...en dan hebben we het niet over de volleybal van Tom Hanks in "Castaway", maar wel over het piepkleine dorpje dat vlak naast lake ontario ligt, en waar je als Buffalonian naartoe gaat om van de zonsondergang, een aangenaam diner (met porceleinen borden en echte glazen) en live muziek te genieten (maar van dat laatste waren we niet op de hoogte). In elk geval, we hebben heel de bende in twee auto's gestopt en zijn naar Wilson, NY gereden. De foto's zijn erg gelijkaardig aan die uit Olcott Village, wat ook een pittoresk dorp naast Lake Ontario is, en er staan voornamelijk mensen op : L.G, M.G.'s zus. (M.G. zelf zat ergens op de bodem van het meer zijn eindexamen voor de scuba-dive cursus te oen, dus die was er niet bij), dan Oliver en K.M., S.Z. (onze Chinees), en de M.P en Y.P. En dan natuurlijk ik, in bijzonder eigenaardige lichtomstandigheden soms wel... zie hiernaast. http://fotos.telenet.be/9768354648 Daarna zijn we (lekker !) gaan eten in het harborview restaurant, hebben getracht "Buveur d'absinthe" in scene te zetten, zijn dan een beetje over the top gegaan met het aantal hopeloze gevallen aan een tafel, en hebben per slot van rekening nog maar eens een wandeling gemaakt naar de pier, om in het maanlicht (en de harde wind) nog een paar foto's te nemen. Vergis u niet, de belichtingstijd is 15 seconden. M.P. en Y.P. waren gevlucht voor de wind en de kou, dus ik laat hen achteraf die foto zien, en M.P. zegt "But that is not true ! It is pitch black out there !" Daarna zijn we maar teruggereden, dat probeerden we althans, want de 425 kruist een spoorweg, en uiteraard was daar net een auto onder een trein gereden, dus was heel de boel versperd. Overwegen in de VS, daarvoor gelden dezelfde regels als voor die in Belgie : als de slagbomen naar beneden zijn en de rode lichten flikkeren, dan moogt ge niet passeren. Dat heeft voor gevolg dat de *meeste* mensen in Belgie dat dan ook niet doen. De reden is dat ALS de slagbomen naar beneden zijn en de rode lichten zijn aan, dat ge er betrekkelijk zeker van kunt zijn dat er binnen afzienbare tijd ook echt een trein gaat passeren ...of misschien zelfs twee. Hier hebt ge hoegenaamd geen garanties. Dus hebben wij ook een keer 20 minuten als idioten voor zo'n flikkerend stoplicht gestaan aan een overweg op weg naar Niagara Falls, terwijl alle andere auto's ons voorbijstaken en de overweg gewoon overreden. Degene die dat soort stunt gisteren echter heeft uit trachten te halen op die overweg op de 425, heeft daar nu waarschijnlijk al dik spijt van ... Vanavond eten we Hongaarse goulash, door M.G.'s zus L.G. gemaakt ... het zijn halve Magyaren, en ze spreken ook Hongaars, dus ben ik eens heel benieuwd.
Ge vraagt u werkelijk af of mijn autooke nu echt zo klein is, of of wellicht al die andere auto's zo groot zijn ... in elk geval, toen ik in december terug in Belgie was, ging de terugreis van Zaventem over de E40 gepaard met wild gegiechel van mijn kant: "Ochgot, ziet da camionneke ..."
Ik begin me ook wel te realiseren dat als je de foto's bekijkt, dat het er dan ernstig op lijkt dat er hier nooit binnen gegeten wordt ... niets is uiteraard minder waar. Nochtans, als we de kans hebben gaan we altijd wel ergens naartoe, en als ge dan eten meeneemt is een BBQ snel aangelegd natuurlijk - te meer daar er hier overal in alle parken publieke BBQ's ter beschikking staan. Misschien nog een idee voor in Belgie ...het spoort de mensen aan om wat meer buiten te komen. Barbecue-en in het park, waarom ook niet ? In elk geval, zondag hebben we een picnic georganiseerd in Beaver Island State Park, wat keer op keer wordt gestemd als de beste plaats in NY State om te gaan picnicken. Dat betekent uiteraard ook wel dat er op de gemiddelde zondag een paar honderdduizend New Yorkers zitten en dat ge 7$ toegang moet betalen. In elk geval, we hebben ons goed geamuseerd - lekker gegeten, strandwandelingetje langs de Niagara river, dan wat door de bossen hossen, een dutje op het strand, en met de schommels spelen, en tot slot ijskreem bij K.M. thuis. Wat wenst een mens zich nog meer in het weekend (behalve dan het wat langer uitblijven van maandag) ? Foto's op http://fotos.telenet.be/8784344832
Deze week is een beetje een lamlendige week in het lab, want Prof. C. heeft zijn kinderen en kleinkinderen op bezoek. Dat betekent dat hij er meestal niet is, en als de kat van huis is ...dansen de muizen (in dit geval de postdocs). Hij laat altijd wel een achterpoortje open nochtans. Gisteren (maandag) moest hij de secretaresse opdracht geven om vanalles te doen gedurende de week, en zei hij tegen haar dat hij misschien morgen (dinsdag) "toch even langs zou komen". Inderdaad, zo blij als een kermisvogel verscheen hij dus in zijn bureau om 4 uur. Tegen K.M. legt hij uit: de familie is naar de bioscoop, en ik ben weggeslopen!".... over workaholic gesproken !
Een andere bijzonder grappige anekdote is dat hij sinds een paar jaar zijn geboortedatum van zijn CV heeft geschrapt. Kwestie van geen vervelende vragen over pensioen te moeten beantwoorden.
In elk geval, toen Prof. C. het dan eindelijk afgebold was tegen 6 uur, hebben we in zeven haasten alles ingepakt, om te gaan barbecue-en voor K.M.'s verjaardag. Dat geschiedde in een parkje naast Elicott Creek, handig aan het einde van de straat waar de volledige groep (met uitzondering van mij) nu woont. Het was allemaal een beetje moeilijk, want ik was K.M.'s cadeau (een orchidee) vanmorgen thuis vergeten, S.Z. was zijn cadeau ook op de unief vergeten en ontdekte dat pas toen hij al bijna daar was, Y.P. was nog een experiment aan het uitvoeren en haar man M.P. was dus op haar aan het wachten, en M.G. moest op duikcursus (gelukkig enkel de theorie) en was dus ook een tikje later, maar tegen 9 uur waren we toch wel voltallig. Tegen dan was het spijtig genoeg te donker om foto's te nemen. http://fotos.telenet.be/8785344183
't Was niettemin een gezellig, zij het ietwat Oost-Europees onderonsje. Door de aanwezigheid van M.G.'s zuster L.G., die geen Engels spreekt, en O.T., die voor het Roswell Park Cancer Institute werkt en ook Tjechisch is, was de voertaal iets tussen Tjechisch, Pools en Slovaaks in, met het occasionele Hongaarse woord. Voornamelijk jeugdherinneringen in de vorm van cartoons werden bediscussieerd, en zo kom je te weten dat ondanks (misschien net dankzij) het communisme Maja de Bij en Nils Holgersson wel degelijk internationaal gekend zijn. Niettemin, 't was gezellig. Dat we nu weer twee dagen uren in de wind naar houtskool stinken zullen we er dan maar bijnemen.
