Het centrum van de aandacht vanavond was de venster in mijn kamer. Ik heb er namelijk het plastic afgehaald dat ze al sinds eind oktober luchtdicht afsluit. Eindelijk, zou ik zo zeggen. Het was hier vandaag 15 graden (Celsius uiteraard) en het voelde echt aan als lente. Nu voel ik me een beetje bedreigd door de wereld buiten, die ik dus al haast zes maanden niet meer had gezien ... Ik heb de venster dan ook meteen open gezet, om precies vijf minuten later me voorbij te hollen om ze weer dicht te smijten, omdat er een onweer losbarstte, en de wind toevallig goed stond om een paar forse emmers water door mijn vers veroverde gat in de muur naar binnen te kieperen. Aan alle goede dingen komt een eind ... Verder ben ik vanmorgen de eerste les van de machine shop course gaan volgen ...op dertig uur tijd leren ze u om met alle machines in de mechanische werkplaats te spelen ...en dit is waarschijnlijk de enige plaats ter wereld waar dat op die manier kan ! En dan tot slot heb ik een ellendig weekend achter de rug, omdat we een beetje aan de diffractometer hadden verbouwd en maar met alles pech bleven hebben ... een computer die er plots anderhalf uur over doet om op te starten, fouten in de software, die allemaal niks te maken leken te hebben met wat we aan het machien hadden gedaan. Na anderhalf uur aan de telefoon met een stel service-engineers vroeg een van hen "de voeding van de detector staat toch aan". Het antwoord was nee. Dat ding heeft een grote groene aan-uit knop, die zich op de rand van de diffractometerkast bevindt, op kniehoogte ... ge kunt al raden wat er dus was gebeurd op een bijzonder verhit moment gedurende de verbouwing ...
Zo, vandaag ben ik precies zes maanden in de VS. Halverwege mijn verbijf hier dus. Vandaag ook weer een verhaaltje om te onthouden. Zoals ge u allen herinnert was een dikke week geleden de uitlaat van onder mijn auto gevallen (allez, afgebroken althans, ze hangt er nog wel aan), wat, op zijn zachtst uitgedrukt, voor een "sportief" geluid zorgt. De prijs van zo'n ding bleek best mee te vallen, en vermits mijn enige nood is dat het er over zes maanden als ik de auto terug verkoop nog redelijk deftig uitziet, kan ik me van kwaliteit niet te veel aantrekken. Aldus, voor 27$ +tax een nieuwe uitlaat gekocht. De oude uitlaat had ik al eens geprobeerd van onder de auto te prutsen, maar dat was mislukt : ze hangt in een soort metalen band vast, en alles is natuurlijk stevig vastgeroest. Vandaag meende ik het nog eens te proberen, en daartoe had ik mijn spuitbus kruipolie mee naar beneden genomen. Vermits ik hier echter geen sleutels heb om aan de bout te draaien waar de metalen band mee vast rond de uitlaat zit, was dat het plan: kruipolie spuiten, en de situatie eens in ogenschouw nemen voor de montage van de nieuwe demper. De oude was uiteraard afgebroken aan de uitlaatpijp, en de klem waar het laatste stukje demper mee aan de uitlaat vasthing, was natuurlijk ook gruwelijk verroest, inclusief de twee bouten die ik moest losmaken om ze eraf te krijgen. Ik lig dus onder mijn auto met de bus kruipolie, en de buurvrouw (ge weet wel, die van het sneeuwruimen) verschijnt in de tuin. "Wat zijt ge aan het doen ?" Ik doe dus de hele uitleg, de verroeste bouten, maar dat ik hier geen gereedschap heb ... "Wat hebt ge nodig ?" ..."Uh", zeg ik, "sleutels". Zij weer : "open sleutels, ringsleutels of dopsleutels ?" Ik zeg dus dat een gewone open sleutel wel zal volstaan. Zij: "metrisch of SAE ?" Ze verdwijnt in de garage en komt terug met een armvol Craftsman sleutels, en een