Met deze cryptische omschrijving beginnen we alweer aan het volgende krasse verhaal... Uiteraard moet ik daar weer voor wachten tot ik voor een jaar in Amerika woon, maar nu slaag ik er dus in om een oorontsteking op te doen. Op de koop toe wordt ge dat natuurlijk maar gewaar op een vrijdagavond. Zaterdag was zeer vervelend, maar draaglijk, zondag al een stuk minder, vooral omdat het er erg op leek dat af en toe mijn linkeroor gewoon ophield met normaal te functioneren. Koteren met verschillende instrumenten (probeer dit niet thuis ...) leverde geen verbetering op. Zondagmiddag pijnstillers gaan kopen, dat ging werkelijk uitstekend, die dingen hielpen geweldig. Zondagavond dus met Tracy mee naar een soort improvisatietheater, en dan daarna mijn bed in. Geen oog dichtgedaan. Mijn oor zat volledig dicht, produceerde uit zichzelf allerlei onverwachte geluiden, en deed op de koop toe nog zeer ook. Nu vraagt ge u wellicht af "Waarom gaat hij dan niet naar de dokter ?" Wel, het was natuurlijk weekend, en niettegenstaande ik er wel vaag notie van had dat mijn medische verzekering in orde was gebracht, had ik er geen flauw idee van *waar* ik verzekerd was. Dokters hangen hier af van verzekeringsmaatschappijen, en de allereerste stap is dus het bellen van uw verzekering als ge ziek zijt, die u dan een lijst met dokters overhandigt waar ge terecht kunt. Vanmorgen in alle vroegte dus op de unief wat research gaan doen, en te weten gekomen waar ik verzekerd was. Voor alle zekerheid nog maar eens gebeld ook, zodat ze zeker wisten dat ik in het systeem zat, en dan gevraagd waar ik terecht kon. In het "Student welfare centre" op de zuidcampus, zo bleek. Daar kon uiteraard niemand mij vinden, want ik ben helemaal geen student, en ze behandelen alleen studenten. Dan heb ik maar eens goed van mijn oor (sic) gemaakt, en op voorwaarde dat mijn baas een bewijs zou doorfaxen dat ik inderdaad bij hem werkte, wilden ze me dan toch wel behandelen. Voor 99 dollar "subscription fee". Maar daarna is alles gratis, en à volonté, inclusief alle medicijnen die uw hartje begeert, en iedere eventuele volgende consultatie. De dokter was een bijzonder vriendelijke mens, die meteen vroeg wat het probleem was (doen ze dat niet allemaal). Ik zeg dus "mijn linkeroor". Zijn eerste vraag was "zwemt ge ?". Het zal jullie wellicht ook wel opgevallen zijn dat er in de blog regelmatig een referentie naar het zwembad voorkomt ...en inderdaad, daar was dus alle ellende aan te danken. De diagnose : "otitis externa" ...of ontsteking van de gehoorgang. Na het uitspuiten van mijn oren (en het verwijderen van een versteend stuk oorsmeer) was mijn gehoor weer helemaal tip top, de pijn al veel beter, en zowel een lokaal als een systemisch antibioticum later was ik weer zo goed als nieuw. Uiteraard duurde dat allemaal nogal een tijdje, met nog afleidingsmanoeuvres als een brandalarm ertussendoor, en tegen het einde van de behandeling had meneer doktoor me, zoals hier gebruikelijk is, de levenloop van zichzelf, zijn kinderen, en zijn naaste familie in Luxemburg uitgebreid geschetst, en me bovendien suggesties aan de hand gedaan voor niet te missen chocolatiers in NY City. Nu ben ik dus nog een week aan de "happy pills", maar ik vermoed dat ik nu in elk geval vannacht weer zonder problemen zal kunnen slapen. Wat een opluchting ...