Vorige zaterdag zijn we gaan wandelen in Zoar Valley, zo'n beetje het alternatieve Niagara Falls voor wie het allemaal wat minder groots ziet. De geologische processen waardoor de vallei is gevormd zijn wel dezelfde - de rotslagen zijn ook dezelfde. Het was een "group hike", dat betekent traditioneel dat prof. C. voorop loopt, en dat er achteraf pizza wordt voorzien bij hem thuis. Veel meer is er eigenlijk niet over te vertellen- het weer was schitterend, Zoar Valley is mooi, de watervallen zijn erg toegankelijk en voor de liefhebbers ook zwembaar, en uiteraard moest prof. C. de waaghals gaan uithangen en met zijn 76 jaar de waterval trachten te beklimmen. We hebben allemaal wel een momentje de adem ingehouden en gedacht "oei, als ie nu naar beneden stuikt ..." De foto's zijn te vinden op : http://fotos.telenet.be/9701454156
U hebt allen zonder twijfel het vorige bericht gelezen over mijn 33$ "overdraft" kosten op mijn rekening. Gisteren ging ik naar de bank om de cheque van de unief die was gearriveerd op mijn rekening te zetten, en de loketbediende vraagt, na de nodige moeikijkheden met te begrijpen wat voor soort cheque het was en of ze die wel konden innen voor mij (en mijn rekening stond onder nul !), of er nog iets is wat ze voor mij kon doen vandaag. Ik zeg dus dat ik niet zo tevreden ben over die 33$ kosten. "Ah," zegt ze,"wil ge daar met iemand over praten ?". Ik zeg dat dat geapprecieerd zou worden. Na een kwartier wachten is de manager ter beschikking, en ik leg dus uit dat die cheque geind is voor ik hem had opgestuurd etc etc ... waarop zij zegt dat als een "one-time courtesy" ze die kosten wel kunnen laten vallen. Bon, mooi meegenomen natuurlijk. Ge zou voor minder een grote bek krijgen. Een ander voorbeeld: ik kreeg een verkeersboete voor te snel rijden. 50 mph waar ge maar 35 moogt. (Ter verdediging, het was midden in de nacht op een viervaksbaan, en er was geen kat te bespeuren (behalve die politiewagen natuurlijk). Buitenspelende kinderen zijn hier ook niet echt een issue) Minimum boete is 210$, en er worden vier punten (van de elf) van uw rijbewijs afgetrokken. Bovendien wordt het doorgegeven aan uw verzekeringsmaatschappij (of die zorgen er alleszins zelf wel voor dat ze dat te weten komen), en over de volgende drie jaar betaalt ge ongeveer 700$ meer aan verzekering. Nu, die punten en die verzekering konden mij geen barst schelen, want ik ben hier toch weg voor mij dat op enige manier last kan bezorgen, maar die boete, dat vond ik toch nogal veel geld. Ik pleit dus "onschuldig", wat betekent dat ge voor de rechter moet verschijnen. Kennismaken met het Amerikaanse rechtssysteem leek me wel wat - ik dus braaf naar de rechtbank, met mijn verdediging netjes uitgewerkt. Voor ge de rechtszaal binnenmoogt, moet ge langs een klerk passeren, die met een half oog uw dossier bekijkt, en dan zoiets zegt in de trant van "Bon, 15 mph te snel, daar maken we een parkeerovertreding van. Schuldig pleiten als uw dossier afgeroepen wordt. De boete is 130$." Dat betekent dus dat ge door niet bij de pakken te blijven neerzitten, uw groot bakkes netjes dicht te houden en de boete te betalen als die in de post arriveert, ge niet alleen 80$ boete spaart, maar ook 700$ verzekering en 4 punten op uw rijbewijs. Wat voor een signaal geeft ge dan aan de mensen, moet ge u toch afvragen ?
Vanochtend werd ik tegen 5.50u (volledig tegen mijn gewoonte in, wil ik daar wel aan toevoegen) wakker, om de eenvoudige reden dat ik nagenoeg op de grond lag. Mijn luchtbed is lekgeslagen. En het vervelende is dat ik het gaatje (en het is wel degelijk een klein gaatje, want het duurt de hele nacht om leeg te lopen) niet kan vinden...en dus ook niet kan plakken. Dat belooft de komende paar nachten nog interessant te worden. Dat met die bank van twee berichten geleden, dat is ook falikant afgelopen. Vandaag stak er een brief in de bus dat mijn cheque geind was voor het geld op de rekening stond. Dat kost mij dus 33$ aan kosten. En ik kan er geeneens over zagen, want het staat allemaal duidelijk gespecifieerd in mijn contract: geld dat van de rekening gaat gaat daar twee dagen *vroeger* af dan de cheque wordt geind, en geld dat aan het loket op de rekening wordt gestort komt daar twee dagen *later* pas op aan. Niks aan te doen dus ...ik had een briefke bij mijn cheque moeten steken dat ze een paar dagen moesten wachten met hem te incasseren.
Wel, wij dus vanochtend vroeg met vier (K.M. met rood t-shirt, M.P. en zijn vrouw Y.P.) naar Marineland Canada. Daar zorgt iedereen ervoor dat je een WHALE of a day hebt, en het is eigenlijk een soort vermomd pretpark. Ze hebben uiteraard wel allerlei zeezoogdieren, waaronder orka's, beluga's, walrussen, zeeleeuwen, dolfijnen, en een grijze zeehond. Dan nog wat andere beesten (herten, wapiti, bisons en bruine beren), en uiteraard ook achtbanen en andere kermistoestanden. Het park is uiterst Amerikaans van opzet - veel clownerie, idiote verhalen en vooral "vriendschap" tussen de zeebeesten en hun verzorgers. Je mag ook nagenoeg alles eten geven. Een vijver met karpers ? 2$ voor visseneten. Bruine beren ? 2$ voor berenvoedsel ! (Al die beren zitten beneden in het water te bedelen voor eten) Herten ? Wapiti en bisons ? Zelfs de zeezoogdieren ontsnappen niet aan die trend. Ze hebben -alstublieft- vierentwintig beluga's (witte walvissen) die continu de hele dag door door de bezoekers mogen geaaid en gevoerd worden - voor 8$. Dat lijkt ze alles bij elkaar nog te bekomen ook, want er zijn in de voorbije vier jaar zes jongen geboren, waarvan het laatste 2 weken geleden. Het laat toch allemaal een beetje een wrange smaak na wat mij betreft, maar goed, ze lijken het wat hun dieren betreft wel voor elkaar te hebben, het is allemaal betrekkelijk low-stress en ze zien er vrij gelukkig uit, zelfs voor het meer geoefende oog. Je vraagt je wel af wat de take-home message voor al die bezoekers precies is ... er wordt tijdens de show regelmatig herhaald dat "we should all do more to pollute our oceans less". Hoe wat en waarom wordt veilig in het midden gelaten. Waarschijnlijk maakt het veel meer indruk dat beren ook marshmallows eten.
Het tweede gedeelte van ons bezoek concentreerde zich op de rollercoasters etc. De foto's spreken zonder enige twijfel voor zich. http://fotos.telenet.be/7972574701
En toen kwam het ... de terugreis. K.M. stelde voor om Buffalo chicken wings te gaan eten in de originele bar waar die in 1962 werden "ontdekt", de Anchor Bar. Vermits dat in het midden van Buffalo is, leek het ons beter om de Peace Bridge recht naar het stadscentrum te nemen dan de Rainbow Bridge in Niagara Falls. Dat was een grote vergissing, zo bleek. Aan de grens was het aanschuiven van goed een mijl eerder. Een dikke twee uur later arriveren we dus eindelijk aan het kotje met de grensbeambte, geven onze paspoorten af ... en toen bleek dat het vernieuwde DS2019 formulier van M.P. niet afgestempeld was aan de grens. Uiteraard niet, hij had het in Buffalo gekregen en was er nog nooit het land mee binnengekomen. Groot probleem, auto aan de kant, binnen in een van die bijgebouwen, waar uiteraard ook nog eens 30 man met een gelijkaardig probleem zat te wachten. Nog een dik halfuur later roepen ze ons binnen in het border patrol office, waar de conversatie tussen de grensbeambte en M.P. ongeveer als volgt verliep (ruwweg toch, ik stond te luisteren hoe de mevrouw aan het loket ernaast een verbod kreeg opgelegd om de eerstvolgende vijf jaar nog de VS binnen te reizen) Grensbeambte (GB) : I see you don't have a stamp in your DS2019 ...why is that ? M.P. : Well I just got it from the foreign exchange student office, and I never travelled to the US on it. GB : I see. Do you all live in Buffalo ? M.P. Yeah! GB : How long have you been in Canada ? M.P.: Just from this morning. GB : Where have you been in Canada ? M.P. Marineland. GB : Where ? M.P. Marineland ! GB : What ? You got married in Canada ? M.P. Yeah ! ik (bruusk uit tijdelijke trance ivm uitwijzing gerukt) : NonononoNONO ! We went to Marineland Canada ! M.P., you didn't get married in Canada ! You got married in Poland two years ago ! Gelukkig ging de communicatie tussen M.P. en de grensbeambte van toen af aan terug iets beter ... tot we uiteindelijk, erg hongerig, buiten stonden met alle papieren en stempels en wat-heb-je-zo-allemaal. Sleutel in het contact ...tiktiktiktiktik ...batterij plat ! Uiteraard, twee uur aanschuiven met de airco en de lichten aan, zonder dat de batterij wordt bijgeladen, wat wilt ge ! En alle auto's hier zijn natuurlijk automaten, dus in gang duwen kan niet. Aan de grensbeambte gevraagd of ze misschien ergens een auto hadden, of een batterij of zo (startkabels hadden we). Nee, dat was helaas onmogelijk. Waarschijnlijk wordt ge als ge de grens ongeoorloofd oversteekt achtervolgd door oorlogshelikopters met nucleaire lucht-grondraketten en de weg afgesneden door amfibische tanks, maar zoiets simpels als een auto, nee, dat concept was hen totaal vreemd. Dus is het ermee geeindigd dat we een andere trieste ziel die zich doorverwezen zag naar het kantoor in kwestie hebben moeten vragen of we efkes met behulp van zijn batterij konden starten. Dat werkte gelukkig, en we hebben dan uiteindelijk toch onze langverwachte chicken wings mogen verorberen... weer een bewogen dag toch ...
