn de schuld van die miserie, zegt hij, maar ook de ongecontroleerde bevolkingsaanwas. De natuur verafschuwt excessen zoals een buitensporige bevolkingsaangroei die de klimaatsverandering verergert en het milieu verarmt. Met een kleiner bevolkingsaantal zou het wonen op rivieroevers en zelf in rivierbeddingen niet nodig geweest zijn. Het zou ook het volume hebben verminderd van de vaste afval die nu de rivieren en rioleringen verstopt. En het zou ook de ontbossing nodig voor steeds maar nieuwe bouwgrond tegengaan. Dit alles heeft nu tot de overstroming bijgedragen, zei hij nog. Hij citeerde ook een Britse studie die stelt dat geboortecontrole vijfmaal goedkoper is dan het gebruik van technologieën om de opwarming van de aarde tegen te gaan. Deze taifoen is een oogopener, zei hij nog, op de kritieke noodzaak om de wet op de gezinsplanning er dringend door te krijgen. Dit vergt enige politieke wil en moed in dit diepgelovig, tot het excessieve toe, Katholieke land (Dipolog, vrijdag 9 oktober 2009)
TAIFOEN PARMA KEERDE EVEN WEER. De taifoen Parma, waarvan ik sprak in mijn vorige bijdrage en die onlangs noord Luzon trof, is daar in de streek nog even teruggekeerd met opnieuw hevige regenbuien en sterke winden. Met het gevolg dat er in Cordillera- en bergprovincies zowat 130 nieuwe dodelijke slachtoffers vielen wegens talrijke grondverschuivingen, zware modderstromen en vloedgolven. Op vele plaatsen ging ook heelwat infrastructuur verloren. Bruggen werden beschadigd, wegen waren onklaar, verzakt, of zelfs gedeeltes ervan verdwenen door landverschuivingen. Minstens twaalf hoofdwegen en diverse bruggen ondergingen dit lot. Vele plaatsen werden alzo van de buitenwereld afgesneden. Alleen al voor Kalinga, Apayao en Benguet schat men de schade aan de infrastructuur op meer dan 150 miljoen Php. Ook kwam een groot gedeelte van de streek zonder stroom te zitten. De stroomvoorziening gebeurt hier, net zoals in de USA, via luchtlijnen en bij een beetje stormwind leggen ook de masten het loodje. Op diverse plaatsen waren transfoposten ondergelopen of gewoon weggespoeld. In Baguio, de zomerhoofdstad van de Filippijnen viel op 10 uur meer dan 50 Ml. regen. Dat is driemaal meer dan in een toch al niet normaal regenseizoen. En het bleef verder regenen. Op landbouwgebied wordt, in een eerste schatting, de schade aan rijst- , maïs- en groentegewassen op 11 miljoen Php. geraamd. Dit kan gemakkelijk verdubbelen als de officiele cijfers bekend worden. Deze streek is de landbouwtuin van Manila en omstreken. Het Filippijnse leger zette alle beschikbare eenheden in, waaronder ook de reservisten, voor een grote reddingsoperatie. Zij worden bijgestaan door Amerikaanse manschappen die hun helikopters, vrachtwagens en ander zwaar materiaal inzetten. President Arroyo beval de opening van de Mansion House, het zomerverblijf van haar in Baguio, om slachtoffers op te vangen. Ook de Malacañang van het Noorden, in Paoay, in Ilocos Norte werd voor hetzelfde doel opengesteld. Viif stuwdammen met name de Patabangandam in Nueva Ecija, de Angatdam in Bulacan, de Ambuklaodam en de Bingadam in Benguet en de San Roquedam in Pangasinan die ondermeer instaan voor hydro-elektrische voorzieningen, worden nauwgezet in het oog gehouden. In nood zal de overlaat worden opengezet. De bewoners onderaan de dammen zullen worden verwittigd van deze maatregel. In totaal zijn ten minste zon 234 232 families, zijnde 1 053 325 mensen getroffen door Pepeng (Parma) (Dipolog, vrijdag 9 oktober 2009)
NOG MEER ONHEIL. Aan de miserie in de Filippijnen schijnt maar geen einde te komen. Na de verschrikkelijke stortvloed in Manila van de taifoen Ketsana en de nog even op zijn stappen weerkerende taifoen Parma, in de bergprovincies is er ook nog een chronisch gebrek aan elektriciteit. Een van de vier 300 MVA transfos van Taytay in Rizal heeft woensdag vuurgevat en heeft ook vijf andere 115 MVA. transfos meegesleurd in de problemen. De vernieuwing ervan zal 300 miljoen Php. kosten en nog eens 1 miljoen Php. voor de vernielde kabels. Men is dus genoodzaakt om gedurende de lange reparatieperiode ervan de bevolking in Oost-Manila, waaronder Mandaluyong, Hillcrest en SM-Shangri-La en de Rizalprovincie beurtelings van stroom te voorzien. Men had gehoopt dat door het verbinden met andere transfos het probleem van beurtelingse black outs zou zijn opgelost maar de drie transfos die de Tagaytay transfo ondersteunden konden de verhoogde vraag niet aan. Dit zal het stroomprobleem aanzienlijk verlengen. Meralco, de plaatselijke stroomvoorziener vraagt om begrip en geduld. Ook waren en zijn er beurtelingse stroomonderbrekingen voorzien, telkens van 3-4 uren in Marikina, Mandaluyong, Pasig, San Juan, en delen van Quezon City, en Binangonan, Taytay, Angono, Cainta en Antipolo City in Rizal. Ook Makati, het financiële en zakelijk hart van de Filippijnen waar ook de Belgische ambassade is gevestigd, deelt in de brokken. Hopelijk loopt de visumaanvraag van mijn vrouw en kind daardoor geen vertraging op Donderdag was er, volgens de U.S. Geological Survey, een krachtige onderzeese aardbeving omstreeks 5u41 ten zuiden van de Filippijnen. De beving in de Celebeszee, op 175 mijlen van Jolo en 730 mijlen van Manila had een kracht van 6.7 op de Richterschaal. Er zijn geen gewonden, noch is er stoffelijke schade gemeld. (Dipolog, zaterdag 10 oktober 2009)
E. COLI BACTERIE EN LEPTOSPIROSIS. Het ministerie van volksgezondheid heeft na de rampspoed in Manila in elf evacuatiecenters in Quezon City drinkwaterstalen genomen. In zes daarvan bleek het water besmet met de E. coli, dat is een bacterie die meestal slechts diarree veroorzaakt. Toch is het uitkijken geblazen want met name bij zeer jonge en zeer oude mensen kan deze diarree, bij inadequate behandeling, tot de dood door uitdroging lijden. Volksgezondheid heeft onmiddellijk het water met Hyposol, een waterdesinfectans, ontsmet. Het raadt ook de bevolking aan om goed de elementaire regels van hygiëne in acht te nemen en vaak de handen te wassen. Het blijft de situatie in de centra volgen om het uitbreken van ziektes te voorkomen. Ook raakten er 181 gevallen bekend van leptospirosis, waarvan alleen al zon 150 in Metro Manila. Dit is een bacteriële ziekte die veroorzaakt wordt door water besmet uitwerpselen en urine, voornamelijk van geïnfecteerde ratten. De besmetting gebeurt door het consumeren van besmet voedsel of water of door huidcontact of door de ogen of neus. De slachtoffers liepen het voornamelijk op door bij het doorwaden van overstroomd gebied. De symptomen gaan van hoge koorts, zware hoofdpijn en koude rillingen tot spierkrampen, rode ogen en braken. Ook geelzucht met het vergelen van ogen en huid komt voor. Het Filippijns Algemeen Ziekenhuis in Manila kreeg de laatste twee dagen 20 acute gevallen binnen, waaronder drie kinderen. Al deze patiënten hadden al een nierblokkade en moeten minstens twee bloeddialyses ondergaan. Twee onder hen, jonge mannen van 28 en 32 stierven reeds voor zij de behandeling konden aanvatten. Elke sessie kost zowat 10 000 Php. en aangezien ziekteverzekering hier facultatief is, moet dit doorgaans eerst volledig zelf door de patiënt worden opgehoest alvorens men er ook maar aan denkt om te beginnen aan die levensreddende actie. De eed van Socrates op zijn smalst! Aangezien de incubatietijd van leptospirosis 10 tot 14 dagen is verwacht men binnenkort een massale uitbrak. Leptospirose is in een vroeg stadium vrij gemakkelijk met antibiotica te behandelen, maar de bevolking hier gaat pas naar een dokter als alle andere lapmiddelen uitgeput zijn. Inmiddels heeft in bepaalde gevallen, zoals hier bij leptospirose, de ziekte een vrijwel onomkeerbare situatie gecreëerd vaak met de dood tot gevolg. Benevens leptospirose verwacht men ook malaria, diarree en cholera. (Dipolog, zaterdag 10 oktober 2009)
OP PROSPECTIE NAAR PIÑAHON. Omdat de boog niet altijd kan gespannen staan plannen we soms een korte vakantie. Enkele jaren terug waren we voor een daguitstap op het mini-eilandje Piñahon. Toen waren ze daarop een nieuwe restauratiegelegenheid met een paar kamers als overnachtingsmogelijkheid aan het bouwen ter vervanging van het oude. Nu gingen we even kijken of we daar voor enkele dagen konden verblijven. Wij dus vroeg naar de busterminal. De ouders van Eden waren toevallig dit weekend voor enkele dagen op bezoek en pasten op DD. Aan de busterminal hadden we geluk; de enige bus van die dag richting Sibutad, die de kleine pier van Libay aandoet zou binnen het kwartier aanzetten. Vroeger moesten we het laatste stuk, toch nog zon 15 Km. in de bergen, afleggen per motorfiets. We hadden nog meer geluk; er waren slechts weinig reizigers en hadden dus ruimschoot plaats. Bij de terugreis zou dat wel anders uitdraaien. Het had die morgen geregend en de buschauffeur had een krant. Niet om in te lezen maar om zijn bespatte voorruiten droog te wrijven want ruitenwissers had het aftandse busje allang niet meer. Met een gezapig gangetje van zon 30 Km./u gingen we op weg. Soms ging het in een rotvaart van wel 40 Km./u maar dat was wel meestal bergaf. Onderweg stopte de bus om de haverklap en nam telkens passagiers en goederen op. De motor onder de motorkap verspreidde wat van zijn uitlaatgassen erdoorheen en vermits die motorkap zich in de passagiersruimte bevond kregen die ook hun deel van de rook. Gelukkig waren de ramen allang vervangen door triplexplaten die enkel werden gesloten bij slecht weer. En het was die dag niet echt slecht. Na zowat anderhalf uur rijden en stoppen waren we toch al zon 40 Km. van Dipolog en op 15 Km. van de pier. Daar veranderde de betonbaan in een keienweg. Het was de weg die we vroeger per motor moesten afleggen. Nu bleven we rustig in het busje zitten die krakend, kreunend en grollend de bergweg op en af reed. Sommige hellingen waren zo steil dat de bus slechts moeizaam in eerste boven geraakte. Na zon uur cross country kwamen we op de pier van Libay. Daar moesten we eerst proviand voor de dag inslaan want op het mini-eilandje is vrijwel niets te verkrijgen. Ook vonden we een bootsman die ons voor een forfaitaire prijs van zon 350 Php. naar Piñahon, heen en terug zou brengen. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
OP PIÑAHON. Toen we Piñahon na een kwartiertje varen naderden was er wel een en ander veranderd. Een paalgebouw was afgebroken en ook de honderden meters lange bamboe paalbrug naar de visnetten was er niet meer. Het nieuwe betonnen complex, ook op palen gebouwd, had reeds door de stormwind een gehavend dak maar toch nog goed bruikbaar. Omdat het al na elven was gingen we eerst ons middagmaal bereiden want men verstrekt er geen maaltijden. De houtskool ontstoken en nadien werd de vis gegrild. We hadden gekookte rijst kunnen kopen op het vasteland. Dat was dus een meevaller. Na de maaltijd gingen we de logeerkamers bekijken. Er zijn er twee, erg eenvoudig ingericht, maar wel netjes. Er is geen airco, maar dat is niet echt een must met de constante zeebries om je heen. Wel is er elektriciteit. En die hebben we nodig om DDs melk te bereiden, koffie te zetten en een noedelsoepje te maken. Wat er ook is, is een grootse stilte. Geen geblèr van radios, tvs of karaokes. Ook geen lawaai van motors, jeepneys of andere geluidspollutie. Heel soms word je herinnerd dat het ook anders kan als een van de vijf vissersboten zijn rustplaats verlaat en op open zee gaat vissen. Ik zie dat daar wel enkele dagen zitten. Piñahon is eigenlijk een eilandje met een vuurtoren midden in een grote, veelal ondiepe, baai. Deze baai wordt aan de zeezijde bij laag water afgesloten door een smalle, kilometerslange witte zandstrook. Aan één zijde heeft het eilandje ook een piepklein baaitje met een nog kleiner wit zandstrandje. Gans dit gebied is een broedplaats voor talrijke vissoorten en intensief vissen, of met agressieve technieken is ten strengste verboden. Voor we terug vertrokken gingen we eerst nog een partijtje zwemmen. Het water was heerlijk en tienduizenden kleine visjes in grote scholen zwommen er lustig tussen ons. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Ons overzetbootje om ons op te pikken was tijdig op Piñahon aangekomen en zo rond halfdrie werd de terugreis aangevat. Er is slechts één bus per dag, s morgens, die tot aan de pier komt. We reden dus eerst met een motor tot aan de bushalte 15 Km. verderop. De vorige bus was juist die halte gepasseerd en we moesten een uurtje wachten. We zaten aan een sarisari in de schaduw en een paar omstaanders vroegen honderduit. Ons vervoersmiddel kwam eraan, deze keer een jeepney, en gelukkig was er nog plaats op de voorbank naast de chauffeur, want achteraan liep het al aardig vol. Het was rond vieren en heelwat schoolgaanden namen ook deze jeepney. Om de haverklap stopte hij maar vrijwel niemand stapte uit. Wel telkens een hele rits instappenden. Met zon 28 in de jeepney, ongeveer evenveel op het dak en dan nog een achttal achteraan en zelfs opzij bengelend ging het tussen de keien en putten laverend, berg op en berg af. Na een halfuurtje waren we op de betonbaan beland die ons, in nog een uur, naar Dipolog leidde. Zo rond vijven stapten we moe, en lichtelijk door de zon aangeschoten, ons appartelle binnen tot groot jolijt van Daryl Dave. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
WEINIG GESLAAGDEN. Ik meldde al eens dat het hier met de hogere studies danig is gesteld. Zo ook met de scheepsarchitecten en marine-ingenieurs. Van de eenenveertig in de school geslaagden vielen er op 6 oktober drieëndertig door de mand bij de examencommissie die hun diploma moet bekrachtigen met een licentie. Slechts acht konden zich uiteindelijk ook volwaardig scheepsarchitect of marine-ingenieur noemen. Ook hier dus veel geblaat maar weinig wol. En de ouders maar betalen en zware financiële offers brengen aan de witte boorddieven in sjieke pakken die zich achter de façade van, wat zij een universiteit of hogeschool durven noemen, verschuilen! En de overheid laat maar begaan (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
OPNIEUW EEN EUROPEER ONTVOERD. Gisteren werd een 79 jaar oude priester, wandelend in zijn achtertuin, ontvoerd vermoedelijk door het Al Qaida of het Moro Islamic Liberation Front. De Ierse Michael Sinnott kwam meer dan 50 jaar geleden naar de Filippijnen en was daar in zijn werkgebied vlakbij Pagadian zeer geliefd. De man had verleden jaar een hartbypass gehad en heeft sindsdien een zwakke gezondheid. Men vermoedt dat losgeld het motief van zijn ontvoering is. Zijn talrijke vrienden riepen vandaag de tot op heden onbekende kidnappers op om mededogen te betonen voor zijn zwakke situatie. Hij heeft zijn ganse leven aan ons toegewijd, zegden ze. Michael Sinnott was altijd zeer begaan met de armen en de zieken, voornamelijk de kinderen. Hij richtte ondermeer ook een organisatie op voor medische hulp aan gehandicapte kinderen. De man werd door zes gewapende mannen uit zijn achtertuin geplukt. In zijn jogging werd hij meegevoerd in een bestelbusje dat later uitgebrand werd teruggevonden aan de kust. Daar werd hij geslagen en in een motorboot overgeladen. Van Zamboanga del Sur snelde het motorbootje naar open zee, richting een bolwerk van het MILF in de buurt van Lanao del Norte, aldus een ooggetuige. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009) VREUGDE IN DE FILIPPIJNEN. Met al het onheil die mijn tweede vaderland trof de afgelopen weken zou je bijna denken dat het hier altijd en allemaal kommer en kwel is. We moeten toch een beetje relativeren. Zowat twee weken geleden won een Filippijn de lotto. Dit voor een bedrag van zowat 79 miljoen Php. Hopelijk gebruikt hij de centen met verstand, anders, net zoals bij vorige winnaars zit hij spoedig op droog zaad en zijn de nu talrijke gelegenheidsvrienden verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook zowat veertien dagen geleden kwam President GMA, na haar rondreis in drie landen waaronder Saoedi Arabië, vanuit dat laatste land terug met 121 gestrande Filippijnse arbeiders. Net zoals bij vorige gelegenheden werden deze gewoon door hun voormalige Saoedische werkgevers gedumpt wegens economische crisis. Anderen liepen weg wegens ongehoorde werkomstandigheden. Ze hadden geen geld voor de terugreis want hun werkagentschap liet hen gewoon stikken. Maar zelfs als deze werknemers er het geld voor zouden hebben kunnen ze niet zomaar het land uit. De werkgevers moeten hen daarvoor van een uitreisdocument voorzien. Gezien de spanning tussen beide partijen wegens slechte arbeidssituatie, onderbetalen, of zelfs helemaal niet betalen, kunnen de Filippijnen meestal wel naar dit document fluiten. Nu werden de documenten, maar ook de reiskosten, de boetes voor het negeren van hun arbeidscontract en de immigratieboetes, geregeld door Overseas Workers Welfare Administration. Deze organisatie kan vrij snel voor de tickets zorgen, om de werkers van verder ongemak te sparen, ongeacht of de slachtoffers lid van deze organisatie zijn of niet. Wat het proces erg vertraagt is het feit dan de voormalige werkgevers dwarsliggen in het afleveren van het door de Saoedische regering geëiste uitreisdocument. Maar einde goed, alles goed. De 121 zijn veilig en wel thuis aan het bekomen van hun zorgelijk avontuur bij de Arabieren. Ondertussen zijn er opnieuw nagenoeg honderd verzameld onder het viaduct van Khandara in Jeddah in de hoop te worden opgemerkt door de Saoedische politie en alzo worden gerepatrieerd. (Dipolog, woensdag 14 oktober 2009) ORIGINAL BRANDED. Je hebt ze ongetwijfeld al tegengekomen, Filippijnse dames opzichtig gekleed, met talloze armbanden, ringen en halssnoeren behangen in diverse modellen, materialen en maten. Alsof ze een staalkaart zijn van wat er zoal te verkrijgen is. Ook een opzichtige gordel en een grote goud- en zilverkleurige handtas met heelwat versiersels met het merk in koeien van letters erop aangebracht vervolledigt hun outfit. Smaak om zich te kleden hebben ze niet maar een air om anderen proberen wijs te maken dat ze zich enkel kleden in dure merkkleding des te meer. Moet het worden gezegd dat deze branded ook nog meestal fake is? Hier vlakbij ons woont ook zon exemplaar. Zij gaat er prat op dat bijna al haar kledij is gekocht op uitstappen met haar buitenlandse vriend in de betere winkels in Hong Kong, Kuala Lumpur en Sjanghai. In een vorig artikel schreef ik al eens dat Eden en ik regelmatig eens gaan snuisteren in tweedehandswinkels waar je voor een prikje goede kwaliteitskledij kunt kopen. We kennen een ukay-ukay die, vooraleer de kledij aan te bieden, zelf een kwaliteit- en modeselectie uitvoert. Dit resulteert in mooiere, maar ook in iets duurdere outfits. Zelfs met een prijs tussen 100 en 150 Php, zijnde zowat het dubbele van de normale, blijft het toch erg interessant (1,5 tot 2 ). Gisteren gingen we ook weer even langs. Wie schetst onze verbazing om daar de buitenlandse merkenmadam aan te treffen druk in de weer om een hele rits japonnen, bloesjes en rokjes te passen. Ze schrok danig toen ze ons zag binnenkomen en kleurde helemaal rood. Maar met haar bruine gelaatskleur viel dat niet erg op. Eden was vlug weer wat wijzer geworden. En een modemadam, die haar garderobe vanuit de betere buitenlandse modezaken betrok, viel door de mand. (Dipolog, vrijdag 16 oktober 2009)
NIEUWE BENOEMING. De Commissie van Benoemingen, die de benoemingen doet van de hogere ambtenaren in sleutelposities, heeft vier nieuwe ambassadeurs benoemd. Onder hen de voormalige ondersecretaris bij het beleid van Buitenlandse Zaken, Enrique Manalo. Dhr. Manalo zal het ambassadeurschap op zich nemen voor België en Luxemburg. Hij zal tevens ambassadeur zijn bij de Commissie van de Europese Gemeenschap en de Raad van de Europese Unie. (Dipolog, vrijdag 16 oktober 2009)
NAAR GUBA. Er zijn nu eenmaal van die verplichtingen waar je niet onderuit kunt. Verjaardagen, bijvoorbeeld. In de Filippijnen, net zoals in de States, is dit een zeer belangrijk gebeuren. Wij zouden nog eventueel een verjaardagviering nog uitstellen of vervroegen tot op een weekend, maar hier is dat onbegonnen werk. Met dit enorm groot bevolkingsaantal zou je dan wel elk weekend op twee, drie verschillende verjaardagsdissen moeten aanschuiven. Wij dus die maandagmorgen naar Guba. Dit is een barrio van Dapitan maar behoorlijk afgelegen en niet met bus, jeepney of tricycle te bereiken. Enkel met een single motor, en daar heb ik een broertje aan dood want sommige motorrijders zijn echte waaghalzen. Vraag dit maar aan Eden. Op dezelfde weg naar Guba kwam ze een achttal maanden geleden ten val. Op een van de opengebroken stukken waar men wegenwerken uitvoerde, en nog uitvoert, sjeesde ze met motor en al anderhalve meter lager op de rotsblokken en keien. Gelukkig niets erg, maar toch. Ook nu weer deden we dit traject, maar de bestuurder was voorzichtig en we kwamen dus veilig aan. Voor alle veiligheid hadden we DD thuisgelaten bij onze wasvrouw. Zij kent het klappen van de zweep. In Guba, was men volop bezig met het vuur aan te maken voor de lechon, het traditioneel varken aan het spit. We waren erop voorzien dat dit braden nog een hele tijd ging duren en hadden onze zwemkledij meegenomen. Guba ligt aan een ondiepe baai met wit zand en met eeuwenoude mangroves. De meeste bomen zijn uitgehold en zwaar en knoestig vertakt. Prachtig om te zien! Wij ploeterden daar in het koele water onder hun bladerendak. Het enige wat mankeerde was een exotische cocktail! Na de uitgebreide zwempartij konden we aanschuiven voor het feestmaal. Het was de eerste verjaardag van kleine Hannah Mae, en omdat er heelwat genodigden waren werd in shifts gewerkt. Na de maaltijd babbelden we nog wat na, ondermeer met een viertal personeelsleden van een veevoederbedrijf uit Dipolog, een afdeling van de brouwerij- en voedselgigant San Miguel. Zij waren met de pick-up gekomen en aangezien wij nagenoeg gezamenlijk aanstalten maakten om huiswaarts te keren stelden zij ons voor om achterop de pick-up mee te rijden. Alles was mij liever dan weer op zon single motor! Het ging ook veel vlugger. Na zowat een uurtje rijden werden we afgezet aan ons appartementje waar we enthousiast door DD werden verwelkomd. (Dipolog, maandag 19 oktober 2009)
NOG EEN TAIFOEN! De vorige taifoen, die nog even op zijn stappen terugkwam, is nog maar enkele dagen het land uit of een nieuwe met de naam Lupit, hier Ramil genaamd, kondigt zich aan. Opnieuw is noord Luzon in het te verwachten traject van het onheil die er zo rond woensdag, donderdag zal aankomen. Het juiste tijdstip is onvoorspelbaar want de taifoen wijzigt soms zijn koers, snelheid of draait soms een rondje. Tijdens de vorige taifoen en tot op heden, want er komt nog steeds (regen)water toegevloeid, heeft men het water van de vijf hydro-elektrische stuwdammen versneld laten wegstromen omdat men vreesde voor een alles wegvagende dambreuk. Het wegstromen heeft tot gevolg dat in de achtergelegen valleien de hele rijstproductie is weggevaagd. Het gaat om honderdduizenden tonnen! Om deze maal toch de taifoen eens voor te zijn heeft men nu reeds, wijselijkheidshalve onbederfelijke en vitaminerijke noodvoeding en hulpmaterialen op de risicoplaatsen gebracht. Zo kan veel vlugger worden geanticipeerd, zelfs als de wegen en bruggen onklaar zijn. Hopelijk wijkt hij verder af naar het noorden. Dan blijft het land gespaard. Zoals gewoonlijk zullen we er hier op Mindanao weinig last van hebben. Wat meer regenvlagen en wind, en dat is het. (Dipolog, maandag 19 oktober 2009)
BIJ DE PEDIATER. Onze Daryl Dave mocht nog eens bij de pediater voor een vaccinatie. Hij heeft er in zijn jonge leventje al heel wat gehad. Niet dat alle kinderen dit mogen ervaren want er is een duidelijk verschil tussen de kinderen van gewone mensen en de kinderen van degenen die het zich kunnen permitteren. De vaccinaties van Sanofi Pasteur of GSK uit ons eigen Belgische Rixensart kosten tussen de 1500 en de 4500 Php. en dat zijn Europese prijzen. Maar wij worden geacht dit extended program financieel wel aan te kunnen. Na de inenting vertelde de pediater me vooral niet te vergeten, om precies op DDs tweede verjaardag, zijn lengte in cm. te meten. Als we dat dan met 2 vermenigvuldigen dan kennen we precies zijn gestalte bij zijn volgroeidheid. t Is maar dat je het weet En DD zal ne groten worden want hij krijgt groeivitaminen. Dit zijn vitaminen waaraan Taurine en CGF (Chlorella Growth Factor) is aan toegevoegd. Op de kleurrijke verpakking van Cherifer zie je een stoer basketbalspelend jongetje met daarboven de slogan Height is Might. Eens zien wat we daarvan mogen geloven (Dipolog, dinsdag 20 oktober 2009) WELKOM, MABUHAY! Rond deze tijd start in Manila in de internationale luchthaven de officiële verwelkoming van de Filippijnse regering aan de ontelbare OFWs (Overseas Foreign Workers) die met de kerstperiode even terug naar het vaderland komen afgezakt. Met een live bandje die traditionele muziek speelt en een paar in traditionele kledij uitgedosten wensen zij de thuiskomers Mabuhay! (Welkom!) Deze Pamaskong Handog, door sommigen ook wel eens (verkeerdelijk) Pasalubong genoemd is een traditie geworden omdat de regering deze kostwinners als een erg belangrijke bron van buitenlandse valuta ziet en als moderne helden beschouwt. En inderdaad, dat zijn ze ook! Want meestal is het voor die werkers een uiterst moeilijke situatie om voor hun gezin de kost te verdienen, ver van huis, ver van echtgenoot of echtgenote en ver van kinderen. Sommigen komen slechts om de twee jaar naar huis want hele families samen met de gastarbeider laten overkomen zoals bij ons in West-Europa gebruikelijk was en is, is in de moslimlanden ongehoord en onmogelijk. Er gebeuren dus gedurende hun afwezigheid vaak ingrijpende en dramatische veranderingen, ook in de gezinssituatie. Het spreekwoord Uit het oog, uit het hart dekt hier de lading. Een ontrouwe partner, de geboorte van een bastaardkind of vaststellen dat je zuurverdiende centen naar heel andere doelen gaan dan je had verwacht en afgesproken, het kan allemaal en het blijft menselijk. (Dipolog, woensdag 21 oktober 2009)
