Daar zijn we weer, gisteren in korte broek en sandalen van het vliegtuig gestapt in Buffalo ...dat was even schrikken. Het is hier 12ºF, of rond de -11ºC. De vakantie, en Puerto Rico in het algemeen, waren fantastisch, zolang ge maar wegblijft uit de steden. Het is echt een geweldig idee om aan het einde van de winter een paar dagen zon te gaan opslurpen in een tropisch paradijs. Het was geeneens echt te warm, maar een graad of 26, en ook niet echt vochtig. Wat hebben we dan zoal gedaan ? In afwachting van het arriveren van Katrien was ik de auto in ontvangst gaan nemen, en met knikkende knietjes op zoek gegaan naar de camping voor de eerste nacht. Dingen plannen in PR is een beetje een uitdaging, vermits ge nooit weet 1) of de camping eigenlijk wel een camping is, 2) of de camping dan ook open is, 3) wannéér dan precies de camping open is. Daar komt dan nog bij dat ze per definitie nooit de telefoon opnemen. Dus, gearriveerd in Luquillo de camping gevonden, en ja hoor, potdicht. De meneer die daar rondliep liet weten dat kamperen toegestaan was, van 9 uur 's ochtends tot 5 uur 's middags. En nu was het half 6. Waar ge nu overdag een tent voor nodig hebt ging enigszins aan mij voorbij, maar allez, ik mocht toch niet binnen. Dat zette natuurlijk ook de rest van de vakantie op losse schroeven, want alle zogezegde campgrounds waren eigendom van de Compania de Parques Nacionales, die deze camping ook uitbaatte. Maar goed, enig paniekerig gegraaf in mijn papieren later een hotel gevonden in Luquillo, en de stad ingereden. De eerste de beste rondhangende jeugd aangesproken (die Engels bleken te spreken met een zwaar Frans accent, meteen punten gescoord en mijn Frans nog eens kunnen luchten), die mij meteen feilloos wisten te vertellen waar ik dat hotel kon vinden (straatnamen bestaan niet in PR, alle wegen hebben nummers, en de huizen duidt ge aan door de mijlpaal aan te geven waar ze zich bevinden - nodeloos te zeggen dat dat voor de meeste online routeplanners te moeilijk is, en dat maakt instant-navigatie zonder langdurig getuur op kaarten dan weer een stuk moeilijker). Het hotel bleek mee te vallen, dus dan maar Katrien gaan ophalen op de luchthaven, en vroeg in bed gekropen, want we waren allebei al van erg vroeg op en steendood. De volgende ochtend uitgeslapen op weg gegaan naar Fajardo - om zeker te verifieren of de camping voor de volgende nacht ook enkel in de fantasie van de CdPN bestond, en indien niet, of ge er ook echt kon kamperen. En ja hoor, dat bleek te kunnen ! De enige voorwaarde was wel dat ge voor 6 uur 's avonds arriveerde, want dan deden ze de poort op slot en kon ge niet meer binnen of buiten. Al deze campings zijn eigenlijk "balnearios", badplaatsen dus, met een strand, palmen, barbecues, zitbankjes, wc's en douches. Gerustgesteld trokken we dus op weg naar "El Yunque", het nationaal regenwoud, dat al sinds de 16e eeuw beschermd is en dus een echt stuk ongerept Caraibisch regenwoud vertegenwoordigt. Na voldoende gewandeld te hebben, en uitgerust te hebben bij diverse watervallen, zijn we dan maar shoppingcenter-waarts gekeerd, want we moesten eten inslaan voor de volgende twee dagen, die we wilden doorbrengen op Culebra, een ander kleiner eiland ten oosten van Puerto Rico, dat geroemd wordt omdat het het mooiste strand van de Caraiben zou bezitten. Iets te lang getreuzeld echter in het shoppingcenter, en plotseling was het 5.25u, terwijl het hek van de camping om 6.00u dicht zou gaan, en we nog geen avondeten hadden. Stommelings een pizzahut binnengestapt, en natuurlijk duurt het dan nog 20 minuten voor de pizza klaar is ook, terwijl hij al wel betaald is, dus was het 10 voor 6 voor we met gierende banden de parking afscheurden op weg naar de camping ... waren we nog voor 6 uur daar? En zo ja, ging de camping inderdaad pas om 6 uur dicht? In het volgende bericht kom je het te weten ... stay tuned !