Het is zomer in Buffalo, en in tegenstelling tot de voorbije weken is de temperatuur nu min of meer draaglijk, en kunt ge buitenkomen zonder te smelten. Eerst en vooral ging ik dus vanmorgen naar de bank, want ik moet beginnen oppassen hoeveel ik nu nog met mijn kredietkaart betaal (ge weet -of ge weet niet- dat mijn belgische kredietkaart de meest voor de hand liggende manier is om geld de VS binnen te sluizen. Echter, nu mijn verblijf hier stilaan zijn einde begint te naderen, moet ik opletten dat met alles wat ik nog terugkrijg van de universiteit voor de betalingen van de congressen etc, en ook de verkoop van de auto uiteindelijk, ik niet met een gigantische berg dollars blijf zitten die ik dan weer moet inwisselen voor euros. Mijn bankrekening is dus in afwachting van de cheque van de unief vrij leeg, en ik moest zien dat ik de huur voor de komende maand op een of andere manier kon betalen). Dat geregeld zijnde, kuierde ik terug over Hertel avenue, en passeerde ik mijn favoriete antiekwinkel (Christa and Matt). Alle paar maanden wandel ik daar eens binnen, en wat staat er nu toch vanachter in een verstoft hoekje van de winkel ? Een Coca-Cola ijskist recht uit de jaren veertig. Die dingen zijn in Europa stervensduur, vooral als ze er zo goed uitzien als deze, en ik vroeg dus naar de prijs, me verwachtend aan iets rond de 250$. Christa zei echter "You can have it for 50 bucks". Dat is een aanbod dat werkelijk te goed was om te laten staan, en ik ben dus nu de trotse eigenaar van een Coca-Cola ijskist. Dat ik die vervolgens naar huis moest slepen was ik in de resulterende euforie efkes vergeten, maar een hoop gesleep en gevloek later stond het ding hier bij mij thuis. Het lot was mij bijzonder gunstig gezind, want in de namiddag was er een vollebaltoernooi gepland van de "United Nations", ons clubke internationalen, en daarvoor moest ik nog efkes naar de unief om een kristal op de diffractometer te monteren. Die ijskist was dus, behalve een gedroomde collectible, ook een ideaal accessoire voor het volleybaltoernooi. Eerst bij Tops gestopt op weg naar de unief om cola te kopen (en water voor de liefhebbers), dan op de unief het ijsmachien geplunderd, en inderdaad, al snel was mijn cooler de ster van het toernooi en een graag geziene verzamelplaats voor dorstige mensen. Negentien foto's op http://fotos.telenet.be/8989534982 Nu het ding nog terug naar Belgie krijgen ... het heeft wel een groot voordeel, het is namelijk hol. Je kan er andere rommel instoppen.
Achteraf wisten M.P. en zijn vrouw mij en K.M. te overtuigen om nog mee te gaan naar een festival in Tonawanda, aan het oude Erie kanaal. Daar was verschrikkelijk veel volk en een podium, maar geen muziek. Na daar dus drie kwartier, steendood van het volleybal en tennis, en met een sprite van 3$, gestaan te hebben, kwam er een groepje muzikanten opdraven dat zich om te beginnen al uitgebreid verontschuldigde voor de "technische moeilijkheden", maar het stukske muziek dat ze vervolgens ten berde brachten had een paar inherente technische moeilijkheden van zichzelf. Toen liedje nummer twee hetzelfde kattengejank bleek te zijn hebben we dus vierklauwens de benen genomen, maar niet zonder af te spreken dat we morgen naar Marineland Canada gaan, om de rest van dit bijzonder mooie weekend aangenaam door te brengen (rollercoasters en orka's, dat kan nooit slecht zijn ...) Meer dus later ...
Tot slot nog voor de voetballiefhebbers ... Amerika is geen voetballand. Maar dat de tribune naast het voetbalveld kleiner is dan de goal, dat heb ik in belgie eerlijk gezegd toch nog nooit gezien : http://fotos.telenet.be/9980534123
Het congres is achter de rug, en ik ben weer veilig thuis in Buffalo ...maar wat een belevenissen ! Het congres zelf was redelijk onopmerkelijk. Er was wel eem promotiestunt waarbij het planetarium/IMAX/dome theatre werd afgehuurd door een bedrijf, en iedereen werd uitgenodigd voor een natje en een droogje. Dat was op zijn zachtst gezegd ...interessant. http://fotos.telenet.be/9900644142 Ik heb woensdag mijn verhaal verteld, en zelfs een behoorlijk aantal vragen te verwerken gekregen, wat betekent dat men het nog interessant vond ook. De randactiviteiten zijn het veel meer waard verteld te worden ... Salt Lake City ligt dus naast het grote zoutmeer. Het zoutgehalte daarvan varieert tussen de 10 en de 24% naargelang hoe veel het regent en waar in het meer ge meet. Er ligt een groot eiland in het meer, Antelope Island, dat een soort natuurreservaat is, en daar wilden we dus naartoe. Na de nodige frustraties met het proberen de toegang ervan te vinden, vragen we aan een stel locals die aan de kant van de weg aan een go-kart staan te prutsen "En hoe komen we nu bij het water ?" Die man legt dat uit (we zaten een mijl of 10 verkeerd), ik bedank hem uitvoerig en zeg "Bye !". Waarop hij antwoordt : "See you later !" Er valt een verblufte stilte, waarna hij er na een seconde zwakjes aan toevoegt "Well, I didn't mean it that way..."
Bij het meer aangekomen bleek dat nog erger te stinken dan de gemiddelde beerput. Daar zijn twee redenen voor : er is maar 1 soort leven in het meer, een soort garnaaltjes. Die laten enerzijds in groten getale hun kaas als het water te warm/zuurstofarm wordt, en bovendien worden ze op hun beurt graag opgegeten door vogels, die dus op de koop toe ook nog eens heel dat meer volschijten. De stank langs de weg (7 mijl Mont-Saint Michel-gewijs over een dijk) is werkelijk niet te harden. Op het eiland zelf echter valt het best mee, en ondanks het gebrek aan deftig badgerief moesten M.G. en ik natuurlijk een frisse duik nemen ... nu ja, duik ...onder water geraakt ge natuurlijk niet. Echte dode-zee toestanden, heel speciaal en ook erg plezierig, ge moet alleen zien dat er geen water in uw ogen spat, want dat prikt verschrikkelijk. http://fotos.telenet.be/9902644281 Fotos van mijn zwempartij volgen nog.
Vrijdagmorgen zijn we om 5 uur vertrokken op de lange reis terug. http://tinyurl.com/2bw9a6 Uiteraard hadden we ook op de terugweg iets voorzien om te bekijken. We zijn dus door Grand Teton Nat'l Park gereden, http://fotos.telenet.be/8903644472 en vervolgens door Yellowstone. http://fotos.telenet.be/8904644282 Beide parken zijn zonder meer a-dem-be-ne-mend. Het is heel eenvoudig: ik moet er ooit terug naartoe, en dan wel voor véél langer ! M.G. heeft die hele eerste dag gereden, in totaal een kleine 600 mijl. Het oorspronkelijke doel voor dag 1 was Buffalo, Wyoming, om te overnachten (gewoon voor de gag-value) maar daar zijn we niet meer geraakt. We zijn dan maar in Cody (Buffalo Bill's achternaam was Cody ...het stadje is naar hem genoemd) blijven slapen, in 1 kamer met twee bedden, dus hebben M.P. en ik op de grond geslapen. Zeven uur 's ochtends dan reden we verder door (de eerste 400 mijl waren mijn shift), langs de scenic route 14 door Shell Canyon (ongelooflijk mooi ... twee uur daar verloren aan rondkijken en foto's nemen: http://fotos.telenet.be/8907644720). Dan toch gestopt in Buffalo, WY om wat foto's te nemen. Het ziet er zowaar een stuk levendiger uit dan Buffalo, NY, met zijn 3000 inwoners ! http://fotos.telenet.be/8905644232 En van daar dan verder tot in Rapid City, waar we het Badlands National Park hebben bezocht. Heeft onverwachterwijs (ochgot, South Dakota heeft ook een nationaal park !) ook uren geduurd. Eveneens buitengewoon prachtig. http://fotos.telenet.be/8909644233 Van daar heeft M.G. het stuur overgenomen (rond zes uur 's avonds) tot twaalf uur 's nachts (weer 400 mijl). Van twaalf tot zes was het dan weer aan mij. Om zes uur weer aan M.G., tot we om 9 uur 's morgens op zondag in Chicago aankwamen. Onvervaard (en omdat het zondag was) zijn we midden door de binnenstad gereden. http://fotos.telenet.be/8908644938 Weer 400 mijl later was het weer aan mij om het stuur over te nemen, en na nog 320 mijl, een grand total van 2346 mijl en een uur of 39 rijden zijn we dan weer in Buffalo, NY aangekomen, na 10 staten doorkruist te hebben (UT, WY, SD, MN, WI, IL, IN, OH, PA, NY) . Op de heenreis hebben we er nog vier andere aangedaan (IA, ID, NE, CO), en samen met de 6 die ik met Katrien heb doorkruist gedurende ons verlof (MA, NJ, RI, CT, NV, AZ), en de 3 andere waar ik ondertussen ben geweest (VA, MD, DE), dan WA drie jaar geleden, en DC, maakt dat vind ik toch al een respectabel totaal van de 50...