WERKEN IN HET BUITENLAND. Niettegenstaande de economische crisis blijven de Filippijnse werkers zeer in trek. Talloze, al of niet bonafide werkagentschappen bieden jobs aan als huishoudelijke helpers, koks, hulpkoks, babysitters, snijders en naaisters, privéleraars, oppassers voor ouderlingen, verkoopsters, secretaressen, serveersters en schoonmaaksters. De beste en meest ernstige agentschappen houden een infosessie en, vermits het de werkgever is die alles betaalt, zijn er geen kosten voor de werkwillige. Anders gaat het bij de malafide bureautjes. Daar betaalt de werkzoekende zich blauw aan training, seminars, plaatsingsvergoeding, paspoort en medisch onderzoek. Dat geld wordt veelal door de familie opgehoest ten koste van vele offers en zware leningen. En voor zover je dan misschien wel eens werk krijgt is er ook nog een loonsafstand! Ook degenen die dan uiteindelijk ook werk hebben, ondervinden veel kommer en kwel. Vooral in de moslimlanden is het vaak erbarmelijk. Met uitzondering van Qatar, waar het staatshoofd zelf de Filippijnse en andere buitenlandse werkers onder zijn bescherming neemt, zijn de toestanden vaak schrijnend. Onderbetaald, of helemaal niet betaald worden, onmenselijke lange werkdagen, zware arbeidstaken, verkrachtingen, gevangenzettingen, het komt allemaal nog veel te vaak voor. De regering bemiddelt waar het kan, maar het is vaak dweilen met de kraan open ook al omdat de doorsnee Filippijn onmondig is en veel te lang laat begaan. De schrik om het werk te verliezen of te worden gedeporteerd zit er diep in. En thuis zit men nog met een berg schulden die moeten worden afbetaald (Dipolog, woensdag 21 oktober 2009) GOEDE STRAATVERLICHTING. Het is algemeen geweten dat ons eigen landje zowat het enige is die bij nacht makkelijk vanuit de ruimte kan worden waargenomen. Onze excessieve straatverlichting ligt er aan de oorsprong van. Maar ons land zou wel eens de loef kunnen worden afgestoken uit totaal onverwachte hoek. Uit een ontwikkelingsland, een bananenrepubliek nog wel! Men is er in Dipolog alvast mee begonnen. De nieuwe betonbaan vanuit het centrum naar de luchthaven heeft niet het gebruikelijke één, maar twee verlichtingscircuits. Bij het leggen van de betonbaan, die grotendeels door schaars- of onbewoond gebied gaat, had de stad Dipolog ook over de ganse lengte eenvoudige, zelfgemaakte verlichtingspalen met armaturen voorzien, daarin spaarlampen. Simpel maar efficiënt. Ik vertelde al in een vorig stukje dat het stadsbestuur en het provinciebestuur niet elkaars beste maatjes zijn. Een van de uitwassen van die politieke stroefheid is dat nu ook het provinciebestuur een verlichtingscircuit met wat hogere lampposten op die landelijke baan heeft aangebracht. Wanneer de baan bij nacht toch al goed verlicht was baadt de weg nu, met het extra circuit in een zee van licht. Politieke verspilling van fondsen, of hoe noem je zoiets? (Dipolog, donderdag 22 oktober 2009) NATURIST RESORT. We keken nog eens uit voor een nabije vakantiebestemming voor enkele dagen en vonden viavia, in Cebu het Tubod Flowing Waters Resort. Dat is een familiegeoriënteerd verblijf op zon 40 minuten rijden van Cebu en 25 minuten van de stad Talisay in de plaats Upper Pakigne, Tubod, Minglanilla. We ontdekten meer gegevens op het internet. Daaruit blijkt dat het een rustig gelegen bergresort is met vier zwembaden waaronder ook een peuterbad. Deze baden worden gevoed door bronnen en bergriviertjes met koel zoet water, Tubod betekent koele bron, en dat verkiezen wij af en toe boven zout zeewater. Trouwens, met een taifoen, weliswaar, op verre afstand kunnen de golven toch nog net iets te onstuimig zijn voor de nu anderhalf jaar oude Daryl Dave. Nog steeds volgens www.cebuspring.com zijn er een drie kamers voorzien voor twee personen, vijf voor vier en vijf voor twaalf personen, allen voorzien van airco en dit aan een schappelijke prijs. We zagen ook dat dit resort onder de noemer van naturist resorts was geklasseerd. Zou men hier in dit preutse en katholiek doordrongen land aan naaktrecreatie doen? Breeddenkend als we zijn; voor ons niet gelaten. Toch even checken. Eden telefoneerde om meer inlichtingen en vroeg ook even door of het een naturistisch verblijf was. Antwoord van de bediende; Jazeker, mevrouw, want het complex beschikt over vier natuurlijk gevoede zwembaden. We zullen voor alle zekerheid onze badpakken toch maar meenemen (Dipolog, vrijdag 23 oktober 2009) DE LEPTOSPIROSE ZET DOOR. In een vorig artikel schreef ik over een potentiële doorbraak van leptospirose in de door de overstroming getroffen gebieden vooral in en rond Manila. Deze vermoedens werden bewaarheid. Tot op heden zijn 1963 gevallen bekend waarvan 148 met dodelijke afloop. Reden genoeg om internationale hulp aan te vragen. De Wereld Gezondheid Organisatie (WHO) zond meteen een driekoppig team ter plaatse om de toestand te evalueren en op de gebeurtenissen te kunnen anticiperen. Het lokale WHO bureau in Manila bestelde meteen kits die een vlugge diagnose mogelijk maken. Het constateerde ook dat de hospitalen overbevolkt zijn en dat soms delen van de hospitaalfaciliteiten door de watersnood onbruikbaar zijn. Ook heelwat medicamenten zijn door het plots wassende water onbruikbaar geworden. In de overstroomde gebieden wonen nog steeds 1,28 miljoen mensen die samen met de bewoners van de randgebieden in totaal 1,7 miljoen hoge risicos lopen op leptospirose. De WHO schat de kans op besmetting op zon 3800 gevallen. Het Filippijnse departement voor gezondheid verzocht eerder zon 1,3 miljoen bewoners om antibiotica te nemen als voorzorgsmaatregel tegen de ziekte. (Dipolog, vrijdag 23 oktober 2009) DE KORTSTE WEG. De nieuwe betonbaan die het centrum van Dipolog met de luchthaven verbindt is veruit de kortste weg om vanuit het centrum tot bij ons te geraken. Via de oude weg is de afstand meer dan dubbel zolang en heb je, wegens de vele zijbanen en het afslaan van de voertuigen daar, minstens een driedubbele rijtijd. Nu zou je verwachten dat de tricycledrivers gretig van die innovatie zouden gebruik maken. Niets is minder waar! Zowel de door de wol geverfden, met ingebrande rijpatronen, als de die jonge, moderne generatie rijdt meestal de oude lange weg. Eerst dacht ik nog er de schuld van te zijn omdat ik wel mijn bestemming maar niet de straat opgaf. Ik dus geprobeerd met heel nadrukkelijk Airport Road te vermelden in de hoop dat ze het licht zouden ontvangen. Tevergeefs! Ook probeerde ik met erbij te vertellen dat het dichterbij is via deze Airport Road. Boter aan de galg. Om het leuk te houden durven we bij het nemen van een trike, wel eens gokken, welke weg hij zal berijden. Zeven kansen op tien neemt de halsstarrige driver de goede, oude weg! Aan veranderingen heeft onze Juan de la Cruz een boertje dood. (Dipolog, vrijdag 23 oktober 2009)
AAN DE TAIFOEN ONTSNAPT. De derde taifoen op rij in minder dan één maand heeft er vermoedelijk de brui aan gegeven. Nu de autoriteiten na de twee vorige op alles waren voorbereid blijken alle inspanningen een maat voor niks. Des te beter natuurlijk, niemand zit hier op nog een ramp te wachten. De taifoen die eerst tergend traag op het noorden van Luzon koers zette, nam na enkele dagen een bocht van 90° en gaat nu, nog trager, naar het Aziatisch vasteland. Hij is inmiddels ook afgezwakt tot een tropische storm met deze namiddag het centrum op zon 105 Km. van Appari in Cagayan. Men verwacht dat hij morgennamiddag op 115 Km. afstand van Appari zal zijn en maandagnamiddag zelfs op 140 Km. afstand. Traag maar zeker lijkt zijn motto te zijn. Waar hij uiteindelijk aan land zal komen is koffiedik kijken. Deze cyclonen zijn erg onvoorspelbaar. Ondertussen voelt Appari en ruime omgeving zijn volle furie. (Dipolog, zaterdag 24 oktober 2009)
EEN FILIPPIJNSE KERSTSFEER. Al verschillende weken zijn de handelszaken, van de grootste supermarkt tot het schamelste winkeltje met anderhalve meter verkoopsoppervlakte, versierd met kerstattributen. Weinig kerststallen weliswaar, dat is hier merkwaardig genoeg in dit nochtans extreemdiepgelovige land, veel minder gebruikelijk dan bij ons. Wel ten overvloede aanwezig zijn blinkende guirlandes in rood, groen en goudkleur van aluminiumfolie en flitsende lichtkransen van tientallen, honderden kleurrijke minilichtjes. Ook al sinds enkele weken schalt en bralt kerstmuziek allerhande door allerlei luidsprekers groot en klein, maar vooral groot, en door elkaar heen. Een kerstkakofonie dus. Nu op minder dan twee maanden van kerst wordt het grote offensief ingezet, want wie binnen enkele weken nog zijn versieringen moet aanschaffen is een armoedige sukkel! De grote vrije wandelgangen en vrije oppervlaktes van de koopcentra worden grotendeels ingenomen door een gelegenheidsverkoop voor kerst. Een soort kerstmarkt dus. Ook daar de obligate glitterslingers, muziekdoosjes en bollen, voornamelijk van Chinese makelij. Om de Amerikaanse invloed te exposeren zijn er ook spandoeken en posters verkrijgbaar met daarop Santa Claus, de kerstman dus, en Merry Christmas. Af en toe vind je een poster van de jonge Heilige Familie. De beter gegoeden, met meer geld en woonruimte, schaffen zich natuurlijk een imitatiekerstboom aan. Deze kunstbomen meten van 75 cm tot 2m50 en kosten, voor de simpele boompjes 120 Php. tot 6 a 7500 Php. voor de grote luxe exemplaren versierd met echte sparappels. En dat is meer dan 100! Tussen al dat kerstbomengedoe, leden van het Filippijnse leger in camouflagepak gestoken compleet met gevechtsbottines en tot de tanden bewapend. Niet alleen met de gebruikelijke AP 15 of AP 16 geweer, het Vietnamwapen bij uitstek, maar ook nog voorzien van een handzaam pistool. Hopelijk wordt het een vredige Kerst (Dipolog, maandag 26 oktober 2009) DRUGACTIEVE BURGEMEESTERS. Er zijn 120 stadsburgemeesters en 1514 gemeenteburgemeesters in dit land. Daarvan staan er 14 op de veel grotere verdachtenlijst van de DDB, de Dangerous Drugs Board. Dit is een comité die de drugshandelingen, hun daders, en de daarvan verdachten, in het oog houdt en de tips registreert van waakzame burgers. De DDB weigert namen te noemen maar onder de eerder reeds betrapten was de voormalige burgemeester van Panukulan, in Quezon. Deze zit nu een levenslange gevangenisstraf uit voor het in 2001 vervoeren van zon 503 Kg. shabu, verpakt in 10 zakken met elk 500 pakken. Hij deed dit in de gemeentelijke ambulance. Kwestie van niet op te vallen De DDB schatte eerder dat er zon 6,7 miljoen druggebruikers zijn in de Filippijnen, maar dat was gebaseerd op een gebrekkige schattingsmethode en het echte cijfer is veel hoger. Zij zullen eerlang een meer wetenschappelijk gefundeerde ramingmethode gebruiken. Meestal wordt het relatief goedkope shabu (methamfetamine waterstofchloride) gebruikt, voornamelijk in de armste regionen zoals Mindanao. Een rapport van de Verenigde Naties van 2008 meldt dat in de Filippijnen de hoogste verspreiding van shabu is met zomaar eventjes 6% van de populatie als gebruiker! Voor de allerarmsten, ondermeer in de sloppen van Manila en voor de straatkinderen, is dat ook nog onbetaalbaar, zij snuiven door middel van een plastic zak Rugby, een lijmmerk met vluchtige solventen. De Filippijnen is een erg gegeerd land en toevluchtsoord voor het vervaardigen en doorvoeren van drugs, dankzij zijn grillige, ongecontroleerde en schaarsbewoonde kustlijn op de meer dan 7000 eilanden en eilandjes. De chemicaliën voor de shabuvervaardiging komen uit illegaal binnen uit China, India en Thailand. Nadien wordt de shabu uitgevoerd naar Australië, Canada, China, Japan, Maleisië en Zuid-Korea. Relatief kleine hoeveelheden bereiken de US. waaronder Guam en Saipan. Benevens de alomtegenwoordige shabu, produceert men ook nog marihuana. (Dipolog, maandag 26 oktober 2009)
I LAB YOU. Voor een goed begrip; dit is niet het brabbeltaaltje van onze Daryl Dave. DD heeft wel een tijdje geaarzeld om te beginnen spreken. Maar wat wil je? Er wordt zowel Engels, als Visayan, als Nederlands tegen hem gesproken. Begrijpelijk dat je dan in eerste instantie wat aarzelt. Maar hij haalt zienderogen zijn taalachterstand in. Neeneen, het taaltje in de aanhef van dit artikeltje is een soort Taglish. Tagalog Engels dus, of beter Engels op zijn Tagalogs geschreven. Ik las het op de achterzijde van een oude, aftandse bus. Probeer het nog eens. Ik weet zeker dat je dan zult begrijpen wat er op die bus in koeien van letters geschreven stond (Dipolog, maandag 26 oktober 2009)
BROMFIETS TE KOOP. Met zoveel rondrijdende tricycles en single motors is het eigenlijk verbazend dat er slechts sporadisch occasies worden aangeboden. De uitleg ligt voor de hand. Vrijwel niemand neemt het risico om zon ding tweedehands van een onbekende aan te kopen. De meeste brommers hebben immers een lange staat van dienst achter de rug, gebruikt als single motor of, nog vaak erger, verbonden aan een zijspan als tricycle. Deze motoren worden, bij financiële nood, eerst verschillende keren verkocht aan familieleden en bekenden en zijn, als ze dan na zoveel eigenaars aan vreemde particulier worden aangeboden tot op de draad versleten. De argeloze koper wordt 8 à 12 000 Php. lichter. Als je ziet hoe motoren hier worden afgebeuld, dan begrijp je ten volle de uitdrukking tot op de draad. Op een bromfiets geschikt voor 2 personen, kruipen hier algauw 4 tot 6-7 Filippijnen, kinderen inclusief! Op een trike wordt het nog leuker; daar passen soms wel 10-12 personen in, op en aan. Nu zijn die Honda en Kawasakimotoren wel sterk, maar ook een Japanner heeft zijn limieten. Je ziet dus regelmatig van die dingen langs de weg staan met een panne. De transmissieketting, de vering, de remmen, het moet er allemaal aan geloven. De remmen zijn trouwens een apart hoofdstuk. Natuurlijk zijn die remmen niet gemaakt om benevens een verdubbeld maximum passagiersgewicht ook nog eens het zowat 50 kg. zware ongeremde zijspan te weerstaan. Het resultaat is dus dat de reële remafstand zowat het dubbele wordt van de normale. In acht genomen dat de remmen een beetje goed werken natuurlijk. En de realiteit is soms wel eens anders. Op de grote baan rijden tricycles zon 40 Km/u, in de stad zon 20 Km/u. Maar zelfs daar aan 20 hebben ze zon 40 meter nodig om tot volledige stilstand te komen. Bij het remmen hoor je wel geschuur en geknars, doch het vaart minderen is een ander paar mouwen. Laat staan stilstaan. Pas na ettelijke meters zie je het remeffect. Gelukkig remt de voorganger insgelijks (Dipolog, dinsdag 27 oktober 2009)
ERAP OPNIEUW PRESIDENTSKANDIDAAT. Met de presidentsverkiezingen van medio 2010 in het vooruitzicht heeft Joseph Estrada, alias Erap, zich opnieuw kandidaat gesteld. Erap is een voormalige filmacteur, die zich profileerde als een harde jongen. Hij was een drank- gok- en vrouwverslaafde zowel met zijn acteren in tweederangs klop- en schietfilms als in het echte leven. Hij was daardoor bij de eenvoudige Filippijn zeer geliefd. Zij vereenzelvigden zich met hem en hij werd destijds door die grote massa uit de lagere klassen van de bevolking tot hun president gekozen. In 1987 werd hij tot senator verkozen en in 1992 tot vicepresident ondanks zijn liederlijk leven, tot groot ongenoegen van de machtige Katholieke kerk en van de zakenwereld. Erap, die nauwelijks Engels spreekt, geeft grif toe dat hij de vader is van verschillende kinderen bij verschillende vrouwen. Hij hield jarenlang de geruchtenmolen draaiende en grappenmakers maakten talloze jokes over hem. Er verschenen zelfs tekenstrips en cartoons over zijn vermeende stommiteiten! Tijdens zijn aanstelling in 1998 wilde hij het grootste optreden van zijn leven geven, maar nog voor de ambtstermijn voor de helft was verstreken werd hij beschuldigd van corruptie en plundering. Hij werd veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf en afgezet. Vicepresident Gloria Macapagal Arroyo, volgde hem op en is tot op heden de huidige presidente. Erap wil een tweede en laatste kans. Het laatste optreden van zijn leven, zoals hijzelf zegt. De stem van het volk is de stem van God, zei hij nog, en de kiezers zijn de uiteindelijke rechter. (Dipolog, woensdag 28 oktober 2009)
EN ONDERTUSSEN Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gang. Maandag werd in Manila een 50 jarige manager van een SM winkelcentrum in Bacoor in volle dag op straat doodgeschoten door een duo vanop een motorfiets. Blijkbaar een afrekening. Ook op maandagmorgen schoot een 10-jarige jongen zijn 4 jaar oude zus dood nabij Iloilo. De ouders waren uit werken en zij waren alleen thuis. De jongen zocht een balpen in een tas. In plaats daarvan vond hij een zelfgemaakt wapen. Denkend dat het speelgoed was richtte hij het op zijn zusje en haalde de trekker over. Het wapen was ook nog geladen. Zus werd geraakt en overleed bij de overbrenging naar het hospitaal. Dinsdagmorgen beefde de kathedraal van Onze Lieve Vrouw van de Berg Carmel in Jolo, op het eilandje Jolo in Sulu, Sulu-archipel, West Mindanao. Er werd een M72 granaat op afgevuurd door motorrijders. Er waren geen gewonden maar er vlogen wel vier glasramen aan diggelen en het zaaide onrust in de buurt. Men vermoedt dat Abu Sayaf achter de aanslagen zit ook al omdat net achter de kathedraal ook een marinedetachement is gelegerd. Het is overigens reeds de vierde maal in de afgelopen jaren dat de kathedraal het doelwit is. Nog meer beving op dezelfde dinsdagmorgen, in Coronadal City, Zuid Cotabato, Zuid Mindanao. Daar was er een aardbeving van tektonische origine, met 5.3 op de schaal van Richter. Er zijn geen doden of gewonden, noch is er stoffelijke schade gemeld. Phivolcs, het Filippijnse Instituut voor Vulkanologie en Seismologie, verwacht wel nog naschokken en binnenlopende schaderapporten. Met de ontvoerders van de 79-jarige Ierse priester Michael Sinott uit Pagadian zijn onderhandelingen begonnen. De medische toestand van de religieuze is zorgwekkend. (Zie DL29) We zijn nog maar halfweg in de week en er staat ons dus klaarblijkelijk nog wel een en ander te wachten. Waar we al vrijwel zeker van zijn is dat er zo rond vrijdag, zaterdag een nieuwe cycloon, Mirinae (hier; Santi), op de Filippijnen landval zal maken. Men vermoedt op de Oostelijke Visayas, Samar en Leyte, maar het kan volgens mij evengoed weer op Luzon zijn. En we verwachten er nog een viertal voor het jaareinde (Dipolog, woensdag 28 oktober 2009)
DE WEEK VAN , DE MAAND VAN . Veel meer dan bij ons worden bepaalde zaken met een week van of maand van in de kijker geplaatst. Dat betekent dus dat veel van die gedenkperiodes elkaar overlappen en/of in elkaar overgaan. Momenteel staat de maand oktober in het teken van Kinderen, gelukkig en gezond. Dat is wel nodig in een land met een zon overpopulatie. Maar het is tevens de Maand van het Welzijn van de Comsument, en de Week van de Bewustheid voor Veilig Vlees. Het was ook op 15 oktober de Internationale Dag van de Landelijke Vrouwen. Vorige maand nog was het de Maand van de Senioren, de Maand van de Nationale Statistieken, en zelfs de Maand van het Bewustzijn voor Elektriciteit. Dit laatste waarschijnlijk om elektrocutie of toch minstens elektraschokken te vermijden Je ziet, er is hier altijd wel wat te vieren, te gedenken of te beleven (Dipolog, donderdag 29 oktober 2009)
EEN NIEUW AFVOERKANAAL. Eergisteren gaf president Arroyo groen licht voor de bouw van een nieuw afvoerkanaal die Laguna de Bay met de baai van Manila zal verbinden. Dit is slechts één van de diverse raadgevingen die de notoire architect en stadsurbanist Felino Palafox gaf. Men zal op zijn raad ook meteen zandzakken en vlottende voetgangersbruggetjes aanbrengen om de acute nood van de bevolking aan het water te lenigen. Na het plaatsen van de zandzakken kan men op heelwat locaties het water wegpompen. Palafox zei dat de huidige regering niets te verwijten valt voor het onheil. De vorige regeringen hebben de plannen van de jaren 70, die werden gefinancierd door de Wereldbank, slecht deels verwezenlijkt. Enkel het Mangahang afvoerkanaal in Marikina bleef op de tekentafel en ondermeer het Parañaque afvoerkanaal verdween in de schuif, met alle gevolgen zoals overstroming en congestie vandien. Het is zoals een toilet zonder waterspoeling, zei hij. Palafox was destijds door de Wereldbank aangesteld als expert en beweert, mocht het Parañaque afvoerkanaal zijn gebouwd, in het slechts denkbare scenario, Manila slechts 20 dagen zou zijn overstroomd. Nu zal dat minstens 65 dagen zijn. Origineel was het Parañaque afvoerkanaal zon 8 kilometer lang. Om zoveel mogelijk bebouwde percelen en onteigeningen daarvan te vermijden wil men ondermeer langs de afsluiting van de runway van de luchthaven gaan. Palafox is daar niet gelukkig mee, want dat verlengt de waterweg onnodig. De beroemde urbanist zei ook dat de verzilting en het bouwen door middel van palen op de uiterwaarden van de Pasigrivier moest worden tegengegaan. Niet alleen de stedelijke armen maar ook de stadsrijken bouwen gretig op de Pasigoevers, deze laatsten middels palen, en beletten alzo een natuurlijke doorstroom van het water van de lagune naar de zee. Mw. Arroyo gaf reeds opdracht om die hinderende overbouwende constructies te verwijderen. Zij gaf het goede voorbeeld; deze van haar eigen Malacañang zijn reeds verwijderd. Met die zandzakjes hadden ze beter hun licht opgestoken bij ons, want wij zijn toch bij uitstek het land met een lange ervaring, en alom geroemd, wat betreft vaderlanderkes? (Dipolog, donderdag, 29 oktober 2009) JUETENG. Filippijnen gokken graag. Daarom ook de bloei van talloze casinos in vele steden. Maar dat casinogedoe is geen spek voor de bek van Juan de la Cruz. De gewone Filippijn speelt veelal op de lotto maar is er ook nog een ander gokspel waaraan hij verslaafd is. Daar waar de lotto, zoals bij ons, door de overheid wordt geregeld en gecontroleerd, is het met jueteng een ander paar mouwen; het is zelfs illegaal. Jueteng komt oorspronkelijk uit China en is hier wijdverbreid, voornamelijk in Luzon. In de Visayas en Mindanao is het veel minder populair. Het wordt dagelijks gespeeld met 37, soms 38 houten nummers, zoals bij bingo, en is het gokspel van de kleine man. Voor een inzet gaande van 100 Php tot slechts 0,25 Php worden twee nummers gekozen, en dan maar hopen wat men trekt De dagelijkse inzetten worden op 50 miljoen Php. geraamd. Bij het inzetten op een spel met 37 is er theoretisch één kans op 1369 dat je wint. Normaal wordt dan 800 Php. uitbetaald maar soms betaalt men slechts 700 of zelfs maar 400 Php. uit. Jueteng kwam in enkele jaren geleden in de algemene openbaarheid omdat de afgezette president Estrada werd beschuldigd van het ontvangen van vele miljoenen steekpenningen waaronder ook heelwat van de gokbonzen. Ook familieleden van de huidige presidente Gloria Macapagal Arroyo werden in juni 2005 van dezelfde feiten beschuldigd. (Dipolog, vrijdag 30 oktober 2009)
EN DAAR IS MIRINAE!
Taifoen in de buurt
De taifoen Mirinae, (hier Santi) waarvan ik sprak in de vorige aflevering, heeft landval gemaakt. Niet in de Visayas, zoals Pagasa suggereerde maar zoals ik al vermoedde op het grootste eiland Luzon. Zoals gewoonlijk kreeg ik de erg precieze waarschuwingen, met om de zes uur de updates, van de Britse TSR Tropical Storm Alert waarop ik mij destijds gratis registreerde. Even na middernacht kwam hij aan land in Infanta, provincie Quezon met windsnelheden tot 150 Km/u. en zelfs rukken tot 185! Een hogedrukgebied in China doet Santi licht afbuigen richting Manila waar de bevolking nog steeds lijdt onder gevolgen van de vorige taifoen.
Naweeen van een taifoen
In Bicol en de provincie Quezon zijn er al stroompannes wegens afgeknapte hoogspanningslijnen. Ook de reizigers die bij duizenden naar de diverse begraafplaatsen wilden trekken om hun doden te eren op Allerheiligen vinden hinder. Zowat 7000 onder hen die de boot wilden nemen strandden in diverse ferryhavens op een uitvaarverbod van de Filippijnse kustwacht. De Filippijnse autoriteiten zijn, anders dan voordien, nu wel goed voorbereid op de calamiteiten; zij stuurden reeds 70 vrachtwagens met hulpgoederen en materialen naar diverse posities. Ook deden zij reeds preventieve volksevacuaties op de vermoedelijke plaatsen van onheil. Toch merkwaardig. Dit land kent al jarenlang dergelijke calamiteiten en nu pas begint men voorzorgsmaatregelen te treffen. Zouden de verkiezingen van 2010 er iets mee te maken hebben? (Dipolog, zaterdag 31 oktober 2009) WANDELEN IN DE MORGEN. Ik bracht Eden deze morgen al om halfzes naar City Light, zo heet hier de busterminal. Zij vertrok even later naar Tampilisan om wat fotos te nemen op de verjaardag van haar nichtje Yuki, want zij hebben geen camera. Deze late namiddag komt ze al terug en ondertussen zou Richard en ik op DD passen. Ik besloot de kleine 5 km naar huis te wandelen want het was nog lekker fris omdat het pas kwart voor zes was. Ik stapte eerst langs de lange zeeboulevard, dan via restaurant Mothers Best en Seafoods Restaurant richting vissershaven.