Voor we verder gaan, eerst even de link naar de foto's. Wees gewaarschuwd : het zijn er 326, en dan hebben we er nog meer dan 250 uitgelaten.
http://fotos.telenet.be/1935314197
...gelukkig kwamen we inderdaad met drie minuten tijd over aan het hek van de camping aan, waar de vriendelijke meneer ons binnenliet na ons parking voor 2 dagen afhandig te hebben gemaakt, en de deur bij wijze van spreken achter onze rug dichtsloeg. Al onze rommel meegesleept naar binnen (inclusief de pizza) en na die soldaat te hebben gemaakt de tent opgezet. Ondertussen hadden we al door dat de volledige camping vol mieren zat, en die beestjes hadden duidelijk honger, want ze gingen er niet alleen vandoor met de kruimels van de pizza, ze beten ook in uw benen als ge te lang op een plek bleef staan. De tent hebben we dus hermetisch afgesloten gehouden. Toen werd het donker natuurlijk, en die avond was er een maansverduistering bij maansopkomst. We hebben dus de maansverduistering uitgezeten op het strand, al fotograferend, en dan waren we tegen een uur of acht zo steendood dat we maar in ons bed gekropen zijn. Een poging te lezen bij het licht van de nieuwe "laad-mij-om-het-even-waar-op" LED lantaarn werd al snel in de kiem gesmoord door dichtvallende oogjes. De volgende ochtend werden we gewekt door een meneer in een golfkarretje, die ons vertelde dat we vanaf 9.30u konden betalen in het kantoortje. Helaas vertrok de ferry naar, Culébra, het paradijselijk eiland waar we naartoe wilden, om 9 uur, dus zat er niks anders op dan de arme man ter plekke te betalen, en als gunst daarvoor te vragen dat hij de nooduitgang van de parking voor ons opendeed zodat we konden ontsnappen na al onze rommel zorgvuldig herverpakt te hebben, want de auto kon niet mee. Om 8 uur reden we dus naar Fajardo centrum, waar een fijne parking is voorzien precies voor mensen die hun auto willen achterlaten en naar een van de eilanden trekken. Er is de keuze tussen Culebra en Vieques. Culebra is duurder, kleiner en ook minder bewoond. Het heeft wel een illustere geschiedenis, is in 1493 bezocht door Cristobal Colon, en vervolgens drie eeuwen gebruikt als piratennest. Bovendien bevindt er zich het mooiste strand in de Caraiben, Flamenco beach. Daar moesten we dus zijn, tenandere omdat ge daar ook kunt kamperen (weer met het hart in de keel natuurlijk ...) Na anderhalf uur Atlantische deining achter de kiezen, kwamen we aan in het schattige haventje dat bij Dewey hoort, de nederzetting op Culebra. Maar het was natuurlijk zondagochtend, wat betekent dat heel Fajardo mee op die ferry zat, om een dag aan het strand te komen spenderen. Zo kwam het dus dat we nog een twintig minuten met al onze rommel in Dewey hebben zitten wachten, tot de "publicos" (een soort uit de kluiten gewassen taxis) een paar keer heen en weer naar Flamenco beach waren gereden, en uiteindelijk ook ons en onze bagage voor 2$ per persoon daar konden afzetten. Tot onze immense opluchting was kamperen hier wel goed georganiseerd, en voor 20$ per nacht (!) kon ge gebruik maken van de toiletten, drinkwater, douches, en welja, van het mooiste strand in de Caraiben. Dat ge daar dan een onnozel geel armbandje voor moest dragen, en de douches vanwege de droogte gesloten waren, tot daar aan toe. Met het drinkwater en een plastieken fles kunt ge u ook douchen ... Wij dus al ons eten en de tent daarnaartoe gesleept en opgezet, geluncht, en de eerste cruciale herinpakkings-vergissing bemerkt: bestek vergeten. Dan zonnecreme op, en de hele middag op het strand en in het water gaan spelen, duikbril gekocht om een beetje van het koraal en de bijbehorende aquariumvissen te kunnen genieten, uiteraard daarna vergeten weer zonnecreme op te doen, en lelijk verbrand, om tenslotte na het avondeten bij zonsondergang nog eens heel het strand af te wandelen. Nu hoor ik u denken (als ge de fotos hebt bekeken tenminste), wat doet die tank daar op het strand? Gezien Puerto Rico een territory is van de VS, hebben de Puerto Ricanen niks te vertellen over wat het Amerikaanse leger op hun grondgebied doet. Daarom is Culébra als "onbewoond eiland" tot de late jaren 70 gebruikt als target practice voor luchtbombardementen. De tanks zijn dan maar achtergelaten als memento. De Puerto Ricanen zijn daar nog altijd behoorlijk boos over, over dat bombarderen ... Voor meer informatie over het eiland(je) zie http://en.wikipedia.org/wiki/Culebra,_Puerto_Rico Dan maar weer vroeg in bed gekropen na een vergeefs leesexperiment bij kaars- en lamplicht, voor weer een volgende spannende dag in het fascinerende Puerto Rico ...