Ik had er al een paar keer op gealludeerd dat prof. C. ons met de auto naar Salt Lake City wilde sturen. Op woensdagnamiddag was het dus zover. Om 16u zijn we vertrokken, met M.G. achter het stuur voor de eerste 6 uur. Tegen 9 uur zijn we gestopt voor het avondeten, en om 11 uur heb ik het stuur overgenomen. Tegen 2 uur 's ochtends waren we voorbij Chicago, en om 5 uur was het weer over naar M.G., die er echter niet in geslaagd was te slapen terwijl ik reed. Om 7 uur was hij dan ook steendood, en ik ook, dus moest onze Chinese medewerker S-L. Z. het stuur overnemen. Dat wilden we weliswaar tot elke prijs vermijden, omdat we graag de trip wilden overleven (hij rijdt nogal ... speciaal), maar er zat werkelijk niks anders op voor een uur of twee. http://fotos.telenet.be/0938664149 Dan was het weer over naar Milan, en dan weer een tijdje ik, tot we zo rond de late namiddag tot avond een heel stuk voor waren op het vooropgestelde schema (Ogalalla, weet je nog wel), en doorheen de Rocky Mountains reden. Daar zijn we uiteraard een paar keer gestopt om de beentjes te strekken, en dan zijn we nog een tijdje door tot in Steamboat Springs, waar we een motel vonden waar we nog net met vier inpasten. De teller tot dan toe - 1700 mijl. http://fotos.telenet.be/0939664145 De volgende ochtend na een verkwikkende nacht slaap zijn we doorgereden, zodat we weer 200 mijl verder aankwamen in het Dinosaur National Monument. Dat heeft slechts voor een heel klein stukje met dinosaurussen te maken, het is vooral een heerlijk samenloop van de Green en Yampa Rivers, met hun bijbehorende canyons, en het wordt geadverteerd als "the best view in ANY national park". En inderdaad, er is iets van aan. Oordeel zelf : http://fotos.telenet.be/1930664711 Na daar veel te lang te hebben rondgehangen zijn we naar de Dinosaur Quarry gereden in het uiterste hoekje van het park, waar er een halve apatosaurus in de rots zit waar je naartoe kan klimmen - zie ook de foto's. Het was het plan om dan door Flaming Gorge naar het noorden te rijden en vandaar naar Salt Lake City, maar vermits het 8 uur 's avonds was tegen dat we uit het Dinosaur monument vertrokken, hebben we van Flaming Gorge niet te veel meer gezien door de invallende duisternis. Daar kwam nog bij dat Salt Lake City verder bleek te zijn dan we hadden gedacht, en dus was het maar iets na middernacht dat we na 2200 mijl en 56 uur hier aankwamen.
Ik zou het iedereen aanraden, zo'n roadtrip.
Na de workshop van vanochtend hadden we de namiddag vrij, dus hebben M.P. en ik het lokale natuurhistorisch museum bezocht, in de hoop iets meer te weten te komen over die dinosaurussen die ze hier hebben gevonden. We kregen dan ook een erg enthousiaste rondleiding door het dinolab, waar de fossielen worden geprepareerd door vrijwilligers. Dat was echter min of meer het enige interessante gedeelte in het museum, de rest deed nogal oubollig aan. http://fotos.telenet.be/1931664201
Als het congres dat morgenvroeg begint nu nog interessant is, dan is het allemaal niet voor niks geweest
Het is hier nu maandagavond, ik moet nog snel de was doen zodat ik morgen kan inpakken, want woensdagavond vertrekken we met z'n vier, S-L. Z., M.P, M.G. en ik, naar Salt Lake City. Ge zou zeggen dat dat niet zo'n stress is normaalgezien, alleen kost een vliegticket een goeie 600$. En vermits we dan toch met 4 gaan, vond prof. C. het een goed idee om dan maar ...te rijden. Het is per slot van rekening toch maar 2017 mijl ...dwars door de rocky mountains ! En zo komt het dus dat we woensdagnamiddag vertrekken, zodat we in het midden van de nacht Chicago passeren, en dan heel de donderdag verder rijden, tot in Ogallalla (ja, ik vind dat ook niet uit he ...). Daar overnachten we (motel of camping) en vervolgens rijden we vrijdagochtend door om acht tot tien uur later via de Rockies in Salt Lake City aan te komen. Het congres begint zaterdagmorgen. De terugreis vatten we dan vrijdagochtend aan, om hopelijk op zondag, via Grand Teton and Yellowstone Natl. Park, 2286 mijl later terug in Buffalo te arriveren. 'k Moet zeggen dat ik er wel een klein beetje tegenop zie ... Maar allez, het volgende bericht ofwel vanuit Ogallalla, ofwel vanuit Salt Lake City ...
Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. Vermits de toegangsprijs 15$ per persoon was, en we dat een beetje duur vonden voor een kwartier, hebben we ons tevreden gesteld met het bekijken van de buitenkant, en zijn vervolgens terug naar boven beginnen rijden. Om aan de andere kant van de Grand Canyon te geraken , moet ge langs de Vermillion cliffs, and over de Navajo bridge aan Marble canyon. Dat was zo ongeveer de eerste brug over de canyon, ergens in de jaren 20, en een hele verbetering voor het vervoer in de streek, want daarvoor moest ge altijd de ferry nemen. Eens bij de brug aangekomen begon het te schemeren, en toen we goed en wel de laatste 60 mijl naar beneden begonnen te rijden op zoek naar de camping, was het aardedonker. Ge leest wel eens meer over hoe ge hier moet uitkijken voor herten, wel, we hebben er drie bijna omver gereden op die 60 mijl. Aangekomen op de camping was het al na 10 uur, maar er lag een lijst bij de ingang met onze reservatie en het nummner van de campground, dus hebben we in het donker ons tentje opgezer, en zijn we maar ineens gaan slapen om de volgende ochtend de zonsopgang te gaan bekijken. Er was welgeteld 1 andere toerist, in sterk contrast met de zonsopgang aan de noordkant. Dat ge nog 25 mijl moest rijden om aan de rand te geraken en dus eigenlijk rond 4.15u of zo moest doorrrijden kan daar ook wel iets mee te maken hebben gehad. Maar licht was magisch ! (Let er ook op hoe blij Katrien is op deze foto's) http://fotos.telenet.be/0920504129 Vervolgens zijn we terug gereden via de Navajo bridge en de Vermillion Cliffs ... http://fotos.telenet.be/0921504531 ...tot in Page. Page is een mijnstadje dat in 1953 is gebouwd, en waar iedere kerk die wilde gratis een stuk land kreeg om een kerk op te zetten. Er staan in Page dus 15 kerken netjes op een rij. In Page zijn ook de Antelope canyon (bedankt voor de tip, Wim) en de Horseshoe bend in de Colorado river. Antelope canyon is een slot canyon, waar een heleboel water in een korte tijd doorstroomt bij stortbuien. Het neemt dan ook zand mee, want in essentie vind je die dingen in de woestijn, en dat schuurt de zandsteen weg tot een lange dunne canyon, waarin dan de wind en meer zand vrij spel hebben. Sommige plekken zijn behoorlijk adembenemend, en het is het nirvana voor fotografen die van een uitdaging houden. We kregen er meteen ook een echte Navajo gids bij. http://fotos.telenet.be/0923504301 Toen wilden we graag de Horseshoe bend bezoeken, maar we wisten niet waar die te vinden. Gestopt in de lokale supermarkt, en daar aan iemand gevraagd waar we die dan wel konden vinden. Hij wees naar een gigantische witte P die op de rots geschilderd was en zei, als begin van de uitleg Dya see that white thing overthere ? We call that The P. no kidding http://fotos.telenet.be/0924504244
Na Page reden we verder richting Kayenta, en na alle (vier) hotels in Kayenta afgedweild te hebben, besloten we dan maar terug te rijden naar het hotel dat we 9 mijl eerder gepasseerd waren, omdat ze allemaal te duur waren. Kayenta ligt aan de zijkant van Monument Valley. Dat stond dus uiteraard de volgende ochtend op het programma, http://fotos.telenet.be/0926504113 gevolgd door de veel minder bekende, maar zeker niet minder spectaculaire (en vooral ook rustigere) Valley of the Gods. http://fotos.telenet.be/0927504158 Na zeventien mijl zandweg zag de auto er betrekkelijk vies uit, en net als we dachten dat we het ergste achter de rug hadden bleek dat we de klip op moesten via een onverharde weg met 5mph haarspeldbochten. http://fotos.telenet.be/0928504223 Maar goed, zo reden we dus verder naar het noorden en oosten, langs het National Bridges National Monument, dat de tweede en vierde grootste natuurlijke bruggen ter wereld bevat. http://fotos.telenet.be/0929504204 Toen werd het even spannend, want de volgende 70 mijl stond er helemaal niks op de kaart, en de tank was bijna leeg. Even gevraagd aan de ranger waar er naft te vinden was, en dat bleek ergens halverwege in een gat in de grond te zijn, dat Hite heette, en meteen dient als haven om uw boot in Lake Powell te gooien als ge daar zin in hebt. Met de tank prettig vol zijn we dan verder door Capitol Reef National Park gereden. http://fotos.telenet.be/1922504223 Vooral als ge aan de andere kant weer de berg op klimt wordt het onwaarschijnlijk mooi. Vermits ge terug wat hoger zit en de boel ook weer vochtiger wordt, krijgt ge plots een normaal landschap te zien, en dan vallen al die geologische features en de erosie niet meer zo op. Na een kleine week van dat was het eerlijk gezegd wel een beetje een verademing weer eens gras en bomen te zien ... Verder ging het van daar naar de Grand Staircase/ Escalante, en in het dorpje Escalante vonden we een plezierig motel (met draadloos internet !) De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg, met een tussenstop op een klein parkingetje waar een stel kolonisten een rivier had aangelegd door een kanaal te graven naar een andere rivier, zodat ze daar ook aan water konden geraken. Het resultaat mocht er wezen, inclusief watervalletje en bemoste grot om over de natuurlike venseters in de rots nog niet te spreken. Wie moest daar weer naartoe klimmen ? Laat ik het zo zeggen, Katrien was het niet ... http://fotos.telenet.be/1925504151 Dan was het verder naar Bryce Canyon, die enkele van de vreemdste landschappen heeft die ik in mijn leven al gezien heb. Hoodoo's noemen ze dat. http://fotos.telenet.be/8914594221 En dan tot slot om af te sluiten, zijn we nog even in Zion National Park gaan wandelen. Wat daar vooral van bijbleef was hoe al de beestjes die daar rondlopen en -vliegen hoegenaamd geen schrik hebben van de toeristen. We hebben zelfs een kolibri gezien (en gefotografeerd), net als een bijzonder zenuwachtige knalgele vogel, die we dientengevolge dan ook niet hebben kunnen vastleggen. http://fotos.telenet.be/8915594101 Daarvandaan was het dan terug naar Vegas, waar we s avonds laat (10 uur of zo) aankwamen, de meest walgelijk halve kip hebben gegeten die ik van mijn level al geproefd heb (wat Katrien heeft genomen ben ik om redenen van mentale gezondheid zelfs compleet vergeten), dan uiteraard nog 14$ vergokken in de slot machines (gelukkig had Katrien niet meer geld bij... ), en dan kwam het pijnlijkste van de hele zaak weer om vier uur opstaan, omdat onze vlucht om 6.30u was, we de auto nog moesten terugbrengen,en de security op Las Vegas airport niet van de simpelste is. Maar zoals je al merkt, we hebben het overleefd, en na een korte tussenstop in Chicago en maar weer eens ambras met het Amerikaanse telefoonsysteem, ben ik er dan toch in geslaagd M.G. te bellen om ons te komen halen. En daarmee besluiten we het verhaal van Katriens vakantie in de VS