doos dopsleutels van hetzelfde merk. Craftsman is de Rolls-Royce onder het Amerikaans gereedschap. Het spreekt. Je kan het zachtjes horen mompelen: "Kom maar op, miezerige verroeste rotboutjes". Dat boezemt vertrouwen in, zoiets. Die twee armen vol gereedschap waren min of meer evenveel waard als mijn hele auto ook. Goed, onder de indruk van de uitrusting van de buurvrouw, kruip ik weer onder de auto. Ik vecht eventjes met de bout van de uitlaathanger, en godzijdank blijkt dat roestvrij staal te zijn, en dus relatief makkelijk los te komen. Ik denk, "als ik hier nu toch lig, kan ik beter die andere klem ook eens proberen los te maken.". Ik vecht een tijdje met die (niet roestvrijstalen, en dus door het strooizout half opgegeten) bouten, en denk dan, och, laat ik nog maar wat kruipolie spuiten, ik vind dan morgen op het werk wel een sleutel die ik kan gebruiken (ik wist nu ook de maat al), en dan komt dat wel in orde, zo dringend zal het nu ook weer niet zijn. Ik sta dus recht, en buurvrouw vraagt "Gelukt ?" Ik zeg, "Boah..." en doe de hele uitleg. Zij zegt "Een klein momentje." en verdwijnt weer in de garage. Nu had ik veel verwacht, maar wat er vervolgens gebeurde was wel het allerlaatste wat ik voor mogelijk had gehouden. Ze komt terug buiten met een volledig volgroeide compressor met een 100 liter tank (of het equivalent in gallons) en een *pneumatische dopsleutel*. "Hier," zegt ze, "probeer het daar eens mee." Ik kruip weer onder de auto en jaag mezelf de stuipen op het lijf met dat ding, en uiteraard heb ik in no time flat de beide bouten prachtig rondgemaakt, waardoor ik dus morgen op het werk met een andere sleutel ook niks meer kan aanvangen. Dat wordt eraf slijpen ...maar ja, de kans dat ze de volgende dag wel zouden zijn losgekomen was toch minimaal. Ik sta recht en vraag haar wat ze met al dat gereedschap zoal doet. Ik ken professionele mechaniekers die slechter uitgerust zijn dan buurvrouw. Zegt zij: "Och, ik hou gewoon van powertools." Gek, zeg ik u. Knettergek, die Amerikanen ...
De lente is in het land, er beginnen weer meer en meer rare dingen te gebeuren in Buffalo. Gele schoolbussen zijn hier een plaag gedurende de spits. Het is namelijk verboden om ze te passeren als ze kinderen aan het laten uitstappen zijn, ook als dat aan de andere kant van een viervaksbaan met een gescheiden middenberm is. De verkeersopstoppingen zijn dan ook legendarisch. Nu, die schoolbussen worden gerund door privebedrijven, en nu had er onlangs toch een chauffeur en/of begeleider een kind dat in slaap was gevallen per ongeluk niet opgemerkt, was met de gele schoolbus naar de parking gereden, en had ze daar op slot gedaan. Toen het kind wakker werd, was het natuurlijk paniek. Resultaat: de mens die toezicht moest houden op de geparkeerde schoolbussen en de chauffeur zijn allebei ontslagen, want het kind had ocharme drie uur in die bus opgesloten gezeten, en dan moeten er natuurlijk koppen rollen. Tot daar het begin van het verhaal. Maar dit is natuurlijk Amerika. Dat betekent dus dat er aan de top van het bedrijf radertjes aan het werk gaan om een volslagen idiot-proof protocol uit te werken om ervoor te zorgen dat er in't vervolg geen slapende kinderen meer in de bus achterblijven. En zo kwam het dus dat ik aan een rood licht achter een gele schoolbus stond, waar aan de achterruit een geplastifieerd A4 blad hing, aan zo'n zuignapje waar ge normaal keukenhanddoeken aanhangt. "This bus has been checked for sleeping children and is empty." Gewoon gezond verstand volstaat hier duidelijk niet...