De volgende ochtend werd Katrien (overigens volledig onkarakteristiek, mag ik daar wel aan toevoegen) wakker om 6.30 uur, en ze ging dan maar aan het strand zitten wachten tot ik ook op wa,s een drie kwartier later. Binnen de korste keren had ze een local aan de hand, Steve. (De meeste Culebrenses komen uit de VS natuurlijk, en zijn in feite meestal drugssmokkelaars). Steve was bijzonder opgetogen over Katrien, en bovendien, zo bleek na niet al te lang converseren, ook nog ladderzat van het feestje van de voorbije nacht. Beste quote van het gesprek: (achteroverleunend in het spierwitte koraalzand, met de ogen halfdicht tegen de opkomende zon) "ah, I hate my life !" Na mijn ontbijt besloten we dan maar te gaan wandelen, omdat ik geintrigeerd was door het volgende strand ten oosten van Flamenco beach. We hadden er de vorige avond over gedacht om te proberen over de rotsen op de kaap naar de andere kant te klimmen, maar Steve verzekerde ons dat dat niet zou kunnen, omdat de golven iets te woest waren en we waarschijnlijk een gruwelijke dood zouden sterven. Dat plan werd dus afgevoerd, omdat het niet kaderde in het verdere geplande verloop van de vakantie. Het probleem was dat er naar het "volgende strand" geen wegen op de kaart stonden. http://maps.google.com/?ie=UTF8&om=0&z=13&ll=18.3133,-65.290375&spn=0.078224,0.160675 Bovenaan de kaart is Flamenco beach uiterst links aan de inham, het volgende strand is Resaca beach, en tussen de twee stranden ligt een soort bergkam van een meter of 200. Het weggetje rechts van de inham loopt bovenop de berg, en dat leek ons de beste aanpak om op dat fameuze volgende strand te geraken. We zijn dus rond de lagune gewandeld en die weg ingeslagen, om dan na een meter of 500 op een bord te stoten dat zei dat dit privaat terrein was. Brave modelburgers als we zijn (allez, Katrien toch) draaiden we dan maar terug, en wandelden we verder naar Dewey (bevindt zich op de kaart onder het woord Culebra), waar we een supermarktje vonden dat goddank aftersun verkocht, straf spul, met menthol en lidocaine. Nog religieuzer gesmeerd/gespoten in het vervolg, wat souvenirs gekocht, en dan beginnen terugwandelen. De eerste straat rechts ingeslagen (het lege stuk linksboven de baai waaraan Dewey ligt is het vliegveld), en vervolgens recht naar boven gewandeld (ook letterlijk, het hoogteverschil is 150 meter) in de hoop dat de weg die daar loopt ons dichter bij het strand zou brengen. Na een hoop gehijg en gevloek namen we even een pauze omdat we bij een bord waren aangekomen (Peligro!) dat leek te suggereren dat er wat verder onontplofte bommen uit het wegdek staken. Vermits me dat nogal sterk leek, maar ik zodanig buiten adem was dat ik Katrien daar niet van kon overtuigen, hebben we daar efkes op een muurke gezeten, waarop we prompt voorbijgestoken werden door vier vette amerikanen in een jeep. Na daar nog tien minuten gezeten te hebben en ik Katrien had overtuigd dat het uitblijven van een gedempte ontploffing en rondvliegende stukjes jeep betekende dat het waarschijnlijk wel in orde zou zijn om verder te wandelen, kwam de jeep plots terug de weg afgereden. Toen moest ik natuurlijk eerst vragen wat er te zien was daarboven. Het ongeinteresseerde antwoord was "oh, more of the same..." (het leven is erg simpel als je amerikaan bent) "...but there's a path going down to some beach or something". Yay ! Dat was nu precies waar we naar op zoek waren. Verder geklommen dus maar, om inderdaad aan het einde van de weg aan te komen bij een bordje waarop stond dat het strand beneden was (150 meter dieper en een heleboel lage bosachtige begroeiing en stenen later uiteraard). De afdaling was erg steil en niet bepaald makkelijk, maar toen