Uiteraard was er nog een highlight van de vakantie van Katrien hier. Ik had er al met spanning een aantal weken op zitten wachten, en dan op de terugweg van Toronto was het eindelijk zover : het Nissan-moment, welbekend aan In-de-Gloria fans. Voorzichtigheidshalve ben ik maar niet gestopt, en heb ik ook zeker de deur niet opengedaan ... voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel !
Ik ben vanavond naar Michael Moore's laatste film gaan kijken. Wat kan ik daar nog zoal aan toevoegen ? Michael is een meester-manipulator, en altijd een sucker voor een goed verhaal. Maar deze keer heeft hij zichzelf overtroffen - het resultaat is zo'n hartverscheurend effectieve emotionele rollercoaster dat nagenoeg iedereen snuffend en ogenwrijvend de zaal uitstrompelde. Als ge nu eens *echt* wil weten wat er mis is met dit land, en waarom ge *ongelooflijk* blij moogt zijn dat ge in Belgie woont en niet hier, dan is dit een regelrechte aanrader. http://www.sicko-themovie.com/
Het is er eindelijk van gekomen : de foto's zijn gesorteerd en opgeladen, nu de verhalen nog ...
Op 17 juni vlogen we dus naar Las Vegas. We hadden daar een auto gehuurd om door Arizona en Utah te gaan rondrijden, en het oppikken daarvan verliep vlekkeloos, ondanks het late uur van aankomst. Enige dissonant : de huurprijs van 129$ per week bleek door "taxes en surcharges" eerder 290$ per week te bedragen. Maar allez kom, voor dat geld kregen we dan wel een Chrysler PT Cruiser cabrio. Dat ge die kap toch nooit naar beneden kunt doen omdat ge dan binnen de vijf minuten sterft van uitdroging hadden we op dat moment nog niet echt begrepen. Las Vegas, zoals ge al verstaat, is WARM. Zelfs om elf uur 's avonds is het nog boven de 30 graden. De wilde rit door Vegas naar het hotel is hier gedocumenteerd: http://fotos.telenet.be/2926504231 Vegas, voor wie er nog nooit geweest is, is moeilijk te beschrijven. Het is een soort mengeling van een pretpark en een vakantiedorp, met een atmosfeer die duidelijk ademt "What happens in Vegas, stays in Vegas". Een soort gereguleerde wetteloosheid dus. En dat laatste gaat blijkbaar dubbel op voor bouwvergunningen. Na een wilde nacht in "Binions Horseshoe Casino en Hotel" stonden we 's morgens vroeg op om op onze grote cruise te vertrekken. De temperatuur vroeg 's ochtends is draaglijk (27 graden of zo) zolang ge uit de zon blijft. De kap van de auto is dus ongeveer 10 minuten naar beneden gebleven - op de weg is er natuurlijk geen schaduw.
Ook belangrijk - de hele tocht is te volgen op een deze midag in elkaar gesmurfte kaart - die bevindt zich hier, voor het geval u verloren zou lopen in de beschrijvingen. http://fotos.telenet.be/5912594184 Klik op "ware grootte" om de details van de tocht te kunnen bekijken.
Vegas uitrijden naar het zuiden landt u in Boulder, NV, waar de Hooverdam de laaste uitloper van de Grand Canyon afsluit, en op die manier een watervoorraad en electriciteit creeert voor het hele middenwesten, tot Californie toe. Dat moesten we uiteraard gezien hebben ... en dat kan ook. Gedeeltelijk toch. Behalve de generator-hal is de hele rest van de binnenkant van de dam nu gesloten voor het publiek. De reden is uiteraard 9/11. Er staat ergens een hilarisch bord dat verkondigt dat de huidige veiligheidsmaatregelen niks anders zijn dan de voortzetting van een lange traditie van bescherming van de Hooverdam tegen venietiging. Met zwart-wit fotootjes van troopers die tijdens WOII gestationeerd zijn om een bombardement te verhinderen. Het bord bevindt zich in de fotogalerij - oordeel zelf of dit kan doorgaan voor revisionisme of niet. http://fotos.telenet.be/2927504201
Na de Hooverdam gaat het een tijdje zuidwaarts tot in Kingman, waar dan de oude route 66 vertrekt naar het oosten en de Grand Canyon. http://fotos.telenet.be/2929504243
In Grand Canyon village aan de zuidkant van de canyon aangekomen hebben we snel de tent opgezet, om dan naar de zonsondergang te gaan kijken en onze eerste blik op te vangen van het grootste gat in de aardkorst ter wereld. Dat van die zonsondergang is helaas wel misgelopen - de bus was twee minuten voor wij kwamen aangestruind al vertrokken. De grand canyon is werkelijk onbegrijpelijk groot. Je kan er een hele tijd naar staan kijken, maar dat helpt niet echt om de boodschap te doen doordringen dat de andere kant een kleine 30 kilometer ver weg is. Uiteraard zijn er (veel) foto's. Hier : http://fotos.telenet.be/3920504309 De volgende ochtend hadden we rond 4.15 de wekker gezet (gelukkig is er drie uur tijdsverschil tussen Buffalo en Arizona, waardoor dat nog min of meer menselijk aanvoelde) om ook de zonsopgang mee te maken. We hebben er geen spijt van gehad. Vervolgens hebben we ons een tijdje staan afvragen of het beest dat een stuk dieper in de canyon op een boom zat inderdaad een Californische condor was - en dat bleek wel degelijk zo te zijn. Hoe ziet ge dat ? (grootte is geen criterium, ge kunt dat op die afstand toch niet inschatten) Iedere condor heeft een nummer aan zijn vleugel hangen. Dus als ge een genummerde vogel ziet (in dit geval nr. 10) is het wel degelijk een condor en geen kalkoengier. Vervolgens zijn we gaan wandelen - de canyon in. Die is een goeie 1500m diep, en het is niet onmogelijk, maar wel moeilijk, om op een dag naar beneden te wandelen en weer helemaal naar boven. Vooral niet in een temperatuur die in de schaduw een eind in de 30 bedraagt - en ge wandelt uiteraard niet in de schaduw. Vermits Katrien nog steeds last had van haar achillespees, hebben we dat helemaal niet geriskeerd, en zijn we op een diepte van 630 meter op het Bright Angel Trail gestopt. Toen moesten we natuurlijk ook nog terug naar boven. En toen we uiteindelijk weer boven waren ("Shht ! Wat is dat geluid ?" ..."Mijn ademhaling ..."), waren we eerlijk gezegd blij dat we niet dieper waren gegaan ... Na een koele drink en een stevige maaltijd hebben we dan een tweede pogong ondernomen om op het busje te geraken dat verder reed naar Hermit's rest om vanop een uitstekend uitzichtspunt de zonsondergang te observeren. Samen met ongeveer 300 andere toeristen. Dat leidde soms tot hilarische taferelen, waarbij na het zorgvuldig composeren van een foto van de canyon plots een andere toerist zijn camera twee meter voor de uwe in het midden van het beeld stak. Maar goed, de zonsondergang hebben we inderdaad gezien. De temperatuur stuikt op die hoogte, in tegenstelling tot in Las Vegas, steil naar beneden. We hadden, omdat we dat vorige avond ook al hadden gemerkt, brandhout gekocht, en al snel zaten we dus aan de tent bij een gezellig kampvuur de gebeurtenissen van de dag te herkauwen. Aan het begin van dag 3 zijn we niet om 4 uur opgestaan, maar iets later, om dan in te pakken en een lus te gaan rijden verder oost langs de canyon en de observatietoren, en dan naar het zuiden, naar het Wupatki national monument. Dat zijn Pueblo's (stenen huizen en voorraadschuren) uit de 10e of de 11e eeuw, gebouwd door de lokale indianen, waar in feite erg weinig van geweten is. En dan gaat het over redelijk essentiele dingen zoals "waar kwamen ze vandaan, wat deden ze daar, en hoe leefden ze". Maar goed, die Pueblo's staan er dus nog, en zijn bovendien een stuk slimmer gebouwd dan de hedendaagse Amerikaanse architectuur. Ik zal binnenkort eens een paar foto's opladen waar de verschillende stadia van het bouwen van een huis op worden duidelijk gemaakt. Het komt erop neer dat mijn tuinhuis steviger ineen zit. Enige nadeel van zo'n pueblo: in deuren geloofden ze zo niet. Ge moest dus door een gat in het dak naar binnen klimmen. Foto's natuurlijk : http://fotos.telenet.be/3921504154 Van daar reden we verder zuid naar de Sunset crater (zo genoemd vanwege de kleuren van de zwavelafzettingen op de rand) die ook zo rond 1100 voor de laatste keer is uitgebarsten, en dus een heleboel verse lavastromen heeft achtergelaten. Met daaronder, tot de grote verbazing van de geologen, weer de resten van een indiaans dorp natuurlijk, wat heeft geleid tot de precieze datering van die laatste uitbarsting. En dan tot slot hebben we toch maar besloten om nog een tijdje verder naar het zuiden te rijden om de grootste meteoorkrater ter wereld te gaan bezoeken. Dat was een last minute aanpassing van het programma, omdat ik me de vorige avond plots herinnerde dat die in Arizona lag - dichtbij genoeg blijkbaar om er langs te rijden.
