Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg." Vanavond, na de laatste postersessie, tegen een uur of elf, zakten ik en mijn collega M.P. zoetjesaan af naar de pooltafel, waar een aardig assortiment Denen en een Engelsman, die vanochtend de eerste spreker was geweest, al aan het spelen waren. Na twee minuten zegt de Engelsman ik kwestie: "Wel, ik hoop dat ik mijn zonnebril nog terugvind, want ik ben die vanmorgen ergens kwijtgeraakt." Waarop M.P. en ik natuurlijk een lachstuip krijgen, zodat het even duurt voor we hem kunnen vertellen dat het prof. C. is die zijn zonnebril heeft gejat. Het enige waar we nu op kunnen hopen is dat prof. C. hem niet terug kwijt is gespeeld voor de rechtmatige eigenaar 'm hem morgen kan afhandig maken ...
(dat is dan ook goed afgelopen ...prof. C. was wel een tikje teleurgesteld)
Het is er eindelijk van gekomen : de foto's zijn gesorteerd en opgeladen, nu de verhalen nog ...
Op 17 juni vlogen we dus naar Las Vegas. We hadden daar een auto gehuurd om door Arizona en Utah te gaan rondrijden, en het oppikken daarvan verliep vlekkeloos, ondanks het late uur van aankomst. Enige dissonant : de huurprijs van 129$ per week bleek door "taxes en surcharges" eerder 290$ per week te bedragen. Maar allez kom, voor dat geld kregen we dan wel een Chrysler PT Cruiser cabrio. Dat ge die kap toch nooit naar beneden kunt doen omdat ge dan binnen de vijf minuten sterft van uitdroging hadden we op dat moment nog niet echt begrepen. Las Vegas, zoals ge al verstaat, is WARM. Zelfs om elf uur 's avonds is het nog boven de 30 graden. De wilde rit door Vegas naar het hotel is hier gedocumenteerd: http://fotos.telenet.be/2926504231 Vegas, voor wie er nog nooit geweest is, is moeilijk te beschrijven. Het is een soort mengeling van een pretpark en een vakantiedorp, met een atmosfeer die duidelijk ademt "What happens in Vegas, stays in Vegas". Een soort gereguleerde wetteloosheid dus. En dat laatste gaat blijkbaar dubbel op voor bouwvergunningen. Na een wilde nacht in "Binions Horseshoe Casino en Hotel" stonden we 's morgens vroeg op om op onze grote cruise te vertrekken. De temperatuur vroeg 's ochtends is draaglijk (27 graden of zo) zolang ge uit de zon blijft. De kap van de auto is dus ongeveer 10 minuten naar beneden gebleven - op de weg is er natuurlijk geen schaduw.
Ook belangrijk - de hele tocht is te volgen op een deze midag in elkaar gesmurfte kaart - die bevindt zich hier, voor het geval u verloren zou lopen in de beschrijvingen. http://fotos.telenet.be/5912594184 Klik op "ware grootte" om de details van de tocht te kunnen bekijken.
Vegas uitrijden naar het zuiden landt u in Boulder, NV, waar de Hooverdam de laaste uitloper van de Grand Canyon afsluit, en op die manier een watervoorraad en electriciteit creeert voor het hele middenwesten, tot Californie toe. Dat moesten we uiteraard gezien hebben ... en dat kan ook. Gedeeltelijk toch. Behalve de generator-hal is de hele rest van de binnenkant van de dam nu gesloten voor het publiek. De reden is uiteraard 9/11. Er staat ergens een hilarisch bord dat verkondigt dat de huidige veiligheidsmaatregelen niks anders zijn dan de voortzetting van een lange traditie van bescherming van de Hooverdam tegen venietiging. Met zwart-wit fotootjes van troopers die tijdens WOII gestationeerd zijn om een bombardement te verhinderen. Het bord bevindt zich in de fotogalerij - oordeel zelf of dit kan doorgaan voor revisionisme of niet. http://fotos.telenet.be/2927504201
Na de Hooverdam gaat het een tijdje zuidwaarts tot in Kingman, waar dan de oude route 66 vertrekt naar het oosten en de Grand Canyon. http://fotos.telenet.be/2929504243