Op de boulevard
In het visserskwartier zat een vrouw op de stoep haar baby borstvoeding te geven. Er liepen enkele mannen met een stukje zeep op straat enkel gekleed in natte onderbroek. Verderop stond er een aan de gemeenschappelijke waterpomp zich te wassen en een ander tegen een muurtje te plassen. De meeste woninkjes daar, barakjes eigenlijk, hebben geen lopend water, laat staan, eigen sanitair. Men moet dus letterlijk naar de pomp lopen om zich te wassen, de was te slaan of om drinkwater te pompen in de zwarte plastieken jerrycans. Ik sloeg linksaf, richting luchthaven via de nieuwe weg met zijn twee Baileybruggen. Aan de zijkant van de brugberm was een man doende met een breekijzer om de grond open te breken en de grootste keien eruit te halen. Hij plantte gabi, een groentesoort. Het was niet meteen het meest vruchtbare lapje grond van Dipolog maar het was wel het dichtst bij zijn schamel hutje gelegen, en dat was ook al heelwat waard. Op de eerste Baileybrug zat, tussen de metalen constructie bengelend, een knaap te vissen. Hij liet een nylon draadje met aas in het vier meter lagere rivier bengelen, en maar hopen... Op weg naar de tweede brug, tussen de visvijvers en de nipaplanten, begroette ik een man, op zijn schouder een dikke bamboe met daaraan bengelend acht bamboe krabbenfuiken. Het viel het mij op dat zowel op de eerste als op de tweede brug iedere rijder bijzonder traag de brug opreed. De ochtenddauw had het metalen wegdek vochtig gemaakt en voordien waren er al heelwat onvoorzichtige rijders daardoor ten val gekomen, zodoende. Ik zag onze luchthaven even voor halfzeven. Nog een dikke vijf minuten doorstappen op de nieuw geasfalteerde Airport Road en ons koel appartementje was bereikt. Tricycledrivers zijn toch een ras apart. Ik deed het traject busterminal appartement via de nieuwe weg te voet in zowat 45 minuten. Want slechts 5 km lang. Zij nemen liever de andere, oude weg, meer dan het dubbele in afstand en doen er, mede door het verkeer, een dikke 20 minuten over (Dipolog, zondag 1 november 2009) ONTSNAPT AAN HET ERGSTE. De taifoen Mirinae heeft het land verlaten en liet, benevens heelwat overstroomde gebieden, waaronder 20 gemeenten in Laguna, en diverse stormschades door winden tot 185 Km/u, slechts een tiental dodelijke slachtoffers achter. Dit laatste komt ongetwijfeld ook door de preventieve ontruiming van 115 000 mensen die zich op de route van de storm bevonden. Onder de slachtoffers, een vader die met zijn twee kinderen met hutje en al werd weggespoeld door het wassende water van de beek waaraan hij woonde in Muntinlupa City. De kinderen zijn gered. De vader verdronk. Benevens talrijke afgeknapte bomen en elektriciteitspalen zijn er vier bruggen ingestort ten zuiden van Manila. Voor de komst van Mirinae verwachtte men al dat de door de vorige taifoen onder water gezette gebieden met meer dan 1 miljoen mensen, dit tot zeker na Nieuwjaar zouden blijven. Nu heeft Santi er minstens nog een paar weken verlenging aan toegevoegd en 87 000 mensen blijven opeengepakt in diverse opvangcentra. Met verminderde windkracht is Santi nu boven de Zuid-Chinese zee. Manila en omstreken kan dus weer opgelucht ademhalen en zich concentreren op de dodenherdenking van Allerheiligen en Allerzielen. Toch heeft de natuur gezorgd voor nog wat bijkomend onheil, alsof het hier nog niet erg genoeg was. Zaterdagmorgen om 8u07 beefde, volgens de Amerikaanse geologische dienst, de aarde in Centraal Luzon met een kracht van 4.9 op de richterschaal. Het epicentrum lag op 40 Km noordwest van Olongapo City, Zambales en op 60 Km. westzuidwest van Angeles City in Pampanga. Dat is op 115 Km westnoordwest van Manila. Er zijn tot op heden geen slachtoffers of schadegevallen bekend. (Dipolog, zondag 1 november 2009) BISSCHOP KEURT HALLOWEEN AF. Joel Babylon, een oudere Rooms-katholieke bisschop uit Masbate, keurt de gewoonte om zich te met Halloween te verkleden af. Dat ouderen dit doen, tot daar aan toe, zei hij, maar dat Amerikaanse commerciële gedoe met maskers en toestanden van trick or treat doet geen goed aan de kinderen met al dat bange gedoe. Het schept een klimaat van angst en trivialiseert de dingen van het kwade in de wereld en laat occulte praktijken binnensluipen. We leren onze kinderen de verkeerde waarden aan. We zouden ons moeten focussen op de echte, positieve betekenis van Allerheiligen en Allerzielen, zei hij nog. Allerheiligen wordt door de Rooms-katholieken normaal gevierd op 1 november om alle heiligen, gekende en ongekende, te eren. In de Filippijnen wordt dit nogal eens verward met de herdenking van Allerzielen 2 november. Het feest van alle zielen, de herdenking van alle heengegane gelovigen, is gebaseerd op de doctrine dat de zielen van deze gelovigen nog niet volledig gezuiverd zijn van de gepleegde doodzonden en kunnen naar de hemel worden geholpen door gebed en het opdragen van missen. (Dipolog, zondag 1 november 2009)
WAPENAMNESTIE VOORBIJ. De wapenamnestie voor illegale of niet-geregistreerde wapens ingesteld door de regering van 1 tot 31 oktober is afgelopen. Men wou geen verlenging instellen. Aangezien 31 oktober op een zaterdag viel kregen de politieburelen de opdracht om de ganse dag open te blijven om de aangevers te ontvangen. Deze actie was voornamelijk ingegeven om het electoraal geweld in het vooruitzicht van de presidentsverkiezingen in mei 2010 te minimaliseren. Men schat dat er zon 1,1 miljoen ongeregistreerde wapens zijn waarvan ook een deel in criminele handen. Van meer dan 500 000 wapens zijn de tweejaarlijks te hernieuwen vergunningen vervallen. Van 1 juli tot 30 september registreerde de politie reeds 119 129 wapens van dreiggroepen, criminele elementen, wapenbezitters zonder vergunning en delinquente wapenbezitters met vergunning. Dat is een stuk meer dan de 99 925 die waren vooropgesteld in de 3 % maandelijkse reductie. Vanaf nu zal de politie intensief op zoek gaan naar overtreders. Ook is een budget voorzien van 5 miljoen Php. om de tipgevers te belonen die illegale bezitters kunnen aanwijzen. (Dipolog, zondag 1 november 2009)
DODENHERDENKING IN HET WATER. Zaterdag waren er slechts enkelen die hevige stormwind en intensieve stortbuien trotseerden om naar de begraafplaats van hun dierbaren te gaan. Zondag echter, van zohaast het onheil van de taifoen was geweken spoedden zich miljoenen Filippijnen naar de begraafplaatsen om hun doden te herdenken. Ook de duizenden reizigers van de ferrys die door de kustwacht uitvaarverbod kregen, konden hun reis aanvangen of verderzetten. De dodenherdenking zoals dat hier vroeger gebeurde is vrijwel volledig verdwenen. Toen gingen hele gezinnen naar het graf van de betreurde overledenen, plaatsten er kaarsen of lantarentjes als verlichting, en deden een nachtelijke dodenwake. Men bracht ook drank en voedsel mee, of men kookte zelfs aan het graf. Het was een gemoedelijke culinaire bedoening met veel animo waarbij de herinnering aan de overledene werd opgehaald en levendig gehouden. Voor de overledene werd eveneens wat bereid voedsel achtergelaten. Tot groot jolijt van de straathonden of van de latere bezoekers De dodenherdenking wordt nu meestal gedaan op onze gekende manier. Men gaat naar het graf met een bloemstukje, en vaak ook kaarsen. Daar wordt dan even gebeden en, is er een altaar in de buurt , dan worden de kaarsen daar ontstoken. Het gebeurt nog wel eens dat men sterke drank en zelfs wapens meebrengt naar de begraafplaats. Om alle eventualiteiten het hoofd te bieden worden deze dingen door de waakzame politie aan de ingang in bewaring genomen. Voor vele in en om Manila is het toch een hele bedoening om het graf van hun duurbaren te bezoeken. Vele graftomben staan nog onder het vuile modderwater van de overstroming. Zo ook het graf van de moeder van Joel Lebrilla, een 42 jarige handarbeider. Hij moest eerst een ineengeflanst bootje huren om zich op de publieke begraafplaats van Agono in Zuid Manila te kunnen begeven. Daar had hij de grootste moeite om het graf te vinden. Het zat nog zowat één meter onder het bruine water. Noodgedwongen ontstak hij zijn kaars op een stuk vlottend drijfhout en deed een stil gebed (Dipolog, maandag 2 november 2009)
EVEN NAAR GUBA.
De weg naar Guba
Om figuurlijk de kerk in het midden te houden, reed Eden op Allerzielen even heen en terug naar de begraafplaats van het afgelegen Guba, zon 40 Km. verderop. De laatste 20 km. deed ze, naar gewoonte, met de beroemde single motor. Ik bleef wijselijkheidshalve in de geborgenheid van ons fris appartementje met DD. Omdat het alweer een tijd geleden was dat ze daar was geweest vroeg ze in Guba aan haar tante om mee te gaan. Daar ontdekte ze een drietal dingen. Eerst waren er gedurende haar afwezigheid diverse verre en minder verre familieleden overleden en daar begraven. Nu had ze wel een paar bloemstukjes meegebracht, maar van zon hoog sterftecijfer was ze niet op de hoogte; ze kwam dus meer dan een half dozijn bloemen tekort. Dan ontdekte ze dat het daar nog steeds de gewoonte is om op het graf bereid voedsel voor de overledenen achter te laten. Iets dat, van zohaast de familie de rug is gekeerd, door een aantal nog levende hongerigen, wordt weggegrist en verorberd.
Water halen in Guba
Wat haar tenslotte tegen de borst stootte was het totale gebrek aan eerbied van een groepje dronken jongeren van 14 16 jaar, die tussen de graven allerlei vandalisme en grafschennis pleegden in volle dag en terwijl diverse mensen hun overledenen bezochten. Deze durfden niet reageren want de groep werd aangevoerd door de kleinzoon van de barangaykapitein. Tante en Eden lieten zich echter niet pramen en verzochten met dwingende stem om ermee op te houden. Iets wat na wat bekvechten ook gebeurde. Toch onbegrijpelijk dat in dit o zo diepgelovig land, in landelijk gebied dan nog wel, er zo weinig eerbied overblijft voor de overledenen. De ouders en de scholen hebben, dat is overduidelijk, behoorlijk in hun opvoedingstaak tekortgeschoten. (Dipolog, maandag 2 november 2009)
STEMGERECHTIGDEN NIET GEREGISTREERD. Van de 11 miljoen nieuwe kiezers voor de verkiezingen van 2010 zijn er slechts 3 miljoen geregistreerd. Dit is een verbetering in vergelijk met 2007 want toen konden slecht 2 miljoen nieuwen zich tijdig laten registreren. Deze registratie is nodig omdat de Filippijn geen uniform identiteitsbewijs heeft. Hij moet dus andermaal bewijzen, middels diverse identiteitsstukken, pasjes en documenten dat hij werkelijk bestaat. Volgens de wet van 1996 moet men zich dagelijks kunnen registreren tot 120 dagen voor de verkiezingen. Dat is tot 9 januari 2010. Comelec, de commissie van verkiezingen heeft echter besloten om per 31 oktober de registratie stop te zetten. Daartegen wordt door de oppositie via de rechtbank geprotesteerd. Door het ongure weer waren er diverse stroompannes en ontoegankelijke registratiebureaus. Daarom heeft Comelec besloten om eergisteren, bij de definitieve sluiting van de bureaus om middernacht, de identiteit van de personen van de wachtrij voor registratie tot 30 meter ver te registreren en deze toe te laten op dinsdag 3 november terug te komen. (Dipolog, maandag 2 november 2009) LAGUNA DE BAY VROEGER EN NU. Zon 50 jaar geleden was het goed leven aan Laguna de Bay, de grote lagune, met zijn 90 000 hectare de grootste zoetwater in Zuid-Oost Azië. In het zuivere water was er overvloedig vis in vele soorten en het vangen was makkelijk. Je had maar een net uit te gooien. Als je nu een net uitgooit vang je kokosnootdoppen, plastieken bussen en zakjes in alle maten en kleuren, sardineblikjes, roestige conservenblikken en andere afval. De laatste tientallen jaren is de lagune gedegenereerd tot een poel van toxische afval, chemische lozingen en allerhande afval gedumpt door de duizenden gezinnen en de honderden fabrieken die rond de lagune zijn gevestigd. Enkel nog een paar sterke vissoorten kunnen overleven, doch zijn allang niet meer consumeerbaar. Toch geloven sommigen dat de toxische stoffen, waaronder zware metalen, de vis niet oneetbaar maken. Deze stoffen zouden slechts in de ingewanden van de vis zitten, niet in het visvlees. De lagune is virtueel de grootste sceptische put van menselijk en industrieel afval in Manila geworden. De povere staat van de lagune is te wijten aan de gecombineerde inspanningen van afvaldumpen, ontbossing, landconversie, biologische pollutie, intensieve bevissing, afsnijden van bronnen, bevolkingsgroei, urbanisatie en industriële expansie. De eens zo idyllische baai, waar ook nationale held Dr. José Rizal vertoefde, is flink op weg naar zijn ecologische ondergang en vernietiging. Maar men gaat er iets aan doen! Er zijn goede plannen en programmas om het meer en zijn omgeving te redden Voormalige senator Leticia Ramos Shahani zei ooit dat de Filippijnen de besten zijn als het erom gaat programmas op te stellen en plannen voor te bereiden, maar de slechtsten om ze dan nadien ook toe te passen of uit te voeren (Dipolog, dinsdag 3 november 2009) LINDSEY EMPORIUM UITGEBRAND. Het sinds oud bekende warenhuis met supermarkt, Lindsey Emporium in het centrum van Dipolog, met zijn drie verdiepingen is uitgebrand. De brand, naar alle waarschijnlijkheid ontstaan door een elektriciteitsmankement, begon op maandagavond rond 10 uur op de tweede etage. De brandweerkorpsen van Dipolog en de omliggende steden spoedden zich ter plaatse. Dat spoedden moet je wel met een korreltje zout nemen. Het eerste korps die ter plaatse was, was deze van Dapitan, toch zon 15 Km verderaf. En aangezien uit beleefdheid, de brandweerlui van Dipolog de leiding moesten nemen, wachtten de spuitgasten van Dapitan geduldig af tot de thuisspelers aanwezig waren. Alzo gingen natuurlijk kostelijke minuten verloren. Ook korpsen verderaf van Piñan, Roxas, Polanco, Calamba en Katipunan kwamen meespuiten. Dit blussen gebeurt heel anders dan bij ons. Omdat er vaak een tekort aan waterdruk of zelfs water van het stadsnet is, komen kleine bluswagens van zon 5-6 000 L. van alle kanten op het onheil af. Zij spuiten hun tankje leeg, meestal naar goeddunken, want veel organisatietalent en discipline is er niet bij, en trachten dan uit de chaos weg te geraken om nog ergens nog eens te gaan bijtanken. Men probeert veelal de brand te omschrijven en laat dan gewoon de boel uitbranden. De korpsen bezitten immers geen passend materiaal om het gebouw binnen te dringen of om vanuit de hoogte te blussen en alzo de kern van het vuur aan te pakken. Even dacht men dat ook het warenhuis Vallecer, die haaks op Lindsey staat, een prooi van de vlammen zou worden, maar dit is niet gebeurd. Ook het Jollibee fastfoodrestaurant die zich in de hoek bevindt gevormd door de twee warenhuizen bleef gespaard.
Het nog narokende Lindsey Emporium
Van het bekende warenhuis bleef alleen wat afvalas, deels bedekt met roestig metalen golfplaten, nasmeulen tussen verwrongen stalen gebinten. De hele dag verdrongen zich kijklustigen aan de overkant van de winkelstraat. Door gebrekkige elektriciteitsinstallaties, zonder stroomonderbrekers of verliesstroomschakelaars en ook wegens onvoorzichtigheid met open vuur zijn er vaak grote, spectaculaire branden. Bij branden in private woningen gaan meestal hele wijken in de vlammen op. Deze bouwsels zijn meestal gemaakt van licht brandbare materialen en dicht aanaangebouwd. (Dipolog, dinsdag 3 november 2009)
OP PROSPECTIE NAAR KATIPUNAN. Enkele dagen geleden, tijdens een avondwandeling op de Dipologse boulevard, kregen we een flyer in de hand gestopt over een nieuw pensionhouse met hotelstandaard aan de zee in de barangay San Antonio (voordien Laoy, Taga) in Katipunan. De flyer vermelde de diverse logeermogelijkheden gaande van Dubbele Standaard kamers tot De Luxe kamers. Ook lazen we; goede service, linnen- en transportdienst en zelfs gratis afhalen aan de luchthaven. Men gaat prat op een mooie zonsondergang, frisse lucht en je kunt er vissen en natuurlijk ook in de zee zwemmen. Aangezien papier verduldig is hadden Eden en ik besloten om op een goeie dag eens poolshoogte te gaan nemen. Zo konden we beter beslissen of we er later enkele dagen vakantie konden nemen. Wij dus vandaag naar BJ Pension House, want zo heet het. Katipunan paalt aan Dipolog, richting Tampilisan en is vanuit de terminal met een jeepney in zowat 20 minuten te bereiken. Men had ons vanaf de hoofdweg, kruispunt naar Taga transport beloofd. We moesten maar even telefoneren bij vertrek uit Dipolog. En inderdaad, daar aangekomen was ons vervoer reeds aanwezig. We reden zon twee kilometer richting kust om vlak voor het strand in een eenvoudige visserswijk terecht te komen met een dertigtal schamele vissershutjes, meestal in nipa. We sloegen linksaf en daar zagen wij het roze gebouw. Het geheel zag er erg fris en nieuw uit. En dat was het ook; het een verdieping tellende BJ Pension House opende op 28 oktober. We bekeken de ruime De Luxe kamers met airco en goed uitgeruste badkamer op de eerste verdieping gelegen. Zij bieden een prachtig uitzicht op het strand en de zee en zijn ook erg luchtig. Dit zijn de duurste kamers en gaan 750 Php/nacht. Er wordt een korting gegeven voor meerdere dagen. Het hele complex met zijn zowat 15 kamers is volledig omheind en bewaakt door security. Er zijn geen eetgelegenheden in de onmiddellijke buurt maar het hotel heeft een eenvoudige spijs- en drankkaart met voor elck wat wils aan budgetprijzen, voor zover je de Filippijnse keuken lust. Bij navraag aan het bijzonder vriendelijk personeel kwam ik te weten dat er ook geen luidruchtige videoke zangtoestanden in de buurt zijn. Het verbaasde me dat het hotel een Westerse stijl uitstraalde. Bij navraag bleek dit geen wonder; de eigenaar is een Brit, gehuwd met een Filippijnse. Voorwaar een goede bestemming om enkele dagen in alle rust te bekomen! Wij komen er alvast aan! (Katipunan, donderdag 5 november 2009)
AUTOBUS OVERVALLEN. Woensdagmorgen is in het weerspannige zuiden van de Filippijnen, op het eiland Mindanao, een bus beschoten. Om 3 uur is de vroege lijnbus naar Dipolog even na zijn vertrek uit het verre Gutalac, Zamboanga del Norte, door onbekenden beschoten op de hoofdweg langs de kustlijn. Daarbij vielen twee doden en acht gewonden. De gewonden werden naar het districthospitaal van Liloy overgebracht voor onmiddellijke verzorging. De overvallers konden ontkomen en lieten enkel wat hulzen uit M16 en M14 wapens op de misdaadplaats achter. De gewapende strijdkrachten van het West Mindanao Commando onderzoeken de feiten en vermoeden dat de overvallers, gezien de duisternis, een verkeerd doel hebben beschoten Delen van Mindanao, en ook bepaalde delen van de provincie Zamboanga del Norte, ver van de provinciehoofdplaats Dipolog verwijderd, zijn onveilig te noemen. Verleden maand nog kidnapten gewapende overvallers de 79-jarige Ierse geestelijke Michael Sinnott in de buurprovincie Zamboanga del Sur. Zij vragen voor zijn vrijlating 2 miljoen US $ losgeld, dat de regering weigert op te hoesten. (Dipolog, vrijdag 6 november 2009)
MOND- EN ANDERE HYGIËNE. Het is verbazend hoeveel soorten lichaamsverzorgingsproducten hier op de markt zijn. De producenten ervan vertellen de Filippijnen op discrete wijze dat ze stinken als de pest en ook nog eens vol microben en bacteriën zitten. En dat moet natuurlijk bekampt worden met alle mogelijke middelen. Dat je onmiddellijke woonomgeving het schoolvoorbeeld van acuut besmettingsgevaar is, is het minst van hun bekommernissen. Maar je lichaam! Ho, maar! Talloze zeepmerken, telkens met verschillende geuren, kleuren en formaten, al of niet witmakend, al of niet vochtinbrengend, maar gegarandeerd nefast voor bacteriën en microben, dingen om de aankoopwoede van de Filippijn. Idem dito met tandpasta. Alleen al Colgate heeft negen variëteiten en dan nog telkens in vijf formaten, gaande van het beroemd klein plastic sachet tot een lel van een tube die je makkelijk als verdedigingswapen kunt hanteren. Ook de Filippijnse vrouw moet zich intiem verzorgen; het al jarenlang door vele Westerse gynaecologen verguisde Lactacyd wordt hier in diverse soorten en groottes aangeboden. Zelfs voor babys! Ook shampoos, haarconditioners, deodorants en bodylotions hebben hetzelfde reuzenaanbod. En aangezien alles en nog wat in van die milieuvervuilende kleine plastic sachets wordt aangeboden voor slechts enkele pesos heeft zelfs de allerarmste Filippijn geen enkel geldig excuus om er niet tip top hygiënisch en welriekend voor te komen. (Dipolog, vrijdag 6 november 2009)
NAAR CEBU. Via internet hadden we reeds info ingewonnen van Tubod Flowing Waters resort in Cebu. (zie DL.30) En vandaag maandag was het zover; we zouden er vijf dagen, vier nachten doorbrengen. De vlucht met Cebu Pacific van Dipolog naar Cebu verliep vlekkeloos en ze waren zelfs op hun aankomstschema vooruit! Na 35 minuten landden we op Mactan, het kleine eilandje die Cebu met twee bruggen verbindt. Omdat ik het reilen en zeilen van de Cebuaanse (of hoe zeg je dat?) luchthaventaxis kende gingen we meteen na de aankomst naar het vertrekniveau. Daar kan je een taxi nemen aan een normale meterprijs zonder al teveel surcharges en oeverloze discussies over extras, spitsuren en verre afstanden. De veiligheidsagent van dienst bekeek dat anders en stuurde de taxi weg. Maar ik vroeg de taxichauffeur om aan de uitgang even verder ons op te wachten en bedankte ook de agent voor zijn blijken van genegenheid en gastvrijheid ten overstaan van arriverende toeristen, voornamelijk met jonge kinderen. De rit naar Minglanilla, Upper Pakigne, dat is een barrio zowat 20 minuten rijden buiten Cebu, verliep vlot. Daar waar de hotelwebsite ons een ritprijs voorhield van 800 tot 1200 Php, stond de meter amper op 270 Php. Ik gaf graag 400 Php. aan de gedienstige taxichauffeur. We checkten in en plonsden nog voor het avondeten en duister in de goed onderhouden en frisse zoetwaterzwembaden. Nog even een snelle hap aan de snackbar nadien en we zochten ons bed op in de aircokamer met zicht op baden en binnentuin. (Cebu, maandag 9 november 2009)
Duik in een van de 6 zwembaden TUBOD FLOWING WATER RESORT. Dit is een bergresort, tenminste, het situeert zich in de heuvels en wordt bevloeid door een bergriviertje. Er zijn ook een paar diepergelegen bronnen en deze worden bemalen om als badwater te fungeren voor de zes zwembaden twee aan twee in elkaar overlopend. Men gaat er prat op dat men sinds mensenheugenis nog nooit zonder water is gevallen. Tubod is op zon 12 Km van Cebu stad en op zon 6 Km. van de stad Talisay. Het ligt samen met een kleine, eenvoudige barrio aan een bergzijde. Daarom is de barrio gevormd door lintbebouwing.
Schamele barrio naast het resort
Er zijn een zestal kleine sarisari stores, een paar groentekraampjes en een viskraampje. s Avonds is er op een drietal plaatsen barbecue te krijgen. Een enkel oud vrouwtje verkoopt gebakken bananen en daarmee is de kous af. Of toch niet! Om de geest te voeden staat er tussen de zestig huisjes, hutjes en hokjes ook een kerkje en een heus internetcafe met zowaar drie (3!) computers. Komt goed uit want het resort zelf heeft geen internetmogelijkheden. In Tubod is de goed onderhouden binnentuin omgeven door diverse functionele gebouwen, waaronder vergaderzalen, een twintigtal hotelkamers en een snackbar, geen restaurant, en is er ook een private parking. Alles wordt via een enkele toegangpoort gecontroleerd en een bewaker zorgt daar voor de veiligheid en orde.
Tubod Flowing Waters Resort
Niet residerende bezoekers betalen 100 Php. om te mogen zwemmen. Tafels en stoelen worden apart aangerekend en mogen niet worden binnengebracht. Het is een christelijk geïnspireerd etablissement en een van de regels is; geen alcohol. Barbecueën mag wel, maar dan in een daarvoor bestemde plaats en onder toezicht van een bediende die benevens voor de houtskool ook voor de veiligheid zorgt. Want het zou niet de eerste keer zijn dat er ergens iets, of zelfs veel, in de fik vliegt. De 25 Php/Kg. die je daarvoor moet neertellen is wel besteed. De houtskool is trouwens inbegrepen. (Cebu, dinsdag 10 november 2009) NOG NIET KOUD Mijn woorden hiervoor neergepend over brandgevaar waren nog niet koud, als we weet kregen van een uitslaande brand in Cebu, barangay Lahug. In die plaats was er een familie die zich s nachts met kaarslicht moest behelpen omdat wegens wanbetaling hun stroom was afgesneden. In een onbewaakt ogenblik viel de brandende kaars om en Op minder dan 100 m. was een bijpost van de brandweer, maar de Isuzu Squirt, zeg maar dé spuiter onder de brandweerwagens, was buiten dienst wegens noodzakelijke reparatie. Men moest dus hulp inroepen van de hoofdpost in Cebu stad en ook van buitenaf. Hulp kwam aangevlogen, ook van Minglanilla en van Consolacion, doch te laat. Minstens dertig huizen en kleine zelfstandige ondernemingen veranderden in as. De schade wordt in eerste instantie geraamd op zon 2,2 miljoen Php. Het was de vijfde brand in Cebu die dag (Cebu, woensdag 11 november 2009)
VERSCHILLEN IN CEBU. Er zijn toch een paar verschillen die je als buitenstaander in Cebu ervaart. Zo heb je de tricycles. Deze zijn ingericht met vooraan een kleine cockpit, met half deurtje, waar je met moeite met tweeën in kan plaatsnemen. Achteraan, verschillend volgens de constructeur, heb je dan ofwel, een tweezitsbank waarbij je met de rug naar de rijrichting zit, ofwel zijn er twee zitjes links en rechts langszij telkens voor een persoon. Op de duozitting van de motorfiets kunnen nog eens twee tot drie passagiers plaatsnemen. Maar dit alles is slechts theorie. Bij het naar en van school rijden zie je vaak acht tot elf scholieren, de enen compact in de cockpit en op de achterbank zittend, de anderen buiten bengelend, met dit vervoersmiddel van de gewone mens hun bestemming bereiken. Die tricycles hebben nog een andere eigenaardigheid. Of toch sommigen van hen. Het blijkt een mode te zijn om je trike te versieren met lange stalen radioantennes. Enkel om de sier; Geen antenne is ook daadwerkelijk aangesloten op een radio. Dat versieren gaat van een half dozijn heen en weer slingerende antennes tot, jawel, achttien zwiepers verspreid op het voertuig! Nog iets leuk; wanneer je langs de kustweg staduitwaarts rijdt, en je komt in het landelijk gebied, waar geen huizen staan, lees je op een paar grote borden; This is not the province! (Dit is niet de provincie!) Om de argeloze bestuurder erop attent te maken dat hij nog steeds in stadsgebied rijdt. Een ander fenomeen, waarvan ik een hele tijd de betekenis niet snapte is Ped Xing. Ik dacht eerst dat we in een Chinese wijk zouden terecht komen, maar wat verder las ik opnieuw boven de weg Ped Xing. En even verder opnieuw Ped Xing. En voor zover ik mij bekende was er geen Chinese wijk te bespeuren Toen ging er bij mij een lichtje branden. Deze Ped Xing stond inderdaad telkens aan een kruispunt of aan een zebrapad. En Ped Xing was niets anders dan de afkorting van en betekende niets anders dan Pedestrian crossing. (Voetgangersovergang)! (Cebu, donderdag 12 november 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Vrijdagmorgen was onze laatste morgen in het Tubod Flowing Waters Resort. We hadden erg genoten van ons verblijf. Als we al eens niet zwommen, of naar de dieren keken in de minidierentuin, dan wandelden we met onze DD naar het pas aangelegde pretparkje van het resort er vlak tegenover aan de bergflank gelegen. Daar is ondermeer een binnenspeeltuin met airco voor kleuters, tot groot jolijt van DD natuurlijk. Je kan er ook een helling afrollen in een reuze rollende bal. Een airco binnenspeelruimte voor de wat groteren is nog even in aanleg. Ikzelf verkoos de 209 trappen te beklimmen naar de kunstmatige minivulkaan. Onderweg kom je nog een voorhistorisch monster tegen. Binnenin de vulkaan wordt op weekend wat hout verbrand en alzo krijg je een rokende krater. Van daarboven heb je een prachtig uitzicht op de groene bergachtige omgeving met riviertjes en dalen en daarin soms een kleine barrio of woonwijk. Na een klein ontbijtje vrijdagmorgen was het inpakken en richting Mactan airport. We waren een heel stuk te vroeg en konden in principe nog niet inchecken voor Dipolog. Maar, het klappen van de zweep kennende en mits een brede glimlach, kon ondergetekende een Cebu Pacific bediende ervan overtuigen om ons reeds van onze bagage te verlossen en onze inschepingpassen te verstrekken. Zo konden we nog rustig wat rondstruinen in de incheckruimte en nadien in de vertrekhall. Na een lichte maaltijd en een koffie toe waren we vertrekkensklaar. De vlucht naar Dipolog duurt normaal zon 45 minuten maar na een dik halfuur zetten we reeds voet op Dipologse bodem. Vrijdag de dertiende is voor ons zeker geen ongeluksdag! (Dipolog, vrijdag 13 november 2009)
IERSE PRIESTER VRIJGELATEN. Na meer dan één maand gijzeling is de bejaarde Ierse priester Sinnott (zie deel 29 en 31) vrijgelaten. Een tiental dagen geleden werd nog een videofilm van hem door de kidnappers aan een lokale journalist gestuurd in Pagadian. Op die video zag je de ongeschoren priester een krant van 22 oktober vasthouden terwijl hij licht glimlachend verklaarde dat de gijzelnemers 2 miljoen US$ vroegen voor zijn vrijlating en dat hij in goede gezondheid was, niettegenstaande het gemis aan zijn noodzakelijke medicamenten en het verblijf in primitieve omstandigheden. De missionarisorde repliceerde dat ze nooit eerder losgeld betaalden en dat nu ook niet van plan waren. Ook Sinnott zelf zou dit niet willen, zegden ze nog. Hij zou het geld liever besteden aan zijn caritatief werk van de gehandicapten en aan de armen. Nu Sinnott is vrijgelaten is het maar de vraag wie het deed. Het MILF Moro Islamic Liberation Front ontkent dat zij er voor iets tussenzaten. Zij hielpen zelfs bemiddelen met de kidnappers om de vrijlating te bekomen. Sinnott van zijn kant is niet bereid om tegen zijn kidnappers klacht in te dienen. Zij waren erg, erg vriendelijk en het waren geen MILF rebellen zei hij. De regering gaat echter de verdachten vervolgen. Als we dit ongemoeid laten dan zijn de gevolgen voor verdere ontvoeringen niet te overzien zegt ze bij monde van Gilberto Teodoro Junior., de secretaris van landsverdediging. Zij meent te weten dat bepaalde leden van het 113de basiscommando van de MILF deze daad op hun kerfstok hebben. Er zijn reeds een zestal namen bekend. (Dipolog, zaterdag 14 november 2009)
MAYONVULKAAN WORDT ONRUSTIG. Sinds enkele dagen is het aan het rommelen op de Mayon, de actieve vulkaan in Albay. Verleden woensdag had hij al een drietalmaal wat as gespuwd, reden genoeg om de autoriteiten te alarmeren en de bevolking te evacueren. De nacht daarop kon men de kratergloed waarnemen tot 15 Km. ver. De oppervlakte van de Mayon blijft gespannen niettegenstaande er reeds kleine uitbarstingen en ontploffingen waren. Er wordt zodoende dus druk opgebouwd. Ook werden de laatste 24 uur acht lichte bevingen geregistreerd en wordt er nu 514 ton zwaveldioxide uitgestoten, dat is wat meer de normale 500 ton per dag. Bij dit alles blijft alarmfase 2 van kracht. Dit houdt in dat de zowat 700 families die dichtbij de vulkaan wonen preventief werden geëvacueerd en noodhulp werd aangeboden. De bevolking op een radius van 6-7 Km. van de vulkaan werd verzocht zich gereed te houden mocht de toestand verergeren. (Dipolog, zaterdag 14 november 2009)
PACMAN PAKT ZEVENDE WERELDTITEL. Normaal is Dipolog, zowel in de week als op zondag, een levendig stadje. Slechts weinig winkels nemen een rustdag. Deze zondag was het wel even anders. Al van de vroege voormiddag waren er praktisch geen tricycles meer te bespeuren. In de stad was er ook praktisch geen volk. De reden was niet ver te zoeken. Zo rond het middaguur zou de legendarische en sympathieke Filippijnse bokser Manny Pacquiao, de Portoricaan Miguel Cotto bekampen en proberen deze zijn wereldtitel weltergewicht afhandig te maken. Het gevecht werd door diverse tv-kanalen rechtstreeks uitgezonden vanuit de High Grand Garden Arena (in het kort; de MGM Grand), met zijn 16 000 toeschouwers, in het avondfrisse Las Vegas, Nevada. Al van 10 uur waren er diverse grote boksmatchen, maar dé kamp van dé dag was natuurlijk Pacman vs. Cotto. Veel meer dan bij ons is boksen en catch erg populair in de States. En als het in de States regent dan druppelt het in Manila Zelfs hier hadden al van dagen tevoren een paar hotels en half dozijn betere eetgelegenheden de match op groot scherm aangekondigd. En dan was het zover! Manny deed de eerste ronde van de twaalf als verkenning, maar in diverse volgende rondes zou Cotto, nochtans een taaie wereldtitelverdediger, regelmatig de vloer van heel dichtbij zien. Pacman was vliegensvlug en Cotto kon hem ternauwernood raken. Andersom des te meer. Het leek er al vlug op dat Cotto aan het verliezen was. De negende ronde gaf de doorslag. Iedereen kon duidelijk zien dat Cotto geen partij was voor onze Manny want Cotto bokste vanaf dan vrijwel gedurend afwerend achteruit. Uiteindelijk in de laatste minuut van de laatste ronde legde de scheidsrechter het kamp stil wegens technisch knock out en onze Pacman mocht zijn zevende wereldkampioengordel, deze maal van de weltergewichtklasse, in ontvangst nemen. Bob Arum van bokspromotor Top Rank, zei dat Manny de grootste bokser van alle tijden was, nog meer dan Muhammad Ali, Sugar Ray Leonard en Marvin Hagler. Ik heb nog nooit iemand gezien zoals hij, zei Bob. En inderdaad geen andere bokser won ooit zoveel titels in diverse gewichtklassen. Vlieggewicht, super bantamgewicht, vedergewicht, super vedergewicht, lichtgewicht en junior weltergewicht, en nu, weltergewicht, Pacman heeft ze allemaal op zijn naam! Manny blijft er zeer bescheiden bij. Ik wil me met niemand vergelijken, zegt hij. En wat ik heb bereikt wil ik niet vergelijken met wat zij bereikten. Ik ben maar een gewone vechter. En dat siert de eenvoudige Pinoy van General Santos (Dipolog, zondag 15 november 2009) WE MOGEN NOG WAT VERWACHTEN. Pagasa, weerkundige dienst van de Filippijnen, meldt in een communiqué dat we nog zon twee tot drie taifoens mogen verwachte in de komende weken. De Filippijnse namen liggen al klaar; Urduja, Vinta, Wilma, Yolanda en Zoraida. Want je weet, hier worden de internationale benamingen, om ik weet niet welke reden, locaal aangepast. Anders dan gewoonlijk verwacht men deze cyclonen in de buurt van de Visayas en, uitzonderlijk ook in Mindanao. Afwachten, natuurlijk. Ik weet niet wat er komen zal en mensen is misselijk. (Of hoe zeg je dat?) Om het geheel nog wat te verergeren, verwacht men ook de doorgang van een koudefront, of tenminste de staart ervan. Al moet je dat koude wel met een kilo zout nemen. Bij ons in Mindanao, bijvoorbeeld, worden minimum koudetemperaturen bij nacht verwacht van 23°C. (Koud, hé?) Ik zal toch mijn verwarmingsinstallatie hier alvast eens nakijken, voor zover ik deze kan vinden, natuurlijk (Dipolog, zondag 15 november 2009) IEDEREEN BLIJ MET PACMAN. Om dé match van het jaar te bekijken werden op diverse plaatsen in het land, voornamelijk in Manila, grote schermen of reuze flatscreen tvs opgezet op openbare plaatsen, zoals hanengevechtarenas, sport- en gemeentehallen. Ook vele bioscoopzalen boden de match aan en het Araneta Coliseum in Cubao, Manila zat afgeladen vol met zon 18 000 enthousiaste boksfanaten. Zelfs in Pateros, Manila, die voor 90% door de vloed was getroffen, was het even ontspannen in het Coliseum. Op de eerste verdieping was een groot scherm geplaatst en op het nog steeds natte gelijkvloers stonden zes grote flatscreen-tvs. In totaal konden 6 000 mensen voor enkele uren hun zorgen opzij zetten. Zij werden op brood en cakejes vergast door de burgemeester en de viceburgemeester. Het is de gewoonte dat het leger in de diverse kampen grote schermen opzet om de boksmatchen van hun eerste sergeant reservist Manny Pacquiao te bekijken. Ook nu was dit weer het geval. Tienduizenden militairen, familieleden en gewone burgers werden in diverse legerkampen gratis op de match, een snack en een verfrissing getrakteerd. Men kwam deze maal zelfs snacks tekort. De volledige gewapende strijdkrachten van de Filippijnen wensen onze eerste sergeant Manny Pacquiao geluk en danken hem om de Filippijnse natie fier te maken bij het verslaan van Cotto. Opnieuw toonde hij de moed en de vastberadenheid van een echte strijder, zei een fiere luitenant kolonel Romeo Brawner Jr. Zelfs de Katholieke kerk laat zich niet onbetuigd. De voorzitter van de Filippijnse Katholieke Bisschoppenconferentie, aartsbisschop Jaro Angel Lagdameo, zei dat de overwinning van de Peoples Champ (zo wordt Manny ook genoemd) te danken is aan de gebeden van zijn moeder en de Filippijnse bevolking. Hij is de fierheid van de Filippijnen. Bisschop Martin Jumoad van Basilan zei dat Pacmans overwinning in de wereldgeschiedenis geëtst staat. Het geeft ons een speciale plaats in de geschiedenis en de Filippijnen worden bekend en dit komt zo ook het toerisme ten goede, zei hij tot besluit. Merkwaardige noot; Tussen 10 en 14 uur werd geen enkel crimineel feit geregistreerd in groot Manila. Blijkbaar zijn zelfs de criminelen Pacmanfanaten (Dipolog, maandag 16 november 2009)
NOG EEN WARENHUIS IN DE FIK. Benevens het nu afgebrande Lindsey Emporium waarover ik in aflevering 33 schreef, is er nog een vanouds gekend warenhuis daar vlak tegenover. De Roxy huist in diverse oude gebouwen, waaronder een voormalige bioscoopzaal, die men destijds tot een geheel verbond. Men was enkele maanden geleden begonnen met ingrijpende verbouwingswerken om er nog voor de komende feestdagen een modern grootwarenhuis van te maken. De werken waren inmiddels goed opgeschoten. Wij hadden maandagnamiddag er nog even binnengelopen om toch wat kerstversieringen te kopen. Zo konden we ook wat in de stemming komen. Dinsdagmorgen hoorden wij van kennissen dat Roxy in de afgelopen nacht had vuur gevat. Wij dachten eerst dat het een misplaatste grap was, maar naarmate de dag vorderde hoorden wij dit herhaalde malen bevestigen. De brand bleek te zijn ontstaan door een nalatig personeelslid. Hij had s avonds vergeten stekker van de kerstverlichting uit het stopcontact te trekken. En aangezien stopcontacten hier door de vochtigheid soms vonken durven geven was er onverwacht en voortijdig vuurwerk tot gevolg. Voor de komende feestperiode waren de voorraden nog extra aangevuld en alles, tot in de gangen tussen de rekken toe, stond boordevol. Men kon echter relatief vlug alarm slaan en de brandweer was deze maal vlug ter plaatse. De brand had tot gevolg dat er veel schade was aan de voorraden op het gelijkvloers en eerste etage van het achterpand, voornamelijk rook- en bluswaterschade.