Of Thanksgiving natuurlijk, de dag waarop alle Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat ze hebben, en een van de drie "echte" feestdagen. Oorspronkelijk is het de dag waarop de Founding Fathers de oorspronkelijke bewoners van het continent ontmoetten. Ik neem aan dat ze daar erg blij en/of dankbaar om waren. Waar de Indianen dan precies blij om moesten zijn is altijd een beetje een open vraag gebleven. Behalve dat is het ook de "busiest travel day of the year". Iedereen wil Thanksgiving bij de familie doorbrengen, wat resulteert in 62 miljoen Amerikanen die naar een ander stuk van de VS reizen, liefst per vliegtuig. Thanksgiving wil ook zeggen dat alles - wel, bijna alles, want er zijn natuurlijk altijd weer uitzonderingen- dicht is, en dat iedereen kalkoen en pumpkin pie eet. Het is ook de enige dag in het jaar dat vele Amerikanen koken. Dat leidt to erg aandoenlijke radioprogramma's over keukenproblemen, en vooral 1000-en-1 manieren om een kalkoen klaar te maken. Degene die ik tot nu toe het best heb weten te apprecieren was de "butterfly method". Eerst wordt -uiteraard live on air- chirurgisch de ruggegraat verwijderd (gezellige vleesschaar-geluiden en krakende en brekende ribben), daarna neemt ge een rubber hamer van een kilo, en ge slaat (hartverscheurend klef gemep) het borstbeen aan beide kanten plat. Een op dergelijke wijze behandelde kalkoen heeft blijkbaar slechts de helft van de tijd nodig om gaar te worden. Smakelijk. Sinds vorige week donderdag (een week voor Thanksgiving) is het kerstseizoen hier ook begonnen. Dat betekent dat de helft van de radiostations voor de komende zes weken continu kerstliedjes draaien, en alle vijf minuten hus Season's greetings overbrengen. Ongelooflijk ergerlijk, vooral omdat het hier nog maar eens schitterend weer is en er hoegenaamd geen sneeuw te bespeuren valt. Het repertoire aan kerstliedjes is hier duidelijk veel groter dan bij ons, en de reden daarvoor is dat alle slechte nummers gewoonlijk niet gedraaid worden op Belgische radiostations. Hebben wij dat eigenlijk, kerst-radio ? Ik ben er mij in elk geval niet van bewust. (allez, kom, een voorbeeldje ...
exerpt from "Grandma got run over bij a reindeer"
When we found her Christmas morning, at the scene of the attack, she had hoof-prints on her forehead, and incriminating Claus marks on her back.)
Uiteraard zou Amerika Amerika niet zijn als er geen commerciele invalshoek kon gevonden worden om de situatie weer maar eens uit te buiten. Nu iedereen na een week kerstliedjes en een hele dag kalkoen eten goed gaar is, is het "kerst shopping seizoen" officieel begonnen, met 31 business days tussen Thanksgiving en Kerst. Dat is een dag meer dan vorig jaar, dus de omzet wordt hoger geprojecteerd. In Amerika moet altijd alles meer en hoger zijn dan de vorige keer, weet je wel. Maar goed, er is hier dus een stapel folders van een halve meter hoog in de bus gevallen, zie http://fotos.telenet.be/8808694119 Dat is de "dark side" van Thanksgiving : op zogenaamde "Black Friday" houden de winkels grote uitverkoop, en kunt ge dingen kopen voor ongelooflijke prijzen. Een laptop voor 200$. Een externe harde schijf van 400GB voor 100$. Er zitten nog een aantal voorbeeldjes in de fotofolder. De meeste winkels gaan dan ook om 5 of 6 uur 's morgens open, en de speciale aanbiedingen zijn geldig tot 11 uur. Tegen dan is alles natuurlijk al lang weg, want er zijn bijvoorbeeld drie exemplaren per winkel aanwezig van het fameuze waanzinnig goedkope item. En vermits er al vanaf middernacht mensen staan aan te schuiven aan de ingang, is de kans om een echt koopje te pakken te krijgen minimaal. Maar allez, de Amerikanen zijn er blijkbaar gek op om een hele nacht te gaan staan aanschuiven, of om om 4 uur op te staan, en er wordt ook regelmatig gevochten in de rij, want voorsteken mag natuurlijk niet...een hoogdag voor de ordehandhavers dus. Mijn Thanksgiving dan : vermits S.Z. al de hele week de diffractometer bezet houdt met een experimentje, dacht