Filippijnenreis juni 09. DEEL 57

OP WEG NAAR DAVAO.
Je kunt niet rechtstreeks vanuit Dipolog naar Davao vliegen. Je  moet even een tussenstop maken in Cebu en daar overnachten want er zijn weinig vluchten. De terugreis van Davao naar Dipolog past dan wel. Geen probleem, we kenden er Teo-Fell, een budgethotelletje, maar toch met ruime nette kamers en met annex restaurantje, gelegen zowat tussen uptown en downtown Cebu. Het is er naar stadse normen erg rustig zelfs als je een kamer aan de voorzijde betrekt. We hadden s’avonds nog even wat “bear necessities” ingekocht in Ayala en er ook gegeten in “La Maison” (01), een beter restaurant palend aan de prachtig verzorgde tuinen van het complex.(02) Dan hotelwaarts en slapen.
Tot we rond middernacht wakker schrokken van een hoog oplopende familiale twist in de kamer naast de onze; vader had ontdekt dat zijn zoon aan de bollekes zat, of beter gezegd aan de poeier, want shabu is poeder. En dat nam vader niet. Het logische gevolg daarvan was dat papa diverse malen luidkeels aankondigde zijn zoon te willen vermoorden. Deze was inmiddels hoorbaar de gang opgevlucht achternagezeten door een moorddadige briesende vader en een krijsende moeder.
Na nog een kwartier verbaal geweld van weerszijden beval de vader de politie te bellen. Zij kwamen spoedig ter plaatse waarbij ik vermoed dat de bewaker, bij het horen van al die nachtelijke herrie, al eerder had gebeld. Papa vroeg aan de politie om zijn zoon even de binnenkant van een cel te laten ervaren en hem aldus mores te leren. Nadat de zoon was weggeleid en na het geval met zijn vrouw nog een kwartier lang luidkeels te hebben doorgenomen, keerde de rust weer.
Wij “volgden” willens nillens het ganse audiospektakel vanuit onze hotelkamer waarbij Eden als tolk optrad. Het is niet erg raadzaam om je als persoon, en zeker als buitenlander, je te mengen in een twist of zelfs maar twistje. Het loopt meestal aardig uit de hand waarbij plotseling messen en zelfs vuurwapens te pas komen en waarbij jouw goedbedoelde hulp vaak heel anders wordt geinterpreteerd.
De volgende dag namen we het ontbijt in het belendend restaurantje waar de nachtelijke opvoering uitgebreid werd gecommentarieerd door de andere gasten. Nadien hielden we een taxi aan en reden zonder problemen, want taxichauffeurs zijn hier correct, naar de luchthaven (03) zo’n 15 Km verderop op het eilandje Mactan. Een tip werd dan ook volgaarne gegeven.
Davao, here we come!
(Cebu, woensdag 07 april 2010)
 
IN DAVAO BIJ DE TOVERDOKTER.
Geert, mijn kennis in Davao, zou ons op de luchthaven opwachten en ons meteen naar de “toverdokter” te brengen voor een eerste rugbehandeling, want gewoonlijk deed ze de genezingen in diverse behandelingen. Nadien zouden we wel een hotelletje vinden in zijn buurt in Ma-a. Hij verwelkomde ons met zijn dochter Danica en zijn flink uit de kluiten gewassen zoon Paulo.
De rit naar Ma-a, richting dokter nam zo’n halfuurtje in beslag waarbij je meteen opmerkt dat Davao weinig hoogbouw heeft, erg uitgestrekt is en bijgevolg ook relatief weinig verkeersproblemen kent.
De traditionele dokter bleek een hartelijke vrouw van in de vijftig te zijn. Zij was gekleed in een lange ouderwets gebloemde jurk met daarover een kort wit doktersvestje. (04) Op de poster las ik dat zij door de Filippijnse regering erkend was om alternatieve geneeskunde te beoefenen. (05) Zij ontving ons in een ruimte deels open, deels met bamboeafsluiting. Daarop heelwat “educatieve” schoolplaten over diverse onderwerpen zoals vogelsoorten, de presidenten, enz... Natuurlijk ontbraken ook de religieuze, zeg maar Katholieke, afbeeldingen niet en er was ook een rommelig altaartje.