Veel rook- en waterschade in Roxy
Het voltallig personeel probeert nu met de moed der wanhoop, de roet van de nog verkoopbare artikelen te halen of de rookbeschadigde verpakking ervan te verwijderen. (Dipolog, dinsdag 17 november 2009) SWITCH ON CEREMONIE. Bij onze dinsdagavondwandeling, zo rond halfzes, op de Boulevard van Dipolog merkten we op een plaats een ongewone drukte. Voor een kleurrijk verlicht podium stond een spreekgestoelte opgesteld en waren een dertigtal wit plastieken stoelen geplaatst. Ook klonk uit diverse luidsprekers kerstmuziek en er stond warempel een regiewagen. Het verkeer op dat vak werd omgeleid. Bij navraag aan een van de verkeersregelaars bleek een Switch On ceremonie op het getouw te staan. Dat is een gebruik die ook in onze steden plaatsvindt, maar wel zon kleine maand later, namelijk het officieel ontsteken van de kerstverlichting. En inderdaad, nadat de animatrice en de animator herhaalde malen hadden verzocht aan de inmiddels gearriveerde stadsnotabelen om plaats te nemen en nadat zij de notabelen met functie, naam, toenaam hadden verwelkomd en bedankt voor hun aanwezigheid en nadat een half dozijn van diezelfde notabelen zijn of haar boodschap van vrede had verkondigd kon men eindelijk on-switchen. Het hele gezelschap schreed over het plein om eersterangsgetuige te zijn van de switch-on-handeling van de Burgemeester Mw. Uy aan de hoofdschakelaar. De overenthousiaste animator begon voorwaar te vroeg af te tellen en werd dus halfweg door de aanwezigen met armgezwaai de mond gesnoerd. Hij begon dan maar even opnieuw. En, jawel hoor, toen hij aan één kwam kon Mevrouw de Burgemeester zich ook niet langer inhouden en de Boulevard van Dipolog baadde in de kerstverlichting. Aan elk van de zesentwintig hoge verlichtingspalen van de rijbaan schitterden evenveel reuze staartsterren. Elk van de zowat vijfenzestig kleinere verlichtingsarmaturen van de boulevard zelf waren versierd met een zeilbootsilhouet met een kleurrijk zeiltje afgeboord met lichtjes en een lichtende ster in de masttop. Deze feeërieke sierverlichting geeft de Boulevard een feestelijk cachet.
Kerstverlichting aan op de boulevard!
Ook op diverse andere belangrijke plaatsen en rotondes, en dus ook aan onze eigen Airport Road en aan zijn rotonde, heeft men feestverlichting aangebracht en heeft Mevrouw de Burgemeester het licht geschonken. (Dipolog, dinsdag 17 november 2009) BLOTE REET. Het zou me geenszins verbazen als er binnenkort, ergens ter wereld, personen zouden zijn die me met mijn blote reet op het internet kunnen zien verschijnen. Niet dat ik daartoe bewust voor koos hoor, of dat ik plots op mijn oude dag nog exhibitionistische neigingen kreeg. Hoe dat zo gekomen is verneem je hieronder. Het was al enkele dagen dat ik op de witgeschilderde triplex plafonds, ondermeer van onze echtelijke slaapkamer, kleine bruine vlekjes opmerkte. Ik dacht eerst nog dat het om een paar exotische larven of andere insectenpoppen ging en sloeg er verder geen acht op. Een paar dagen nadien vernam ik van een Vlaamse bewoner van een appartelle even verderop dat hij kleine gaatjes in zijn plafonds had van de slaapkamers en ook van de badkamer. Deze waren vermoedelijk aangebracht door middel van een kleine schroevendraaier. Hij had die gaatjes van zon 1,5 tot 2 mm. met tape afgeplakt en vroeg mij of ik ook zon gaatjes had. Toen ging er bij mij een lichtje op. We spoedden ons naar mijn appartelle, en inderdaad, de insectenpoppen bleken kijkgaatjes. Ook plafonds van andere appartelles hadden deze perforaties, met uitzondering van appartelle nummer 1. Deze was onbewoond en de gluurders waren daarvan blijkbaar op de hoogte.
Plafond doorstoken
De Australische bewoners naast ons van ruimte 3 hadden ook perforaties en zowel zij als ik hadden ook een wat groter gat van zon 3-4 mm. op een strategische plaats aangebracht in de echtelijke slaapkamers. Dit gat was groot genoeg om een kleine zogeheten pencamera door te glijden.
Onder camkijkgat beker met water gekleefd!
We verwittigden natuurlijk de verantwoordelijken, deze konden bij nader onderzoek alleen maar bevestigen dat er achteraan een mogelijkheid was om tot tussen het dak en het plafond in te sluipen. Men heeft deze toegang inmiddels beveiligd. En nu maar afwachten wat de voor ons onbekende daders met de eventuele gemaakte opnames met de minicamera zullen doen. Ik denk niet dat er royaltys zullen worden uitgekeerd voor mijn nachtelijke bedactiviteiten en de daders vinden is al evenmin een optie. Alzo sterft mijn langverwachte filmcarrière een gewisse en voortijdige stille dood (Dipolog, dinsdag 17 november 2009)
DE 73 STORTEN VAN DE SIERRA MADRE. De Sierra Madre is een lange bergketen, die zich uitstrekt over de provincies Quezon, Rizal, Bulacan, Aurora, Quirino, Nueva Ecija, Nueva Vizcaya, Isabela en Cagayan. De keten heeft grote wouden met een prachtige natuur, zowel op gebied van fauna als flora en wordt in zijn voortbestaan bedreigd door het dumpen van afval op niet minder dan 73 plaatsen.
'Afvalverwijdering'...
De Ecowaist Coalition, een groep van milieubezorgden, doet er alles aan om dit verkrachten van het woud op die verschrikkelijke plaatsen tegen te gaan want dit tast onherroepelijk zijn integriteit, zijn rijke biodiversiteit en zijn capaciteit aan tot verdere ontwikkeling. Hoe men het ook noemt, een stort, een gecontroleerde stortplaats of een sanitair stortterrein, het blijft de dood van het woud in de hand werken. Dit moet onverwijld stoppen vindt de coalitie. Zij roepen de regering op om fondsen vrij te maken om de bevolking op te voeden en te mobiliseren voor een aanvaardbaar afvalbeleid leidend naar een Nul Afvalbeleid. Verhinderen van afvalproductie, het verminderen ervan, het herbruiken, het recycleren en het composteren van afval, het zijn allemaal dingen waar de doorsnee Filippijn niet van wakker ligt. Hij gooit het weg, en nog het liefst waar hij staat. Men zal het eventueel dan wel s avonds bijeenvegen en in brand steken (Dipolog, dinsdag 17 november 2009)
GEBEDSGENEZER IN AANTOCHT. Met een paar honderd vierkleurenaffiches op evenveel plaatsen in Dipolog en randgebieden aangeplakt wordt sinds enkele dagen de komst aangekondigd van een Amerikaanse gebedsgenezer. Ook zijn er aan of over de toegangswegen op een twintigtal strategische plaatsen grote kleurige spandoeken opgehangen. Onder het motto Come Discover The Power! gaat eerwaarde heer John Smithwick gedurende zes opeenvolgende avonden volgende week de massa bespelen. Als je de affiche mag geloven doet hij, net zoals Christus dit 2 000 jaar geleden even voordeed, blinden zien, doven horen en lammen gaan. Alles geneest hij in de naam van God. De toegang op de Dipologse boulevard voor dit uniek evenement is gratis en elke avond worden er tombolaprijzen onder de aanwezigen verloot. Dus wat let je? Deze vorm van massale volksverlakkerij vindt hier gretig gehoor want de Filippijnen is bij uitstek hét land waar men al die Amerikaanse godsdienstige showpraktijken blindelings aanvaardt. Want, halleluja, praise the Lord, er zijn nu eenmaal een erg ruim aantal goedgelovige zielen in dit land. Hopelijk komen de genezen zieken onder hen nadien niet psychologisch of medisch van de spreekwoordelijke regen in de even spreekwoordelijke drop, als onze gebedsgenezer al met de noorderzon is vertrokken naar een nieuwe kudde goedgelovigen. Ik denk dat ik hem toch eens erg kritisch een van die avonden ga gadeslaan. Je weet nooit dat ik, als destijds door de Jezuïeten geschoolde, er nog iets van kan bijleren (Dipolog, dinsdag 17 november 2009)
ARBEIDSNOODPLAN VAN DE REGERING. De globale economische problemen treffen natuurlijk ook de Filippijnen. De regering heeft onlangs besloten om in totaal 93 000 werklozen in dienst te nemen voor noodzakelijke wegenwerken ten belope van 1,77 miljard Php. De wegen van het land zijn van essentieel belang om de economie kracht bij te zetten en stabiliteit te geven. Dit moedigt dan op zijn beurt nieuwe investeringen en investeerders aan en schept zodoende werk voor een groot aantal arme Filippijnen, meent men. Het is niet omdat er lichte tekenen van mondiaal economisch herstel zijn dat men nu maar zelfgenoegzaam moet zitten afwachten, want we zitten nog in het midden van een van de ergste economische crisissen van de moderne geschiedenis, meent men nog. Arbeidsplaatsen dus! Einde september 2009 had de regering al 42 930 arbeiders tewerkgesteld aan diverse wegenwerken. Nu komen er voor de 30 000 Km. nationale wegen te onderhouden en te verbeteren wegen nog zon 93 000 bij! Zij worden tewerkgesteld onder het OYSTER programma. (Out of School Towards Economic Recovery) Het zijn dus voornamelijk schoolverlaters die worden geviseerd. Zon 59 968 krachten worden tewerkgesteld op het grote eiland Luzon. 14 120 arbeiders zijn nodig in de Visayas en nog eens 19 120 mensen heeft men nodig voor wegenwerken op Mindanao. (Dipolog, woensdag 18 november 2009)
EEN TOP REISBESTEMMING. Het tijdschrift National Geographic van deze maand, geeft in zijn avontuureditie dat de Filippijnen een plaats onder de 25 beste reisbestemmingen. Het heeft evenveel eilanden als de Caraïben en heeft enkele van de meest spectaculaire riffen van de planeet, aldus de Nat. Het haalde verder de inheemse manier van irrigatie van de rijstterrassen van de Ifugao aan en quoteerde ook s land rijke marinebiodiversiteit. Het Amerikaanse Smithsonian Institute vermeldt de Verde Island Passage vlakbij Puerto Galera als het centrum van het centrum van de marinebiodiversiteit in de hele wereld! Maar de Passage wordt bedreigd door commerciële bevaring en pollutie en het leed ook enkele maanden geleden onder een massale plaag van zeesterren die de koralen aantastten.
Commerciele bevaring
Olieraffinaderijen in Batangas
Milieuactivisten doen er alles aan om het vernietigen en weghalen van koralen door vernietigende visvangmethodes, pollutie en stropen te doen ophouden. Soms met succes doch het is meestal een gevecht tegen de bierkaai! Ondertussen zijn sommige toeristische bestemmingen het slachtoffer van hun populariteit. Boracay met zijn poederwitte stranden, bijvoorbeeld is erg overbouwd. En de Ifugao rijstterrassen lijden aan gronderosie veroorzaakt door grote wormen. Zij worden ook door de jongere generatie veronachtzaamd, want de jongeren verlieten deze schilderachtige maar werkloze plaatsen en zijn naar de grootsteden of zelfs naar het buitenland gaan werken. Een promotie van het toerisme zou mogelijks aan een aantal van hen kunnen werk verschaffen in eigen streek en zij kunnen ook wat er van de natuur nog rest gaan beschermen. Sommige van de gemeenten zijn op de kar van het ecotoerisme gesprongen. Maar nogal wat van die projecten zijn de benaming niet waard. Het is eerder een verbeten en verfijnde poging om de natuurbewuste toerist om de tuin te leiden. (Dipolog, woensdag 18 november 2009)
GEBOORTECONTROLE. Een week geleden zei de Amerikaanse staatssecretaris Mw. Hillary Clinton, hier op officieel bezoek, het al. Gisteren zei Suneeta Mukherjee, van het United Nations Population Fund, het nog iets scherper: Het gebruik van condooms en andere contraceptiva is er niet om sexuele promiscuïteit aan te moedigen, maar om de moeders toe te laten de grootte en de gezondheid van haar gezin te bepalen. Uit het jaarrapport blijkt dat van de 3,4 miljoen zwangerschappen in 2008 meer dan de helft niet was gepland. Het rapport stelt ook dat van de 1000 levende geboorten, er zijn ook doodgeborenen, binnen het jaar 22 kindjes overlijden. Dit cijfer is hoger dan in de buurlanden zoals Maleisië, Vietnam en Thailand. De regering en de gemeenschap moeten ervoor zorgen dat vrouwen kinderen kunnen baren in alle veiligheid, zei Mukherjee nog. Mevrouw Clinton van haar kant zei dat als men de vrouwen de macht geeft om voor zichzelf uit te maken hoeveel kinderen ze wil in het gezin, dat dit de opvoeding ervan ten goede komt. Ook zal daardoor het gezinsinkomen verhogen en dit is een goede basis voor de humane ontwikkeling. De hier oppermachtige en oerconservatieve Rooms-katholieke kerk verzet zich al een hele tijd met alle mogelijke middelen om de Wet op een Gezonde Voortplanting, die ondermeer contraceptiva promoot, te dwarsbomen. Ze vindt meer heil in de door hen reeds decennia lang gepromote seksuele onthouding. De praktische uitkomst hiervan is er dan ook naar Je moet maar even naar de sloppenwijken van de grootsteden gaan, of in de centra de talloze in lompen bedelende en solventlijm snuivende straatkinderen, verlaten door hun ouders, tegen het lijf te lopen (Dipolog, woensdag 18 november 2009) IN NAVOLGING VAN SCHENGEN. De Filippijnen stelt de ASEAN-landen (Filippijnen, Maleisië, Thailand, Singapore, Vietnam, Laos, Myanmar, Cambodja en Brunei Darussalam) voor om een gezamenlijk inreisvisum te gebruiken in navolging van het Europese Schengenverdrag. Marcelino Libanan de afgevaardigde van het Bureau van Immigratie heeft dit voorgesteld tijdens de plenaire vergaderingen van de ASEAN-landen die worden gehouden in het New World Hotel in Makati. De Filippijnen zijn momenteel het gastland voor deze jaarlijkse driedaagse topontmoeting. Het ASEAN-visum zou de bezitter toelaten om vrijelijk in de lidstaten rond te reizen zonder enig ander visum. Het zou ondermeer het toerisme erg ten goede komen, aldus Marcelino Libanan. Als de overheid wat meer computers zou inschakelen, liefst up to date gehouden, en de gebruikers er andere dingen zou mee doen dan chatten en gamen tijdens de kantooruren, dan kan er mogelijks een goede registratie komen van deze nieuwe reisgegevens (Dipolog, donderdag 19 november 2009)
STEMMEN MET NUMMERS. Naar het schijnt werd er bij vorige verkiezingen nogal eens getwijfeld of zelfs op verkeerde persoon of partij gestemd door ongeletterden. En die zijn er nogal wat in dit land waar zang, dans en bidden in de scholen belangrijker wordt geacht dan leren. Om dit euvel tegen te gaan zal men bij de geautomatiseerde verkiezingen in mei volgend jaar, tegenover de naam van de kandidaten nu ook een nummer plaatsen. Alzo, meent men, kan de ongeschoolde Filippijn zonder hulp van buitenaf zijn stem uitbrengen en vermijdt men dat de eventueel bijgeroepen helper zijn persoonlijke voorkeur aangeeft. Men gaat er dus van uit dat de ongeletterde Juan de la Cruz wel de cijfers zal kunnen lezen. Het enige wat de kandidaat nu nog moet doen is aan zijn kiezers zijn persoonlijk kiesnummer meedelen tijdens zijn of haar campagnevoering, zegt Comelec voorzitter Jose Melo. Niettegenstaande de meiverkiezingen geautomatiseerd zijn, zal het gebruik van technologie uiterst miniem zijn bij de kiesverrichting, aldus nog Melo. (Dipolog, donderdag 19 november 2009)
FIETSVRIENDELIJK PROJECT IN METRO. Sinds enkele weken is het in Manila toegelaten om op de metro, de Light Rail Transit (LRT) op de lijnen 1 en 2 een vouwfiets mee te nemen in het kader van het nieuwe Bike On Bike Off Project of in het kort, het BO2 Project. LRT lijn 1 gaat van Baclaran in Parañaque City tot Monumento in Caloocan City. De LRT lijn 2 loopt van Santolan in Pasig City tot C.M. Recto Avenue in Manila. Het zijn druk bereisde lijnen. In navolging van de meer ontwikkelde landen wilde men nu ook hier mogelijkheid geven om op een milieuvriendelijke manier het woon-werkverkeer te promoten en de auto thuis te laten. Het is een vluggere en goedkopere manier om zich vlug te verplaatsen ook voor andere doeleinden en nog een gezonde oefening ook. De vouwfietser moet dankzij het gebruik van de metro ook een heel eind minder peddelen. Speciaal voor dit project heeft men in elke trein, in de laatste wagon een zg. groene zone ingericht. Daar kunnen de vouwfietsers terecht met hun fiets. Men zal in de komende weken de evolutie op de voet volgen en zonodig de benodigde ruimte hiervoor aanpassen. Eveneens in navolging van de Westerse landen gaat men in bepaalde metrostations fietsstallingen inrichten. De Firefly een groepering van actieve fietsgebruikers die anderen aanzet tot meer fietsgebruik was erg opgetogen over dit nieuwe initiatief en reed met nog een paar andere fietsverenigingen en enthousiasten de nieuwe mogelijkheid in. Een vouwfiets kost hier tussen de 3 000 en de 50 000 Php. dat is tussen de 43 en de 715 , naargelang merk en model. Een tweedehandse vouwfiets wordt soms aangeboden in de fietswinkel voor 1 900 Php., zon 27 . De directie van de LRT is tot dit project gekomen na een studie in de ontwikkelde buurlanden zoals Japan en Singapore en ook in de Europese landen waar zelfs gewone fietsen op de treinen zijn toegelaten. (Dipolog, vrijdag 20 november 2009)
DIPOLOG OP ZATERDAG ZONDER STROOM. Normaal is Dipolog al een bezig stadje. Op weekends is dat natuurlijk nog meer het geval, dan komt men van heinde en ver uit de landelijke gebieden om inkopen te doen. Boeren komen natuurlijk eerst hun veldvruchten verkopen. Deze zaterdag was dit niet anders. Veel volk zowel in de warenhuizen, winkels en op straat. Er was wel een technisch probleem. Meralco, de elektriciteitsmaatschappij, moest zonodig vandaag onderhoudswerkzaamheden uitvoeren op het hoogspanningsnet. En daarvoor knipte men deze morgen om 10 uur, bij wijze van spreken het licht uit, want het kon niet onder spanning gebeuren. Omdat het deze maal een geplande stroomonderbreking was en de taak bekend, wist men dat het werk tot 17 uur zou duren. Wij dus rond twaalven naar de stad. Om te eten, maar ook om in de shoppingmall van Lee Plaza wat af te koelen. Omdat er toch weinig continuïteit in de Filippijnse stroomvoorziening zit, hebben de meeste grote bedrijven en ook sommige minder grote, hun eigen stroomgenerator. Deze van Lee Plaza is van die orde van grootte dat hij benevens de verlichting, ook de airco-installatie en de zes roltrappen aankan. Toch een hele klus.
Bij stroompanne is een generator nooit weg
Kleinere zaken moeten zich behelpen met hun noodverlichting, kaarsen of gewoon het daglicht. Wanneer je door de stad wandelt, bij brown out is er om de 30 à 50 meter wel een draaiende generator die de lucht verpest. Want de meeste modellen van de grotere zaken zijn van vervlogen tijden en als er al geen motorolie of koelwater uitgutst dan is het wel vervuilde rook of heb je geluidspollutie.
Ook dit is een generator...
