Ik kan het niet nalaten weer een extreem Amerikaans moment van vanavond met u te delen. Ik sta dus in de keuken deeg te kneden voor mijn brood van morgen (voor diegenen onder u die niet van het begin gevolgd hebben, ja, ik bak mijn eigen brood hier) als Paul's telefoon gaat. Hij voert een gesprek van ongeveer vijf minuten, en stuift dan voorbij mij de keuken uit, roepend "Ik ga met mijn vriend(in ?) een wandelingetje maken !" Ik kneed, omgeven door de plots ingetreden rust tevreden verder, als ik luttele seconden later op de oprit zijn auto hoor starten en wegrijden. Ligt dat nu aan mij dat ik dat een beetje vreemd vind ?