Nadat ze even voor dit altaartje had vertoefd en er ook kaarsen had ontstoken (06) (07) vroeg ze mij om mijn bovenlijf te ontbloten en op een bamboebed te gaan liggen bedekt met een kleurrijk laken. Het was er erg warm en om mijn transpiratie weg te nemen droogde ze me af met keukenpapier. Ze palpeerde even mijn getormenteerde rug en masseerde hem dan middels een stevige wreef met kruidenolie. Ook de armen, benen en buikstreek kregen hun deel van de olie. Nadien werd het hoofd onder handen genomen. Onderwijl prevelde ze onverstaanbare woorden (07) en blies af en toe op de behandelende plekken. Ook maakte ze af en toe een nemend, gevolgd door een weggooiend gebaar naar het altaar toe; zij gooide mijn kwaal weg.
Na afloop is het niet de bedoeling dat je haar betaalt. Je deponeert een vrijwillige bijdrage, naar godsvrucht en vermogen, in een mandje op het altaar. Zij vroeg me om enkele dagen later terug te komen. Ze zou me dan opnieuw behandelen en ook medicamenten op basis van kruiden voorzien. Nu al voelde ik mij verlicht door de stevige massage met etherische kruidenolie. Na de behandeling gingen we even tot bij Geert thuis waar mij een andere bekende opwachtte; Frans Vanbesien, de man die de Filippijnen kwaliteitsvlees leert eten. (07b) Toen Frans na een gezellige babbel huiswaarts keerde reed Geert ons met zijn kinderen tot op een overschouwende berghelling in de buurt met prachtige vergezichten op de stad, de kust en het nabije eiland Samal. De klim op die berg leidt langs een kruisweg tot boven op de berg waar een omvangrijk bedevaartsoord is van het Reizende Kindeke. Dat Kindeke heeft twee gigantische kleerkasten vol kostuumpjes, (08) zoals bij ons Manneke Pis. Op reis kan hij dus regelmatig van kledij veranderen...Fanatieke gelovigen beklimmen die berg op hun knieen!
Ook de Mount Apo, (09) met zijn 2954 m de hoogste berg in de Filippijnen konden we van ver even bewonderen. Tijdens de terugtocht passeerden we langs de versterkte woonerven van diverse Ampatuans, (10) de moslimfamilies die een tijdje geleden bekendheid verwierven door een massale verkiezingsslachting. Nadien gingen we op zoek naar een hotel. Als dit was gevonden, besloten we de avond met de gastheer en kinderen in “De Boerderij”, een Nederlandse kroeg met eetgelegenheid met een paar pinten.
(Davao, donderdag 08 april 2010)
 
ONZE EERSTE NACHT IN DAVAO.
Geert was zo vriendelijk om ons diverse hotels in de buurt te laten zien. Zo kwamen wij ook bij het kleine en nette “Viajeros” terecht. (11) www.viajeroseconomyinn.com  De relatief kleine kamertjes droegen erg onze goedkeuring weg doch we konden, wegens volledige bezetting, er pas de volgende dag, vrijdag inchecken. Wij reserveerden alvast en sliepen voor een nacht in een minder gezellig hotelletje op de drukke Mac Arthur Avenue, vlakbij het kruispunt waar ook het shoppingcenter NCCC is gelegen. Dit winkelcomplex voldeed volledig aan onze noden voor een hapje en een drankje en onze paar spulletjes die we nodig hadden.