Deze grote generatoren, soms tot 3 meter lang en 2 meter breed, zijn meestal geel van kleur en staan gewoon tegen de gevel van het etablissement op de stoep op een vaste sokkel opgesteld en met een tralieafrastering eromheen. De kleinere, betere zaken zoals reisbureaus, zakenkantoren of schoonheidssalons hebben meestal een draagbare generator van recentere datum. Deze geeft dan ook heel wat minder rook- en geluidsoverlast en wordt, van zohaast het euvel verholpen is, weer vanop de stoep binnengehaald. Dat was dus vandaag omstreeks 17 uur. Bedankt Meralco! (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
THE EAGLE HAS LANDED. De gebedsgenezer waar ik het in mijn vorige aflevering over had is aangekomen. Samen met zon dozijn helpers is hij vanuit de States neergestreken via Manila in Dipolog Airport en heeft hij een onderkomen gevonden in het Top Plaza Hotel. Toen we daar zaterdagmiddag de buffetmaaltijd wilden gebruiken stond nagenoeg de helft van de lobby gevuld met hun bagage. Niet alleen een twintigtal grote persoonlijke reiskoffers, maar ook een achttal grote zwarte materiaalkoffers met geluids- en verlichtingsapparatuur vulden de lobby. Deze zakelijke religieuzen zijn immers zowel geestelijk als materialistisch goed uitgerust en voorbereid en laten niets aan het toeval over. Omdat het een bezoek van een groep buitenlanders betrof had de stad Dipolog tegenover de hotelingang een drietal geüniformeerde politieagenten en nog zon dozijn veiligheidsagenten in burger laten opstellen. Zij zullen de religieuze volksmenners vergezellen op hun zielenwervingen. Aangezien Eerwaarde Heer John Smithwick en zijn gevolg zich erg lang in hun vertrekken ophielden kwamen de beveiliging na een tijdje ook maar binnen om op hen te wachten. Nu maar afwachten tot maandagavond om hun eerste wonderen van dichtbij mee te maken. Goedgelovige Dipolognons, wees op je hoede! (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
KANDIDAATSTELLING IS OPEN. Vanaf gisteren kon iedereen die zich geroepen voelde zich kandidaat stellen, of als toekomstige president van deze republiek, of als vicepresident, of als senator. Ook andere bestuurposten zoals burgemeester, viceburgemeester of gemeenteraadslid staan ter invulling. De meer ernstige kandidaten wachten gewoonlijk nog een tijdje, zij gaan eerst zorvuldig alle borden en aanplakbiljetten die hun naam dragen verwijderen of laten verwijderen. Zij kunnen anders worden beschuldigd van voortijdige kiezerswerving. De eerste dagen is echt voor de nieuwen, de groentjes dus. En die waren er dan ook. De eerste dag meldden zich in totaal 14 kandidaten. Geen enkele zag in zich een toekomstig gouverneur, laat staan een senator of burgemeester, zij mikten meteen op het presidentschap. Slechts één enkele nam toch al genoegen met het vicepresidentschap. De eerste kandidaat schoot al meteen de hoofdvogel af als merkwaardige figuur. Hij bood zich aan om 8u40 en de 61-jarige Rigoberto Madera Jr. ambieert een plaats als heerser van de wereld. De man beweert naar eigen zeggen leraar-predikant te zijn en vertelde in een interview door God te zijn aangespoord om president te worden. Hij kwam, in een door God himself geleid overzicht in Oktober er als beste uit om deze taak op zich te nemen. Madera heeft er alle vertrouwen in dat hij president wordt en vertelde daarom dat zijn daaropvolgende actie een kandidaatstelling is voor het presidentschap van Amerika. Hij zal president Barack Obama verdrijven en alzo wereldheerser worden. Comelec, de organisatie die de verkiezingen regelt en inricht vraagt aan de kandidaten om zoveel als mogelijk hun achterban thuis te laten. Het is immers de gewoonte dat talrijke familieleden en supporters hun kandidaat begeleiden en getuige willen zijn van zijn kandidaatstelling. Dat leidt natuurlijk tot chaotische toestanden in de Comelec-bureaus die natuurlijk niet op dergelijke publieksmassas is voorzien. De kandidaatstelling kan nog tot 1 december. Dan worden de kandidaten gescreend op foute registraties en verkeerde gegevens. Op krankzinnigheid wordt niet gescreend (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
DIPLOMAFABRIEKEN 2. In deel 23 had ik het al over het lage niveau van de rechtsscholen en de actie van de Commission on Higher Education daarover. Diezelfde Commission on Higher Education is nu van plan om honderd zevenenzeventig (jawel, 177!) verpleegsterscholen te sluiten. De laatste jaren schoten deze scholen als paddenstoelen uit de grond om talloze werk- en toekomstlozen een opleiding tot een goedbetaalde job in het buitenland te geven. Deze scholen bestonden het om nog geen enkele, bij hen afgestudeerde en gediplomeerde student te hebben die bij de officiële examencommissie slaagde. Het is te hopen dat de Commissie ook in zijn opzet slaagt want bij vorige soortgelijke acties werd men hierin gedwarsboomd door politici die door de destijds betrokken schooldirecties werden ingeschakeld om een en ander te regelen. Nog teveel schooldirecties zien het binnenrijven van schoolgeld als enig doel. Het zijn regelrechte dieven die de moeizaam bijeengeschraapte centen van de modale burger incasseren. Nadien is diezelfde burger en zijn student nog jarenlang het slachtoffer daarvan, want de her en der bijeengezamelde fondsen moeten, vaak met erg hoge interesten, worden terugbetaald. De Commissie kan nadien ook eens werk maken van het opstellen van minimum standaard leerstofnormen. Nu kan iedereen hier een instituut beginnen en les geven over om het even wat met een leerstof naar eigen goeddunken. Dit land heeft een acuut gebrek aan goede leerinstituten op elk niveau en kan, door de razendsnelle bevolkingsgroei, deze achterstand onmogelijk bijbenen. (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
DE NIEUWE CHEMISCHE INGENIEURS. Een tijdje geleden werden de examenuitslagen bekendgemaakt van de examen die werd gehouden door de PRC, de Professionele Regulatie Commissie. Deze Commissie geeft aan de geslaagden hun licentie tot uitoefening van hun beroep af. Ook hier kommer en kwel alom; van de 612 via diverse instituten afgestudeerde deelnemers waren er slechts 324 geslaagd. De beste student haalde 83,70 %. Hij studeerde in universiteit van San Carlos. De tien hoogste percentages werden behaald door 15 studenten. Zes ervan zijn studenten van De La Salle Universiteit in Manila en drie zijn van de Diliman Universiteit. De La Salle is een van de meest prestigieuze en dure universiteiten van dit land. Enkel kinderen van beter gegoeden kunnen er terecht voor hun studies. Maar het loont de kosten! Op 17 december leggen de geslaagden de eed af voor de Commissie van Chemische Ingenieurs in het historisch Manila Hotel, Rizal Park, Manila. (Dipolog, zaterdag 21 november 2009) OOK DE POPULATIECOMMISSIE SLAAT ALARM. Ik schreef er al over in de reisverslagen van mijn vorige reis, de Filippijnse bevolking kweekt er kommerloos op los en denkt niet aan de gevolgen. Deze zijn nochtans voor de aandachtige toeschouwer reeds een hele tijd zichtbaar. Niet voor de gewone Filippijn, deze denkt nog steeds dat een kroostrijk gezin een zegen voor de toekomst is en ziet niet dat het land aan miljoenen Filippijnen geen werk kan verschaffen met een diaspora tot gevolg, of dat de regering massaal rijst moet invoeren en heelwat rijst goedkoop moet verdelen om de onderlagen van de bevolking te voeden. De zeeën zijn nagenoeg leeggevist ook door buitenlandse trawlers, de visbroedplaatsen vernietigd door destructieve vismethodes en de arme Filippijn kan zich zelfs geen rijst meer permitteren. Zijn ontbijt is al jarenlang goedkope instant noedels, een monotone bron van koolhydraten. Een van die merken noemt zich dan nog ironisch; Lucky Me! en voert campagnes aan de lagere scholen! Ook PopCom, de Population Commision zegt bij monde van directeur Tomas Osias dat de Filippijnse bevolking aan het huidig groeiritme zich zal verdubbelen van 92,2 tot 184,4 miljoen in de komende 30 jaar en dat de Filippijnen tot de 10 meestbevolkte landen in de wereld zullen behoren. Die 184 miljoen zijn dan nog maar de officiële cijfers van de geregistreerde inwoners want men weet op geen paar miljoen na hoeveel Pinoys er werkelijk zijn. Vele inwoners zijn officieel onbestaande wegens niet aangeven van de geboortes. Popcom zegt verder dat de regering de gepaste voortplantingstechnieken aan zijn bevolking moet aanreiken, vooral aan de gewone bevolking en probeert de Filippijn een en ander te doen inzien op een zachte manier, dit vooral om de almachtige Katholieke kerk niet voor hun kortzichtig religieus hoofd te stoten. Het verwacht, benevens nog meer voedseltekorten, ook waterschaarste en een overontwikkeling zowel in de steden als in de landelijke gebieden. Ook de jongeren van nu moeten worden ingelicht met bevolkingsopvoeding hen wijzend op de globalisatie van de handel, de verstrooiing van de bevolking, de verstedelijking, klimaatsverandering en armoede. Bevolkingsexperts wijzen erop, zo men al de groeicurve kan doen ombuigen bij de ouderen, dat dit geenszins een verminderende bevolkingsaanwas zal tot gevolg hebben gezien het groot aantal jonge kinderen nu. Dit worden immers de talrijke jonge ouders van de nabije toekomst. 24% van de bevolking is nu adolescent, waarvan zomaar eventjes de helft daarvan tussen 15 en 18 jaar. Dit indiceert een bijzonder grote bevolkingsaanwas in de eerstkomende jaren want de vruchtbaarheid en de productiviteit van de vrouwen is hier erg hoog. Ondertussen doet PopCom voorzichtig zijn best met de bevolking voor te lichten. Vier speerpunten zijn van belang; respect voor het leven, verantwoord ouderschap, geboortespreiding en geïnformeerde keuze. Je voelt zo de hete adem van de kerk in de nek (Dipolog, maandag 23 november 2009)
MANNY PACMAN PACQUIAO VANGT 1 MILJARD PHP. Nu Manny Pacquiao terug thuis is wordt in het lang en het breed over zijn triomf over Cotto en zijn vermeende relatie met starlet Krista Ranillo uitgeweid. Voor zijn victorie over de Portoricaan Cotto krijgt Pacman 22 miljoen US$. Dat is meer dan 1 miljard Filippijnse Peso. De verliezer krijgt toch nog 12 miljoen US$. Voor dit bedrag wil ik ook wel eens van Pacman verliezen en mijn tronie even tot moes laten slaan Zijn wettelijke adviseur Jeng Gacal onderstreept wel dat dit een bruto-bedrag is. Er moeten nog taksheffingen worden betaald. 30% in de Verenigde Staten en ook nog 10 % aan zijn Amerikaanse coach Freddie Roach. Er blijft toch nog altijd zon 5 à 600 miljoen Php. schoon aan de haak. Tijdens een persconferentie zagen we Manny en zijn vrouw Jinkee in romantische omhelzingen. Heel anders dan zowat een week geleden toen ze snikkend voor de cameras vertelde dat manlief een verhouding had met een sexy, jong opkomende filmactrice. Ze was er zelfs voor naar de kerk geweest. Deze starlet Krista Ranillo, 24, wiens roots hier in Dipolog uitstrekken, is dochter van de acteur Mat Ranillo III. Een schrijver in het schooljaarboek stelt over haar; met haar engelengezicht, haar lieve glimlach, haar verrukkelijk lichaam en met haar bijzonder ontwikkelde hersenen is ze als door de hemel gezonden. Heelwat fotos en videos, verspreid via internet en roddelbladen tonen Manny en Krista samen. Geen wonder want Manny en Krista waren samen op de filmset voor de opnames van de fantasiefilm Wapacman, een film die de boksdaden van Pacman in de verf zet, en waarin zij de hoofdrol spelen. Wapacman komt uit op Kerstdag. (Dipolog, maandag 23 november 2009)
FILIPPIJNSE FILMS VALLEN IN DE PRIJZEN. Twee Filippijnse films vielen onlangs in de prijzen in het internationaal onafhankelijk filmfestival in Brussel. Dinig Sana Kita kreeg na de vertoning niet alleen een staande ovatie maar regisseur Mike Sandejas mocht ook de Grote Prijs voor de speciale categorie Dovenfilms in ontvangst nemen. Dinig Sana Kita gaat over de liefde tussen de dove Kiko en Niña, die net haar gehoor op proef stelt met harde rockmuziek. Het zijn twee mensen uit een totaal andere leefwereld. De ene zoekt zijn ouders, de andere wil ze net verlaten. Zelfs in hun wildste dromen komt het niet voor dat ze ooit elkaar zouden ontmoeten. Dan Het is de eerste Filippijnse film met een dove acteur in de hoofdrol. (Romalito Mallari) Colorum is een moraalsprookje doorweven met een kleurenpalet en een catalogus van angsten die Vincent van Gogh jaloers zou maken. Deze film kreeg de prijs voor de Beste Acteur door toedoen van Lou Veloso, een veteraan van de filmwereld. Hijzelf was niet aanwezig en de directeur van het filmfestival nam in zijn plaats de onderscheiding in ontvangst. Aan het festival namen meer dan 60 landen deel met meer dan 100 films. Vele van de films waren voor het eerst in Europa te zien en zelfs wereldwijd. Het Brusselse Filmfestival werd voor het eerst gehouden in 1974 en is een vlaggenschip voor de onafhankelijke bioscopen. (Dipolog, maandag 23 november 2009)
VERKIEZINGSKANDIDATEN-ACTEURS GEWAARSCHUWD. Net zoals in de States, denk maar aan Ronald Raegan of Arnold Schwarzenegger, zijn er hier nogal wat filmacteurs en tv-beroemdheden die ook politieke ambities koesteren. Een enkele, de klop- en smijtacteur Joseph Ejercito Estrada, alias Erap, schopte het zelfs even tot president. Comelec, het verkiezingscomité, waarschuwt deze al of niet gelegenheidsacteurs, om voorzichtig te zijn met het vertonen van hun acteertalenten in films die eerlang voor het eerst zullen te zien zijn in het volgende maand gehouden Metro Manila Film Festival. (MMFF). De film kan worden gezien als propaganda en dit is door de huidige verkiezingswetgeving verboden. De acteurs die menen zich ook als politiek kandidaat te moeten aanstellen kunnen dus worden gediskwalificeerd. Vanaf hun kandidaatstelling tot de wettelijke propagandaperiode die pas volgend jaar aanvangt, moeten zij zich ver van alle mogelijke propaganda houden. Personen die in deze een risico vormen zijn ondermeer, senator Ramon Bong Revilla Jr. Hij stelt zich herverkiesbaar en is ook te zien in de film Panday. Ook Manny Pacman Pacquiao, die zichzelf speelt in de fantasiefilm Wapakman, koestert naar verluidt de wens een congreszetel te bemachtigen in de provincie Sarangani. Met nog een zestal andere beroemdheden vormen zij een mogelijk onderwerp van voortijdige kiezerswerving... (Dipolog, maandag 23 november 2009)
MIJN VERWACHTING KOMT UIT. In deel 35 vertelde ik van de weerkundige depressie die richting Filippijnen kroop. Ik zei toen ook dat ik de voorspelling van de weerkundige dienst in twijfel trok die stelde dat Mindanao in een taifoen zou terechtkomen. Mijn voorspelling komt uit. De actieve depressie die hier de naam Urduja kreeg werd dinsdagmorgen verwacht in Leyte. Het is trouwens officieel nog geen taifoen. Heelwat provincies kregen stormwaarschuwingsignaal 1, maar Mindanao was daar niet bij. Pagasa vraagt ook aan de bewoners van lagergelegen gebieden en aan berg- of heuvelhellingen de nodige voorzorgsmaatregelen te nemen, mochten er vloedstromen of grondverschuivingen ontstaan door de hevige neerslag. De Visayas en Noordoost Mindanao krijgen wel hevige regenval en wat windvlagen te verwerken. Dit heeft hier een gematigde tot ruwe zee tot gevolg. Ook vielen een paar bomen om, meer door de drassige ondergrond dan door de wind. Die regenval was trouwens al enkele dagen ontstaan. Eerst af en toe wat lichte buien, dan overgaande in stevige buien en vanaf vanavond buien gaande tot stortbuien en zelfs extreem zware plensbuien die de rivieren en riviertjes doet zwellen. Wij zitten veilig op een verhoogd terrein met goede afwateringsmogelijkheden. Maar eerwaarde John Smithwick, de Amerikaanse religieuze wonderdoener die zes dagen lang Dipolog aandoet kon zijn eigen show vanavond niet uit het water redden en met een wonder droog houden. Slechts enkele tientallen waren vanavond getuige van zijn optreden die hij dan maar vlug afgelastte. (Dipolog, dinsdag 24 november 2009)
Rev. John Smithwick in actie!
MINSTENS 45 DODEN BIJ EEN VERKIEZINGSDISPUUT. Deze morgen raakte bekend dat een verkiezingskonvooi in Maguindanao door nagenoeg honderd gewapende en geüniformeerde mannen van een rivaliserende Moslimpartij werd aangevallen. Het konvooi ging Ismael Mangudadatu, een Moslim van een andere groepering aangeven als nieuwe gouverneurskandidaat en bestond uit een vijftigtal vrouwen en mannen waaronder ook de echtgenote van de gouverneurskandidaat, zijn twee zusters en diverse andere meestal vrouwelijke familieleden. Er waren ook een tiental plaatselijke reporters meegereisd om verslag uit te brengen. Geen van hen kan het navertellen; allen werden met kogels afgemaakt. Vrouwen werden wel eerst even verkracht. Men vond eerst de levenloze en verminkte lichamen van 13 vrouwen en 8 mannen maar bij nader onderzoek vond men, over grote afstand verspreid, in pas gedolven ondiepe graven nog veel meer slachtoffers. Ook werd een massagraf ontdekt waarbij een grote graafmachine werd gebruikt. Het graafwerktuig stond nog op de begraafplaats. Het is niet zeker dat er één overlevende is. Maguindanao is een deel van de Autonome Regio in Moslim Mindanao die in 1996 werd opgericht in het kader van een vredesovereenkomst met een grote Moslimrebellengroep. Het is nu juist deze pro-regeringsgezinde rebellengroep die van deze massacre wordt beschuldigd. Het leger is in alarmstaat gebracht om wraakdodingen te voorkomen en zowat 1000 soldaten werden extra ingezet. President GMA kondigde de noodtoestand af in bepaalde delen van Mindanao waarbij ook het houden van wapens door private personen er zal worden verboden. Ook de avondklok werd ingesteld. Maar het wordt een zware dobber; iedereen wijst de groep van gouverneur Andal Ampatuan aan als daders, die ook het hoofd is van een Moslimclan die deel uitmaakt van GMAs coalitie. Zelfs de provinciale plaatselijke politiedirecteur was een van de leiders in de gewapende groep! Het is de eerste maal in de geschiedenis dat zoveel reporters op een dag het leven lieten. Filippijnse verkiezingen zijn vooral in het zuiden gewelddadig omdat de rivaliserende Moslimclans elkaar te lijf gaan. Ook zijn er daar diverse krijgsheren met private legers actief. (Dipolog, dinsdag 24 november 2009)
TANDOK. Vele van mijn bekenden weten het, sinds jaren al heb ik een paar plagende pijnpunten tussen mijn schouderbladen. Naarmate het weer evolueert, is ook de pijn wat meer of minder. Het betert in de warme subtropen, maar helemaal weg is het nooit. Ook herhaalde kinesitherapieen brachten geen aarde aan de dijk. Ik sta open voor alternatieve genezingsmethoden, waaronder ook de lokale methoden die hier als algemene noemer Bisaya krijgen. Een ervan bleek al tenminste efficiënt, deze waarbij onze DD met een kruidenmengeling van zijn astma werd verlost. Onlangs kreeg ik de raad om eens bij een tandokbeoefenaar te gaan voor mijn rugklachten. Wij er op maandagnamiddag heen. We kwamen terecht bij een 36-jarige man die zijn praktijk had geleerd in Cebu en het reeds 18 jaar beoefent. Zijn uithangbord vermeldt behandelingen tegen rabiës, tetanus, reuma en rugpijn. Hoe men die eerste twee kan behandelen blijft mij een raadsel maar reuma en rugpijn, leken mij toch ergens aanvaardbaar Nadat hij zich had geïnformeerd over het wat en hoe, en ook of ik geen schrik had trokken we naar een kleine open ruimte op een tussenverdiep. Daar opende hij een plat koffertje met zes klokjes ter grootte van een flink borrelglas. Deze klokjes waren vervaardigd uit de horens van de karbouw (Bubalus Bubalus) en hadden bovenaan een afsluitbaar rubberen ventieltje. Hij overgoot de klokjes kwistig met ontsmetalcohol en ontsmette daarmee ook mijn ganse rug. Terwijl dit inwerkte lokaliseerde hij mijn pijn op drie plaatsen links en drie plaatsen rechts tussen mijn schouderbladen. Hij haalde een nieuw scheermesje (type Gilette) uit de verpakking en op elk van die plaatsen maakte hij vijf tot zes kleine incisies, ondertussen informerend of alles ok was. En dat was het ook. Dan nam hij een hoornen klokje stak er een propje watten in, gedrenkt in alcohol en ontstak het. Na een tiental seconden plaatste hij het klokje met de opening op een schoteltje om alzo, wegens zuurstofgebrek, de vlam te doven. Dan plaatste hij het op mijn rug op de voordien door hem gelokaliseerde plaats en maakte in het klokje, door met de mond aan het ventieltje te zuigen, een vacuüm. Zo werden ook de andere vijf plaatsen van vacuümklokjes voorzien. Hij vroeg nogmaals of alles ok was en zei dat deze behandeling een half uurtje moest duren.
Na de tandokbehandeling
Ondertussen vertelde hij in het Visayan aan mijn vrouw over zijn jarenlange ervaringen en zei dat er lucht in mijn zenuwpunten zat. Eden vertaalde. Dit had ik al enkele malen eerder gehoord als ik mijn rug in de Filippijnen liet masseren. Deze eenmalige behandeling zou mij definitief of toch voor lange tijd van die plagende pijn verlossen. Na een half uur nam hij één voor één de klokjes weg door het ventieltje te openen en met heelwat toiletpapier het uitgetrokken bloed, deels reeds geklonterd, op te vangen. Hij wreef mijn rug in met een kruidenolie die erg leek op de hier welbekende Eficascentolie. Na nog de afgesproken 750 Php. te hebben ontvangen kon ik vertrekken. Ik wil niet op de feiten vooruitlopen maar tot op heden, 48 uur na de ingreep, blijft de pijn weg. Hopelijk blijft dat ook zo. De incisiewondjes genezen snel. (Dipolog, woensdag 25 november 2009) EEN AVONDJE BRAINWASHEN. Ik wou toch eens die Amerikaanse predikant en zijn gevolg aan het werk zien. Die vooravond was er al heelwat meer volk op de Boulevard dan op een normale maandag. Waarschijnlijk aangespoord door euforische gelovigen, of door de lokale televisiepots, waren er om kwart voor zes al minstens achthonderd à duizend mensen verzameld en het spektakel was voor halfzeven aangekondigd. De wachtenden werden vergast op een plaatselijk religieus zangkoortje die met een zestal spirituele liederen de roem van Christus prees. Tussen de liederen door was er een plaatselijke predikant die de mensen aanspoorde om hun zieken en gebrekkigen te brengen en om iedereen die een verbintenis met Christus wou, dit via een invulformuliertje te bevestigen. En vooral je naam en gsm nummer niet vergeten! De formuliertjes van de verbondenen werden in een grote tombolatrommel gestopt. Later op de avond zou, net zoals alle volgende avonden een aantal gelukkigen worden getrokken. Zij zouden, benevens het geluk Christus te hebben aanvaard, ook nog kans maken op een mooie profane prijs; een fiets, of een gsm, of een emmer rijst. Rond kwart na zes spuiden de uit de States meegebrachte JBL luidsprekers een paar pittige religieuze rocknummers over de massa die inmiddels was aangezweld tot zon duizend vijfhonderd à tweeduizend. Een eerste wonder deed zich voor even na halfzeven. Er was een stroomonderbreking die normaal minstens toch algauw zon uurtje duurt. Deze maal was dat binnen de drie minuten opgelost. Wonderlijk toch? Na nog wat opzwepende muziek en wat aansporingen van een andere plaatselijke pastor was de tijd aangebroken om de paar duizend gelovigen en nieuwsgierigen te laten kennis maken met de buitenlandse ploeg. De predikant kondigde hen aan en een tiental Amerikanen, waaronder enkele vrouwen, vulden de stoelen op het felverlichte, hoge podium. Er volgden nog een paar disconummers waarop enkele jongere predikanten van op het podium begonnen te dansen, te shaken, en zelfs te moonwalken. Dan kwam Eerwaarde John Smithwick himself aan het woord. Hij vertelde in het Engels dat zij allen zeer verheugd waren hier te mogen zijn, een golf van hemelse zegeningen zou op de aanwezigen neerkomen, zieken brengen, zij waren boodschappers, het genezen kwam met de kracht van boven, zij waren slechts media, etc., etc. Alles werd zin na zin, met vuur vertaald door een lokale predikant die zo vlug anticipeerde dat het wel een vooraf ingestudeerde speech moest zijn. Hij werd er zowaar schor van.
Met simultaanvertaling
Na nog een andere jongere Amerikaanse predikant kwam nu ook en van de vrouwelijke Amerikaanse pastors aan het woord. Zij vertelde dat zij reeds deze namiddag in de barrios (wijken) waren rondgetrokken en dat zij ook daar talrijke mensen hadden genezen. Een man die sinds de aanrijding door een motor mankend door het leven ging en door hen werd genezen, zou zo aanstonds op het podium verschijnen en in het Bisayan getuigen van de krachten van hierboven. Wat hij ook deed in emotionele bewoordingen. Zijn verhaal werd onthaald door enthousiast applaus van de menigte die inmiddels was aangezwollen tot zon kleine 2 500.
