Na een kerstvakantie van twee weken in Belgie, die zo vol zat met iedereen bezoeken dat het wel twee maanden lijkt achteraf (niet dat dat slecht is, integendeel) ben ik gisteren dus maar weer op het vliegtuig gestapt naar mijn home-away-from-home. In zekere zin was het een stuk minder stresserend dan vorige keer, omdat ik nu niet het onbekende instapte, maar gewoon terug naar "huis" ging, met een bed, een kamer, een lab en een auto die ik allemaal ken. Aan de andere kant is het plotseling wel erg lang voor ik Belgie terug zal zien ...tot oktober. Gelukkig komt Katrien op bezoek eind mei, en in de Paasvakantie mijn ouders, zodat het toch niet in een keer negen maanden is dat we ons met Skype zullen moeten behelpen. Wat de reis betrof, die verliep zonder incidenten of te grote vertragingen. Alle vluchten van JFK naar Buffalo vroeger dan de mijne zaten helaas wel vol, dus heb ik wel degelijk 6 uur op de luchthaven zitten wachten. Een zeer groot gedeelte van die tijd heb ik wel gespendeerd met naar huis te bellen. Vorige keer heb ik met een betaaltelefoon op de luchthaven een collect call, of een credit card call, dat wil ik nu kwijt zijn, naar Katrien gemaakt. Ik dacht dat nu weer te proberen om te laten weten dat ik alvast veilig in NY was geraakt, maar om een of andere reden was het gisteren volstrekt onmogelijk om met een van de 6 miljoen telefoons op de internationale luchthaven naar het buitenland te bellen. Only in America ... Als je een internationaal nummer draait met muntjes zegt de telefoon "Too many responses. Goodbye. Goodbye." Bij een credit card call gebeurt er helemaal niets en kom je weer bij het originele menu uit na alles te hebben ingegeven, en bij een collect call zegt hij gewoon "wrong number". De oplossing ? Je koopt t-mobile wireless internet voor 9.99$, en belt via de laptop naar huis met Skype. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je de rest van de dag ook nog wat emails kunt sturen en de tijd doden met surfen op internet.
Tot slot heb ik me heel de reis gedragen als de passagier waar je eigenlijk niet naast wil zitten. Ik heb een gruwelijke verkoudheid, en heb dus niets anders gedaan dan gehoest, gesnuffeld en gesnotterd. Op de transatlantische vlucht was het meisje naast me zo geintimideerd dat ze van heel de reis geen woord tegen me gezegd heeft (hoewel ze Amerikaanse was, wat normaalgezien een ijzeren garantie is op een gesprek), en dat kwam mij goed uit. Aan het einde van de reis zei de flight attendant die de Nederlandse aankondigingen verzorgde "Over een 15-tal minuten zullen we landen op Zaventem". Gelukkig bleek het toch JFK te zijn waar we uiteindelijk terechtkwamen.
Op de vlucht naar Buffalo heeft zelfs mijn gehoest en gesnotter de meneer naast me er niet van kunnen verhinderen een paar woorden met me te wisselen. Gelukkig werd de aandacht al snel afgeleid door de peuter op de stoel aan de andere kant van het gangpad die zo hard aan het wenen was -en bleef- dat hij tegen de tijd dat we aan het begin van de startbaan stonden al het appelsap dat hij voor zijn huilbui had gedronken weer had overgegeven. Ook dat kwam mij goed uit. Ik was toch stokdoof door het drukverschil in mijn oren, dus het gejank deed me niet zo veel. Voor de rest van de reis heb ik dan maar geprobeerd eruit te zien alsof ik elk moment het loodje kon leggen, en de combinatie van die twee dingen heeft er dan voor gezorgd dat de pogingen tot conversatie werden gestaakt. Wat grappige vergissingen door de flight attendants betreft, op de NY-Buffalo vlucht hadden we ook een exemplaar dat een beetje in de war was met haar tijdsbeleving. Bij het uitleggen dat we tiende in de rij stonden voor vertrek zei ze dat het waarschijnlijk een twintig minuten ging duren voor het aan ons was, want er zitten twee seconden tussen twee vertrekkende vliegtuigen. Eh, twee minuten uiteraard. Eens we dan in de lucht zijn duurt de vlucht 54 uur. Maar dat bleek gelukkig ook niet waar te zijn.