De volgende morgen, na een verkwikkende nachtrust en met heelwat minder herrie dan in Cebu, namen we eerst een ontbijt en controleerden dan de beschikbaarheid van ons voorkeurhotel. En ja hoor, onze kamer kwam vrij! Wij reden er met een taxi heen. Het“Viajeros”hotel ligt vlakbij het centrum van de 911, het naar Amerikaans voorbeeld genoemd rescue centre.(12) Toch is het er erg rustig want bij nacht en ontij rukken de brandweerwagens en ambulances er niet uit met loeiende sirenes. Het rescue centre is daar goed uitgerust, moet ik zeggen, al beschikken ze ook hier niet over middelen om de kern van de vuurhaard te benaderen. De brandhaard omschrijven is en blijft hun doel. De volgende nachten voelen we er ons toch erg veilig.
Geert is als vrijwilliger erg begaan is met de buurtwerking in zijn wijk, ondermeer op ecologisch en natuurbeschermingsvlak. Hij had die dag de handen vol met een paar lang voordien geplande ontmoetingen en vergaderingen en wij lieten hem dus even alleen. Ondermeer voor die enkel op de centen beluste bouwpromotor. Deze wil op een onstabiele bergrug vlakbij Geert’s subdivisie een nieuwe wijk neerpoten. Niet zonder gevaar dus, (13) want op die berg liggen de losse sedimenten tot 30 meter dik. Je moet dus al over een groot kapitaal beschikken enkel nog maar de funderingen te heien tot in de vaste rotsbodem. Maar dat zal de promotor worst wezen; deze levensnoodzakelijke maatregelen worden niet kenbaar gemaakt en de woningen zouden, eens gebouwd, met de eerste de beste zware regenval, en met heelwat modderstromen en aardverschuivingen tot in de Luzviminda divisie worden gestort en daar een ravage aanrichten. Werk aan de winkel voor Geert en geestesgenoten  om deze verkaveling te stuiten. Alvast succes toegewenst!
In de late namiddag belde Geert me om te melden dat hij slechts een paar zaken had kunnen regelen want het was die dag Araw ng Kaghitingan, als ik me niet vergis de dag dat men een overwinning van WO II herdenkt en de officiele instanties waren natuurlijk potdicht. Hij had dus die avond tijd zat om mijn uitnodiging te aanvaarden en in een strandrestaurant met de kinderen en ons iets te gaan eten.
(Davao, vrijdag 09 april 2010)
 
DAVAO VERKENNEN EN HUISINZEGENING.
Geert was die zaterdag uitgenodigd bij een Kees en Hannah. Kees is een Nederlander die net zijn droomhuis had gebouwd en die dat, naar Filippijns gebruik, wou laten inzegenen. Het was tevens de verjaardag van Angel, zijn 9-jarig dochtertje. Geert was van plan om vooraf nog even naar de Swiss Deli te rijden.(14) Dat is een charcuteriemakend bedrijf met annex bakkerij en restaurant door twee Zwitsers gerund en heeft een erg gereputeerde naam. www.swissdelidavao.com  Er worden tal van ingevoerde Europese produkten verkocht, waaronder wijnen. Men heeft zelfs een heuse wijnkelder.(15) En die wou ik wel eens zien. Je gelooft je ogen niet! Honderden flessen uitgelezen wijnen van nagenoeg elk gekend wijnland. Frankrijk spande toch de kroon, niet alleen in kwantiteit, maar ook in kwaliteit.Er was zelfs een Chateau Les Forts de Latour 2002, voor de prijs van 15500 Php. Of zo’n 260 €. Schande wie daarom zeurt!
Geert deed zijn inkopen en ook ik kocht wat luchtgedroogde salami, artisanale boerenham en een assortiment van vier worstsoorten alles op een schoteltje verpakt en vacuum getrokken. Hij zou het voor mij in zijn koelkast bewaren tot onze terugreis op maandagmorgen.
Omdat we natuurlijk op de inzegening niet konden aankomen met lege handen, kocht ik in de Swiss Deli een flesje rode wijn. Wel “een ietsje” minder duur dan de Chateau Latour...