Vele toehoorders
Zowel Eden als ikzelf konden ons niet van de indruk ontdoen dat het opgezet spel was. Toen ook nog DD het doorhad dat het larie en apekool was en dit door gehuil kenbaar maakte, zijn we maar opgestapt. Ook de Regisseur van hierboven bleek ontevreden met de gang van zaken; dinsdag zou het noodweer de wondershow onmogelijk maken en vanaf woensdagavond, toen de hele show uit voorzorg was verhuisd naar een gymnasiumzaal, was het opnieuw een rustige, aangename deemstering op de Dipologse Boulevard (Dipolog, woensdag 25 november 2009) NOG MEER DODEN ONTDEKT. Vandaag werd bekend dat bij de massacre een groot massagraf wer ontdekt met drie grote personenwagens gevuld met in stukken gezaagde lijken door middel van een kettingzaag. Dit brengt het dodental op 57. Ook is het duidelijk geworden dat vele vrouwen, na het verkrachten, de ogen werden uitgestoken, de borsten van opzij werden afgeschoten, de voeten afgesneden en daarna herhaalde malen in de geslachtsdeken werden geschoten als vorm van executie. Onder de vrouwen waren er ook verschillende zwanger. Gisteren, in een crisisvergadering werd unaniem besloten om drie verdachten uit de coalitie te stoten. Wat president Gloria Macapagal Arroyo dan ook deed. Zij kon moeilijk anders, de kritiek zowel van de binnenlandse als de internationale pers werd onhoudbaar en ook de internationale wereld begon zich te roeren. De uitgestotenen zijn; de vermeende leider van de massacre, Andal Ampatuan Jr., zijn vader Andal Ampatuan Sr., die provinciegouverneur is en een eigen militie heeft, en zijn broer, een machtige lokale politicus. Zij beval ook om alle verdachten intensief op te sporen en voor de rechter te brengen. Er waren geruchten dat de hoofdverdachte het land zou zijn ontvlucht maar terwijl ik dit artikeltje neerschrijf zie ik directe beelden vanuit Manila in Villamor Airbase dat Andal Ampatuan Jr. zich heeft aangegeven en dat hij naar daar in verzekerde bewaring is gebracht voor verder onderzoek en berechting. (Dipolog, donderdag 26 november 2009)
CAVITEñO KRIJGT CNN TITEL. Het zat wat verloren tussen al de euforie over de victorie van Pacman maar er is nog meer goed nieuws te melden. Twee maanden geleden werd Efren Peñaflorida door CNN genomineerd als een van de tien kandidaten voor de titel van Held van het Jaar. De 28-jarige leraar van Cavite kreeg die nominatie voor het opstarten, een aantal jaren geleden van de Karitong Classroom, dat is een mobiel klaslokaal op een steekwagentje compleet met schoolbord, zitjes en schoolmateriaal. Het heeft zelfs een minibibliotheek mee. Met diverse van die wagentjes gaat hij en vele vrijwilligers rond in de diverse, gore, achtergestelde volkswijken van Cavite om de arme kinderen een leerkans te geven. Tijdens zijn jeugd in Cavite had Efren de keuze, of lid worden van een straatbende, of deze straatbendes letterlijk een lesje leren. Hij verkoos het laatste en zwoer om ook de anderen de kans te geven om uit de miserie te komen. Het publiek kon gedurende 7 weken online hun stem uitbrengen en 2,75 miljoen deden dat dan ook. Uiteindelijk werd de Caviteño en zijn groep, Dynamic Teen Company, ook verkozen tot dé Held van het Jaar. Zij ontvingen daarvoor 100 000 US$ bovenop de 25 000 die ze reeds kregen bij de nominatie. Ik wil er niks van, zei hij, Ik vertegenwoordigd de arme kinderen van de Filippijnen en het zien hoe ze met blije gezichtjes komen aangehold, als ik met mijn schoolwagentje voorrijd, is voor mij de grootste beloning. Hij zei ook dat het opvrijen van hem door een aantal politici, na zijn nominatie, niets aan zijn ideologie zal veranderen. Hij zwoer de ingeslagen weg verder te zullen gaan en stelde zichzelf als een voorbeeld van een onderbevoordeeld kind, die het slachtoffer was van geweld gedreven door armoede, en toch een weg vond om daaruit op te stijgen. Als de Filippijnen verandering willen, zei hij nog, dan moeten ze vanuit zichzelf beginnen. (Dipolog, zaterdag 28 november 2009)
LAATSTE NIEUWS VAN HET MASSACRE. Men heeft de zoekactie naar nog meer slachtoffers gestaakt. Het dodental blijft dus op 57. Daaronder ook een zestal mensen die daar reden op het verkeerde moment. Zij werden afgemaakt om een mogelijke getuigenis te verhinderen. Men heeft verschillende getuigen waaronder ook vier personen die zagen dat de colonne voor hen door Ampatuan Jr. werd tegengehouden en dat de vrouw van Ismael Mangudadatu, viceburgemeester van Buluan, meteen door hem hardhandig werd aangepakt. Zij maakten zich stilletjes uit de voeten. Hun identiteit wordt geheimgehouden voor mogelijke vergeldingsacties. Ondertussen wordt het duidelijk dat de 41 jarige verdachte, met babyface, Andal Ampatuan Jr., de burgemeester van Ampatuan zich pas heeft overgegeven aan de politie nadat hij er door zijn vader die de provinciegouverneur van Maguindanao is, en nog enkele familieleden, waaronder de broer van de gouverneur, Zamzamin Ampatuan, de Ondersecretaris van Energie, werd toe aangespoord. Dit gebeurde in het residentiële gebouwencomplex van de Ampatuans en nadat het leger ermee had gedreigd om deze residentie te beschieten met mortieren en tanks. Men had ook al alle belangrijke openbare en provinciale gebouwen omsingeld en/of bezet. Ampatuan blijft beweren dat hij er niets mee te maken heeft en dat hij zich aangaf om zijn onschuld te bewijzen. Hij wees zelfs het MILF, de Moro Rebellen aan als daders. Dit werd vrijwel meteen door de betrokkenen met klem ontkend. Wij verkrachten geen vrouwen, werd gerepliceerd. Hij werd na een eerste ondervraging in een luchthavengebouw van Sharrif Agusan door een helikopter naar Manila gevlogen. Bij het vertrek werd het toestel door onbekenden beschoten. Een dertigtal politiemensen, waaronder zes hogere officieren en nagenoeg 400 burgerwachten, werden ontwapend en een groot deel van hen in verdenking gesteld en in bewaring genomen. Deze burgerwachten zijn regeringsgetrouw maar dienen de Ampatuans. Een honderdtal nam ook deel aan het bloedbad. Een aantal van hen getuigde al dat Andal Ampatuan de leiding had, het bevel tot schieten gaf en zelf ook schoot. De Secretaris van Binnenlandse Zaken zei over deze politiemensen dat zij vergaten dat ze de Filippijnse Republiek moeten dienen en niet hun peetvader. Ondertussen heeft de weduwnaar Ismael Mangudadatu zich, onder legerescorte en met een aantal supporters, zich in Sharrif Aguak kandidaat kunnen stellen voor zijn gouverneurschap. Alleen de dood kan mij tegenhouden., zei hij. (Dipolog, zondag 29 november 2009)
OOK IN PUERTO GALERA HOMMELES. Ook in het anders zo rustige Puerto Galera was het even spannend, maar weliswaar van een gans andere aard dan politiek getint. Naar verluidt was in Sabang een Koreaan was in een verhitte discussie geraakt met een GRO, (je weet wel; GRO is de Guest Related Officer of entraineuse) in de Hammerhead Broadway KTV bar. Het was tijdens de grand opening en ook zijn landgenoot, een Australiër en een Amerikaan waren erbij betrokken samen met een Filippijnse toerist Ruel Sotto die, hun vriend zijnde, de gemoederen wilde bedaren. Ook drie politieagenten waren daar en een van hen kwam tussenbeidde. Deze raakte in een kort gevecht met Sotto die het wapen van de agent greep. Zijn collega trok daarop zijn pistool en vuurde. De Koreanen en een politieagent kwamen er met lichte verwondingen van af maar de Aussie, de Cano en de Pinoy hadden schotwonden in de dijen en voeten. De hele groep werd voor verzorging naar het hospitaal in Calapan City overgebracht. En de opening van de Hammerhead Broadway KTV bar kon rustig, nou ja, doorgaan. (Dipolog, zondag 29 november 2009)
Puerto Galera
EEN CARAVAN KOMT AAN. Het woord caravan heeft nog een andere betekenis dan wat wij gewoonlijk erdoor verstaan. Het betekent ook karavaan. Het wordt eveneens gebruikt als aanduiding van een soort tijdelijke verplaatsbare verkoopsruimte in een tent, omdat men in karavaan met de vrachtwagens de verkoopsgoederen van heinde en ver heeft aangevoerd. Wij zouden het een handelsbeurs of zo noemen. Nu is er in Dipolog ook zon karavaan neergestreken. Aan de rotonde die naar het centrum leidt, strategisch erg goed gelegen, is een open ruimte ingenomen door zon caravanverkoop. Men biedt er een bont allegaartje aan van duurzame verbruiksgoederen; allerlei meubels zoals salons, eettafels, bureautjes, kleerkasten, (stapel)bedden en matrassen, ook witgoed, zoals gasfornuizen, wasmachines, koelkasten en (microgolf)ovens en ook bruingoed zoals tvs, flatscreens en stereoketens natuurlijk uitgerust met de onmisbare karaoke-optie. Verder vind je eetserviezen, decoratieartikelen en zelfs bromfietsen. Niet alleen de locatie is goed uitgekozen, maar ook het tijdstip. Het is immers dé aankooptijd bij uitstek voor vele Filippijnen. Want, of de man komt eerlang thuis na een lang verblijf in het buitenland, hij heeft daar gewerkt en brengt natuurlijk centjes mee. Of de in het buitenland werkende persoon heeft geld opgestuurd, of zal spoedig cash versturen, of heeft het tenminste al beloofd . Want het is weldra Kerst en dan mogen de thuisblijvers inderdaad iets verwachten. Heb je nog niets ontvangen, of is het bedrag ontoereikend voor je droomaankoop, dan biedt men je een gratis krediet aan van zes maanden tot één jaar. Voeg daar nog een stel gladde verkopers bij en dan gaat zelfs de moeilijkste koper over de schreef van de redelijkheid. De ontnuchtering komt pas als het verwachte geld achterwege blijft of als het ontleende bedrag toch wel heel wat meer doorweegt op het karig gezinsbudget dan oorspronkelijk gedacht. Maar dan is de verkoopskaravaan allang vertrokken en eventueel de gastarbeider ook. En betalen zal je! (Dipolog, maandag 30 november 2009)
VUURWERK EN ANDER PLOFTUIG. Vanaf deze tijd wordt het uitkijken als je op onze Boulevard wandelt in Dipolog, voor jezelf, maar evenzeer ook voor kinderen en honden. Immers voor de komende eindejaars- en Nieuwjaarsfestiviteiten hebben enkele verkopers van vuurwerk en ander ploftuig zich op een leegstaand lapje grond vlakbij de Boulevard in een paar verkoopsbarakjes geïnstalleerd. Dit is de Dipologse jonge jeugd en tieners niet ontgaan en waar zij vroeger hun zakcentje spendeerden aan snoep, een snack of prullaria, gaat hun geld nu letterlijk in rook op. Weliswaar na een luide knal. Niet zonder gevaar zou ik zeggen. Niet alleen voor de aanstichter die er soms een afgerukte ledemaat aan overhoudt, maar ook voor het achteloos passerend slachtoffer die er in het beste geval met de schrik vanaf komt. En het kan erger ook, want de verkopers maken absoluut geen leeftijdsonderscheid. Heb je geld, dan kan je kopen, ook jonge snaken van pakweg zes jaar!
Vuurwerkverkoper
Na de jaarwisseling, het laatste restje
Erg geliefd, want goedkoop, zijn de zg. piratenbommetjes die hier in Bulacan, net zoals veel ander knaltuig, worden gefabriceerd. In een soort grote luciferdoos met aanstrijkvlak zitten er tien of zelfs vijfentwintig. Je strijkt er één aan en gooit het direct weg. Doe je dat niet, dan kan dit je een vinger of ledemaat kosten, of in het beste geval serieuze brandwonden. Je kunt er natuurlijk ook de avontuurlijke toer mee op. Het hele boeltje in de doos aansteken, bijvoorbeeld. Of er een wedstrijd mee houden wie het ploftuig het langst in de hand durft houden, of tegen het oor! En natuurlijk is het erg leuk om zon ding in de broekzak van een ander te steken. En de verkopers, en de overheid, en de ouders laten maar begaan. Niettegenstaande de jeugd niet erg happig is om ook springtuig voor de voeten van farangs te gooien, wegens de mogelijke reactie, zullen wij toch de komende maand onze Boulevard wat mijden. Je weet maar nooit. Het kan natuurlijk ook zijn dat er zich in die tijd een ernstig ongeval/ontploffing/brand voordoet. Dan grijpt de overheid drastisch in. (Dipolog, dinsdag 1 december 2009)
TOCH AL EEN STAP IN DE GOEDE RICHTING. Goed nieuws! Na zoveel weken en zelfs maanden, wachten op nieuws van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, dienst Vreemdelingenzaken in Brussel, is er eindelijk toch wat schot in de zaak gekomen. Sinds verleden week of zo, is ons dossier op de website van de dienst Vreemdelingenzaken te volgen. Het zal nu volgens mijn gevoelens niet zo lang meer duren eer we uitsluitsel krijgen. Mogelijks nog binnen de maand, dus voor het jaareinde. Ik was ergens van plan om voor enkele weken naar Vlaanderen te gaan, maar in deze optiek is het dom en weggegooid geld als ik voor enkele weken of een maand naar Vlaanderen kom en dan terugga om Eden en DD op te halen. Ik ben alvast van plan te blijven tot begin Januari 2010. Ik informeerde daarover bij de plaatselijke immigratieofficier en een verblijf langer dan zes maanden is sinds enkele tijd wettelijk mogelijk geworden. Is er dan in Januari nog geen beslissing, dan moet ik mogelijks toch eens eventjes naar huis. Het is toch ergens hemeltergend dat dit allemaal op die manier moet gaan. Waar is de tijd dat je kersverse echtgenote meteen op de Belgische ambassade een Belgisch paspoort kreeg en als Belgische het land binnenkwam. Dit werd dan veranderd zodat je Filippijnse echtgenote vanaf dan na een paar weken het land inreisde met een visum in haar Filippijns paspoort. Nadien werden de regels nog maar eens veranderd, lees verstrengd. Vanaf toen moet een gezinshereniging worden aangevraagd. Het is evenzeer hemeltergend dat dit alles zolang moet duren, maar je weet, de administratieve molens draaien langzaam. Laten we hopen op een spoedige én positieve beslissing, want met de huidige immigratiepolitiek van onze regering weet je het nooit Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden en ook Eden zou veel liever met Kerst & Nieuwjaar in haar nieuwe thuis zijn met ons gezinnetje. Dan kon ik hen ook uitnodigen voor mijn traditionele wafelbak, een overlevering van mijn voortijdig overleden vader, steeds op Nieuwjaarsnamiddag. Maar uitgesteld is niet verloren! We houden dat tegoed als aankomstfeest als we toekomen in Gent. (Dipolog, dinsdag 01 december 2009)
HET BLIJFT ROMMELEN IN ONZE PROVINCIE. Verleden week raakte bekend dat drie beambten van een sleepkonvooi door negen gewapenden waren overvallen en ontvoerd. Een en ander gebeurde in de baai van Siocon, waar het sleepschip SALVMAR II samen met zijn sleper, de Marinero, allen van de Cebu Barge & TUG Corporation beschutting had gezocht voor het slechte weer. Zij waren op weg naar Iligan City en hadden eerder de werf van De haven van Makar in General Santos verlaten. Het konvooi werd belaagd door drie snelle bootjes met zijvlotter waarin negen piraten. Benevens de drie gegijzelden namen ze ook de scheeps-gps, de radio-installatie, mobieltjes en voorraden ter waarde van 50 000 Php. mee. De negen andere bemanningsleden lieten ze ongemoeid. Deze sloegen alarm en verkozen nadien, bij het zien van nog meer op hen toevarende bootjes, mogelijks van nog andere piraten, om snel verder te varen. Er is tot op heden geen losgeld gevraagd en de Filippijnse Zeemacht zond drie schepen ter plaatse om bijstand in de zoekactie en bescherming door patrouillering. Ook de Filippijnse kustwacht zoekt nog naar de slachtoffers. Hun actiecentrum in Manila zond ook een Notam (Notice to Mariners) aan alle commerciële schepen die de Baai van Siocon zouden bevaren om bijkomende veiligheidsmaatregelen te treffen en alle verdachte scheepsbewegingen prompt aan de bevoegde autoriteiten te melden. Siocon ligt weliswaar in de provincie Zamboanga del Norte maar wel helemaal in het andere uiteinde ervan, op zon 280 Km. van hier. Een van mijn schoonzusters en haar man wonen er. Zij hebben er een winkel met kledij en gebruiksgoederen. (Dipolog, dinsdag 01 december 2009)
UITZENDBUREAUS GESCHORST. DePOEA, de administratie voor overzeese tewerkstelling, heeft van zeven uitzendbureaus de exploitatievergunning ingetrokken en vijf andere bureaus voor een bepaalde tijd geschorst, gaande van zes tot zesentwintig maanden. Zij allen overtraden in meerdere of mindere mate de wet op de tewerkstelling. Eén bureau bestond het om 4 000 goedbetaalde nieuwe jobs als buschauffeur aan te bieden aan Filippijnen om te werken in Dubai. Zij verdeelden deze jobs ook aan een aantal andere agentschappen. In totaal werden slechts 137 slachtoffers gevonden die meenden de job van hun leven te hebben gevonden. Deze werden allen op hun eigen kosten en mits het betalen van heftige plaatsingsvergoedingen naar Dubai gevlogen en aan hun lot overgelaten. Want daar kwam de koude douche; er waren geen jobs! Het was louter ontsproten aan het inventieve brein van de zaakvoeder. De 150 000 Php. die elk van de werkzoekenden betaalden, moet natuurlijk door deze aan de leningsmaatschappijen, mits zeer zware interesten, worden terugbetaald. Job of geen job. Het merendeel van de gestranden werd op kosten van de Filippijnse regering teruggehaald terwijl anderen, eveneens door regeringsbemiddeling, toch in diverse arbeiderszoekende firmas een job kregen aangeboden. Ondertussen werd door de actiegroep Migrante gevraagd om de hulpkreet van 49 gedetineerden in het Saoedische Jeddah niet ongemoeid te laten. Dit is de overschot van gestrande, werkloze OFWs die in juli onder het viaduct van Khandara beschutting zochten. Eén van hen kon vanuit zijn cel in Jeddah alarm slaan. Hij vraagt ook regelmatig via smsen wat er nu verder gaat gebeuren. De actiegroepMigrante spoort regelmatig het plaatselijk Filippijnse Consulaat Generaal aan om actie, vooral nu met de jaarlijkse repatriëringactie van de Saoedische regering ter gelegenheid van de Hajj, de jaarlijkse bedevaart naar Mekka. Consul Generaal Tago mag deze kans niet ongemoeid laten voorbijgaan, maar men is op het Consulaat erg inefficiënt, aldus nog Migrante. (Dipolog, woensdag 02 december 2009) STRESS EN ANDERE GEESTEN. Het stond met zoveel woorden in de kranten en ook de tv-journaals maakten er gewag van. Andal Ampatuan Jr., de hoofdverdachte van de massacre met 57 lijken in Maguindanao, die momenteel is gedetineerd in een gebouw van de NBI, het National Bureau of Investigation in Manila, is gestresseerd. Meer nog, hij heeft schrik van de geesten die er rondwaren. Als Moslim gelooft hij inderdaad in djzinns. Daarom heeft hij toelating gekregen om op een bank te slapen met een deken. Een bijgeplaatste ventilator moet hem de nodige koelte toewuiven want het is er nogal vochtig. Hij heeft ook al gebraakt maar zijn dokter zegt dat het stress is en van voorbijgaande aard. Geen reden om ons ongerust over te maken. Hij kreeg toelating om dagelijks zijn onderhoudsdosis voor zijn astma te nemen. Ik heb zo het lichte vermoeden dat het wel eens de geesten van zijn vermoorde en verminkte slachtoffers zouden kunnen zijn die hem parten spelen. Of misschien ziet hij de bui van zijn veroordeling voor veelvuldige moord al hangen en spookt zijn jarenlange celstraf daarvoor hem in de geest. (Dipolog, woensdag 02 december 2009) DITJES EN DATJES. De volgende notities zijn wat kort om er een afzonderlijk artikeltje over te plegen. Maar ik wil ze je toch niet onthouden. - De sportiefste motorfietsen hier hebben geen achterspatborden, dat is niet macho. Zolang het droog is, geen probleem. Maar als het regent, en dat gebeurt hier zo toch enkele keren per week, dat wordt door de spatbordloze rijders actie ondernomen; zij nemen hun mes en snijden ergens vlug een bananenblad af. Dit steken ze tussen hun achterste en het zadel en zo rijden ze dan sputterend en spetterend rond. - Soms tooit men zich graag met de pluimen van een ander maar als het even kan, dan toch graag zonder de mogelijke gerechtelijke gevolgen. Een overbekende bereider van lechon, het overpopulaire speenvarken aan het spit, heet terecht Lechon King. Wat verderop is evenzeer een bereider van lechon. Hij noemt zich Lechon Queen. Nog sterker wordt het bij Sunburst, een soortement snack- en hamburgertent. Zijn directe buur noemt zich Moonburst! Aan vele kantoorgebouwen zie je een bordje met de mededeling No Vendors. Dit is om de talloze ambulante verkopers van aardnootjes, mangos, snoepgoed, balut, siaopao, yakult, ijskreem, maar ook sigaretten, dvds, dagbladen, vaagborstels, naaigerief en wat weet ik al niet er op te wijzen dat ze niet welkom zijn en dat ze storen. Doe je dat niet dan lopen om de haverklap een paar van die verkopers de deur plat. - Wasmachines zijn hier vrijwel allemaal tweeledige halfautomaten. Ze hebben benevens een kuip met pulsator, ook nog een droogzwierder ernaast. Technisch gezien lijken ze een beetje op onze Kalorik Miniwash van de jaren 70 maar dan veel groter, want ze zijn ook volledig in plastic uitgevoerd en hebben eveneens geen verwarmingselement. De waskuip heeft een inhoud van 7 Kg en de smalle, maar diepe droogzwierder kan 3,5 Kg. aan. De huisvrouw of man moet dus regelmatig tussenkomen, net zoals destijds bij de Miniwash, om het wassen te beëindigen, het toestel met spoelwater te vullen, het opnieuw te laten leeglopen en de bewerking van spoelwater herhalen. Daarna de helft van de was in de droogzwierder kieperen, etc. - Filippijnen zijn erg religieus, op het fanatieke af. Om hun geloof kracht bij te zetten en dit aan de wereld kenbaar te maken zie je op en in hun huizen daar tekenen van; kruisbeelden, posters van Jezus al of niet bij het Laatste Avondmaal, etc.. Ook hun voertuigen zijn met religieuze attributen beplakt en behangen. Soms wordt er een dedicatie of Bijbelcitaat op aangebracht in grote letters. Dan lees je; Gods Gift, of; God is Good. Dat je als religieus geïnspireerde niet noodzakelijk ook nog eens intellect moet zijn concludeer je uit het volgende opschrift die ik onlangs zag; The Lord is My Shepererd (sic). (Dipolog, donderdag 03 december 2009)
USA NIET LANGER HET LAND VAN MELK EN HONING. De wereldwijde recessie heeft ook het imago van de USA als het beloofde land erg aangetast. Heelwat Filippijn(s)en afgestudeerd als verpleegkundige zien niet langer de USA als het land van melk en honing. De eerste drie kwartalen daalde de wens voor het hebben van een verplegersjob in de USA met 21,28 %. Heelwat andere hooggeschoolden volgen diezelfde neergaande trend inzake tewerkstelling in de USA. Ook de verplegersjob an sich, staat op de helling. Nochtans is voor de Filippijnse verpleegkundigen het behalen van de officieel erkende licentie, de zogenaamde NCLEX (National Council Licensure Examination) er een heel stuk gemakkelijker op geworden. Vroeger moesten de kandidaten deze broodnodige NCLEX licentietest noodzakelijkerwijze afleggen in buitenlandse centra van Hong Kong, Guam of zelfs verder. Daaraan was natuurlijk een kostelijke reis verbonden. Nu kunnen zij dit examen in Manila afleggen. Niettegenstaande dit gemak waren er toch 31,66 % kandidaten minder dan in vergelijk met vorig jaar. Toch zijn er onder de tien buitenlandse verpleegkundigen die de USA als nieuweling binnenkomen nog steeds vier Filippijn(s)en. Samen met de miljoenen andere Filippijnse werkers in het buitenland, of OFWs, bracht de groep van 200 000 verplegenden, de eerste zeven maanden van dit jaar 4.731 miljard US$ in het land. Dit is een vermindering van 635 miljoen US$, of 11,84 % in vergelijk met dezelfde periode verleden jaar. Toen was het nog 5.366 miljard. Voorwaar impressionante cijfers (Dipolog, donderdag 03 december 2009)
BIJ ONS IN DIPOLOG. Hier in Dipolog, Mindanao, is nog steeds alles ok, niettegenstaande het af en toe eens rommelt op enkele honderden kilometers van hier. Je hebt er zeker onlangs van gehoord of gelezen, zelfs in mijn cursiefjes. Voor de rest gaat alles zijn gewoon dagdagelijks gangetje, met winkelen voor wat ik gemakkelijkheidshalve de bare necessities noem. Je weet wel, de aankopen van elke dag. Verder wat gaan eten of zelf het bereiden, beetje schrijven, mails bekijken, wandelen op de Boulevard of elders, slapen, etc., etc. Je las er zeker al van in sommige mijn vorige cursiefjes. Wie wel verandert is Daryl Dave. DD is nu bijna 20 maanden en begint al aardig te brabbelen, en drietalig nog wel; Nederlands, Engels en Visayan. En hij begrijpt ook die talen. En als hij wat swingende uptempo muziek hoort, gaat hij spontaan dansen met erg vlugge danspasjes. Een soort flagada-dansje. Zijn we dan al eens samen met hem aan de wandel of aan het winkelen, dan zwaait hij iedereen gedag. Hij verzorgt zo goed zijn public relations dat ik hem er stilaan van verdenk, nu reeds heimelijk ambities te koesteren voor het plaatselijk gouverneurschap later. t Is echt een tof sociaal georiënteerd ventje aan het worden en ook de meisjes hebben zijn volle aandacht, en vice-versa.