hadden we natuurlijk wel goeie hoop dat we het strand voor ons alleen zouden hebben. Na een laatste run door een verschrikkelijke hoop insecten die in de laatste 10 meter van het bos op de bladeren van de zon zaten te genieten, bleek die hoop inderdaad gegrond: we bevonden ons op een paradijselijk strand met mul koraalzand dat door de zeeschilpadden als nestplaats wordt gebruikt (maar het seizoen daarvoor is december/januari, dus nu was er geen gevaar voor het plattrappen van eieren), en goddank ook één palmboom voor schaduw. Daar hebben we ons dus genesteld om van de eenzaamheid, de zon, de zee en de kokosnoten te genieten, waar we onze lunch mee hebben aangevuld. (Kokosnoot op ambachtelijke wijze zelf uit de boom gegooid met een steen, omhulsel tot moes geslagen, kokosnoot gekraakt, erin geslaagd kokosmelk gedeeltelijk op te drinken, noot verder handmatig gepeld, het zand erafgewassen en opgegeten.) Verse kokosnoot is echt veel beter dan wat ge bij ons in de supermarkt koopt. Verder nog een beetje gezwommen en in de branding gespeeld, vooraleer de terugweg aan te vatten. Wat opvalt is dat zelfs in dit soort paradijselijke setting de locals er in slagen om een hele hoop afval achter te laten... Puerto Rico is een schoon, doch vies land.
De klim terug naar boven was natuurlijk even verschrikkelijk als op de heenweg, maar we hebben het overleefd. Terug bij het vliegveld aangekomen leek het me een opportuun moment om Willy op te bellen. Willy ? Willy is "el presidente" van Willy's jeep and publico service. Een local dus met twee busjes die mensen van Dewey naar het strand rijdt en terug. Vermits we de volgende ochtend vroeg wilden vertrekken, met name met de ferry van 6.30u, moesten we wel tegen uiterlijk 6 uur een taxi hebben. En ja hoor, Willy to the rescue : "for 12 dollars, we wake up." Deal gesloten, en dan maar voort gewandeld naar de camping. Een goeie 500 meter voor we terug bij de ingang waren kwam er een jeep met een local uit een zijstraat die vroeg of we een lift moesten. Vermits we pompaf waren en alles zeer deed, stemden we graag toe. Hij woonde al 11 jaar op Culebra, en rookte enthousiast weed terwijl hij met de auto reed. Ik durf me niet afvragen wat zijn beroep is ... maar de lift was in elk geval erg welkom. Weer avondeten met spam (ja, dat bestaat echt, en het is geen ongewenste email maar fun-food ...maar daar zal ik het later nog wel eens over hebben), toast, en koude ravioli uit blik, met de vork die ik de vorige avond met mijn tenen had opgegraven. Daarna nog even de visjes dag gaan zeggen op het rif, en dan alles weer ingepakt om de volgende ochtend erg, erg vroeg te vertrekken. Die nacht regende het, en de tent was verbazend waterdicht, maar uiteraard kletsnat tegen dat we hem in moesten pakken. Om kwart voor zes stonden we aan de ingang van de camping, in het donker, gepakt en gezakt, met onze natte tent ... Wat Was Willy's Woord Werkelijk Waard ? Je leest het in de volgende aflevering van ons epos ...
Hallo iedereen,
Voor we verder gaan, eerst even de link naar de foto's. Wees gewaarschuwd : het zijn er 326, en dan hebben we er nog meer dan 250 uitgelaten.
De volgende ochtend werd Katrien (overigens volledig onkarakteristiek, mag ik daar wel aan toevoegen) wakker om 6.30 uur, en ze ging dan maar aan het strand zitten wachten tot ik ook op wa,s een drie kwartier later. Binnen de korste keren had ze een local aan de hand, Steve. (De meeste Culebrenses komen uit de VS natuurlijk, en zijn in feite meestal drugssmokkelaars). Steve was bijzonder opgetogen over Katrien, en bovendien, zo bleek na niet al te lang converseren, ook nog ladderzat van het feestje van de voorbije nacht. Beste quote van het gesprek: (achteroverleunend