Voor vandaag ga ik het daarbij laten, het vervolg wordt een van de komende dagen online gezet.
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg." Vanavond, na de laatste postersessie, tegen een uur of elf, zakten ik en mijn collega M.P. zoetjesaan af naar de pooltafel, waar een aardig assortiment Denen en een Engelsman, die vanochtend de eerste spreker was geweest, al aan het spelen waren. Na twee minuten zegt de Engelsman ik kwestie: "Wel, ik hoop dat ik mijn zonnebril nog terugvind, want ik ben die vanmorgen ergens kwijtgeraakt." Waarop M.P. en ik natuurlijk een lachstuip krijgen, zodat het even duurt voor we hem kunnen vertellen dat het prof. C. is die zijn zonnebril heeft gejat. Het enige waar we nu op kunnen hopen is dat prof. C. hem niet terug kwijt is gespeeld voor de rechtmatige eigenaar 'm hem morgen kan afhandig maken ...
(dat is dan ook goed afgelopen ...prof. C. was wel een tikje teleurgesteld)
Zo...we zijn weer thuis. Alles is precies volgens plan gegaan tot nu toe, en als alles goed is zit Katrien op dit eigenste moment op het vliegtuig vanuit NY City naar Brussel. Ik zal het verhaal maar weer in stukjes doen, want anders wordt het veel te lang. Ik begrijp nu ook wel dat u allen de voorbije week mijn blog geweldig gemist hebt, maar toch, een bericht van vijf bladzijden op een dag is een beetje veel van het goede. Eerst en vooral, de foto's van Boston. Die vindt u hier: http://fotos.telenet.be/7936714135 De beschrijving van wat we allemaal hebben gezien bevindt zich in het vorige bericht.
Terug in Buffalo - vrijdag- zijn we dan begonnen met een feestje. Katrien had chocolade bij, veel chocolade, en die hebben we dus gesmolten, een ongelooflijke hoop fruit gekocht, en vervolgens iedereen die ik hier ken uitgenodigd voor chocolade fondue - een doorslaand succes, mag ik wel zeggen. http://fotos.telenet.be/7938714189 Zaterdag zijn we naar downtown Buffalo getrokken, en hebben de Naval Yard
bezocht - twee oorlogsschepen en een onderzeeboot die daar al een
tijdje liggen te roesten en dan over het roest weer grijs of zwart
worden geschilderd door vrijwilligers. Met twee man en een paardekop
kunt ge geen schip onderhouden dat normaal een bemanning heeft van 1500
man, toch ? http://fotos.telenet.be/7939714871 's Avonds zijn we gaan eten bij Prof. C., die ons vriendelijk had uitgenodigd voor een barbecue en om te zwemmen in zijn zwembad. Dat was natuurlijk stervenskoud, maar we hebben ons niet laten kennen ! Zondag was verhuisdag voor die arme A.V. die een job heeft aangenomen bij een College in Tennessee. Heel zijn huishouden moest dus een container in, en daar zijn we van een uur 's middags mee bezig geweest tot een uur of acht 's avonds. Uiteraard was het niet de bedoeling dat dat zo lang zou duren, maar kom, de mens is er nu toch maar in geslaagd te verhuizen. Een heel huishouden in vier meter container proppen is niet zo simpel zo blijkt. Hoe doet ge dat dan ? Zo: http://fotos.telenet.be/8930714130 Maandag ben ik gaan - eh- werken, terwijl Katrien aan "home cooking" deed. Dinsdag hebben we gespendeerd aan het bezoeken van respectievelijk de Niagara Falls - nog eens, maar deze keer in het seizoen, met al de bootritjes in full swing, en dus hebben we maar de "Maid of the Mist" genomen om onder de waterval te gaan rondspetteren. Aan te raden, erg plezierig, en vooral ook verfrissend. http://fotos.telenet.be/8931714248 Woensdag dan de Buffalo Zoo, die klein is uitgevallen, maar waar ze erg hun best doen om het hele park herin te richten. Er waren alleszins een paar goeie ideeën. Alle beestjes sliepen wel ongeveer, al leken sommige meer moe dan andere. http://fotos.telenet.be/8933714230 Donderdag was Prof. C. terug van zijn congres en moest ik dus weer gaan werken, maar vrijdag ben ik weer ontsnapt, dit keer naar Toronto, waar we opnieuw de zoo hebben bezocht. Daarvan volgen de foto's volgende keer, na de volgende sorteerronde. (en hier zijn ze dan: http://fotos.telenet.be/5933714321 ) De highlight van de dag in Toronto was zonder meer de zeeberen. Er zwommen er daar drie rond, en we waren netjes op tijd voor de presentatie. Die begon met het voorstellen van de beestjes in kwestie, en een van hen bleek Timo te heten. Ge-intrigeerd (hoeveel zeeberen zijn er die Timo heten ?) zijn we dus achteraf maar gaan vragen of de verzorgers wisten waar die fameuze Timo vandaan kwam ... en inderdaad, het was "a Belgian Zoo". Timo was een van onze eigen zeeberen, waarvan ik en Katrien natuurlijk straal vergeten waren dat hij naar Toronto was vertrokken in 1999. Het was in elk geval een blij weerzien. De zoo in Toronto is netjes ingericht, volgens de moderne standaard, d.w.z. per continent, en ze hebben vooral heel veel plaats, wat niet "zoo" evident is in Zoo Antwerpen ... En dan tot slot zaterdag hebben we ons dan ingepakt en zijn we vertrokken naar Las Vegas. Maar dat is voor de volgende keer, nu is het bedtijd !