De meisjes geven DD volle aandacht
Er staat ons nog wat te wachten (Dipolog, vrijdag 04 december 2009)
WAPENARSENAAL OPGEGRAVEN. In hun zoektocht naar sporen en bewijzen van het bloedbad in Maguindanao heeft het leger een groot aantal wapens, munitie en uniformen opgegraven nadat het was getipt door bezorgde omwonenden. Deze lagen begraven op een onbebouwd stuk grond vlakbij het herenhuis van de Ampatuanclan in Sharif Aguak. Men neemt aan dat deze wapens werden gebruikt bij de feiten. Niettegenstaande men nog steeds wapens vindt, men gebruikt bij de opgravingen daarvoor zelfs een bulldozer, gaf men toch al een voorlopige lijst uit van de gevonden items. Het is verbazend hoeveel (zware) oorlogswapens er voorhanden waren. Kijkt uzelf maar; Twee 90 mm antitankgeweren zonder terugslag (RR), één 57 mm antitank RR, drie 60 mm mortieren, vier M60 machinegeweren, twee 81 mm mortieren, één kaliber .50 Barrett machinegeweer, één Ultimax lichte machinegeweer, één Bushmaster 5.56 mm automatisch geweer, twee Browning automatische geweren (BAR), één licht automatisch geweer van Belgische makelij (FAL), één AK 47 automatisch geweer, één HK 11 licht machinegeweer, één 5.56 M4 karabijn, vier 9 mm pistolen, zeven dozen munitie voor kaliber .45 pistolen, honderdveertig dozen met 5.56 munitie, één extra loop kaliber .50, veertien magazijnen munitie kaliber 45, zes grendels voor M16. Is het u ook opgevallen dat, niettegenstaande er slechts 1 licht wapen van Belgische makelij werd gevonden, dat België het énige land is dat bij naam werd genoemd? Zo hoor je nog eens iets van ons in het buitenland . Een reporter ter plaatse zag dat het merendeel der wapens waren gestempeld door het Departement van Defensie. Volgens enkele militairen die aan de opgravingen deelnamen waren er wapens genoeg om twee legerbrigades van elk 1200 man te bewapenen. Vele van die krachtige wapens mogen trouwens enkel worden gebruikt door gespecialiseerde legereenheden. De site zal worden afgesloten om later als bewijs te dienen. (Dipolog, vrijdag 04 december 2009)
VERHALEN UIT HET BUITENLAND. Af en toe ontmoet ik in het shoppingcenter van Lee Plaza een paar buitenlanders die net als ik hier voor een langere tijd vertoeven. Bij het nemen van een kopje koffie, een espresso of een cappuccino in de bakkerij met het verbruikzaaltje met terras, hoor je soms de meest bizarre verhalen. Vandaag hadden we het over rijbewijzen. Zo is er Sean, is een gepensioneerde Amerikaanse Ier met dubbele nationaliteit die zowel zakelijk als privé de halve wereld heeft afgereisd. Niettegenstaande hij allang uit Dublin weg is heeft hij nog steeds dat sympathieke Ierse accent in zijn stem. Toen hij in Thailand was wou hij een rijbewijs halen. Dat kon, maar daarvoor moest hij wel eerst een test afleggen. In het examencenter plaatste men hem voor een toestel gemaakt van een grote vierkante blikken koekendoos. Net voor zijn stoel waren twee platte knoppen op de vloer. In het koekblik waren twee lampjes gemonteerd, een rood en een groen. De examinator nam plaats achter een tafeltje en onze Sean zat op de plastieken stoel. Klaarblijkelijk was een en ander met elkaar verbonden want de test bestond erin dat Sean bij het aanfloepen van het rode licht op de rechterknop moest trappen. De rem. Zag hij een groen licht dan moest hij de linkerknop intrappen. Het gaspedaal. Na een zestal keren met die verkeerslichten te hebben gespeeld hield de examinator het voor bekeken. Sean kon zijn Thaise rijbewijs in ruil voor een paar honderd Bath een van de volgende dagen ophalen. Hij was geslaagd met klank en vooral met licht ! Neil is een oudere Amerikaan die op verschillende plaatsen in de wereld zaken deed. Tegen zijn pensioengerechtigde leeftijd aan was hij langere tijd in China om daar Engelse les te geven, ondermeer op vraag van de regering. Ook hij wou op een bepaald ogenblik een Chinees rijbewijs halen en moest daarvoor een vragenlijst invullen. Hij kreeg de speciaal voor buitenlanders gemaakte testformulieren toegeschoven, in het Mandarijn. Nu spreekt en begrijpt Neil zowel Cantonees als Mandarijn in vrij aanzienlijke mate doch het lezen van die honderden diverse kunstig neergepende schrifttekens is een ander paar mouwen. Hij leest hooguit een paar elementaire opschriften. Het was dus letterlijk en figuurlijk Chinees voor hem. Neil schoot dus examenbediende aan met de vriendelijke vraag om een en ander te vertalen, wat de man met graagte deed. Het bleek al vlug dat de vragen die hij kreeg allen te maken hadden met verkeersveiligheid. Neil kon zich ternauwernood ernstig houden toen hij de eerste vraag hoorde. Je rijdt in een personenvoertuig en je moet spuwen. Wat doe je? A) Je opent het portier en spuwt op de rijbaan. B) Je trekt je zijruit open en spuwt in de lucht. C) Je spuwt op de vloer van je voertuig. De volgende vijf vragen waren van dezelfde aard en Neil die eerst niet wist waar hij het had, herpakte zich vlug en duidde à linproviste zomaar iets aan. Moet het worden gezegd dat zelfs de bediende zich nauwelijks ernstig kon houden. Maar ook hier geen nood. Neil kon de volgende dag zijn Chinees rijbewijs verkrijgen. (Dipolog, zaterdag 05 december 2009) OOK WOONCOMPLEX VAN AMPATUANS DOORZOCHT. Meer dan 100 soldaten in kogelvrije uitrusting en bewapend met aanvalswapens, waaronder granaatwerpers, samen met tientallen politieagenten voerden een raid uit op het twee meter hoog ommuurd woningcomplex van de Ampatuanclan gelegen vlak naast het gouvernementsgebouw. Ook verschillende pantservoertuigen namen aan de actie deel. Gewapend met een huiszoekingsbevel zocht men naar wapens, munitie en alles wat bruikbaar kon zijn in de bewijsvoering van de massacre. Het talrijk veiligheidspersoneel werd ontwapend en kreeg het dwingend bevel met het gezicht opde grond te gaan liggen. Een van de pantsers vatte strategisch post aan de toegangspoort van het complex. Toen hij dit alles aanzag barstte Sajid Ampatuan, een van de gouverneurszonen, in tranen uit. De woning van de voormalige gouverneur, Andal Ampatuan Sr. werd eveneens onderzocht, zij het na veel weerstand van zijn advocaten, en ook de woning van Andal Ampatuan Jr. die momenteel, reeds beschuldigd van 25 moorden, in detentie is in Manila. Het is in zijn woning dat, geholpen door speurhonden van de K-9 groep, wapens en munitie werd ontdekt. Het was verborgen tussen een dubbele muur aan een zijkant van het aangebouwd onderkomen van het veiligheidspersoneel. Men moest een sloophamer gebruiken om een en ander te verzamelen. Ex-gouverneur Andal Ampatuan Sr. werd niet aangehouden maar het was tot op heden het meest ingrijpende feit tegen hem die tot vorige week in de coalitie op de steun van president en regering kon rekenen. De politie klaagde hem en vier andere leden aan, maar wacht nog op de uitslag van het onderzoek om hen voor de echtbank te brengen voor hun vermeende rol in het bloedbad. Andal Ampatuan Sr. voerde het bewind over de door strijd verscheurde provincie met de hulp van zijn eigen privaat leger en installeerde zijn familieleden in een myriade van gouvernementele ambten en posten. Na de feiten van 23 november sloot de regeringscoalitie hem, zijn zoon Andal Jr. en nog een ander familielid uit. Moslimrebellen voeren sinds de late jaren 70 strijd om een onafhankelijk thuisland in Maguindanao en sommige andere delen van Mindanao. Volgens schattingen van militairen kostte deze rebellie al 150 000 mensenlevens. De regering van Gloria Macapagal Arroyo heeft Moslimclans, als deze van de Ampatuans gebruikt om deze gebieden te regeren en hen toegelaten om een eigen leger op te zetten als een expansiebeperkende maatregel tegen de oproerlingen. Critici beweren dat deze tactiek militaire machthebbers heeft geschapen die zich totaal buiten het wettelijke kader ophouden, met het bloedbad als dramatisch voorbeeld. (Dipolog, zaterdag 05 december 2009)
STAAT VAN BELEG AFGEKONDIGD IN MAGUINDANAO. In de nacht van vrijdag op zaterdag kondigde president Gloria Macapagal Arroyo de oorlogstoestand af in Maguindanao. Zij tekende de Proclamation 1959 ondermeer om een rebellie te onderdrukken van de zwaar bewapende clans van de Ampatuans en zijn getrouwen die zich in de omgeving bevinden. Ook vele burgers hadden zich de afgelopen dagen op en rond de Ampatuan eigendom en de regeringsgebouwen verzameld in de bereidheid om hun leider te steunen. De kabinetsleden bleven de ganse vrijdagnacht in het Malacañang om de situatie te evalueren. Meer dan 4 000 militairen werden ingezet en op vele plaatsen waren en controleposten geïnstalleerd. Regeringsgebouwen werden bezet door soldaten en ook het gouvernementsgebouw werd door hen overgenomen in afwachting van een administrator van beleg. Er zal ook een commissie met ruime bevoegdheden worden opgericht om de private milities te ontmantelen. Men verzekerde dat de rechten van de bevolking ongeschonden zullen blijven en dat men zich op het zoeken en voorleiden van de betrokkenen van 23 november zal richten. Enkele uren nadien werden negen clanleden geleid door de 69-jarige patriarch en voormalige gouverneur van Maguindanao Andal Ampatuan Sr. aangehouden. Andal werd meteen per ambulance naar Davao gereden en medisch onderzocht om het risico in te schatten in relatie tot zijn hoge bloeddruk in verband met zijn mogelijke overbrenging per vliegtuig naar Manila. Benevens hij, ook zijn zoon Zaldy Ampatuan die de gouverneur is van de Autonome Regio in Moslim Mindanao (ARMM), eveneens zijn zoon Sajid Ampatuan die waarnemend gouverneur is van Maguindanao, verder Akmad Ampatuan die de vicegouverneur is van Maguindanao, Anwar Ampatuan die de burgemeester is van Shariff Aguak en Cahoner Ampatuan die lid is van het Sanggunian Bayan. Verder nog enkele personen op belangrijke regeringsposten die niet Ampatuan noemen; de secretaris van het departement van landbouw, de secretaris van milieuzaken en nog een lid van het Sanggunian Bayan. Zij wachten allen hun overbrenging naar Manila af. Dankzij deze Martial Law proclamatie is het verder mogelijk om zonder huiszoekingsbevel huizen en gebouwen te doorzoeken. Gealarmeerd door verontruste burgers, had het leger voordien reeds vruchteloos gepoogd om een overheidsmagazijn in Mamasapano te doorzoeken maar werd dit belet door de regionale burgerlijke rechters, getrouwen van de Ampatuans. In dit magazijn, waar normaal rijst- en andere mondvoorraden voor noodgevallen worden opgeslagen, vond men een gepantserd legervoertuig, een zware 18-wielige legertruck geladen met minstens 60 000 kogels voor M16, een Humvee met bovenop een wapenstoel gemonteerd voor een kaliber 50 machinegeweer, drie gepantserde politietroepentransportwagens, drie M16 en nog 350 kistjes met 5.56 mm munitie. Er zijn aanwijzingen dat een en ander aan de gouverneur en zijn zoon Sajid, waarnemend gouverneur, toebehoort daar men ook zijn zwart veiligheidsvoertuig Suburban met nummerplaat GOV888 aantrof en ook een munitiekistje met daarop de naam van Sajid Ampatuan. Benevens het aanwezige 20-koppig magazijnpersoneel werden ook nog 14 aanwezige leden van een burgerlijke vrijwilligersorganisatie opgepakt. Diverse oppositieleden protesteerden tegen deze krijgswet maar sommigen bonden snel in toen de resultaten ervan bekend raakten. Anderen, zoals Benigno Aquino, zoon van de vermoorde oppositieleider Ninoy, zien het als een voorspel om de krijgswet later af te kondigen in het hele land. Hierdoor zou de huidige president, net zoals in de tijd van het Marcosregime, aan de macht kunnen blijven zonder verkiezingen. Wie zich ook verheugt met de gang van zaken is de Ibrahim Mangudadatu, de burgemeester van Buluan, die zich na het vermoorden van diverse familieleden en vele sympathisanten toch nog kandidaat stelde voor het gouverneurschap. Het is de eerste maal dat de krijgswet werd ingesteld sinds 21 september 1972 dat was in de tijd van het Marcosregime. Toen was het ganse land daardoor tot 1981 getroffen. (Dipolog, zondag 06 december 2009)
ONZE MAN IN DIPOLOG. Je kunt er niet naastkijken, want hij is groot en zwaar gebouwd. Je kunt hem ook niet mislopen want elke dag, al van voor 9 uur in de morgen zit hij op zijn vast stekje; Dit stekje is een turo-turo, een eenvoudige eetgelegenheid op straat, even uit het centrum op een kruispunt. Daar drinkt hij zijn biertjes, het ene na het andere, de hele dag. Aan eten heeft hij geen boodschap; zijn San Miguel is hem genoeg. De uitbaters van dat straatrestaurantje zien hem graag komen, want hij is veruit hun beste klant. Hij drinkt er dan ook zowat 48 per dag. Dat zijn dus twee bakken of toch zon 16 liter per dag want die flesjes bevatten 330 ml. van het edele vocht. Hij is dus vrijwel nooit nuchter. Moet het worden gezegd dat hij wijd en zijd door elke voorbijganger en zeker door elke tricycledriver is gekend. Ze vertellen hun passagiers dat het een Noor van een jaar of veertig is die gehuwd is met een Dipologse. Aangezien hij al vlug in zijn oude drinkgewoonte herviel ging zijn relatie op de klippen. Maar daar zit hij niet mee. Hij drinkt rustig zijn biertjes en pikt soms een hapje mee ondertussen de passanten met een verdwaasde blik aangapend. (Dipolog, maandag 07 december 2009)
INDIËR GELOOFT WEER IN SINTERKLAAS. Een Indiër, die een kredietmaatschappij runt, werd verleden vrijdag ontvoerd voor losgeld in Quezon City door vier gewapende gangsters die ook zijn bestelwagen inpikten. De gangsters belden later zijn vrouw en vroegen een substantieel bedrag dat door onderhandelen werd gereduceerd tot 75 000 Php. (zowat 1050). Na het betalen ervan op zaterdag, volgden politiecommandos de gangsters naar hun schuilplaats in Calumpit, Bulacan. Rond 22 uur vertrokken drie gangsters uit de schuilplaats en werden verderop in een vuurgevecht met de politie gedood. Even na middernacht, op 6 december, bestormde een tot de tanden gewapende politiemacht de schuilplaats waar na een kort schermutseling de 52 jarige Indiër Avtar Singh, die geblinddoekt en vastgebonden in een kamer zat, werd bevrijd en het losgeld gerecupereerd. Men vond ook nog drie pistolen en een geweer. De drie aanwezige gangsters zullen het niet navertellen. Ook zij zijn dood. Dit jaar zijn al minstens 47 vermeende kidnappers door de politie gedood en 60 anderen zijn opgepakt in een door de regering bevolen strafcampagne om de kidnappers voor losgeld te ontzenuwen. Kan Europa nog iets van leren (Dipolog, maandag 07 december 2009) NOG MEER WAPENS EN RUMOER IN MAGUINDANAO. Opnieuw leidde een tip van waakzame en verontrustte burgers naar een wapenarsenaal in de provincie van Maguindanao. Deze maal in Limpongo, vlakbij een boerderij van de gouverneur met een grote mangoplantage. Men vond een dertigtal spiksplinternieuwe, zware oorlogswapens waaronder .50 machinegeweren en munitie inderhaast begraven en afgedekt met plastiek. Het plantagepersoneel werd meegenomen voor ondervraging. Ook de hutten her en der verspreid van arbeiders en van de civiele vrijwilligers worden onderzocht. Ook deze laatsten zouden in nood de Ampatuans met graagte verdedigen. Men schat dat er zowat 3 000 wapens moeten worden opgespoord. In totaal werden er een zestigtal personen opgepakt. Inmiddels zijn er spontaan duizenden gewapende getrouwen, bestaande uit leden van privémilities en leden van de civiele vrijwilligersorganisatie (CVO) verzameld op diverse plaatsen in Maguindanao, waaronder ook het provinciegebouw, dit niettegenstaande de vigerende oorlogswet. Er zal militair worden ingegrepen als deze manschappen zich niet overgeven en tegelijk hun wapens inleveren. In Manila heeft het Nationaal Hoofdstedelijk Regionaal Commando zowel de landmacht, de zeemacht als de luchtmacht en de politie in Blue Alert gebracht. Dit is de op één na hoogste staat van alarm ondermeer wegens de mogelijke overloop van Ampatuan supporters naar de hoofdstad teneinde hun opgepakte leiders te steunen. Volgens de intelligentiediensten zijn reeds 300 van hen naar Manila vertrokken om de gevolgen van de ingestelde regeringsmaatregelen te ontlopen. In Camp Aguinaldo zijn reeds twee tanks in permanente stand-by gebracht om desgevallend te worden ingezet bij noodzaak. De Ampatuans die eerder werden opgepakt zullen niet alleen worden beschuldigd van de afslachting van onschuldige burgers maar in een andere zaak ook van rebellie tegen de Filippijnse staat. We zagen hen geen samenzwering beramen tegen de regering, ze deden het daadwerkelijk! zei de Secretaris van Justitie, Agnes Devanadera. Er waren in elk geval manschappen, munitie én wapens, waaronder antitankwapens in meer dan voldoende mate aanwezig. (Dipolog, maandag 07 december 2009) DE LIMON EXCAVATOR.
De limon excavator
Ik ben van nature een nieuwsgierig en leergierig mens. Niettegenstaande mijn wat oudere leeftijd heb ik nog steeds de wijsheid niet in pacht en vrijwel dagdagelijks leer ik nog wat bij. Nu las ik al enkele keren op een bordje, kennelijk als publiciteit bedoeld, Limon Excavator met daaronder een telefoonnummer. Ik hield het eerst op een aankondiging van iemand die citroenen tot limonade verwerkte of op zijn minst er sap van maakte. Wist ik veel! Wat later vond ik eveneens een bord met dezelfde tekst aangebracht op een niet zo hoge torenconstructie aan de oever van de rivier, vlakbij zijn zeemonding. Deze constructie was voorzien van een drietal zware pompslangen. En ik begon te twijfelen aan mijn eerste stelling. Thuisgekomen raadpleegde ik op mijn laptop mijn Dikke van Sluis, het substantiële vertalend woordenboek Engels Nederlands van Van Dale dus, maar de Sluisse schoolmeester wist er ook al niets van af. Toen ik nog enkele dagen later een oude roestige tankwagen zag voorbijrijden met opnieuw dit onverklaarbare opschrift ging er bij mij een lichtje branden. De tankwagen was immers voorzien van een paar pompslangen waaruit de gier nog op de straatstenen nadrupte. De geur was navenant! Limon Excavator had dus alles te maken met beerruimen en ik kreeg, daar midden in de stad, een pasklaar antwoord in geuren en kleuren. En de verklaring waarom die torenconstructie zich aan de oever van de rivier bevindt is ook vlug gegeven. Men pompt via die toren gewoon de opgehaalde gier in de rivier en bijgevolg in de zee. Je moet er toch ergens blijf mee weten, en de zee is zo ontzettend groot, nietwaar? Ik kijk voortaan wel uit om ooit nog limonade te bestellen. (Dipolog, maandag 07 december 2009)
Even opstellen...
En pompen maar! ENGELS OP ZIJN FILIPPIJNS. Het Engels wordt hier al van vrij jonge leeftijd aan de kinderen bijgebracht. Niet alleen in de school, waar al heel vlug vrijwel alle cursussen en schoolboeken in het Engels (Amerikaans) zijn gesteld, maar er zijn ook talrijke televisiekanalen met Engelstalige programmas. De meeste nationale dagbladen zijn eveneens in het Engels gesteld. Niettegenstaande dat, is het met het Engels, of wat er hier voor doorgaat, schabouwelijk gesteld. Bij het overnemen in een Worddocument van bepaalde geschreven teksten geeft de autocorrectie regelmatig foutmeldingen. Zelfs bij teksten geschreven door professionele redacteuren. Je vraagt je dus terecht af of zij als beroepsschrijvers de Engelse taal wel beheersen en in ondergeschikte orde, of zij op hun woordprocessor dan geen autocorrectie hebben geïnstalleerd. In de laatste dagen verzamelde ik ter illustratie een aantal fouten die bewijzen dat zij een schrijftaal hanteren die ergens het midden houdt tussen Engels, Amerikaans en Taglish. Dit is het Tagalog Engels die hier door heelwat beroemdheden en dus ook politici wordt gesproken. U vindt een beknopte lijst van de meest voorkomende fouten hieronder met tussen haakjes de juiste spelling volgens mijn autocorrectie; Armor (armour), center (centre), color (colour), defense (defence), diarrhee (diarrhoea), foreseable (foreseeable), honor (honour), kilometer (kilometre), labeled (labelled), laborer (labourer), liter (litre), mollusks (molluscs), parlor (parlour), rumors (rumours), sulfur (sulphur), traveler (traveller), Yulitide (Yuletide) Ook worden heelwat woorden aan elkaar geschreven, zoals in het Nederlands of Duits bijvoorbeeld, daar waar het Engels dit niet toelaat; Flashflood (flash flood), floodline (flood line), gunbattle (gun battle), longtime (long-time of long time), moviehouse (movie house), partylist (party list), reelection (re-election), southwestern (south-western of south western). (Dipolog, dinsdag 08 december 2009) BROMFIETSEN ZONDER LICHT, MET LICHT EN MEER. Met de verplichte verlichtingsuitrusting van motorvoertuigen wordt hier heel soepel omgesprongen. Daarmee vermijd ik te moeten zeggen dat er geen controle dienaangaande is. Het resultaat is er dan ook naar. Wat de autos en tricycles betreft is dit nog redelijk. Slechts één op tien heeft s avonds een gebrekkige verlichting en één op twintig heeft helemaal geen licht! Maar de hoofdvogel wordt afgeschoten met de gewone brommers. Want je moet wel gek wezen om enig licht te voeren! Dat verbruikt benzine, hoor! En deze levensgevaarlijke stelling wordt zowat door de helft van de bromfietsers onderschreven. In de avondlijke straten zie je dus, of liever; zie je niet, het vrijwel evenveel aantal brommers zonder licht dan deze met verlichting. Maar ook hier zijn er toch een paar showartiesten op de baan. Vooral langsheen de Boulevard zie je ze rijden, net zoals bij ons de jonge, meestal allochtone weggebruikers, met een opvallende blauwe of roze verlichting onder hun voertuig. En enkelen die het zich kunnen permitteren hoor je ook nog van verre afkomen. Niet door hun sportieve uitlaat, dat is niet meer hip. Nee, zij hebben ook nog een versterker en een paar kunstig verborgen luidsprekers op hun brommer gemonteerd en distribueren alzo hun uptempo muziek langs de Boulevard (Dipolog, dinsdag 08 december 2009)
DE TEXTIELPRIJSBREKER. Benevens de verkoopskaravaan waarvan ik enkele bijdragen hiervoor sprak, streek er nog een andere tijdelijke verkoper neer in deze stad. Aan de Boulevard heeft men onder een tijdelijke zeilconstructie en met de hulp van de obligate muziek via een lallende geluidsinstallatie een inrichting neergepoot die ik als naam de textielprijsbreker zou willen meegeven. Men verkoopt er inderdaad een bont allegaartje van nieuw textiel aan dumpingprijzen. Een reusachtige berg kleurige damesslipjes kosten 15 Php per stuk. (Dat is dus 0.21 !) Bhs worden aan de man, of beter, de vrouw gebracht voor 25 Php.(Dat is 0,36 !). De T-shirts voor dames gaan eveneens 25 Php.. Deze voor heren kosten 30 Php.(0,43 !) tenzij je een zwarte verkiest, deze zijn nu in bij de jeugd en de anderen die zich willen bewijzen en kosten 45 Php. (0,64 !). Voor die prijs kan je het zelfs niet wassen. Water en zeep en moeite kosten meer! Je vindt er verder in groot assortiment; jeans, pyjamas, damesblouses, herenhemden, herenpolos, badhanddoeken, kinderkledij, vloermatjes, enz., enz.. Het hele gamma heeft slechts twee noemers; spotgoedkoop en Made in China. Ik krijg toch mijn bedenkingen over de prijscalculatie van bijvoorbeeld de dure bhs die je bij ons vindt en die ook in derdewereldlanden worden gemaakt. Nu weet ik wel dat er een kwaliteitsverschil is tussen die kwaliteitsbhs daar en de bhs die hier worden aangeboden, maar ook deze hier vragen toch aardig wat handenarbeid aan coupeer- en naaiwerk. Ik blijf dus twijfelen of deze kwaliteitsbhs bij ons wel zonodig 200 tot 300 maal meer moeten kosten. En wat geldt voor bhs, geldt eveneens voor de talloze andere dingen gemaakt in derdewereldlanden. Wie houdt men in de Westerse landen voor de gek? (Dipolog, woensdag 09 december 2009)
EEN GEWILD KERSTGESCHENK VOOR KINDEREN. In vroegere bijdragen schreef ik reeds over het bont allegaartje van artikelen aangeboden in tijdelijke stalletjes langsheen de kathedraal van Quiapo in Manila. Nagemaakte toestellen, kerstverlichting, gekopieerde film- en pornodvds, je vindt het er allemaal. Met de Kerst in het verschiet is er nog een hot item bijgekomen; imitatiewapens. Niettegenstaande dat de wet op deze dingen reeds 27 jaar bestaat, wet die de verkoop, het bezit en het tentoonstellen ervan verbiedt, ook van de munitie, worden deze replicas in kunststof en zelfs in metaal hier openlijk aangeboden en ook gekocht. Vooral jongetjes, net schoolgaande en ouder zijn er tuk op. En de ouders zien er geen bezwaar in om hun kroost reeds vanaf hun kindzijn met wapens vertrouwd te maken en hen er te leren mee omgaan. De prijzen variëren van 130 Php., voor de plastieken pistolen, tot 6500 Php. Daarvoor heb je dan wel een metalen replica van een M16, bijvoorbeeld. De overheid zegt dat het zeer moeilijk is om deze nepwapens van echte te onderscheiden en deze zijn dan ook veruit het favoriete wapen gebruikt door criminelen zoals dieven, kidnappers en overvallers. Pas bij het daadwerkelijk hanteren merk je dat bepaalde onderdelen niet bewegen, in tegenstelling tot de echte wapens. Maar dan is het voor de belaagden al veel telaat. Deze imitaties verkopen erg goed, zegt een verkoper, die haastig nog wat wapens uithaalt vanonder Barbiepoppen en kerstboomversieringen. En met Wij verkopen slechts deze wapens. De koper doet ermee wat hij wil., maakt hij er zich met een Jantje van Leiden van af. De PNP, de Filippijnse Nationale Politie, heeft zich voorgenomen om, vooral rond deze Kersttijd, alle illegale verkoop van deze wapens te breken. Men heeft er al zakkenvol van geconfisqueerd, meer dan de echte illegale wapens, en er werd een nota verstuurd naar alle politiediensten om de jacht daarop te intensifiëren. Jammer genoeg laat de wet momenteel geen repressie toe op de bezitter van replicas, enkel de inbeslagname. Er is wel een wetsontwerp die dit toelaat. Erg nodig, want als iemand een wapen op je richt, vals of echt, krijg je weinig tijd om dat ook nog even te onderzoeken (Dipolog, woensdag 09 december 2009)
WIE HET SCHOENTJE PAST. Een labo in Zweden onderzocht onlangs een aantal leren schoenen uit diverse landen op het mogelijk bevatten van gevaarlijke chemische stoffen, daaronder ook twee paar schoenen vanuit de Filippijnen. Ze komen er bekaaid vanaf. Het labo vond een cocktail van stoffen op de schoenen, gevaarlijk, zowel voor de makers, als voor de gebruikers, als voor het milieu en dit gedurende de ganse levensduur van de schoenen en zelfs erna. De stoffen zijn kankerverwekkend, hormoonvernietigend en/of geven allergische reacties. Een paar donkerbruine herenschoenen van het merk Rusty Lopez bevatte van de 21 geteste stalen het meeste benzedrine, een kankerverwekkend aromatische amine. Slechts 30 Mg/kg is toegelaten. Dit paar scoorde zomaar eventjes 68 Mg/Kg! Het had ook het hoogste gehalte aan cadmium en nikkel en kwam op de tweede plaats voor chroom en op de derde voor arseniek en lood. Ook het ander Filippijns paar, een zwart paar dameslaarsjes van het merk Bandolino scoorde hoog en dus slecht. Het kwam op de eerste plaats voor het kobaltgehalte, was derde in chroom en scoorde vierde voor arseniek en kwikzilver. Het meest verontrustende is wel dat elk jaar tonnen trivalent chroom in het milieu terecht komt door afgedankte weggegooide schoenen. En testen tonen aan dat dit chroom door verbranding of begraving kan oxideren tot een bijzonder giftige en kankerverwekkende hexavalente vorm. Deze chroom kan worden ingeademd, via de huid worden opgenomen en kan waterlopen vergiftigen en zo schade berokkenen aan elk levend organisme en dus ook de mens. Zeven van de gevonden chemische stoffen staan op de Filippijnse prioriteitenlijst van chemische stoffen die onverantwoorde risicos kunnen berokken aan de publieke gezondheid, de werkomgeving en het milieu. (Dipolog, woensdag 09 december 2009) ORGAANTRAFIEK KELDERT DANKZIJ RECENTE WET. Zes maanden geleden werd een wet gestemd die het ongeremd afstaan, lees; verkoop, van organen van arme Filippijnen aan welgestelde buitenlanders verbiedt ingesteld. Dit was ook nodig want bepaalde groepen, noem ze maar organenhandelaars, en enkele malafide ziekenhuizen hadden er zich voor grof geld in gespecialiseerd. De nieuwe wet zegt dat een buitenlander geen recht heeft op een orgaan van een levende, niet-gerelateerde Filippijnse donor. Het stelt ook dat de verkoop of aankoop van organen strikt is verboden. De straffen bij inbreuk zijn voldoende streng; tot 20 jaar gevangenisstraf met daarbij een geldboete van 1 tot 2 miljoen Php. Natuurlijk kan nog steeds vrijwillig en op onbaatzuchtige wijze een orgaan worden afgestaan voor therapeutische doeleinden, doch steeds binnen de regels van de wet. Om een en ander te controleren dient elke ziekenhuisdirectie elke maand een lijst in te dienen met opgaven van de uitgevoerde transplantaties. Nu kan de regering terecht bogen op een strikte implementatie en navolging van deze wet met slechts één enkele overtreding op gebied van organenverkoop sinds juni 09. Deze inbreuk gebeurde in het Mindanao Hospitaal. De uitvoerende dokter en zijn assistenten werden voor de loop van het onderzoek geschorst van enige transplantatieactiviteit en ook het ziekenhuis mag alvast voor de duur van het onderzoek geen transplantaties meer uitvoeren. (Dipolog, woensdag 09 december 2009) PICK-UPS EN ANDERE ZWARE WAGENS. Niettegenstaande de modale Filippijn zich vervoert met tricycles, jeepneys, bussen en minibussen, rijden er ook nogal wat personenwagens rond. Een paar ervan zijn oude bakken, en van Europese import maar de personenwagens van de beter gegoeden zijn van een gans ander kaliber. Het zijn bijna allemaal grote pick-ups, zoals je ze in de States aantreft. Ze hebben veelal vier deuren en achteraan een pick-up gedeelte waar meestal klapzetels zijn geïnstalleerd. Daarop zit eventueel, tussen de goederen, het personeel en desgevallend de gewapende bodyguards. Zo zie je ondermeer Toyota Hilux, Hyundai Tucson, Ford Everest, Mitsubishi Strada en de wat oudere Isuzu Fuego. Deze pick-ups hebben een zware motor van rond de 3 of meer liter en zijn veelal voorzien van onnodige accessoires zoals mistlampen (er is hier nooit mist!), bullbar (er zijn geen gevaarlijke loslopende runderen, laat staan groot overstekend wild hier!) (Dipolog, donderdag 10 december 2009)
EEN PERMANENTE STROOMVOORZIENING. Terwijl ik dit neerschrijf ervaren we de zoveelste brown out van de maand, een stroomonderbreking dus. Normaal mag je zowat rekenen op twee outs per week, voor telkens 3 tot 6 uren, maar wegens het toenemend gebruik van onveilige kerstverlichting op al even onveilige, schabouwelijke circuits gebeurt het nu zowat dagelijks, en vandaag zelfs al tweemaal. Het is avond en ik geniet van de uitzonderlijke avondlijke stilte want de videoke- en andere geluidstoestellen her en der staan noodgedwongen op non-actief. Toch krijg ik voldoende frisse lucht toegewaaid door een ventilator, is onze woonkamer goed verlicht en mijn laptop is eveneens gevoed op netstroom. Hoe dat allemaal zo komt verneem je nu. Zowat één week geleden kwam naast ons een oudere Amerikaan aangespoeld. Hij had enkele maanden voordien vanuit zijn woonplaats in San Diego een heleboel goederen naar zijn verloofde verscheept, goederen die hem het leven hier wat aangenamer moesten maken. Komt er nog bij dat hij verschillende gebruiksgoederen en huishoudtoestellen, waaronder een gigantische Amerikaanse koelkast/diepvries van een bevriend koppel kon krijgen die voorgoed naar de States vertrokken. Hij kreeg zoveel dingen toegestopt dat hij inmiddels heeft beslist om te verhuizen naar een heel wat ruimer appartement 30 m verderop. Enkele dagen geleden kreeg onze Cano het op zijn heupen met al die stroompannes en kocht prompt een Chinese generator van om en bij de 500 die hem nagenoeg 4 KW kan geven. Nu heeft hij eigenlijk genoeg aan minder dan de helft want met zijn computer, zijn stereo, zijn koelcombinatie, zijn ventilator en nog een paar akkefietjes gebruikt hij nog geen 1 000 Watt. Gisteren was het weer bingo en terwijl ik het technische aspect van zijn stroomgever even van naderbij bekeek stelde hij mij voor om, mits een verlengkabel, ook van zijn toestel gebruik te maken. Dit liet ik me geen tweemaal zeggen en vanaf nu hebben we dus samen lak aan de brown outs. Ik koop wel af en toe een jerrycan benzine. (Dipolog, donderdag 10 december 2009) FIESTA IN BARANGAY MINAOG. Zo om de zes maanden worden we even uit ons meestal rustig appartementsbestaan opgeschrikt door een paar oorverdovende nachten. Want dan is het fiesta in onze barangay en dat zullen we geweten, lees; gehoord hebben. Op een goeie 50 m van hier is een private binnenplaats van ons logeercomplex en, om de barangayafgevaardigden wat ter wille te zijn wordt op die plaats dan het houden van een Miss gay showavond op dag één, en het accommoderen van een disco op dag twee toegelaten. Zowel de eerste, maar zeker tweede avond en nacht hebben één gemeenschappelijk element; lawaai! Dit is geen muziek meer, zelfs ook geen discomuziek, dit is, en ik val in herhaling, lawaai! Immers, alle hoge en middentonen worden door een equalizer, weggemoduleerd zodat enkel de bassen en ultrabassen overblijven. Dit wordt dan middels vijfentwintig, jawel, vijfentwintig baffles ten gehore gebracht, waarvan een vijftal manhoog.