ik vandaag te gaan werken. Dat is er niet van gekomen, na een korte telefonische verificatie dat hij 'm nog steeds nodig had. Tracy had me uitgenodigd bij haar ouders voor het Thanksgiving dinner (Uiteraard kalkoen, erwten uit blik, mais uit blik, verse boontjes, drie soorten puree, ... en als toetje chocolade, custard, appel en pumpkin pie). Aanwezig waren ondergetekende, Tracy zelf en de ouders, de gekke tante Katie, die 200kg weegt en een snor en baard heeft, en broertje Jeff, die ze niet alle vijf op een rij heeft. Interessant tijdens het eten was de eetgewoonten in de VS te observeren. Terwijl bij ons iedereen een mes en een vork gebruikt, eten ze hier met een vork en hun vingers. Katrien had me nog op het hart gedrukt vooraleer ik vertrok om deftig te eten als er mensen bij waren. Ik kan haar bij deze geruststellen dat dat geen enkel probleem was, noch in de toekomst zal zijn. Tracy's familie woont ergens in Zuid-Buffalo, in een gedeelte dat net van mijn kaart afvalt. Helaas merkte ik dat pas toen ik al halverwege was, maar ik ben er niettemin in geslaagd door navigatie met behulp van de beschikbare hemellichamen toch terecht te komen waar ik moest zijn. En zelfs maar tien minuten te laat. Het diner was om 4 uur, tegen 6 uur hadden we dus gedaan met eten, en terwijl Tracy slingers kerstlichtjes assembleerde (ge begint met een rode, witte en groene slinger, en maakt uiteindelijk drie wit-rood-groene) hebben we naar "Herbie, the Love Bug" gekeken. Tegen 8 uur ging "Narnia : the lion, the witch and the wardrobe" beginnen en was ik het beu, dus trachtte ik naar huis te rijden. Helaas kwam er tegen dan een dikke mist opzetten, en vermits hier nauwelijks straatverlichting is, ziet ge werkelijk geen steek, want de koplampen van de auto maken het alleen nog maar erger. Bovendien waren er geen hemellichamen zichtbaar. Ik heb dus een uur en een kwartier lang werkelijk iedere verkeerde afslag genomen, en iedere juiste afslag gemist, om dan uiteindelijk even ver in het Noorden te eindigen als van waar ik in het Zuiden vertrokken was. Maar toen zag ik een bekende straatnaam, en eens dat gebeurt is het enige wat ge moet doen de straat in de juiste richting volgen om terecht te komen. Zo gedacht, zo gedaan, het is nu half tien, en ik zit knus achter de laptop te typen. Wat de koopjes betreft: de K-mart achter onze hoek was een van de "uitzonderingen" vandaag, en dus open, en ze hadden speciaal voor vandaag een grote sale van hun beds-in-a-bag. Ik heb me dus een extra queen size bed-in-a-bag aangeschaft voor $29.99 i.p.v. $79.99. Die externe harde schijf van 400GB die ik wel zag zitten voor $99 bleek enkel te koop in een winkel die niet in een radius van 50 mijl rondom Buffalo te vinden is. Jammer. Ik zou waarschijnlijk toch niet om 4 uur uit mijn bed gekomen zijn...
Niet alle Amerikanen zijn gek, maar sommigen zijn wel gekker dan anderen ... M.G. draaide vandaag in het labo - de kerstmuziek eindelijk zat - de radio naar een of ander rockstation. Er is hier sinds de parlementsverkiezingen natuurlijk veel debat op de radio en tv over Irak en hoe men dat nu in vredesnaam gaat oplossen - of zich laten oplossen. De simpleton die op dat rock-radiostation de presentatie doet, had na het eerste liedje zo zijn eigen idee daarover. Dit is letterlijk de boodschap die hij de luisteraars meegaf: "Sinds vandaag zijn we langer betrokken in de oorlog in Irak dan we aan Wereldoorlog 2 hebben meegedaan. Wereldoorlog 2 hebben we beeindigd met een "one big badass bomb". Misschien is het tijd om dààr eens aan te beginnen denken." Alstublieft.
Of Thanksgiving natuurlijk, de dag waarop alle Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat ze hebben, en een van de drie "echte" feestdagen. Oorspronkelijk is het de dag waarop de Founding Fathers de oorspronkelijke bewoners van het continent ontmoetten. Ik neem aan dat ze daar erg blij en/of dankbaar om waren. Waar de Indianen dan precies blij om moesten zijn is altijd een beetje een open vraag gebleven.