In Grand Canyon village aan de zuidkant van de canyon aangekomen hebben we snel de tent opgezet, om dan naar de zonsondergang te gaan kijken en onze eerste blik op te vangen van het grootste gat in de aardkorst ter wereld. Dat van die zonsondergang is helaas wel misgelopen - de bus was twee minuten voor wij kwamen aangestruind al vertrokken. De grand canyon is werkelijk onbegrijpelijk groot. Je kan er een hele tijd naar staan kijken, maar dat helpt niet echt om de boodschap te doen doordringen dat de andere kant een kleine 30 kilometer ver weg is. Uiteraard zijn er (veel) foto's. Hier : http://fotos.telenet.be/3920504309 De volgende ochtend hadden we rond 4.15 de wekker gezet (gelukkig is er drie uur tijdsverschil tussen Buffalo en Arizona, waardoor dat nog min of meer menselijk aanvoelde) om ook de zonsopgang mee te maken. We hebben er geen spijt van gehad. Vervolgens hebben we ons een tijdje staan afvragen of het beest dat een stuk dieper in de canyon op een boom zat inderdaad een Californische condor was - en dat bleek wel degelijk zo te zijn. Hoe ziet ge dat ? (grootte is geen criterium, ge kunt dat op die afstand toch niet inschatten) Iedere condor heeft een nummer aan zijn vleugel hangen. Dus als ge een genummerde vogel ziet (in dit geval nr. 10) is het wel degelijk een condor en geen kalkoengier. Vervolgens zijn we gaan wandelen - de canyon in. Die is een goeie 1500m diep, en het is niet onmogelijk, maar wel moeilijk, om op een dag naar beneden te wandelen en weer helemaal naar boven. Vooral niet in een temperatuur die in de schaduw een eind in de 30 bedraagt - en ge wandelt uiteraard niet in de schaduw. Vermits Katrien nog steeds last had van haar achillespees, hebben we dat helemaal niet geriskeerd, en zijn we op een diepte van 630 meter op het Bright Angel Trail gestopt. Toen moesten we natuurlijk ook nog terug naar boven. En toen we uiteindelijk weer boven waren ("Shht ! Wat is dat geluid ?" ..."Mijn ademhaling ..."), waren we eerlijk gezegd blij dat we niet dieper waren gegaan ... Na een koele drink en een stevige maaltijd hebben we dan een tweede pogong ondernomen om op het busje te geraken dat verder reed naar Hermit's rest om vanop een uitstekend uitzichtspunt de zonsondergang te observeren. Samen met ongeveer 300 andere toeristen. Dat leidde soms tot hilarische taferelen, waarbij na het zorgvuldig composeren van een foto van de canyon plots een andere toerist zijn camera twee meter voor de uwe in het midden van het beeld stak. Maar goed, de zonsondergang hebben we inderdaad gezien. De temperatuur stuikt op die hoogte, in tegenstelling tot in Las Vegas, steil naar beneden. We hadden, omdat we dat vorige avond ook al hadden gemerkt, brandhout gekocht, en al snel zaten we dus aan de tent bij een gezellig kampvuur de gebeurtenissen van de dag te herkauwen. Aan het begin van dag 3 zijn we niet om 4 uur opgestaan, maar iets later, om dan in te pakken en een lus te gaan rijden verder oost langs de canyon en de observatietoren, en dan naar het zuiden, naar het Wupatki national monument. Dat zijn Pueblo's (stenen huizen en voorraadschuren) uit de 10e of de 11e eeuw, gebouwd door de lokale indianen, waar in feite erg weinig van geweten is. En dan gaat het over redelijk essentiele dingen zoals "waar kwamen ze vandaan, wat deden ze daar, en hoe leefden ze". Maar goed, die Pueblo's staan er dus nog, en zijn bovendien een stuk slimmer gebouwd dan de hedendaagse Amerikaanse architectuur. Ik zal binnenkort eens een paar foto's opladen waar de verschillende stadia van het bouwen van een huis op worden duidelijk gemaakt. Het komt erop neer dat mijn tuinhuis steviger ineen zit. Enige nadeel van zo'n pueblo: in deuren geloofden ze zo niet. Ge moest dus door een gat in het dak naar binnen klimmen. Foto's natuurlijk : http://fotos.telenet.be/3921504154 Van daar reden we verder zuid naar de Sunset crater (zo genoemd vanwege de kleuren van de zwavelafzettingen op de rand) die ook zo rond 1100 voor de laatste keer is uitgebarsten, en dus een heleboel verse lavastromen heeft achtergelaten. Met daaronder, tot de grote verbazing van de geologen, weer de resten van een indiaans dorp natuurlijk, wat heeft geleid tot de precieze datering van die laatste uitbarsting. En dan tot slot hebben we toch maar besloten om nog een tijdje verder naar het zuiden te rijden om de grootste meteoorkrater ter wereld te gaan bezoeken. Dat was een last minute aanpassing van het programma, omdat ik me de vorige avond plots herinnerde dat die in Arizona lag - dichtbij genoeg blijkbaar om er langs te rijden.
Voor vandaag ga ik het daarbij laten, het vervolg wordt een van de komende dagen online gezet.
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg."