Fiësta in Minaog en 'The Wall of Noise'
De dreun van deze geluiden is zo sterk dat, dwars door alles heen, de slaapkamerdeur en de deurtjes van de keukenkasten mee vibreren. En dat op bijna 80 m afstand! Slapen kan nog enkel met oordoppen. Klagen bij de verantwoordelijken heeft weinig zin want ze zijn erg in hun nopjes met hun discobar. Ze kunnen ook niet anders; ze hebben het immers zelf toegelaten zonder enige rekening te houden met hun veelal buitenlandse logeergasten. Nu logeert Neil, een bezadigde Amerikaanse zestiger, op minder dan tien meter van de plaats van het onheil. Het werd hem na enkele d(r)eunen toch wat teveel. Hij vroeg beleefd aan de dj om zijn bassen wat te minderen want het was werkelijk onhoudbaar. Deze minderde wat geluid en kwam met een hele technische uitleg voor de dag dat resulteerde in de conclusie dat hij deze niet kon uitschakelen. Nog geen 5 minuten later was hij weer op volle toeren en op volle geluidssterkte. Neil er weer naar toe. Deze maal met de dreiging dat hij bij een volgende gelegenheid de kabels uit de speaker zou rukken. En de volgende keer gebeurde dat dan ook. Plots was het muisstil, even althans. Dan werd er luidkeels door de veertig aanwezige disco-goers geprotesteerd. Meer nog, de gemoederen raakten dermate verhit dat enkelen reeds aanstalten maakten om Neil een lesje te leren, al of niet onder invloed van de alcohol. Gelukkig kwam zijn vriendin tijdig tussenbeidde om erger te voorkomen. Ikzelf deed mijn beklag wijselijkheidshalve slechts de daaropvolgende morgen, niet bij de verantwoordelijke, wel bij Norm, de Australische eigenaar van het complex, die toevallig aanwezig was. En ik sloeg daar nagels met koppen. Men zal in elk geval een herhaling voorkomen. (Dipolog, vrijdag 11 december 2009) DE KRIJGSWET IS OPGEHEVEN. Tijdens haar medisch routineonderzoek, net voor haar afreis woensdag naar de klimaatsveranderingconferentie in Kopenhagen, is Gloria Macapagal Arroyo even naar het Paleis geweest om het document te ondertekenen die de krijgswet welke een grote week geleden werd ingesteld, in te trekken. Nadien vervolgde zij haar weekendonderzoek. De krijgswet werd afgekondigd om het leger en politie toe te laten de schuldigen aan de massacre in Maguindanao op te pakken en tevens het onderzoek naar rebellie en de daarvoor aangelegde wapenvoorraden op te sporen. De afgelopen dagen werden 24 personen in beschuldiging gesteld van rebellie, waaronder Andal Ampatuan Sr. Nog 638 anderen worden door het Ministerie van Justitie daarover ondervraagd. Drie anderen, waaronder Ampatuans zoon, Andal Jr. worden beschuldigd van meervoudige moord en nog 247 anderen zullen er eveneens worden van beschuldigd. Ondertussen blijven 47 personen gegijzeld in het zuiden van de provincie Agusan del Sur. Zij werden door 15 gewapende gangsters ontvoerd. Deze gangsters waren vroeger helpers van de politie maar zijn op banditisme overgeschakeld. Zij zijn van de Manobostam en het crisisteam heeft onderhandeld met hun gerespecteerde leider. Hoofdman Datu Dagtikan is bereid om voor de overheid een oplossing te bekomen en zal de gangsters overhalen om de gegijzelden zonder letsel vrij te laten en zich aan de reguliere politie over te gegeven. Perez, de leider van de gewapende bandieten zegt dat het allemaal is verzonnen door de Tubayfamilie om zich te wreken op de Manobo. Bij de stammentwist tussen de Manobo en de Tubayfamilie vielen al, sinds begin dit jaar, tien doden. Deze laatsten, die eveneens van moorden worden beschuldigd, zouden zich eerlang overgeven aan de bevoegde autoriteiten om alzo de weg te banen voor de vrijlating van de 47 gegijzelden. Volgens het hoofd der Commissie van Inheemse Stammen kan een wet worden ingeroepen die de beschuldigingen aan moord kan intrekken gepleegd door inheemse gemeenschappen. Moord is immers een van de manieren waarmee stammen hun geschillen kunnen oplossen (Dipolog, zondag 13 december 2009)
DE JAGENDE VISSER. Deze middag, toen ik met de tricycle de stad inreed, zag ik iets merkwaardig. We passeerden een lagergelegen veld die meestal lange tijd onder water staat, zeg maar een meers. In zon meersen, begroeid met kangkong, een groente, leven veelal tilapias. Regelmatig zie je dan ook mannen in het ondiepe water waden gewapend met een eenvoudig bamboehengeltje met daaraan een draadje en een geaasd haakje. Vandaag was het helemaal anders. De visser ik kwestie, of moet ik zeggen de jager, stond op de oever op de uitkijk voorzien van een oud soort geweer met losse kardoezen. Op het uiteinde van de geweerloop was een soort plastieken darmtuit aangebracht. Daarin stak de visser/jager een kurk. Toen een tilapia dicht genoeg bij het wateroppervlak en bij de man kwam, schoot hij ernaar. Pang!!! Beet! Of liever, raak! Na een poosje, weer hetzelfde scenario. Zo schoot hij zich op een korte tijd een heel zootje vis bij elkaar voor het kroostrijk gezin. (Dipolog, zondag 13 december 2009) GEVANGENIS VAN BASILAN OPENGEBROKEN. Niet alleen onze Belgische gevangenissen houden soms open deur dagen. Ook hier doet men soms aan een van de werken van barmhartigheid, met name De gevangenen verlossen. De provinciale gevangenis van Basilan in Isabela City werd zondagmorgen om 1u45 door een zeventigtal MILF rebellen aangevallen. Het hangslot van de achterste poort werd opengebroken met behulp van een voorhamer. In het daarop tien minuten durende vuurgevecht tussen de rebellen en de bewakers werd van beide kanten een dode genoteerd. Zowat 31 gevangen rebellen konden ontsnappen waaronder vijf leden van de MILF en twaalf van de harde kern van Abu Sayaf, berucht voor kidnappingen, onthoofdingen en bomleggingen. Onder de voortvluchtigen ook een Moro rebellencommandant en een andere guerrillastrijder. Deze twee worden ervan beschuldigd om enkele jaren geleden tien mariniers te hebben onthoofd op Basilan. Men sluit niet uit dat sommige bewakers hand- en spandiensten aan de rebellen verleenden en de ontsnapping hebben vergemakkelijkt, dit wordt daarom onderzocht. Met ondermeer de hulp van helikopters werd de jacht op de ontsnapten ingezet. Op dezelfde dag kwamen de 47 gegijzelden vrij, waarvan sprake in mijn vorige aflevering, na vier dagen onderhandelen in het afgelegen zuiden van Agusan Del Sur. Men kwam overeen dat de 15 gangsters worden ondergebracht bij een Katholieke bisschop terwijl hun beschuldiging aan moord zal worden beoordeeld door een stammenrechtbank. Zij vroegen om de aanklacht voor moord te laten vallen wegens het voortspruiten uit een stammentwist. (Dipolog, maandag 14 december 2009) MAYONVULKAAN WORDT ONRUSTIG. De Mayonvulkaan in Albay, op 340 Km. zuidoost van Manila, laat weer van zich horen. Sinds juni was er al enige activiteit waar te nemen, maar nu begint hij lava en as te spuwen die tot 100 meter hoog gaat. Aangezien er in de loop van deze week wel eens ernstige eruptie zou kunnen volgen heeft men maandagavond de alarmwaarschuwing van twee (verhoogde waakzaamheid) naar drie (eruptie volgt hoogstwaarschijnlijk) gebracht. Bij alarmfase 2 werd reeds de bevolking, in totaal zon 12 000 mensen van 3 000 families, die zich aan de voet en op minder dan 6 km. van de vulkaan bevindt geëvacueerd. Met de fase 3 moeten nog eens 47 000 mensen van zon 9 000 families binnen de 3 dagen worden geëvacueerd. Men zal alvast beginnen met de 20 tot 30 000 mensen van de 6-8 km radius van de vulkaan te verplaatsen. Als de vulkaan niet spoedig uitbarst of tot rust komt zou het wel eens een Kerstmis in mineur kunnen worden want men zal niet toelaten dat zij terugkeren naar hun woonsten. De bevolking is het evacueren wel gewoon, maar nu rond Kerst is dit vooral voor de kinderen en ouderlingen erg vervelend. Het wordt voor hen dus waarschijnlijk Kerst in de evacuatiecenters. De Filippijnen ligt in de Ring of Fire een vulkanengordel die Stille Oceaan omcirkelt en de archipel heeft 37 vulkanen waarvan 22 actief. De 2 460 m. hoge Mayonvulkaan, met zijn bijna perfecte kegelvormige vorm, is de meest actieve en heeft in de afgelopen 400 jaar meer dan 50 maal uitgebarsten. De meest destructieve eruptie was in februari 1941 (sommige bronnen zeggen 1814) toen de lava een volledig dorp overstroomde en 1200 mensen doodde. De laatste eruptie was in 2006 toen werden 30 000 mensen geëvacueerd. (Dipolog, maandag 14 december 2009) OOK MANILA MAAKT ZICH OP. Vanaf nu woensdag, op negen dagen van Kerst, wordt in Metro Manila de veiligheid opgevoerd. Niet minder dan 10 000 manschappen worden ingezet om de kerken te bewaken voor de negen dagen van de Misa de Gallo of Simbang Gabi. Letterlijk betekent dit nachtmis, maar de mis wordt gehouden bij zonsopgang. Wat wel vroeger plaatsvindt is het klokluiden ervoor; vanaf 2 uur s nachts hoor je al de klokken de diepgelovigen, en diepslapenden, wakker beieren en klepelen. De paar kerken die geen klokken hebben gebruiken dan maar een geluidsinstallatie met hoornspeakers die op Torhout Werchter niet zou misstaan. Natuurlijk worden ook de andersdenkenden en atheïsten meteen voor dezelfde moeite en met hetzelfde gelui(d) uit hun slaap gewekt. Leuk is anders, toch? Negen achtereenvolgende vroege morgens lang gaan duizenden diepgelovigen naar die ochtendmis. Zij geloven immers dat wie alle negen missen bijwoont zal worden beloond met de vervulling van hun wensen. Ik dacht niet dat het Vaticaan deze stelling bijtreed of beaamt, maar ja, we zijn hier ver van Rome en het Rooms-katholiek geloof. Ook de jeugd gaat massaal naar Misa, maar niet zozeer uit religieuze overtuiging. De Katholieke kerk heeft hen even de Levieten gelezen toen ze stelden dat zij liever hun makkers en geliefden buiten de kerk ontmoetten in plaats van Christus in de kerk. Vooral kerken die bij de gelovigen erg populair zijn worden met stringente veiligheidsmaatregelen voorzien, zoals de kerken van Baclaran en Quiapo, de kerken dichtbij het Malacañang, de kerk van Santo Niño in het Tondo district en de Santo Domingokerk in Quezon City. Ook de kathedraal van Manila, vlak tegenover de gebouw van de Verkiezingscommissie wordt extra bewaakt. In Oost Manila krijgen de kerken van Pasig, Marikina, Mandaluyong en San Juan eveneens een strenge bewaking. Ook op bepaalde grote marktplaatsen is een verhoogde waakzaamheid ingesteld. De avond- en nachtmarkt van Divisoria bijvoorbeeld, trekt meer dan 1 miljoen bezoekers in deze dagen en het is erg waarschijnlijk dat de Salisigang(sters) en zwendelaars zich onder de marktgangers gaan begeven om ongemerkt te kunnen opereren. De Salisigang is vooral bekend door het argeloze slachtoffer af te leiden met het laten vallen van wat kleingeld. Zo slaan ze hun slag. Tenslotte gaat de politie ook de strijd aanbinden tegen de gewetenloze handelaars die onveilige kerstverlichting en vervallen voedsel aanbieden aan de onwetende, simpele Juan de la Cruz. (Dipolog, woensdag 16 december 2009) MANILA INTERNATIONAL AIRPORT MAAKT ZICH KLAAR. Met de grote Kerst- en Nieuwjaarsdrukte in het nabije vooruitzicht is alle beschikbaar personeel ingezet om de tienduizenden, in het buitenland werkende of verblijvende landgenoten die nu even naar het vaderland komen, een vlotte en aangename aankomst in NAIA te bezorgen en te helpen waar nodig. Natuurlijk genieten ook de toeristen van dat vlotte doorstroomcomfort. Zoals elk jaar is, door het hoofd van de luchthaven aan het luchthavenpersoneel, een formeel verbod gegeven op het wensen van zalige Kerst en gelukkig Nieuwjaar aan de aankomende passagiers. Deze wensen zijn natuurlijk bedoeld om een tip los te peuteren van de argeloze passagier. Ook de immigratieofficieren en het douanepersoneel werden in die zin gebriefd. Anders dan voordien zullen nu ook de veiligheidscameras van de luchthaven worden gebruikt om het gedrag van het bedelend luchthavenpersoneel in de gaten te houden en desnoods adequaat op te treden. Het hoofd van veiligheid en noodhulp zegt dat de gevallen van afpersing door het inschakelen van de cameras zijn gedecimeerd. Niettegenstaande deze ban worden nog steeds gevallen van het subtiel afdwingen van een fooi ervaren, vooral door buitenlanders. Wat de veiligheid betreft, de luchthaven heeft nu ook de toegangswegen tot aan de hoofdweg met voldoende personeel bemand, dit om illegale operaties zoals smokkelen en diefstal in de stijl van de Salisi-gang tegen te gaan. Leden van deze gang laten enkele Pesomunten vallen om de argeloze passagier af te leiden. Ondertussen gaan ze er met de handbagage van door. Ze zijn trouwens onlangs geüpdatet; ze gooien nu dollarmunten. Politie en veiligheidspersoneel bevindt zich vanaf nu tot in de kleinste uithoek van de luchthaven. De luchthavenautoriteiten hebben ook nog een andere bron van stress en ergernis voor de aankomende passagier aan de orde gesteld. Met name de overprijsde taxis en hun gangsterachtige chauffeurs aan de luchthaven. Misschien ligt een regeling zoals met de taxis aan de nieuwe lokale luchthaven voor de hand. (Dipolog, donderdag 17 december 2009) OOK HIER VERHOOGDE ACTIVITEIT. Gisterenavond is in ons normaal toch vrij rustig appartementscomplex een Filippijnse familie neergestreken en dat zullen we geweten hebben. Als ik het goed voor heb, en ondertussen de tel niet kwijtspeelde, bestaat de familie uit een zestal kinderen variërend tussen anderhalf en tien jaar. Een paar van hen hebben duidelijk een niet Filippijnse vader. Dan heb je natuurlijk nog de moeder, een paar tantes en nonkels en die brachten ook enkele van hun kinderen en tieners mee. Verder nog een grootmoeder en dan nog een ondefinieerbaar vrouwspersoon. Ze hebben zich geïnstalleerd in het grootste appartement met drie slaapkamer(tj)s en wachten vermoedelijk op de komst van de buitenlandse man van de vrouw. Regelmatig, zowel bij dag als bij nacht en ontij, krijgen ze ook nog een bijkomende tros mensen op bezoek. Mensen die grotendeels worden aan- en afgevoerd door hun eigen private, en bijzonder luidruchtige tricycle of met een al even oorverdovende zware trialmotorfiets. Elke avond bij goed weer, en dat is het hier meestal, verzamelen ze zich gezellig buiten voor het appartement en zetten het drinkgelag die s morgens al voor negenen begon, nog een paar uren verder. Omdat ze volgens mij uit de bergen komen praten ze niet. Nee, ze roepen constant tegen elkaar en vooral door elkaar heen. Zelfs mijn eigen vrouw, die toch ook tot voor kort een bergbewoonster was, dacht in het begin dat ze ruzie maakten. Je hoort ze dan ook drie appartementen ver en boven het geluid van tv en het gebrom van de aircos. Als ze dan écht eens roepen, op hun kinderen, bijvoorbeeld, vergaat horen en zien. Deuren zijn voor hen een probleem. Ofwel laten ze die gewoon openstaan zodat ook de tv en /of videoke met windkracht negen over het binnenplein schalt. Ofwel ontglipt hen de klink bij het binnen- of buitengaan zodat de deur gegarandeerd met een luide knal dichtslaat. Ik heb ergens het vage vermoeden dat zij, God sta me bij, de komende Kerstdagen hier zullen doorbrengen. En bij verergering ook de Nieuwjaarsdagen Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. (Dipolog, donderdag 17 december 2009) OOK DE TRICYCLEDRIVERS WORDEN HEBBERIG.
Met z'n allen in de tricycle
Normaal betaal je 16 Php. voor de tricyclerit met twee personen van ons appartement naar DC, Dipolog Centrum. In omgekeerde richting is dit gewoonlijk 20, 25 soms zelfs 30 Php. Dit komt omdat zij niet graag vanuit het centrum naar een afgelegen plaats als de onze rijden. Zij gaan immers van de veronderstelling uit dat zij hier geen passagiers zullen vinden voor hun terugrit. Fout, natuurlijk! Heelwat passagiers staan op een tricycle te wachten en hun stelling dateert nog van voor de millenniumwissel, de tijd dat Minaog nog wat onderbevolkt was, maar dat is nu wel even anders.
Een tricycle
Ook anders, is de prijs die zij nu proberen los te peuteren van argeloze passagier. Het is Kersttijd en heelwat aankopen zullen moeten gebeuren en ook heelwat schulden afbetaald. En vermits de doorsnee Filippijn de slogan Carpe Diem, (wij zeggen God schept de dag en moeder de soep.) letterlijk en nauwgezet toepast zijn de zorgen voor morgen, (lees; het sparen voor morgen) het laatste van zijn bekommernissen. We zien wel! De passagier zal het wel uitzweten; nu durft men 40, 50 en zelfs 60 Php. vragen voor de rit. Maar vragen staat vrij, het weigeren erbij. Wij vinden meestal wel een driver die ons aan normale prijs thuisbrengt. (Dipolog, vrijdag 18 december 2009)
BIG BANG OM JAARWISSEL TE BEGROETEN. Gewoonlijk, en dat zal nu niet anders zijn, is er hier een grote heibel met vuurwerk en vooral met knaltuigen om naar Chinese traditie de boze geesten met talloze ontploffingen weg te jagen en het Nieuwe Jaar te verwelkomen. Uit eerder onverwachte hoek komt waarschijnlijk daarbij enige hulp; seismologen zeggen dat een eruptie van de onrustige Mayonvulkaan op Albay voor deze dagen op het menu staat. Zij spreken van een gevaarlijke mega-eruptie met heelwat schade in de grote omgeving mede door de te verwachte snelle lavastroom, superhete gassen en as. Alles wat door die lavastroom wordt geraakt verdampt onmiddellijk wegens de grote hitte. Niettegenstaande men verwacht dat deze uitstoten binnen de zes kilometerzone zullen blijven, waar men inmiddels al 8 600 van de zowat 9 000 families heeft geëvacueerd, heeft men veiligheidshalve ook nog een bufferzone voorzien. In deze bufferzone bevinden zich naar schatting 16 000 families met zowat 70 000 personen. Men heeft inmiddels het alarmsignaal op vier gebracht wegens het intenser worden van de bevingen, gerommel en vermeerderde pyroclastische uitstoten van lava en zwavelgassen. De vulkaan heeft sinds zondag 463 schokken gemaakt met de laatste 24 uur zelfs 222! Ook de zwaveluitstoot is erg verhoogd; van een 2 034 ton naar 7 024 ton per etmaal gisteren. De gouverneur en zijn helpers doen er alles aan om de boeren uit de omgeving te overtuigen weg te blijven van hun in de gevarenzone gelegen boerderijen en landbouwgronden. Zij willen natuurlijk hun dieren verzorgen en de oogst binnenhalen. De hardleersen zullen met geweld worden geëvacueerd want de gouverneur opteert resoluut voor een nul slachtoffer resultaat. Deze maal komt er nog de kersttijd bij met duizenden kinderen vrij van school. Speciaal voor hen, en voor hun ouders, worden kerstfeestjes en andere animaties op touw gezet in de scholen die nu als evacuatiecentra fungeren. Ook de Amerikaanse regering raadt zijn landgenoten aan om van de wijde omgeving van de Mayon weg te blijven wegens grote onrust van de vulkaan. De website van Buitenlandse Zaken België was bij het checken om 9u Belgische tijd nog steeds tijdelijk onbeschikbaar voor reisadvies naar de Filippijnen wegens geplande onderhoudswerken (18u - 21u). Zij verontschuldigen zich voor het ongemak. De grootste feestknal zal dit jaar naar alle waarschijnlijkheid van de Mayon komen en het slechtste reisadvies van, inderdaad; België! (Dipolog, maandag 21 december 2009) MECHELSE HERDERSHONDEN EN WEERWRAAK. De viceburgemeester van Buluan, Ismael Toto Mangudadatu, is zinnens om enkele van de puppies van zijn Mechelse herdershond te noemen naar de moordenaars van zijn vrouw Genalyn en zijn zusters Farida en Eden. Als mijn Belgische Mechelaar bevalt, dan noem ik een pup Unsay en de andere Andal Senior. zei hij. Deze namen zijn de voornamen van de Ampatuans, welke de aanstichters en uitvoerders waren van de massacre op 23 november laatstleden. Het moet voor een moslim een grote oneer en schande zijn te weten dat je naam ook wordt gedragen door een hond, een onrein dier! In een radio-interview zei hij ook nog dat hij nog steeds respect betoont voor huisdieren zoals honden die tam zijn. Dit in tegenstelling tot de monsters die zijn vrouw en zusters afslachtten. Het wordt ondertussen door vele getuigenissen meer en meer duidelijk dat Andal Sr. daags voordien aan zijn zoon Unsay de opdracht gaf te doen wat er van hem werd verwacht en hen allen te vernietigen, kinderen inbegrepen. Laat niemand overleven, zei hij. In een krantenartikel wordt ook nog vermeld dan de Mechelse herder voornamelijk wordt gekweekt als werkhond voor persoonlijke bescherming, speurwerk, politietaken, opsporing en redding in België, Duitsland, Nederland en andere Europese landen. Ook in de VS, Canada en Australië. (Dipolog, dinsdag 22 december 2009) KERSTSTALLEN EN ANDERE ATTRIBUTEN. Tijdens de noodzakelijke inkopen stoot je her en der op speciaal voor deze dagen opgestelde verkoopsstandjes en stalletjes. Ze verkopen heelwat prullaria bedoeld om deze dagen wat extra kleur te geven zijnde als versiering, zijde als cadeau. De voor 90 % uit China komende dingen variëren van jeans en T-shirts tot lichtslingers en plastic decoraties. Kerstmannen bepakt en bezakt, of op een rendier gezeten of aan een kerstboompje schuddend, maar steeds onveranderlijk in fel rood, groen en wit. Ook besneeuwde plastic huisjes en plastic kerstboompjes. De meeste van die dingen zijn relatief goedkoop en veelal voor eenmalig gebruik. Wat je in dit van oudsher oerkatholieke land zelden ziet zijn kerststallen en hun illustere bewoners. Ik vond er welgeteld acht, over heel Dipolog verspreid. Deze dingen worden hier nativity sets genoemd en kosten toch algauw 2 à 3 000 Php. Ook de wat realistischer uitziende kerstbomen kosten zoveel. Erg duur dus, want dit is zowat het maandloon van een huismeid of gewone werker! Enkel de betere families hebben zon kerststal en/of boom in huis. En, merkwaardig genoeg, het komt de modale Filippijn ook niet op om, handig als ze toch zijn, dit even zelf te maken. Wat je wel vindt zijn handhoge engeltjes met kleurrijke stoffen kledij in altijddurende adoratie of steeds mandoline spelend. Maar toch vind je aanzienlijk meer kerstmannen. De kerstman heeft duidelijk het Kindeke vervangen. Langsheen de boulevard parallel met de kustlijn zijn de vuurwerkstalletjes nog uitgebreid; nu zijn er welgeteld vijfentwintig, het ene naast het andere, netjes op een rij en toch veiligheidshalve wat van de belendende andere bewoonde ruimtes. Deze stalletjes zijn tot de nok volgestouwd met vuurwerk, voornamelijk knaltuigen van allerlei kaliber. Ik mag er niet aan denken wat dat binnenkort aan lawaai en rookoverlast zal geven. Men is trouwens al begonnen want geduld staat voor die knalgelegenheden niet in het gebruikersvocabularium; jong en oud loopt met bommetjes rond van allerlei soort. Ik mag er ook niet aan denken als de een of andere onverlaat, het rook- en vuurverbod in de wind slaande, een kettingreactie van ontploffingen teweeg brengt waarbij het ene na de andere bouwsel met heelwat kleurrijke en megaluide knallen in de lucht vliegt. Gezien de nonchalance die hier troef is, is de kans hiertoe inderdaad vrij reëel. (Dipolog, woensdag 23 december 2009)
Kerststal in het park
KERSTAVOND IN DIPOLOG. Gisteren waren mijn schoonouders al uit het verre Tampilisan aangekomen om de kerst met ons door te brengen. Vandaag kwamen ook een schoonzus en haar man met zoontje aan uit het nog verdere Siocon. Zij zouden ook de Kerst met ons doorbrengen en, het nuttige aan het aangename parend, tegelijk opnieuw kledingvoorraad inslaan voor hun winkel. Omdat we, naar Filippijnse norm, met relatief weinig mensen waren, besloten we het merendeel van het voedsel niet zelf te bereiden maar her en der klaar aan te schaffen. Niet zoals bij ons kan je hier een traiteur vinden, noch een restaurant die feestmenus aanbiedt. De doorsnee Filippijn eet bij die gelegenheden zowat hetzelfde als de betere families het ganse jaar door en vrijwel alles wordt door hen zelf bereid. We zochten dus her en der naar ietwat speciale bereide schotels die ons konden bekoren. Morcon, bijvoorbeeld; het gepaneerde en daarna gefrituurde vleesbrood met kaas en hotdog in verwerkt. Ook de kip met looksaus, de verse lumpias, de chopsoy en de hotdogs en Chicken Joy van Jollibee voor de kindjes en volwassen liefhebbers vielen in de smaak. Natuurlijk ontbrak een zee van rijst evenmin. Deze hadden we wel zelf gekookt ! De grote kom pansit die we van de vorige avond overhadden kwam eveneens goed van pas want wat bleek? Een paar familieleden waren meegereisd om een vrouw met bevallingsperikelen te bezoeken en bij te staan in het nabijgelegen provinciaal ziekenhuis. Ook zij zaten aan en voor de opgenomen aanstaande moeder werd door ons wat voedsel meegegeven. Alles, inbegrepen het dessert in de vorm van twee taarten, één van ons, één als kerstgeschenk, werd als gewoonlijk in het midden van de grote tafel gezet. Een tafelschikking zoals bij ons is ongekend. Ieder neemt een bord, vork en lepel en toetasten maar! Ook de manier van het buffetmaal zoals bij ons gebruikelijk ontgaat hen volkomen; in één bedieningsbeurt wordt alles, dessert inbegrepen, op het bord gepoot en gelaagd. Het is dus perfect mogelijk dat je kip naar mokka smaakt en je taart naar looksaus. Ze zijn erg verbaasd als je het beetje bij beetje opschept. Na de maaltijd maakten verschillende familieleden zich op voor de middernachtmis. Slechte benaming voor een zowat twee uren durend gebeuren die om 22 u aanvangt en om 00 u eindigt. Niettegenstaande zij ruim één uur voordien aan de grote kathedraal aankwamen, was er voor hen geen plaats meer. Net zoals 2 000 jaar geleden. Zij stonden dus op het grote voorplein met honderden andere gelovigen, erg gebruikelijk bij zon gelegenheden. Minder gebruikelijk was dat de clerus geen geluidsversterking had voorzien zodat mijn familie het na een uur mishoren, in de letterlijke betekenis van mis-horen het voor bekeken hield. Ik had mij wijselijkheidshalve van deze activiteit onthouden, samen met mijn schoonvader trouwens. Wij hielden vol trouwe de wachte thuis bij Daryl Dave die zich al geruime tijd in dromenland bevond. Eén uur vroeger dan voorzien kwamen ze terug en mijn vrouwtje was niet meer te houden; ik had me daags voordien laten verleiden tot het kopen van wat vuurwerk. Vermits het siervuurwerk was, kon dit wel door de beugel en het gaf dus gelukkig meer licht dan geluid. Zij ontstak resoluut een van de vuurpijlen en pets, daar vlogen de lichtkogels met een lichte knal in de hemel. Het duurde wat eer de eerste opgeknald was, want deze dingen bevatten er 80. Na deze kwam de volgende, enz., enz., In de buurt was dit spektakel al geruime tijd bezig, nu weer hier, dan weer daar, vlogen de vuurpijlen in de lucht en ontploften voetzoekers en zwaarder spul. Het was inmiddels middernacht en de vuur- en knalintensiteit ging in crescendo. Het leek wel Chinees Nieuwjaar. Als dat met Kerst al zo is, wat zal Nieuwjaar worden? Na nog een middernachtelijke snack en een glaasje koele sangria zochten we moe en tevreden onze bedstede op. Im dreaming of a white Christmas (Dipolog, donderdag 24 december 2009)
Ook op Kerst vuurwerk!
KERSTDAG IN DIPOLOG. Vandaag is het Kerstdag en heelwat winkels zijn gesloten. Samengevat kan je zeggen dat de hele rijken, zoals Lee Plaza Shopping Centre en de hele armen, zoals de talrijke sarisari winkeltjes en de houtskool- en brandhoutverkopers, wèl zaken doen op Kerstdag. De andere middenstanders zijn potdicht. We moesten even een paar boodschappen doen en bij het wachten op een schaarse tricycle zagen we de restanten van het vuurwerk en ploftuig. Lege kartonnen hulsjes en hulzen en doosjes van allerlei slag lagen langs de weg, soms op kleine hoopjes samen. Het zou je verbazen wat voor een bedrag er een paar uur geleden in de lucht werd geschoten. Klaarblijkelijk heeft men daarvoor wèl geld. Voor de rest, weinig traditionele Kerstsfeer. Meer de commerciële glitter die meer en meer de kop opsteekt. Zoals ik reeds voordien schreef; de kerstman heeft ook hier het Kindeke vervangen.
De kerstman vervangt het kind
Soms hoor je wel wat Kerstmuziek, maar dan zo luid gebracht dat je je in een revalidatiecentrum voor slechthorenden waant. Op TV, geen Kerstspecials, wel de gewone programmas al of niet met een kerstsausje overgoten. En wat ook op Kerst nooit weg is, zijn de klop-, smijt- en schietfilms en natuurlijk ook een paar pittige boksmatchen. Geweld moet er zijn. Ook op Kerst. Trouwens de Katholieke bisschoppen waarschuwen vandaag op hun website dat ouders en grootouders beter moeten nadenken wat ze hun kroost als kerstgeschenk aanbieden. Ze zouden een klare boodschap moeten geven aan hen dat wapens geen speelgoed zijn, zeggen ze. Zou je er aan durven denken om het kindje Jezus een geweer of pistool als speelgoed te geven? was de vraag. Ook in de medische sector is men de mening toegedaan dat speelgoedwapens de kinderen doordrenkt met geweld. Zo kweek je een generatie van geweldadigen die denken dat wapens in deze gemeenschap thuishoren, zeggen ze verder. Allemaal erg juist, maar wel knap laat om met die boodschap pas nu af te komen. Het kwaad is immers al geschied. En de talloze eenvoudige Filippijnen zonder internet zullen de kardinale boodschap ook moeten missen. Net als de overgrote hoop computerbezitters die liever chatten en spelletjes spelen dan hun computer ook voor ernstige zaken te gebruiken. Deze belangrijke opvoedkundige boodschap schiet hen dus figuurlijk voorbij Zalig Kerstfeest! Maligayang Pasko! (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