Wij reden eerst tot de residentie van Geert om de aangekochte fijne vleeswaren in veiligheid te brengen en het wijntje in te pakken. Onderweg passeerden we het Chinese kerkhof van Davao.(16) Altijd imposant om daar even in rond te toeren. Graven en mausoleums in marmer en ter grootte van een huis zijn er schering en inslag.(17) Ook de minder gefortuneerde Chinezen doen er toch alles aan om hun overledenen met een mooi, bovengronds graf te gedenken.
Geert reed ook nog even langs diverse bouwplaatsen op hellende risicogronden.(18) Dit gaf ons een duidelijk beeld van de dreigende gevaren bij een aanhoudende hevige regenval. Wij passeerden ook langs de zware noodcentrale met dieselgeneratoren voor de nutsvoorzieningen van de hele stad Davao.(19) Poluerend en lawaaierig, dat wel. Maar van erg groot nut voor de hospitalen, straatverlichting en verkeerslichten. In deze tijd van energiegebrek door El Niño draaiden ze dan ook op volle toeren.
En dan kwamen wij aan bij Kees en zijn gezin. Deze Nederlandse arboretist heeft destijds Boskoop gelaten voor wat het was en kwam na enkele omzwervingen aan in de Phils. Hij heeft heel wat planten en bomen gekweekt, geplant  en veredeld en is nu begaan met het ontwikkelen en commercialiseren van kokosnoot bijproducten en het produceren van potgrond gemaakt uit kokosnootschil voor export.
Kees, ging uit van de stelling “de vrienden van mijn vrienden, zijn mijn vrienden” en ontving ons bijzonder hartelijk.(20) Hij is dan ook een erg innemende man. Na wat te hebben bijgepraat, zijn ruime en gezellige woning te hebben bewonderd en ook de boomhut, gemaakt met recuperatiehout van de woning, voor zijn dochter te hebben bekeken was het tijd voor de inzegening. Kees liet de pastoor rustig betijen tot zijn dochter hem een druipende ijsco in de hand stopte die op het punt stond op de parketvloer te vallen. Met een vertwijfeld gebaar hapte Kees de hele ijshoorn binnensmonds en toen kreeg hij het even warm, of beter gezegd koud. Maar er was geen weg terug; doorslikken die handel! (21) Nadien kon Kees ons met een zichtbaar opgelucht gezicht uitnodigen aan de feestdis, waarbij het traditionele lechon, speenvarken, niet ontbrak. Het was een gezellige en humoristische avond.
Proficiat met jullie prachtige nieuwe woning (22) Kees en Hannah! Tabee!
(Davao, zaterdag 10 april 2010)
 
OPNIEUW NAAR DE TOVERDOKTER.
Vandaag ging ik nog eens terug bij de dokter om mijn behandeling te krijgen en ook de medicijn. Deze behandeling was gelijk de vorige; masseren met kruidenolie en de ziekte van mij “afnemen” en “weggooien”.(23) Dan gaf ze mij de Chinese geneesmiddelen. Het bleken zwarte bolletjes die ik na de maaltijd met een glas warm water moest innemen.
Geert stelde voor om het Davao Crocodile Park te bezoeken. Dit is een vrij groot complex maar verdeeld over verschillende attracties op zich staande aparte plaatsen in een reusachtige verkaveling. www.psdgroupph.com Zo kwamen we eerst aan bij de Roller ball. Destijds kon Eden in Cebu er niet van “genieten” want het rollen gaat per twee in één bal en toen was ze alleen. Nu vond ze in Paulo een gewillig medeslachtoffer. Gemonteerd in de reuzebal ging het nog, maar na het van de heuvel rollen zweerde Eden dat het de eerst én tegelijk de laatste keer was.(24) Het kostte per persoon wel 300 Php, niet echt een koopje maar je kreeg voor die prijs meteen nog extra toegangstiketten voor twee op de “Walk on Water”. Dat is even verderop, ook in een bal, maar een heelwat kleinere, want slechts voor één persoon. Deze bal(lon) wordt na het instappen dichtgeritst, opgeblazen en dan vertoef je hierin voor zo’n tien minuten in het water. Zelfs ik vond het leuk! (25) Of zou het door dat extra ticket zijn gekomen?