Paul was zo vriendelijk me op de luchthaven te komen ophalen, en nadat ik een vijftiental keer "what ?" had gezegd gedurende de rit terug realiseerde ik me dat mijn oren misschien nog steeds niet helemaal over het drukverschil heen waren. Eenmaal in de badkamer thuis had ik een stuk papier om mijn neus in te snuiten, en voila, probleem onmiddellijk opgelost. Alles klonk plotseling twee keer luider.
De take-home message is waarschijnlijk : probeer indien mogelijk niet te vliegen met een zware verkoudheid.
En nu, vermits blijkt dat het labo de 23e december dan toch niet is afgebrand ... aan het werk !
Het heeft de voorbije dagen af en aan wat gesneeuwd, niks ernstigs, maar een paar centimeter, en dan smelt het weer, en ge moet zowiezo iedere morgen uw auto afborstelen.
Op de unief gaat alles -rustig- zijn gangetje, want prof. C. is op vakantie deze week. Een typisch verhaal voor hier : de secretaresse stuurt maandag een mail rond naar de postdocs dat 15 januari een feestdag is, want Martin Luther King day. De hele universiteit is dicht. De dag daarna informeert A.V. haar dat toen hij vorig jaar thuisbleef op MLK day, prof. C. daar erg boos over was. Dus stuurt de secretaresse een mail naar prof. C. met de mededeling dat 15 januari een feestdag is, en of ze de mensen mag meedelen thuis te blijven. Prof. C. antwoordt dat ze zich daar geen zorgen over moet maken, en als we een dag verlof willen nemen, dat iedereen hem dat maar persoonlijk moet vragen. Waarop ze dus een mail terug heeft gestuurd met de vraag of zij thuis mag blijven...
Verder heb ik eindelijk een supermarkt ondekt waar mijn roommates al lang lyrisch over deden, maar die ik nog nooit van binnen had gezien. Het is inderdaad een verademing. Echt brood, veel groenten (zelfs prei !) en nog redelijk betaalbaar ook. Het enige probleem is dat hij een beetje uit de richting ligt. In elk geval kan ik overleven tot ik zaterdag brood kan bakken.
Morgen organiseren we met A.V. en M.P. en zijn vrouw een "Robin Hood Man in Tights" avondje, met Belgisch bier (zorgvuldig meegesmokkeld), en zaterdag houden Paul en Tracy een pokeravond. De cabin fever slaat hard toe...
Zondag dan tenslotte is M.G. terug, ik ga hem ophalen op de luchthaven. Dat wil ook zeggen dat waarschijnlijk we binnenkort een avond met de "United Nations" organiseren (al die Italianen en andere mensen van elders in de wereld weet je wel). Ik kijk er al naar uit, da's altijd erg gezellig.
Jaja, ik heb me gisteren zwaar in het gokken gestort ... Vrienden van Paul en Tracy hadden een pokernight georganiseerd. Zoals alles in Amerika wordt ook dat grondig aangepakt : ze hadden een koffer gekocht (op wieltjes, want loodzwaar) met 1000 pokerchips in vijf kleuren. Er was een tiental man waarvan er in het eerste rondje negen speelden. De inzet was 5$, en de winnaar kreeg dan 30$, de runner-up 15$. Er waren twee mensen waarvoor ze mij gewaarschuwd hadden (card sharks...) maar die namen meteen veel te veel risico en waren al snel uit het spelletje verdwenen. Na een goede twee uur spelen was ik over met nog één iemand anders, waaraan ik dan vervolgens al mijn chips ben kwijtgespeeld. Maar allez, 10 $ gewonnen toch ...en over het feit dat de grote winnares het 16-jarige zusje was van de gastvrouw, dat bovendien nog nooit van haar leven poker had gespeeld, zullen we maar zwijgen Voor het tweede rondje heb ik maar verstek laten gaan, het was al redelijk laat toen. De Robin Hood avond is voorlopig in het water gevallen, omdat een van de drie gasten plots ziek werd en in geen conditie was om belgisch bier te drinken. Volgende vrijdag wellicht. Afgezien daarvan heb ik CD's meegebracht ... een streepje muziek af en toe is wel eens aangenaam, en ik had het wonder boven wonder toch wel gemist. Van Leonard Cohen kan je ook heerlijk depressief worden ... Vanvond M.G. ophalen, en dan vroeg het bedje in, want morgen is de grote dag, "The Return of the Jedi" zo te zeggen, "the Jedi" hier vertolkt door prof. C. En dat op Martin Luther King day.
Hallo iedereen,
Voor het tweede rondje heb ik maar verstek laten gaan, het was al redelijk laat toen.