New York City dus ...om het met de woorden van "The Voice" te zeggen - the city that never sleeps. Dat viel zo te horen nog betrekkelijk mee. We sliepen in het West Side hotel and hostel - een oud hotel dat volledig onder een laag verf van een centimeter dik zat, met een badkamer per vijf kamers, maar wel schoon en geairconditioned. We hebben onbeschaamd de toerist uitgehangen, en alle typische bezienswaardigheden bezocht : wandelen in Central Park, shoppen op Fifth Avenue, naar de top van het Empire State building, een Broadway show, Wall Street en de Stock Exchange, de oude haven, het Museum of Natural History, Times Square (dat eigenlijk toch niet zo klein was), het Rockefeller Centre, Grand Central Station, en dan natuurlijk als kers op de taart op de allerlaatste ochtend het vrijheidsbeeld, ook binnenin (hoewel je niet meer naar boven mag sinds 11 september - je kan nog wel binnenkijken van in de sokkel) en Ellis Island, het mekka voor de afstammelingen van de immigranten die tussen 1905 en 1926 de VS binnenkwamen. En ik zal zo nog wel een en ander vergeten zijn. Buiten wolkenkrabbers vindt ge ook een gigantische varieteit aan eten in NYC, dus ook dat was geen enkel probleem. De foto's zijn allemaal redelijk mislukt omdat ik ergens op dag twee een vinger op de lens heb gezet en de resulterende vlek dus alle volgende fotos onstsiert tot ik dat eindelijk in de mot had twee dagen later. Nu ja, een vingerafdruk meer of minder ... De fotos van New York City (of althans een selectie) vindt u hier : http://fotos.telenet.be/5977704241 Dan op dag vier tegen de namiddag de auto opgehaald, koelmiddel bijgevuld, en Manhattan uitgereden naar het noorden, richting Boston. Die trip duurde uiteraard langer dan verwacht, maar tegen 10 uur 's avonds waren we er dan toch in geslaagd het hotel 20 mijl ten noorden van Boston te localiseren. Daar waren we zo opgelucht met onze eigen badkamer en de, eerlijk, smaakvol ingerichte kamer, dat Katrien meteen voorstelde om maar daar te blijven en niet na 1 dag door te rijden naar Washington DC. In Boston, we moeten wel wezen, is er meer dan genoeg te zien. Aldus hebben we drie dagen aan een stuk Boston afgedweild, de eerste dag ook letterlijk, want het heeft heel de dag gegoten van de regen, maar we waren gewapend met een goeie paraplu en er zijn een verschrikkelijke hoop museums. Daar is niet altijd erg veel te zien, maar soms gelukkig ook wel. Ik ben er eindelijk min of meer in geslaagd het gat in mijn geschiedenis ("Het ontstaan van de VS") op te vullen. Blikvanger is zonder meer de USS Constitution, een houten oorlogsschip uit 1797 dat nog steeds in actieve dienst is in de US Navy. Al sturen ze het gewoonlijk niet naar Irak en zo. Admiraal Nelson's Victory, die in London in een droogdok lag, was ouder, maar dreef niet meer zelf, en zoals u ongetwijfeld al vernomen heeft is die een paar weken geleden dan ook nog eens volledig afgebrand. Boston zelf doet erg Europees aan , zowel qua architectuur en leeftijd als qua rijgedrag van de Bawhstohnians. We hebben op dag drie dan ook nog het aquarium bezocht. Erg plezierig is de oude markt, drie gebouwen die vol met winkeltjes en eetgelegenheden zitten. Ge kunt er bij wijze van spreken alles eten, van over de hele wereld. En dan tot slot was het terug naar Buffalo, langs de kust van Lake Ontario, het zogenaamde NY Seaway Trail, waar ge voorbij mooie en pittoreske landschappen komt gereden. Bostonfoto's komen de volgende keer aan bod. Wat we allemaal hebben uitgespookt ton we terug in Buffalo waren staat voor volgende keer op het menu, nu vertrekken we in elk geval overmorgenmiddag naar Vegas, om wat rond de Grand Canyon te gaan rijden en zo nog een nationaal park of twee te gaan bezoeken in de buurt.
Hallo iedereen ! Na een afwezigheid van iets meer dan een week, waarin ik met Katrien volslagen onbeschaamd de toerist heb uitgehangen, zijn we weer terug in Buffalo.
Buffalo-NYC is inderdaad een 8 uur rijden, en pogingen om het sneller te doen strandden op snelheidsbeperkingen rond wegenwerken (Fines doubled in workzones ! It's the law !). Bovendien ontdekte ik halverwege de weg naar NYC dat na de zoveelste file door wegenwerken mijn auto verdacht warm begon te lopen - tot op het punt dat er stoom van onder de motorkap kwam. Dat is een Erg Slecht Idee als ge op voorhand al een scheur in uw radiator hebt zitten, want als ge dan druk opbouwt wordt het koelmiddel natuurlijk naar buiten geperst in plaats van braaf binnen te blijven zitten. Inderdaad dus, na 230 mijl, en vlak na deze episode, moest ik koelmiddel bijvullen. De reden voor al de ellende ? Blijkbaar had de electrische ventilator die koele lucht over de radiator zuigt de geest gegeven. Een ongeluk komt nooit alleen zeggen ze ... Maar goed, ik ben dus heelhuids op JFK geraakt, waar Katrien al braaf op mij zat te wachten. De volgende bijzonder rare gebeurtenis was het inladen van de auto met de bagage van Katrien, en het overhandigen van de fles cola die ik plichtsgetrouw had gekocht om de dorstige(n) te laven ... ik haal die dus vanachter mijn autozetel en ik wordt meteen volgesproeid met cola. Het bleek dat er een productiefoutje in de PET fles zat, en dat er dus een piepklein gaatje was ontstaan, waardoor al ongeveer een halve liter cola naar buiten was gesproeid. We hebben dan de fles maar op de parking van de luchthaven laten staan ... Toen kwam de volgende uitdaging : van de parking van de luchthaven naar het hotel geraken. Dat was op het schiereiland Manhattan, en dat betekent dat je dus een brug moet gebruiken. Het was 4 uur 's middags, en dat betekent spitsuur. Het was bovendien gruwlijk heet. Enfin, u raadt het al - na vijf minuten begon de motor warmer te worden dan eigenlijk gezond was ... dus : de verwarming weer volledig open, en zo stapvoets van stoplicht naar stoplicht, heel Manhattan door. We hadden op voorhand een betaalbare parking gelocaliseerd (als ge ooit moet parkeren in NYC : http://www.nycgarages.com/ ) en waren de auto dus in een oogwenk kwijt, op een straat van het hotel. Dat laatste was primitief, doch voldoende comfortabel. Na nog een kort uitje om iets te gaan eten in een Japans restaurant (zeewier, iemand ?) zijn we maar in bed gekropen, want Katrien was begrijpelijkerwijze stikkapot. De volgende ochtend hebben we ons dan in NYC gestort, maar dat zal voor volgende keer zijn, want ondanks het feit dat ik jullie allen zo gruwelijk verwaarloosd heb de voorbije twee weken, moet ik er nu weer vandoor om te gaan werken. Zaterdag vertrekken we naar het midden-westen, en het zal dus waarschijnlijk weer meer dan een week duren voor de volgende update met hoe onze reis naar NYC is afgelopen, sfeerbeelden van Boston, en de tijd hier in Buffalo (Waar ? Oh. Buffalo ...) En foto's - zoals gebruikelijk, die zijn er, maar het zijn er te veel. Uploads binnenkort.
Vorige maandag was in de VS Memorial Day, het equivalent van 11 november bij ons, en ook het onofficiele begin van de zomer, waarop heel de VS zijn of haar zwembad openlegt. Een federale feestdag dus en vakantie, voor iedereen, behalve prof. C's groep. Soms vraag ik mij toch wel af wat voor uilskuikens wij allemaal zijn om te komen werken. Vooral omdat de baas laat uitschijnen dat hij "wel eens zal langskomen" en dan uiteindelijk toch niet opdaagt. Maar goed, zondag had K.M. een monopolyspel gekocht, en we waren dus allemaal (behalve M.G., die gaan kamperen was) uitgenodigd voor fruitsla, ijskreem en monopoly. Allemaal, dat zijn dus K.M. zelf, S-L. Z.. M.P., zijn vrouw Y.P. en ikzelf. Zoals op de fotos (als ik ze ge-upload krijg, want de fotoserver doet lastig) te zien is zaten de grote winnaressen aan de rechterkant, en was S-L. Z. extreem gelukkig met al die kapitalistische overdaad. Hij weigerde wel koppig om iets te verkopen of te ruilen, niettegenstaande dat werkelijk een beter idee zou geweest zijn. De jongens zijn allemaal volledig gepluimd geeindigd, en Y.P. was de grote overwinna(a)r(es).
Wat die bureaucratie uit de titel betreft, vorige week had K.M. gemerkt dat haar personeelskaart van de unief niet werkte bij het proberen binnen te raken van de sportfaciliteiten. Daarover had dus al een hele emailconversatie plaatsgevonden met de verantwoordeijke, die zich al uitvoerig had geexcuseerd, want in eerste instantie was het allemaal hun fout geweest. Dat bleek allemaal nogal simplistisch, want de kaart bleef het hardnekkig niet doen, met alle problemen vandien bij het binnen proberen te komen in de sportfaciliteiten. Tot overmaat van ramp kreeg ze dan vandaag een email van de personeelsdienst, waar in feite instond dat ze haar met kaart en al uit het systeem hadden gegooid. Terrorisme in de VS ? Allemaal nergens voor nodig. Ze helpen het land zelf wel om zeep, meer specifiek door het massaal inhuren van jobstudenten. Het economisch verlies dat daardoor geleden wordt is haast niet te becijferen ...