We bekeken met dat ticket trouwens ook de vlindertuin. (26) Even maar, want er was weinig animo. Dan naar het eigenlijke krokodillenpark. Dit kostte 150 Php. en het was ook weer een combinatietiket met diverse attracties. Eerst waren er uiteraard de talrijke krokodillen van alle soorten en formaten. Er was zelfs een reusachtige zoutwaterkrokodil die het fijn vond om regelmatig de toeschouwers vanuit zijn persoonlijk zwembad met een kwieke staartslag wat af te koelen. In het park ook heelwat andere dieren; apen, slangen, struis- en andere vogels.
Van daaruit stapten we naar de Tribu k’ Mindanawan, de site met diverse hutjes van de vele stammen die Mindanao rijk is. Een soort openluchtmuseum zoals Bokrijk, maar dan in het klein. Het werd schemerdonker en  toen we dachten het allemaal te hebben gezien werden we er op attent gemaakt, middels megafoon en een paar kwieke drummers dat er ons om kwart voor zes ook nog folkloristisch openluchtspektakel te wachten stond. En dat allemaal inbegrepen in het combinatietiket. Wij daarheen. We kwamen aan als eersten. Na nog wat aankondigingen kwamen er steeds meer toeschouwers opzetten, zodat de zitplaatsen half bezet waren toen het spektakel begon, naar Filippijnse norm erg op tijd, rond halfzeven dus.
Wij genoten van de traditionele muziek voortgebracht door een “gamelan-orkestje”. Ook de gezangen waren erg genietbaar. De dansers wrongen zich in alle bochten en dansten zich letterlijk het zweet op het lijf.(27) Erg professioneel! Na een uurtje werden we middels dezelfde megafoon gevraagd om zich naar de drummers te begeven die zich inmiddels even verderop op een verhoogde berm in flauw licht hadden opgesteld. Toen iedereen ter plekke was werd ook dat licht gedoofd zodat het pikdonker was. Vanuit een hogergelegen traditionele rieten paalwoning gleed via een metaaldraad een toorts naar beneden en stak onderaan een partij brandhout aan. In dit licht werden we vermaakt met nachtelijke dansen begeleid door opzwepende drums. Met vuurpotten en vlammeneten deden de dansers hun ding.(28) Na afloop reden we naar ‘De Boerderij’, waar we het avondmaal gebruikten. Nadien wilde ik de gastheer danken voor zijn tijd en moeite en ons hotelletje opzoeken. Maar de jeugd dacht daar anders over; vlakbij was het ‘carnival’, zeg maar een foor of kermis. En daar wilden ze nog even heen. Nu is zo’n foor toch iets anders dan bij ons. Er zijn natuurlijk schommels, een paar caroussels, een schietkraam en hier zelfs botsautootjes, maar het middenplein wordt altijd vrijgehouden voor allerlei gokspelletjes.(29) Met kaarten, dobbelstenen, roulettemolen etc, etc. Win je soms wat prullaria of een zakje chips. Anders dan bij ons is het geheel rondom afgesloten en moet je ook een kleine toegangsprijs betalen. Ook wordt het volledig bezeten en  gerund door eenzelfde eigenaar, familie met personeel.
Aandachtige lezers weten dat ik enerzijds een kermisvogel ben maar dat ik anderzijds geen crash wil meemaken als toegevoegde waarde aan attractie. Deze ongelukken komen hier vaak voor. Ik wou niet de zeurpiet spelen en vond toch een paar atracties veilig om me te vermaken. De schommel kon er door en ook in de autoscooter kon weinig mislopen. Van hoge toestellen met flauwe constructie bleef ik, en ook de anderen wijselijk af.
Nadien voerde Geert ons hotelwaarts. Morgenvroeg zou hij ons naar de luchthaven brengen. Zonder een lekkere durian mee te nemen,(30) want strikt verboden in het vliegtuig wegens het “aroma”.
(Davao, zondag 11 april 2010)