Maar goed, met al die kaart-perikelen als achtergrond, enter mijn schitterend plan om vandaag eens te proberen tijdens de middagpauze raquetball te spelen (de snellere variant van squash, met een harder botsender balleke, en eigenlijk "no rules" wat betreft waar ge het moogt slaan). Tot overmaat van ramp bleek halverwege de wandeling naar het sportcomplex dat K.M. dan ook nog eens die vermaledijde kaart vergeten was op haar bureau. Dus, bij de ingang mocht ze uiteraard niet binnen, en moest ze naar de balie om te worden "bestempeld" (ge krijgt een stempelke). Daar aangekomen, had ze dus geen kaart, en ook geen identiteitsbewijs, want haar naam staat uiteraard wel in de computer, maar er staat geen fotoke bij, dus de persoon achter de balie kan niet zien of ze is wie ze zegt dat ze is. Vanzelfsprekend begrijpen we allemaal dat een waterdichte identificatie van wie de universitaire sportfaciliteiten wil gebruiken van cruciaal belang is (om te zorgen dat potentiele terroristen niet kunnen trainen in Amerikaanse universiteitsfaciliteiten waarschijnlijk), maar allez, ik zeg dus dat ik haar zonder enig probleem wil identificeren als wie ze is, omdat ik een collega van haar ben, maar dat was helaas onmogelijk. Gelukkig kwam net de verantwoordelijke himself er aan, met wie K.M. dus al een hele emailconversatie achter de rug had over die stomme kaart. Wat had die meneer te zeggen ? "Ja, inderdaad, u ken ik, dus ge moogt daar een stempelke gaan halen. Nu," zegt hij, terwijl hij zich naar mij draait, op doodnormale conversationele toon, "were you giving him a hard time ?" Ik zeg, zoals waarschijnlijk ieder weldenkend mens zou doen, iets in de aard van "Huh, wha ?" Waarop hij braaf herhaalt "Were you giving him a hard time ?" Ik zeg dus dat ik niet begrijp wat hij bedoelt, waarop hij opnieuw herhaalt, dit keer met iets meer nadruk "Were you giving him a hard time ?", waarna hij geduldig blijft wachten met een blik van "Ja, ik ga hier niet weg, en gij ook niet, voor ge mij antwoord hebt gegeven he, vriend". Dat ging nog een tijdje (en, geloof me, zonder zwanzen, toch wel een tiental keer, ondanks interventies van K.M.), tot hij de dikhoofdigheid van die stomme buitenlanders klaarblijkelijk kotsbeu was en tot besluit toevoegde, een twintigtal centimeter van mijn gezicht (het is algemeen geweten in de VS - ook in het Verenigd Koninkrijk trouwens- dat hoe harder ge spreekt, hoe dichter bij het gezicht van buitenlanders, hoe beter ze u over het algemeen verstaan) "You cannot give him a hard time ...these people are students, do NOT give them a hard time." Waarna het onmiddelijk duidelijk was waar het allemaal over ging : de persoon achter de balie. Was I "giving him a hard time" over K.M. die niet binnen mocht ? The law is per slot van rekening the law, geen ID, niet binnen ! De reden voor al de verwarring was uiteraard dat die "persoon" achter de balie waar we het al de hele tijd over hebben een meisje was, en dat naar meisjes over het algemeen niet verwezen wordt met het persoonlijk voornaamwoord "him". Maar kom, 't Zal wel aan mij liggen...
Laat me u allen dan ook even de plannen schetsen voor de komende paar weken. Katrien arriveert op 31 mei in New York, waar ik als alles goed gaat klaar zal staan om haar op te pikken. We blijven drie dagen in New York, en op dag vier rijden we naar Boston. Dag zes wordt haast volledig gespendeerd met naar Washington DC te rijden, en dag 7 spenderen we dan daar. Op dag 8 is het terug naar Buffalo. Eens hier aangekomen geven we de volgende dag een chocolate party (met de chocolade die Katrien meeneemt) en de dag daarna zijn we bij prof. C. uitgenodigd om te komen eten. De volgende vier dagen is prof. C. op congres, en ga ik dus eigenlijk alleen pro forma werken, en in plaats daarvan met Katrien aan sightseeing doen hier. Op zaterdag vliegen we naar LasVegas, waar we ons vakantiebudget in het casino plannen te vervijfvoudigen, alvorens de volgende ochtend naar de Grand Canyon te trekken. Vermits die erg groot is doen we er drie dagen kamperen over om hem te verkennen, en dan rijden we verder naar Monument Valley, Capitol Reef, en misschien Zion National Park omdat iedereen me dat maar blijft aanraden. Dan terug naar Vegas, en vroeg in de ochtend vertrekken naar Buffalo. De laatste nacht spenderen we "thuis", en dan zet ik Katrien weer op het vliegtuig naar Berendrecht (uiteraard is er een directe verbinding Buffalo-Berendrecht, dat had u al begrepen waarschijnlijk). Ik weet niet in hoeverre ik de laptop overal mee naartoe ga slepen, dus misschien zullen de updates redelijk infrequent zijn, maar dat halen we dan later wel weer in. Vandaag zijn we tussen het werk door sportschoenen gaan kopen (op snadalen kunt ge moeilijk tennissen), die gaan uitproberen op de erg fijne gratis courts die hier overal in parken te vinden zijn, en bovendien ook nog naar Shrek 3 gaan kijken. Slecht was hij niet, en er zitten een aantal behoorlijke vondsten in, maar het concept begint een beetje te vermoeien. Niet echt een aanrader dus. Op DVD misschien, tijdens een moment van verbijsterende verveling... En voor de rest is het werk werk werk ... alles moet deze week af ! Deze zomer trappen ook mijn beide roommates het af, Tracy als entertainster/animatrice op een 8-weekse cruise naar Alaska, en Paul op cursus naar Nice (ja, in Frankrijk). Het zal hier dus over de zomer maar stilletjes zijn ...
...en dan hebben we het niet over de volleybal van Tom Hanks in "Castaway", maar wel over het piepkleine dorpje dat vlak naast lake ontario ligt, en waar je als Buffalonian naartoe gaat om van de zonsondergang, een aangenaam diner (met porceleinen borden en echte glazen) en live muziek te genieten (maar van dat laatste waren we niet op de hoogte).
Ge vraagt u werkelijk af of mijn autooke nu echt zo klein is, of of wellicht al die andere auto's zo groot zijn ... in elk geval, toen ik in december terug in Belgie was, ging de terugreis van Zaventem over de E40 gepaard met wild gegiechel van mijn kant: "Ochgot, ziet da camionneke ..."
Vorige zaterdag zijn we gaan wandelen in Zoar Valley, zo'n beetje het alternatieve Niagara Falls voor wie het allemaal wat minder groots ziet. De geologische processen waardoor de vallei is gevormd zijn wel dezelfde - de rotslagen zijn ook dezelfde.
Wel, wij dus vanochtend vroeg met vier (K.M. met rood t-shirt, M.P. en zijn vrouw Y.P.) naar Marineland Canada.
Het is zomer in Buffalo, en in tegenstelling tot de voorbije weken is de temperatuur nu min of meer draaglijk, en kunt ge buitenkomen zonder te smelten.
Ik had er al een paar keer op gealludeerd dat prof. C. ons met de auto naar Salt Lake City wilde sturen. Op woensdagnamiddag was het dus zover. Om 16u zijn we vertrokken, met M.G. achter het stuur voor de eerste 6 uur. Tegen 9 uur zijn we gestopt voor het avondeten, en om 11 uur heb ik het stuur overgenomen. Tegen 2 uur 's ochtends waren we voorbij Chicago, en om 5 uur was het weer over naar M.G., die er echter niet in geslaagd was te slapen terwijl ik reed. Om 7 uur was hij dan ook steendood, en ik ook, dus moest onze Chinese medewerker S-L. Z. het stuur overnemen. Dat wilden we weliswaar tot elke prijs vermijden, omdat we graag de trip wilden overleven (hij rijdt nogal ... speciaal), maar er zat werkelijk niks anders op voor een uur of twee. 
Toen we de meteoorkrater bereikten, hadden we nog ongeveer 15 minuten tijd om hem te bezoeken voor we ten laatste terug moesten beginnen rijden om op tijd aan de noordzijde van de Grand Canyon te geraken. "Twisted Evil"){kind=icon}
Uiteraard was er nog een highlight van de vakantie van Katrien hier. Ik had er al met spanning een aantal weken op zitten wachten, en dan op de terugweg van Toronto was het eindelijk zover : het Nissan-moment, welbekend aan In-de-Gloria fans. Voorzichtigheidshalve ben ik maar niet gestopt, en heb ik ook zeker de deur niet opengedaan ... voorzichtigheid is de moeder van de porceleinwinkel !
Ik ben vanavond naar Michael Moore's laatste film gaan kijken.
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg."
Zo...we zijn weer thuis.
New York City dus ...om het met de woorden van "The Voice" te zeggen - the city that never sleeps. Dat viel zo te horen nog betrekkelijk mee. We sliepen in het West Side hotel and hostel - een oud hotel dat volledig onder een laag verf van een centimeter dik zat, met een badkamer per vijf kamers, maar wel schoon en geairconditioned.
Hallo iedereen ! 
